ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΑ ΕΙΧΑΝ ΠΕΙ…

Γράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΣ

(άρθρο στην εφημ. Εμπρός της Μυτιλήνης, 30/9/2008)

Τα σκάνδαλα, που αφορούν το «περιβόλι της Παναγίας» έφεραν στο προσκήνιο το βίο και την πολιτεία των Αγιορειτών μοναχών, που φαίνεται πως έχουν ιδιαίτερη επίδοση στις μπίζνες και στην κερδοσκοπία. Η ευώδης περίπτωση της Μονής Βατοπεδίου σέρνει το χορό, που κατά πώς πάει το πράμα, θα αποδειχτεί χορός του Ζαλόγγου, αλλά δεν είναι η μόνη. Όλα σχεδόν τα μοναστήρια του Αγίου Όρους έχουν κατά καιρούς εμπλακεί σε δίκες με τους κατοίκους πολλών περιοχών της χώρας μας, οι οποίοι τους κατηγορούν όχι μόνο πως έχουν καταπατήσει τη γη τους, αλλά την «αξιοποιούν» με αμφιλεγόμενης καθαρότητας ανταλλαγές και συναλλαγές.

Για να μην ανατρέξω στα χρυσά λόγια του Ναζωραίου: «μη θησαυρίζετε θησαυρούς επί της γης», «ο έχων δύο χιτώνας δότω τον ένα τω μη έχοντι», «ευκοπώτερον γαρ εστί κάμηλον δια τρυμαλιάς ραφίδος εισελθείν ή πλούσιον εις την βασιλείαν των ουρανών», «μακάριον εστί μάλλον διδόναι ή λαμβάνειν», τα οποία δυστυχώς ουδέποτε πια τα ακούν οι πιστοί στα από του άμβωνος κηρύγματα, υπενθυμίζω πως οι εκκλησιαστικοί κανόνες το λένε ρητά: οι μοναχοί από τη στιγμή της «κουράς» τους παραιτούνται οριστικά από τα εγκόσμια αγαθά. 

Αυτό σημαίνει όχι μόνο πως δεν μπορούν να έχουν ερωτικές σχέσεις, αλλά και πως δεν επιτρέπεται να έχουν περιουσία. Γι’ αυτό ο λαός λέει «βαριά η καλογερική». Έλα όμως που η ανθρώπινη φύση πολλές φορές ξεπερνά τους φραγμούς που βάζουν η χριστιανική πίστη και οι εκκλησιαστικοί κανόνες. Έτσι βλέπουμε μοναχούς να ζούνε μέσα σε προκλητική χλιδή. Η Πάτμος είναι γεμάτη με «σκήτες» και «ησυχαστήρια» μοναχών, που στην πραγματικότητα είναι πολυτελείς εξοχικές επαύλεις, που διαθέτουν ως και πισίνες!

Να σημειωθεί πως οι αρχιμανδρίτες και οι δεσποτάδες, μολονότι δε μονάζουν, αλλά ζούνε μέσα στον κόσμο, εξομοιώνονται, με βάση τους εκκλησιαστικούς κανόνες, με τους μοναχούς. Άρα πρέπει να ζουν με αγνότητα και να μην έχουν προσωπική περιουσία. Τώρα αν έχουν βάλει στην μπάντα μερικά εκατομμύρια «για μια ώρα ανάγκης», ας τους κρίνει ο Θεός. Η ανθρώπινη δικαιοσύνη πάντως έκρινε έναν από αυτούς.

Όσο για το Άγιον Όρος, από πολύ παλιά είχαν διατυπωθεί σοβαρές επικρίσεις για τον τρόπο ζωής των μοναχών του. Στην «Ελληνική Νομαρχία», το περίφημο ανώνυμο κείμενο, που άλλοι αποδίδουν στον Αδαμάντιο Κοραή και άλλοι στο Ρήγα Φεραίο, διαβάζουμε: «Όποιος ήθελε να συνθέση έναν κώδικα εις τα εγκλήματα, και ήθελε να μην παραιτήση κανένα αμάρτημα ανθρώπινον, ας ήθελεν υπάγει εις το Άγιον όρος, και ανίσως ήθελε εξετάσει τους εκεί κατοικούντας, ήθελε κάμει τον εντελέστερον κώδικα…».

Ακόμα πιο παλιά, το 1793, ο λόγιος Χριστόδουλος Παμπλέκης, απόφοιτος της Αθωνιάδας Σχολής, έγραψε από τη Λειψία, όπου είχε καταφύγει για να γλιτώσει από τις επιθέσεις του ορθόδοξου ιερατείου, τέτοια φοβερά και τρομερά πράγματα για τη συμπεριφορά των Αγιορειτών, που δεν αντέχω να τα μεταφέρω στο χαρτί.
Αλλά και ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου, στο βιβλίο του «Άγιο Όρος», διαπιστώνει πως «Καλογερισμός χωρίς σκοτάδι δεν γίνεται».

Εκείνος όμως που πραγματικά τάραξε τα νερά, ήταν ο Θέμος Κορνάρος με το βιβλίο του «Άγιον όρος - οι Άγιοι χωρίς μάσκα», που εξεδόθη το 1933 και είναι σήμερα δυσεύρετο - στον καιρό του όμως έκανε πάταγο - επαινέθηκε από λογοτέχνες και κριτικούς, όπως ο Φώτος Πολίτης, ο Πέτρος Χάρης, ο Κωστής Μπαστιάς και η Λιλή Ιακωβίδου, αλλά τελικά, με ενέργειες του ιερατείου, κατασχέθηκε.

Περισσότερα - Πηγή: http://www.sarantakos.com/mims/taeixanpei.html