Ο άνθρωπος δεν είναι απλά ένα υλικό ον που ζει για να παράγει και να διαιωνίζεται, αλλά κυρίως ένα πνευματικό ον, που συγκεντρώνει εμπειρίες και εξελίσσεται, όπως καθετί εκδηλωμένο στο σύμπαν.

Όταν η ανθρώπινη ψυχή βρίσκεται στα υπερβατικά πεδία της υπάρξεώς της, αποφασίζει εντελώς μόνη την κάθοδό της στη Γη, με απόλυτα ελεύθερη βούληση και χωρίς κανένα πειθαναγκασμό. Μια κάθοδος που υποστηρίζεται από τον Εσωτερισμό και την Κβαντοφυσική, η οποία επαναλαμβάνεται πολλές φορές με τη μετενσάρκωση και τόσες όσες χρειάζονται για την εκπαίδευσή της. 

Με τον θάνατο του σώματος η ψυχή παίρνει μαζί της το αποφοιτήριο της συνειδήσεώς της, τις μνήμες των πράξεων και των συμπεριφορών της, το οποίο θα χρησιμοποιήσει για να ανέλθει στο ανώτερο επίπεδο φωτός ή αν αποτύχει, θα πέσει στο κατώτερο επίπεδο.

Ο χρόνος της μαθήσεως και εκπαιδεύσεως των ενσαρκωμένων ψυχών στη Γη είναι ένα ταξίδι στον χρόνο, που τελειώνει μόνο με τον θάνατο, τον οποίον δεν πρέπει να τον συσχετίζετε με ψυχικές δοκιμασίες.

Ως Έλληνες είμαστε τελείως αδικαιολόγητοι για την αδιαφορία μας σε πολλούς τομείς και θεωρώ ως χειρότερο όλων την απαξίωση που δείχνουμε στο ιστορικό και φιλοσοφικό παρελθόν μας και κυρίως το ότι ξεχάσαμε τα Μυστήρια των προγόνων μας, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να μάθουμε ποτέ πώς γινόταν η ανάκληση της μνήμης, που θα βοηθούσε να θυμηθούμε προηγούμενες ενσαρκώσεις μας και να μεταβληθούμε σε φωτεινά όντα.

Πηγή: Γεράσιμος Καλογεράκης, από το βιβλίο του ΑΙΘΕΡΑΣ, σελ. 252-254, εκδ. Δίον, πρώτη έκδοση 2021 Θεσσαλονίκη. 

[σ.σ.: Μπορείτε πλέον να κοινοποιείτε στο f/b με ενεργό σύνδεσμο]