Ο ΣΕΙΡΙΟΣ

Ο Σείριος διαδραμάτισε μεγάλο ρόλο στην Αστρονομία των Αιγυπτίων (και όχι μόνο) διότι κανόνιζε το αρχαίο ημερολόγιο. Η πρώτη εμφάνιση του ως πρωινό αστέρι, προανήγγειλε την πλημμύρα του Νείλου, το θερινό ηλιοστάσιο και τα μεγάλα Κυνικά Καύματα. Οι μεταπτώσεις όμως των ισημεριών μετά την παρέλευση τριών χιλιάδων ετών, οπισθοδρόμησε επί ένα και μισό μήνα την εποχή της εμφανίσεως του και σήμερα δεν προαγγέλλει τίποτα ούτε στους ιερείς της Αιγύπτου που δεν υπάρχουν πλέον (!) ούτε στους διαδόχους τους(!).

Για όσους ενδεχομένως να μη γνωρίζουν, ο Σείριος είναι από τα λαμπρότερα αστέρια. Η ανακάλυψη δε του συνοδού του, κατέστησε αυτόν ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα άστρα του ουρανού. Ο Bessel, το 1834, είχε διαπιστώσει ότι η κίνηση του Σειρίου δεν ήταν ομοιόμορφη, και ότι διέγραψε μια ημιτονοειδή καμπύλη η οποία αποδόθηκε από τον Bessel στην ύπαρξη ενός αόρατου αστέρος κοντά σε αυτόν, ώστε ανάγκαζε τον Σείριο να κινείται γύρω από το κενόν Κέντρο των μαζών. Την 31^η Ιανουαρίου 1862, ο A.G. Clark, δοκιμάζοντας ένα νέο τηλεσκόπιο κατασκευασμένο από το αστεροσκοπείο Dearborn, ανακάλυψε πράγματι τον σύνοδο του Σειρίου, να βρίσκεται σε απόσταση 10» περίπου και να εκτελεί την περιφορά του εντός 49,3 ετών περίπου. Ο Σύνοδος αυτός αποτελεί έναν αστέρα λίαν αξιοσημείωτο, λόγω της μεγάλης πυκνότητας του.

Η απόσταση του Σειρίου από την Γη είναι 2,76 Parsec* (όπου Parsec ισοδυναμεί με 3,26 έτη φωτός) ή 8,9976 έτη φωτός. Δηλαδή κατά προσέγγιση, περίπου ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ. Η εννεάδα (9) ήταν το σήμα κατατεθέν των αρχαίων Ελλήνων. Ο Θειοφόρος Ησίοδος μέσα από την Θεογονία του, κωδικοποιεί την απόσταση Σειρίου – Γης, με την περιγραφή της πτώσεως των υδάτων της Στυγός. Λέει λοιπόν πως 9 ολόκληρα ημερονύκτια πέφτει το νερό και την δέκατη ημέρα φτάνει στα Τάρταρα. Το φάως (=φως), ταξιδεύει από τον Σείριο στην Γη 9 ολόκληρα έτη και φτάνει στο δέκατο έτος. Λέει ακόμη, πως ο ιερότερος όρκος των Θεών, είναι το νερό της Στυγός και μάλιστα όχι τόσο τα 9/10 των τμημάτων αυτής, αλλά κυρίως το Δέκατο. Θέλοντας να υποδείξει την τοποθεσία αφίξεως του φωτός (σύμφωνα με τα παραπάνω) στον Σείριο.

Να λοιπόν ο ιερότερος όρκος πάσης φύσεως ελλόγου όντος. Το φάσμα του Σειρίου (α Μεγ. Κυνός) είναι περίπου 450 nm (νανόμετρα) ενώ του συνοδού, γύρω στα 550 nm. Το α είναι θερμό αστέρι και το φάσμα του του δίδει το κυανόλευκο χρώμα, ενώ ο συνοδός είναι ψυχρότερο άστρο έχοντας το πορτοκαλί χρώμα φάσματος. Ωστόσο, ως φαινομενικό οπτικό φάσμα, εμείς εισπράττουμε συνδυασμό και των δυο φασμάτων, δηλαδή το σμαραγδί (περίπου στα 500 nm). Να λοιπόν, από πού πηγάζει και η λατρεία των αρχαίων Ελλήνων για τους σμαράγδους λίθους! Τέλος, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο Σωκράτης έπαιρνε όρκο στον Αστερισμό του Κυνός , «Μα τον Κύνα…», λέγει στο έργο του Πλάτωνος «ΓΟΡΓΙΑΣ».

*1 Parsec είναι η απόσταση από την οποία η ακτίνα της τροχιάς της Γης φαίνετε υπό γωνία ενός δευτερολέπτου του τόξου. Όταν δηλαδή ένας αστέρας βρίσκεται σε απόσταση 1 Parsec, η παράλλαξη αυτή είναι ένα δευτερόλεπτο του τόξου.

Πηγή: Περ. Ιερά Ελλάς, τευχ.11^ον, σελ. 4, της Ιόλης Κοντού.