Στις 20 Μαΐου 1825, δόθηκε η ηρωική μάχη στο Μανιάκι. Ήταν η τρομερή μάχη που έγινε στο Μανιάκι της δυτικής Μεσσηνίας, στα πλαίσια της Ελληνικής Επανάστασης. Δόθηκε μεταξύ των Ελλήνων Επαναστατών και των Αιγυπτίων – συμμάχων των Οθωμανών Τούρκων. Οι πρωταγωνιστές της πολύκροτης μάχης ήταν ο ρασοφόρος επαναστάτης Παπαφλέσσας και ο Αιγύπτιος στρατάρχης Ιμπραήμ.
Το 1825, τα ελεύθερα ελληνικά εδάφη διοικούνταν από το Εκτελεστικό, του οποίου πρόεδρος ήταν ο Γεώργιος Κουντουριώτης. Οι επαναστάτες βρίσκονταν σε εμφύλια σύγκρουση και για αυτό τον λόγο οι έχοντες εξουσία είχαν φυλακίσει παλιούς ήρωες της Επανάστασης (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης κ.α). Έτσι ο Ιμπραήμ βρήκε τους Έλληνες διαιρεμένους και προέλαυνε χωρίς καμιά ουσιαστική αντίσταση.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η Επανάσταση κινδύνευε να χαθεί. Τότε, βγήκε μπροστά μια γνωστή και μη εξαιρετέα προσωπικότητα του Αγώνα, ο Γρηγόριος Δικαίος, ο γνωστός σε όλους Παπαφλέσσας. Ο ρασοφόρος ήρωας της Επανάστασης κατείχε το 1825 τη θέση του Μινίστρου (υπουργού) των Στρατιωτικών, ερχόμενος σε ρήξη με τους παλιούς του φίλους και συναγωνιστές. Ο Παπαφλέσσας ζήτησε από το Εκτελεστικό να τοποθετηθεί κεφαλή της εκστρατείας κατά του Ιμπραήμ, με σκοπό να αφυπνήσει τους Έλληνες προ του κοινού κινδύνου.
Παράλληλα, ο Κουντουριώτης υπέκυψε στο αίτημα του Παπαφλέσσα και στην κατακραυγή του κόσμου και απελευθέρωσε τον Κολοκοτρώνη και τους υπόλοιπους αγωνιστές, στις 17 του Μάη του 1825. Ο Κολοκοτρώνης και ο Μαυρομιχάλης στάλθηκαν αμέσως ως αρχηγοί στο στρατόπεδο του Νεοκάστρου.
Ο Παπαφλέσσας περίμενε εναγωνίως ενισχύσεις, συγκεκριμένα 1.500 άνδρες υπό τον Δημήτρη Πλαπούτα, 700 άνδρες υπό τον αδερφό του, Νικήτα Δικαίο Φλέσσα, και 1.000 άνδρες υπό τον Ηλία Κατσάκο Μαυρομιχάλη. Όμως οι επικεφαλής προφασίστηκαν διάφορους λόγους και δεν πήγαν ποτέ να τον ενισχύσουν. Το περισσότερο που έλαβε ο Παπαφλέσσας ήταν τουφεκιές στον αέρα, από τον Δημήτρη Πλαπούτα, που το έκανε για να τον ενισχύσει. Παρόλα αυτά, ο πρώτος δεν εγκατέλειπε.
Η συγκινητική επιστολή του Παπαφλέσσα
Ο Παπαφλέσσας απογοητευμένος, έλαβε αρνητική απάντηση από τον αδερφό του μεταξύ των άλλων οπλαρχηγών για συνδρομή στον αγώνα κατά του Ιμπραήμ. Ο αδερφός του, Νικήτας, του έγραψε πως δεν προλαβαίνει να έρθει στο Μανιάκι ενώ τον συμβούλεψε και τον ίδιο να διαφύγει στη Μάνη για να γλιτώσει. Ο Παπαφλέσσας όμως παρέμενε αμετακίνητος. Η τελευταία του επιστολή στον αδερφό του, ήταν συγκινητική και συγκλονιστική.
"Νικήτα, ἔλαβα τήν ἐπιστολή σου καί εἰς ἀπάντησιν σου λέγω ὅτι δεν εἶμαι σάν τόν κουμπάρο σου τόν Κεφάλα ὅπου τρέχετε ἀπό ράχη σέ ράχη στούς Ἁηλιάδες. Ἐγώ ἅπαξ ὡρκίσθην νά χύσω τό αἷμα μου εἰς τήν ἀνάγκην τῆς Πατρίδος καί αυτή είναι ή ώρα. Εὔχομαι εἰς τόν Θεόν, ἡ πρώτη μπάλα τοῦ Ἰμβραήμ νά μέ πάρει στό κεφάλι, διότι σοῦ γράφω νά ταχύνεις τόν ἐρχομό σας καί μοῦ γράφεις κουραφέξαλα. Νικήτα, πρώτη καί τελευταία ἐπιστολή μου εἶναι αὐτή, βάστα τη, νά τή διαβάζεις καμμιά φορά, νά μέ θυμᾶσαι καί νά κλαῖς".
Παπαφλέσσας, 16 Μαΐου 1825
Το γράμμα αυτό του αγωνιστή – ιεράρχη ήταν τρομερό διότι υπογράμμιζε ότι βάδιζε σε έναν εκούσιο βέβαιο θάνατο για το καλό της πατρίδος. Και σε αυτό δεν τον εμπόδιζε το γεγονός ότι όλοι τον άφησαν μόνο και αβοήθητο. Ο Παπαφλέσσας υποστήριζε ότι έπρεπε να παλέψουν μόνοι και να πέσουν μάλιστα. Η θυσία κατά του Ιμπραήμ ίσως να ταρακουνούσε και να «ξυπνούσε» τόσο τους Έλληνες που βρίσκονταν σε εμφύλιο πόλεμο όσο και τους Ευρωπαίους, ώστε να συγκινηθούν και να παρέχουν βοήθεια στην Επανάσταση.
Οι Έλληνες σκοτώθηκαν άπαντες, πλην ελαχίστων που κατάφεραν να διαφύγουν μέσω μιας κοντινής ρεματιάς. Ο Ιμπραήμ ήταν πια ο νικητής της μάχης στο Μανιάκι. Ζήτησε να του φέρουν μπροστά του, έστω και νεκρό, εκείνον που τόλμησε με θάρρος να σταθεί μπροστά του να τον αντιμετωπίσει, ακόμα και όταν η μάχη είχε ήδη κριθεί, τον Παπαφλέσσα.
https://www.maxmag.gr , nikos.tsiak
---------------------------------
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: ...η τελευταία περιγραφή για τον Καπετάν Χάψα είναι ότι όρμησε με το σπαθί στο χέρι και ένα μαχαίρι στα δόντια, στον κύριο όγκο του τουρκικού στρατεύματος. Τον ακολούθησαν οι οπλαρχηγοί από τον Βάβδο: οι Χαλάλης, Τουρλάκης και Καραγιάννης. Έπεσαν όλοι πολεμώντας μέχρι ενός.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου