ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ #2

Αν και αυτοδίδακτος όπως συνήθιζε να διατυμπανίζει, ο Επίκουρος επηρεάστηκε αναμφισβήτητα τόσο από τον Δημόκριτο, ως προς τα φυσικά, όσο κι από την Κυρηναϊκή σχολή ως προς τα ηθικά.

Κατά τον Επίκουρο, η συνειδητοποίηση της φυσικής αλήθειας, οδηγεί κατ αρχήν στην κατάργηση του φόβου. Στην απαλλαγή του Ανθρώπου από των φόβο των Θεών, το φόβο της Εξουσίας, τον φόβο της Αγνοίας και τον φόβο του θανάτου.

Γράφει ο Επίκουρος στην Επιστολή προς Μενοικέα, υπογραμμίζοντας ότι ο θάνατος, το χειρότερο κακό που θα μπορούσαμε να φοβόμαστε, δεν μας αφορά καθόλου, επειδή όταν εμείς υπάρχουμε, δεν υπάρχει θάνατος, κι όταν επέλθει ο θάνατος, δεν το καταλαβαίνουμε, επειδή έχουμε πάψει να υπάρχουμε. Καθόλου λοιπόν δεν πρέπει να μας εντυπωσιάζει η μετά θάνατον ανυπαρξία, όπως ακριβώς δεν μας εντυπωσιάζει και η πριν από την γέννηση ανυπαρξία. Η δεύτερη δεν μας απασχολεί άρα ούτε και η πρώτη. Και τότε ποιος είναι ο σκοπός της ζωής; Κατά τον Επίκουρο, ένας και μοναδικός: Η Ηδονή. Ποια ηδονή; Ιδού ο ορισμός του Επίκουρου:

ΜΗΤΕ ΑΛΓΕΙΝ ΚΑΤΑ ΣΩΜΑ ΜΗΤΕ ΤΑΡΑΤΤΕΣΘΑΙ ΚΑΤΑ ΨΥΧΗΝ

Εάν λοιπόν φροντίζουμε να μην πονάει το σώμα μας και να μην ταράζεται η ψυχή μας, τότε είμαστε σε θέση να απολαμβάνουμε την χαρά της Ζωής, κι αυτή ακριβώς η χαρά είναι η επικούρεια ηδονή. Βεβαίως η επικούρεια διδασκαλία δεν αποκλείει καμία άλλη έννοια του όρου ηδονή, αρκεί να μην κάνει το σώμα και την ψυχή να υποφέρουν από πόνο και φόβο. Διότι η χειρότερη συμφορά του σώματος είναι ο πόνος και της ψυχής ο φόβος. Καταλαβαίνει λοιπόν εύκολα κανείς τη λύσσα εναντίων του Επίκουρου κάθε μορφής εξουσίας, η οποία – σύμφωνα με τον Αισχύλο – θεμελιώνεται επάνω στο Κράτος και την Βία.

Οι απαλλαγμένοι από τον φόβο Επικούρειοι δεν γίνονται σε καμία περίπτωση «υπήκοοι» της πολιτικής εξουσίας, ούτε «ποίμνιο» της όποιας πνευματικής. Ξέρουν να απολαμβάνουν την Χαρά της Ζωής, στα μικρά και τα ταπεινά, γνωρίζοντα σε βάθος την ουσία όλων των πραγμάτων. Στρέφουν την πλάτη τους στην εξουσία, και όσο πληθαίνουν τόσο η κάθε μορφής εξουσία (πολιτική ή θρησκευτική) κινδυνεύει.

Γι αυτό καταπολεμήθηκε, γι αυτό κατασυκοφαντήθηκε, γι αυτό σπιλώθηκε ανά τους αιώνες η διδασκαλία του μεγάλου εραστή της εταίρας Λεοντίου. Και γι αυτό εκείνη τον λάτρεψε μαζί με όλους τους μαθητές και όλες τις μαθήτριες του. Επειδή κανείς άλλος δεν είπε, ούτε πρόκειται να πει ποτέ, λόγια σοφότερα από τον Αθηναίο Επίκουρο. Πηγή: Περ. Ιερά Ελλάς, τευχ. 4^ον σελ. 12, του Μάριου Βερέττα