Η ΠΡΩΤΙΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΦΥΣΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Στους περισσότερους ανθρώπους οι θεοί γίνονται αντιληπτοί μόνο εμμέσως και κυρίως μέσω των εκδηλώσεων τους στον φυσικό κόσμο και δια μέσω του αποτυπώματος των ενεργειών, δυνάμεων και πράξεων τους στην φύση στην οποία αντανακλάται το αποτέλεσμα των παραπάνω.

Αυτό κατά καιρούς έχει μπερδέψει αρκετούς με αποτέλεσμα να ταυτίζουν το αποτέλεσμα, το αποτύπωμα, με τις ίδιες τις θεότητες κάτι που προφανώς καταλήγει στις διάφορες σύγχρονες εξηγητικές μεθόδους της αθεΐας.

Επειδή ο Δίας γίνεται να εκδηλωθεί με τον κεραυνό, ο Δίας είναι ο κεραυνός, άρα οι χαζοί παγανιστές λατρεύουν φυσικά φαινόμενα. Ελπίζω η διαφοροποίηση αυτού που λέω να είναι εμφανής.

Επίσης, οι θεοί μπορούν να γίνουν αντιληπτοί από την συμπεριφορά των ζώων. Τέλος μπορούν να γίνουν αντιληπτοί με τον Νου μας, κάτι το οποίο όμως, εν αντιθέσει με τα προηγούμενα, απαιτεί όχι μόνο εξάσκηση και ένα υπόβαθρο αλλά μάλλον απευθύνεται και σε λιγότερους.

Όπως και να έχει η πρώτιστη και καθολική αντίληψη για τους θεούς σχετίζεται με τον φυσικό κόσμο.

Ο άνθρωπος τώρα με την σειρά του έχει την δυνατότητα της αρμονικής συμβίωσης με τον φυσικό κόσμο, της διαμόρφωσης του ή  και της δημιουργίας εξολοκλήρου τεχνητού περιβάλλοντος. Ανάλογα με το που θα δοθεί το βάρος και τις επιλογές μας προκύπτουν τελείως διαφορετικοί τρόποι ζωής από τις λεγόμενες "πρωτόγονες" κοινωνίες μέχρι τον σύγχρονο καθ' ολοκληρία τεχνητό πολιτισμό της Δύσης αν θέλαμε να δώσουμε δυο παραδείγματα που ώς αντίποδες περικλείουν όλες τις πιθανότητες.

Κάπου ανάμεσα σε αυτά υπάρχει ο κλασικός Ελληνικός πολιτισμός, ο οποίος καταφέρνοντας να συνδυάσει με θαυμαστή αρμονία το φυσικό με το τεχνητό κατάφερε από την μία να διατηρήσει την αναγκαία σύνδεση με τον φυσικό κόσμο, και άρα με τις εκδηλώσεις του θείου, και από την άλλη να δημιουργήσει "χώρο" για το ανθρώπινο, έτσι ώστε να εκδηλώνει και αυτό πλήρως το δυναμικό του. Για όσο καιρό τα δύο περιβάλλοντα, φυσικό και ανθρώπινο βρίσκονταν σε αρμονία, οι φυσικοί τρόποι αντίληψης του θείου, που είπαμε αξιοποιούνται απο τους πολλούς, συνέχιζαν να λειτουργούν. Παρενθετικά να πούμε πως αυτοί οι τρόποι βρίσκονται και στην γενεσιουργό αιτία της αίσθησης της κοινότητας την οποία εκφράζουν οι άνθρωποι στους παραδοσιακούς πολιτισμούς.

Με το πέρασμα στην ολοένα αυξανόμενη αστικοποίηση της ύστερης αρχαιότητας και στις πιο ατομιστικές (εσωτερικές) θεωρήσεις των πραγμάτων (φυσικά και δεν μας διαφεύγει και η πολιτειακή μετάλλαξη) μετατοπίστηκε και η αντιληπτικότητα του θείου προς τις αντίστοιχες πρακτικές. Δηλαδή άρχισαν να υπερισχύουν οι ξεκομμένες από την φύση πρακτικές, εφ' όσον πια το απαραίτητο στοιχείο εξέλειπε, και η βάση δόθηκε στον ατομικό Νου (ή ψυχή) με αποτέλεσμα την σαν σε φαύλο κύκλο ολοένα και μεγαλύτερη απομάκρυνση και του πλήθους από την άμεση αντίληψη του θείου αλλά και των περισσοτέρων ανθρώπων από την δυνατότητα επαφής με αυτό καθώς όπως είπαμε το ατομικό νοητικό μονοπάτι έχει προυποθέσεις και ζητεί εξάσκηση κάτι το οποίο οι περισσότεροι είτε δεν μπορούν είτε δεν θέλουν να πράξουν (Μια συνέπεια αυτού είναι να παρουσιαστεί ή έννοια της ειδημοσύνης στα του θείου δηλαδή αφού δεν μπορώ να έχω άμεση γνώση θα αρκεστώ στην πίστη στην γνώση κάποιου τρίτου...).

Απόσπασμα. Ολόκληρο το άρθρο εδώ: Η φύση ως προϋπόθεση ύπαρξης των "φυσικών"θρησκειών