ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ

ΝΕΡΑΙΔΑ ΜΑΓΕΜΕΝΗ
-Φύσηξε αγέρι απαλό στα όμορφα μαλλιά σου
βλάστησ΄ η γη και κάρπισε απ' την ανεμελιά σου.
-Γείραν τα δέντρα, θαύμασαν την ξωτική ομορφιά σου
η φύση όλη γιόρτασε τη νιότη, τη χαρά σου.

-Τα ζώα όλα του νερού βγήκαν να σε θαυμάσουν
προσκύνησαν και σίγασαν στην όμορφη αφεντιά σου.
-Μαγνήτισες τα σύννεφα τα΄ριξες μες τη λίμνη
τον ουρανό καθάρισες του άνεμου τη δίνη.

-Είσαι του  κόσμου η ζωγραφιά παράδεισος κι ελπίδα
του ήλιου είσαι η ζεστασιά και του φωτός αχτίδα.
-Μέσα στα πέπλα τ' ουρανού το όνομά σου γράφω
στο θόλο πάνω του Θεού στις λέξεις σου σε ψάχνω.

-Σου λεν τραγούδια τα πουλιά μ' αυτά σε νανουρίζουν
κοιμήσου κάτω απ' τη σκιά π' άγγελοι ψιθυρίζουν.
-Βασίλισσά μου ξωτικιά αστέρι μαγικό μου
με λάβωσε η ανάσα σου είσαι το όνειρό μου.

-Καβάλησα τον άνεμο και σκίζω τον αέρα
στρόβιλος είμαι κι έρχομαι καλπάζω νύχτα - μέρα.
-Δόθηκα μες τους θρύλους σου σκιά μου στοιχειωμένη
μαγεύτηκα απ' τους κρίνους σου νεράιδα μαγεμένη.

Κώστας Καρυωτάκης, Της θάλασσας νεράιδα

Από τα βράχι’ ανάμεσα πετιέται ’να κεφάλι
και βλέμματα ολόγυρα σκορπάει φοβισμένα.
Εγώ, κρυμμένος κάπου κει στο έρημ’ ακρογιάλι,
το βλέπω —σαν σε όνειρο— με μάτια λιγωμένα.

Ένα κορμί παρθενικό, γυμνό αργοπροβάλλει
κι απλώνεται ηδονικά σε κύματ’ αφρισμένα·
ο ήλιος εσκυθρώπασε μπροστά στα τόσα κάλλη,
τα κάλλη τ’ απολλώνεια και τα φωτολουσμένα.

Ανατριχιάζ’ η θάλασσα στο θείο άγγισμά τους,
τα κυματάκια απαλά με χάρη τ’ αγκαλιάζουν
κι αχτίδες τα χαϊδεύουνε χρυσές στο πέρασμά τους.

Θεότρελος, ο δύστυχος, βουτιέμαι μες στο κύμα,
τα μάτια της τα θεϊκά με φόβο με κοιτάζουν
και χάνεται στη θάλασσα… Ήταν νεράιδα… Κρίμα!

Κ. Καρυωτάκη, Εφηβικοί στίχοι (1913-1916)

http://annagelopoulou.blogspot.gr , http://vounisios.pblogs.gr