ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ "ΑΓΕΤΑΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΑΙ" ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΗΜΑΓΩΓΟΥΣ

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ: KΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ

Από τον Πυθαγόρα εισάγεται η Πυθαγόρεια διδασκαλία της "μιμήσεως" κατά την οποία τα αισθητά υπάρχουν κατ' απομίμηση ατελή του τέλειου νοητού κόσμου.
Έτσι φτάνει η Ελληνική Φιλοσοφία στην αντίληψη των δύο κόσμων, ''Νοητού και Αισθητού'' που επηρέασε στη συνέχεια, την θεωρία για τον κόσμο των Ιδεών του Πλάτωνα.
Το σοφό σύστημα εκπαίδευσης με μυητική πειθαρχεία, δημιούργησε ανώτερους χαρακτήρες και προσωπικότητες που μπορούσε να επιδείξει η εποχή του. Οι Πυθαγόρειοι επαινέθηκαν πάντα για την ηθική, την ταπεινοφροσύνη και την συνέπεια του λόγου της τιμής τους.
Η φιλοσοφία ποτέ δε γίνεται κατεστημένο και πάντα ενοχλεί τους κάθε λογής "βολεμένους". Ο πολιτισμός δε χρειάζεται μόνο τη θρησκεία και την τεχνολογία. Μόνο η αρμονική συνύπαρξη Θρησκείας, Επιστήμης, Τέχνης και Φιλοσοφίας μπορούν να υψώσουν την Οικογένεια των Ανθρώπων.

Το τέλος του μεγάλου σοφού είναι άσχημο...

Δύο ρήτορες στρέφουν τις δημαγωγικές αγορεύσεις τους κατά των Πυθαγορείων, στρέφουν τον λαό-μάζα εναντίον του Πυθαγόρα και της σχολής του.

Ο ένας είναι ο Κύλων που δεν γίνεται δεκτός από τον Πυθαγόρα στη σχολή. Ο Κύλων επισκέπτεται με αλαζονεία τον Πυθαγόρα επαινώντας τον εαυτό του και απαιτώντας να γίνει δεκτός στη σχολή του δασκάλου. Θεωρεί ότι είναι ο πιο άξιος απ' όλους για να γίνει μέτοχος και στη φιλοσοφία του Πυθαγόρα.
Πλούσιος, καλής καταγωγής αλλά φορτικός, βίαιος και τυραννικός, χρησιμοποιεί τον κύκλο των φίλων του και τη δύναμη του πλούτου του για να μπορεί ν' αδικεί.

Ο δεύτερος των κακόβουλων, είναι ο Νίνων. Όπως αναφέρει ο Ιάμβλιχος, ισχυρίζεται ότι κατέχει καλά τα μυστικά της διδασκαλείας των Πυθαγορείων... ότι έχει εξετάσει τα μυστικά των και έχει και αποδείξεις! Σχεδιάζει και δημιουργεί πλαστά γραπτά με τέτοιες πληροφορίες και λεπτομέρειες ειδικά υπολογισμένες ώστε να ενοχοποιήσουν τους Πυθαγορείους. το ονομάζει ''Ιερό Λόγο'' Κοινοποιεί το βιβλίο και επιβάλλει στον γραμματέα να το διαβάσει...

[...] "τόσο πολύ εξαγρίωσε το πλήθος με τις συκοφαντίες του, ώστε μετά από λίγες μέρες μεγάλο πλήθος λαού συναθροίστηκε με την πρόθεση να επιτεθεί κατά των Πυθαγορείων".

Αν και ο Πυθαγόρας έχαιρε άκρας εκτίμησης, όμως το πλήθος που "άγεται και φέρεται" γρήγορα γοητεύθηκε από τους δημαγωγούς και τον "αποτυχημένο μαθητή" Κύλωνα.
Ετσι απέδιδαν στον Πυθαγόρα και τους οπαδούς του όλα τα κακά που έπλητταν την πόλη.
Σεισμός, λοιμός, κακοκαιρίες, ό,τι άσχημο και να γινόταν οφειλόταν στις "τελετές" των Πυθαγορείων που εξόργιζαν τα "πνεύματα".

(Ιαμβλίχου Πυθαγορικός βίος 258, σελ. 180, εκδ. Πύρινος Κόσμος.).

Κάποια μέρα το εξαγριωμένο πλήθος επιτέθηκε και έκαψε τη Σχολή σκοτώνοντας τους περισσότερους μαθητές.
Πολλοί λίγοι σώθηκαν και ανάμεσα τους και ο Πυθαγόρας, ο οποίος όμως μετά από λίγο χρονικό διάστημα πέθανε από τη λύπη του.