ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΦΕΡΟΥΝ ΩΣ ΣΧΗΜΑ ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΤΑ ΝΟΥ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΤΗΣ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΤΟΥΣ

Όλα όσα μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους μέσω της σκέψης, θα εμφανιστούν αργά ή γρήγορα εδώ. Η σκέψη δρα σαν ένας ανιχνευτής, που ανακαλύπτει το επιθυμητό μέσα σε έναν κόσμο άπειρων, εν αναμονή υλοποίησης, επιλογών. Οποιαδήποτε παραλλαγή μιας ιδέας ή όσες άλλες ιδέες κι αν σκεφτεί είναι ήδη διαθέσιμες ώστε να συντονιστεί μαζί τους. Αυτό είναι το έργο της σκέψης κι όποιος τη θέσει υπό τον έλεγχο του, μπορεί να συλλάβει ότι επιθυμεί.

Αυτή η εικονοποίηση είναι γνωστή κι ως φαντασία κι επειδή όλα όσα μπορεί και βλέπει είναι υπαρκτά, η φαντασία δεν είναι παρά ένα παράθυρο με θέα στην πραγματικότητα. Όταν η σκέψη-φαντασία εστιάζει σε μια συγκεκριμένη εικόνα τότε αρχίζει η δράση του νόμου της έλξης. Ο Νίτσε είχε πει χαρακτηριστικά: «Μη κοιτάς για πολύ την άβυσσο γιατί θα της μοιάσεις» Θεωρώ πως τα λόγια του αποκτούν πραγματική υπόσταση, αν κάποιος τα συνδυάσει με όλα τα παραπάνω.

Μένει να δούμε τώρα, το πώς ακριβώς συμβαίνει αυτό. Πως η σκέψη μορφοποιεί την ύλη; Τι ακριβώς είναι ο συνειδητός δημιουργικός οραματισμός; Ποιες είναι οι προϋποθέσεις για να το ζήσουμε; Τίποτε δεν γίνεται τυχαία, κάθε αποτέλεσμα έχει μια αιτία κι αν οι πολλοί νόμοι που ενέχονται σ’ αυτή τη διαδικασία το κάνουν να φαντάζει πολύπλοκο, να θυμάστε πως, η σκέψη είναι αυτή που τους θέτει σε τροχιά, καθώς αυτή είναι η αρχή που δίνει ζωή στις εικόνες κι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Όλη η αξία βρίσκεται στη σκέψη, στην ποιότητα της και στη ζέση που έχουμε γι αυτή.

«Είμαστε αυτό που σκεφτόμαστε» είπε ο Βούδας. Θα χρειαστεί να ανέβουμε ένα επίπεδο πιο πάνω, αν θέλουμε να διεισδύσουμε περισσότερο στη φύση του μηχανισμού σκέψης-υλοποίησης και να δώσουμε μια πιο καθαρή εικόνα της λειτουργίας του. Γύρω μας μαίνεται ένας αόρατος πόλεμος σκέψεων-μορφών, σε ένα επίπεδο, στο οποίο, οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε πρόσβαση. Μπορούμε να αποκτήσουμε πρόσβαση αλλά για την ώρα δεν χρειάζεται να ασχοληθούμε με αυτό. Είναι όμως πραγματικότητα, παρόλο που δεν γίνεται ορατή κι άμεσα αντιληπτή, το γεγονός ότι, αμέτρητες μορφές στο αστρικό συμμαχούν ή αντιπαλεύουν, καθώς πασχίζουν να εκδηλώσουν στο φυσικό πεδίο, τον εαυτό τους.

Όλες αυτές οι μορφές δεν είναι τίποτε άλλο από σκέψεις που αιωρούνται στην αστρική «ατμόσφαιρα», έτοιμες για την κάθοδο τους, στο πυκνότερο επίπεδο ύλης: το φυσικό. Όταν συμμαχούν κι ενσωματώνονται είναι ακόμη πιο έντονο το φαινόμενο που θα εκδηλωθεί θετικό ή αρνητικό ενώ, όταν είναι αντικρουόμενες μπορεί και να αλληλοεξουδετερωθούν.

Υπάρχουν φορές, που είναι και το πιο σύνηθες φαινόμενο, η σκέψη να συντονίζεται με προϋπάρχουσες σκέψεις-εικόνες, οι οποίες όμως έχουν παραμείνει μετέωρες στο άυλο πεδίο, επειδή εγκαταλείφθηκαν, πριν πάρουν φυσική μορφή από κάποιον άλλο άνθρωπο. Αν συμβεί αυτό, τότε, η ημιτελής αυτή σκέψη-μορφή αναζωογονείται κι αρχίζει πάλι την προσπάθεια της, να εμφανιστεί στο δικό μας κόσμο. Η νέκρωση μιας σκέψης επιτυγχάνεται όταν την παραμελήσουμε, όταν αδιαφορήσουμε.

Μιλάμε για τα αντικείμενα των σκέψεων σαν να πρόκειται για κάτι που έχει ζωή κι όσο κι αν ακούγεται γραφικό, πράγματι έχουν ζωή, όπως έχουν και νοημοσύνη. Είναι ενεργειακές οντότητες που φέρουν ως σχήμα την εικόνα που έχουμε κατά νου, τη στιγμή της σύλληψης. Η σκέψη τα ανέσυρε απ’ τη συμπαντική τράπεζα ιδεών κι εμφύσησε μέσα τους πνοή ζώσα, με λίγα λόγια, η ηλεκτρομαγνητική της ενέργεια τα ενέπνευσε.

Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων: «Το λυχνάρι του Αλαντίν»

Συντάκτης | Κωνσταντίνος Σμιξιώτης

https://enallaktikidrasi.com/