ΕΙΝΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΟΥ ΤΟ ΝΑ ΥΠΟΚΡΙΘΕΙΣ ΚΑΛΑ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΔΟΘΗ

«Να συλλογίζεσαι ότι είσαι υποκριτής του δράματος, που ο ποιητής θέλει. Αν είναι σύντομο το δράμα, συντόμου. Αν μακρόν, μάκρου, αν θέλει να υποκρίνεσαι πτωχό, υποκρίνου. Αν χωλό θέλει να υποκρίνεσαι, αν άρχοντα θέλει, αν θέλει ιδιώτη. Διότι εις την εξουσία σου είναι το να υποκριθείς καλά το πρόσωπο που σου εδόθη. Αλλά στην εξουσία άλλου είναι να εκλέξει το πρόσωπο που θα υποδυθείς.» (Επικτήτου «Εγχειριδιον», ΙΖ’). «Ο φιλόσοφος, (συνεχίζει ο Επίκτητος) πρέπει να ευρίσκεται μακράν και να μένει αδιάφορος για τα πράγματα που δεν είναι στην εξουσία του».Το ζήτημα είναι πως θα καταλάβει κανείς, ποιο είναι το «πρόσωπο» που θα υποδυθεί στο «δράμα» που παίρνει μέρος, ώστε να «υποκριθεί» και σωστά. Εφ' όσον υπάρχουν και λειτουργούν οι συμπαντικοί νόμοι δεν υπάρχουν τυχαία γεγονότα. Η πίστη στην τύχη φανερώνει το μέγεθος της αγνοίας σχετικά με τη λειτουργία των συμπαντικών νόμων. Όσο μεγαλύτερη άγνοια υπάρχει τόσο περισσότερο πιστεύουμε στην τύχη. Για να πάψουμε όμως να πιστεύουμε στην τύχη πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε την άγνοια μας και να την εξαλείψουμε δια της γνώσεως. Αλλά πώς να γίνει αυτό αφού όποιος έχει άγνοια αγνοεί και την άγνοια του. Όταν το μαντείο των Δελφών είπε πως ο σοφότερος μεταξύ των ανθρώπων είναι ο Σωκράτης, ο ίδιος έκπληκτος προσπάθησε να ερμηνεύσει τον χρησμό (που ήταν ξεκάθαρος). Τελικά κατέληξε πως, η Πυθία εννοούσε, ότι ….σοφότερος μεταξύ των ανθρώπων είναι αυτός που, όπως ο Σωκράτης, έχει επίγνωση της αγνοίας του. (εν οίδα ότι ουδέν οίδα). Ο Σωκράτης πιστεύοντας ότι ήταν ο μόνος από τους ανθρώπους που είχε επίγνωση της άγνοιάς του, πείσθηκε ότι ήταν προορισμένος να κάνει και τους άλλους να αποκτήσουν συνείδηση της αλήθειας για την ανθρώπινη άγνοια. Ερευνώντας τους ανθρώπους έβλεπε ότι, όσοι έλεγαν ότι γνώριζαν, αποδεικνυόταν ότι δεν γνώριζαν και όλο και περισσότερο δικαιωνόταν η Πυθία από την μια και από την άλλη πλήθαιναν οι εχθροί του. Όπως είπα πριν, ο άνθρωπος που έχει άγνοια, αγνοεί και την άγνοια του. (Αιτία; Η αλαζονεία) Ώστε δεν νοιώθει την ανάγκη να φιλοσοφήσει. Ο ένας και μοναδικός τρόπος για να κατανοήσει κάποιος το «πρόσωπο» που του εδόθη, για να καταλάβει δηλαδή για ποιον σκοπό γεννήθηκε και ζει σε αυτόν τον πλανήτη, (αφού πρώτα αποκτήσει την επίγνωση της αγνοίας) δεν είναι άλλος από την φιλοσοφική σκέψη. Τρανταχτό παράδειγμα ο ίδιος ο Σωκράτης, που ενώ έλεγε , «ένα γνωρίζω, ότι δεν γνωρίζω τίποτα», λάμπει ακόμη και θα λάμπει ες αεί.