ΑΞΕΧΑΣΤΟ ΤΑΞΙΔΙ

Πρώτη Δημοτικού. Χειμώνας. Απογευματινός στο σχολείο. Η ώρα είναι γύρω στις 5 και 30. Ο δάσκαλος άναψε τα φώτα της αίθουσας γιατί ήδη έξω το σκοτάδι άρχισε να αγκαλιάζει την φύση. Πλησίαζε η ώρα να σχολάσουμε.  Και τότε ο δάσκαλος άρχισε να μας περιγράφει, πως είναι ένα πλοίο. Κανείς μας μέχρι τότε δεν είχε δει… Με την περιγραφή του όμως, το πλάσαμε στην φαντασία μας.

Μετά ο δάσκαλος πήρε ένα καθησματάκι από ένα θρανίο και το τοποθέτησε μπροστά, στη μέση του πίνακα, κολλητά. Να «κοιτάει» προς τον πίνακα με πλάτη προς εμάς, και επέστρεψε στην έδρα. Αναρωτήθηκα γιατί το έκανε αυτό…

Και τότε μας λέει: Θέλετε να πάμε ένα ταξίδι; Φανταστείτε ότι η αίθουσα είναι το πλοίο μας. Κι όλοι εμείς, οι επιβάτες. Και ξεκινάμε για ένα όμορφο ταξίδι στην πανέμορφη ήρεμη και καταγάλανη θάλασσα, να εξερευνήσουμε τον κόσμο.

Δημήτρη, λέει σε έναν μαθητή της Δευτέρας. Εσύ θα είσαι ο καπετάνιος. Πήγαινε και κάθισε στην θέση σου να οδηγήσεις το πλοίο. Και του δείχνει το καθησματάκι που έβαλε λίγο πριν μπροστά στον πίνακα.

Και το ταξίδι μας ξεκίνησε. Εγώ ήδη ταξίδευα… Ο Δημήτρης καθισμένος στο «πιλοτήριο», είχε την πλάτη προς εμάς και το πρόσωπο του απείχε λίγα εκατοστά από τον πίνακα, και τις κιμωλίες… Κρατούσε με πάθος το φανταστικό τιμόνι του πλοίου μας και έκανε «ββββββββ……!!!!». Μάλλον ζούσε το ταξίδι του κι εκείνος όπως κι εγώ. Η τάξη είχε μεταμορφωθεί σε πλοίο. Το σκοτάδι έξω από τα παράθυρα είχε μετατραπεί σε γαλανά ήρεμα κύματα. Και ταξιδεύαμε… τι ομορφιά…!!! Αξέχαστο παιδικό ονειρικό ταξίδι. Να είναι καλά εκείνος ο δάσκαλος όπου κι αν βρίσκεται. Αναρωτιέμαι αν οι συμμαθητές μου το θυμούνται…

Και σήμερα; Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα σαπιοκάραβο που τρίζει και όπου νάναι διαλύεται… που τσακίζεται από βράχο σε βράχο, χωρίς καπετάνιο, ακυβέρνητο, στην αγριεμένη θάλασσα, της απάτης της ψευτιάς και της υποκρισίας…  Το μοναδικό μου σωσίβιο, η μόνη απατηλή μου παρηγοριά, για να ξεφύγω λίγες στιγμές μόνο, είναι εκείνο το φανταστικό πλοίο, σε εκείνον τον πανέμορφο κόσμο που γεννήθηκε στην παιδική μας φαντασία… και εκεί έμεινε...  
Σείριος