ΟΙ «ΠΑΡΑΒΟΛΑΝΟΙ»

Οι επίσκοποι ακόμη και των μικρών πόλεων διατηρούσαν οργανωμένες πολυάριθμες συμμορίες κρούσης από καλογέρους και ένοπλους δούλους. Στην Αλεξάνδρεια υπήρχε το ειδικό σώμα των περιβόητων «Παραβολάνων», πραγματικός στρατός 600-800 καλογέρων, οι οποίοι εσκόρπιζαν τον φόβο και τον τρόμο. Οι «Παραβολάνοι» κέρδιζαν τη θέση τους πληρώνοντας χρήματα στον επίσκοπο ή τον πατριάρχη, και όπως ήταν φυσικό, το σώμα αυτό προσέλκυε κακοποιά στοιχεία που επιδίωκαν γενικώς τις λεηλασίες, τους θανάτους και τους βιασμούς των θυμάτων τους για να κερδίζουν.

Ο πληθυσμός διαμαρτυρόταν στον αυτοκράτορα για την αγριότητα των «Παραβολάνων», μάταια όμως παρακάλεσε τον πατριάρχη να μειώσει τον αριθμό τους σε πεντακόσιους.

Ο αυτοκράτορας Ονώριος νομιμοποίησε τα σώματα των «Παραβολάνων» και όρισε επίσημα με νόμο, ότι οι κρατικοί λειτουργοί οφείλουν να συνεργαστούν μαζί τους για την πάταξη του παγανισμού.

Τα χρονικά της Βορείου Αφρικής μας λέγουν για την εκτεταμένη αιματοχυσία που προκαλούσαν τα σώματα των «Παραβολάνων» με επικεφαλής πάντα τους επισκόπους. Στη Σύνοδο του Τολέδου μάλιστα (+681), οι επίσκοποι κάλεσαν το κράτος να εντείνει τις προσπάθειες του κατά του παγανισμού και να αποκεφαλίζουν αμέσως κάθε ύποπτο για αντιχριστιανικές πρακτικές.

Όταν χρειαζόταν, οι επίσκοποι χρησιμοποιούσαν τα σώματα των μοναχών για την επιτυχία του σκοπού τους. Τούτο γινόταν κυρίως στην Κωνσταντινούπολη, στην Αλεξάνδρεια και γενικώς στο Ανατολικό κράτος. Πολλές φορές χωρίς διαταγή τα σώματα των «Παραβολάνων» μοναχών έκαναν επιδρομές στις πόλεις και επέβαλαν καθεστώς ανεξέλεγκτης τρομοκρατίας και λεηλασίας. Ήταν τόσο ανελέητοι, που απαγορεύτηκε η είσοδος τους στις πόλεις, γιατί διαπιστώθηκε ότι οι μοναχοί «διέπρατταν πλήθος κακουργημάτων», και από το 398 με αυτοκρατορικό διάταγμα δόθηκε εντολή στις αρχές να τους αντιμετωπίζουν ενόπλως. Η Σύνοδος της Χαλκηδόνας τους κατηγόρησε ότι διαταράσσουν την εκκλησιαστική και δημόσια τάξη, ότι καταχρώνται μεγάλα ποσά δήθεν για την ίδρυση μοναστηριών και ότι περιηγούνται τις διάφορες πόλεις προς συλλογή χρημάτων.

Παράλληλα με τους «Παραβολάνους» δρούσε και το  σώμα των Ζηλωτών μοναχών. Ήταν άγριοι και ορεσίβιοι, αγράμματοι και φανατικοί, εχθρικοί προς την κοινωνία και επέβαλαν τις θρησκευτικές  τους πεποιθήσεις χρησιμοποιώντας μεγάλα ραβδιά. Χωρίζονταν σε ομάδες και περιόδευαν στα χωριά, όπου ακολουθούσαν αιματηρές συμπλοκές με τους παγανιστές, στους οποίους βιαιοπραγούσαν και λεηλατούσαν τις περιουσίες τους.

Τα κτηνώδη στίφη των «Παραβολάνων» και των Ζηλωτών τα χρησιμοποιούσε η Εκκλησία για τον εκχριστιανισμό των πληθυσμών.
Υπήρχαν επίσης και τα στρατιωτικά τάγματα των διωγμιτών, που αναλάμβαναν την εξόντωση των παγανιστών Ελλήνων.
Πολλές φορές ο πληθυσμός αντιστάθηκε ενόπλως κατά των θρησκευτικών τρομοκρατών και των αγίων ασκητών, με αποτέλεσμα να υπάρξουν ένοπλες συγκρούσεις με πολλούς νεκρούς και από τις δύο πλευρές.

Πηγή: Το Ολοκαύτωμα Του Ελληνισμού, σελ. 99-100, του Γεράσιμου Καλογεράκη, εκδ. Δίον

LEONZEYS