Η
ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ
…ὡς ἄρα
τελευτήσαντα ἕκαστον ὁ ἑκάστου δαίμων, ὅσπερ ζῶντα εἰλήχει, οὗτος ἄγειν ἐπιχειρεῖ
εἰς δή τινα τόπον, οἷ δεῖ τοὺς ξυλλεγέντας διαδικασαμένους εἰς Ἅιδου
πορεύεσθαι, μετὰ ἡγεμόνος ἐκείνου ᾧ δὴ προστέτακται τοὺς ἐνθένδε ἐκεῖσε πορεῦσαι·
[107e] τυχόντας δὲ ἐκεῖ ὧν δὴ τυχεῖν καὶ μείναντας ὃν χρὴ χρόνον, ἄλλος δεῦρο
πάλιν ἡγεμὼν κομίζει.
Πλάτων 133.
– Φαίδων 107c-108c
…όταν
κανείς πεθάνει, ο δαίμων του καθενός, αυτός που τον φροντίζει και ζωντανό, τον
παίρνει και τον οδηγεί σε κάποιον τόπο, εκεί που συναθροίζουνται οι νεκροί για
να κριθούν κι έπειτα να αρχίσουν την πορεία τους στον Άδη με οδηγό εκείνον που
έχει προσταχτεί να τους οδηγήσει. Κι αφού λάβουν την τύχη που είναι να λάβουν
και μείνουν το διάστημα που πρέπει, άλλος οδηγός τους φέρνει πάλι εδώ, έπειτα
από πολλά και μεγάλα γυρίσματα του καιρού.
Απόδοση:
Γιώργος Σεφέρης
Κ.
ΠΑΛΑΜΑΣ - Η ΨΥΧΗ
Είμαι η
ψυχή και ντύθηκα το σώμα
για να
σε βρω.
Και το
φιλί που φλόγισα το στόμα,
για να
σε χαρώ.
Για να
σε γράψω, γίνηκα κοντύλι,
στη
ζωγραφιά.
Είμαι η
σάρκα, ζωντάνεψα την ύλη
με την
ομορφιά.
Είμαι η
μέλισσα κι ήρθα στο δικό σου
το
δροσανθό...
λάδι,
θα σε φωτίσω μες στο ναό σου
όσο να
σωθώ.
Είμαι ο
νεκρός που θα
ξαναγυρίσω
με νέα
πνοή,
με
σχήμα νέο, για
να την ξαναρχίσω
μ' εσέ
τη ζωή.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
3 σχόλια:
Υπάρχει κάποια παλαιά παράδοση, την οποία διατηρούμε στη μνήμη μας, ότι οι ψυχές από εδώ πηγαίνουν εκεί (στον `Αδη) και πάλι εδώ επιστρέφουν και είναι οι ψυχές των πεθαμένων που επανενσαρκώνονται.
Παλαιός μεν ουν έστι τις λόγος, ου μεμνήμεθα, ως εισίν ενθένδε αφικόμενα εκεί, και πάλιν γε δεύρο αφικνούνται. (ΦΑΙΔΩΝ 70C)
Πράγματι γίνεται επαναφορά στη ζωή και οι ζωντανοί γεννιούνται από τους πεθαμένους και οι ψυχές των πεθαμένων υπάρχουν και οι μεν αγαθές είναι σε καλύτερη κατάσταση, οι δε κακές σε χειρότερη.
Αλλ' έστι τω όντι και το αναβιώσκεσθαι και εκ των τεθνεώτων τους ζώντας γίγνεσθαι και τας των τεθνεώτων ψυχάς είναι, και ταις μεν γ' αγαθαίς άμεινον είναι, ταις δε κακαίς κάκιον.
(ΦΑΙΔΩΝ 72 D,E)
Η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη και συμβαίνει άλλοτε μεν να τελειώνει (τη συνεργασία της με το σώμα), πράγμα που ως γνωστόν οι άνθρωποι το ονομάζουν θάνατο, άλλοτε δε να ξαναγεννιέται, ποτέ όμως δε χάνεται.
Φασί γαρ την ψυχήν του ανθρώπου είναι αθάνατον, και τότε μεν τελευτάν, ο δη αποθνήσκειν καλούσι, τότε δε πάλιν γίγνεσθαι, απόλλυσθαι δ' ουδέποτε. (ΜΕΝΩΝ, 81 Β)
Η ψυχή (μετά το θάνατο) εισέρχεται πάλι σε σώμα και πάλι αποχωρίζεται του σώματος και αυτό συμβαίνει πολλές φορές κατά κύκλους. Γι' αυτό οι Ορφικοί (...) προσεύχονταν να λήξουν οι κύκλοι αυτοί (των ενσαρκώσεων) και να λυτρωθούν από την κακότητα των ανθρώπων.
Ότι παλαιός ο λόγος, ορφικός τε γαρ και πυθαγόρειος, ο πάλιν άγων τας ψυχάς εις το σώμα και πάλιν από του σώματος ανάγων και τούτο κύκλω πολλάκις. ης και οι παρ' Ορφεί τω Διονύσω και τη κόρη τελούμενοι τυχείν εύχονται κύκλου τ' αν λήξαι και αναπνεύσαι κακότητος. (ΤΙΜΑΙΟΣ,E)
Η ψυχή πάντα συζεί άλλοτε μ' ένα σώμα κι άλλοτε με άλλο.
Αεί ψυχή συντεταγμένη σώματι τοτέ μεν άλλω, τοτέ δε άλλω.
(ΝΟΜΟΙ, 903D)
Ο λόγος για τον οποίον δεν ενθυμούμεθα τους πρότερους βίους στην τρέχουσα ενσάρκωση είναι διότι η Πρόνοια δεν θέλει αφ΄ ενός την επανάληψη λαθών από φὀβο και αφ΄ εταίρου την αποφυγή συναισθημάτων ενοχής ή τύψεων για παρελθόντα αδικήματα. Αν π.χ. κάποιος είχε διαπράξει εγκλήματα για τα οποία είχε καταδικασθεί και τιμωρηθεί σε προηγούμενο βίο δεν θα τα επαναλάμβανε λόγω φόβου προς την τιμωρία. Η Πρόνοια επιθυμεί την κατανόηση και εμπέδωση των λαθών καθώς και την συνειδητή εφαρμογή των νόμων. Οι ψυχές ενσαρκούμενες προσλαμβάνουν εμπειρίες και ανέρχονται τις βαθμίδες της ψυχικής ανελίξεως για να καταφέρουν κάποτε να ανέλθουν στους ανωτέρους κόσμους. Αυτό υπονοεί και η πορεία των μυστών προς την Ελευσίνα με τις στάσεις στην γέφυρα του Κηφισσού, το πέρασμα από τον Ναό του Δαφνηφόρου Απόλλωνος στο σημερινό Δαφνί, τον βωμό της Αρτέμιδος, τα Μεγάλα και μικρά Προπύλαια, την είσοδο του Τελεστηρίου, το Ανάκτορον και τον Ναό του Τριπτολέμου. Με την παραπάνω διαδικασία εξασφαλίζεται και η τήρηση της Δικαιοσύνης καθώς οι ψυχές που φθάνουν στην τελείωση έχουν τις ίδιες εμπειρίες και με αυτόν τον τρόπο δύνανται να συνδιαλέγονται μετά των θεών. Παράδειγμα ο Απόλλων που αφού γίνει Πύθιος (εκ του πυνθάνομαι δηλ. ζητώ να μάθω) γίνεται Δήλιος και Φαναίος στην συνέχεια καθίσται Ισμήνιος (κατέχει την γνώση) και τέλος Λεσχηνόριος - εκ της λέσχης – ωφέλεια του ενός από τον άλλον εφαρμόζοντας την διαλεκτική και την φιλοσοφική σκέψη. (Πλούταρχος ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΙ ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ 384D, E) Θα ήτο παράληψη μου αν δεν αναφέρω και το ότι το θέατρο ξεκίνησε στην Ελλάδα από όλα τα παραπάνω θέλοντας να διδάξει στους θεατές ότι βλέποντας τον ίδιο ηθοποιό να ενσαρκώνει άλλοτε τον Τειρεσία και άλλοτε τον Οιδίποδα, άλλοτε κάποιον βασιλέα και άλλοτε κάποιον δούλο έπρεπε να κατανοήσει την σημασία των επανενσαρκώσεων. (ΠΡΟΚΛΟΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΔΕΚΑ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΡΟΝΟΙΑΝ ΑΠΟΡΗΜΑΤΩΝ 60, 61 Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ
Ιάμβλιχος Σ.
Επίσης θα ήθελα να τονίσω ότι στην ελληνική θεολογία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΩΤΗΡΑΣ!!! Μόνον κατόπιν παραδοχής των σφαλμάτων , την αποβολή της διπλής αγνοίας και ανυψώσεως του οφθαλμού της ψυχής μας είναι δυνατόν το θείον να έλθει αρωγός των προσπαθιών μας.
Η προσμονή σωτήρων καθώς και η πίστη της αγάπης ως υπερτάτη αξία στον βίο που ενέβαλε η χριστιανική θρησκεία στον απαίδευτο για περίπου δεκαεπτά αιώνες λαό έχουν φέρει τα σημερινά αποτελέσματα.
Ιάμβλιχος Σ.
Δημοσίευση σχολίου