ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Το μεγαλύτερο βάρος έχει αυτό που δε ζυγίζεται. Η σκιά δεν έχει βάρος, όμως τα βήματά της είναι βαριά. Βαραίνουν και οι λέξεις στο νου του ανθρώπου σαν γίνουν μνήμες που πονάνε. Το βαρύ φορτίο συνθλίβει τον άνθρωπο. Τον πιέζει, τον πατά κάτω στη γη. Αντίθετα, η απουσία του φορτίου κάνει τον άνθρωπο ελαφρύ σαν τον άνεμο.

Τι να διαλέξουμε, λοιπόν, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο; Το βάρος ή την ελαφρότητα; αναρωτήθηκε ο Παρμενίδης τον 6ο π.Χ. αιώνα.

Η αντίφαση ανάμεσα στο βαρύ και το λαφρύ είναι αποδεδειγμένα η μεγαλύτερη αντίφαση. Όταν όμως το βάρος που σηκώνει κάποιος είναι ευχάριστο, ας πούμε για παράδειγμα στον έρωτα, τότε γίνεται ελαφρύ σαν το πούπουλο, ανεξάρτητα από το πόσο ζυγίζει. Αντίθετα το κενό, επειδή δεν μπορείς να το πιάσεις από πουθενά είναι βαρύ κι ας έχει βάρος μηδενικό. Έτσι και η κενή ζωή, γίνεται ασήκωτη, αν δεν έχει περιεχόμενο.

Η ανώτερη πνευματική φύση του ανθρώπου είναι η παιδεία του. Με την παιδεία του, με τον προσανατολισμό ή αποπροσανατολισμό του νου, με δυσάρεστες ή ευχάριστες σκέψεις, ορίζει ο καθείς την ψυχική του υγεία. Όλα είναι στο μυαλό μας. Ο νους μάς δυναμώνει και ο νους μάς αρρωσταίνει, ανάλογα με τις σκέψεις που τον τροφοδοτούμε.

Στη βάση όλοι είμαστε το ίδιο, όπως μας έπλασε ο Θεός. Χωρίς χρήμα, δόξα και τίμημα. Παραμένουμε άνθρωποι, όσο πάνω από το αξίωμα θέτουμε την αξία και την ανθρωπιά πάνω από τον άνθρωπο.

Ο κενός άνθρωπος είναι ομοίωμα ανθρώπου και τίποτα παραπάνω.

«Το μάθημα της παιδείας είναι το μέγιστο μάθημα το οποίο διδακτόν ουδαμώς εστί», λέει ο Πλάτων. Είναι το πιο σπουδαίο μάθημα, που δεν διδάσκεται, όπως τ’ άλλα μαθήματα, αλλά αναδύεται μέσα από αυτά. Όσα πτυχία να έχει κανείς, αν τα χρησιμοποιεί μόνο και μόνο για να ωφεληθεί ο ίδιος, ποδοπατώντας αρχές και πουλώντας αξίες, για την κοινωνία είναι άχρηστος. Διότι ένας τέτοιος άνθρωπος, είτε στην πολιτική μπει είτε στην επιστήμη, κακό θα κάνει. Αυτά που ζει η Ελλάδα δεν τα προκάλεσαν οι αμαθείς, αλλά τα «φωτεινά» μυαλά της. Αυτά που στελεχώνουν τις τρεις εξουσίες: τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική. Η ευθύνη είναι πάντα και παντού αναλογική.

Είχαμε τον σοφό Σωκράτη, αλλά κι εκείνους που τον φαρμάκωσαν. Είχαμε τον Ανδρούτσο, αλλά κι εκείνον που τον πέταξε κάτω από την Ακρόπολη.

Τα αντίθετα προσδιορίζουν το ένα το άλλο. Δίπλα στον πατριώτη και ο προδότης. Το φως είναι που πιστοποιεί το σκοτάδι.

Καθημερινά σε κάθε πεδίο της ζωής, πολιτικό ή κοινωνικό, υπάρχουν εκείνοι που φαρμακώνουν τους άλλους για να φανούν μέσα από την αφάνειά τους. Ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς επικοινωνία, με βίους παράλληλους. Σε καιρούς που διακρίνονται από έντονα συμπτώματα παρακμής και βαρβαρισμού. Η φωνή του αηδονιού σκεπάστηκε από την κλαγγή του όπλου. Το δίκαιο το ορίζουν δικτατορικά οι ισχυροί γης. Κάθε ίχνος ανθρωπιάς και πολιτισμού έχει χαθεί. Κάποτε σκότωναν και βομβάρδιζαν οι δικτατορίες. Τώρα το κάνουν και οι καλύτερες δημοκρατίες. Καθημερινά βιώνουμε τον ξεπεσμό του πολιτισμένου ανθρώπου. «Οι βόμβες στα χέρια του αρχαίου πιθήκου, που δεν εξανθρωπίστηκε, είναι επικίνδυνα παιχνίδια» είπε ο αείμνηστος δάσκαλος των δασκάλων, ο Χρίστος Τσολάκης.

Το δίκαιο στην κοινωνία το υποστηρίζει πιο καλά από όλους ο ελεύθερος άνθρωπος. Ο Έλληνας που στάθηκε ορθός αντίκρυ στον Δία, ο Προμηθέας, κι έδωσε στους ανθρώπους το φως. Ιστορικά, την ελευθερία την ορίζει η ανδρεία. Την κατακτά η τόλμη και η αρετή. Ουδόλως είναι τυχαίο ότι η λέξη γενναίος παραπέμπει στη γέννα. Οι σπουδαίοι γεννιούνται, δεν γίνονται, σε όσα πανεπιστήμια και να πάνε.

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ  

http://www.pontos-news.gr