Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΑΠΟ ΤΑ ΔΕΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΝΟΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΟΒΟΥ

Η επίκληση των Ιερών Λόγων του Ορφέα, των ηρωικών Επών του Ομήρου, των Χρυσών Επών του Πυθαγόρου, των Διαλόγων του Πλάτωνος, των διασωζομένων αποσπασμάτων από το έργο του Ηρακλείτου και του Εμπεδοκλή, αλλά και των διαφόρων μυθολογικών παραδόσεων δια των οποίων οι αρχαίοι μύστες διαφύλαξαν την αλήθεια, συνθέτουν την Ελληνική Κληρονομιά. Βεβαίως δεν λείπουν εκφάνσεις της από την φιλοσοφική σκέψη των προγόνων μας, από τους Ίωνες φυσικούς μέχρι τον Επίκουρο και από τους ιδεαλιστές μέχρι τον Πλάτωνα, με κορύφωση στην διαλεκτική του Αριστοτέλη. Η Ορφική κοσμογονία, η Πυθαγόρεια και Πλατωνική φιλοσοφία, μεταλαμπάδευσαν τις αρχές τους στη νεοπλατωνική σχολή του Πλωτίνου και του Πρόκλου, ενώ παράλληλα ενέπνευσαν τους σοφούς Ερμητιστές, καθιερώνοντας μια ιδιαίτερη κατηγορία νεοπλατωνικών κειμένων, τα Ερμητικά κείμενα, με εξέχουσα παρακαταθήκη τον Σμαράγδινο Πίνακα του Ερμού του Τρισμεγίστου. 

Oι φιλοσοφικές σχολές μετέδιδαν με ιδιαίτερο τρόπο την Ελληνική σοφία, απελευθερώνοντας τον άνθρωπο από τα δεσμά της άγνοιας και του φόβου.

Αυτήν την ευοίωνη προοπτική η οποία εάν συνεχιζόταν δίχως προσμείξεις από την δεισιδαιμονικη Ανατολή αναμφίβολα προοιώνιζε μία ευοίωνη εξελικτική πορεία για την ανθρωπότητα, ανέκοψε βάναυσα η ιουδαιοχριστιανική επέλαση.

Οι σεπτοί Ιεροφάντες των πάναγνων Μυστηρίων δολοφονήθηκαν, σύμφωνα με την εντολή της Βίβλου (Έξοδος 22.20: «ο θυσιάζων εις θεούς, εκτός εις μόνον τον Κύριον, θέλει εξολοθρευτεί»). Οι μυσταγωγοί καταδιώχθηκαν, βασανίστηκαν, εξοντώθηκαν σύμφωνα με τα κελεύσματα πολλών εκ των πατέρων της εκκλησίας, αυτών που, υποτίθεται, ότι διακονούσαν την Αγάπη!
Οι φιλοσοφικές σχολές με αυτοκρατορικά διατάγματα σφραγίστηκαν, τα σεπτά Μυστήρια απαγορεύθηκαν και οι χώροι τελέσεώς τους βεβηλώθηκαν, οι ιερατικές θεσμοθεσίες με πανελλήνια διάσταση όπως ήσαν τα Ολύμπια, τα Ίσθμια, τα Νέμεα και κάθε Ελληνική εορτή και τελετή απαγορεύτηκαν, επισείοντας την ποινή του θανάτου. 
Μετά από όλα αυτά, εφαρμόσθηκε σε απόλυτο βαθμό η επιταγή του "Δευτερονομίου" (12:2-3),«θέλετε καταστρέψει πάντας τους τόπους, όπου τα έθνη, τα οποία θέλετε κυριεύσει, ελάτρευον τους θεούς αυτών, και επί τα όρη και επί τους λόφους, και υποκάτω παντός δέντρου δάσους. Και θέλετε κατεδαφίσει τους βωμούς αυτών και συντρίψει τας στήλας αυτών και κατακαύσει εν πυρί τα άλση αυτών και κατακόψει τα είδωλα των θεών αυτών και εξαλείψει τα ονόματα αυτών εκ του τόπου εκείνου», διακήρυξη απάνθρωπη και αντιφυσική, πρωτίστως όμως βαθειά ανθελληνική, αφού τις συνέπειές της ο Ελληνικός Κόσμος τις γνώρισε εμπράκτως.

Τα βιβλία των μυσταγωγών και των αρχαίων φιλοσόφων παραδίδονταν στην πυρά, η γνώση δαιμονοποιήθηκε, εγκαινιάζοντας μιαν εποχή σκοταδισμού και άγνοιας, επιβάλλοντας το καθεστώς του ερεβώδους Μεσαίωνα. (Παρενθετικώς, αυτόν τον Μεγάλο Διωγμό των Ελλήνων Εθνικών και του Ελληνικού Πολιτισμού, ουδείς εξ εκείνων που επιδεικνύουν ιδιαίτερη ευαισθησία για "διωγμούς" άλλων λαών και εποχών, τον καυτηριάζει). Επί πολλούς αιώνες η χριστιανική εκκλησία, επιδιδόταν στην καταπολέμηση πάσης φιλοσοφίας, θρησκευτικής αντιλήψεως, θεολογικής προσεγγίσεως ή αρχής η οποία έστω και κατ΄ υποψίαν αντιτίθετο στην αυθεντία της.

Στα σκοτεινά αυτά χρόνια, ο ορθός λόγος διώκετο απηνώς. Ελάχιστοι αποφασισμένοι λαμπαδηφόροι του φωτός, με κίνδυνο της ζωής των, διατηρούσαν άσβεστη την φλόγα που παρέλαβαν από τον βωμό των μυστηρίων. Ενιοι εξ αυτών μάλιστα, διαφύλαξαν την φλόγα με τίμημα την ίδια τους την ζωή και σε αυτούς τους ήρωες της γνώσης, οφείλουμε την αναγέννηση του πολιτισμού και της ανθρωπότητας.
Αυτοί οι τολμηροί μυημένοι, αναζωπύρωσαν τον σπινθήρα της Γνώσεως, με "όχημα" την αρχαιοελληνική κληρονομιά και παράδοση που τους κληροδότησαν κάποιοι βυζαντινοί μύστες ως ο Μιχαήλ Ψελλός και αργότερα οι μαθητές του Γεωργίου Πλήθωνος-Γεμιστού.
Αυτοί οι θεματοφύλακες, κατάφεραν και διέσωσαν πολύτιμους θησαυρούς της αρχαίας γραμματείας, όπως και οι 'Aραβες, που διέσωσαν τεράστιο πλούτο από την αρχαιοελληνική γραμματεία, αν και αναλογιζόμενοι τον όγκο που ο δογματισμός τελικά κατέστρεψε, διασωζόμενο περίπου το 3% συνολικά του όγκου της παραδόσεως, προκαλεί απελπισία.

Η Ιερά Εξέταση, ό,τι πιο απάνθρωπη και νοσηρή επινόηση του ανθρώπινου παραλογισμού, ήταν το πιο βάναυσο και αποκρουστικό μέτρο που χρησιμοποίησε ποτέ η εκκλησία για να καταπνίξει την αφύπνιση και τη γνώση. 

Σήμερα, η με τρομακτικούς ρυθμούς εξέλιξη της τεχνολογίας, η επικράτηση του υλισμού σε βάρος των πνευματικών αναζητήσεων, ο εξοβελισμός της ψυχικής αναζητήσεως στον βωμό της εκπληρώσεως υλικών στόχων και βιοτικών μεριμνών, έχει επιφέρει μία τρομερή δυσαρμονία. Η αποκοπή από τις ρίζες, έχει πάντα σαν αποτέλεσμα την αποστέρηση από την ζωοποιό ουσία του πνεύματος σε καίριο βαθμό.  

Η Ελληνική Ατραπός, είναι η μόνη που έχει τη δύναμη να αφυπνίσει την αρχαία ψυχή και να ανακατευθεύνει τον εργάτη του πνεύματος στην οικοδόμηση του ναού της Αρετής. Προορίζεται όμως μόνο για όσους ακούν το σκίρτημα της προγονικής φωνής.  Για σήμερα και για πάντα!

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ (απόσπασμα)

http://ellinikonadyton.blogspot.com/

ΘΑΡΣΑΛΕΟΣ ΑΝΗΡ ΕΝ ΠΑΣΙΝ ΑΜΕΙΝΩΝ (ΟΜΗΡΟΣ)

ΘΑΡΣΑΛΕΟΣ ΑΝΗΡ ΕΝ ΠΑΣΙΝ ΑΜΕΙΝΩΝ
Ο θαρραλέος άνθρωπος υπερτερεί σε όλα
Όμηρος, – Οδύσσεια η’ 51

-----------------------

ΤΟ ΕΥΔΑΙΜΟΝ ΤΟ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ, ΤΟ Δ’ ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΤΟ ΕΥΨΥΧΟΝ
Ευτυχισμένοι είναι οι ελεύθεροι και ελεύθεροι είναι οι γενναίοι
Θουκυδίδης, από τον Επιτάφιο του Περικλή

--------------------------
ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ ΚΑΙ ΥΠΕΙΡΟΧΟΝ ΕΜΜΕΝΑΙ ΑΛΛΩΝ, ΜΗΔΕ ΓΕΝΟΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΑΙΣΧΥΝΕΜΕΝ
Πάντα να αριστεύεις, να ξεπερνάς τους άλλους, να τιμάς το πατρικό γένος που ανήκεις
Όμηρος, Ιλιάδα, Ζ,208

HGL2020

ΕΛΛΗΝΙΚΗ, Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΜΥΣΤΑΓΩΓΩΝ

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΡΟΗ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ

Οι Έλληνες, σε μεγάλο ποσοστό, ασχέτως μορφωτικού επιπέδου, χρησιμοποιούν ομηρικές λέξεις, αγνοώντας ωστόσο την ρίζα και την προέλευση των όρων που κάνουν χρήση, δίχως να εμβαθύνουν στην προέλευσή τους.

«Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα, μιλούμε, ανασαίνουμε και τραγουδούμε με την ίδια γλώσσα»! Αποφαίνεται ο νομπελίστας λογοτέχνης Γιώργος Σεφέρης, καταδεικνύοντας την διαχρονική αξία της γλώσσας μας αλλά και την αδιάπτωτη ιστορική της συνέχεια είτε ως μέσο εκφράσεως στοχασμών και διατυπώσεως εννοιών, είτε ως μέσο της καθημερινής πραγματικότητος.

Ανατρέχοντας στα της εποχής μας, είναι διαπιστωμένο ότι ο μέσος Έλληνας χρησιμοποιεί καθημερινά περισσότερες από 5.000 λέξεις, αναγόμενες στην ομηρική διάλεκτο, όπως είναι οι όροι: αλήθεια, αρετή, γελώ, θρήνος, νεότης, πατρίς, πέλαγος, δίκαιος, σκέπτομαι, όπλο, όρκος, βουλή, πόλεμος, κλέος, οιωνός, ιππότης, για να επικαλεστούμε ενδεικτικά μόνο ορισμένες εξ αυτών.

Δεν υπάρχουν Αρχαίες και νέες Ελληνικές λέξεις, αλλά μόνο Ελληνικές. Κατά την Αρχαιότητα, η Ελληνική, ήταν η "διεθνής" γλώσσα της εποχής και κατά τη νεότερη εποχή, δεν καθιερώθηκε ως παγκόσμια γλώσσα, για λόγους άλλων σκοπιμοτήτων.

Η Ελληνική γλώσσα έχει κραδασμιακές ιδιότητες, ενεργοποιώντας δια των δονήσεων που επιφέρει η εκφορά των λέξεών της ψυχοπνευματικά κέντρα του ανθρώπου ευρισκόμενα σε λανθάνουσα κατάσταση, διευρύνοντας συνάμα την ικανότητα του εγκεφάλου να λειτουργεί σε μεγαλύτερο εύρος και να ενεργοποιεί ολοένα και περισσότερα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτός είναι και ο λόγος που κάποιοι επιθυμούν την γλωσσική πενία, τον σκοταδισμό και την ρηχότητα του Έλληνα, απαρνούμενος και αγνοώντας τον τεράστιο λεξικολογικό πλούτο που διαθέτει, η μοναδική κυριολεκτικά, γλώσσα του.

Ο Πλάτων στο έργο του "Κρατύλος ή ονομάτων επίσκεψις", αναφέρεται στις κραδασμιακές ιδιότητες της γλώσσης και αποτελεί ένα σύγγραμμα που θα πρέπει να μελετηθεί ενδελεχώς από κάθε αρχαιογνώστη και εσωτεριστή για τα βαθειά νοήματα και τις προεκτατικές έννοιες που περικλείει.

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα –μητέρα των εννοιών μας– μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων.

Ο μύστης Πυθαγόρας μας λέει, ότι υπάρχουν 3 επίπεδα στην Ελληνική Γλώσσα, τα οποία είναι τα εξής: 

1. Ομιλών, 2. Σημαίνον, 3. Κρύπτον.

Θα αναφερθούμε στο τρίτο επίπεδο, το οποίο αφορά τον κραδασμό που αφυπνίζει τον εγκέφαλο μέσω ιδιοσυχνοτήτων από τους δημιουργηθέντες παλμούς), ο λεξάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με αριθμούς) και ο τονάριθμος (σχέση γραμμάτων και λέξεων με μουσικούς τόνους).
Κατά τον Πυθαγόρα το κάθε γράμμα αντιστοιχεί σε έναν αριθμό, αλλά και σε έναν μουσικό τόνο. Άρα υπάρχει η σχέση γράμμα=αριθμός=τόνος, διαπίστωση που δεικνύει ότι στην γλώσσα μας, πίσω από τα γράμματα-λέξεις, υπάρχουν αριθμοί (λεξάριθμοι) και μουσικοί φθόγγοι (τονάριθμοι).
Ο Πυθαγόρας άκουγε την αρμονία (μουσική) των ουρανίων Σφαιρών, άρα η Ελληνική γλώσσα είναι μια γλώσσα, η οποία συνδέεται με την ροή του σύμπαντος.

Η Ελληνική γλώσσα είναι η μοναδική, η οποία δύναται να χρησιμοποιηθεί για ηλεκτρονικούς υπολογιστές, λόγω της μαθηματικότητας και της μουσικότητας, όχι μόνο του αλφαβήτου-λέξεων, αλλά και των μαθηματικών εννοιών, που γεννώνται. 

Εντρυφώντας στον τεράστιο λεξιλογικό πλούτο της γλώσσης μας, ανατρέχοντας μέχρι την ομηρική εποχή, θα καταφέρουμε να έχουμε μία ενιαία εικόνα της Ελληνικής γλώσσης και ως εκ τούτου θα μας παρασχεθεί πρόσβαση σε πρωτογενείς πηγές και αυθεντικά κείμενα των προγόνων μας, διευρύνοντας έτσι τον πλούτο των γνώσεών μας αλλά και την συνειδητότητά μας στο διηνεκές.

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΠΟΥΛΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΑΔΥΤΟΝ

Για σένα που βγήκες από το πιο ταλαιπωρημένο και αδικημένο κομμάτι του Ελληνισμού. «Τ’ αντρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται»

Διαβάστε για το αδικοχαμένο παλικάρι, στο ιστολόγιο Αυτόχθονες Έλληνες

ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ

ΔΥΝΑΜΙΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ Η ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ

Οι μύθοι είναι αλληγορίες. Οι αλληγορίες είναι ιστορίες για μυημένους. Το σημαντικό είναι ότι γεννούν μέσα μας ερωτήματα.
Αυτό είναι το σημαντικό.
Να γεννηθούν ερωτήματα.
Αν είμαστε τυχεροί στη ζωή μας, αν είμαστε άξιοι, θα τα απαντήσουμε.

Κάθε σύμβολο στους μύθους, είναι ένα κλειδί. Αν πάρουμε το κλειδί αυτό και το βάλουμε σε έναν μύθο, αν ανοίξει σημαίνει ότι ο μύθος είναι συμβατός με το κλειδί και έχει σημασία.

Αναφέρει ο Παυσανίας, πως όταν ο Ηρακλής ακούμπησε το ρόπαλό του στον βωμό του Ερμού, εκείνο άνθησε. Έβγαλε κλαδιά και λουλούδια. Τι θέλει να μας πει αυτό;
Το ρόπαλο που συμβολίζει την Φιλοσοφία, δεν είναι κάτι νεκρό. Μπορεί να είναι κάτι ξερό, αλλά όταν το ακουμπήσει κάποιος στο βωμό του Ερμού που είναι ο Λόγος, με κάθε τρόπο, αυτό ξανά ανθίζει, αναζωογονείται.

Το θέμα μας δηλαδή είναι ότι εμείς δεν χρησιμοποιούμε σωστά τα πράγματα.

Η ενασχόληση με τον μύθους, είναι το πρώτο βήμα προς την Φιλοσοφία. Η αναζήτηση βαθύτερου νοήματος κάτω από την επιφάνεια του μύθου και εν τέλει κάτω από την επιφάνεια του εαυτού μας.
Γιατί αυτοί οι μύθοι, μιλούν για μας. Εμείς είμαστε το αντικείμενο του μύθου. Πρέπει να το θεωρήσουμε ότι μιλούν για μας, γιατί τότε θα μας αποκαλυφθεί η αλήθεια. Είναι μια πορεία προς το μέσα, είναι μια πορεία προς το ΓΝΩΘΙ Σ’ ΑΥΤΟΝ.

Ετεή δε ουδέν ίδμεν Εν βυθώ η αλήθεια. Στην πραγματικότητα δε γνωρίζουμε τίποτα, η αλήθεια είναι στο βυθό, μας λέει ο Δημόκριτος.
Σοφία είναι η Σαφία. Αποσαφηνίζει τα πράγματα, δεν μας μπερδεύει. Όταν δεν μας αποσαφηνίζει, τότε έχουμε ασάφεια.
Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος ο Ασκληπιός ο Τραλλιανός,+6ος αι. στο Υπόμνημα στα αριστοτελικά Μετά τα Φυσικά Α-Ζ, μας λέει:
Η δε σοφία εστί, η έχουσα τας αρχάς των αποδείξεων. Τις αιτίες λοιπόν, τις αφετηρίες, αυτών που αποδεικνύονται. Σοφία είναι μία δύναμη της ψυχής η οποία δύναται να γνωρίζει, αυτά που είναι άγνωστα για τους πολλούς. Γιατί οι πολλοί είναι ασθενείς. Άνευ σθένους. Τους λείπει το σθένος, η ψυχική εκείνη δύναμη που απαιτείται για την κατανόηση.

Είναι δύναμις της ψυχής λοιπόν η αγάπη για την σοφία.
Πως φτάνουμε στην σοφία;
Από την εμπειρία έρχεται κανείς στην τέχνη. Και μετά στην φρόνηση, στην επιστήμη και στην σοφία.
Πέντε είναι τα στάδια λοιπόν. Εμπειρία, τέχνη, φρόνηση, επιστήμη και σοφία.

Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα από την ομιλία της συγγραφέως ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΛΙΑΤΣΑ στην παρουσίαση του βιβλίου, «Οι Επτά πρόγονοι της Φιλοσοφίας» του ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΧΟΪΛΟΥ, που όπως τόνισε η κυρία Δήμητρα Λιάτσα, η συμβολή του βιβλίου αυτού, είναι πολύ σημαντική, στο ζήτημα της Επανελληνίσεως. Δηλαδή της αναζήτησης της ταυτότητος και των ριζών μας. 

ΤΟ ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΤΗΣ ΠΙΝΔΟΥ, ΣΤΟ ΚΑΛΠΑΚΙ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

Το μνημείο του Έλληνα Μαχητή του Πολέμου 1940/41, είναι έργο του καθηγητού Λάζαρου Λαμέρα και ανηγέρθη το έτος 1966 με δαπάνες Αξιωματικών και Οπλιτών των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων.

O επιβλητικός ανδριάντας του Μαχητή («Αγνώστου Στρατιώτου») δεσπόζει στον λόφο πάνω από το χωριό στο Καλπάκι Ιωαννίνων.
Παραμονές του 1940 η 8η Μεραρχία Ηπείρου με επικεφαλής τον υποστράτηγο Κατσιμήτρο Χαράλαμπο οργάνωσε την άμυνα στα γύρω υψώματα της Γκραμπάλας, της Ασόνισσας, της Βελλάς και των Γρεμισιών. Στο ύψωμα της Βελλάς διασώζονται μέχρι σήμερα τα ίχνη των χαρακωμάτων. Ο υποστράτηγος Κατσιμήτρος, παρά τις αντίθετες απόψεις του Γενικού Επιτελείου που προέβλεπε άμυνα στα Τζουμέρκα, διέταξε να κρατήσει την γραμμή άμυνας στο Καλπάκι μέχρι εσχάτων.

Πέτυχε να αναχαιτίσει την Ιταλική εισβολή και στις 10 Νοεμβρίου 1940 η 8η Μεραρχία πέρασε από την άμυνα στην επίθεση. Ιδιαίτερα στα υψώματα της Γκραμπάλας, ανατολικά του Καλπακίου, έγιναν οι πιο αιματηρές συγκρούσεις. Στην πλαγιά του λόφου προφήτης Ηλίας, το καλοδιατηριμένο ΟΧΙ θυμίζει την εποχή εκείνη. Στην είσοδο του Καλπακίου υπάρχει το Πολεμικό Μουσείο του ’40. Οι στρατιώτες ξεναγοί λύνουν τις απορίες των επισκεπτών σχετικά με τα γεγονότα του πολέμου και υπάρχουν πλούσια εκθέματα, γραφική και ηχητική αναπαράσταση της μάχης του Καλπακίου, αναφέρει το ioanninabars.gr.

https://www.huffingtonpost.gr , http://www.iefimerida.gr/ , UpDrones , elena1111ful

ΠΟΤΕ ΑΛΛΟΤΕ ΔΕΝ ΕΛΕΧΘΗΣΑΝ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΛΟΓΙΑ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ

από το Χρονικό 1940-1944 των Α. και Κ. Κύρου:
Το παρακάτω περιστατικό έγινε στις 29 Οκτωβρίου 1941:

Πενήντα ή εξήντα ανάπηροι, με τα πόδια ή τα χέρια κομμένα, άλλοι με τα καροτσάκια των και άλλοι με τις πατερίτσες των, ενεφανίσθησαν εμπρός εις το Μνημείον του Αγνώστου Στρατιώτου. Οι καραμπινιέροι, οι οποίοι εφρουρούσαν ακόμη εκεί, απεπειράθησαν εις την αρχήν να τους εμποδίσουν. Αλλ’ ήτο τόσον επιτακτική και περιφρονητική η χειρονομία, με την οποίαν οι επικεφαλής ανάπηροι τους διέταξαν -ναι, τους διέταξαν!- να παραμερίσουν, ώστε υπεχώρησαν και τους άφησαν να περάσουν. Οι ανάπηροι εσχημάτισαν ημικύκλιον γύρω από το Μνημείον και τρεις επροχώρησαν διά να καταθέσουν ένα απέριττον δάφνινον στέφανον. Ο ένας εκ των τριών αναπήρων, που μόλις κατώρθωνε να βαδίση με τα «ξυλοπόδαρά» του, εστάθη εις προσοχήν και είπε:

«Νεκροί ήρωες, αδέλφια μας,

Έχουμε πολλά να σας πούμε. Αλλά καταλαβαίνετε ότι, με τις σημερινές συνθήκες, αυτά που θέλουμε να σας πούμε δεν μπορούμε να τα πούμε δυνατά. Εσείς, όμως, δεν έχετε ανάγκη από φωνές και λόγια για να μας καταλάβετε… Ακούστε τι έχουμε να σας πούμε:…»
Εδώ εσώπασε διά δύο λεπτά. Και μία νεκρική σιγή επεκράτησε κατά την συνταρακτικήν αυτήν σκηνήν.

Έπειτα, κατέληξεν απλά:

«Τώρα, σας είπαμε ό,τι θέλαμε να μάθετε. Είμαστε βέβαιοι, ότι μας νοιώσατε».

Ποτέ άλλοτε δεν ελέχθησαν ωραιότερα λόγια ενώπιον του Εθνικού Μνημείου, από εκείνα που δεν ήκουσαν αυτιά θνητών το πρωινό της 29ης Οκτωβρίου 1941…

Από το βιβλίο «ΧΡΟΝΙΚΟΝ 1940-1944», «από τις προσωπικές σημειώσεις των δημοσιογράφων Αχιλλέως και Κύρου Αδ. Κύρου»

Λογομνήμων

ΠΑΡΟΥΣIΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛIΟΥ ΤΟΥ ΑΣΤΕΡΙΟΥ ΧΟΪΛΟΥ «ΟΙ ΕΠΤA ΠΡOΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦIΑΣ»

Η παρουσίαση έγινε από τον συγγραφέα Αστέριο Χοϊλού και την επίσης συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα, στο βιβλιοπωλείο Αριστοτέλειο, Ερμού 61, Θεσσαλονίκη.

Με χαρά σας παρουσιάζω το καινούργιο μου βιβλίο "ΟΙ ΕΠΤΑ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ"!!!

Το βιβλίο πραγματεύεται τη ζωή και το έργο των Επτά Σοφών της Αρχαιότητας, καθώς και όλα τα αποφθέγματα τους.

ΑΣΤΕΡΙΟΣ ΧΟΪΛΟΥΣ

http://ermionh.blogspot.com/ , EllenosEllen

-----------------------------------------

Συζήτηση με θέμα: «Οι επτά σοφοί» με την Δήμητρα Λιάτσα και τον Αστέριο Χοϊλούς, συγγραφέα του βιβλίου «Οι επτά πρόγονοι της φιλοσοφίας».

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΗ ΛΥΓΙΖΕΙΣ

Όμηρος, Σόλων, Σωκράτης, Πλάτων, Αχιλλέας, Ευριπίδης, Διογένης, Λεωνίδας, Θεμιστοκλής, Αριστοτέλης, Περικλής, Αισχύλος, Προμηθέας, Ηρακλής, Φιλιππος, Αλέξανδρος... 

Μη λυγίζεις, αχ ψυχή μου μη λυγίζεις
σε μια χώρα, που ό,τι υψώθηκε γκρεμίζουν
σε μια ώρα, που κι οι ήρωες δακρύζουν
και το δάκρυ τους φωνάζει
ένα όνομα, Ελλάδα..!!!!!!!!

Ο ένστολος της φωτογραφίας είναι ο Πρόεδρος του Αρχαιοπρεπούς Οπλιτικού Αγήματος ''ΛΕΩΝΙΔΑΣ'', Βαρδίκος Διονύσιος.

ΜΟYΣΙΚΗ: ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΠΑΝΟΥΔΑΚΗΣ , Βίντεο: malenaraf , Πηγή εικόνας: Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

Ευτράπελα και σοβαρά, προς περισυλλογή...

Από το βιβίο: “ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821”

Οι πνευματικοί που στέλνονταν από τα μοναστήρια με τις πανταχούσες τους (παρακλητικές επιστολές) στους χριστιανούς δεν ήταν μόνο παντελώς αμόρφωτοι αλλά ταυτόχρονα υποκριτές και φιλάργυροι.
Έφερναν μαζί τους ένα κιβώτιο με ανθρώπινα κόκαλα και κρανία, τα οποία είχαν ασημώσει και ονοματίσει. Άλλα του αγίου Χαραλάμπους, άλλα του αγίου Γρηγορίου… Ένας από αυτούς, που ισχυριζόταν ότι είχε την κάρα του αγίου Θεοδώρου, κόπαζε ότι τα είκοσι χρόνια που έκανε αυτή τη δουλειά είχε συγκεντρώσει 150.000 γρόσια. Είχε δώσει στο μοναστήρι του τα 2/3 και τα υπόλοιπα τα είχε δανείσει σε διάφορους εμπόρους, πάντοτε με τον ανάλογο τόκο.

Στο Άγιο Όρος κατά την Τουρκοκρατία υπήρχε συνήθεια οι μοναχοί των μοναστηριών να πραγματοποιούν περιοδείες και να συγκεντρώνουν, επαιτώντας, χρήματα για τα μοναστήρια τους.
Μάλιστα αυτός που επέστρεφε φέρνοντας το µεγαλύτερο ποσό γινόταν ηγούμενος.
Οι μονές του Αγίου Όρους δέχονταν κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας πολλούς επισκέπτες. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο Βατοπέδι φούρνιζαν κάθε μέρα 600 οκάδες ψωμί, ενώ κατανάλωναν ετησίως 180.000 οκάδες κρασί. Ανάμεσα στους επισκέπτες, πολλές φορές βρίσκονταν και πειρατές, οι οποίοι πρόσφεραν ένα μέρος από τα λάφυρα που άρπαξαν κατά ταν πειρατική τους δράση, βέβαιοι ότι έτσι θα είχαν άφεση αμαρτιών.

Ένας καλόγερος στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου κοντά στην Πρέβεζα περίμενε την γιορτή του αγίου, ώστε να το επισκεφθούν οι πιστοί και να κάνουν τις προσφορές τους. Όμως, όταν έφτασε η πολυπόθητη ημέρα, έβρεχε ασταμάτητα. Μάταια ο μοναχός προσευχόταν να σταματήσει η νεροποντή, για να μπορέσουν οι προσκυνητές να πάνε στο μοναστήρι.
Εξοργισμένος, λοιπόν, πήρε την εικόνα του αγίου και την έβγαλε έξω στα βροχή, λέγοντας ότι, ενώ τον υπηρέτησε πιστά έναν χρόνο και περίμενε την ανταπόδοση από τις προσφορές των πιστών, ο άγιος αδιαφόρησε και δεν φρόντισε να έχει καλό καιρό. Του άξιζε, επομένως, να υποστεί τιμωρία, και αυτή ήταν να μείνει έξω και να βραχεί.

Οι γυναίκες που γίνονταν καλόγριες πολλές φορές δημιουργούσαν προβλήματα στους άντρες συναδέλφους τους ή στους άλλους ιερωμένους. Κάποτε μια μικρή καλόγρια διαλαλούσε με καμάρι στις άλλες καλόγριες ότι κάθε βράδυ πήγαινε στο κελί της ο αρχάγγελος Γαβριήλ και συνομιλούσε μαζί της. Οι άλλες την ζήλευαν, την θαύμαζαν για την τύχη της και τη θεωρούσαν αγία. Όταν όμως έπειτα από εννέα μήνες γέννησε ένα «αρχαγγελόπουλο», οι καλόγριες τη μίσησαν, χωρίς ωστόσο να πάψουν να τη θεωρούν αγία.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας, οι αρχιεπίσκοποι στις μητροπόλεις τους έτρωγαν και έπιναν σαν χοίροι. Κοιμούνταν δεκατέσσερις ώρες τη νύχτα και δύο το μεσημέρι. Λειτουργούσαν δυο φορές τον χρόνο και, όταν δεν κοιμούνταν, δεν έτρωγαν ή δεν λειτουργούσαν, μηχανεύονταν τα πιο ταπεινά και ξεδιάντροπα έργα.
Οι επίσκοποι δεν πήγαιναν πίσω. Έστελναν στα χωριά τής επισκοπής τους κάποιους ληστές, αφού τους έδιναν τον τίτλο του πρωτοσύγκελου ή του αρχιμανδρίτη. Αυτοί το μόνο που ήξεραν ήταν να γράφουν ανορθόγραφα τα ονόματα των χριστιανών και να προφέρουν τρεις φράσεις: «Να είσαι καταραμένος», «Να έχεις την ευχή μου» και «Δώσε μου».

Από το βιβλίο: “ΟΣΑ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΤΟΥ 1821”, κεφάλαιο: Η Εκκλησία, οι Φαναριώτες και οι κοτζαμπάσηδες.
Συγγραφείς: ΓΡΥΝΤΑΚΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ, ΔΑΛΚΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ, ΧΟΡΤΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ, ΧΟΡΤΗΣ ΕΚΤΟΡΑΣ
Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Η ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ ΣΤΗΛΗ ΤΟΥ ΔΕΞΙΛΕΩ

Η επιτύμβια στήλη του Δεξίλεω  τι σου θυμίζει;;; 

Διαβάστε: Ο ΔΕΞΙΛΕΩΣ και ΟΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ

&

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ

ΟΙ ΤΑΞΙΔΙΩΤΕΣ ΤΗΣ ΑΣΗΜΕΝΙΑΣ ΚΛΩΣΤΗΣ: ΤΑ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΑ – ΑΣΤΡΙΚΑ - ΤΑΞΙΔΙΑ

Πρόκειται για μια κατάσταση που έχει καταγραφεί από την αρχή της ύπαρξης του ανθρώπου σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις εποχές. Τα ονόματα που της έχουν δοθεί είναι πολλά: αστρικό ταξίδι, εξωσωματική εμπειρία, αστρική προβολή, εξωσωμάτωση. Ο διεθνής όρος είναι O.B.E. (Out of Body Experience) και έτσι έχει καταχωριστεί επισήμως από τα ερευνητικά εργαστήρια που μελετούν το φαινόμενο. Ανάμεσά τους είναι τα Πανεπιστήμια της Οξφόρδης, του Ντιουκ, του Μπρίστολ, της Βραζιλίας, του Εδιμβούργου και το Ίδρυμα Ερευνών του Στάνφορντ. Πριν από 4 χρόνια πραγματοποιήθηκε, μάλιστα, μια μεγάλη έρευνα από το τμήμα ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Βραζιλίας.

Από τη δεκαετία του 50 ο Ρόμπερτ Μονρόε ξεκινώντας τα πειράματά του δημιούργησε τελικά ένα ειδικό Ινστιτούτο που έχει ως αποκλειστικό στόχο τη διερεύνηση και διεύρυνση των δυνατοτήτων της ανθρώπινης συνείδησης. Μελετώντας εντατικά τις λειτουργίες των δυο ημισφαιρίων του εγκεφάλου και αναπτύσσοντας ειδικές τεχνικές που πρώτα εφάρμοσε στον εαυτό του ο Μονρόε κατάφερε τελικά να δημιουργήσει μια μέθοδο για εξωσωματικά ταξίδια. Με τη βοήθεια ειδικής μουσικής που ενεργοποιεί τον εγκέφαλο, με αναπνοές και μια σειρά από νοητικές ασκήσεις οι πειραματιζόμενοι οδηγούνται σιγά- σιγά ώστε να βρεθούν έξω από το φυσικό τους σώμα ταξιδεύοντας με το αστρικό. 

Η γνώση πως ο άνθρωπος διαθέτει εκτός από το υλικό και ένα άλλο σώμα είναι πανάρχαια και παγκόσμια γι αυτό και σε όλες τις γλώσσες της υφηλίου υπάρχει πάντα μια λέξη που προσδιορίζει αυτό το «δεύτερο σώμα». Με αυτό ταξιδεύουν οι Αφρικανοί μάγοι, οι Ινδιάνοι της Αμερικής, οι σαμάνοι του Θιβέτ και της Σιβηρίας. Οι Έλληνες το ονόμαζαν «διπλό» ή «είδωλο» και οι Αιγύπτιοι «Κα». 

Η ύπαρξη αυτού του παράξενου φαινομένου αποδεικνύει κατ’ αρχήν κάτι εξαιρετικά σημαντικό: την ικανότητά μας να αποχωριζόμαστε από το φυσικό μας σώμα εξακολουθώντας να ζούμε και να βιώνουμε διάφορες καταστάσεις. Από μια άποψη λοιπόν, αποτελεί μια επιβεβαίωση για την ανυπαρξία του θανάτου εφόσον επιβεβαιώνεται η ύπαρξη κι ενός άλλου φορέα εκτός από το σάρκινο σώμα. Σύμφωνα με τη μεταφυσική παράδοση ο άνθρωπος εκτός από το υλικό σώμα του έχει κι άλλα σώματα: το αιθερικό, το αστρικό, το νοητικό, το ένα είναι συνδεδεμένο με το άλλο. Οι εξωτερικές αισθήσεις αφορούν μόνο το φυσικό σώμα.

Το δεύτερο σώμα συνδέεται με το φυσικό με ένα είδος λεπτής φωτεινής χορδής που αποτελεί ένα είδος ομφάλιου λώρου. Αυτή η ασημένια χορδή μπορεί να επιμηκυνθεί απεριόριστα. Έτσι, το άτομο που κάνει ένα αστρικό ταξίδι με το δεύτερο σώμα του ανακαλύπτει πως έχει μερικές εξαιρετικές ικανότητες όπως λ.χ. ότι μπορεί να αιωρείται και να πετάει προς διάφορες κατευθύνσεις χωρίς καμιά απολύτως αίσθηση βάρους. Επίσης μπορεί να περνά μέσα από τοίχους όπως τα φαντάσματα ή να βρεθεί στην άλλη άκρη της Γης ή ακόμα και στο κέντρο του Γαλαξία. Η ταχύτητα μετακίνησης είναι η μέγιστη, γιατί είναι η ταχύτητα της σκέψης. Τις μαρτυρίες των αστρικών ταξιδιωτών που αναφέρουν ότι η απόσταση δεν αποτελεί εμπόδιο έλαβαν σοβαρά υπ’ όψιν τους κάποιοι επιστήμονες και αποφάσισαν να πειραματιστούν με κάποια άτομα που είχαν αναπτύξει την ικανότητα να ταξιδεύουν με το αστρικό τους σώμα κατά βούληση. Όταν λοιπόν ξεκίνησαν οι πρώτες διαστημικές αποστολές κι ενώ τα εξερευνητικά διαστημόπλοια ταξίδευαν για να φωτογραφήσουν την Αφροδίτη ή τον Άρη, κάποιοι που το φυσικό τους σώμα βρισκόταν κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες σε ειδικά εργαστήρια ταξίδευαν επίσης με το αστρικό τους σώμα. Οι περιγραφές που έδωσαν προηγήθηκαν των φωτογραφιών που έστειλαν τα διαστημόπλοια και ήταν εντυπωσιακά ακριβείς, όπως αποδείχθηκε.

Η εμπειρία του εξωσωματικού ταξιδιού είναι πανάρχαια και πανανθρώπινη. Πολιτικοί, επιστήμονες, συγγραφείς, βασιλείς, φιλόσοφοι και μύστες συγκαταλέγονται ανάμεσα σε εκείνους που βρέθηκαν …εκτός εαυτού μέσα στο λεπτοφυές σώμα τους. Ο Άγιος Αυγουστίνος, ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Γκαίτε, ο Σέλλεϋ, ο Ντοστογιέφσκι και ο Έντγκαρ Άλαν Πόε έζησαν από κοντά αυτό το φαινόμενο. Ο Σουηδός θεατρικός συγγραφέας Αύγουστος Στρίντμπεργκ είχε δηλώσει ότι συχνά ταξίδευε με το δεύτερο σώμα του ενώ το φυσικό κοιμόταν βαθιά στο κρεβάτι του.

Ακόμα κι αν δεν έχετε μια συνειδητή ανάμνηση ενός εξωσωματικού ταξιδιού το πιθανότερο είναι ότι παρ’ όλα αυτά το έχετε κάνει. Στον ύπνο σας. Σύμφωνα με την εσωτερική παράδοση σε όλα τα όνειρά μας που βλέπουμε τον εαυτό μας να αιωρείται ή να πετάει είναι αληθινές καταστάσεις πτήσης που κάνουμε με το αστρικό μας σώμα. Πολλές φορές μάλιστα έχουμε την αίσθηση ότι πέφτουμε απότομα και ξυπνάμε με ένα τίναγμα. Πρόκειται για απότομη επιστροφή του αστρικού σώματος μέσα στο φυσικό. Αν μάλιστα αυτό το απότομο ξύπνημα συνοδεύεται από μια αίσθηση αποπροσανατολισμού και πονοκέφαλο σημαίνει πως το αστρικό σώμα δεν «προσαρμόστηκε» σωστά μέσα στο φυσικό. Σε αυτή την περίπτωση θα χρειαστεί να περάσουν αρκετές ώρες για να συνέλθει κανείς εκτός κι αν ξανακοιμηθεί για μερικά λεπτά δίνοντας στο αστρικό σώμα τη δυνατότητα να βγει και να ξαναμπεί σωστά μέσα στο φυσικό.

Η μεταφυσικές παραδόσεις αναφέρουν επίσης πως το αστρικό αυτό σώμα είναι το όχημα με το οποίο ταξιδεύουμε σε άλλους κόσμους όταν το σάρκινο σώμα πεθαίνει. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει η ασημένια χορδή που συνδέει τα δυο σώματα να κοπεί. Τότε επέρχεται ο θάνατος του φυσικού σώματος. 

Πολλοί άνθρωποι που έζησαν επιθανάτιες εμπειρίες, βγήκαν έξω από το σώμα τους και το κοιτούσαν ενώ βρισκόταν στο κρεβάτι του χειρουργείου ή υπέφερε από σοβαρό τραυματισμό, περιγράφουν πως έβλεπαν μια ασημένια φωτεινή γραμμή να συνδέει τον αφαλό του αστρικού τους σώματος με τον αφαλό του φυσικού. Ακριβώς γι αυτό και επέστρεψαν τελικά. Αν την έβλεπαν κομμένη θα σήμαινε το τέλος του ένσαρκου βίου τους. Γι αυτό και δεν είναι τυχαία η έκφραση «κόπηκε το νήμα της ζωής του». Αυτό το νήμα δεν είναι παρά η περιγραφόμενη ως ασημένια χορδή.

Η αρχαιότερη Ελληνική αναφορά στο δεύτερο σώμα γίνεται από τον Όμηρο στην Οδύσσεια όπου αναφέρει ότι δεν ήταν η Ελένη που ακολούθησε τον Πάρι στην Τροία αλλά το είδωλό της ενώ η ίδια βρισκόταν στην Αίγυπτο. Αλλά και ο μυημένος Αισχύλος στον «Αγαμέμνονα» αναφέρεται στην ικανότητα της Ωραίας Ελένης να εκδηλώνεται και με ένα άλλο, φασματικό, σώμα.

Οι αρχαίοι μύστες φαίνεται ότι είχαν εμβαθύνει σε αυτό το μυστήριο και είχαν κατακτήσει τη δυνατότητα ελέγχου του αστρικού σώματος το οποίο μπορούσαν να καταστήσουν ορατό κατά βούλησιν. Έτσι, μπορούσαν να εμφανίζονται σε δυο μέρη ταυτόχρονα! Σχετικές μαρτυρίες υπάρχουν για τον ιερέα του Απόλλωνα Άβαρι, για τον μύστη Απολλώνιο Τυανέα αλλά και για τον Ιάμβλιχο και τον Πυθαγόρα για τον οποίο αναφέρεται ότι σε μια και την ίδια μέρα παραβρέθηκε και δίδαξε στο Μεταπόντιο της Ιταλίας και στο Ταυρομένιο της Σικελίας, πόλεις που απέχουν μεταξύ τους πολλών ημερών ταξίδι.

Παρόμοιες ικανότητες λέγεται ότι είχε και ο Εμπεδοκλής που ονομαζόταν επίσης «αιθεροβάτης» για την ικανότητά του να περπατά στον αέρα. Φαίνεται λοιπόν, πως προνόμιο των μυστών ήταν και η εκούσια μετατόπισή τους από το φυσικό στο αστρικό σώμα. 

Οι εμπειρίες που βιώνει κάποιος με το αστρικό του σώμα εξαρτώνται από το επίπεδο εξέλιξης της συνειδητότητάς του. Μπορεί να μετακινηθεί ελάχιστα παραμένοντας κοντά στο φυσικό του σώμα ή να βρεθεί σε άλλη διάσταση και να συναντήσει ανώτερα όντα. Μπορεί επίσης να έχει τη δυσάρεστη εμπειρία της συνάντησης με κατώτερες οντότητες του αστρικού χώρου.

https://www.noosfera.gr

ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

ΑΣΤΡΙΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ - ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

ΑΣΤΡΙΚΟ ΤΑΞΙΔΙ

Πλείστος ποταμός

Ο Πλείστος (ή Πλειστός) είναι ποταμός της Στερεάς Ελλάδας που διασχίζει την κοιλάδα κάτω από τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών. Λόγω της σημασίας της περιοχής κατά την Αρχαιότητα γίνεται αναφορά στον ποταμό από αρκετούς Αρχαίους συγγραφείς, ενώ λεπτομερέστερη περιγραφή του δίνεται από τον Στράβωνα και τον Παυσανία. 

Ο ποταμός πηγάζει ανάμεσα στα όρη Παρνασσός και Κίρφη και ρέει δυτικά σχηματίζοντας μία χαράδρα που αποτελεί όριο των δύο βουνών. Στην συνέχεια διερρέει την κατάφυτη από ελαιώνες κοιλάδα που βρίσκεται κάτω από τους Δελφούς, διασχίζει ένα μικρό τμήμα τα πεδιάδας της Άμφισσας και εκβάλλει στον Κορινθιακό κόλπο κοντά στην Κίρρα. Ο ποταμός διατηρεί νερό κυρίως τους χειμερινούς μήνες ενώ τους καλοκαιρινούς παραμένει στεγνός. Το όνομά του στο πρόσφατο παρελθόν ήταν ξεροπόταμος αλλά πλέον επαναχρησιμοποιείται το όνομα με το οποίο αναφερόταν στην Αρχαιότητα.

Η Κασταλία πηγή σε πίνακα του Edward Dodwell
Δημιουργήθηκε: 1 Ιανουαρίου 1821

Κατά μήκος του Πλείστου υπάρχει σηματοδοτημένο μονοπάτι που ξεκινάει από τον αρχαιολογικό χώρο των Δελφών.

Στη διαδρομή του τροφοδοτείται και από την Ιερή Κασταλία πηγή.

Σύμφωνα με τον Παυσανία, ο ποταμός Πλείστος έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην έκβαση του Πρώτου Ιερού Πολέμου. 
Συγκεκριμένα, κατά τη διάρκεια του πολέμου η Κίρρα πολιορκούνταν από θαλάσσης από τον στόλο της Σικυώνας υπό τον Κλεισθένη και από ξηράς από τους Θεσσαλούς και τους Αθηναίους. 
Τότε σημαντικό ρόλο στη νίκη έπαιξε ο Σόλων, ο οποίος “επινόησε και το εξής τέχνασμα: το νερό του Πλείστου, που κατευθυνόταν με κανάλι στην πόλη, το έστρεψε προς άλλη κατεύθυνση. Τότε ο Σόλων έριξε στον Πλείστο ρίζες ελλεβόρου, και όταν βεβαιώθηκε ότι το νερό έχει δεχτεί αρκετή ποσότητα φαρμάκου, το έστρεψε πάλι στο αρχικό του κανάλι. Οι Κιρραίοι έπιναν αφρόντιστα το νερό και, εξαιτίας της ακατάπαυστης διάρροιας που τους προκάλεσε, εγκατέλειψαν τη φρούρηση του τείχους”.

el.wikipedia.org

MΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ΤΟΥ ΔΙΟΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΜΦΑΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ! - ΔΕΛΦΟΙ

Στους πρόποδες του Παρνασσού είναι χτισμένο το μαντείο των Δελφών, ο ομφαλός της γης. Σύμφωνα με τον μύθο σε αυτό το σημείο συναντήθηκαν οι αετοί που έστειλε ο Δίας από την Ανατολή και τη Δύση για να αναζητήσουν το κέντρο της γης. Ήταν το σημαντικότερο μαντείο της Αρχαιότητας, όπου η Πυθία, έδινε τους χρησμούς της. Ήταν αφιερωμένο στον θεό Απόλλωνα και ήταν ξακουστό στα πέρατα του κόσμου και πλούσιοι βασιλιάδες το επισκέπτονταν σε δύσκολους καιρούς της βασιλείας τους για να πάρουν τον πολυπόθητο χρησμό.

«Θα ανατρέψουμε όλη την ιστορία του κόσμου αν δεν πιστέψουμε ότι το μαντείο αυτό (των Δελφών) έλεγε αλήθεια για πολλούς αιώνες» (Κικέρων)

Αναλογιζόμενος πόσο μεγάλες υπηρεσίες προσέφερε στους Έλληνες, προ τριών χιλιάδων ετών το Μαντείο των Δελφών, κατά τους πολέμους, τις επιδημίες και τη δημιουργία νέων πόλεων, θα ήταν αμάρτημα να μην αποδώσουμε την εύρεση και τη δημιουργία αυτού στη θεία Πρόνοια, αλλά στην τύχη και τις τυφλές συμπτώσεις. (Πλούταρχος)

Τα περισσότερα μυστικά των Μυστηρίων, τα γνώριζαν οι ιερείς της Δήμητρας στην Ελευσίνα, ο Ιεροφάντης των Καβείρων της Σαμοθράκης, οι Πυθίες του Απόλλωνα στους Δελφούς και οι Ιερείς του Μαντείου της Δωδώνης. Το μαντείο των Δελφών είναι πανάρχαιο και χρονολογείται η ίδρυση του από την εποχή που οι θεοί βρισκόταν ακόμη στη γη.

ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ ΗΤΑΝ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΑΚΡΙΒΕΙΣ

Ο ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΕΙΟΥ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ, ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΒΑΣΙΛΙΑ ΤΗΣ ΛΥΔΙΑΣ, ΚΡΟΙΣΟ

Ο Ηρόδοτος  στο πρώτο του βιβλίο ( Κλειώ ) διηγείται το παρακάτω περιστατικό: Ο Βασιλιάς της Λυδίας Κροίσος ( -6ος αιώνας) ο οποίος πενθούσε δυο χρόνια τον θάνατο του γιου του, έμαθε ότι στο μεταξύ η δύναμη των Περσών μεγάλωσε κι αναρωτήθηκε αν θα έπρεπε να επιχειρήσει μια εκστρατεία εναντίον τους. Προκειμένου να πάρει τη σωστή απόφαση, σκέφτηκε να συμβουλευτεί επτά μαντεία, Ελληνικά (Δελφοί, Φωκίδα, Δωδώνη) και ξένα (Λιβύη, Αίγυπτος) για να δοκιμάσει τις γνώμες τους. Το μαντείο το οποίο θα αποδεικνυόταν το πιο αξιόπιστο, θα ήταν αυτό που θα συμβουλευόταν για δεύτερη φορά για το θέμα που τον απασχολούσε.
Έστειλε λοιπόν επτά αγγελιοφόρους, ένα σε κάθε μαντείο, με την εντολή να μετρούν τις μέρες που περνούν από την ημέρα της αναχώρησής τους και την εκατοστή να πάνε στα μαντεία και να ρωτήσουν:  «Τι κάνει αυτή τη στιγμή ο Βασιλιάς των Λυδών Κροίσος;»  
Να καταγράψουν τις απαντήσεις και να επιστρέψουν στις Σάρδεις.
Από τις απαντήσεις αυτές, μόνο εκείνη του Μαντείου του Απόλλωνα των Δελφών φθάνει ως εμάς.
Η ιέρεια Πυθία, πριν καν ακούσει την διατύπωση της ερώτησης, έβγαλε χρησμό σ' εξάμετρο ρυθμό:

«Πόση είν' η άμμος ξέρω εγώ, της θάλασσας τα μέτρα.
Καταλαβαίνω τον μουγκό, τον άλαλο ακούω.
Μούρθε στη μύτη μυρωδιά σκληρόδερμης χελώνας,
που βράζει σ' ένα χάλκωμα, μαζί μ' αρνίσιο κρέας.
Κάτω έχει στρώμα από χαλκό, χαλκός είναι κι απάνω».

Όταν οι αγγελιοφόροι επέστρεψαν κι ο Κροίσος διάβασε τις απαντήσεις, έμεινε έκπληκτος επειδή η απάντηση της Πυθίας των Δελφών ήταν εκπληκτικά ακριβής.
Πράγματι, την εκατοστή ημέρα από την αναχώρηση των αγγελιοφόρων, κρυφά από όλους, έκοψε κομμάτια μια χελώνα κι ένα  αρνί ο ίδιος και τα έβαλε να βράσουν μαζί σ' ένα χάλκινο λέβητα που τον σκέπασε με χάλκινο σκέπασμα, πιστεύοντας ότι θα ήταν αδύνατο να μαντέψει κανείς την επινόησή του.

Ο «ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ» ΧΡΗΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΥΘΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΑΝΟ, ΜΙΑ ΑΠΑΤΗ και ΔΙΑΣΤΡΕΥΛΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

Η ΔΕΛΦΙΚΗ ΙΔΕΑ ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ...

Κι αν καμιά μέρα ο άνθρωπος υψώσει το κεφάλι
ως τα ουράνια ύψη
και κάθε δύναμη αρνηθεί, κάθε θεό προσβάλει,
κάθε βωμό συντρίψει,
και γκρεμισμένοι από ψηλά οι θεοί στα καταχθόνια
λησμονηθούν κι εκείνοι,
πάντα θεοί θα είναι της γης η Ομορφιά η αιώνια
κι η αιώνια Καλοσύνη!

Κωστής Παλαμάς - Οι θεοί

Οι θεοί δεν έφυγαν ποτέ. Εμείς τους απαρνηθήκαμε και φύγαμε από κοντά τους τα τελευταία 1700 χρόνια. Στην αρχή αιτία ήταν η βία, αργότερα η λήθη, μετά η άγνοια και τώρα η αδιαφορία. Σήμερα δεν απαγορεύεται η γνώση. Δεν υπάρχει ιερά εξέταση. Πρόσβαση σε ότι δεν κατέστρεψαν από την Ελληνική Γραμματεία, έχει ο οποιοσδήποτε. Οι περισσότεροι όμως αδιαφορούν. Περί άλλων τυρβάζουν. Οι περισσότεροι νεοέλληνες δεν έχουν μελετήσει τους Αρχαίους Έλληνες κλασικούς. Φαίνεται δεν βρίσκουν κάτι ενδιαφέρον σ’ αυτούς.

Οι ξένοι τους μελετούν από την εποχή της Αναγέννησης μέχρι και σήμερα, και έτσι προόδευσαν όλες οι επιστήμες στον πλανήτη αυτόν, ενώ εμείς, οι κύριοι δικαιούχοι αυτής της κληρονομιάς αγνοούμε τι κληρονομήσαμε από τους δικούς μας παππούδες. Γιατί;
Διότι πέσαμε στην παγίδα της τόσης λάσπης που έριξε αιώνες τώρα, το ισχίον δόγμα. Έτσι, πιστέψαμε ότι οι πρόγονοί μας ήταν πρώτα πρώτα ειδωλολάτρες, μετά έκφυλοι, μέχρι και σατανιστές... Μας είπαν, ναι, οι αρχαίοι έκαναν ανακαλύψεις, αλλά δεν είχαν βρεί τον θεό και την αληθινή θρησκεία κι εμείς το πιστέψαμε.

Και εδώ είναι η λέξη κλειδί: Πιστέψαμε!
Ότι μας έλεγαν για 17 αιώνες το πιστεύαμε. Δεν το γνωρίζαμε, το πιστεύαμε. Δεν ξέρουμε όμως ότι ο Αρχαίος Έλληνας δεν αρκείται στο να πιστεύει. Ο Έλληνας δεν θέλει να πιστεύει, θέλει να γνωρίζει. Θέλει να ξέρει την αιτία των πραγμάτων, των φαινομένων.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι πίστευαν ότι ο ουρανός είναι ένας σιδερένιος θόλος και τα άστρα, είναι οι ψυχές των νεκρών. Έτσι πίστευαν, έτσι έλεγαν.
Αλλά ακόμη και σήμερα και πάντα, η επιστημονική κοινότητα της αστροφυσικής, της βιολογίας, της γεωλογίας κ.α. στηρίζει τς έρευνες και τις μελέτες της στην Αρχαία Ελληνική γνώση για το σύμπαν, τον άνθρωπο, το διάστημα και τον φυσικό κόσμο γύρω μας.

Η πίστη και η γνώση είναι δύο έννοιες από διαφορετικούς κόσμους. “Το ρήμα "πιστεύω" απουσιάζει παντελώς από την ορολογία των Αρχαίων Ελληνικών θρησκευτικών πεποιθήσεων. Ο όρoς "πίστη" παραπέμπει στην τυφλή αποδοχή ενός αυταρχικού και ανεξέλεγχτου δόγματος ενώ το επίθετο "πιστός" χαρακτηρίζει μόνον τον δούλο”. (Μάριος Βερέτας).

Πίστη είναι το να αποδέχεσαι άνευ αποδείξεων, τα λεγόμενα κάποιου, που μιλά άνευ γνώσεων, για πράγματα άνευ προηγουμένου, μας είπε ο Αμερικανός συγγραφέας Ambrose Bierce.

Και έτσι έγινε. Εδραιώθηκε κάθε πίστη που επέβαλε το θρησκευτικό κατεστημένο του μεσαίωνα με αυτοκρατορικούς νόμους, σε έναν λαό αμαθή, αφού η ΕΡΕΥΝΑ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΦΩΝ, ΕΧΕΙ ΑΦΟΡΙΣΤΕΙ από τις Ε’, ΣΤ’ και Ζ’ οικουμενικές συνόδους καθώς και τους πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεο (385-412), Μηνά (536-552) και Επίσκοπο Αλεξανδρείας Δημήτριο (230) και πολύ αργότερα ο Γρηγόριος Ε’ αφόρισε την Άλγεβρα, Γεωμετρία και Λογάριθμους, ΓΙΑΤΙ Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ Η ΣΟΦΙΑ Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ.

Και έτσι, από φωτοδότες, καταντήσαμε δέσμιοι των προκαταλήψεων και των δεισιδαιμονιών. Οι θεοί των Ελλήνων, χαρακτηρίστηκαν την μια ανύπαρκτοι και την άλλη δαίμονες, και κατοικίες δαιμόνων τα αγάλματά τους.

Επειδή όμως οι Θεοί και οι Θεές είναι οντότητες των οποίων η ύπαρξη δεν εξαρτάται από τις πεποιθήσεις ή τις πράξεις κατωτέρων όντων, και επειδή με διατάγματα θνητών δεν καταργούνται οι θεοί, γι αυτό ακριβώς, το τι είναι οι θεοί, δεν περιμένουμε να μας το πουν οι εχθροί αυτών.

Την γνώση περί θεών μας την δίνει απλόχερα η Ελληνική Γραμματεία. Μέσα από εκεί όμως οι σοφοί πρόγονοί μας, δεν μας λένε να πιστέψουμε αυτά που λένε. Δεν μας τα επιβάλουν. Δεν μας βάζουν διλήμματα, ή είστε μαζί μας ή εναντίων μας. Ούτε μας απειλούν με αιώνια κόλαση αν δεν τους πιστέψουμε. Μας δίνουν γνώση.

Όπως γνωρίζουμε, όλες οι διάνοιες της Αρχαιότητος είχαν μυηθεί στα Ιερά Μυστήρια. Δεν είναι του παρόντος να αναλύσουμε τι ήταν τα Μυστήρια. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξει σε σοβαρές έρευνες, υπάρχει βιβλιογραφία, και να πάρει μια ιδέα περί Μυστηρίων. Γιατί και τα Μυστήρια κατηγορήθηκαν και λασπολογήθηκαν αρκετά, από και προς τους αγνώμονες, ή από άγνοια ή εκ του πονηρού. Αλλά ΝΟΥΣ ΟΡΑ ΚΑΙ ΝΟΥΣ ΑΚΟΥΕΙ μας λέει ο Επίχαρμος. Με δυο λόγια, οι μυημένοι ήξεραν πια τα περί ψυχής, ερχόταν σε επαφή με τον υπερβατικό χώρο γι αυτό και δεν φοβόταν πλέον τον θάνατο λόγω της γνώσεως που αποκτούσαν, την οποία χρησιμοποιούσαν για το κοινό καλό μόνο.

Τα κείμενα των Ελλήνων γράφτηκαν από ψυχές και αφορούν ψυχές. Τα συγγράμματα τους, δεν είναι απλά κάποια λογοτεχνικά κείμενα. Είναι, όπως λέει ο Ιεροκλής, ο δρόμος της ζωής που πορεύθηκαν, εκείνοι οι Παλαιοί Έλληνες, για να φτάσουν στην ομοίωση με το Θείο, κατά την ρήση του Πλατωνικού Θεαίτητου (176.b). Είναι δηλαδή συγκεκριμένες νίκες που πέτυχαν συγκεκριμένα όντα/ψυχές, να προσεγγίσουν συγκεκριμένες βαθμίδες και «καταστάσεις» του Θείου Σύμπαντος Κόσμου.

Έτσι λοιπόν πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ότι οι μύστες, δεν πιστεύουν, αλλά γνωρίζουν πολύ καλά τι γράφουν και δεν μας μεταφέρουν υποθέσεις ούτε γνώμες, μέσω των έργων τους, αλλά γνώση.

Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περί θεών, ο Πρόκλος, αναφέρει επιγραμματικά τον σκοπό κάποιων Πλατωνικών Διαλόγων, οι οποίοι είναι πολύ χρήσιμοι για όσους προτίθενται να ασχοληθούν.

Φαίδρος: Για τους νοερούς θεούς – Ανεξάρτητοι κυβερνήτες σύμπαντος – Θεοί που έχουν μοιράσει τον κόσμο σε κλήρους – Νοητά-Νοερά Γένη –Τάξη Απολύτων Θεών – Με ποιό τρόπο από τη μία αρχή των πάντων έχει γίνει η πρόοδος των θεϊκών κόσμων προς το πλήθος των εγκοσμίων θεών

Σοφιστής: Περί Όντος – Υποσελήνια Δημιουργία και ιδιότητα των θεών που έλαβαν αυτόν με κλήρο

Πρωταγόρας: Διευθέτηση θνητών ζωών από τους θεούς

Νόμοι: Ύπαρξη θεών –Πρόνοια θεών για τα πάντα

Παρμενίδης: Τάξεις των θεών και πως συνδέονται μεταξύ τους

Τίμαιος: Θεώρηση Νοητών - Ολοκληρωμένη Αλήθεια για τους εγκόσμιους θεούς –Ολόκληρη η θεωρία για την Φύση

Στον Τίμαιο, ο Πλάτων εκτός των άλλων, αφού μιλά για το σώμα του κόσμου ως τέλεια σφαίρα η οποία περιστρέφεται ομαλά, για την ψυχή του κόσμου, την σύσταση της ψυχής, την κίνηση της ψυχής, για την ψυχή ως έδρα της γνώσης, για την δημιουργία των πλανητών, για τους θεούς, φτάνει στην αποστολή των ουράνιων θεών.

Τιμαιος Πλάτωνος, (41, b) Διαβάζουμε:

Όταν πια γεννήθηκαν όλοι οι θεοί, όσοι εμφανίζονται να περιπολούν στον ουρανό και όσοι παρουσιάζονται όποτε αυτοί θέλουν, ο Δημιουργός του σύμπαντος τους απηύθυνε αυτά τα λόγια: «Ύψιστοι θεοί , ό,τι εγώ έχω πλάσει — οι θεοί που δημιούργησα και τα έργα που έφερα στη ζωή— παραμένει αδιάλυτο όσον καιρό δεν θέλω να το διαλύσω. Είναι βέβαια αλήθεια ότι κάθε πράγμα που έχει δεθεί μπορεί και να λυθεί· όμως μόνο μια κακή βούληση θα μπορούσε να διανοηθεί για τη διάλυση ενός δημιουργήματος με σωστή συναρμογή και λειτουργία. Έτσι κι εσείς, αν και έχετε γεννηθεί —άρα δεν είστε ούτε αθάνατοι ούτε απρόσβλητοι στη διάλυση —, δεν πρόκειται ούτε να διαλυθείτε ούτε να κινδυνεύσετε από θάνατο, αφού, εκτός από τους δεσμούς που σας συγκρατούν από τη γέννηση σας, έχετε και τη δική μου βούληση που είναι ο ισχυρότερος και ο κυριότερος δεσμός. Ήρθε λοιπόν η ώρα να μάθετε αυτό που θα σας αποκαλύψω. Έχουν μείνει ακόμη τρία θνητά είδη αγέννητα· η απουσία τους καθιστά τον ουρανό ατελή, γιατί δεν έχει συμπεριλάβει όλα τα γένη των εμβίων όντων — όπως θα έπρεπε να έχει κάνει αφού επιδιώκει την πληρότητα. Αν τώρα αποφάσιζα να δημιουργήσω εγώ ο ίδιος όλα τα έμβια όντα και να τους προσδώσω ζωή, θα τα εξίσωνα με τους θεούς. Για να γίνουν λοιπόν αυτά θνητά και το σύμπαν πραγματικά πλήρες, ζητώ από σας να ακολουθήσετε τη φύση σας και να αφιερωθείτε στη δημιουργία τους. Μιμηθείτε τη δική μου δράση κατά τη γέννηση σας. Και αν υπάρχει στα έμβια όντα ένα μέρος άξιο να φέρει το ίδιο όνομα με τους αθανάτους — ένα μέρος που να ονομάζεται "θεϊκό" και μπορεί να καθοδηγεί όσα από αυτά είναι πάντοτε πρόθυμα να ακολουθούν την ορθή οδό και εσάς—, αυτό θα σας το παραδώσω εγώ, αφού πρώτα το σπείρω και το φέρω στο φως. Για τα υπόλοιπα υπεύθυνοι είστε εσείς. Διαπλάστε τα έμβια όντα και δώστε τους ζωή συνυφαίνοντας το θνητό με το αθάνατο, αναθρέψτε τα για να μεγαλώσουν και δεχθείτε τα πάλι κοντά σας όταν κάποτε θα πεθάνουν».

Οι θεοί πλάθουν το ανθρώπινο σώμα και το ενώνουν με την ψυχή

Τιμαιος Πλάτωνος (42, e) Διαβάζουμε:

Αφού επέβαλε αυτόν τον διακανονισμό, ο θεός επανήλθε στην οικεία γαλήνη του. Με την αποχώρηση του πατέρα, τα παιδιά κατανόησαν τις πατρικές εντολές και τις ακολούθησαν. Έχοντας παραλάβει την αθάνατη αρχή των θνητών όντων από τον Δημιουργό και χρησιμοποιώντας ως υπόδειγμα τη δική του δράση, δανείστηκαν από το σύμπαν κομμάτια φωτιάς, γης, νερού και αέρα, με τη δέσμευση ότι θα τα επιστρέψουν, και άρχισαν να τα συγκολλούν για τη συγκόλληση τους όμως δεν χρησιμοποίησαν άλυτους δεσμούς σαν αυτούς που διατηρούσαν τη δική τους συνοχή, αλλά τα στερέωσαν με πυκνές σειρές απειροελάχιστων και αόρατων καρφιών, έτσι ώστε το κάθε σώμα να εμπεριέχει όλα τα υλικά. Τέλος, εμφύτευσαν στο σώμα, έδρα διαρκούς εισροής και εκροής τις κυκλικές τροχιές της αθάνατης ψυχής.

Στην συνέχεια αναφέρεται η δημιουργία των μερών του ανθρωπίνου σώματος και η γέννηση των αισθήσεων, οι λειτουργίες του σώματος, οι ανάγκες κλπ.

Τι μας λέει εδώ. Με πολύ απλά λόγια, ο θεός δημιουργός, δεν έφτιαξε τον θνητό άνθρωπο και εξηγεί το κείμενο γιατί: “Αν τώρα αποφάσιζα να δημιουργήσω εγώ ο ίδιος όλα τα έμβια όντα και να τους προσδώσω ζωή, θα τα εξίσωνα με τους θεούς”. Διότι ο θεός δημιουργεί θεούς. Δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσει κάτι κατώτερο από το μεγαλείο του. Επομένως δίνει εντολή και αναθέτει την αποστολή αυτή, δηλαδή την δημιουργία του ανθρώπου, στα δημιουργήματα του τους κατώτερους του, αλλά Αθανάτους θεούς.

Γι αυτό μας λέει ο Πίνδαρος (ΣΤ’ Ωδή Νεμεονίκου): Υπάρχει μια φυλή ανθρώπων και μια φυλή θεών.  Έχουν και οι δυο πνοή ζωής από την ίδια μητέρα. Χωριστές όμως δυνάμεις μας κρατάνε μοιρασμένους, και η μια είναι τίποτα, ενώ η άλλη έχει τον ορειχάλκινο ουρανό για σίγουρη Ακρόπολη. Κι όμως έχουμε κάποια ομοιότητα σε μεγάλη ευφυΐα και δύναμη με τους Αθανάτους κι ας μη ξέρουμε τι θα μας φέρει η μέρα.» 

Και ο Ησίοδος στο Έργα και Ημέρες μας λέει: «Θεοί και άνθρωποι έχουν την ίδια καταγωγή»

Και «ΜΥΘΟΥ ΜΕΝ ΣΧΗΜΑ ΕΧΟΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΣΤΙ» Δηλαδή: Πίσω από κάθε μύθο κρύβεται η αλήθεια, μας λέει ο Πλάτων, και σας παραπέμπω στον μύθο της γέννησης του Εριχθόνιου και στην αποκωδικοποίηση του.

Λαμβάνοντας λοιπόν υπ’ όψιν, ότι τα ιερά κείμενα της πνευματικής μας κληρονομιάς (που τόσο διώχθηκαν κατά το παρελθόν για να επικρατήσει το σκότος) δεν επιδέχονται καμία αμφισβήτηση παγκοσμίως, κλείνω ολοκληρώνοντας τον τίτλο της ανάρτησης.
ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ...
Αν δεν υπήρχαν οι θεοί, δεν θα υπήρχα ούτε εγώ, ούτε κι εσύ, ούτε στον πλανήτη κανενός είδους ζωή.

Σείριος
ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ