Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΕΙΝΑΙ ΣΚΕΨΗ

Η Ελληνική Γλώσσα είναι σκέψη. Ένα μεγαλειώδες έργο του ανθρώπου.
Από τις 225 Γλώσσες της Ευρώπης, μοναδική και αρχαιότερη θεωρείται και είναι βεβαίως, η Ελληνική.
Κορυφαίοι ξένοι επιστήμονες έχουν διατυπώσει την θέση ότι Μητέρα των Γλωσσών είναι η Γλώσσα μας.  
Πολυετείς έρευνες Γάλλων, Καναδών και Ολλανδών επιστημόνων που ανακοινώθηκαν σε διεθνή επιστημονικά Συνέδρια στο Παρίσι και Τορόντο, επιβεβαίωσαν ότι:
Το Ελληνικόν Αλφάβητον (κρατώ επίτηδες το γράμμα « ν » και θα εξηγήσω παρακάτω για ποιον λόγο) έχει ασκήσει παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων, με την εφεύρεση και καθιέρωση των φωνηέντων και την κυριαρχία των 5 βασικών φωνημάτων, ήτοι των α, ε, ι, ο, ου.

Οι ερευνητές Derrick de Kerckhove και Charles Lumsden, (1998α) διεττπώνουν τα εξής:
«Μόνον μετά την ανακάλυψη του Ελληνικού Αλφαβήτου και την εισαγωγή των φωνηέντων στην Γλώσσα, αλλά και μίας γενικής δεξιοκίνητης Γραφής κυριάρχησαν στο αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου των ανθρώπων η Ανάγνωση και η Γραφή».

Ως γνωστόν η πλευρίωση στον άνθρωπο ακολουθεί το χιαστί σχήμα και το γλωσσικό κέντρο βρίσκεται στο αριστερό ημισφαίριο των ανθρώπων.
Αναλύοντας το Ελληνικόν Αλφάβητον, οι εν λόγω ερευνητές, θέτουν 2 καίρια ερωτήματα:
Α. Πώς προέκυψε και ποιες συνθήκες οδήγησαν στην καθιέρωσή του;
Β. Ποια επιρροή είχε το πρότυπο εκείνο της Ανάγνωσης και Γραφής στην βιο-ψυχοκοινωνική μας εξέλιξη από τότε;

Οι ερευνητές εξετάζοντας όλες τις πλευρές, όπως την ιστορική, γραφο-τεχνική, γλωσσολογική, βιολογική, ψυχολογική και νευροφυσιολογική, διαφωτίζουν με νέα δεδομένα το ζήτημα αυτό και καταλήγουν στο συμπέρασμα που προανέφερα, ότι δηλαδή:
Η Ελληνική Γλώσσα άσκησε και ασκεί παγκόσμια επιρροή στον εγκέφαλο των ανθρώπων, στην πορεία των χιλιάδων ετών, μέσω της καθιέρωσης και χρήσης των φωνηέντων αφ΄ενός, αλλά και της μουσικότητας και φυσικότητάς της, της πρόκλησης -στην εκφορά της- φυσικού ήχου και εικόνας και της άμεσης σχέσης «Σημαίνοντος-Σημαινομένου».
Να τονίσω εδώ ότι τα πέντε βασικά φωνήματα ( α, ε, ι, ο, ου ) που έχουν πάρει όλες οι άλλες Γλώσσες είναι καθαρά Ελληνική εφεύρεση και ότι δεν υπήρχαν σε άλλες αρχαίες γλώσσες.
Αυτά τα φωνήματα, μέσω της ομιλίας, Ανάγνωσης και Γραφής, «εγγράφονται», ακουστικά και οπτικά, στους νευρώνες του εγκεφάλου των ανθρώπων καθημερινά και μεταβιβάζονται στις επόμενες γενεές.
Είναι γνωστόν και επιστημονικώς αποδεδειγμένο ότι η πορεία και τα βιώματα του ανθρώπου, μέσω των χιλιετιών, καταγράφονται και κωδικοποιούνται στο DNA του και μεταβιβάζονται από γενεά σε γενεά.

Ο Kerckhove τονίζει, για το Ελληνικό Αλφάβητο, ότι:
«Το σύστημα αυτό της Γραφής της Ελληνικής Γλώσσας, προϋποθέτει έναν ειδικό τρόπο στις νευρολογικές αντιδράσεις και ιδιαίτερα στην ανάπτυξη στρατηγικών Ανάγνωσης και Γραφής».
Με σαφήνεια αναφέρει επίσης την άμεση σχέση Σημαίνοντος και Σημαινομένου, την οποία προανέφερα παραπάνω και ότι:
«Η Ελληνική Γλώσσα είναι μία αξεπέραστη φυσική Γλώσσα, η οποία ηχεί εξωτικά (!)»

Το κορυφαίο επίτευγμα όλων των εποχών, η Ελληνική Γλώσσα, με την μαθηματική της δομή και την γεωμετρική της απεικόνιση, δεν είναι συμβατική, όπως αυτό συμβαίνει με άλλες ευρωπαϊκές γλώσσες και αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό από τις νέες γενιές στην χώρα μας.
Ούτε το Άλφα τέθηκε τυχαία στην αρχή του Αλφαβήτου, ούτε το Ωμέγα στο τέλος του, το -403 στην τελευταία μεταρρύθμιση της Γλώσσας μας και στην τελειοποίηση του Αλφαβήτου.
Η συμβατικότητα ισχύει για τις άλλες Γλώσσες, όχι για την Ελληνική.
Σύμφωνα με τις θεωρίες της συμβατικότητας των Γλωσσών, την αρχαιότατη λέξη «ύδωρ » θα μπορούσαμε να την πούμε π.χ. «ίππος» και το ρήμα «κόπτω» θα το λέγαμε «χειρουργώ»…κλπ.
Ο διεθνής επιστημονικός και ιατρικός όρος π.χ. Allergie , η «Αλλεργία», που σημαίνει «άλλο έργον», δηλ. η εισβολή ενός ξένου σώματος στο αναπνευστικό σύστημα και η πρόκληση (άλλου) «έργου» σε αυτό, αποδεικνύει την άμεση σχέση «Σημαίνοντος-Σημαινομένου» στην Γλώσσα μας.
Αυτό είναι ένα μόνον χαρακτηριστικό παράδειγμα, διότι τέτοιοι όροι και λέξεις- κλειδιά υπάρχουν χιλιάδες στην Ελληνική Γλώσσα και σε όλους τους Τομείς της Νόησης του ανθρώπου, αλλά και της Φύσεως, στον Αθλητισμό, στις Επιστήμες, στην Πολιτική, στις Τέχνες, στην Φιλοσοφία.
Όλους αυτούς τους όρους τους πήραν οι άλλες γλώσσες – και καλώς βέβαια- και χρησιμοποιούνται εδώ και χιλιάδες χρόνια από άλλους λαούς, σε όλον τον κόσμο.

Ο Ντυράν στην Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού καταθέτει ότι στον Δ΄ αιώνα, από τα 70.000.000 των κατοίκων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα 44.000.000 ομιλούσαν την Ελληνικήν και ότι την περίοδο εκείνη πάνω από 10.000 επιστημονικοί όροι μεταφέρθηκαν αυτούσιοι στα Λατινικά και στη συνέχεια σε όλες τις άλλες Ευρωπαϊκές Γλώσσες, όπου εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα.
Αν σκεφθούμε για λίγο την πολιτική μας λειτουργία, για να αναφερθώ πρωτίστως σε έναν τομέα, που μας αφορά όλους, ως σκεπτόμενους και δημοκρατικούς ανθρώπους, θα πρέπει να ρωτήσουμε:
-τυχαία έλεγαν οι Αρχαίοι Έλληνες, πρώτα «οπλίτης» και μετά «πολίτης» με δικαιώματα;
Ή μήπως για να αποκτήσω πολιτικά δικαιώματα, πρέπει πρώτα να εκπληρώσω το χρέος μου προς την πατρίδα;
Αυτή η κορυφαία Σκέψη και Λειτουργία αποδίδεται επ’ ακριβώς με την «Ονοματοθεσία» στην Γλώσσα μας.

-Κάθε γράμμα του Ελληνικού Αλφαβήτου εκπέμπει ήχο και εικόνα. Κάθε λέξη τέθηκε από τους «Ονοματοθέτες», νομοθέτες θα τους λέγαμε σήμερα, με ακρίβεια και όχι τυχαία και έχει άμεση σχέση Αιτίας και Αιτιατού, μεταξύ Σημαίνοντος και Σημαινομένου.
Εάν πάμε δε στις Επιστήμες, τα παραδείγματα είναι ατελείωτα και άκρως διαφωτιστικά, αλλά και διδακτικά για τις επόμενες γενεές.

Σχετικά πρόσφατα (1996) στο Ιατρικό Περιοδικό MEDIZIN-JURNAL στην Γερμανία, δημοσιεύτηκε μία επιστημονική εργασία, σύμφωνα με την οποίαν:
«Η εκφορά του γράμματος «Ν» μεταφέρει (με την δόνηση του) οξυγόνο στον εγκέφαλο και ότι δεν ήταν τυχαίο το γεγονός της τοποθέτησης του «Ν» στο μέσον ακριβώς του Αλφαβήτου– στο πρώτο Ελληνικό Αλφάβητο με τα 27 γράμματα».
Από ιατρικές έρευνες, στο Χάρβαρντ, διαπιστώθηκε ότι η απαγγελία των Ομηρικών Επών στο πρωτότυπο, εκτός των άλλων, κάνει καλό στην καρδιά, ως αναπνευστική άσκηση...
Με αφορμή τις έρευνες αυτές των ξένων επιστημόνων θα αναρωτηθούμε και εμείς:
Είναι τυχαίο πάλι το γεγονός ότι το «ους» (το αυτί) που ακούει και μαθαίνει-όπως μας διδάσκει και η Σύγχρονη Ψυχολογία- γίνεται με το «Ν» ο «Νούς» που σκέφτεται, ενεργεί και αποφασίζει;

Και δικαιούμαι να ερωτήσω:
Γιατί εμείς γίναμε διώκτες του «Ν»;

Γιατί θέλομε να φτωχύνουμε τον εγκέφαλο των επομένων γενεών στην χώρα μας;
Ως μάχιμος Εκπαιδευτικός και συγγραφέας επιστημονικού συγγράμματος - ΔΥΣΛΕΞΙΑ, Αθήνα 1994, Εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, 6η Έκδοση σήμερα, νομιμοποιούμαι να ερωτήσω, αλλά και να προτείνω στο τέλος:

Η Ελληνική Γλώσσα έχει πάρει πλέον μία μορφή τέτοια που δεν έχει ανάγκη από άλλες ακρότητες. Άλλωστε και τις ακρότητες του Ψυχάρη τις απέρριψε (τοπωσιά ή ντοπιολαλιά κλπ.).
Δεν λέω να επιστρέψομε-και δεν μπορούμε άλλωστε- στην «Καθαρεύουσα», η οποία επίσης είναι μία μεγάλη παρεξήγηση.
Μερικοί ξένοι Ειδικοί έχουν γράψει για το σημαντικό έργο της Καθαρεύουσας στην Γλώσσα μας, μετά το 1821. Ίσως ακόμα σήμερα να λέγαμε «ο Μινίστρος= Υπουργός ή το Χοσπιτάλι=το Νοσοκομείο κλπ», αλλά αυτό πέρασε απαρατήρητο στον τόπο μας και το Γλωσσικό Ζήτημα δεν έπρεπε να είχε υπάρξει…

Και πάλι όμως αναρωτιέμαι:
Είναι τυχαίο άραγε που καταργήσαμε το γράμμα «Ν» στο τέλος των λέξεων και τα σχολικά μας βιβλία γράφουν το «εμβαδό» (!), αντί το εμβαδόν !!

(Στα σχολικά βοηθήματα όμως διαβάζομε «το εμβαδόΝ», δηλ. εκεί διατηρείται το Ν.  Δηλαδή το επίσημο Κράτος στα βιβλία (ΥΠΕΠΘ, Παιδαγωγικό Ινστιτούτο) το έχουν καταργήσει !!
Για ποιον λόγο αυτή η ακρότητα; Για ποιον λόγο επίσημα διδάσκουμε στα σχολεία μας κανόνες που κατασκευάστηκαν αυθαίρετα, π.χ. χθες συνάντησα το Δήμαρχο (το φίλο, το Σύμβουλο κλπ. κλπ…). Το γράμμα Ν είναι οργανικό και όταν το κόβουμε πονάει. Είναι σαν να κόβουμε το δακτυλάκι μας….
Εάν κάποιος αντιτείνει ότι αυτό είναι μία ασήμαντη λεπτομέρεια, θα πρέπει να του πούμε ότι «η λεπτομέρεια κρατάει τον Παρθενώνα»!

Να θυμίσω όμως εδώ και το ωραίο, ειρωνικό κείμενο του Οδ. Ελύτη τότε:
«ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΟΠΤΙΚΗ ΤΟΥ ΗΧΟΥ», όπου καταλήγει :
«Κανένας Ηρώδης δεν θα τολμούσε να διατάξει τέτοια γενοκτονία, όπως αυτή του τελικού –Ν-, εκτός κι αν του’ λειπε η οπτική του ήχου…»
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε επίσης:
«Και οι λέξεις φλέβες είναι. Μέσα τους αίμα κυλάει…».
Δυστυχώς, όμως, διαπιστώνομε σήμερα ότι μετά το Νι, έρχεται και η σειρά του τελικού Σίγμα (Σ).

Κάποιοι δημοσιογράφοι στα κανάλια λένε κιόλας: «η μέθοδο», η «οδό» , «η πλήρη! ένταξη» (!) κ.τ.ο.
Καλλιεργούν έτσι αυθαίρετα ένα αρνητικό γλωσσικό πρότυπο στους νέους μας με την τεράστια δύναμη των ΜΜΕ και το σχολείο ανήμπορο να αντιδράσει, αλλά και την κοινωνία παθητικά να δέχεται ως περίπου μοιραία την εξέλιξη αυτή.

Μετά από όλα αυτά διατυπώνω την εξής άποψη και καταθέτω στο Συνέδριό σας την δική μου «Θεωρία» για το εν λόγω ζήτημα:
Διεθνώς μελετάται η μοναδική μουσικότητα της Ελληνικής Γλώσσας και ο αντίκτυπός της στην πνευματική διαύγεια του ανθρώπου.

Το γράμμα «Ν» διεγείρει τον εγκέφαλο θετικά και ενεργοποιεί τον άνθρωπο να σκέφτεται σωστά.  Το τελικό Σίγμα ηρεμεί τον άνθρωπο. Αυτό το δέχεται και η σύγχρονη Ψυχιατρική. Οι Αρχαίοι Έλληνες τα εγνώριζαν όλα αυτά και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μόνον εμείς οιΈλληνες λέμε «Τα είπα με το Νι και με το Σίγμα» και δεν λέμε με άλλα γράμματα, (παρ΄ όλο που έχομε στις καταλήξεις των λέξεων και άλλα γράμματα), διότι το Νι ενεργοποιεί το μυαλό μας να σκεφθούμε σωστά και το Σίγμα ηρεμεί την ψυχή μας, αφού μιλήσουμε δημόσια ή ιδιωτικά.

Η σύγχρονη Ψυχογλωσσολογία δέχεται ότι η Γλώσσα και η Σκέψη γεννιούνται ταυτόχρονα και εξελίσσονται παράλληλα και συνιστούν ανά πάσα στιγμή μία αξεχώριστη ενότητα.
Η Γλώσσα ενσαρκώνει την Σκέψη και η Σκέψη ουσιώνεται σε Γλώσσα. Είναι ένα νόμισμα με τις δύο όψεις του. Δεν μπορεί να υπάρχει η μία πλευρά, χωρίς την άλλη. Δεν μπορούσε να υπάρξει Ελληνική Σκέψη χωρίς την Ελληνική Γλώσσα.
Είναι γεγονός ότι η ποιότητα και ποσότητα «καταγραφών» στην Σκέψη προσδιορίζει και το νοητικό επίπεδο κάθε λαού. Επομένως και το νοητικό επίπεδο καθορίζει και την ικανότητα της δημιουργίας Πολιτισμού.

Το Ελληνικόν Αλφάβητον, στην πορεία των χιλιάδων ετών του ήταν αρχικά Ιδεογραφικό, στη συνέχεια επινοήθηκε το Εικονογραφικό, έπειτα φθάσαμε στο Γραμμογραφικό, κατόπιν στο Συλλαβογραφικό (Γραμμική Α και Β) και τέλος καθιερώθηκε το ισχύον σήμερα Φθογγογραφικό, που είναι αξεπέραστο και στο οποίο οφείλεται η δημιουργία της Ελληνικής Γλώσσας και του Ελληνικού Οικουμενικού Πολιτισμού. Έχουμε χρέος να διαφυλάξουμε, ως κόρη οφθαλμού, την Ελληνική Γλώσσα και να αντισταθούμε στην κακοποίησή της.

(Σπύρος Μάρκου Διευθυντής 3ου Δημ. Σχολείου Λαρίσης τ. Εκπαιδευτικός Ακόλουθος στην Ελληνική Πρεσβεία Βερολίνου τ. Σχολικός Σύμβουλος 2ης Περιφέρειας στην Λάρισα)

http://scholeio.blogspot.gr/

ΤΟ «ΦΩΝΗΕΝΤΙΚΟΝ ΣΥΜΦΩΝΟΝ» Ν-ν ΚΑΙ «Ο ΤΡΟΧΟΣ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ»