ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΣΤΡΟΝΟΜΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥΣ

Οι Αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι φαίνεται πως κατείχαν παραδόξως πολλά από τα μυστήρια του Σύμπαντος, ενώ τα μέσα που διέθεταν ήταν προφανώς πενιχρά.

Ο Αρχιμήδης και ο Αρίσταρχος ο Σάμιος είχαν κατορθώσει να καταμετρήσουν τη διάμετρο του Ήλιου, προσεγγίζοντάς την αξιοθαύμαστα. Επίσης, ο Θαλής ο Μιλήσιος, ο θεμελιωτής της Ιωνικής Σχολής, ο οποίος καταμέτρησε και αυτός τον Ήλιο, κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα.

Ο Θέων έλεγε ότι ο Ερατοσθένης μπόρεσε να υπολογίσει με ακρίβεια το ύψος ενός βουνού με τη χρήση κάποιου αυτοσχέδιου εργαλείου, άγνωστο σήμερα, το οποίο εκείνος το αποκαλούσε “διόπτρα” και που είχε το σχήμα ενός τετάρτου του κύκλου. Μάλιστα, είχε καταφέρει να υπολογίσει και την απόσταση της Σελήνης από τη Γη.

Και άλλοι σοφοί της εποχής, όπως ο Αρίσταρχος, είχαν καταμετρήσει την απόσταση της Σελήνης από τη Γη και την υπολόγισαν σε 56 ημιδιαμέτρους της Γης, πράγμα που συμφωνεί σχεδόν με τις ακριβέστερες σημερινές μετρήσεις.

Ο Αριστοτέλης ονόμαζε τα άστρα “ενδεδυμένα”, διότι θεωρούσε ότι διατηρούσαν πάντοτε την ίδια απόσταση το ένα από το άλλο.

Ο δε Πλάτων διατράνωνε ρητώς πως όλα τα άστρα του ουρανού είχαν κίνηση περιστροφική.

Όπως κι εμείς, έτσι και οι Αρχαίοι μας πρόγονοι πάσχιζαν κοπιωδώς να εισδύσουν στα μυστήρια του ουρανού, του οποίου η απεραντοσύνη συγχύζει τη διάνοιά μας.

Ο Ηρακλείδης και όλοι οι Πυθαγόρειοι φιλόσοφοι δίδασκαν ότι κάθε αστέρι είναι ένας ολόκληρος κόσμος, όπως και ο δικός μας.

Ο Πλούταρχος έγραφε χαρακτηριστικά: “Έκαστον των αστέρων κόσμον υπάρχειν, γην περιέχοντα, άστρα τε και αιθέρα, εν τω απείρω αιθέρι”.

Ο Άρατος ο Σολεύς στο έργο του “Φαινόμενα και Διοσημεία” μιλούσε για τα σχήματα και τις σχετικές θέσεις των “πολυάστρων”, καθώς και για την ώρα της ανατολής και της δύσης τους.

Ο Αναξιμένης ισχυριζόταν πως τα αστέρια ήταν παμμέγιστοι πέτρινοι όγκοι, γύρω από τους οποίους αόρατα γήινα σώματα εκτελούσαν περιοδικές περιστροφές.

Σύμφωνα, μάλιστα, με τους επιστήμονες των νεότερων χρόνων, υπάρχουν στους αιθέρες “αποσβησμένοι ήλιοι” ή μάλλον καταπληκτικού μεγέθους σκοτεινά σώματα, επίσης πολυάριθμα όπως και οι φωτεινοί αστέρες. Τη γνώμη αυτή, άλλωστε, συμμερίζονταν αιώνες πριν και οι Αρχαίοι αστρονόμοι. Ο Ωριγένης, μάλιστα, έγραφε σχετικώς ότι “οι πύρινοι αστέρες στρέφονται πέριξ σκοτεινών και αοράτων σωμάτων”.

Ο Δημόκριτος, υποστήριζε ότι ο Γαλαξίας αποτελούνταν από αναρίθμητα άστρα, συμπυκνωμένα, των οποίων οι εικόνες συγχέονταν ένεκα του μεγάλου πλήθους τους και της τεράστιας απόστασής τους από τη Γη.

Τα άλλα “πολυάστρα”, τα οποία διακρίνονται μέσα στο χάος, ωσάν συγκεχυμένες κηλίδες και μοιάζουν σαν υπόλευκα συννεφάκια, οι αρχαίοι τα ονόμαζαν “νεφελοειδή”. Χάρις στα ισχυρά σημερινά τηλεσκόπια, εξακριβώθηκε ότι τα φωτεινά αυτά νεφελώματα είναι σωροί από αστέρια, ενώ το φως τους χρειάζεται πολλές χιλιάδων χρόνων για να φτάσει στα μάτια μας.

Εν κατακλείδι, στην Αλεξανδρινή Εποχή, οι Έλληνες αστρονόμοι δημιούργησαν μια άκρως επιστημονική αστρονομία, η οποία, στηριζόμενη στις παρατηρήσεις των προγόνων τους, μπόρεσε να υπολογίσει με μεγαλύτερη ακρίβεια τις θέσεις και τις αποστάσεις των ουράνιων σωμάτων.

Το άρθρο, δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 20/12/1928.

https://strangepress.gr/

------------------------------------------

ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΚΑΙ ΖΩΗ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ  ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΑΛΟ.

Η ΠΡΩΤΗ ΑΚΡΙΒΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗ ΥΨΟΥΣ ΒΟΥΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΞΕΝΑΓΟΡΑ ΣΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΠΥΘΙΟ – ΞΕΝΑΓΟΡΑΣ, ΓΕΩΜΕΤΡΗΣ ΚΑΙ ΠΟΙΗΤΗΣ