ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΔΑΧΤΗΚΕΣ ΠΟΤΕ. ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΟΥ...

Η φιλοσοφία της ύπαρξης είναι τόσο πολύ φιλοσοφία, ώστε παύει να είναι φιλοσοφία. Διότι γειτονεύει περισσότερο με την ζωή παρά με την σκέψη. Εφ' όσον η πορεία προς την γνώση του όντως είναι ορθή, η φιλοσοφία της ύπαρξης δεν είναι τίποτε άλλο, παρά μόνο το ρυθμικό πλέγμα, που συνοδεύει την πορεία αυτή ως συνείδηση αδυναμίας, ως πίστη αποτυχίας, ως ιερό πείσμα αξιοπρέπειας, ως βούληση καταστροφής (amor fati).

Αυτό που η σύγχρονη διανόηση ονόμασε φιλοσοφία της ύπαρξης, στο θέατρο του ελληνικού Λόγου ήταν ο ανδρειωμένος χορός της ορχήστρας. Ήταν το τραγικό βίωμα του περατωτικού, που προώθησε τον άνθρωπο στην ακμή των ορίων και τον έταξε φύλακα στην πόλη του υπέρ - ορίου.

Εκεί πασσαλωμένος σαν τον Προμηθέα ήταν ανάγκη να αγαπήσει να τον φυσούν τα ρεύματα του επέκεινα. Άλλος τρόπος για να μην χαθεί ο διάλογος με τη μεταφυσική δεν υπήρχε.
Ο σύγχρονος άνθρωπος εφ' όσον δεν ημπόρεσε να παίξει το ρόλο του φύλακα, έφραξε την πύλη του επέκεινα και οδήγησε στο τέλος το έργο της φιλοσοφίας εγκαινιάζοντας τον αιώνα του μηδενισμού [εάν κατέχω τα πάντα, δεν μου λείπει ( = υπάρχει) τίποτα].
Στο σύγχρονο άνθρωπο απόμεινε όμως ο πόθος και ο πόνος για το απρόσιτο ον (μεταφυσική), δηλαδή το θυμικό πλέγμα που συνόδευε σταθερά την φιλόσοφη επιχείρηση των Ελλήνων.
Δ. Λιαντίνης.
Απόσπασμα από την διδακτορική διατριβή που πραγματεύεται τις ελεγείες του Ντουίνο. 

Όταν λες θεός, θωρείς αυτό που σου δίδαξε ο βαρετός καθηγητής θρησκευτικών στο γυμνάσιο, εκεί που άνθρωποι χιλιάδες χρόνια πριν τον διδασκόταν από έναν Αισχύλο και έναν Σοφοκλή στην πλαγιά της ακρόπολης. 

Αυτοί που με ευκολία παρουσιάζουν τον λαϊκίστικο της μοδός αθεϊσμό, αγνοούν πρώτα από όλα τον εαυτό τους. Ο ισοπεδωτισμός των σλόγκαν (άλλη μόδα αυτή) όπως, "κανένας θεός, μόνο ο άνθρωπος", "τους θεούς τους κατασκεύασε το σύστημα" κλπ... εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το οποίο υποτίθεται ότι αντιπαλεύουν, το ίδιο το σύστημα δηλαδή. Διότι το σύστημα διαμόρφωσε την ηθική μέσω του "θεού" τον οποίο το ίδιο κατασκεύασε και με τον οποίο ακύρωσε τους πραγματικούς θεούς.

Το αρχέτυπο διαμορφώνει την αντίληψή μας, δε συμβαίνει το αντίθετο. Σε αυτό συμφωνούν και οι τρεις θεμελιωτές της ψυχολογίας του βάθους (Φρόιντ, Άντλερ, Γιουνγκ). Μπορεί να μην ξέρουν τίποτα όλοι αυτοί μπροστά στους σλογκανούχους διαφωτιστές του 1^ου μετά facebook αιώνα, αλλά εσύ που δεν βαρέθηκες και διάβασες μέχρι τέλους αυτή την ανάρτηση ας έχεις κατά νου, έναν αρχαίο Δελφικό χρησμό:

Να μην εφησυχάζεις ξένε.

Διότι τα μάτια που θα απαντήσεις στη στροφή του δρόμου, ίσως να είναι της ίδιας της θεάς.

Πηγή: http://emmanouilpapas.blogspot.gr/

==================================

Αλήθεια, τα συντρίμμια δεν είναι εκείνα· εσύ 'σαι το ρημάδι· σε κυνηγούν με μια παράξενη παρθενιά στο σπίτι στο γραφείο στις δεξιώσεις των μεγιστάνων, στον ανομολόγητο φόβο του ύπνου· μιλούν για περιστατικά που θά ήθελες να μην υπάρχουν ή να γινόντουσαν χρόνια μετά το θάνατό σου, κι αυτό είναι δύσκολο γιατί ...

- Τ' αγάλματά είναι στο μουσείο. Καληνύχτα.

- ... γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς.

Τ' αγάλματα λυγίζουν αλαφριά ... καληνύχτα.

Εμείς που  ... γνωρίσαμε τόσο πολύ τούτη τη μοίρα μας στριφογυρίζοντας μέσα σε σπασμένες πέτρες τρεις ή έξι χιλιάδες χρόνια.

(Σεφέρης Νηφομανής του Δημήτρη Λιαντίνη, σελίδα 31)

Οι πρώτες παπαρούνες του Μάη ραμφίσανε με αίματα της άνοιξης

το λαχουρί φουστάνι. Δαμάστηκεν ο ίμερος της χλόης καθώς οι ηλιαητοί γιόρτασαν την γιορτή των ταυροκαθαψίων. Απάντεχα μας ξέβρασε η βάρκα της ελπίδας στην ακροπελαγιά της μνήμης.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΙΑΝΤΙΝΗΣ,  ΟΙ ΩΡΕΣ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ / ΑΛΔΕΒΑΡΑΝ

Η φωτογραφία από την "ακροπελαγιά της μνήμης" και της Δήλου...
Πηγή.