ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Η παραμυθολογία της θρησκείας για τη μετά θάνατο ζωή, έχει γίνει η μεγάλη δυστυχία και τρόμος των ανθρώπων που πιστεύουν ότι οι ψυχές μετά τον θάνατο μεταβαίνουν σε έναν κόσμο άγνωστο και γεμάτο από φανταστικά βασανιστήρια. Τα διάφορα ιερατεία επινόησαν κολάσεις, όπου οι αμαρτωλοί βυθίζονται σε μια λίμνη φωτιάς και πίσσας και βασανίζονται αιώνια, δίχως ελπίδα σωτηρίας και διαφυγής.

Αυτά τα παραμύθια έχουν τρομακτική επίδραση στις ψυχές των ανθρώπων που έχουν κάνει τον κύκλο της ζωή τους και αρχίζει υποσυνείδητα η θλιβερή αναμονή του τέλους. Οι ψυχολογικές αυτές καταστάσεις δημιουργούν καταθλιπτικά συναισθήματα, καθιστώντας τους ανθρώπους έρμαια του τρόμου που επινόησαν τα κακοηθέστατα ιερατεία. Ο άνθρωπος ζει γεμάτος αμφιβολίες και άγνοια για την επέκεινα του θανάτου ζωή, την οποίαν άλλοι δέχονται ότι υπάρχει και άλλοι όχι. Και οι δύο έχουν δίκιο επειδή κανένας απ' όσους πεθάνει δεν έχει γυρίσει πίσω για να μας διηγηθεί τι γίνεται, αλλά και αν κάποιος ισχυρισθεί ότι πέθανε και γύρισε, δεν γίνεται πιστευτός  γι' αυτά που λέει και έτσι η σύγχυση μεγαλώνει όσο ο υλισμός κυριαρχεί.

Θεώρησα σαν καταλληλότερη απάντηση στο δίλημμα αυτό τον  παρακάτω υποθετικό διάλογο, που μου έστειλε ένας αναγνώστης, μεταξύ δύο διδύμων αδελφών λίγο πριν τη γέννησή τους:

«Δύο δίδυμα μωρά μιλούν λίγο πριν τη γέννηση τους την οποία αγνοούν αλλά και δεν την περιμένουν. Το ένα είναι δύσπιστο Α, και το άλλο, γεμάτο αισιοδοξία Β.

Ρωτάει το Α: «Άκουσα ότι υπάρχει και μια άλλη ζωή διαφορετική από αυτή που ζούμε, στην οποία θα ζήσουμε κι εμείς μετά τη γέννησή μας. Εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει άλλη ζωή και γέννηση; Και  αν υπάρχει γέννηση, τι γίνεται μετά από αυτή;

Το Β απαντά: «Πιστεύω ότι υπάρχει γέννηση, και είμαι σίγουρος ότι μετά από αυτή θα βρεθούμε σε μια άλλη ζωή. Η ζωή εδώ στο σκοτάδι, είναι μόνο μια προετοιμασία για να μεγαλώσουμε τόσο, όσο χρειάζεται για να γίνουμε δυνατοί και να μπορέσουμε να επιβιώσουμε μόνοι μας στη νέα ζωή που μας περιμένει.

Το Α λέει πάλι: «Δεν υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση. Δεν μπορώ να τη φανταστώ πως μπορεί να είναι;»

Το Β σχεδόν σίγουρο απαντά: «Δε ξέρω πως θα είναι η νέα ζωή μετά τη γέννηση. Πιστεύω όμως ότι θα έχει πολύ περισσότερο φως από ότι εδώ μέσα. Και ίσως να στεκόμαστε όρθιοι στα πόδια μας, να περπατάμε και να τρώμε με το στόμα μας»!

Το Α ξεσπάει οργισμένο: «Αυτά που λες είναι ανοησίες. Τι είναι το φως; Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο πράγμα και τι χρειάζεται; Γιατί πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι; Τι είναι το περπάτημα και τι το χρειαζόμαστε; Και φαγητό με το στόμα; Τι τρελή σκέψη είναι αυτή; 'Έχουμε τον ομφάλιο λώρο, που μας τροφοδοτεί αρκετά καλά! Αυτό από μόνο του μας δείχνει ότι η ζωή μετά τη γέννηση είναι αδύνατη. Ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός για να μπορούμε να περπατάμε»!

Το Β επιμένει: «Μπορεί να είναι αδύνατη, αλλά πρέπει να είναι τελείως διαφορετική από αυτή τη ζωή που ζούμε τώρα και που αυτήν ξέρουμε».

Το Α απορεί με την ευπιστία του αδερφού του: «Ποτέ και κανένας, και εννοώ κανένας, δεν γύρισε πίσω μετά τη γέννησή του να μας πει τι γίνεται! Επομένως η γέννηση είναι απλά το τέλος της ζωής που ζούμε, δεν υπάρχει συνέχεια όλα τελειώνουν μόλις γεννηθούμε. Πάψε να κάνεις τρελά όνειρα, η ζωή είναι μία μεγάλη δοκιμασία μέσα στο σκοτάδι, αυτό είναι όλο»!

Το Β που πιστεύει απαντά: «Το παραδέχομαι ότι δεν γνωρίζω πως ακριβώς είναι η ζωή και τι συμβαίνει μετά τη γέννησή μας, αλλά σε κάθε περίπτωση εμείς θα δούμε τη μορφή της μητέρα μας η οποία μας φροντίζει και μας προστατεύει τόσο καιρό εδώ μέσα».

Το Α λέει οργισμένο, « Μητέρα! Πιστεύεις ότι υπάρχει μητέρα; Και σε ρωτάω αν μπορείς να μου πεις, πως είναι και που μπορεί να βρίσκεται η μητέρα; Και γιατί δεν την έχουμε ιδεί ακόμα» ;

Το Β μωρό δείχνει με το χέρι του: «Αυτή είναι εδώ, παντού γύρω μας. Ζούμε μέσα σ’ αυτήν, καθώς και μέσω αυτής. Χωρίς αυτήν εμείς δεν θα μπορούσαμε να υπάρχουμε ούτε να γεννηθούμε»!

Το Α οργισμένο λέει: «Όλα αυτά που λες είναι ανοησίες, είναι. παραμύθια. Εγώ δεν βλέπω πουθενά καμία μητέρα. Ούτε μπορώ  να τη φανταστώ πως μπορεί να είναι, και γι αυτό είμαι σίγουρος ότι δεν υπάρχει»!

Όταν είμαστε ήρεμοι και είναι πολύ ήσυχα, την ακούω να τραγουδά. Άλλες φορές τη νοιώθω να χαϊδεύει τον κόσμο μας. Τη νοιώθω πολλές φορές και είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι η μητέρα μας υπάρχει, και ότι η γέννηση είναι ένα μεγάλο νέο ξεκίνημα για την καινούρια μας ζωή»!

Όπως ο μικρός αντιρρησίας δεν μπορούσε να διανοηθεί μια  άλλη ζωή μετά τη γέννησή του έτσι και ο άνθρωπος δεν μπορεί να φανταστεί μια διαφορετική ζωή μετά τον θάνατό του. Σήμερα η ανθρωπότητα με τη βοήθεια της τεχνολογίας, προσπαθεί να πάρει συνειδητή επαφή με τον υπερβατικό κόσμο και με όλες τις μυστηριακές δυνάμεις του σύμπαντος. Ο κόσμος του υλικού ανθρώπου διαχωρίζεται σε δύο μέρη. Στον κόσμο των αισθήσεων, τον υλιστικό ή εξωτερικό, τον οποίον αντιλαμβάνεται με τις αισθήσεις του και τον οποίον διδάσκεται στα πνευματικά εκπαιδευτικά ιδρύματα με τη μορφή θρησκευτικής, πολιτικής, οικονομικής, και κοινωνικής διδασκαλίας. Αυτός ο κόσμος είναι μονομερής, μονόφθαλμος σαν τον Κύκλωπα, μονόπλευρος, μεροληπτικός, απατηλός, γεμάτος φανατισμό, αμάθεια, και κακία.

Επειδή δεν έχουμε στοιχεία σύγκρισης, συσχέτισης και παραλληλισμού με άλλους κόσμους, κατ, ανάγκη ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο των ειδώλων, των ονείρων και της σύγχυσης και δεν θέλουμε να ιδού με το ερεβώδες σκοτάδι μέσα στο οποίο ζούμε. Και στον άλλο κόσμο, τον ψυχοπνευματικό, τον κόσμο των μυστηρίων, στον οποίο οι μύστες έχουν νικήσει την ύλη, θυσίασαν τον εαυτό τους για χάρη της ανθρωπότητας, έγιναν θεραπευτές και θεουργοί, επιβλέποντες και φύλακες των ανθρώπινων ψυχών, έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των συνανθρώπων τους χωρίς ουδεμία ανταμοιβή, είναι αυτοί που κατάφεραν να γίνουν αθάνατοι θνητοί και μπορούν να επισκέπτονται τα ανώτερα πεδία του θεϊκού κόσμου.

Οι ιερείς της αρχαιότητας δεν ήταν υπηρέτες της θρησκείας με την αυστηρή έννοια του λόγου, όπως την εννοούν σημερινά θρησκευτικά ιερατεία. Ήταν μια οργανωμένη κλειστή κάστα σοφών, οι οποίοι διατηρούσαν την ουράνια γνώση και την επικοινωνία με τους ουράνιους διδάσκαλους. Η λέξη «ιερέας», ήταν συνώνυμη της λέξης «Φιλόσοφος», «θεουργός», «θεραπευτής», «θεματοφύλακας των κοσμικών μυστικών» και του άριστου γνώστη της κοσμογονίας, της αστρονομίας, της ανθρωπολογίας, της ιατρικής και της ψυχολογίας καθώς και της τέχνης της διακυβέρνησης των ανθρώπων. Αναζητούσε την έννοια της αιώνιας αλήθειας και οδηγούσε τις ανθρώπινες κοινωνίες σε ένα συνετό τρόπο ζωής.

Σημαντική ήταν η προσφορά του ιερατείου στην ιατρική. Γνώριζαν τη λειτουργία και τη δομή του εγκέφαλου, ήξεραν ότι ο παλμός του ανθρώπου προέρχεται από την καρδιά, γνώριζαν να κολλάνε σπασμένα κόκαλα και να θεραπεύσουν πολλές ασθένειες, όπως προκύπτει από τους ιατρικούς παπύρους που έχουν βρεθεί. Γνώριζαν την ύπαρξη και τη λειτουργία των φωτεινών διαύλων επικοινωνίας με το σύμπαν, τους οποίους χρησιμοποιούσαν κατά βούληση για τη μετάβαση και επιστροφή τους οι ουράνιες οντότητες της Λύρας, του Σειρίου, του Ωρίωνα και άλλων αστρικών συστημάτων, αλλά και οι μύστες ανωτέρων βαθμών. Γνώριζαν τα διάφορα φαινόμενα που μπορούσαν να συμβούν σε ειδικούς ενεργειακούς χώρους, όπως ήταν οι μεταμορφώσεις των μυστών, της αορασίας, της νοητικής και οπτικής επικοινωνίας με ουράνιες οντότητες, της αποκατάστασης προσωρινής επαφής με τον υπερβατικό κόσμο, της ενατένισης των πεδίων της μακάριας αθανασίας των θεών.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ, «ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ», σελ. 86-89, εκδ. Δίον