Η ΑΡΧΑΙΑ ΛΑΡΙΣΑ

Η λεγόμενη «Ελεύθερη» Αρχαία αγορά της Λάρισας, σύμφωνα με ασφαλείς αρχαιολογικές ενδείξεις τοποθετείται στο κέντρο της σημερινής πόλης δηλαδή στην έκταση των σημερινών πλατειών, Κεντρικής και Ταχυδρομείου.

Σε αυτή την αγορά βρισκόταν ο ναός του Κεδρώου Απόλλωνος, που θα πρέπει να χτίστηκε στις αρχές του -4ου αιώνα. Στο ιερό τέμενος στήνονταν τα ψηφίσματα του Δήμου Λαρισαίων και οι δικαστικές αποφάσεις ενώ οι πολίτες αφιέρωναν αναθήματα προς τιμή του θεού. 

Βορειοανατολικά της πλατείας Ταχυδρομείου υπήρχε ο ναός του Διός Ελευθερίου ο οποίος χτίστηκε πιθανότατα τον -2ο αιώνα. Ο ναός αυτός ήταν ο χώρος όπου φυλάσσονταν τα επίσημα έγγραφα του Κοινού των Θεσσαλών, όπως μαρτυρείται από επιγραφές.

Το μεγαλειώδες Α’ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας, κατασκευάστηκε στο πρώτο μισό του -3ου αιώνα στις νότιες υπώρειες το λόφου "Φρούριο", που βρισκόταν η οχυρωμένη Ακρόπολη της Αρχαίας πόλης.

Στον λόφο του Φρουρίου εκτός από το Αρχαίο Θέατρο υπήρχε ο ναός της Πολιάδος Αθηνάς, τα Ιερά του Διός Ομολώου, του Διός Θαυλίου, της Ἀρτέμιδας Θροσίας, της Αρτέμιδας Ειλειθίας, της Αρτέμιδας Βενδίδος (στο Αρχαίο θέατρο), του Ηρακλή απ’ που είλκαν την καταγωγή τους οι Αλευάδες. Ακόμα πολύ κοντά στο Θέατρο βρισκόταν και ο ναός του Διονύσου με την προσωνυμία Κάρπιος.

Όλα αυτά τα Ιερά συνθέτουν ένα σπουδαίο μνημειακό σύνολο που βρίσκεται στην πιο θελκτική πλευρά της Ακρόπολης και της “Ελεύθερης Αγοράς”, αναπόσπαστο μέρος της οποίας αποτελούσε το ίδιο το θέατρο.

Στη μνημείο αυτό, εκτός από τις θεατρικές παραστάσεις, επαναλήψεις κλασικών έργων, παίζονταν και πρωτότυπα έργα της Νέας Κωμωδίας τής της εποχής.
Χρησιμοποιείται ακόμα το θέατρο ως χώρος υπαιθρίων συνεδριάσεων της Εκκλησίας του Δήμου, η οποία στην Αρχαία Λάρισα είχε την πανάρχαια ονομασία της “Αγοράς".
Επί κεφαλής των συνεδριάσεων αυτών ήταν ο πρωτοστάτης Σταγός. Επιπλέον συνεδρίαζαν στο ίδιο μνημείο και οι αντιπρόσωποι, οι σύνεδροι, των διαφόρων πόλεων – κρατών που συμμετείχαν στην ομοσπονδία των θεσσαλικών πόλεων, με πρωτεύουσα τη Λάρισα, στο περίφημο Κοινό των Θεσσαλών.

Ancient Greek Civilization - Αρχαία Ελλάς  , Εικόνα από: kosmoslarissa.gr/

------------------------------------------

ΤΟ ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ (Α’ και Β’) 

Οδοιπορικό του OPEN στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας

Οδοιπορικό έκανε το OPEN και η Ευλαμπία Ρέβη στα ελληνόφωνα χωριά της Κάτω Ιταλίας. 

Πρώτος σταθμός η Στερνατία, όπου οι κάτοικοι μιλούν ακόμη τα γκρίκο. 

OPEN

------------------------------------------

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Αποτελέσματα αναζήτησης για MAGNA GRECIA - ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΑΔΑ

Οι Καταστροφές των Αρχαίων Ελληνικών Μνημείων (#1)

Τι ακολούθησε την επικράτηση του Χριστιανισμού

Στις αγροτικές περιοχές, η λατρεία των αρχαίων θεών, παρέμεινε “ζωντανή” ως τον 6ο-7ο αιώνα. Τον 4ο αιώνα, όταν απαγορεύτηκε η αρχαία λατρεία και διατάχθηκε το κλείσιμο ή η κατεδάφιση των αρχαίων ναών και η καταστροφή των αγαλμάτων, σε ελάχιστες περιπτώσεις εκδηλώθηκαν δυναμικές αντιδράσεις για την καταστροφή των ιερών.
Οι Χριστιανοί ιεραπόστολοι, με τις ένοπλες ακολουθίες τους, κατέστρεφαν κατά τις προσηλυτιστικές τους εκστρατείες όλα τα σύμβολα των αλλοθρήσκων. Γκρέμιζαν τα ιερά, εστίες λατρείας, τρομοκρατούσαν τους γεωργούς, ερήμωναν την ύπαιθρο, προκαλούσαν κοινωνική αναταραχή και οικονομική κρίση.

Ο ρήτορας Λιβάνιος (314-393), γνωστός αρχαιολάτρης και φίλος του αυτοκράτορα Ιουλιανού, στην περίφημη επιστολή του στον Μέγα Θεοδόσιο, γράφει χαρακτηριστικά για τους Χριστιανούς:

“Σαρώνουν τα πάντα σαν αφηνιασμένοι χείμαρροι και ερημώνουν την ύπαιθρο. Οι ναοί, αυτοκράτορά μου, είναι κτίσματα των αγρών, η ψυχή τους. Αυτές οι αγριότητες αφανίζουν τους γεωργούς, τους εξαθλιώνουν, καθώς χάνουν το θάρρος τους. Και το αποτέλεσμα: ξεπέφτουν οι χωρικοί, χάνει το Δημόσιο... Επιχειρούν (οι τοπικές εκκλησιαστικές αρχές) τον βίαιο προσηλυτισμό, εισορμούν στα χωριά και με το πρόσχημα του “σωφρονισμού”, επιδίδονται σε ληστείες”.

Αυτές οι βαρβαρότητες, προκάλεσαν συσπείρωση και αντίσταση των γεωργικών πληθυσμών.

Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, καλεί τους γαιοκτήμονες του Βυζαντίου να εκχριστιανίσουν τους δουλοπάροικους και τους κολίγους στα φέουδά τους, να προσλάβουν ιερείς και να χτίσουν εκκλησίες. 

Ο Ιωάννης της Εφέσου (6ος αι.), περηφανευόταν ότι κατά την προσηλυτιστική του εκστρατεία, βάφτισε 70.000 ειδωλολάτρες, συχνά με κνούτο  (σ.σ.: είδος δερμάτινου μαστιγίου που απολήγει σε λωρίδες με κρεμασμένα σφαιρίδια) και τρομοκρατία. Ο πάπας Γρηγόριος ο Μέγας (5ος αι.), ανακάλυψε ότι στη Σαρδηνία οι χωρικοί δωροδοκούσαν τον κυβερνήτη του νησιού για να τους επιτρέπει να συνεχίζουν ανενόχλητοι την παραδοσιακή τους λατρεία.

Ο Λιβάνιος, στην επιστολή του προς τον Μέγα Θεοδόσιο, είναι καταπέλτης για τον Μέγα Κωνσταντίνο. “...βωμούς εφήκε λακτίζουσιν ανατρέπειν, ιερά δε και νεώς τους μεν έκλεισε, τους δε κατέκαυσε”. Φτάνει μάλιστα να τον κατηγορήσει ότι μετέτρεψε ναούς σε πορνεία: “τους δε βεβήλους αποφοίνας πόρνοις ενοικείν έδωκε” (Λόγος υπέρ των ναών, XVII, 7).

Υπήρξαν βέβαια ορισμένοι φωτισμένοι Χριστιανοί, που προσπάθησαν να συγκεράσουν τη νέα θρησκεία με τις πλούσιες ιδεολογικές παραδόσεις του κλασικού πνεύματος. Σχεδόν πάντα όμως, επικρατούσαν όσοι δεν δέχονταν καν να μελετήσουν τα αρχαία ελληνικά Γράμματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο επίσκοπος της Βιέννης ο οποίος εντρυφούσε στα κείμενα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Ο πάπας Γρηγόριος Α’ τον επέπληξε σκληρά, λέγοντάς του ότι “είναι απαράδεκτο τα ίδια χείλη να δοξολογούν τον Χριστό και τον Δία”.

Στην Κύζικο του Ελλησπόντου, ο επίσκοπος Ελεύσιος (4ος αι.) γκρέμισε όλους τους αρχαίους ναούς φανατίζοντας τους εκχριστιανισμένους εργάτες του τοπικού νομισματοκοπείου και της βιοτεχνίας ενδυμάτων.

Ο σοφιστής Σώπατρος από την Απάμεια, μαθητής του Ιάμβλιχου (4ος αι.), θανατώθηκε με εντολή του Μεγάλου Κωνσταντίνου, κατηγορούμενος ότι “κατέδησε τους ανέμους δι’ υπερβολήν σοφίας” (“έδεσε τους ανέμους με τη μεγάλη σοφία του”) και εμπόδισε τους νοτιάδες να φυσήξουν για να αρμενίσουν τα καράβια προς την πρωτεύουσα.

Ο Συνέσιος ο Κυρηναίος, κατηγορεί τον διοικητή της λιβυκής Πεντάπολης Ανδρόνικο, ότι μετέβαλε “την βασίλειον στοάν, το παλαιόν κριτήριον”, σε τόπο μαρτυρίων.
Ο Ευσέβιος κατηγορεί τον Μέγα Κωνσταντίνο, ότι πρώτος απαγόρευσε να στήνονται αγάλματα θεών, τη λατρεία τους σε ναούς των “εθνικών” και τις ειδωλολατρικές τελετουργίες. Κατέστρεψε το ιερό της Αφροδίτης όπου οι πιστοί έκαναν σπονδές “επί βεβήλων και εναγών βωμών την ακόλαστον τιμώντες Αφροδίτην”.

Κατά τον Ιουλιανό, ο Κωνσταντίνος επέτρεψε να λεηλατηθούν όλοι οι θησαυροί των αρχαίων ναών για να διακηρύξει την περιφρόνησή του προς την αρχαία θρησκεία. Αυτό δεν έγινε όμως από προσωπική απέχθεια του Κωνσταντίνου, άλλωστε ο ίδιος ήταν “εθνικός” και βαφτίστηκε Χριστιανός λίγο πριν τον θάνατό του, αλλά για πολιτικούς και οικονομικούς λόγους: προσπορισμός εσόδων, προπαγάνδα και ικανοποίηση των τοπικών εκκλησιαστικών Αρχών. Όπως γράφει ο χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας, στην Κωνσταντινούπολη δημεύτηκαν οι περιουσίες των αρχαίων ιερών.

Από τους γιους του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ο Κώνστας έδωσε εντολή να μην θιγούν οι ναοί έξω από τα τείχη των πόλεων, επειδή εκεί βρίσκονταν τα λαϊκά κέντρα ψυχαγωγίας, ενώ προστατεύονταν στην εποχή του και τα μνημεία των πόλεων. Αντίθετα, ο Κωνστάντιος έδωσε εντολή να κλείσουν όλοι οι αρχαίοι ναοί στις πόλεις και στην ύπαιθρο, απαγόρευσε τη λατρεία των αρχαίων θεών και διέταξε να θανατώνονται όσοι τελούσαν δημόσια λατρευτικές πράξεις.

Σύμφωνα με τον Λιβάνιο, επέτρεψε την αρπαγή και καταστροφή των μνημείων που είχαν απομείνει και φρόντισε για τη διανομή των θησαυρών στους έμπιστους της εξουσίας. Με τη συγκατάθεση του Κωνστάντιου, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας Γεώργιος λεηλάτησε πολύτιμα έργα τέχνης και αναθήματα των ναών( Σωζομενός, «Εκκλησιαστική Ιστορία», V, 71, Σωκράτης, «Εκκλησιαστική Ιστορία», III 2).

Κατά τον Λιβάνιο η βασιλεία του Κωνστάντιου ήταν ολέθρια για τα αρχαία μνημεία. Κατεδαφίστηκαν ναοί και ιερά, ενώ καταστράφηκαν πολλά αγάλματα. Επίσης, σκοτώθηκαν πολλοί ιερείς. Μετά το «διάλειμμα» του Ιουλιανού (361-363), ακολούθησε ο Ιοβιανός (363-364), ο οποίος «την των ειδώλων εκώλυσε θεραπείαν» (Θεοδώρητος Κύρου, V, 21) και άφησε τις τοπικές εκκλησιαστικές ηγεσίες, να καταστρέφουν ναούς και αγάλματα.

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ «Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ», Έκτη έκδοση, Εκδόσεις Πιρόγα.

https://www.protothema.gr

Η Συνέχεια στο Δεύτερο Μέρος

Οι Καταστροφές των Αρχαίων Ελληνικών Μνημείων (#2)

Συνέχεια από το Πρώτο Μέρος

Τι ακολούθησε την επικράτηση του Χριστιανισμού

Μέγας Θεοδόσιος: οι διώξεις και οι καταστροφές των αρχαίων μνημείων εντείνονται.

Στα χρόνια του Μεγάλου Θεοδοσίου, η αρχαία λατρεία ποινικοποιείται, ισοδυναμεί με έγκλημα καθοσιώσεως. Καταστράφηκαν ακόμη και τα μη λατρευτικά αγάλματα. Ο έπαρχος Κυνήγιος, ανέλαβε με αυτοκρατορική εντολή το 384, την εξαφάνιση της παλαιάς θρησκείας με βία, τρομοκρατία και βανδαλισμούς, σύμφωνα με τον Λιβάνιο.
Χρησιμοποίησε στρατιώτες για την κατεδάφιση μνημείων και έριχνε στα χυτήρια τα χρυσά και αργυρά έργα τέχνης.

Ο Λιβάνιος κατηγορεί τους μοναχούς ότι ευθύνονταν για τις καταστροφές πολλών αρχαίων ναών. Ο Θεοδώρητος γράφει ότι ο άγιος Αντώνιος έστειλε τους μοναχούς Μακάριο κα Ισίδωρο με κουστωδία σε μια νησίδα του Νείλου γεμάτη από αρχαία μνημεία και καλλιτεχνήματα, όπου κατέστρεψαν τα πάντα.

Ο Ευνάπιος γράφει ότι Χριστιανοί μοναχοί, κατά την εισβολή των Βησιγότθων στην Ελλάδα (τέλη 4ου αιώνα), προέτρεπαν τους βάρβαρους να πυρπολούν και να ξεθεμελιώνουν αρχαίους ναούς και ιερά. Ο ίδιος γράφει για τους μοναχούς ότι «ο δε βίος αυτοίς συώδης» (συς=γουρούνι). Και τα έργα τους «μύρια κακά και άφραστα».

Στην Γάζα υπήρχαν οχτώ σπουδαίοι αρχαίοι ναοί, από τους οποίους το Μαρνείον εθεωρείτο «ενδοξότερον πάντων των ιερών των απανταχού», το ενδοξότερο της οικουμένης. Ο επίσκοπος Πορφύριος, ζήτησε από τον αυτοκράτορα Αρκάδιο να τα καταστρέψει. Η σύζυγος του Αρκάδιου Ευδοξία, έπεισε τον διστακτικό αυτοκράτορα να συναινέσει. Την όλη επιχείρηση, ανέλαβε ο Κυνηγός, άνθρωπος της Αυλής και την έφερε εις πέρας. Λεπτομέρειες δίνει στο έργο του, ο Μάρκος ο Διάκονος.

Ο Βυζαντινός χρονογράφος Γ. Κεδρηνός, ο Σωκράτης και ο επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος, γράφουν για «δράση» του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλου (4ος αι.). Ο Κεδρηνός αναφέρει, ότι ύστερα από αξίωσή του αφανίσθηκαν «τα ιερά πάντα των Ελλήνων» και όλα τα αγάλματα «εχωνεύθησαν» (τα έλιωσαν σε χυτήριο).
Ο Θεόφιλος πρωτοστάτησε στην καταστροφή του Σαράπειου, την πυρπόληση της βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και τον κατακερματισμό του περίφημου αγάλματος του Σάραπι, έργο του αρχαίου Αθηναίου γλύπτη Βρυάξιδος.

Για τους βανδαλισμούς των Χριστιανών της Αιγύπτου, γράφει ο Jacques Lacarriere στο έργο του «Άνθρωποι Μεθυσμένοι από Θεό»: Σε κάθε διωγμό των θεών της ειδωλολατρίας επαναλαμβάνονται οι ίδιες σκηνές φρίκης, οι ίδιες κινήσεις του πλήθους, οι ίδιες κραυγές μίσους με φόντο τα κατασυντριμμένα αγάλματα στους δρόμους, τους πυρπολημένους ναούς και την καταδίωξη των πιστών της παλαιάς θρησκείας ως τα άδυτα των ναών».

Το παράδοξο είναι ότι ο Θεόφιλος, διόρισε επίσκοπο Πτολεμαΐδος (Κυρηναϊκής, στη σημερινή Λιβύη), τον νεοπλατωνικό φιλόσοφο και ρήτορα Συνέσιο, ο οποίος δήλωνε ανοιχτά ότι είναι οπαδός της παλαιάς θρησκείας (F. Tinnefeld). Η εκστρατεία κατά των ειδώλων, είχε ιδιοτελή κίνητρα και εντασσόταν στους ανταγωνισμούς για εξουσία και επιρροή.

Στην Αλεξάνδρεια επίσης, ο επίσκοπος Γεώργιος, με αυτοκρατορική άδεια, επιχειρεί, συνοδευόμενος από στρατιωτική δύναμη, εισβολή στους ναούς και αρπάζει τα αναθήματα (αφιερώματα) και τα διακοσμητικά έργα τέχνης. Επικεφαλής πλήθους Χριστιανών, διαπομπεύει στους δρόμους της πόλης τα αρχαία ελληνικά λατρευτικά αγάλματα. Οι πιστοί της παλαιάς θρησκείας ξεσηκώθηκαν. Ακολούθησαν συμπλοκές με τους Χριστιανούς. Οι «Ελληνιστές», συνέλαβαν τον Γεώργιο και τον έριξαν στην πυρά! Μάλιστα, κατά τον Φώτιο, τον έδεσαν πάνω σε μια καμήλα, τον κατακρεούργησαν και τον έριξαν στη φωτιά μαζί με την καμήλα! (Patrologia Graeca, τ.104).

Ο επίσκοπος της Λαμψάκου Παρθένιος, ισοπέδωσε όλα τα αρχαία μνημεία της περιοχής του. Στην Κύζικο, ο επίσκοπος Ελεύσιος πρωτοστάτησε στην καταστροφή αγαλμάτων. Στο προάστιο της Αντιόχειας Δάφνη, καταστράφηκε το περίφημο άγαλμα του Απόλλωνος Δαφναίου. Στην Καισάρεια της Καππαδοκίας, Χριστιανοί κατεδάφισαν τους ναούς του Δία και του Απόλλωνα και το ιερό της Τύχης. Στη Μήρο της Φρυγίας, οι «χρισταμύντορες» Μακεδόνιος, Θεόδουλος και Τατιανός «… νύκτωρ επεισελθόντες (στον αρχαίο ναό) τα αγάλματα συνέτριψαν» (Ευνάπιος V, II, 1-2).

Ο επίσκοπος Απάμειας Μάρκελλος, πυρπόλησε και ισοπέδωσε, με τη βοήθεια 2.000 στρατιωτών, τον ναό του Δία. Ενώ παρακολουθούσε την πυρπόληση ενός αρχαίου ναού στον Αυλώνα, πιστοί της αρχαίας θρησκείας, τον περικύκλωσαν αιφνιδιαστικά και τον έριξαν στην πυρά. Η Εκκλησία μας τον ανακήρυξε άγιο. 

Ο Κύριλλος, διάκονος στην Ηλιούπολη του Λιβάνου, κατακομμάτιασε πολλά αρχαία αγάλματα.
Οι ειδωλολάτρες, όπως γράφει ο Θεοδώρητος, όχι μόνο τον θανάτωσαν, αλλά έφαγαν και το συκώτι του! Το 421, μοναχοί μπήκαν στην Ιερουσαλήμ και πυρπόλησαν αρχαίους ναούς συναγωγές.
Όλα αυτά δημιούργησαν εμφυλιοπολεμικό κλίμα και οδήγησαν σε συγκρούσεις, αντεκδικήσεις και ωμότητες.

Ο έπαρχος Ρουφίνος γκρέμισε τον ναό του Ερμή στην Αντιόχεια (376) και ο έπαρχος Γράκχος ισοπέδωσε τον ναό του Μίθρα (377). Το 393, ο Ρωμαίος αξιωματούχος Jovius κατέστρεψε τους αρχαίους ναούς της Καρχηδόνας.

Ο αξιωματούχος Maternus Kynegius, ανέλαβε μετά από εντολή του Μεγάλου Θεοδοσίου, την καταστροφή αρχαίων ναών και καλλιτεχνημάτων στις ανατολικές επαρχίες. Όταν πέθανε (388), ενταφιάστηκε στην εκκλησία των Αγίων Αποστόλων, όπου βρισκόταν το νεκροταφείο των αυτοκρατόρων.

Αλλά και ο ίδιος ο Θεοδόσιος, όπως γράφει ο Σωζομενός, μετέτρεψε τον ναό της Άρτεμης στην Κωνσταντινούπολη σε πορνείο, τον ναό της Αφροδίτης σε αμαξοστάσιο, ενώ γύρω από αυτόν έχτισε καταλύματα για άπορες πόρνες!

Μόνο ο Ουάλης, από τους αυτοκράτορες που διαδέχτηκαν τον Ιουλιανό, έδειξε ανοχή στην αρχαία θρησκεία και αυτό, γιατί είχε προσχωρήσει στον αρειανισμό. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος, τον αποκαλεί «μισοχριστότατον».

Ο τέταρτος αιώνας, ήταν πιο καταστροφικός της ιστορίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Οι καταστροφές όμως συνεχίστηκαν και τους επόμενους αιώνες.
Ο Θεοδόσιος Β’ με τον νόμο 23 του 423, απειλεί τους πιστούς των παλαιών λατρειών με θάνατο και εξορία. Νομοθετείται επίσης καταστροφή όλων των βιβλίων που είναι αντίθετα στη χριστιανική παιδεία.

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ «Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ», Έκτη έκδοση, Εκδόσεις Πιρόγα.

https://www.protothema.gr

Η Συνέχεια στο Τρίτο Μέρος

Οι Καταστροφές των Αρχαίων Ελληνικών Μνημείων (#3)

Συνέχεια από το Δεύτερο Μέρος

Τι ακολούθησε την επικράτηση του Χριστιανισμού

Καταστροφές ναών, αγαλμάτων και βιβλίων από τον 5ο αιώνα και έπειτα.

Ο τέταρτος αιώνας, ήταν πιο καταστροφικός της ιστορίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Οι καταστροφές όμως συνεχίστηκαν και τους επόμενους αιώνες.

Ο Θεοδόσιος Β’ με τον νόμο 23 του 423, απειλεί τους πιστούς των παλαιών λατρειών με θάνατο και εξορία. Νομοθετείται επίσης καταστροφή όλων των βιβλίων που είναι αντίθετα στη χριστιανική παιδεία. Όλα τα κείμενα της κλασικής γραμματείας, ρίχνονται στην πυρά. Με νόμο τον 436, γκρεμίζονται όλοι οι αρχαίοι ναοί που είχαν μείνει ανέπαφοι και συντρίβονται τα αγάλματα. Οποιαδήποτε ανυπακοή ή αντίσταση, συνεπαγόταν θανατική ποινή.

Το 451, ο Μαρκιανός νομοθέτησε την εξάλειψη των αρχαίων ναών και αγαλμάτων, απείλησε με θάνατο τους ειδωλολάτρες και με βαρύτατες ποινές τους κρατικούς υπαλλήλους που δεν εφάρμοζαν αυστηρά τον νόμο.

Το 472, ο Λέων Α’, χαρακτηρίζει έγκλημα κατά του κράτους τη λατρεία των ειδώλων. Οι κατοικίες όπου τελείται παγανιστική λατρεία, δημεύονται.

Στα χρόνια του Ιουστινιανού, ολοκληρώνεται η καταστροφή των λειψάνων του αρχαίου πολιτισμού.

Ο επίσκοπος Ιωάννης της Εφέσου, γκρέμισε αρχαίους ναούς, θρυμμάτισε αγάλματα και καυχιόταν ότι έκαψε 2.000 ειδωλολατρικά βιβλία. 

Στη νησίδα Φίλαι του Νείλου, η αρχαία λατρεία, συνεχιζόταν ως τα χρόνια του Ιουστινιανού. Ο στρατηγός Ναρσής, διέκοψε τη λειτουργία του ναού που υπήρχε εκεί, συνέλαβε τους ιερείς και έστειλε όλα τα αγάλματα στην Κωνσταντινούπολη. Οι τοιχογραφίες καλύφθηκαν με πηλό από τον ποταμό και πάνω σ’ αυτόν ζωγραφίστηκαν χριστιανικές παραστάσεις.

Το 529, απαγορεύθηκε η διδασκαλία της φιλοσοφίας και επιβλήθηκε το κλείσιμο των σχολών της Αθήνας. Το 559, επί Ιουστινιανού και πάλι, διαπομπεύτηκαν στην Κωνσταντινούπολη πιστοί της αρχαίας θρησκείας, ενώ έργα τέχνης που κοσμούσαν τα σπίτια τους και οι βιβλιοθήκες τους, ρίχτηκαν στην πυρά. Ο Ιουστινιανός το 562 διέταξε να καούν έργα αρχαίων συγγραφέων και πίνακες ζωγραφικής.

Ο νεοπλατωνικός γραμματικός Παμπρέπιος, μαθητής του Πρόκλου, θανατώθηκε. Ο φιλόσοφος Ιεροκλής, στα χρόνια του Ζήνωνα, βασανίστηκε φριχτά.

Ο χριστιανισμός, εδραιώθηκε σχετικά γρήγορα στις ανατολικές επαρχίες και τις περιοχές της Β. Αφρικής. Αντίθετα στην Ελλάδα, και κυρίως στην Αθήνα, αντιμετώπισε αντιδράσεις και δυσκολίες.

Ίσως γι’ αυτό η ονομασία «Έλληνας», τουλάχιστον ως την εποχή των σταυροφοριών, ήταν μειωτική.
Ο βυζαντινός συγγραφέας Ιωάννης Μόσχος (7ος αι.), αποκαλεί τους Έλληνες «Σαρακηνούς», δηλαδή τους ταυτίζει με τους Άραβες!

Και μόλις το 1237, ο αυτοκράτορας της Νίκαιας Ιωάννης Βατάτζης σε επιστολή του προς τον πάπα Γρηγόριο Θ’ γράφει ότι «εν τω γένει των Ελλήνων η σοφία βασιλεύει».

Πηγή: ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΣΙΜΟΠΟΥΛΟΣ «Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ», Έκτη έκδοση, Εκδόσεις Πιρόγα.

https://www.protothema.gr

Επιστροφή στο Πρώτο Μέρος

ΤΟ ΑΡΧΑΙΑ ΘΕΑΤΡΑ ΤΗΣ ΛΑΡΙΣΑΣ (Α’ και Β’)

Το Α' Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας https://commons.wikimedia.org

Το μεγαλειώδες Α΄ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας είχε προσανατολισμό προς νότο, προς τη λεγόμενη «ελεύθερη» Αρχαία αγορά η οποία σύμφωνα με ασφαλείς αρχαιολογικές ενδείξεις τοποθετείται στο κέντρο της σημερινής πόλης δηλαδή στην έκταση των σημερινών πλατειών, Κεντρικής και Ταχυδρομείου.

Σε αυτή την αγορά βρισκόταν ο ναός του Κεδρώου Απόλλωνος, που θα πρέπει να χτίστηκε στις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. Στο ιερό τέμενος στήνονταν τα ψηφίσματα του Δήμου Λαρισαίων και οι δικαστικές αποφάσεις ενώ οι πολίτες αφιέρωναν αναθήματα προς τιμή του θεού. 

Βορειοανατολικά της πλατείας Ταχυδρομείου υπήρχε ο ναός του Διός Ελευθερίου ο οποίος χτίστηκε πιθανότατα τον 2ο αιώνα π.Χ. Ο ναός αυτό ήταν ο χώρος όπου φυλάσσονταν τα επίσημα έγγραφα του Κοινού των Θεσσαλών, όπως μαρτυρείται από επιγραφές.

Η κατασκευή του Αρχαίου Θεάτρου συνδέεται άμεσα με τη λατρεία του θεού Διονύσου και την τέλεση θεατρικών παραστάσεων. Ήταν ακόμη κέντρο και της κοινωνικής ζωής των Αρχαίων Λαρισαίων. Αυτό αποδεικνύεται από ένα πλήθος ευρημάτων, κυρίως επιγραφών και γλυπτών που μας έχει απλόχερα αποδώσει με την ανασκαφή του. 

Το Α’ Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας στο οποίο χωρούσαν πάνω από 10.000 θεατές οικοδομήθηκε αρχικά σπό τον Φίλιππο, τον πατέρα τού Μεγάλου Αλεξάνδρου! Διατήρησε την επισκευή του ο Αλέξανδρος και το αποπεράτωσε ο Αντίγονος Γονατάς στα χρόνια της βασιλείας του. Λειτούργησε δε, έξι αιώνες περίπου, μέχρι το τέλος του 3ου αι. μ.Χ. ή τις αρχές του 4 ου αι. μ.Χ. οπότε η λειτουργία του διακόπηκε απότομα. 

Κοίλο του Αρχαίου θεάτρου της Λάρισας αποτελούσε η ίδια η πλαγιά του λόφου «Φρούριο» η οποία είχε διαμορφωθεί σε αναβαθμούς για την τοποθέτηση των εδωλίων. Στο μέσο περίπου του κοίλου είχε δημιουργηθεί περιμετρικά ένας διάδρομος πλάτους δύο μέτρων, το διάζωμα, που χρησίμευε για την άνετη διακίνηση των θεατών. Είναι στρωμένος με μεγάλες πλάκες λευκού μαρμάρου, οι οποίες πατούν πάνω σε ογκώδεις πωρόλιθους. Χώριζε το μνημείο σε επιθέατρο και κυρίως θέατρο.

Επειδή το Αρχαίο θέατρο μετατράπηκε από τους Ρωμαίους σε αρένα, οι Αρχαίοι Λαρισαίοι την ίδια περίοδο κατασκεύασαν το λιτό Β’ Αρχαίο θέατρο για τη συνέχιση των θεατρικών παραστάσεων και την πραγματοποίηση άλλων ομαδικών εκδηλώσεων. Οι Αρχαίες επιγραφές συνηγορούν για το γεγονός αυτό καθώς ομιλούν με σαφήνεια ότι κατά την περίοδο της ρωμαιοκρατίας στη μεγάλη πανθεσσαλική εορτή της Λάρισας, τα «Ελευθέρια», τελούνταν παράλληλα με τους ιππικού αγώνες στον ιππόδρομο και αγώνες ποίησης, χορού και μουσικής.

Το Β' Αρχαίο Θέατρο

Πρόκειται για το δεύτερο αρχαίο θέατρο της Λάρισας το οποίο χρησιμοποιήθηκε κατά τη ρωμαϊκή περίοδο.

Το Β' Αρχαίο Θέατρο, Η Είσοδος

Το Β' Αρχαίο Θέατρο βρίσκεται στη συμβολή των οδών Εργατικής Πρωτομαγιάς και Ταγματάρχου Βελισσαρίου, δυτικά του Α' αρχαίου Θεάτρου.

Η σκηνή του είναι τριμερής, με λίθινη κρηπίδα που σώζεται σε ύψος 0,60 μ., ενώ το ανώτερο τμήμα της Θα ήταν πλίνθινο και η στέγη ξύλινη. Πίσω από τη σκηνή υπήρχε περίβολος, που αποκαλύφθηκε σε μήκος 50,50 μ. Η δυτική πάροδος αποκαλύφθηκε σε μήκος 9 μ., ενώ η ανατολική έχει εν μέρει ανασκαφεί, καθώς το μεγαλύτερο μέρος της βρίσκεται κάτω από σύγχρονο δρόμο.

Ο αρχαιολογικός χώρος είναι περιφραγμένος και επισκέψιμος κατόπιν συνεννοήσεως με την 15η Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων.  Δείτε περισσότερες φωτογραφίες του Β' Θεάτρου

https://www.larissa-theatre.com , https://www.larissa-dimos.gr , https://el.wikipedia.org

---------------------------------------

Η ΑΡΧΑΙΑ ΛΑΡΙΣΑ

Το Πλουτώνιο στην Ιεράπολη - Η "Πύλη του Πλούτωνα"

Άποψη της τοποθεσίας της Ιεράπολης 

Η Ιεράπολη ήταν Αρχαία Ελληνική πόλη στη νοτιοδυτική Ανατολία. Βρίσκεται δίπλα στο σύγχρονο Pamukkale στην Τουρκία και επί του παρόντος αποτελεί ένα αρχαιολογικό μουσείο που έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Τον Μάρτιο του 2013, Ιταλοί αρχαιολόγοι ανακοίνωσαν ότι είχαν ανακαλύψει κάτι που οι Αρχαίοι Έλληνες περιέγραφαν ως πύλη προς τον Άδη. Οι Έλληνες συνδέθηκαν με το βασίλειο του Πλούτωνα. Η γραπτή ιστορία αφηγείται την ιστορία των ταξιδιωτών που μπόρεσαν να ταξιδέψουν σε αυτά τα μυστηριώδη μέρη και να έχουν πρόσβαση σε αυτά με κάποιο τρόπο, επιτρέποντάς τους να ταξιδέψουν ανάμεσα στους Θεούς. 

Αλλά… Πού είναι αυτά τα μέρη; Και είναι κάτι παραπάνω από μύθος;

Η Πύλη του Πλούτωνα δίπλα στον ναό του Απόλλωνα στην Ιεράπολη

Η Πύλη του Πλούτωνα (όπως και το κοντινό Μαντείου του Απόλλωνα της Ιεράπολης) ήταν θρησκευτικός χώρος αφιερωμένος στον θεό Πλούτωνα  στην Αρχαία πόλη της Ιεράπολης. Το Πλουτώνιο περιγράφηκε από αρκετούς αρχαίους συγγραφείς, συμπεριλαμβανομένου του Στράβωνα, Κάσσιο Δίο και Δαμάσκιο.

Ο Έλληνας γεωγράφος Στράβων ανέφερε τρεις τοποθεσίες με πλουτώνιο. Το ένα ήταν σε ένα λόφο ανάμεσα στις Τράλλεις και τη Νύσα.

Στην Ελευσίνα το Πλουτόνιο βρισκόταν κοντά στη βόρεια είσοδο της ιερής συνοικίας. Χτίστηκε από τον Πεισίστρατο τον -6ο αιώνα και ξαναχτίστηκε δύο αιώνες αργότερα, όταν τα Ελευσίνια Μυστήρια βρίσκονταν στο απόγειο της επιρροής τους.

Η Πύλη του Πλούτωνα, το πλουτόνιο στην Ιεράπολη (σημερινό Παμούκαλε στην Τουρκία), συνδέθηκε με την τοπική λατρεία της Κυβέλης. 

Ο περίβολός του περιελάμβανε ένα ιερό άλσος, ένα ναό αφιερωμένο στον Πλούτωνα και την Περσεφόνη και μια παρακείμενη σπηλιά που ονομαζόταν Χαρώνιον, από το όνομα του πορθμείου των νεκρών.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα, αυτός ο τόπος «κατέχει μερικές μοναδικές φυσικές ιδιότητες» και χρησίμευε ως ιερό για θεραπεία και ως ονειρομαντείο. Ο Νεοπλατωνικός Δαμάσκιος ονειρεύτηκε ότι ήταν ο Άττις παρέα με τη Μεγάλη Μητέρα Κυβέλη.

Η είσοδος στο Πλουτώνιο έκλεισε κατά τους χριστιανικούς χρόνους.

Η πύλη του Πλούτωνα θεωρούνταν τόσο ιερή που μόνο οι αρχιερείς επιτρέπονταν να έχουν πρόσβαση οπουδήποτε κοντά της.
Αυτοί οι ιερείς λέγεται ότι λάτρευαν την θεά Κυβέλη. Η Κυβέλη είναι γνωστή ως ο φύλακας των πυλών και οι Αρχαίοι θρύλοι υποδηλώνουν ότι χρειαζόταν άδεια από την Κυβέλη για να κινηθεί κάποιος μέσα στο χρόνο και το χώρο. Εικονογραφικά, συχνά απεικονίζεται να στέκεται δίπλα στην πύλη του άλλου κόσμου.

Η πύλη του Πλούτωνα είναι μόνο μία από τις πολλές μυστηριώδεις τοποθεσίες που περιγράφονται στην ιστορία και οδηγούν σε συναρπαστικά και «σοκαριστικά» μέρη. Αλλά ίσως ακόμη πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες παρόμοιες με αυτήν. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτές οι πύλες δεν παρείχαν μόνο στιγμιαία διέλευση έξω από τον δικό μας πλανήτη, αλλά ακόμη και πέρα ​​από το χώρο και τον χρόνο. Και σύμφωνα με αμέτρητους μύθους, αυτά τα περάσματα τα διασχίζουν άλλα όντα. Σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, γνωρίζουμε πολλές ιστορίες και θρύλους (ακόμη και μύθους δημιουργίας) προηγμένων όντων που κατά κάποιο τρόπο προήλθαν από τα αστέρια.

Αυτά τα όντα αναφέρονται ως αστρικά όντα ή Θεοί  και συχνά περιγράφονται ότι περνούν από πύλες ή πύλες των αστεριών, εξ ου και ο ορισμός της "Αστρικής Πύλης".

• Αλλά είναι αυτό μόνο ένας μύθος ή αναφέρονται οι αρχαίοι πολιτισμοί σε κάτι συγκεκριμένο;

• Μπορούμε να βρούμε στοιχεία για πύλες και αστρικές πύλες που υπάρχουν στη Γη;

Σύμφωνα με αρκετούς συγγραφείς, υπάρχουν διάφορες τοποθεσίες σε ολόκληρο τον πλανήτη όπου οι αρχαίοι πολιτισμοί έχτισαν ιερά σε σημεία που υπάρχουν «πύλες ή αστρικές πύλες».

• Αλλά γιατί οι αρχαίοι πολιτισμοί έχτιζαν ιερά εκεί; Μήπως επειδή οι θεοί ήρθαν σε αυτούς από παρόμοιες πύλες;

• Ή, όπως προτείνουν ορισμένοι συγγραφείς, όλες αυτές οι κατασκευές είναι αποτέλεσμα της φαντασίας του αρχαίου ανθρώπου;

• Ή υπάρχει κάτι περισσότερο σε αυτές τις μυστηριώδεις Αστροπύλες;

• Θα μπορούσε το Πλουτώνιο στην Ιεράπολη ή στην Ελευσίνα να είναι μια αρχαία αστρική πύλη;

Μια τοποθεσία στη Γη που επέτρεπε πολυδιάστατα ταξίδια, προστατευμένη από μυστηριώδεις ιερείς που διέθεταν τεχνολογία και γνώση πολύ πέρα ​​από τη δική μας σήμερα.

Αρχαιολογικός χώρος Ιεράπολης

bibliotecapleyades.net , el.wikipedia.org , en.wikipedia.org/Ploutonion , en.wikipedia.org/Ploutonion_Hierapolis

-------------------------------------

 Το Πλουτώνιο Σπήλαιο στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ελευσίνας  

Ο Ναός των Τριών Παραθύρων στο Μάτσου Πίτσου στο Περού

Aramu Muru – η Μυστικιστική Πύλη στην "Πόλη των θεών" στις Άνδεις

Υπάρχουν στην Γη μυστηριώδεις «κοσμικές γέφυρες» προς άλλα σημεία του σύμπαντος;

Το Πλουτώνιο Σπήλαιο στον Αρχαιολογικό Χώρο της Ελευσίνας

Το Πλουτώνειο αποτελείται από δύο αβαθή συνεχόμενα σπήλαια στους βορειοανατολικούς πρόποδες του λόφου της ακρόπολης του Ιερού της Ελευσίνας.

Χαρακτηριστικές είναι οι μεγάλες αψιδωτές είσοδοί τους, οι κόγχες και οι κοιλότητες που φέρει στα τοιχώματά του το μεγαλύτερο, νότιο έγκοιλο. Στο τοίχωμα του βορείου εγκοίλου διακρίνετα διαμπερές άνοιγμα, ενώ στην εξωτερική πλευρά του διατηρείται κλίμακα έξι βαθμίδων λαξευμένων στο βράχο. 

Ανασκαφές που διενεργήθηκαν στο χώρο κατά τον 19ο αιώνα αποκάλυψαν την ύπαρξη θεμελίων ναού του Πλούτωνα, που οικοδομήθηκε μπροστά από τα σπήλαια τον 6ο αιώνα π.Χ. και αντικαταστάθηκε τον 4ο αιώνα π.Χ. από άλλον, μεταγενέστερο, ναό. Σε αυτήν, τη νεότερη, φάση χρονολογείται επίσης η δημιουργία ανδήρου με κτιστό αναλημματικό τοίχο, μικρή είσοδο στο νοτιοανατολικό άκρο του και περίβολο, ο οποίος διαχωρίζει το τέμενος του Πλούτωνα από το υπόλοιπο Ιερό.

Φαίνεται ότι η θέση των σπηλαίων στο συγκεκριμένο σημείο διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του χώρου για την κατασκευή του τεμένους του Πλούτωνα. Οι ανασκαφές δεν έχουν διασαφηνίσει τον τρόπο χρήσης των σπηλαίων και του τελετουργικού που ενδεχομένως ακολουθούσε τη χρήση αυτή. Επιπλέον, καμία γραπτή ή άλλη σχετική μαρτυρία δεν έχει διασωθεί, δεδομένης της μυστικότητας που χαρακτήριζε τα Ελευσίνια μυστήρια. Ενδέχεται, ωστόσο, η μορφολογία των εγκοίλων να εξυπηρετούσε την αναπαράσταση του ιερού δράματος της επιστροφής της Περσεφόνης από τον Άδη.

Το Πλουτώνειο βρίσκεται μέσα στον οργανωμένο αρχαιολογικό χώρο του Ιερού της Ελευσίνας και είναι επισκέψιμο.

Συντάκτης Αλεξάνδρα Μαρή, αρχαιολόγος

Πίσω από τα τοιχώματα του σπηλαίου υπάρχουν σχισμές και κόγχες που οι Αρχαίοι Ελευσίνιοι θεωρούσαν ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο και οι σχισμές του οδηγούν στον Κάτω Κόσμο, τον Άδη. Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, το σπήλαιο χαρακτηρίστηκε ως Πλουτώνιο, καθώς συνδέθηκε με τη λατρεία του Θεού του Κάτω Κόσμου, του Πλούτωνα.

Παλιοί θρύλοι αναφέρουν ότι από αυτό το σπήλαιο στην Ελευσίνα βγήκε ο θεός Πλούτωνας και απήγαγε την ωραία κόρη της Δήμητρας, την Περσεφόνη. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τα αρχαιολογικά ευρήματα του περιβόλου του ιερού, που ήταν ανάγλυφα αφιερωμένα στην Περσεφόνη, στον Πλούτωνα, αλλά και στη Δήμητρα.

Το «Χάσμα» στο Πλουτώνιο της Ελευσίνας, απ’ όπου πιστεύεται ότι ανεβοκατέβαινε στον Άδη η Περσεφόνη. Διακρίνεται ένα σπασμένο ρόδι, αφημένο εκεί, προφανώς από σημερινούς «μύστες», που τιμούν ακόμη την «Κόρη» και τα «Μυστήρια».

https://exploringgreece.tv , http://odysseus.culture.gr , https://www.newsit.gr , https://enneaetifotos.blogspot.com

-----------------------------------

Η ΘΕΑ ΔΗΜΗΤΡΑ

ΕΛΕΥΣΙΝΑ - Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΝΑΟΥ 

Το Πλουτώνιο στην Ιεράπολη - Η "Πύλη του Πλούτωνα" 

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΡΥΑΤΙΔΑΣ ΤΗΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΒΡΕΤΑΝΟ Έντουαρντ Κλαρκ

Aramu Muru – η Μυστικιστική Πύλη στην "Πόλη των θεών" στις Άνδεις

Μακριά από τον πολιτισμό, και ψηλά στις Άνδεις, βόρεια του Chucuito, στο Περού βρίσκεται το γιγάντιο πέτρινο γλυπτό του Aramu Muru. Ένα ξέσπασμα αρχαίου απολιθωμένου ψαμμίτη που διαμορφώθηκε από τα χέρια ενός ξεχασμένου πολιτισμού. Η τεχνολογία που διέθεταν υπερβαίνει την τρέχουσα κατανόηση των κβαντικών αρχών: Η αστρική πύλη του Aramu Muru.

Η προεξοχή έγινε περίτεχνη με τα χαρακτηριστικά μιας γυναίκας ξαπλωμένης ανάσκελα καθώς κοιτάζει σιωπηλά προς τον ουρανό. Κάτω από αυτήν, τοποθετήθηκε μια ρηχή είσοδος, μια περίεργη κλειδαρότρυπα, της οποίας τα μυστικά ήταν γνωστά στον σαμάνο της Αϊμάρα εδώ και χιλιάδες χρόνια.  Δεν είναι γνωστό πότε φτιάχτηκε το Aramu Muru και ποιος το έκανε - αλλά πιθανότατα συνέβη πριν από τους Ίνκας. Δεν έχει γίνει καμία αρχαιολογική έρευνα εδώ.

Αυτή η τεράστια πέτρινη πύλη βρίσκεται σε ένα ασυνήθιστο μέρος, στο πέτρινο δάσος Hayu Marca ("Πόλη των θεών") κοντά στις όχθες της λίμνης Τιτικάκα. Γιγαντιαίες κορυφές κόκκινου γρανίτη αναδύονται από το ξερό χώμα του Altiplano εδώ. Οι διαδικασίες διάβρωσης έχουν σχηματίσει φυσικές γέφυρες, περίεργες σπηλιές και φυσικά γλυπτά. Συχνά είναι δύσκολο να πούμε αν κάποια περίεργα σχήματα έχουν σχηματιστεί από τη φύση ή από τον άνθρωπο.

Το Aramu Muru είναι κομμένο στο πλάι μιας κορυφογραμμής από γρανίτη. Αυτή η πύλη έχει ύψος 7 μέτρα και πλάτος 7 μέτρα, με μια κόγχη σε σχήμα Τ στο κάτω μέρος της μέσης. Η επιφάνεια της πύλης είναι γυαλισμένη. Η κόγχη έχει ύψος περίπου 2 μέτρα και ένας άνθρωπος μπορεί να χωρέσει σε αυτήν. Στο κέντρο της κόγχης υπάρχει ένα μικρότερο βαθούλωμα.

Στην άλλη πλευρά του γκρεμού παλιότερα υπήρχε μια σήραγγα, η οποία τώρα είναι φραγμένη με πέτρες για να αποφευχθούν ατυχήματα. Κάποιοι πιστεύουν ότι αυτό το τούνελ πήγαινε στο Τιαχουάνακο.

Η μυστηριώδης πύλη ίσως ανοίγει σε όσους είναι αρκετά ικανοί και γενναίοι για να περάσουν. Αλλά ποιος ή τι τους περιμένει στην άλλη πλευρά;

bibliotecapleyades.net , wondermondo.com , MisteriosOcultosTv

----------------------------------

Ο Ναός των Τριών Παραθύρων στο Μάτσου Πίτσου στο Περού

Υπάρχουν στην Γη μυστηριώδεις «κοσμικές γέφυρες» προς άλλα σημεία του σύμπαντος;

Ο Ναός των Τριών Παραθύρων στο Μάτσου Πίτσου στο Περού

Στο Μάτσου Πίτσου στο Περού που βρίσκεται στα βουνά των Άνδεων, βρίσκουμε τα πιο διάσημα ερείπια των Ίνκας που γνωρίζουμε.

Κρυμμένο στη νοτιοδυτική γωνία αυτού που οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι ήταν η κύρια πλατεία της τοποθεσίας, βρίσκουμε τον ναό των τριών παραθύρων.
Ο ναός των τριών παραθύρων είναι μια πέτρινη αίθουσα μήκους 35 ποδιών και πλάτους 14 ποδιών που περιέχει τρία τραπεζοειδή παράθυρα κατά μήκος ενός τοίχου. Τα γραπτά κείμενα υποδεικνύουν ότι τα τρία παράθυρα είναι τέλεια ευθυγραμμισμένα για να αφήσουν την ανατολή του Ηλιοστασίου του Ιουνίου, να έρθει ακριβώς σε μια σχεδόν τέλεια γωνία.

Το κτίριο ανεγέρθηκε έτσι ώστε ολόκληρη η δομή να είναι προσανατολισμένη ώστε να δέχεται το πρώτο φως καθώς έρχεται πάνω από τα βουνά μέσω των τριών παραθύρων στο Θερινό Ηλιοστάσιο, ένα σύμβολο που αντιπροσωπεύει τον μύθο της δημιουργίας των Ίνκας.

Σύμφωνα με την ιστορία των Ίνκας, τα παιδιά του θεού Ήλιου Βιρακότσα μπήκαν στον κόσμο μέσα από τρία μυστηριώδη ανοίγματα σε ένα βουνό και δημιούργησαν τον πολιτισμό των Ίνκας.
Αυτός ο αρχαίος μύθος λέει ότι οι αδελφοί Ayar κατέβηκαν μέσω τριών πυλών - των παραθύρων, για να δημιουργήσουν τον λαό των Ίνκας.

Επιπλέον, ο ναός στο Μάτσου Πίτσου με τα τρία παράθυρα λέγεται ότι αντιπροσωπεύει αυτό το μυστηριώδες γεγονός.

• Θα μπορούσε αυτό το γεγονός να περιγράψει την αρχαία τεχνολογία αστρικών πυλών για τους επισκέπτες από άλλους κόσμους που έρχονται στο Περού μέσα από αυτά τα τρία παράθυρα;

• Θα μπορούσε αυτό να είναι μια περιγραφή του ταξιδιού μέσω αστρικής πύλης που έλαβε χώρα πριν από χιλιάδες χρόνια;

• Υπάρχει κάποια μυστηριώδης σύνδεση μεταξύ του ναού των Τριών Παραθύρων και του Πλουτωνίου;

• Υποστηρίζει η επιστήμη τη θεωρία των αστρικών πυλών;

• Ή μήπως αυτές οι ιδέες δεν είναι παρά μύθοι δημιουργίας που δημιουργήθηκαν από αρχαίους πολιτισμούς πριν από χιλιάδες χρόνια;

Ενώ εργάζονταν στο Ινστιτούτο Προηγμένων Μελετών, οι ερευνητές Άλμπερτ Αϊνστάιν και Νέιθαν Ρόζεν δημοσιεύουν μια πρωτοποριακή ιδέα που έφερε τις αστρικές πύλες ένα βήμα πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Το επιστημονικό δίδυμο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Θεωρία της Σχετικότητας επιτρέπει συντομεύσεις σε όλο το χωροχρονικό συνεχές.
Αυτές οι διαδρομές, που συνήθως αναφέρονται ως γέφυρες Αϊνστάιν-Ρόζεν ή «Σκουληκότρυπες» έχουν τη δυνατότητα να συνδέουν δύο απομακρυσμένες τοποθεσίες, καθιστώντας το ταξίδι στα πιο απομακρυσμένα αστέρια του σύμπαντος εφικτό...

https://www.bibliotecapleyades.net

------------------------------------

Aramu Muru – η Μυστικιστική Πύλη στην "Πόλη των θεών" στις Άνδεις

Υπάρχουν στην Γη μυστηριώδεις «κοσμικές γέφυρες» προς άλλα σημεία του σύμπαντος;

Υπάρχουν στην Γη μυστηριώδεις «κοσμικές γέφυρες» προς άλλα σημεία του σύμπαντος;

Οδηγούν αυτές οι πύλες σε άλλους γαλαξίες και εξωγήινους πολιτισμούς;

Αν και αυτό μπορεί να ακούγεται ως τίποτα περισσότερο από μια θεωρία συνωμοσίας ή κατασκευασμένη ιστορία, η αλήθεια είναι ότι πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί πίστευαν ακράδαντα ότι τέτοια πράγματα ήταν δυνατά, και πολλοί προφορικοί θρύλοι υπάρχουν μέχρι σήμερα, που αφηγούνται ιστορίες αστρικών πυλών.

Μια «φυσική αστρική πύλη» είναι παρόμοια με μια γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν ή «σκουληκότρυπα» που έχει θεωρηθεί ότι σχηματίζεται όταν ο χωροχρόνος παραμορφώνεται από τα έντονα βαρυτικά πεδία που δημιουργούνται από τα αστέρια που καταρρέουν.

Σε ένα σημείο μοναδικότητας, ο χρόνος θα σταματούσε καθώς εκτείνεται στο άπειρο, όπως προβλέπεται από τη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας του Άλμπερτ Αϊνστάιν. Αυτό θα επέτρεπε σε όποιον θα μπορούσε να επιβιώσει έστω και για λίγο, τα έντονα βαρυτικά πεδία που συνοδεύουν ένα σημείο μοναδικότητας, να αναδυθεί σε οποιαδήποτε μελλοντική ημερομηνία θα επιθυμούσε. Οι φυσικοί θεωρούν ότι είναι θεωρητικά πιθανό να σχηματιστεί μια γέφυρα Αϊνστάιν-Ρόζεν όπου θα μπορούσε κανείς να ταξιδέψει πέρα ​​δώθε στο χρόνο. Έτσι, ένα σημείο μοναδικότητας, τουλάχιστον θεωρητικά, προσφέρει ένα μέσο για ταξίδι μπροστά ή πίσω στο χρόνο. 

Αρχαιολογικός χώρος Ιεράπολης

Η Ιεράπολη ήταν Αρχαία Ελληνική πόλη στη νοτιοδυτική Ανατολία. Βρίσκεται δίπλα στο σύγχρονο Pamukkale στην Τουρκία και επί του παρόντος αποτελεί ένα αρχαιολογικό μουσείο που έχει χαρακτηριστεί ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Τον Μάρτιο του 2013, Ιταλοί αρχαιολόγοι ανακοίνωσαν ότι είχαν ανακαλύψει κάτι που οι Αρχαίοι Έλληνες περιέγραφαν ως πύλη προς τον Άδη. Οι Έλληνες συνδέθηκαν με το βασίλειο του Πλούτωνα. Η γραπτή ιστορία αφηγείται την ιστορία των ταξιδιωτών που μπόρεσαν να ταξιδέψουν σε αυτά τα μυστηριώδη μέρη και να έχουν πρόσβαση σε αυτά με κάποιο τρόπο, επιτρέποντάς τους να ταξιδέψουν ανάμεσα στους Θεούς.

Αλλά… Πού είναι αυτά τα μέρη; Και είναι κάτι παραπάνω από μύθος; 

Διαβάστε: Το Πλουτώνιο στην Ιεράπολη - Η "Πύλη του Πλούτωνα" 

https://www.bibliotecapleyades.net , https://el.wikipedia.org

----------------------------------------

Ο Ναός των Τριών Παραθύρων στο Μάτσου Πίτσου στο Περού

Aramu Muru – η Μυστικιστική Πύλη στην "Πόλη των θεών" στις Άνδεις