ΛΥΚΟΥΡΓΟΣ, ΠΕΡΙ ΑΦΥΠΝΙΣΕΩΣ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΩΝ

Γνωρίζουν ότι γενάρχης τους ήταν ο μέγιστος ήρως των Ελλήνων, ο Ηρακλής και είναι τα μάλα υπερήφανοι. Ξέρουν ότι μέσα τους ρέει το αίμα του ενδοξοτέρου και ευγενεστέρου των ανθρώπων και κομπάζουν. Στηριζόμενοι, λοιπόν, στην ιδέα αυτής της γενετικής υπεροχής τους, το μόνο που κάνουν είναι να αναφέρονται στο μεγαλείο των προπατόρων τους, μιάς και οι δικές τους αρετές είναι ανύπαρκτες.

Ο παρόντας χρόνος τους, είναι ένας λήθαργος και αυτοί λειωμένες σάρκες. 

Ζούνε στην παρακμή και το μόνο που πράττουν είναι να επαίρονται για τα επιτεύγματα των προγόνων τους. Μακάριοι, καλοπερασάκηδες, ζωντανοί νεκροί, αβροδίαιτα δέματα βρώσης, πόσης, αφόδευσης, ύπνου. Σερνάμενα σκουλήκια κακών ηδονών. Οι ύαινες συγγενείς, που υπερηφανεύονται για μία κληρονομιά που δεν είναι άξιοι να την διαχειριστούν, που είναι ανάξιοι, έστω, να την συντηρήσουν.
Ο Λυκούργος βλέπει την ένδοξη Σπάρτη σαν ένα νεκροταφείο. Βλέπει τους ζωντανούς νεκρούς κατοίκους της να σαπίζουν και να χάνονται.

[Κατά την βιογραφία του Πλουτάρχου, ο Λυκούργος ήταν γιος του βασιλιά Ευνόμου, ο οποίος έχασε τη ζωή του εξαιτίας της ανομίας και της αταξίας που επικρατούσαν τότε στη Σπάρτη.]
Η πνευματική ανωτερότητα του Λυκούργου, όμως, του επιτρέπει να δει τα μελλούμενα. Ορά τα επερχόμενα κακά και τάζει τον εαυτό του στρατιώτη στον αγώνα της αφυπνίσεως. Ως σιδηρουργός, σφυρηλατεί με πάθος. Δημιουργεί ασπίδα. Την κάνει ευρεία, σκληρή, αδιαπέραστη. Με αυτήν την ασπίδα οι συμπολίτες του θα αποκρούσουν την κακία και θα διαφυλάξουν την αρετή τους. Επιβάλετε να τους ενεργοποιήσει.
Θέλει λοιπόν, να τους δείξει με ένα απλό παράδειγμα, τον δρόμο της αρετής. Θέλει να τους πείσει για τον τρόπο με τον οποίο θα γίνει η αναγέννηση.

Κάνει ένα πείραμα.

Εκτρέφει δυο σκυλάκια που είχαν τούς ίδιους γεννήτορες. Το ένα το άφησε στην οικία του, στην καλοπέραση και την λαιμαργία και το δεύτερο το γύμνασε στο κυνήγι. Μετά το πέρας κάποιου χρονικού διαστήματος τα έφερε και τα δυο στην εκκλησία του δήμου. Σε κάποιο σημείο αφήνει λιχουδιές και σε κάποιο άλλο έναν λαγό. Αφήνοντας τους σκύλους ο καθένας όρμισε σε αυτό που είχε συνηθίσει να κάνει ή είχε εκπαιδευτεί να κάνει. Και τότε τους είπε.

«οράτε, ω πολίται, έτι ταυτού γένους υπάρχοντες εν τη του βίου αγωγή πάρα πολύ αλλήλων διάφοροι επέβησαν και ποιητικωτέρα της φύσεως ή άσκησις προς τα καλά τυγχάνει».
Βλέπετε, ω πολίται, ότι, αν και είναι από τους ίδιους γονείς, με την αγωγή, έγιναν πάρα πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους, και αυτή η άσκηση είναι αποτελεσματικότερη τής φύσεως, για να συνηθίζουμε να κάνουμε το καλό.

Φανταστείτε σε ποιο σημείο πτώσης είχε φθάσει η Σπαρτιατική πολιτεία. Οι Λακεδαιμόνιοι ικανοποιούντο μόνο με το να αναφέρονται στην καταγωγή τους. Η όλη κατάστασή τους, μοιάζει σαν να ζούσαν μέσα σε βούρκο και να υπερηφανεύονται για το πόσο καθαρός και περιποιημένος ήταν ο γεννήτορας τους.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα, για να βγεις από τον βούρκο, το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι να κινηθείς. Στην αρχή θα δυσκολευτείς, αλλά όσο θα προχωράς το βήμα σου θα γίνετε πιο ελαφρύ, η προσπάθειά σου πιο εύκολη.    

Τους έδειξε, λοιπόν, ο μέγιστος αυτός νομοθέτης, ότι όσο ευγενική και αν ήταν η καταγωγή τους, όσο  ένδοξοι και ρωμαλέοι κι αν ήταν οι πρόγονοί τους, εάν αυτοί δεν ασκηθούν, ψυχή τε και σώματι, σ’ αυτά τα πράγματα που έκαναν εκείνους θαυμαστούς, τότε δεν διαφέρουν, σε τίποτε, από τους βαρβάρους.

Δεν πρέπει να θαυμάζουμε, στείρα, τους προπάτορες μας. Πρέπει να τους ερευνούμε, επιβάλεται να τούς μελετήσουμε σε βάθος ώστε να εκπαιδευτούμε σ’ αυτά που τους έκαναν τους ενδοξοτέρους και ευγενεστέρους των ανθρώπων.

Η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία δίνει τις λύσεις στα σύγχρονα ερωτήματα που μας ταλανίζουν.
Φίλοι, όσο Ελληνικό κι αν είναι το αίμα που ρέει στις φλέβες μας, όσο κι αν οι γενετικές πληροφορίες χιλιετηρίδων είναι υποθηκευμένες στο δέρμα μας, χωρίς άσκηση και μόχθο δεν θα μπορέσουμε να τις ενεργοποιήσουμε.
Είμαστε σε λήθαργο. Καιρός είναι να αφυπνιστούμε και να δράσουμε.

Κωτσής Ιωάννης

http://www.palaixthon.gr/