Οι παράξενες ιστορίες ερώτων των Βυζαντινών
Οι Πατρίκιοι που απλώς είχαν υποψίες για την απιστία των συζύγων τους μπορούσαν να καταφύγουν στη θαυματουργή μεσολάβηση του αγάλματος της Αφροδίτης, που ήταν στημένο στην κορυφή μιας κολόνας στη συνοικία του Ζεύγματος και εκτελούσε καθήκοντα αντίθετα με τη φήμη της αρχαίας θεάς.
Δηλαδή όποια γυναίκα ήταν ύποπτη για απιστία, έπρεπε οπωσδήποτε να οδηγηθεί μπροστά από το άγαλμα της θεάς. Εκείνες που γνώριζαν πως οι φήμες εναντίον τους ήταν απλές συκοφαντίες κι εντελώς ανυπόστατες, πήγαιναν πρόθυμα να υποστούν την παράξενη δοκιμασία, αφού δεν είχαν τίποτε να φοβηθούν και περνούσαν με το κεφάλι ψηλά.
Μα, εκείνες που ήταν ένοχες πάθαιναν κάτι, το οποίο θα έκανε την τοποθεσία αυτή πολυσύχναστη από τους νεαρούς του Βυζαντίου.
Μόλις η ένοχη γυναίκα παρουσιαζόταν μπροστά στο άγαλμα, ένιωθε να σηκώνεται με ασυγκράτητη βία το φόρεμά της ίσαμε τη μέση από μια μυστηριώδη δύναμη. Τούτο, λοιπόν, αποτελούσε τη μαρτυρία της ενοχής της, την οποία αναγκαζόταν να ομολογήσει και η ίδια.
Φαντάζεται κανείς πως το μαρμάρινο εκείνο άγαλμα της θεάς Αφροδίτης είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος των κοριτσιών και γυναικών του Βυζαντίου.
Μια από αυτές, η κουνιάδα του Ιουστίνου Κουροπαλάτη, κυρία της ανωτάτης αριστοκρατίας, πήγαινε μια μέρα στη λειτουργία του ναού των Βλαχερνών. Επειδή, όμως, την προηγούμενη μέρα είχε βρέξει πολύ και οι δρόμοι ήταν πλημμυρισμένοι από νερά, η τρανή αυτή κυρία αναγκάστηκε με την ακολουθία της να στρέψει τα γκέμια του αλόγου της κατά τη διεύθυνση του Ζεύγματος. Έτσι, πέρασε υποχρεωτικά από το άγαλμα της Αφροδίτης, η οποία έκανε το… θαύμα της. Τα φουστάνια της Βυζαντινής αρχόντισσας ανυψώθηκαν στον αέρα ίσαμε τη μέση της, ενώ εκείνη πάσχιζε ματαίως να τα κατεβάσει.
Οι νέοι που πάντα καιροφυλακτούσαν στο σημείο για τέτοια διασκεδαστικά θεάματα, έσκασαν στα γέλια και τα ξεφωνητά, το άλογο αφηνίασε, η αρχόντισσα λιποθύμησε και έπεσε από το άλογο, ευτυχώς όμως δίχως να σκοτωθεί. Τη μετέφεραν στο μέγαρό της τραυματισμένη και ντροπιασμένη. Όταν συνήλθε, κάλεσε τους ανθρώπους της και τους έδωσε μυστική διαταγή για τη νύχτα εκείνη. Το πρωί, το άγαλμα της “μαρτυριάρας” θεάς βρέθηκε κομμάτια προς ανακούφιση όλων των γυναικών του Βυζαντίου.
Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 04/08/1927
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
Στους Βυζαντινούς χρονογράφους βρίσκουμε μερικές παράξενες ιστορίες ερώτων, που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι παρά τη θρησκοληψία τους, οι γυναίκες της εποχής εκείνης είχαν καρδιά τρυφερή και αισθηματική, αλλά και ιδιοσυγκρασία αρκετά φλογερή.
Οι αρχόντισσες του Βυζαντίου συχνά περιέπεφταν σε διάφορα ασίγαστα πάθη. Νεαροί σπαθάριοι με βοστρυχωτά μαλλιά και ονειροπόλα μάτια βρίσκονταν πάντοτε ακουμπισμένοι στις μαρμάρινες κολόνες των ναών, περιμένοντας τις ωραίες “δέσποινες των λογισμών” τους, που θα πήγαιναν να προσευχηθούν στη Θεοτόκο. Τα αισθηματικά μυθιστορήματα, άλλωστε, είχαν γίνει μόδα και συντρόφευαν τις σκέψεις των ερωτευμένων ιδιαίτερα κατά τις μακρές χειμωνιάτικες νύχτες, όπως το περίφημο “Ιμπέριος και Μαργαρώνα”.
περιοδικό “ΜΠΟΥΚΕΤΟ”, στις 04/08/1927
Με τον τίτλο Ιμπέριος και Μαργαρώνα φέρεται έμμετρο ελληνικό μυθιστόρημα που συγγράφηκε κατά τον Μεσαίωνα, και του οποίου αν και έχουν διασωθεί τρεις παραλλαγές, ο συγγραφέας του παραμένει άγνωστος.
Δημοσίευση σχολίου