Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΑΙΩΝΙΑ ΝΕΟΥ

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που Ζει ως άτομο, όχι σαν γρανάζι μιας μηχανής.
Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που δεν ζει σαν αυτόματο, δεν εξαρτάται από το παρελθόν, τα δόγματα, τις κουλτούρες.
Η ζωή του δεν αποφασίζεται από τους άλλους αλλά από τη δική του συνείδηση.
Ουσιαστικό άρωμα της ζωής του είναι η ελευθερία! Είναι ένας άνθρωπος που ζει ελεύθερα, επιτρέποντας σε όλους να ζουν ελεύθερα.

Δεν ακολουθεί το πλήθος στις λεωφόρους και δεν φοβάται να είναι μόνος. Αντίθετα απολαμβάνει τις στιγμές μοναχικότητας σαν πολύτιμο θησαυρό.

Η ζωή του είναι πραγματικά ριψοκίνδυνη γιατί είναι πραγματικά ζωντανή.
Είναι μια φλεγόμενη ψυχή που εγκαταλείπει το συμβατικό βόλεμα με τη μαλθακή σιγουριά της εξασφάλισης για να πετάξει στον ανοιχτό ορίζοντα του αγνώστου.
Στο πέταγμα του πάνω από την άβυσσο αφήνει πίσω του κάθε ελπίδα ακόμα και την ελπίδα της λύτρωσης.

Όπως λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης: Ετούτη είναι η λευτεριά η δικιά μου. Λυτρώθηκα από τη λύτρωση! Κάθε άλλη λευτεριά μάθετε το είναι σκλαβιά! Πως μπορεί να είναι λεύτερη μια ψυχή που ελπίζει; Όποιος ελπίζει φοβάται τη ζωή ετούτη, φοβάται τη ζωή την άλλη, κρέμεται μετέωρος και περιμένει την τύχη ή το έλεος του Θεού.

Είναι σαν άσπρο σύννεφο που δεν επιδιώκει στόχους δεν αντιστέκεται στον άνεμο αλλά ρέει παντού. Όλες οι διαστάσεις κι όλες οι κατευθύνσεις του ανήκουν. Είναι απόλυτη αποδοχή. Δεν κοιτάζει τη ζωή σαν πρόβλημα αλλά σαν μυστήριο που του αποκαλύπτεται στιγμή προς στιγμή.
Γίνεται ο ίδιος μυστήριο. 

Δεν είναι ούτε κομφορμιστής ούτε αντικομφορμιστής. Ο εκάστοτε επαναστάτης γκρεμίζει τη μία φυλακή για να χτίσει μιάν άλλη. Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι μια δημιουργική δράση όχι ενάντια στο παλιό αλλά υπέρ του Αιώνια Νέου.

Σκοπός του είναι η σύλληψη των αρχετύπων του Ωραίου, του Καλού και του Αγαθού και η εξωτερίκευση τους στο χωροχρόνο. Δε δίνει ιδιαίτερη σημασία στη συσσώρευση γνώσεων γιατί ο νους που είναι σκλαβωμένος σε οποιαδήποτε συσσώρευση, δεν είναι είναι ικανός να περιπλανηθεί μακριά και να ανακαλύψει την αλήθεια.

Η γνώση είναι αυθεντική όταν επιτυγχάνεται υπαρξιακά και η πολυμάθεια όπως παρατηρεί ο Ηράκλειτος δε διδάσκει τη φρόνηση. Είναι ελεύθερος τόσο από την αφελή πίστη όσο κι από τη φανατική πίστη ενώ έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη στη Ζωή. Η πνευματικότητα του, ανήκει σε όλες και σε καμία θρησκεία.
Όπως η αγάπη η πνευματικότητα δε μπορεί να μπει σε καλούπια και να οργανωθεί. Δεν είναι σύστημα πεποιθήσεων αλλά ένας τρόπος ζωής γεμάτος συνειδητότητα, συμπάθεια, φιλικότητα, αγάπη προς όλα τα πλάσματα της Δημιουργίας έμψυχα και άψυχα χωρίς όρους και διάκριση.

Ο πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ποτέ σοβαροφανής γιατί η σοβαροφάνεια είναι αρρώστια κι απονέκρωση. Όπως λέει ο σοφός Αργεντινός Silo: Εγώ σε κάθε πραγματικό σοφό είδα ένα παιδί που παίζει στον κόσμο των ιδεών και των πραγμάτων, που φτιάχνει μεγάλες κι αστραφτερές σαπουνόφουσκες που αυτός ο ίδιος τις κάνει να σκάνε.

Ο Πνευματικός άνθρωπος είναι Αστείρευτη πηγή εκστατικής χαράς, έμπνευσης και ακτινοβολίας για εκείνους που τον περιβάλλουν, γιατί είναι συνδεδεμένος με την Κοσμική ενέργεια και συνεπώς δεν εμπλέκεται στις καθημερινές συγκρούσεις για εξασφάλιση της πεπερασμένης ανθρώπινης ενέργειας μέσω των θεάτρων ελέγχου.
Η εσωτερική του Ενότητα, προϊόν της υπέρβασης των αντιθέσεων, του χαρίζει την πεποίθηση ότι ούτε ο θάνατος μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη φωτεινή του πορεία.
Η Λύτρωση δεν είναι γι αυτόν η άρνηση των εγκοσμίων.

Απάρνηση δε σημαίνει να λέμε αντίο στον κόσμο αλλά να αλλάξουμε τη στάση της ταύτισης - προσκόλλησης. Είναι η εγκατάλειψη των ονειρικών προβολών της επιθυμίας για να αγκαλιάσουμε αυτό που Είναι, Εδώ και Τώρα. Έχει την παλικαριά ενός Ζορμπά αλλά και το άρωμα της αταραξίας ενός Βούδα σύμφωνα με τον Osho.

Ο Πνευματικός άνθρωπος δεν είναι ένα όνειρο, δεν είναι μια ουτοπία. Είναι η πραγμάτωση του ανθρώπινου δυναμικού. Είναι ο δρόμος του Αφυπνισμένου Ανθρώπου, η μόνη ελπίδα για την αναγέννηση του πολιτισμού μας.

ΦΩΣ ΣΕ ΔΡΑΣΗ - ΤΟ ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΚΤΙΒΙΣΤΗ

ΑΥΓΟΥΣΤΑΤΟΣ Γ. ΓΙΑΝΝΗΣ

Pulse of love