ΠΕΡΙ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΞΕΤΑΣΕΩΣ #8 (περιληπτικώς - τελευταίο μέρος)

ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Κατά την τουρκοκρατία η Ορθόδοξος Εκκλησία, το Πατριαρχείο της Πόλης συνεχίζουν όσο δύνανται τους Βυζαντινούς ρυθμούς των. Η Εκκλησία και ο κλή­ρος (ιδίως ο ανώ­τε­ρος) καθίστανται ο φόβος και τρόμος των υπο­δού­λων και η συντριπτι­κά με­γα­λύ­τε­ρη αιτία της ψυχολογικής, οικονομικής, πνευματικής, μορφωτικής και πολ­λάκις φυσι­ο­λογικής εξα­θλι­ώσεώς των. Η απειλή του αφορισμού πράγμα που εσή­μαινε πλήρη κοι­νω­νι­κόν εξοστρακισμό και καταστροφή, οι δυσβάστα­κτες εκ­κλησια­στικές εισφο­ρές, πρόστιμα και επιτίμια που πολλάκις συνοδευόταν με την ετσιθελική αρπαγή αγα­θών, πλούτου, μέρος ή όλης της περιουσίας, κλπ, ήταν λίαν συνηθισμένα μέσα επι­βο­λής και βασάνων κατά των υποτελών αμορφώτων λαών. Δεν ήσαν οι Έλ­ληνες και οι λοι­ποί εκχριστια­νι­σθέν­τες λαοί υποδουλω­μέ­νοι στους Τούρκους αλλά στην Ορθό­δο­ξο Εκκλησία της οποίας το Πατριαρχείο, καθώς και η ίδια, ήταν υπό­λο­γο στους Τούρ­κους.

Ακόμα και σήμε­ρα βλέπομε στο ίδιο μοτίβο, π. χ., το «Κανονικόν Εκκλησιαστικόν» Πη­δάλιον, σε­λίδα 77, όπου εκεί αναφέρονται όλα τα φρικι­α­στικά και εκ­φο­βι­στι­κά αλλά συνάμα αξιογέ­λα­στα και βλα­κωδέ­στατα κείμενα του Ναξίου καλογήρου Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη. Βρείτε τα και μελετήστε τα. Αυτά τα κείμενα είναι εντός του κανόνος της σημερινής ορθοδόξου εκκλη­σίας η οποία καθ’ όλα παρέμεινε σταθερώς βυζαντινή και καπέλωσε το Νεο-ιδρυθέν Ελληνικό κράτος. Ούτε και σήμε­ρα δηλαδή δεν έχει τελει­ώ­σει ο Ανατολικός Με­σαίων! Απλώς καιροφυλακτεί για να δράσει με όλη του την δύναμη μόλις γι’ αυτόν ανάψει το πράσινο φως.

Σαν κερασάκι στην τούρτα αναγράφομε μία από τις πολλές ρήσεις του πρώ­του πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μετά την άλωση, του θρησκόληπτου Γεωργίου Κουρτέση Γενναδίου ή Σχολα­ρίου. Μόλις είχε πέσει ολόκληρο το Βυζάντιο στα χέρια των Οθωμανών Τούρκων και αυτός τολμά να ειπεί: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού καί τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαί­ρετε ώ μα­κάριαι χείρες τούς γούν δυσσεβείς καί αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδή­ρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβ­διζε, είργε, είτα γλώσ­σαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κα­κός, θα­λάττης πέμ­πε βυθώ.». Ελπίζομε ότι καταλάβατε αυτό εδώ πλήρως. Αν όχι, κοιτάξε­τε πως θα το καταλάβετε!
[Σείριος: Επιτρέψτε μου την νεοελληνικην απόδοσιν της φράσεως αυτής, του Γεν. Σχολάριου για να την καταλάβουν όλοι. ΔΗΛΑΔΗ: ΤΟΥΣ ΑΣΕΒΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ, ΚΑΙ ΜΕ ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΜΕ ΞΙΦΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΠΝΙΓΜΟ ΚΑΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΘΑΝΑΤΩΣΤΕ ΤΟΥΣ. ΜΑΣΤΙΓΩΣΤΕ, ΦΥΛΑΚΙΣΤΕ, ΚΟΨΤΕ ΤΟΥΣ ΤΗ ΓΛΩΣΣΑ, ΥΣΤΕΡΑ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΑΝ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ, ΤΟΤΕ ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟΥΣ ΣΤΟ ΒΥΘΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ. Γεννάδιος Σχολάριος]

Τί βλέπομε όμως σε αυτά εδώ τα κακοηθέστατα και ξεδιάντροπα λόγια του Γενναδίου.

Πρώτον ότι, αυτά τα λό­για αντικατοπτρίζουν και πιστοποιούν πλήρως την πρώ­ην ανελλιπώς λειτουργούσα Βυζαντινή Ιερά Εξέτα­σιν, τους Βυζαντινούς Πολιτικοθρησκευτικούς Νόμους και τα Βυζαντινά βασανιστή­ρια. Τέτοια πο­λύ παρό­μοια λόγια ευρί­σκομε και στην Χρονογραφία του Πορφυρογεννήτου, κ. α., για την τύχη των ητ­τηθέντων εικονομάχων ή αιρετικών στα χέρια των ορ­θοδόξων εικονολατρών. Τί σύμ­πτωση άραγε! Επί της εικονομα­χίας μελε­τή­σετε και Τό έπος τής Ει­κονομαχίας, Κωνσ­ταντί­νου Παπαρηγοπούλου, Εκδό­σεις Ωκεανίδα ΑΕ, 2005, και θα μάθετε πολλά που δεν τα ξέρετε.

Δεύτερον ότι, ο Γεννά­δι­ος εύχεται και επιθυμεί όλα αυτά να δια­τη­ρη­θούν και να συνεχιστούν με τη νέα οθω­μανική τάξη πραγ­μάτων.

Τρίτον ότι, όπως πάντοτε ακόμα και μετά την άλωση Ελληνιστές υπήρχαν, αλλά συνεχώς τελούσαν υπό τρομερή δίωξη, και ο βρωμερός Γεννάδιος με θράσος μυρίων πιθήκων, όπως και προκάτοχοι του, τους ονο­μάζει «δυσσε­βείς καί αλάστορας» και θέλει να τους βγάλει από τη μέση διά παν­τός είδους βασανιστηρίων. Εί­ναι αυτός ο ίδιος ο οποίος, αν και βιολο­γι­κά προήλθε από το γένος των Ελλήνων, εδήλωσε: «αν ερωτηθώ αν είμαι Έλ­λην ή Χριστιανός, τό­τε θα απαντήσω: Χριστι­α­νός!». Συγκεκριμένα είπε: «Έλλην ών τήν φωνήν, ουκ άν ποτε φαίην Έλλην είναι, διά τό μή φρονείν ως εφρόνουν ποτέ οι Έλληνες· αλλ' από τής ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης, και ει τις έροιτό με τίς ειμί, αποκρι­νούμαι Χριστιανός είναι.»! (MS. Grec de Paris, No 778, f. 209).

Επίλογος 

Ελπίζομε ότι έχομε δώσει μια συνοπτική εικόνα περί της Βυζαντινής Ιεράς Ορθοδόξου Εξετάσεως. Ο ενδιαφερόμενος αναγνώστης μπορεί να βρει πάρα πολλά αντικειμενικά συγγράμματα επ’ αυτής και να μελετήσει για να βρει πολλές λεπτομέρειες και πολλά στοιχεία που δεν παραθέσαμε λόγω συντομίας. Ακόμα με μια τέτοια μελέτη ημπορεί να πι­στοποιήσει τα ολίγα στοιχεία που παραθέσαμε εδώ. Αν νομίζει ότι προπαγανδίζομε σκοπίμως, ψευδώς, ή από συμφέρον, τότε να μας διαψεύσει και να μας γελοιοποιήσει παραθέτοντας τα αληθή στοιχεία, αλλά με τις αποδείξεις τους και τις αναφορές από αντικειμενική βιβλιο­γραφία και όχι με πομφόλυγες! Εί­ναι και­ρός να διαφανεί η καθαρή αλή­θεια και να πάψει το μέγα ψέμα ότι: «Στο Βυζάν­τιο και στην Ορθόδοξο Ανατολική Εκκλησία δεν υπήρχαν Ιερά Εξέτασις, ιεροί πό­λεμοι, κατα­στρο­φές, βία, βασανιστήρια, φόβος και τρόμος, κλπ!». Αυτά όλα υπήρ­χαν και μάλιστα θε­ωρούμενα ολικώς σε πολύ αγρι­ό­τερη μορφή και δράση από τα αντίστοιχα της Δυ­τι­κής Εκκλησίας τουλάχιστον κατά την διάρκεια των κοινών αιώνων δράσεως.

Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος
Δρ. Καθηγητής Μαθηματικών
Ερευνητής βιβλικών και χριστιανικών ζητημάτων.

http://www.e-telescope.gr/