ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΝΤΟΤΗΤΑ

Πρόλογος: Το ισχύον θρησκευτικό δόγμα, αντέγραψε τα πάντα από την Αρχαιοελληνική κοσμοαντίληψη και κοσμοθέαση. Όταν λέμε τα πάντα εννοούμε τα πάντα! Τελετουργικά, μυστήρια κλπ, μέχρι θυμίαμα και «περιραντήριον ύδωρ» (αγιαστούρα που λέει ο λαός με βασιλικό). Απλώς τα μετάλλαξαν, τα μετονόμασαν και τα προσάρμοσαν στα μέτρα τους. Έτσι και την «Συνοδό Οντότητα»  την ονόμασαν φύλακα άγγελο (αν και δεν είναι άστοχος ο όρος). Φαίνετε κάποιοι από τους κατασκευαστές του δόγματος της εποχής εκείνης, είχαν κάποιες γνώσεις, όπως για παράδειγμα, γνώριζαν τις ιδιότητες του νερού, την μνήμη και την συνείδηση του και πως αυτό αντιδρά αναλόγως, από τις ενέργειες που δέχεται.
Τι είναι όμως η Συνοδός Οντότητα;
Διαβάζουμε στην «Υπέρτατη Μύηση», του κ. Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδόσεις Δίον:
«Η Συνοδός Οντότητα είναι οντότητα φωτός υψηλής συχνότητας. Αντιλαμβάνεται τις ανθρώπινες σκέψεις και δίνει νοητικά απαντήσεις. Βρίσκεται πάντα κοντά σας, παρέχει προστασία και γνώσεις που τις αντλεί από το Κοσμικό Αρχείο, στο οποίο έχει πρόσβαση. Είναι η πηγή της έμπνευσης και της γνώσης σας. Αυτή κατευθύνει τις σκεπτoμoρφές προς σε εσάς και τις μεταβιβάζει στον εγκέφαλο σας.
Ο κάθε άνθρωπος με την υλική σύλληψή του στη Γαία, αυτόματα προσελκύει και τη συνοδό οντότητα, που είναι συνοδός της ψυχής του.
Η ψυχή επιλέγει την οντότητα και αυτή από την επιθυμία της να διαμορφώσει έναν τέλειο ανθρώπινο χαρακτήρα, δέχεται την πρόσκληση. Τη συνοδεύει στη Γαία με πολύ μεγάλη ευχαρίστηση, για να τη βοηθήσει να ανταποκριθεί στο σχέδιο της δημιουργίας ή για βελτίωση ή για εκτέλεση κοσμικής αποστολής που πιθανόν έχει αναλάβει η ψυχή.
Η συνοδός οντότητα είναι πάντα παρούσα σε κάθε στιγμή, για παροχή βοηθείας στον άνθρωπο όταν απαιτηθεί.
Πλην της παροχής προστασίας, οι οντότητες αυτές, εκπέμπουν συνεχώς κύματα φωτός στον άνθρωπο για θετικό επηρεασμό, ενδυνάμωση των προσπαθειών του και βελτίωση του χαρακτήρα του».
Πηγή: «Η Υπέρτατη Μύηση» Γεράσιμος Καλογεράκης, εκδόσεις Δίον.
(Μέσα από τις ίδιες πηγές πληροφορηθήκαμε ότι, κάποιες ψυχές με ειδικό λόγο ύπαρξης με κοσμική αποστολή, συνοδεύονται και προστατεύονται και από δύο Συνοδούς Οντότητες).
Θα σας φανεί ίσως άσχετο το παρακάτω με όσα διαβάσατε μόλις τώρα… Θα πάμε στο Ιερό έργο του Ομήρου, την Ιλιάδα, όπου ο Όμηρος μας μιλάει για τα Αθάνατα Άλογα του Αχιλλέα.
Ο Ζέφυρος κατά την Ελληνική Μυθολογία ήταν προσωποποίηση του δυτικού ανέμου, ο οποίος εξακολουθεί να αναφέρεται με αυτό το όνομα ακόμα και σήμερα. Θεωρείται γιός της Ηώς και του Αστραίου, αδελφός του Βορέα. Είναι άνεμος απαλός, δίνει δροσιά στα Ηλύσια Πεδία και βοηθάει στη βλάστηση. Παντρεύτηκε την Άρπυια Ποδάργη και απέκτησαν τα δύο άλογα του Αχιλλέα, τον Ξάνθο και τον Βαλίο.
Ο θεός Ποσειδώνας τα χάρισε  στον Πηλέα, πατέρα του Αχιλλέα, ως γαμήλιο δώρο. Μετά τον θάνατο και του Αχιλλέα, τα δύο άλογα υπηρέτησαν, έπειτα από εντολή του Δία τον Νεοπτόλεμο (γιό του Αχιλλέα).
Ο Διόδωρος αναφέρει ότι σύμφωνα με την παράδοση τα άλογα αυτά ήταν αρχικά Τιτάνες σύμμαχοι του Δία και του Ποσειδώνα.
Τα άλογα αυτά έχουν τη δική τους ιστορία, αφού μπορούν να μιλούν με ανθρώπινη φωνή και να κλαίνε ακόμη, όταν προαισθάνονται τη συμφορά ή το θάνατο αγαπητού τους προσώπου. Τα αθάνατα άλογα του Αχιλλέα πετούν σαν πουλιά και ξεπερνούν κάθε εμπόδιο και κάθε κίνδυνο. 
" Πόσο γρήγορα είναι τα δικά μου άλογα, το ξέρετε, γιατί είναι αθάνατα, δώρο του Ποσειδώνα στον Πηλέα, τον πατέρα μου, κι εκείνος πάλι τα χάρισε σε μένα. Στέκουν τώρα και κλαιν τον Πάτροκλο, οι χαίτες τους ακουμπούν στη γη, και μένουνε ασάλευτα με την καρδιά θλιμμένη"( Ψ 276-284).
Τα άλογα, που έχουν προαισθανθεί το θάνατο του Πατρόκλου, μένουν ασάλευτα, κλαίνε και θρηνούν τον σύντροφό τους. Έτσι νιώθουν τον Πάτροκλο, το γενναίο τους ηνίοχο, που δεν υπάρχει πια.

Επισήμανση σελίδας: Προσοχή! Δεν δογματίζω, αυτό είναι ειδικότητα «άλλων». Άλλωστε ο Αριστοτέλης λέει, «ενδέχεται και άλλως έχειν» (μπορεί να είναι και αλλιώς). Σκέψεις καταθέτω και με ερώτηση τελειώνω το άρθρο....
Η Ιλιάδα (και όχι μόνο), όπως ξέρουμε, κρύβει έναν θησαυρό πληροφοριών και γνώσεων. Ακόμη και αυτά που μέχρι χθες τα χαρακτήριζαν φαντασίες του ποιητή, έχουν την ερμηνεία τους. Φαίνονται μεταφυσικά αλλά δεν είναι, διότι δεν υπάρχει μεταφυσική… Τα πάντα είναι Φυσική, απλώς μεταφυσική ονομάζει ο άνθρωπος τους φυσικούς νόμους που ακόμη δεν έχει ανακαλύψει, ή έχει ξεχάσει…
Η μεταφυσική είναι η φυσική του μέλλοντος.
Τα πάντα στην Ελληνική Μυθολογία και στα Έπη του Ομήρου, ονόματα κλπ. έχουν την σημασία τους και την ερμηνεία τους. Δεν είναι τίποτα τυχαίο. Η κάθε λέξη κρύβει πίσω της ολόκληρη Ιστορία.
Ας δούμε πάλι τα στοιχεία που μας δίνει ο Όμηρος για τα άλογα του Αχιλλέα με απαραίτητη προϋπόθεση να σκύψουμε με σεβασμό στο κείμενο και να έχουμε υπ όψιν μας ότι ο ποιητής ξέρει πολύ καλά τι λέει και τι κρύβει…
Πατέρας τους (των αλόγων του Αχιλλέως) ήταν ο Ζέφυρος (άυλη οντότητα) που δίνει δροσιά στα Ηλύσια Πεδία (άλλη διάσταση).
Μητέρα τους ήταν η  Άρπυια  Ποδάργη. Οι Άρπυιες θεωρούνταν αγγελιαφόροι του Άδη= πρόσβαση σε άλλη διάσταση.
Επομένως και οι δύο γονείς, Υπερβατικές Οντότητες.
Τα παιδιά τους, τα «άλογα» (του Αχιλλέα Ξάνθος και τον Βαλίος), είναι αθάνατα, μιλούν με ανθρώπινη φωνή, κλαίνε όταν προαισθάνονται συμφορά, προβλέπουν το μέλλον, πετούν σαν πουλιά… και ξεπερνούν κάθε εμπόδιο και κάθε κίνδυνο.
Λοιπόν τι λέτε; Ήταν άλογα; Ή μήπως ήταν κάτι άλλο; 

Τον Πάτροκλο σαν είδαν σκοτωμένο, που ήταν τόσο ανδρείος, και δυνατός, και νέος, άρχισαν τ' άλογα να κλαίνε του Αχιλλέως· η φύσις των η αθάνατη αγανακτούσε για του θανάτου αυτό το έργον που θωρούσε.
Τίναζαν τα κεφάλια των και τες μακρυές χαίτες κουνούσαν, την γη χτυπούσαν με τα πόδια, και θρηνούσαν τον Πάτροκλο που ενοιώθανε άψυχο -αφανισμένο- μιά σάρκα τώρα ποταπή -το πνεύμα του χαμένο- ανυπεράσπιστο -χωρίς πνοή- εις το μεγάλο Τίποτε επιστραμένο απ' την ζωή.

Τα δάκρυα είδε ο Ζεύς των αθανάτων αλόγων και λυπήθη. «Στου Πηλέως τον γάμο» είπε «δεν έπρεπ' έτσι άσκεπτα να κάμω· καλύτερα να μην σας δίναμε άλογά μου δυστυχισμένα! Τι γυρεύατ' εκεί χάμου στην άθλια ανθρωπότητα πούναι το παίγνιον της μοίρας.
Σεις που ουδέ ο θάνατος φυλάγει, ουδέ το γήρας πρόσκαιρες συμφορές σας τυραννούν. Στα βάσανά των σας έμπλεξαν οι άνθρωποι». -Όμως τα δάκρυά των για του θανάτου την παντοτεινή την συμφοράν εχύνανε τα δυό τα ζώα τα ευγενή.
Κωνσταντίνος Π. Καβάφης poetryanddreams