Κάτω από το εξασθενημένο φως του ήλιου, οι πρώτοι διακριτικοί οιωνοί του χειμώνα αρχίζουν να εμφανίζονται στην ομίχλη της εποχής, της σκέψης και της φθινοπωρινής ανθρώπινης διάθεσης. Το Καλοκαίρι και ο θερισμός των ανταμοιβών έφτασαν στο τέλος τους και η θλίψη επισκιάζει κάθε ομορφιά με την οποία είμαστε ευλογημένοι, όσο η ίδια η φύση, μας δείχνει πως έχουμε πάντοτε την επιλογή να εκτιμήσουμε λίγο περισσότερο κάθε όμορφη στιγμή του βίου μας.
Το χρυσόθαμπο φως του Ήλιου του Σεπτέμβρη, φωτίζει τη στολισμένη ομορφιά των άλλοτε λαμπερών πράσινων φύλλων και των καρπών που ωριμάζουν. Τα σύκα είναι μωβ σαν το σούρουπο, χυμώδη και γεμάτα σπόρους ενθυμήσεων πως η ζωή συνεχίζεται και είναι πάντα όμορφη. Τα φύλλα των δέντρων πέφτουν σα βροχή στη γη, σχηματίζοντας χρυσά χαλιά για να τη σκεπάσουν και στην πορεία να την θρέψουν ξανά. Και οι αποχρώσεις του ροδιού έχουν βαθύνει σε αυτό το σαγηνευτικό κόκκινο, θυμίζοντάς μας, πώς η Περσεφόνη, η Κόρη της γονιμότητας, δένεται ξανά με τον κάτω κόσμο, όπως και οι σπόροι που παραδοσιακά φυτεύουμε κάθε φθινόπωρο, με μοναδικό σκοπό την αναγέννηση της φύσης αλλά και του ανθρώπινου ψυχισμού.
Σε αυτή τη στιγμή τέλειας ισορροπίας μεταξύ σκοταδιού και φωτός, που σηματοδοτείται από τη Φθινοπωρινή Ισημερία, το συνειδητό και το ασυνείδητο θα πρέπει ακολούθως να εναρμονιστούν με μια φυσική αίσθηση ηρεμίας, έστω και παροδικά. Σε στιγμές όπως αυτές, το εφήμερο της ζωής αποκαλύπτεται για άλλη μια φορά. Και με τη σοφία που ενυπάρχει σε τέτοιες αποκαλύψεις, θα μπορέσουμε για άλλη μια φορά να συνειδητοποιήσουμε, πως ο χρόνος μας πάνω στη γη είναι πολύτιμος.
-------------------------------------------
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου