«…το γνώρισμα της θρησκείας είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και
το «δόγμα». Όροι, που για την επιστήμη δεν έχουνε νόημα.
«Ο Αυγουστίνος, ένας πρώιμος και βαθύς θεωρητικός των χριστιανών,
έλεγε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Χριστιανισμό είναι τα μαθηματικά. Η
πιο καθαρή δηλαδή μορφή της επιστήμης...»
Αν
διατάξει κανείς το πρόβλημα της σχέσης Ελληνισμού και Χριστιανισμού μετωπικά,
και το κοιτάξει κατάματα, θα βρει να κρατήσει δύο κρατούμενα. Το ένα είναι πως
η σύνθεση αυτών των δύο κοσμοθεωριών σε ενότητα συνιστά το ακρότατο σημείο του
αφύσικου μέσα σε ολόκληρη την ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος. Το άλλο είναι
πως η απόπειρα να συνταιριαστούν αυτές οι δύο αταίριαστες ροπές δυνάμεων
συνιστά την κατεξοχήν ερμηνευτική τερατωδία του ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Μεγαλύτερη πομφόλυγα, και πιο γελοίο τσαλίμι από αυτό που ονομάστηκε
«Ελληνοχριστιανικός Πολιτισμός» δε θα μπορούσε να σκαρφιστεί και να σκαρώσει ο
άνθρωπος. Βλέπω έναν Τουρκαλβανό, με προβιά και τουλουπάνι, να πηδοκοπά και να
λυγίζει χορεύοντας βαλς στα Χειμερινά Ανάκτορα της Πετρούπολης την εποχή του
Στολύπιν...
Χαλκεύουμε
και τεχνουργούμε το νέο άνθρωπο εκατό τοις εκατό πλαστικό, και εκατό τοις εκατό
αφύσικο. Γιατί αφύσικη και πλαστική ως το μυελό των οστών της είναι τούτη η
περιλάλητη ελληνοχριστιανική σύνθεση. Ενώστε το τραγί και την έλαφο, και θα
'χετε τραγέλαφο. Ενώστε την κατσίκα και την έχιδνα, και θα 'χετε χίμαιρα.
Ενώστε τα σκέλη του ίππου με την κεφαλή και τις πλάτες του Θαλή του Μιλήσιου,
και θα 'χετε Κένταυρο. Ενώστε τα μπροστινά του Ερμή με τα βυζάκια της
Αφροδίτης, και θα προβάλει ντροπαλός ο Ερμαφρόδιτος... Παράλογα και αφύσικα,
και πανούργα και γελοία, ανυπόστατα και καρκινοπαθή, και εγκληματικά και
απάνθρωπα έργα του ανθρώπου ψάχνοντας θα βρούμε πολλά. Η έμπνευση όμως που
είχαν κάποιοι να επιχειρήσουν τη μίξη του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό, και
στη συνέχεια να την ονομάσουνε «εύκρατη κράση», είναι μία πράξη που μένει σαν η
αποθέωση του θράσους, της άγνοιας, της πανουργίας, και της σύγχυσης των
φρενών...
Τι
ορίζει τη διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και στους χριστιανούς; Μία διαφορά, που
από ένα σημείο και πέρα γίνεται αντίθεση, εναντίωση, ρήξη, πάλη της φωτιάς με
το νερό; Εκείνο που ορίζει τη διαφορά είναι κάτι απλό και σαφές, όσο και το
φύλλο της ελιάς. Αλλά γι' αυτό ακριβώς είναι απόλυτο και ακραίο. Η διαφορά
ανάμεσα στους δύο είναι πως οι Έλληνες οικοδόμησαν έναν κόσμο που στηρίζεται
στην παρατήρηση και στη νόηση, ενώ οι χριστιανοί οικοδόμησαν ένα κόσμο που
στηρίζεται στην υπόθεση και στη φαντασία.
Η παρατήρηση
των Ελλήνων είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε πάντα να βεβαιώνεται πρακτικά από τα
συμβαίνοντα στη φύση, και πάντα να αποδεικνύεται χειροπιαστά από το πείραμα στο
εργαστήριο. Λέμε, για παράδειγμα, σήμερα ατομική φυσική, και ξεκινάμε από το
«άτομο» του Δημόκριτου. Και στην ατομική φυσική τίποτα δεν γίνεται δεκτό από
την κοινότητα των φυσικών, εάν προηγουμένως δεν του δοθεί το «ναι» του
εργαστηρίου. Αντίθετα, η υπόθεση των χριστιανών είναι τέτοιας ποιότητας, ώστε
μένει αναπόδειχτη. Οποιοδήποτε δεδομένο των χριστιανών ποτέ δε θα βρει την
εφαρμογή του μέσα στην κλίμακα της φύσης. Ποτέ και κανείς, λόγου χάρη, δεν είδε
τον θεό μέσα στις εξισώσεις του Αϊνστάιν ή στο λαμπορατόριο. Ποτέ και κανείς
δεν είδε ένα νεκρό να ξανανεβαίνει στο φως, και να βγάζει λόγο για τον
Παράδεισο και την Κόλαση. Ποτέ και κανείς δεν αγάπησε το ξένο παιδί όσο αγαπά
το δικό του, ή δέχτηκε να πεθάνει το δικό του παιδί στη θέση του παιδιού ενός
ξένου.
Πιο
απλά, οι Έλληνες ξεκινούν από τη φύση και το ορατό. Το όργανο της μελέτης τους
είναι η λογική... Αντίθετα, οι χριστιανοί ξεκινούν από την ψυχή και το αόρατο.
Το όργανο της μελέτης τους είναι η φαντασία και το συναίσθημα... «Με τη
φαντασία γίνεσαι Θεός και Ρήγας, κι έχεις την ψυχή μιας μύγας», καθώς λέει ο
καλός Βάρναλης. Με τη λογική μου όμως, για να φτάσω στη Σελήνη, απόσταση ένα
δευτερόλεπτο φωτός, έπρεπε να οργανώσω τη γνώση μου σ' ένα σύστημα αναγκαίας
διαδοχής κατακτημένων πληροφοριών... Ξεκινώντας λοιπόν από τις αφετηρίες της
παρατήρησης και της φαντασίας βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί η μέθοδος των
Ελλήνων οδήγησε στην επιστήμη, και γιατί ο τρόπος των χριστιανών οδήγησε στη
θρησκεία. Και πάρα πέρα, βρίσκουμε και εξηγούμε, γιατί το κριτήριο της
επιστήμης είναι η πειραματική απόδειξη της γνώσης, και στη συνέχεια η
αναγκαστική αποδοχή της από κάθε φρόνιμο άνθρωπο, ενώ το γνώρισμα της θρησκείας
είναι «η εξ αποκαλύψεως αλήθεια» και το «δόγμα». Όροι, που για την επιστήμη δεν
έχουνε νόημα.
Ο
Αυγουστίνος, ένας πρώιμος και βαθύς θεωρητικός των χριστιανών, έλεγε ότι ο
μεγαλύτερος κίνδυνος για τον Χριστιανισμό είναι τα μαθηματικά. Η πιο καθαρή
δηλαδή μορφή της επιστήμης. Ήξερε ο άνθρωπος...
Τον
Αναξίμανδρο και τον Λεύκιππο τους έχει ακουστά ένας στους χίλιους Ευρωπαίους.
Τον Αβραάμ όμως και τον Βαπτιστή Ιωάννη τους έχουν ακουστά εννιακόσιοι εβδομήντα
στους χίλιους Ευρωπαίους. Τι σημαίνει αυτό; Αυτό σημαίνει ότι ο Αναξίμανδρος
και ο Λεύκιππος ανήκουν στην περιοχή της επιστήμης, ενώ ο Αβραάμ και ο
Βαφτιστής ανήκουν στη μη επιστήμη...
Οι
χριστιανοί του Μεσαίωνα, και μάλιστα του βυζαντινού, ήσαν πολύ πιο έντιμοι από
τους σύγχρονους ανεμοκυκλοπόδηδες, που με τον ζήλο τους να συγχρωτίσουν
Ελληνισμό και Χριστιανισμό ανακάτεψαν τον λαγό με τη χελώνα. Γιατί είπαν καθαρά
και ξάστερα ότι οι Έλληνες ήσαν μωροί. Τους κηρύξανε μια και καλή σε πνευματική
πτώχευση ως την αυτοκτονία. Και διαρρήξανε μαζί τους τελειωτικά όλους τους
ιστούς και όλους τους συνδέσμους. «Τί πλανώνται προς Πλάτωνα; Τί Δημοσθένη
στέργουσι τον ασθενή; Τί μη ορώσιν Όμηρον όνειρον αργόν;», λέει ο Ρωμανός σε
κάποιον ύμνο του για τη μωρία, την αφασία, και την παραλυσία των Ελλήνων...
Είναι έντιμη στάση, γιατί από το βάθρο της καθαιρεί τη λογική των Ελλήνων και
στη θέση της υψώνει την πίστη... Η σύγχρονη όμως τακτική των σχολείων μας που
θέλει να ερμηνεύει τους Έλληνες μέσα από το καλειδοσκόπιο των χριστιανών, είναι
οικτρή απόπειρα ευνουχισμένων στο κρεβάτι. Και τρομάρα νεκροφάνειας στο
φέρετρο...
Απόσπασμα
από «Τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου