ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΙ ΕΝΝΟΟΥΜΕ;

Σαν συλλογιζόμαστε την Αρχαία Ελλάδα, στον νου μας, έρχεται ένας τόπος μνημειακού χαρακτήρα. Έτσι μας τον δίδαξαν και μας είναι δύσκολο να τον αγναντέψουμε ζωντανό τον τόπο κείνο. Μόνο που στα μνημεία που κοιτάμε δίχως μνήμη, κάποτε περπάτησαν, γέλασαν, πόνεσαν, άνθρωποι. Και τι άνθρωποι! Ίσως οι μόνοι άνθρωποι που έζησαν στον κόσμο τούτο.
Αυτό μας οδηγεί σε μια σειρά παρανοήσεις για εκείνους τους ανθρώπους, καθώς τους βλέπουμε να έζησαν την ζωή τους πεθαμένοι.

Έτσι για παράδειγμα φέρνουμε στο νου μας τον ναό σαν πρώτη εικόνα, κει που ο Έλληνας στεκόταν με μεγαλύτερο σέβας μπρος στον βωμό.

Αλλά και η στοχευμένη παιδεία, μας οδήγησε σε μία οπτική της ζωής εκείνου του κόσμου σαν τις σκιές της Πλατωνικής σπηλιάς.

Βλέπουμε σκιές στο σκοτάδι και προσπαθούμε να τις εξηγήσουμε με την εμπειρία της καθημερινότητάς μας.

Μόνο που η δικιά μας καθημερινότητα απέχει από εκείνη που θέλουμε να εξηγήσουμε, όσο το κοντά από το μακριά.
Έτσι λοιπόν και οι εικόνες μας για τους ήρωες εκείνης της εποχής.

Τι μας έρχεται στον νου μας όταν λέμε εμείς ήρωας;

Ο Αχιλλέας και ο Διομήδης στην Τροία, ο Ηρακλής με την λεοντή, ο Θησέας να παίρνει τα όπλα του πατέρα του. Παραμυθάκια για τους πλείστους, κώδικες για κάποιους άλλους, ιστορία για άλλους παραπέρα.

Μόνο που ο ήρωας ήταν κάτι πολύ περισσότερο για τον Έλληνα. Ο ήρωας τον συνόδευε στην καθημερινή του ζωή. Ήταν ο προστάτης, ο σωτήρας, το ενδιάμεσο για την επικοινωνία με τους θεούς.

Η κάθε πόλη είχε τον ήρωά της, αλλά και η κάθε ομάδα πολιτών, συντεχνία βιοτεχνών.

Παντού υπήρχαν ήρωες.

Όταν περνούσε ο Έλληνας μπροστά από τον τάφο, το "ηρώον," περνούσε σιωπηλός. Στον Μαραθώνα οι Αθηναίοι θα έχουν συμπαραστάτη τον Θησέα και ακόμα περισσότερο τον Ευρυσθέα. Στην Σαλαμίνα ο Θεμιστοκλής θα πει ότι δεν νικήσαμε εμείς, αλλά οι θεοί μας και οι ήρωες. Και μη θαρρείτε πως αυτά τα λόγια έχουν κάποια σχέση με αυτό που λέμε εμείς σήμερα "έβαλε ο θεός το χέρι του".

Οι ήρωες των Ελλήνων είχαν επηρεάσει τόσο πολύ τους βαρβάρους, που οι Πέρσες καθώς ερχόταν προς την Ελλάδα, έκαναν σπονδές στους ήρωες της Τροίας.
Υπήρξε όμως ένας μοναδικός ήρωας ο οποίος ήταν ήρωας όλων των Ελλήνων. Δεν υπήρχε τάφος. Τον επικαλούνταν παντού. Τον λάτρευαν σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας.  Ιερά και ναοί του βρίσκονται διάσπαρτοι, όπου κι αν πάτησε το πόδι του Έλληνα. Η λατρεία του ξεπέρασε και την Ελλάδα. Ρωμαίοι, Ετρούσκοι, αλλά και στην ανατολή ακόμα, το όνομά του και  λατρεία του ταξίδεψε πέρα και από αυτή την αυτοκρατορία ακόμα του Μ. Αλέξανδρου. Οι Έλληνες τον ύψωσαν στον Όλυμπο. Έκαναν δύο σπονδές για αυτόν, μία σαν θεό και μία σαν ήρωα!
Αυτός με πολύ λίγα λόγια ήταν ο Ηρακλής για τους Έλληνες!

Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τους Έλληνες, ο Ηρακλής θα πρέπει να αποσπά τον μέγιστο σεβασμό, σαν σεβασμό προς αυτούς. Δεν είναι τυχαίο που ο Λιαντίνης στον ανελληνισμό του νεοέλληνα, πρώτο βάζει την άγνοια προς τον Ηρακλή λέγοντας: "Γιατί γνώση της Ελλάδας είναι εκείνο που ξέρουμε να το ζούμε κιόλας. Όχι δηλαδή ο Ηρακλής μωρό έπνιξε τα φίδια..."
Εάν μιλήσουμε για την λατρευτική πλευρά του Ηρακλή, την πραγματική του δηλαδή όψη, θα συναντήσουμε και μία άλλη μυθολογία, την οποία όμως υποχρεωτικά θα δούμε και με άλλη οπτική. Αλλά αυτό δεν χωρά σε ένα ίντερνετ ολόκληρο. Γεμίζει το μυαλό του ανθρώπου, όπως η ύλη το σύμπαν. 

http://emmanouilpapas.blogspot.gr/