ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΣΦΑΙΡΕΣ

Ιλιάδος ραψ.Δ΄ στιχ. 75

Ὣς εἰπὼν ὄτρυνε πάρος μεμαυῖαν Ἀθήνην, βῆ δὲ κατ᾽ Οὐλύμποιο καρήνων ἀΐξασα. Οἷον δ᾽ ἀστέρα ἧκε Κρόνου πάϊς ἀγκυλομήτεω ἢναύτῃσι τέρας ἠ ὲ στρατῷ εὐρέ λαῶν

λαμπρόν· τοῦ δέ τε πολλο ἀπὸ σπινθῆρες ἵενται^·

τῷ ἐϊκυῖ᾽ ἤϊξεν ἐπὶ χθόνα ΠαλλὰςἈθήνη,

κὰδ δ᾽ ἔθορ᾽ ἐς μέσσον· θάμβος δ᾽ἔχεν εἰσορόωντας Τρῶάς θ᾽ ἱπποδάμους καὶ ἐϋκνήμιδας Ἀχαιούς· ὧδε δέ τις εἴπεσκενἰδὼν ἐς πλησίον ἄλλον…

Νεοελληνική απόδοση

Και αυτοπροαίρετα η θεά στον λόγον του ετινάχθη από του Ολύμπου τες κορφές κι εχύθη ωσάν τ’ αστέρι, οπού ο Κρονίδης έριξε σημάδι στους ανθρώπους,

ή ναύτες ή στρατόπεδο λαών εκτεταμένο. Λαμπρό αστέρι κι άπειρες οι σπίθες του πετιούνται. Ομοίως τοτ’ η Αθηνά στην γην εροβολούσε και μες στην μέσην πήδησε των ιπποδάμων Τρώων, των χαλκοφόρων Αχαιών και απόρησαν τα πλήθη…