ΕΛΛΗΝΕΣ ΘΑ ΕΙΠΕΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΤΗ ΓΗ. ΟΧΙ ΔΥΟ ΚΑΙ ΔΥΟ ΕΙΚΟΣΙ ΔΥΟ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ...

«Των αγίων πατέρων ημών Δευκαλίωνος και Πύρρας, των αγίων προπατόρων Θαλή, Δημόκριτου, Επίκουρου, των αγίων Ρήγα Φεραίου, Καΐρη, Ροΐδη, Ίωνος Δραγούμη, Περικλή Γιαννόπουλου και πάντων των υπέρ πατρίδος πεσόντων και διωκομένων υπό του δουλικού χριστιανικού ιερατείου».
Σας ακούγονται από παράξενα μέχρι και γελοία τα λόγια αυτά... Έχετε δίκιο, διότι μετά από μιάμιση χιλιετία χριστιανικού κυριελέησον, Αβράμηδων , εν Βηθλεέμ, Σιών, Καπερναούμ, Ιορδάνη ποταμό «Των αγίων (και εδώ εισαγωγικά), «πατέρων ημών» Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ»  και κάθε αποκλειστικά εβραϊκό άκουσμα, είναι φυσικό να ξινίζονται τ’ αυτιά σας όταν ακούσουν κάτι το Ελληνικό. http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=44

Η ελευθέρα βούληση, είναι ένας συμπαντικός νόμος που ισχύει στο Σύμπαν. Ο κάθε ένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ότι θέλει, ότι θεωρεί αυτός σωστό σύμφωνα με την αντίληψη του. Είναι ελεύθερος λοιπόν ο καθένας να πιστεύει σε αυτά που του έμαθαν από  παιδάκι… Να πιστεύει σε προφητείες που προφητεύουν πάντα το κακό… να πιστεύει σε συμφορές που του τις παρουσιάζουν σαν θέλημα «θεού» για να τον τρομάζουν και να τον έχουν δεμένο…  να πιστεύει σε ένα ξένο, εισαγόμενο αλλοδαπό  δόγμα.  Μην έχει όμως την απαίτηση να λέγεται Έλληνας.  Οι Έλληνες γνωρίζουν ότι οι θεοί δεν κρύβονται δεν  συλλαμβάνονται ούτε πεθαίνουν. ΒΙΝΤΕΟ
Η κοσμοθέαση, η κοσμοθεώρηση ενός λαού  δεν μπορεί πάρα να αποτελεί και την εθνική του θρησκεία. Ο κάθε λαός τιμά το υπέρτατο, αυτό που ο μικρός άνθρωπος ονόμασε θεό, σύμφωνα με την δική του κοσμοαντίληψη. Η οποία  χαρακτηρίζει όχι μόνο αυτόν αλλά και τις πράξεις και την πορεία του στο διάβα της ιστορίας του. Και προπαντός την ταυτότητα του. Όταν ένας λαός αρνείται την δική του κοσμοαντίληψη και την θεωρεί ψεύτικη και πιστεύει για αλήθειες, ξένες θεωρίες, και από υπερήφανος με το κεφάλι και τα χέρια ψηλά στους ουρανούς, πέφτει στα γόνατα και αντικρίζει το χώμα, και γίνεται δούλος, πως έχει την εντύπωση ότι εξακολουθεί να διατηρεί  και την ταυτότητα του;;;
Οι Έλληνες, δεν «έκυπτον», ούτε και όταν προσευχόταν. Είναι γνωστό ότι επικαλούντε τους επουράνιους θεούς δι’ απλής ανατάσεως των χεριών, «άρσεως», εξ ου αρα = προσευχή, αράομαι = προσεύχομαι. «Η προσκύνησις ανθρώπου από άνθρωπο αντιμετωπίζετο και ώς μεγάλη βλακεία και αφέλεια». Γράφει ο Φιλόστρατος, στον βίο Απολλωνίου του Τυανέως Κέφ. XXVII.  Και φυσικά οι Έλληνες ήταν φίλοι και όχι δούλοι των Θεών τους. «Ω φίλε ΠΑΝ, και σεις άλλοι θεοί…» έλεγε ο Σωκράτης…

 «Τό νά αυτοτιτλοφορείσαι "Ελλην" καί τό νά έχης συνείδηση τί αυτή η έννοια σημαίνει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα."Ελλην" δέν είναι νά έχης ταυτότητα καί υπηκοότητα αυτού τού Κράτους πού θέλει, χωρίς νά τ' αξίζη, νά λέγεται "Ελλάς"."Ελλην" σημαίνει Φώς καί Πνεύμα. Σημαίνει Ανθρωπος καί Εξανθρωπιστής. Σημαίνει Αρετή καί Κάλος κι Ανδρεία. Σημαίνει Ελευθερία καί Δίκαιον καί σεβασμό Ετεροδόξων. "Ελλην" σημαίνει Αρμονία καί Ηθος καί Ερως γιά τήν Φύση καί τόν Κόσμο. Βαρύ τό φορτίο τής κληρονομιάς ενός τέτοιου ονόματος καί λίγοι έχουν τό δικαίωμα νά τό φέρουν».
Περικλής Γιαννόπουλος (1870-1910)

«Έλληνες θα ειπεί δύο και δύο τέσσερα στη γη. Όχι δύο και δύο είκοσι δύο στον ουρανό. Έλληνες θα ειπεί να τελείς στους νεκρούς τις χοές της Ηλέκτρας. Όχι κεριά στους νεκρόλακκους, και δηνάρια στο σακούλι του τουρκόπαπα.
Έλληνες θα ειπεί να προσκυνάς τακτικά στους Δελφούς το γνώθι σαυτόν. Όχι να κάνεις την εξομολόγηση στους αγράμματους πνευματικούς και στους μαύρους ψυχοσώστες.
Έλληνες θα ειπεί να σταθείς μπροστά στη στήλη του Κεραμικού και να διαβάσεις το επιτύμβιο: ΣΤΑΘΙ ΚΑΙ ΟΙΚΤΙΡΟΝ. Σταμάτα, και δάκρυσε· γιατί δε ζω πιά. Κι όχι να σκαλίζεις πάνω σε σταυρούς κορακίστικα λόγια και νοήματα: προσδοκώ ανάσταση νεκρών.
Έλληνες θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί. Το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα. Και το δείλι να δακρύζεις περήφανα. Κι όχι το πρωί να κάνεις μετάνοιες στα τούβλα. Το μεσημέρι να γίνεσαι φοροφυγάς στο κράτος και επίτροπος στην ενορία σου. Και το βράδυ να κρύβεσαι στην κώχη του φόβου σου, και να ολολύζεις σα βερέμης. 
Έλληνες θα ειπεί όσο ζεις, να δοξάζεις με τους γείτονες τον ήλιο και τον άνθρωπο. Και να παλεύεις με τους συντρόφους τη γη και τη θάλασσα. Και σαν πεθάνεις, να μαζεύουνται οι φίλοι γύρω από τη μνήμη σου, να πίνουνε παλιό κρασί, και να σε τραγουδάνε… Λιαντίνης- Γκέμμα  http://www.pare-dose.net/?p=3018