Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

Για τους προγόνους μας, Ιερόν σημαίνει Γερόν, Ισχυρόν και ως τέτοιο ορίζεται πάν ό,τι εκδηλούται δυναμικώς και αενάως προς χάρη του φαινομένου της ζωής. Λόγος, σύμβολο, τέχνη, πρόσωπο ή φυσικός χώρος, χαρακτηρίζεται ως ιερός όταν παραπέμπει στα μυστήρια της Φύσεως ή στον κόσμο των Θεών.

Ιερότης είναι η ιδιότητα του Ιερού, δηλαδή η διαρκής και δυναμική λειτουργική κατάσταση που βρίσκεται σε άμεση σχέση προς τους βασικούς φυσικούς νόμους της δημιουργίας.

Στην κοσμοθέαση των Μονοθεϊστών, ο Κόσμος δημιουργήθηκε εκ του μηδενός πριν από 7.500 χρόνια, από έναν προϋπάρξαντα, εξωκοσμικό και προσωπικό Θεό, άρα αφού έχει αρχή θα έχει και ένα τέλος, ενώ επίσης ο δημιουργός δικαιούται να ασκεί αυταρχία επάνω στο δημιούργημά του.

Ενώ οι Έλληνες ορίζουν την ΦΥΣΗ ως ουσίωση του «Είναι» μέσω του δυναμικού συνόλου των όντων, ως αυτο-εκπτυσσόμενο, αναδυόμενο Σύμπαν, ως διαρκείς φανερώσεις του Όντος που ακολουθούν τις και ακολουθούνται από τις διαρκείς αναδιπλώσεις του στον εαυτό του, οι μονοθεϊστές την αγνοούν παντελώς και το όνομά της (ΦΥΣΙΣ) δεν εκθειάζεται πουθενά στα Ιερά βιβλία τους (όπως άλλωστε και δεν εκθειάζεται πουθενά η λέξη ΠΑΤΡΙΔΑ).

Περισσότερα: ΕΚΑΤΗΒΟΛΟΣ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΕΡΑΤΕΙΑΣ