9. Είναι κοινό χαρακτηριστικό Ελλήνων και βαρβάρων να τελούν τις ιερουργίες τούς σε συνδυασμό με την ξενοιασιά ενός πανηγυριού, άλλοτε με ένα είδος θεϊκής καταληψίας, κι άλλοτε όχι, άλλοτε μετά μουσικής κι άλλοτε όχι. Άλλες πάλι είναι μυστικές, άλλες φανερές.
Η ίδια η φύση επιβάλλει τέτοιες διαφοροποιήσεις. Η ξενοιασιά απομακρύνει το μυαλό από τις ανθρώπινες ενασχολήσεις και οδηγεί τη βαθύτερη σκέψη προς το θείο. Η ιερή καταληψία πάλι φαίνεται ότι προέρχεται από θεϊκή έκσταση και σχετίζεται με τη μαντική. Η εκτέλεση κρυφά των ιεροτελεστιών κάνει το θείο πιο σεμνό, επειδή μιμείται τη φύση του θείου, πού είναι να μην έρχεται σε επαφή με τις αισθήσεις μας.
Η μουσική τώρα, τα σχετικά με τον χορό, τον ρυθμό και τη μελωδία μας φέρνουν κοντά στο Θείο, με την ευχαρίστηση και την τέχνη για την εξής αιτία: Έχει ειπωθεί σωστά πως οι άνθρωποι ακολουθούν τους θεούς, όταν αυτοί κάνουν το καλό. Ακόμη καλύτερα, τους ακολουθούν, όταν είναι ευτυχείς. Και η ευτυχία είναι η χαρά, η γιορτή, η φιλοσοφία, η ενασχόληση με τη μουσική. Αν γίνεται τώρα κατάχρηση και πτώση προς το χειρότερο, επειδή οι μουσικοί τρέπουν την τέχνη τους στην ηδυπάθεια στα συμπόσια, στην ορχήστρα, στη σκηνή και στα παρόμοια, δεν πρέπει να συκοφαντηθεί όλη η μουσική. Πρέπει απεναντίας να εξετάσουμε τη φύση του εκπαιδευτικού μας συστήματος, αφού στηρίζεται στη μουσική.
10. Γι' αυτό ο Πλάτων και παλαιότερα οι Πυθαγόρειοι είπαν τη φιλοσοφία μουσική (Πλάτων, Φαίδων 61α). Ο κόσμος πλάστηκε με αρμονία και κάθε μουσική είναι έργο θεών. 'Έτσι, οι Μούσες είναι θεές, ο Απόλλων είναι Μουσηγέτης και το σύνολο της ποίησης ένας ύμνος στους θεούς.
Δίνουν το όνομα Ίακχος όχι μόνο στον Διόνυσο, αλλά και στον αρχιερέα των Μυστηρίων, που είναι το πνεύμα της Δήμητρας (Ο «αρχιερέας» ταυτίζεται άλλοτε με τον Μουσαίο και άλλοτε με τον Εύμολπο).
Οι Μούσες και ο Απόλλων πάλι, οι μεν είναι επικεφαλής στα χορικά, ενώ ο Απόλλων και στα χορικά και στη μαντική. Διάκονοι των Μουσών είναι όλοι οι μορφωμένοι αλλά κυρίως οι μουσικοί. Του Απόλλωνα διάκονοι είναι και τούτοι αλλά και αυτοί που ασχολούνται με τη μαντική.
Μακάριος ο ευλογημένος που ξέρει από θεών τελετές και έχει καθαρό βίο. Αυτός που υπηρετεί τα όργια της Μεγάλης Μητέρας Κυβέλης, πετάει τον Θύρσο στα ψηλά, στεφανωμένος με κισσό, οπαδός τον Διονύσου. Εμπρός Βάκχες, εμπρός Βάκχες, τον Βρόμιο Θεό και Θεόπαιδο,
ΣΤΡΑΒΩΝ - ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ Βιβλ. 10ον
.jpg)
.jpg)
.jpg)
1 σχόλιο:
ΟΡΓΙΑ
Μια έννοια (από τις τόσες πολλές) που κάποτε είχε περιεχόμενο το οποίο αφορούσε πράγματα ιερά, και μυστηριακά, κατέληξε να έχει ακριβώς την αντίθετη έννοια.
Όργιον = Ιερό Έργο
Οργιάζω = τελώ ιερουργίες, ιερουργώ
Ο Ησύχιος ο Αλεξανδρεύς μας λέγει για το λήμμα όργιο:
*· τὰ ἱερά. οἱ δὲ τὰ μυστήρια ASvg · τελεῖν Διονύσῳ (Eur. Bacch. 415) *· μυστηρίοις AS
Αν πάμε επίσης στο Liddell & R. Scott και αναζητήσουμε το λήμμα θα βρούμε τα εξής:
ὄργια, -ίων, τά, I. όργια, δηλ. μυστικές τελετουργίες, μυστηριακή λατρεία, που τελείται μόνο από μυημένους, λέγεται για τη μυστηριακή λατρεία της Δήμητρας στην Ελευσίνα, σε Ομηρ. Ύμν., Αριστοφ.· αλλά, συχνά λέγεται για τις τελετουργίες του Βάκχου (Διονύσου), σε Ηρόδ., Ευρ. II. κάθε λατρεία, τελετουργία, θυσίες, σε Αισχύλ., Σοφ. (πιθ. από το *ἔργω = ἔρδω, ῥέζω, με τη σημασία της τέλεσης ιερών τελετουργιών, sacra facere). ὀργιάζω, μέλ. -άσω, εορτάζω, I. τελώ ιερουργίες, σε Ευρ.· με σύστ. αντ., ὀργιάζω τελετήν, ὄργια, σε Πλάτ. II. τιμώ ή λατρεύω μια θεότητα μέσω τελετουργικών ιεροπραξιών, σε Στράβ. ὀργιασμός, ὁ, τέλεση οργίων, ιερουργιών, σε Στράβ. ὀργιαστικός, -ή, -όν, κατάλληλος για ιεροπραξίες, συναρπαστικός, σε Αριστ.
https://enneaetifotos.blogspot.com/2017/04/blog-post_64.html
Δημοσίευση σχολίου