ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΖΩΩΝ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΔΙΚΑΖΑΝ ΚΑΙ ΕΚΤΕΛΟΥΣΑΝ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, ΣΚΥΛΙΑ ΚΑΙ ΤΡΩΚΤΙΚΑ - ΤΑ ΓΡΥΛΙΣΜΑΤΑ ΗΤΑΝ ΑΠΟΔΕΙΞΗ ΕΝΟΧΗΣ ΚΑΙ ΟΣΑ ΤΡΩΚΤΙΚΑ ΔΕΝ ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΝ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΝ «ΕΡΗΜΗΝ»...

Ο κατηγορούμενος καταδικάζεται με συνοπτικές διαδικασίες σε θάνατο δι’ απαγχονισμού, ο κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα, ο δικαστής διαβάζει την απόφαση στον καταδικασμένο, τον οδηγούν στην πλατεία και εκεί τον απαγχονίζουν με όλους τους τύπους. Ο κρεμασμένος… χοίρος βγάζει δύο απεγνωσμένα γρυλίσματα πριν αφήσει την τελευταία του πνοή.

Η δίκη ενός ζώου με όλους τους τύπους μπορεί σήμερα να φέρνει γέλια, στο Μεσαίωνα όμως ήταν συνηθισμένο γεγονός...

Ο Μπαρτελεμύ ντε Σασσανέ, το 1550, στο έργο του Consilium, υποστήριζε ότι ένα ζώο φυλακίζεται, ανακρίνεται, αν δεν απαντά στις κατηγορίες βασανίζεται. Τα γρυλίσματα του αποτελούν την ομολογία ενοχής του, οπότε εκτελείται από το δήμιο. Τρελό μεν, πλην συνηθισμένο εκείνες τις σκοτεινές και γεμάτες δεισιδαιμονίες εποχές....

Το 1545 οι κάτοικοι του Σαι Ζυλιέν του δουκάτου της Σαβοϊας κάνουν μήνυση εναντίον των εντόμων που κατέστρεφαν τα αμπέλια τους. Εισαγγελέας ήταν ο δικηγόρος Πιερ Ντυκόλ και συνήγορος υπεράσπισης ο οικονόμος της επιτροπής Πιερ Φαλκόν. Τα έντομα κερδίζουν και γλιτώνουν την καταδίκη.
Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο και με την εκκλησιαστική δικαιοσύνη. Το 1120, με απόφαση εκκλησιαστικού δικαστηρίου ο επίσκοπος του Λαν αφορίζει τις κάμπιες και τους αρουραίους που ρημάζουν τις μοναστηριακές περιουσίες του. Το 1121 ο άγιος Βερνάρδος αφορίζει τις μύγες που έχουν εισβάλει στο αβαείο του Φουανύ....

Οι κατά τόπους εφημέριοι κλήτευσαν με όλους τους τύπους τα τρωκτικά της περιοχής τους, αλλά αυτά δεν παρουσιάστηκαν την καθορισμένη ημερομηνία. Οι κατήγοροι ζήτησαν τότε να δικαστούν ερήμην τα ποντίκια, αλλά ο Σασσανέ κατόρθωσε να αποδείξει ότι η προθεσμία που είχε παραχωρηθεί στους πελάτες του ήταν ανεπαρκής. Ως αποδείξεις ανέφερε την κακή κατάσταση των δρόμων, τις μεγάλες αποστάσεις και το γεγονός ότι οι γάτοι είχαν στήσει ενέδρες στους κατηγορούμενους. Τελικά, οι ποντικοί γλίτωσαν με μια απλή επίπληξη....

Το 1713 έγινε στη Βραζιλία μια παρόμοια δίκη. Οι καλόγεροι του μοναστηρίου του Αγίου Αντωνίου στην επαρχία Ντε Πεδιάδε έκαναν μήνυση κατά των μυρμηγκιών, διότι αυτά έμπαιναν κατά χιλιάδες στις αποθήκες και έκλεβαν το σιτάρι του μοναστηριού. Το δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη ότι τα μυρμήγκια ζουν, όπως τα έμαθε ο Θεός, ζήτησε καταρχήν από τα συμβαλλόμενα μέρη να συμφιλιωθούν και να συμβιβαστούν. Οι μοναχοί αρνήθηκαν, τα μυρμήγκια δεν μίλησαν, οπότε το δικαστήριο έβγαλε την ακόλουθη απόφαση: Υποχρέωσε το μοναστήρι να παραχωρήσει έναν ειδικό χώρο στα μυρμήγκια για να ζήσουν εν ειρήνη, μακριά από τις αποθήκες. Προειδοποίησε όμως και τα μυρμήγκια ότι, αν δεν συμμορφωθούν με την απόφαση για το νέο τόπο εγκατάστασης τους, τότε θα θεωρηθούν υπότροποι και θα αντιμετωπίσουν την πιθανότητα αφορισμού και θανατικής ποινής....

Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Καρχηδόνα σταύρωναν τα γουρούνια, ενώ η Έξοδος στο ΚΑ’ κεφάλαιο αναφέρει επακριβώς τις ποινές που επιβάλλονταν στα βόδια που πατούσαν ανθρώπους....
Η ιστορική αυτή παλαβωμάρα σταμάτησε με τη Γαλλική Επανάσταση...
Αλήθεια, αν υπήρχε ένα δικαστήριο ζώων, πόσους ανθρώπους και με ποιες κατηγορίες θα καλούσε ενώπιόν του;... 

ΠΗΓΗ: Μια σταγόνα ιστορία, Δημήτρης Καμπουράκης, εκδόσεις Πατάκη

Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr