ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Ο Ιούλιος Καίσαρ στο βιβλίο του «Περί του Γαλατικού Πολέμου», ένα βιβλίο με την μορφή των απομνημονευμάτων, μας δίδει τις ακόλουθες πληροφορίες: ότι οι θρησκευτικές τελετές των Κελτών και των Γαλατών ήσαν ίδιες με τις Ελληνικές, ενώ στην γλώσσα όπου έψελναν οι Δρυΐδες ήτο επίσης η Ελληνική. Αλλά και οι αξιωματικοί του συνενοούντο με τους ιερείς των Κελτών, τους Δρυΐδες, ομιλούντες την Ελληνική.

Ο Ηρακλής στην εκστρατεία του εναντίον του Γηρυόνη βρέθηκε στη Βρετανία, γεγονός το οποίο πολλοί μελετητές συνδέουν με τον Δέκατο άθλο του. Εκεί γνώρισε την κόρη του βασιλιά Βρεταννού, Κελτίνη, με την οποία απέκτησαν τον Κέλτο, που σημαίνει αυτόν που ιππεύει τον κέλητα ίππο (κέλης, κέλητος, κέλλω: άλογο ιππασίας). Από αυτό το παιδί πήραν το όνομά τους οι Κέλτες.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης έλεγε ακριβώς την ίδια ιστορία αλλά λίγο διαφορετική. Έλεγε ότι ο Ηρακλής βρήκε την Γαλάτεια και με αυτήν απέκτησαν έναν γιό τον Γαλάτη και από αυτόν πήραν το όνομα οι Γαλάτες.

Διόδωρος Σικελιώτης (Ιστορική Βιβλιοθήκη,Ε. 24.)
1. Η Κελτική λένε, τα παλιά χρόνια βασιλεύονταν από έναν ονομαστό άντρα, που είχε μια κόρη με ασυνήθιστο ανάστημα, που ξεχώριζε για την ομορφιά της απ' όλες τις άλλες. Αυτή λοιπόν, υπερήφανη για τη σωματική της ρώμη και τη θαυμαστή ομορφιά της απέκρουε κάθε έναν που ζητούσε να την παντρευτεί, γιατί πίστευε ότι κανείς απ' τους μνηστήρες δεν ήταν αντάξιός της.
2. Κατά την εκστρατεία του εναντίον του Γηρυόνη, ο Ηρακλής επισκέφτηκε την Κελτική και έκτισε εκεί την πόλη Αλησία. Η κοπέλα όταν είδε τον Ηρακλή, θαύμασε την παλικαριά του και την υπεροχή του σώματός του και δέχτηκε πρόθυμα την αγκαλιά του και με τη συγκατάθεση των γονέων της.
3. Ενώθηκε λοιπόν με τον Ηρακλή και γέννησε γιό που ονομάστηκε Γαλάτης και ξεπερνούσε όλους τους νέους της φυλής του στην ποιότητα του πνεύματος και την σωματική ρώμη. Όταν αντρώθηκε και διαδέχθηκε στον θρόνο τον πατέρα του, κατέκτησε ένα μεγάλο μέρος απ' τη γειτονική χώρα και επιτέλεσε λαμπρά πολεμικά κατορθώματα. Και αφού έγινε ονομαστός για την παλικαριά του ονόμασε τους υπηκόους του Γαλάτες απ' το όνομά του. Και αυτοί με την σειρά τους έδωσαν τ' όνομά τους σε όλη την χώρα που ονομάστηκε Γαλατία.

ΣΤΡΑΒΩΝΑΣ ''ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΑ'' (Δ.4.4)
Γενικώς υπάρχουν τρείς ομάδες ανθρώπων στους Κέλτες που τιμώνται εξαιρετικά από όλους. Οι Βάρδοι, οι Ουάτεις και οι Δρυίδαι.
Οι Βάρδοι είναι υμνηταί και ποιηταί, οι Ουάτεις ιερείς και φυσικά φιλόσοφοι και οι Δρυίδαι εκτός από την φυσική ασκούν και την ηθική φιλοσοφία. Θεωρούνται δικαιότατοι και γι' αυτό τους εμπιστεύονται για την διευθέτηση και των ιδιωτικών και των δημοσίων αντιδικιών, ώστε σε παλιότερες εποχές και κρίσιμες αποφάσεις για τους πολέμους έπαιρναν και τους σταματούσαν, ενώ πρόκειται να αρχίσουν. Μάλιστα η διεκδίκαση υποθέσεων φόνου ήταν αποκλειστικά δική τους αρμοδιότητα. Πιστεύουν πως όταν υπάρχουν πολλές τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχει και αντίστοιχη προαγωγή της χώρας. Και αυτοί και άλλοι θεωρούν άφθαρτες τις ψυχές και άφθαρτο το σύμπαν και πιστεύουν ότι κάποτε θα επικρατήσουν η φωτιά και το νερό.

ΔΙΟΔΩΡΟΣ ΣΙΚΕΛΙΩΤΗΣ ''ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ'' (E,24)
Ανάμεσά τους βρίσκεις και λυρικούς ποιητές που τους ονομάζουν Βάρδους. Αυτοί ψάλλουν τα τραγούδια τους με τη συνοδεία οργάνων που μοιάζουν με λύρες και άλλους εξυμνούν, ενώ άλλους τους ονειδίζουν. Μερικοί είναι φιλόσοφοι και θεολόγοι που απολαμβάνουν μεγάλες τιμές. Πρόκειται για τους λεγόμενους Δρουίδας. Έχουν και μάντεις που τους θεωρούν άξιους μεγάλης τιμής.
Αυτοί προλέγουν τα μέλλοντα και την οιωνοσκοπία και την μελέτη των σπλάχνων των σφαγίων κατά τις θυσίες και όλος ο πληθυσμός τους υπακούει. Και έχουν ένα έθιμο να μή μπορεί κανείς να προσφέρει θυσία χωρίς ένα φιλόσοφο. Γιατί τα ευχαριστήρια μπορεί να αποδοθούν στους Θεούς, λένε, από τα χέρια ανθρώπων που γνωρίζουν τα σχετικά με τη θεία φύση και μιλούν τρόπον τινά τη γλώσσα των Θεών και μέσο αυτών νομίζουν, ότι πρέπει να ζητούν τα αγαθά. Και όχι μόνο στις ανάγκες της ειρήνης, αλλά και κατά τους πολέμους υπακούουν περισσότερο από όλους αυτούς τους ανθρώπους και τους ποιητές που τραγουδούν και όχι μόνο οι φίλοι αλλά και οι εχθροί. Πολλές φορές, επί παραδείγματι, στις μάχες εκ παρατάξεως, όταν οι δύο στρατοί πλησίαζαν ο ένας τον άλλον με υψωμένα τα σπαθιά και προτεταμένες τις λόγχες, οι άνθρωποι αυτοί (οι Δρυίδες) βγαίνουν στη μέση και σταματούν την μάχη, σαν να μαγέψανε τίποτα άγρια θηρία.