Ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ ΜΕΣΑΙΩΝΑΣ #2

Το Βυζάντιο τελικά (Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία), συνιστάμενο από πανσπερμία πληθυσμών, Ρωμαίων, Ισαύρων, Σύρων, Σλάβων, Βενετών, Ιταλών, Φράγκων, Γερμανών, Γότθων, με επικρατέστερους τους Έλληνες, ποτέ δεν είχε εθνική οντότητα, ούτε εθνική ταυτότητα, αλλά ούτε και υπήρξε ένα εδραιωμένο κράτος με σταθερές βάσεις και εκτάσεις.

Κάτω από ένα παραπαίων, αρρωστημένο καθεστώς απροσδιόριστων αρχόντων και δαιμόνιων ιεραρχών, μαστιζόταν επί χρόνια από ασταμάτητες και έντονες εσωτερικές διαπλοκές, διαμάχες, εξοντώσεις, αιματοχυσίες, αμυντικούς και επεκτατικούς πολέμους.

Ο λαός στην ύπαιθρο να προσπαθεί να επιζήσει στην ανέχεια και στις ορδές των βαρβάρων και προπαντός των φοροεισπρακτόρων του κράτους. Ένα κράτος υπό το καθεστώς της ασυναρτησίας, διαφθοράς σπατάλης, χλιδής και πολυτέλειας για τους αυτοκράτορες και τους πατριάρχες. Τους δε εντυπωσιακούς ναούς και τα λαμπρά παλάτια τα έκαναν από ματαιοδοξία και για την δημιουργία εντυπώσεων στον εξαθλιωμένο και αμόρφωτο, θρησκόληπτο μέχρι δεισιδαιμονίας, όπως τον κατάντησαν λαό.

Σε αντίθεση με τις λαμπρές περί Βυζαντίου εντυπώσεις που έχουν καλλιεργήσει ειδικά σε μας τους Έλληνες, η εποχή του ήταν νεφελώδης, σκοτεινή, ανώμαλη, ασαφής. Μια κοινωνία που εκφυλιζόταν, αποδυναμωνόταν, διαλυόταν, πνευματικώς συσκοτιζόταν, θρησκευτικώς εξεβραιζόταν.

Ο Βολταίρος λέει « Η Ιστορία του Βυζαντίου είναι μια ντροπή για την ανθρωπότητα.».
Ο Ένγκελς «Η γενική όψη του Βυζαντίου είναι εικόνα αθλία. Με τα πάθη της έπνιγε την ανάπτυξη κάθε ευγενικής σκέψης ή πράξης.»
Επίσης η ιστορία των Ευρωπαϊκών ηθών W.E.H Lecky λέει «η ιστορία της αυτοκρατορίας είναι μία μονότονη ιστορία δολοπλοκιών των ιερωμένων, των ευνούχων και των γυναικών, των δηλητηριάσεων, των συνωμοσιών, της απόλυτης αγνωμοσύνης και των συνεχών αδελφοκτονιών. Άνθρωποι που δεν υπήρξαν ποτέ ενάρετοι, ήταν πρόθυμοι και σκλάβοι τόσο των πράξεων τους όσο και των σκέψεων τους. Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είναι, χωρίς καμία εξαίρεση, η πιο ευτελής μορφή πολιτισμού.»

Μέσα λοιπόν σε όλη αυτή την κατάσταση οι δαιμόνιοι πατέρες εκμεταλλευόμενοι αυτό το «βυζαντινό καθεστώς» επέβαλλαν και εμπέδωσαν τον Χριστιανισμό, κατέστρεψαν το Ελληνικό πνεύμα και πολιτισμό εκχριστιάνισαν τους Έλληνες και μετάλλαξαν την ψυχή τους, οι οποίοι παρόλο που αγωνίστηκαν και αντιστάθηκαν, αναγκάστηκαν με την πάροδο των χρόνων, των γενεών και μετά από αλλεπάλληλους και ανελέητους διωγμούς να υποκύψουν. Όσοι μπόρεσαν και σώθηκαν σκόρπισαν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.

Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Ελληνισμός καμία σχέση δεν έχει με το Βυζάντιο, το οποίο σφετερίστηκε ότι έμψυχο και άψυχο υλικό και το χρησιμοποίησε προς όφελός του, σύμφωνα πάντα με τις εβραιοχριστιανικές «παραδόσεις». Δεν υπήρξε ποτέ κάποια αβίαστη και αυθόρμητη ανταλλαγή πολιτισμικών στοιχείων παρά μόνο μία αυθαίρετη και βίαιη κλοπή και λεηλασία. Γι΄αυτό είναι καταχρηστικό να λέμε ελληνοβυζαντινός πολιτισμός.

Όπως δεν υπάρχει Ελληνοχριστιανικός ή Ελληνοχριστιανικό πνεύμα, γιατί οι Έλληνες με την βία γινόταν χριστιανοί από τους ανεκδιήγητους αυτοκράτορες που δεν ήταν καν Έλληνες και τους συνεργούς τους, που κατέστρεψαν τις πατρίδες των Ελλήνων καταπατώντας τα ιερά τους και τα όσια τους. Τίποτε δεν σεβάστηκαν, εκμηδένισαν ένα λαό κάνοντας τον υποτελή και δούλο ενός θεοκρατικού κατεστημένου.

Έκαναν ότι μπορούσαν για να σβήσουν την ταυτότητα του και την έκαναν Ρωμαϊκή- Βυζαντινή και από Έλληνα τον μετάλλαξαν σε Ρωμαίο-Ρωμιό, και την ελληνική ψυχή σε χριστιανο ρωμαϊκή-βυζαντινή. Και αυτό είναι ασυγχώρητο.

Να συμπληρώσω επίσης κάτι που έχει μεγάλη σημασία, το όνομα Βυζάντιο επίσημα ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκε. Ουσιαστικά και επίσημα υπήρχε Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και έτσι ονομαζόταν από την ίδρυση της μέχρι την πτώση της. Οι όροι Βυζάντιο, βυζαντινός πρωτοεμφανίστηκαν κατά τον 17ον αι. Αρκετά μας γέμισαν με βυζαντινούς πολιτισμούς και βυζαντινά παραμύθια. Βέβαια είναι σαφές γιατί το έκαναν. Από το 1821 που έστησαν το νέο Ελληνικό κράτος το έκαναν σαν συνέχεια του Βυζαντίου, για να σβήσουν την συνέχεια της Αρχαίας Ελλάδος.

Αντίθετα αν τα χαρακτηριστικά του νέου κράτους οδηγούσαν στο κλασσικό ένδοξο παρελθόν της Αρχαίας Ελλάδος, πέρα ότι θα τύχαινε διεθνούς σεβασμού θα δημιουργούσε και εθνική ανάταση στον Έλληνα πολίτη. Όλα αυτά είναι ολοφάνερα και αυταπόδεικτα, γιατί ουδέποτε το νέο κράτος δεν θέσπισε κάποια επέτειο που να θυμίζει τους αγώνες, τις θυσίες και τους θριάμβους των προγόνων μας. Έχουμε τον Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, τον Θεμιστοκλή στην Σαλαμίνα, τον Μιλτιάδη στον Μαραθώνα, τις Πλαταιές, τον Μ. Αλέξανδρο, που αποτελούν φωτεινά παραδείγματα και κορωνίδες αρετής, ανδρείας, τόλμης, και ιδανικά για πατρίδα και ελευθερία. Δεν είναι ντροπή και ασέβεια που δεν γιορτάζουμε αυτούς τους ήρωες που υπήρξαν και ήταν ιστορικά πρόσωπα; Δεν είναι ντροπή να υπάρχουν Έλληνες που να μην ξέρουν τον Πυθαγόρα, τον Σωκράτη, τον Αριστοτέλη, Αισχύλο, Σοφοκλή, Ευριπίδη, Αριστοφάνη και τόσους άλλους και πολλούς φιλόσοφους;

Απόσπασμα από το βιβλίο Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ Κ. ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Εκδ. ΥΔΡΟΓΕΙΟΣ

ΚΛΕΙΩ

Lynkeas  ,  hellenictheasis