ΑΝΑΣΤΕΝΑΡΙΑ – ΠΥΡΟΒΑΣΙΑ – ΑΚΑΪΑ - ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Γράφει ο Σταύρος Ν. Βασδέκης

17/1/2011. Έχουμε πυροβασία στην Μαυρολεύκη Δράμας. Εδώ και μέρες αρμάτωσα την λύρα μου, έκανα τις πρόβες μου, και είμαι πανέτοιμος να τιμήσω τον Διόνυσο, έστω και με τα "χριστιανικά" του προπετάσματα, τα οποία θα προσπαθήσω να απαλείψω στη συνέχεια. Στον παρόντα μνημόσυνο λόγο, θα επιχειρήσω να φωτίσω αρκετές πλευρές του θέματος, και κυρίως αυτές που ξεγλίστρησαν, μερικές μάλιστα εντελώς, απ’ όλους τους ερευνητές, τουλάχιστον απ’ όσο γνωρίζω.
Το μνημόσυνο δε αυτό είναι χριστιανικώς παρωδιακό, διότι γίνεται πάνω από κενό τάφο. Ο τάφος αυτός σκάφτηκε προ πολλού από το χριστιανικό ιερατείο, το οποίο τον προορίζει για την ταφή των αναστεναρίων. Και είναι ακόμα κενός διότι το ιερατείο δεν κατόρθωσε ακόμα να δολοφονήσει το «τρισκατάπατο» αυτό υποψήφιο θύμα του που λέγεται αναστενάρια. Τα πράγματα δείχνουν ότι ο τάφος αυτός θα παραμείνει κενός εσαεί. Το ανθελληνικό ιερατείο αδυνατεί παντελώς να αντιληφτεί ότι η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΨΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΘΑΝΑΤΗ. 

Αν κανείς τραβήξει το χριστιανικό πέπλο - το οποίο αναγκαστικά φόρεσε το σώμα των αναστεναρίων, για να γλιτώσει το «τομάρι» του από την χριστιανική μισαλλοδοξία - αυτό που θα αντικρίσουν τα μάτια του, δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά μια λειτουργία απόδοσης τιμής, μνήμης και σεβασμού προς τους προγόνους των Ελλήνων και κυρίως προς το αίσθημα που έτρεφαν αυτοί προς την Αρετή της Ελευθερίας. Ελευθερία που χάθηκε πρώτα από την κυριαρχία των Ρωμαίων (Βυζάντιο), μετά από την αντίστοιχη των Τούρκων και τέλος από την καταδυνάστευση του Ελληνικού λαού από την παπαδοκρατούμενη πολιτεία που επικράτησε και επικρατεί μετά την «απελευθέρωση» του 1821. 

Στο βιβλίο του Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδάνε πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να τα αντικαταστήσουν με ψαλμούς του Δαβίδ». 
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν...». 
Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλαφήσω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ’ αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15). 

Ανάγνωση ολόληρου του άρθρου http://www.athriskos.gr/modules/news/article.php?storyid=142)