ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ - ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΦΑΙΔΡΟΣ (απόσπασμα)

Κάθε ψυχή είναι αθάνατη διότι κάθε τί που κινείται από μόνο του είναι αθάνατο. Κάθε άλλο όμως, που κάτι άλλο κινεί και από κάτι άλλο κινείται, όταν τερματίζει την κίνησή του, τερματίζει την ζωή του.

Μόνο, λοιπόν, αυτό που κινεί το ίδιο τον εαυτό του είναι και πηγή κίνησης και αρχή κίνησης για τα υπόλοιπα, όσα κινούνται, επειδή ακριβώς ποτέ δεν εγκαταλείπει τον εαυτό του. Η αρχή, επομένως, είναι κάτι που δεν δημιουργείται. Διότι κατ’ ανάγκη, κάθε τί που δημιουργείται οφείλει την δημιουργία του σέ μια αρχή. Η αρχή όμως η ίδια σε τίποτα. Διότι εάν η αρχή πραγματοποιείται από κάτι άλλο, δεν θα ήταν δυνατό να ονομαστεί αρχή. Εφόσον λοιπόν δεν δημιουργείται, αναγκαστικά είναι και άφθαρτη. Διότι αν πραγματικά χαθεί η αρχή, ούτε η ίδια είναι δυνατόν να δημιουργηθεί από κάτι άλλο, ούτε κάτι άλλο από αυτήν, εάν αναγκαστικά τα πάντα οφείλουν την δημιουργία τους σε μία αρχή.

Έτσι λοιπόν η αρχή της κίνησης, είναι το όν εκείνο που κινεί μόνο του τον εαυτό του. Αυτό μάλιστα δεν είναι δυνατόν ούτε να χαθεί ούτε να γεννηθεί, διαφορετικά και ολόκληρος ο ουρανός και στο σύνολό της η δημιουργία θα καταποντιστούν και θα σταθούν και ποτέ πια δεν θα έχουν αρχή, από την οποία θα κινηθούν πάλι.

Αφού λοιπόν αποδείξαμε πως είναι αθάνατο αυτό που κινεί τον εαυτό του, δεν θα διστάσει κανείς να ομολογήσει ότι και η ουσία και η αιτία ύπαρξης της ψυχής είναι η ίδα η ύπαρξη. Διότι κάθε σώμα, στό οποίο η κίνηση προέρχεται από εξωτερικές δυνάμεις, είναι άψυχο. Αυτό όμως , στο οποίο η κίνηση προέρχεται από τον ίδιο τον εαυτό του, είναι έμψυχο, και τέτοιου είδους είναι η φύση της ψυχής. Αν όμως αυτό έτσι έχει, εάν δηλαδή αυτό που κινεί μόνο του τον εαυτό του δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ψυχή, αναγκαστικά η ψυχή θα είναι κάτι αδημιούργητο και αθάνατο.