Η ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΤΗΣ

Ο Πλάτωνας στο βιβλίο του «ΜΕΝΩΝ» αναλύει επακριβώς την άποψή του για την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, αλλά και για το άμεσο συμπέρασμα που προκύπτει από αυτό καθεαυτό το γεγονός της αθανασίας.
Υποστηρίζει δηλαδή, ότι η Ψυχή μας, λόγω της αιώνιας και άφθαρτης φύσης της, είναι σε θέση να γνωρίζει τα πάντα, αφού κατά την διάρκεια των προηγουμένων ενσαρκώσεών της, έχει ζήσει πάρα πολλές και διαφορετικές καταστάσεις, τις οποίες όμως δυστυχώς (σ.σ. μήπως ευτυχώς;) δεν μπορεί να θυμάται, όσο βρίσκεται σε ένσαρκη κατάσταση.
Σε αυτήν την λογική βασίζεται η περίφημη άποψη του Πλάτωνα ως προς το θεμελιώδες θέμα της ανάμνησης, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα ότι «Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ»
Ας δούμε όμως αναλυτικά, το σχετικό απόσπασμα του διαλόγου μεταξύ του Σωκράτη και του Μένωνα, σε ό,τι αφορά στο θέμα της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ.

Σωκράτης: Βεβαίως, έχω ακούσει πολλούς σοφούς άνδρες και γυναίκες, που ανέπτυξαν θεολογικές συζητήσεις.

Μένων: Ποια επιχειρήματα πιστεύεις ότι χρησιμοποιούσαν;

Σωκράτης: Πιστεύω ότι ο τρόπος που ανέπτυσσαν τα θέματά τους, βασιζόταν στην αλήθεια και γι αυτό παρουσίασαν ωραίες ιδέες.

Μένων: Ποια είναι αυτά τα λόγια και ποιοι ήταν αυτοί οι σοφοί άνθρωποι που τα ανέπτυσσαν;

Σωκράτης: Άλλοι μεν από τους ομιλητές ανήκαν στην τάξη των ιερέων ή και των ιερειών, εφόσον αυτοί είχαν το ενδιαφέρον να αναπτύξουν τέτοιου είδους θεολογικά θέματα, κάτι που βεβαίως θεωρούμε δεδομένο.
Το αναφέρει μάλιστα και ο Πίνδαρος, όπως και πολλοί άλλοι ποιητές που ασχολούνται με θεολογικά θέματα και είναι θεόπνευστοι, για τα οποία ισχυρίζονται ότι όσα λένε είναι αλήθεια.
Αλλά προσπάθησε να διερευνήσεις αν πράγματι τα όσα λένε ανταποκρίνονται στην αλήθεια.
Αυτοί οι σοφοί, ισχυρίζονται λοιπόν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, και αυτό που ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ θεωρείται ένα προσωρινό τέλος που συμβαίνει κάποια δεδομένη στιγμή, ενώ κάποια άλλη στιγμή αργότερα, Η ΨΥΧΗ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΟ ΣΩΜΑ, με αποτέλεσμα, Η ΨΥΧΗ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ.
Για τον λόγο αυτόν, θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να διάγει τον βίο του με ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΤΙΜΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ.
Αυτοί οι σοφοί, θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής ποίημα (του Πινδάρου)
«Η Περσεφόνη υποδέχεται την Ψυχή του νεκρού, (στον κάτω κόσμο του Πλούτωνα) και της επιβάλλει την ποινή που αναλογεί στις αμαρτίες του προηγούμενου ένσαρκου βίου της, για να τιμωρηθεί όταν επανενσαρκωθεί, μετά την πάροδο εννέα ετών (στον επάνω κόσμο της θάλασσας του Ποσειδώνα) που ζούνε οι ένσαρκες Ψυχές.»
Μέσα από αυτήν την διαδικασία της επανενσάρκωσης, επανέρχονται στη ζωή ακόμα και οι βασιλικές ψυχές, με ισχυρό σθένος και με σοφία, ώστε να εξελιχθούν σε ανθρώπους μέγιστης σημασίας.
Αυτές τις ενσαρκωμένες ψυχές οι άνθρωποι τις αποκαλούν ήρωες και τις λατρεύουν αιωνίως.
Εφόσον λοιπόν αυτή η Ψυχή έχει ενσαρκωθεί πολλές φορές ΚΑΘΟΤΙ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΘΑΝΑΤΗ, και έχει δει πάρα πολλά, τόσο τα ΟΡΑΤΑ που συμβαίνουν στον κόσμο των ζωντανών, όσο και τα ΑΟΡΑΤΑ που συμβαίνουν στον κόσμο του Άδη, και με τον τρόπο αυτόν, έχει γνωρίσει όλα αυτά που κάποια στιγμή θα της χρησιμεύσουν,
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΟΤΙ Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΔΑΧΘΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ.
Ώστε δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ούτε και θαυμασμό, το γεγονός ότι η Ψυχή έχει την δυνατότητα να επαναφέρει στην μνήμη της όλα αυτά για τα οποία έχει αποκτήσει γνώσεις στις προηγούμενες ενσαρκώσεις της, τόσο όσον αφορά το θέμα της αρετής όσο και όλα τα άλλα θέματα.
Επειδή λοιπόν ο,τιδήποτε που βρίσκεται μέσα στη φύση, συγγενεύσει με το σύνολό της, και εφόσον Η ΨΥΧΗ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, η Ψυχή να μπορέσει να επαναφέρει στην μνήμη της ένα γεγονός, το οποίο οι άνθρωποι ονομάζουν διδασκαλία.

Κατόπιν η Ψυχή θα έχει την δυνατότητα να θυμηθεί όλα τα υπόλοιπα γεγονότα που έχει βιώσει στις προηγούμενες ζωές της, όπως επίσης και όλες τις γνώσεις που είχε αποκτήσει.

Όλα αυτά θα συμβούν υπό την προϋπόθεση ότι διαθέτει κάποιος την απαιτούμενη ανδρεία, (ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμα και τις δύσκολες καταστάσεις που βίωσε η ψυχή στις προηγούμενες ζωές) και να μην παραιτηθεί με την δικαιολογία της εξάντλησης από αυτήν την προσπάθεια.

Σαν τελικό συμπέρασμα καταλήγουμε ότι κάθε έρευνα αλλά και κάθε διδασκαλία πρέπει να έχει σαν στόχο ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.

ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΟΣ «ΜΕΝΩΝ» 

Πηγή: http://www.astrology.gr/ENALLAKTIKI-GONIA/item/46120-i-athanasia-tis-psyhis-kai-oi-anamniseis-tis#ixzz3KSc6Nndv  

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΑΡΧΑΙΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Σήμερα ζούμε σε μία εποχή που αναγνωρίζουμε την «γλώσσα του σώματος» σαν έναν τρόπο μη λεκτικής επικοινωνίας, που μας δίνει την δυνατότητα να γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό, τον τρόπο που σκέφτεται ένας άνθρωπος, μόνο από την στάση ή τις κινήσεις του σώματός του και χωρίς στην πραγματικότητα να μιλήσουμε μαζί του.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι αυτή η μέθοδος της μη λεκτικής επικοινωνίας, δεν αποτελεί μία πρωτοτυπία της εποχής μας, μία σημερινή ανακάλυψη, αλλά ανήκει σε ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά και τρόπους έκφρασης της αρχαίας ελληνικής τέχνης.
Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι η μη λεκτική επικοινωνία εκφράζεται μέσω της τέχνης, στην οποία άλλωστε οι αρχαίοι Έλληνες υπήρξαν πρωτοπόροι, κυρίως με την αρχιτεκτονική, την ζωγραφική και την γλυπτική.

Ο λόγος που οφείλουμε να ασχοληθούμε με την αρχαία γλυπτική τέχνη, δεν είναι απλώς επειδή τα αγάλματα αυτά είναι συνήθως ιδιαιτέρως όμορφα ή επειδή η κατασκευή τους διέπεται από την εφαρμογή των κανόνων της απόκρυφης αρμονίας του χρυσού αριθμού φ.
Ο πραγματικός λόγος είναι διότι τα αγάλματα των Θεών είναι γεμάτα από σύμβολα ή συμβολικές αναπαραστάσεις, από «κινήσεις» ανάλογες με αυτές που αναζητούμε σήμερα στον συνομιλητή μας για να καταφέρουμε να αποκωδικοποιήσουμε τις κρυφές του σκέψεις πριν προλάβει να τις εκφράσει.
Ακριβώς αυτός θα πρέπει να είναι ο σκοπός κάθε ανθρώπου, που επιθυμεί να εισέλθει στην απόκρυφη πλευρά ή στην αποκωδικοποίηση της ελληνικής φιλοσοφίας.

Δεδομένου ότι όλοι οι αρχαίοι γλύπτες και καλλιτέχνες ήταν άτομα βαθιά μυημένα στην φιλοσοφία, είναι βέβαιο ότι μέσω των δημιουργημάτων τους, αυτό που προσπάθησαν δεν ήταν απλώς να αποδώσουν την μορφή κάποιας συγκεκριμένης θεότητας, όπως οι ίδιοι την φαντάστηκαν, αλλά μέσω της συγκεκριμένης στάσης και των συμβόλων με τα οποία φρόντισαν να εφοδιάσουν τα αγάλματα, να αποδώσουν στον παρατηρητή τους απαραίτητους κωδικοποιημένους συμβολισμούς, μέσω των οποίων θα μπορούσε να συνδιαλλαγεί μαζί τους και να προσλάβει την μυστηριακή φιλοσοφική γνώση που μεταφέρουν, δια μέσου των αιώνων.
Φαινομενικές λεπτομέρειες ή ανύποπτα στοιχεία στην τεχνοτροπία της κατασκευής ενός αγάλματος αφορούν μόνο τους ανύποπτους ανθρώπους που προσπερνούν αυτά τα έργα τέχνης χωρίς να είναι σε θέση να συνειδητοποιούν ότι το άγαλμα αυτό, όχι μόνο θα μπορούσε να μιλήσει στην ψυχή τους, αλλά επιπλέον και να τους προσφέρει την πολυπόθητη ψυχική ΑΓΑΛΛ-ΙΑΣΗ.
Δηλαδή, την ΙΑΣΗ της ίδιας τους της ΨΥΧΗΣ, η οποία σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Φιλοσόφων μας, βρίσκεται σε ασθενή κατάσταση, όσο δεν είναι εκπαιδευμένη ώστε να μπορεί να διακρίνει τα υποκρυπτόμενα σύμβολα των αγαλμάτων, τα οποία όμως από την στιγμή που γίνουν κατανοητά, διαθέτουν την δύναμη ακόμα να αλλάξουν ολοκληρωτικά τον γενικότερο τρόπο συμπεριφοράς ενός ανθρώπου.

Φαινομενικές λεπτομέρειες που αφορούν την τεχνοτροπία ενός αγάλματος, στις οποίες σπάνια δίνουμε την απαιτούμενη προσοχή, είναι εξαιρετικά σημαντικές.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ορισμένα συγκεκριμένα παραδείγματα, όπως αν το άγαλμα βρίσκεται σε όρθια ή σε καθιστή θέση. Αν είναι μόνο του ή αν βρίσκεται μέσα σε ένα σύμπλεγμα και άλλων αγαλμάτων. Ακόμα και τον συγκεκριμένο χώρο μέσα στον οποίο είχε επιλεγεί να τοποθετηθεί. Αν συνοδεύεται από υλικά σύμβολα, τα οποία αφορούν την ύπαρξη αρχετύπων την λειτουργία των οποίων η ψυχή μας έχει απόλυτη ανάγκη όχι μόνο να κατανοήσει αλλά και να προχωρήσει στην λειτουργία τους.

Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε σαν ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα το χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς που βρισκόταν μέσα στον Παρθενώνα.
Από αυτό το αριστουργηματικό έργο τέχνης, ύψους 12 μέτρων δεν έχει φτάσει στις μέρες μας, ούτε ένα μικροσκοπικό κομματάκι. Εκτός όμως από τα πολύτιμα υλικά κατασκευής αυτού του αγάλματος, εξίσου πολύτιμοι ήταν και οι κρυμμένοι ή εσωτερικοί συμβολισμοί που διέθετε:

Στα πέδιλα της Αθηνάς απεικονιζόταν η ΑΜΑΖΟΝΟΜΑΧΙΑ, ενώ φέρεται να είναι οπλισμένη με ΑΣΠΙΔΑ, ΔΟΡΥ και ΠΕΡΙΚΕΦΑΛΑΙΑ, γεγονός που την καθιστά ετοιμοπόλεμη.
Επιπλέον το σύμβολο του ΟΦΕΩΣ είναι κυρίαρχο σε ολόκληρη την έκταση του αγάλματος. Αρχικά υπάρχει ένας περιελισσόμενος όφις που βρίσκεται πίσω από την ασπίδα της, όμως όσο ανερχόμαστε προς το κεφάλι της, διαπιστώνουμε ότι οι όφεις καλύπτουν ολόκληρη την περιοχή του στήθους της, σχηματίζοντας το περίφημο «ΓΟΡΓΟΝΕΙΟ» και εμφανίζονται επίσης και στην περικεφαλαία της μαζί με την συνοδεία ΓΡΥΠΩΝ.

Είναι προφανές ότι ο αρχαίος γλύπτης, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν ο ΦΕΙΔΙΑΣ, θέλησε μέσω όλων αυτών των μυστηριακών συμβόλων να προσδώσει σε αυτό το άγαλμα όλες τις κρυφές ιδιότητες τις οποίες αντιπροσώπευε η ΘΕΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ, με τέτοιον τρόπο όμως, παρόμοιο με τον σημερινό της μη λεκτικής επικοινωνίας, που θα μπορούσαν να γίνουν αντιληπτοί μόνο από αυτούς που θα μπορούσαν ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ του συγκεκριμένου αγάλματος και επομένως να έχουν το δικαίωμα να παραλάβουν αυτήν την μυστηριακή γνώση, αφού μόνο σε μία τέτοια περίπτωση θα μπορούσαν να επωφεληθούν από αυτήν.

Αυτή είναι η περίπτωση που το ΑΓΑΛΜΑ μέσω της ΑΓΑΛΛΙΑΣΗΣ θα μπορούσε να προσφέρει ΙΑΣΗ στην ψυχή του ανθρώπου εκείνου που βρίσκεται σε ένα τέτοιο γνωστικό επίπεδο, ώστε να έρθει σε μία εσωτερική, ΜΗ ΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΗ με το άγαλμα και τα σύμβολά του και ανακαλύπτοντας τα αρχέτυπα που ιερογλυφούνται μέσω αυτών να γεμίσει με φιλοσοφικό κάλλος την ήδη όμορφη ψυχή του.
Αυτή ήταν η μεγάλη διαφορά ως προς την αξία και την ψυχική καλλιέργεια που μπορούσε να προσφέρει η αρχαία Ελλάδα μέσω της τέχνης της και μέσω της αγαλλίασης των αγαλμάτων της.

Δυστυχώς σήμερα ζούμε σε μία εποχή που έχουμε ξεχάσει προ πολλού να διαβάζουμε αυτήν την μυστική γλώσσα του σώματος των αγαλμάτων μας. Αυτός είναι και ο λόγος που η λέξη ΑΓΑΛΜΑ πέρασε στην δύση ως STATUS δηλαδή κάτι που απλώς είναι ακίνητο!

Πράγματι, η ψυχή μας δεν κινείται ούτε και συγκινείται πλέον από την θέαση της τέχνης, ούτε και παρακινείται να αναπτύξει και πάλι αυτές τις χαμένες μυστηριακές εσωτερικές της δυνατότητες για να εμφανιστεί και πάλι μέσω της ΑΓΑΛΛΙΑΣΗΣ η ΙΑΣΗ της ψυχής μας...

Πηγή: http://www.astrology.gr/ENALLAKTIKI-GONIA/item/66335-i-glossa-toy-somatos-kai-ta-arhaia-agalmata#ixzz3KSEZdQy2

ΣΤΗΝ ΑΧΛΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ…

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΦΤΑΝΕΙ ΣΕ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΕΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΕΠΟΧΕΣ ΤΟΥ ΑΠΩΤΑΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Στην Ελληνική ιστορία υπάρχουν γεγονότα που αποκρύπτονται, τα οποία συνέβησαν σε ακατανόητες για εμάς εποχές του απώτατου παρελθόντος. Το μυαλό μας λόγω μακροχρόνιου εμποτισμού διαστρεβλωμένης ιστορίας αδυνατεί να τις χαρακτηρίσει ως ιστορικές εποχές, και τις αποκαλεί μυθολογίες (παραμύθια) των αρχαίων μας προγόνων,  απορρίπτοντας έτσι κάθε εκδοχή και πιθανότητα ύπαρξής τους ως πραγματικά ιστορικά δεδομένα...

Ο Κέκροψ, ο πρώτος "μυθικός" βασιλιάς της Αθήνας έζησε... (πάντα κατά τους ευφυείς ιστορικούς) το -1582.
Το όνομά του αναγράφεται στα χρονικά του Παρίου Μαρμάρου... (όπου και οι "ιστορικοί" βασίζονται για τις χρονολογίες της Ελληνικής μυθολογίας, και ιστορίας) ...αναφέρεται δε και το όνομα του Κάδμου, του Δευκαλίωνα, του Θησέα, του Ηρακλή, του Τριπτόλεμου, και πολλών άλλων... όπως και το όνομα του Ομήρου...

Εάν ο Όμηρος και άλλα πρόσωπα ιστορικά, όπως και γεγονότα αναφέρονται στο Πάριο χρονικό, για ποιόν λόγο αναγράφονται πρόσωπα της μυθολογίας; ή και το αντίθετο... Τι έχει να κάνει η μυθολογία με την ιστορία;
Από εδώ καταλαβαίνουμε ότι: Όλα είναι διαστρεβλωμένες ιστορικές αλήθειες που αποκρύπτονται για εξουσιαστικούς θρησκευτικό-πολιτικούς λόγους και συμφέροντα.

Με αστρολογικές μετρήσεις, στην αποκωδικοποίηση του Παρίου Μαρμάρου, ο Όμηρος έζησε πολύ παλαιότερα του -800, στο περίπου -13.900!!

Ο Όμηρος μνημονεύει ότι ο (Κύων Ορίωνος, Σείριος ή Άλφα του αστερισμού (Canis Major) ανέτελλε το Φθινόπωρο την εποχή του Τρωικού πολέμου, σήμερα στην Ελλάδα ανατέλλει το καλοκαίρι, περίπου 54 ημέρες μετά την τροπή του Ηλίου (Θ Τ). Αυτό συμβαίνει διότι η Ανατολή του Σειρίου έχει έκτοτε μετατεθεί εκ μεταπτώσεως προς τις επόμενες εποχές του έτους κατά 236 έως 326 ημέρες...
Με την μετάπτωση τα σημεία των ισημεριών  και τροπών του Ηλίου μετακινούνται επί της εκλειπτικής προς δυσμάς κατά 50,2 δεύτερα λεπτά της μοίρας ετησίως, ενώ η ανατολή ενός αμφιφανούς απλανούς αστέρος στον ίδιο τόπο μετατίθεται προς τις επόμενες εποχές του έτους κατά μίαν ημέρα ανά 70,43 έτη περίπου.
Ο κύκλος της μεταπτώσεως συντελείται σε 25.725 έτη και προκαλείται απ' την έλξη που ασκεί η Σελήνη και άλλα ουράνια σώματα επί της Γης κατά την περιφορά στον άξονα της και τον Ήλιο.

Επομένως έχουν παρέλθει έκτοτε (236Χ70,43=) 16.621 έως (326Χ70,43=) 22.960 έτη περίπου.

Δηλαδή ο Σείριος ανέτελλε το φθινόπωρο στον Ελληνικό ουρανό μεταξύ της 21^ης και της 15^ης χιλιετίας προ κοινής χρονολόγησης.

http://eleftheriskepsii.blogspot.gr/

___________________________________________

Σχόλιο: Σύμφωνα με την περιγραφή του Πλάτωνα στο έργο του, «Κριτίας», η καταβύθιση της Ατλαντίδος που συμπίπτει με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος, έγινε περίπου 9.000 χρόνια πριν την εποχή του Σόλωνα. Άρα 9650 χρόνια πριν την αρχή της χριστιανικής χρονολόγησης.

Ο Κ. Χασάπης με τη μελέτη του πάνω στους ύμνους του Ορφέως και την ερμηνεία τους αστρονομικώς, εξαπέστειλε την Ελληνική προϊστορία στο απώτατο παρελθόν και κατέστησε αναμφισβήτητο ότι το γένος των Ελλήνων προϋπήρχε του κατακλυσμού (-9650). ΔΗΛΑΔΗ ΑΝΕΚΑΘΕΝ.

Ο Ταξίαρχος ε.α. και συγγραφέας Μπλέτας Χρήστος στο έργο του "Ορφεύς" από τις εκδόσεις "Ερωδιός" χρονολογεί την γέννηση του θεολόγου και ποιητή Ορφέα 14.000 χρόνια πριν.

Σύμφωνα με όλα τα παραπάνω, τα συμπεράσματα δικά σας για το πότε έγινε ο Τρωικός Πόλεμος και πιο πριν η Αργοναυτική εκστρατεία (υπ’ όψιν, ο Ορφέας ήταν μέλος των Αργοναυτών).

ΙΑΣΩΝ Ο ΜΟΝΟΣΑΝΔΑΛΟΣ

Ο Ιάσονας ήταν γιος του Αίσονα, βασιλέα της Ιωλκού της Θεσσαλίας, που αναγκάστηκε να καταφύγει μαζί με το γιο του στο όρος Πήλιο για να σωθεί από τον αδελφό του τον Πελία , που του άρπαξε με δόλιο τρόπο τον θρόνο.
Ο Αίσονας παρέδωσε τον γιο του στην φύλαξη και στις φροντίδες του Κένταυρου Χείρωνα, που είχε αναθρέψει και γυμνάσει πολλούς ήρωες.
Όταν ο Ιάσονας μεγάλωσε και έμαθε ότι ο θρόνος της Ιωλκού ήταν δικός του, πήρε τα όπλα του και κατέβηκε στη χώρα, για να ζητήσει το δίκιο του. Περνώντας όμως ένα μικρό ποτάμι, τον Άναυρο, το νερό του παρέσυρε το ένα του σανδάλι και έτσι παρουσιάστηκε στον Πελία "μονοσάνδαλος".
Ο Πελίας, από έναν χρησμό του μαντείου ήξερε πως πρέπει να φυλάγεται από κάποιον μονοσάνδαλο, μήπως χάσει το θρόνο του.
«...Από τον μονοσάνδαλο παραφυλάξου σίντας πάνου από τα στέκια του τα γκρεμερά θα προβαίνει στης Ιωλκού κάποια μέρα την ξέφαντη γη κι ακουσμένη ξένος ή συντοπίτης...»
Πίνδαρος IV, Πύθια

Όταν έγινε πια άντρας, ο Ιάσονας πήγε στην Ιωλκό χωρίς να το αποκαλύψει σε κανέναν. Ήταν παράξενα ντυμένος. Είχε το κορμί σκεπασμένο με προβιά πάνθηρα, κρατούσε κοντάρι στο κάθε του χέρι και το αριστερό του πόδι ήταν χωρίς σανδάλι.

Ο Ιάσονας καθώς πλησίαζε στην Ιωλκό είχε συναντήσει μια ανήμπορη γριούλα στις όχθες του ποταμού Άναυρου, που ήθελε να περάσει απέναντι. Χωρίς να το πολυσκεφτεί την πήρε στις πλάτες του, μπήκε μέσα στα ορμητικά νερά και με σχετική ευκολία την πέρασε απέναντι χωρίς αυτή καν να βραχεί. Το μόνο που έπαθε ήταν ότι μέσα στα νερά του ποταμού χάθηκε το ένα του σανδάλι. Η ανήμπορη γριούλα βεβαίως δεν ήταν αυτό που φαινόταν. Ήταν η ίδια η θεά Ήρα που ήθελε να τον δοκιμάσει. Έτσι παρουσιάστηκε μπροστά του με όλη της την μεγαλοπρέπεια και του υποσχέθηκε ότι από τότε και στο εξής θα ήταν προστάτιδά του. Για τον λόγο αυτόν ο Ιάσονας μπήκε μέσα στην πόλη της Ιωλκού με μόνο ένα σανδάλι.

Εμφανίστηκε λοιπόν στην Ιωλκό μπροστά στον Πελία, ζητώντας τον θρόνο που δικαιωματικά του ανήκε. Ο Πελίας, τρομοκρατημένος από τον χρησμό που έλεγε πως η ζωή και ο θρόνος του θα κινδύνευαν από έναν μονοσάνδαλο συγγενή του, δέχθηκε να του παραχωρήσει το θρόνο μόνο αν αυτός πήγαινε στην Κολχίδα και του έφερνε το Χρυσόμαλλο Δέρας (ελπίζοντας πως δεν θα ξαναγύριζε).

Ο Ιάσονας δέχτηκε με πολλή ευχαρίστηση την επικίνδυνη αποστολή του θείου του, με την ελπίδα πως θα έκανε και αυτός ένα μεγάλο κατόρθωμα και θα δοξαζόταν, όπως τόσοι άλλοι ήρωες. 

Κάλεσε τους φίλους του, τον Ηρακλή, το Θησέα, τον Κάστορα, τον Πολυδεύκη, τον Πηλέα, τον Τελαμώνα, το μουσικό Ορφέα, τους μάντεις Μόψο και Ίδμωνα, τον γίγαντα Πολύφημο, τον Ασκληπιό, τον γιο του Φρίξου τον Άργο και πολλούς άλλους και με την βοήθεια του Άργου έφτιαξαν ένα όμορφο καράβι που το ονόμασαν Αργώ. Οι ήρωες ονομάστηκαν Αργοναύτες, ενώ το ταξίδι τους πήρε το όνομα Αργοναυτική εκστρατεία.

http://hellenicnationalreligion.blogspot.gr/ ,  http://www.argonautes2008.gr/  , http://hellenicnationalreligion.blogspot.gr/  , http://www.nea-acropoli-heraklio.gr  ,  iasonkargonautes/monosandalos  , UCXvOueeBgmNPMgVwOKncNGQ

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΑΡΓΩ - ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ #1

KAI ΑΡΓΩ - ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΔΙΑΣΤΗΜΟΠΛΟΙΟ # 2

ΛΙΑΤΣΑ ΔΗΜΗΤΡΑ: «ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΤΡΕΞΟΥΜΕ ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΑΡΩΓΗ ΑΝ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΑΝ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΙΕΡΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΑΝ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ ΜΑΣ;;;»

Ellenos Ellen

ΕΛΥΤΗΣ: ΕΚΕΙΝΟΙ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ. ΕΜΕΙΣ ΤΟ ΠΑΝ. ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΘΑ ΦΑΝΕΙ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.

Και μία τελευταία ερώτηση: Τι σας απασχολεί, τι σας ανησυχεί περισσότερο, όταν αναλογίζεστε το μέλλον;

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.
Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.»

Από τη συνέντευξη Τύπου που δόθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1979, στο ξενοδοχείο Μεγάλη Βρεταννία με αφορμή την αναγγελία για τη βράβευση του έλληνα ποιητή με το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Από το βιβλίο «ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ» των εκδόσεων «Ύψιλον» σελίδες 149 και 150.

Πηγή: http://8apeiro.blogspot.gr/  Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ο Πάπας διέταξε να σφαχτούν οι γάτες, γιατί πίστευε ότι ήταν ο σατανάς. Έτσι πυροδότησε επιδημία πανούκλας στην Ευρώπη του Μεσαίωνα...

Όταν ο Πάπας Γρηγόριος ο ένατος, ενοχοποίησε τις γάτες για τη λατρεία του Διαβόλου, οι Ευρωπαίοι άρχισαν να τις εξοντώνουν μαζικά, καθώς κανείς δεν τολμούσε να αμφισβητήσει την αυθεντία του κορυφαίου ιεράρχη. Ο ποντίφικας  ανακοίνωσε ότι οι μαύρες γάτες είναι  διαβολικές, σε διάγγελμά του το 1233. Η  ατυχία ήταν διπλή για τις γατούλες, καθώς υπήρχε και το κυνήγι μαγισσών. Πολλές  γυναίκες που τις κατηγορούσαν ως μάγισσες υποβάλλονταν σε φριχτά βασανιστήρια. Για να γλυτώσουν αναγκάζονταν να κατηγορήσουν τα συμπαθή κατοικίδια. Έλεγαν ότι μεταμορφώνονταν σε γάτες, ότι σκότωναν σαν γάτες ή ότι ο Σατανάς μπήκε μέσα στη γάτα και τις πλάνεψε! Στην Αγγλία καταδικάστηκαν και εκτελέστηκαν η Agnes Waterhouse και η κόρη της Joan μαζί με τον γάτο τους, τον Σατανά....

Τότε οι γάτες εξοντώθηκαν μαζικά στην Ευρώπη με κάθε τρόπο και όχι  μόνο οι μαύρες. Πολλές φορές δεν σκότωναν τις γάτες ακαριαία, αλλά για να φύγει ο διάβολος  από μέσα τους -όπως έλεγαν- χάραζαν το δέρμα τους σε σχήμα Σταυρού και στη συνέχεια τις άφηναν να πεθάνουν  από αιμορραγία. Εκτός από το τυχαίο κυνήγι της γάτας υπήρχε και το εορταστικό. Το Πάσχα και την καθαρά Δευτέρα υπήρχε έθιμο να καίνε τις μαύρες γάτες. Πολλές φορές ενώ τις έκαιγαν έψελναν ύμνους. Στις δίκες των Ναϊτών Ιπποτών (1307-1314), ανάμεσα στις εξωφρενικές κατηγορίες ήταν και ότι τιμούσαν τις γάτες. Το 1484, άλλος πάπας αποκήρυξε όλες τις γάτες και τους ιδιοκτήτες τους....

Και μετά ήρθε η πανούκλα… Επειδή όμως οι γάτες εξαφανίστηκαν, «χόρευαν» τα ποντίκια και οι αρουραίοι, που είναι και  οι βασικοί υπαίτιοι για τη μετάδοση της πανούκλας. Αποτέλεσμα η βουβωνική πανώλη να αφανίσει  100 εκατομμύρια ανθρώπους. Ιστορικά η βουβωνική πανώλη είναι γνωστή ως ο «μαύρος θάνατος» που σάρωσε ολόκληρη την Ευρώπη κατά τη διάρκεια της τελευταίας μεσαιωνικής περιόδου και πήρε τη μορφή επιδημίας. Ονομάστηκε έτσι, γιατί τα πρόσωπα των θυμάτων  έπαιρναν ένα βαθύ κόκκινο, σχεδόν μαύρο χρώμα. Η φτώχεια και ο υποσιτισμός έκαναν την Ευρώπη του 14ου αιώνα ιδανικό πεδίο για την επιδημία.

Ο Πάπας όμως είχε το αλάθητο…...

http://www.mixanitouxronou.gr/

http://www.history.com/topics/black-death

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΩΝ «ΣΤΡΑΤΙΟΤΙ» ΚΑΙ Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ «ΚΛΕΦΤΟΥΡΙΑΣ»

«Στρατιότι» («Stratioti», ενικός: «Στρατιότο», «Stratiotο», άλλοι τύποι: «stradioti» ή «stradiotti») ονομάζονταν οι Μωραϊτες, αυτόχθονες ή ηπειρώτες, πολεμιστές που έδρασαν στην Ελλάδα τον 14ο -  16ο αιώνα, αλλά και στην Ευρώπη (ως μισθοφόροι των ιταλικών, και όχι μόνο, μοναρχιών) τον 15ο - 17ο αιώνα. Οι «στρατιότι», πολλοί των οποίων είχαν πλήρη εθνική συνείδηση και ουκ ολίγοι ακολουθούσαν τον 15ο και 16ο αιώνα τον πολυθεϊσμό του Γεωργίου Γεμιστού - Πλήθωνος, οργάνωσαν στην Πελοπόννησο την πρώτη και ισχυρότατη αντίσταση κατά των Οθωμανών κατακτητών, η οποία αργότερα, όταν έχασε πολλά στοιχεία του εθνισμού της, εξελίχθηκε στην λεγόμενη «κλεφτουριά». 

Το ιστορικά ασαφές τέλος των ανταρτών «στρατιότι» του Μωριά θα μπορούσε να τοποθετηθεί στην δεκαετία 1540 - 1550, όταν όλη η Πελοπόννησος έπεσε πια στα χέρια των Οθωμανών, αν και στην υπόλοιπη Ελλάδα οι αντάρτες δρουν κανονικά μέχρι τα τέλη του 16ο αιώνα (λ.χ. οι προερχόμενοι από φημισμένη οικογένεια «στρατιότι» Θεόδωρος Μπούας Γρίβας και Γκίνος Μπούας, αδέλφια, καθώς και οι Ηπειρώτες Πούλιος Δράκος και Μαλάμος, ηγήθηκαν το 1585 σε όλη την δυτική Ελλάδα μιας μεγάλης εξέγερσης, που όμως πνίγηκε στο αίμα).

Οι «κλέφτες» όμως που μετά από αρκετές δεκαετίες  διαδέχθηκαν τους αντάρτες «στρατιότι» του Μωριά (σημειωτέον ότι εκεί δεν υπήρξε ποτέ ο αναγνωρισμένος από την οθωμανική εξουσία θεσμός του «αρματωλισμού», όπως στην Ρούμελη και την υπόλοιπη Ελλάδα, όπου μάλιστα ο «αρματωλός» διοριζόταν από τον εκάστοτε πασά), φαίνεται ότι διατήρησαν το αντιστασιακό μένος των δεύτερων ενάντια τόσο στους Οθωμανούς όσο και στους πλούσιους χριστιανούς συνεργάτες τους (τους «προεστούς») και την Εκκλησία.

Οι «κλέφτες», που ανάμεσα στα άλλα παρακινούσαν συνεχώς τον υπόλοιπο λαό να «ξεφοβίσει» και να διεκδικήσει ένοπλα την ελευθερία του, «ηναγκάζοντο», όπως γράφει ο Παπαρρηγόπουλος, «να ληστεύουν και αυτούς τους ομόφυλους των επί τω λόγω ότι ήσαν ενοικιασταί ή υπηρέται των Τούρκων. Μετά τους προεστώτας ιδίως ετέρποντο να πανικοβάλουν με πληρωμή λίτρων τους καλογήρους προς τους οποίους ουδεμίαν είχον ιδιάζουσαν συμπάθειαν και τους παπάδες οσάκις συνέπιπτε να είναι τούτοι και προεστοί των χωριών και τούτου ένεκα πολέμιοι ήσαν των κλεφτών».

Η κορύφωση της επικίνδυνότητάς τους σημειώθηκε τα χρόνια που ακολούθησαν την Γαλλική Επανάσταση και την μετά από λίγο βραχύβια δημοκρατική και αντικληρικαλιστική ανατρεπτική κίνηση στην Νάπολη και τα Επτάνησα, πράγμα που σημαίνει ότι υπήρχε επικοινωνία μεταξύ της «κλεφτουριάς» (τουλάχιστον του καπετάν Ζαχαριά 1759 – 1805 και του Τζανή Γρηγοράκη 1782 - 1797) και των επαναστατών της Δύσης («μετά την Επανάσταση της Γαλλίας εν γένει τα πνεύματα του κόσμου εξύπνησαν και η φυλή η ελληνική περισσότερον εφωτίσθη», έγραψε ο υπασπιστής του Κολοκοτρώνη Φωτάκος).

Πάντως, με πρωτοβουλία του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, που εξαπέλυσε εναντίον τους αφορισμό το 1805 με αφορμή την απαγωγή του πρωτοσύγγελου Ανδριανόπουλου από τους Κολοκοτρωναίους και τον καπετάν Γιώργα Μπέλιο, έγινε από τον Ιανουάριο μέχρι τον Απρίλιο της επόμενης χρονιάς ο «μεγάλος χαλασμός» των «κλεφτών» της Πελοποννήσου, στον οποίο από κοινού οι Οθωμανοί και οι χριστιανοί συνεργάτες τους («κοτσαμπάσηδες», κλήρος και αμόρφωτοι «πιστοί») εξόντωσαν τελικά, συνήθως με μαρτυρικό τρόπο, περίπου 5.000 μάχιμους άνδρες. «Εάν εζούσαν οι παλαιοί ηθέλαμεν κυριεύσει την Πελοπόννησο τον πρώτον χρόνο», έγραψε με πίκρα αργότερα, μετά το 1821, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

http://rassias.gr/INSERT.html

Η ΑΔΙΑΛΕΙΠΤΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΣΤΕΡΗ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΤΙΣ ΗΜΕΡΕΣ ΜΑΣ

«Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΡΑΨΕΙ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΝΑΔΥΣΗ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΑΣΗ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ 1980 ΚΑΙ ΕΚΤΟΤΕ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΚΑΙ ΑΝΕΝΔΟΤΑ ΓΙΑ ΕΠΑΝΕΛΛΗΝΙΣΜΟ»

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΙ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ «ΕΘΝΙΚΟΙ» ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ, ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΛΟΓΟΥΣ, Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΛΕΓΕΤΑΙ «ΕΘΝΙΚΗ»

Βασική παραδοχή για όσα ακολουθούν, είναι ότι το Ελληνικό Έθνος έχει αδιάλειπτη ιστορική συνέχεια έως τις ημέρες μας, και πως η Ιστορία του είναι όχι απλώς άλλη, αλλά και παντελώς άσχετη από εκείνη των εκάστοτε στρατιωτικών ή θρησκευτικών κατακτητών και τυράννων του. Συνεπώς, τα όσα θα πούμε δεν αφορούν όσους ισχυρίζονται ή δέχονται πως το Έθνος μας τάχα εκχριστιανίστηκε ολοκληρωτικά εδώ και 16 αιώνες και έκτοτε επιβίωσε μόνον υπό τα σήματα, τις αντιλήψεις και την θρησκεία των κατακτητών του.

Αντίθετα από όσα αυτοί ισχυρίζονται ή δέχονται, τα νομιζόμενα και τα τυπικά της θρησκείας μας μεταδόθηκαν στο μεγαλύτερό τους ποσοστό αυτούσια και αδιατάρακτα, αποτελώντας το συνεκτικό υλικό του κυνηγημένου Ελληνικού Έθνους από την ύστερη αρχαιότητα, έως την εποχή του Πλήθωνος – Γεμιστού και από εκεί έως τους νεώτερους χρόνους. Συνεπώς, η εδώ και 30 χρόνια δημόσια επαναφορά του αιτήματος για Επανελληνισμό και παλινόρθωση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας, δεν αποτελεί «νεοπαγανιστικό» φαινόμενο, όπως θέλει να ισχυρίζεται η προπαγάνδα των ορθόδοξων θεοκρατών, αλλά μια απειροελάχιστη ανάδυση του κυνηγημένου Ελληνικού Έθνους στον δημόσιο χώρο της πατρίδας μας.

Η θρησκεία του κυνηγημένου Ελληνικού Έθνους ονομάζεται «Ελληνική Εθνική Θρησκεία», ενώ τα μέλη του αυτο-ορίζονται ως «Έλληνες Εθνικοί». Το γιατί, αναλύεται διεξοδικά αμέσως παρακάτω. 

Η λέξη «έθνος» χρησιμοποιήθηκε από τους προγόνους μας για να ορίσει ένα διακριτό σύνολο ανθρώπων με κοινή συλλογική ταυτότητα, την οποία δομεί η κοινή καταγωγή, η κοινή γλώσσα, η κοινή λατρεία των ίδιων Θεών και το όμοιο σύστημα ηθικών αξιών και καθημερινών τρόπων («όμαιμόν τε και ομόγλωσσον, και θεών ιδρύματά τε κοινά και θυσίαι ήθεά τε ομότροπα»). Η λέξη «έθνος» προέρχεται άλλωστε από την λέξη «έθος», που σημαίνει αξιακό σύστημα και έθιμα και συνήθειες.

Το «έθνος» περιέχει «γένη» (λατινιστί «gentes»), δηλαδή γενεές, αθροίσματα ανθρώπων κοινής εξ αίματος καταγωγής. Το «γένος», από την εποχή του Ηροδότου και μετά απετέλεσε υποδιαίρεση του «έθνους», αλλά και της «φράτρας» ή «φρατρίας», καθώς και της «φυλής».

«Εθνικός» είναι αυτός που ανήκει στο έθνος του («ο του έθνους ή εις το έθνος ανήκων»), όπως και λατινιστί «gentiles» είναι εκείνοι που ανήκουν στα γένη τους ή «gentes». Δεδομένου ότι από τα 4 κοινά χαρακτηριστικά των μελών ενός έθνους, η γλώσσα μπορεί να διδαχθεί και ομιληθεί σε οποιοδήποτε φιλομαθές μέλος άλλου έθνους, «Εθνικός» κατ’ ουσίαν είναι αυτός που φέρει την ιδιαίτερη καταγωγή, την ιδιαίτερη θρησκεία και το ιδιαίτερο έθος που απαιτεί το «έθνος» του. Όποιος υπάγεται σε «έθνος» αυτονόητα είναι «Εθνικός».

Πριν την εμφάνιση του Χριστιανισμού, που με προσηλυτισμό και βάπτιση άρχισε να αποσπά τους ανθρώπους από τα έθνη τους και να τους εντάσσει σε ένα ιδιότυπο αντι-έθνος, που ο ίδιος αποκαλεί «πλήρωμα της Εκκλησίας», οι Εθνικοί ορίζονταν αποκλειστικά με το όνομα του έθνους στο οποίο ανήκαν. Το να έλεγε λ.χ. κάποιος ότι ήταν Έλλην, σήμαινε αυτομάτως ότι μετείχε απόλυτα στον Ελληνικό Εθνισμό, δηλαδή στο έθος και την θρησκευτική παράδοση των Ελλήνων.

Όταν αργότερα οι εκχριστιανισμένοι λαοί σχημάτισαν χριστιανικές αυτοκρατορίες, «ελέω Χριστού» μοναρχίες και τους τελευταίους 2 – 3 αιώνες χριστιανικά εθνοκράτη, τα αντίστοιχα εθνικά ονόματα των προγόνων τους ανασύρθηκαν μεν στην επιφάνεια, αλλά μετετράπησαν σε υπηκοότητες. Ο «Γερμανός» σταυροφόρος λ.χ. που κατέσφαζε τους εθνικούς τις Βαλτικής, ουδεμία πολιτισμική σχέση είχε με τους επίσης Γερμανούς (κατά τον εθνισμό όμως) τους οποίους κατέσφαξε μαζί με τις οικογένειές τους στο Βερντέν ο Φράγκος μονάρχης Καρλομάγνος επειδή αρνήθηκαν να βαπτισθούν. Το ίδιο, ο σημερινός «Έλληνας» χριστιανός ορθόδοξος υπήκοος του Ελληνικού κράτους, ουδεμία πολιτισμική σχέση έχει με τους Έλληνες που έκτισαν Παρθενώνες ή εξελλήνισαν ακόμα και τους Ιουδαίους της Αιγύπτου και της Παλαιστίνης. Είναι σαφές λοιπόν ότι άλλο ο κατ’ υπηκοότητα «Γερμανός» ή «Έλληνας» και άλλο ο κατ’ εθνισμόν Γερμανός ή Έλληνας, δηλαδή ο Εθνικός Γερμανός ή Εθνικός Έλληνας.  

Πολεμώντας προσφάτως κάποιοι τον αυτοπροσδιορισμό μας ως «Έλληνες Εθνικοί» και βεβαίως τον αυτοπροσδιορισμό της θρησκείας μας ως «Ελληνική Εθνική Θρησκεία», χρησιμοποιούν ένα ανόητο όσο και ανιστόρητο επιχείρημα, ότι τάχα το «Εθνικός» είναι μετάφραση του υποτιμητικού «γκογίμ» που χρησιμοποιούσαν και εξακολουθούν να χρησιμοποιούν οι Ιουδαίοι για την υπόλοιπη ανθρωπότητα. Εμείς όμως γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν έγινε η υποτιθέμενη «μετάφραση των Εβδομήκοντα» και ότι τα περισσότερα κείμενα της λεγόμενης «Παλαιάς Διαθήκης» γράφτηκαν εξαρχής στην Ελληνική από τους Αλεξανδρινούς οπαδούς του Ιαχωβά για τους ομοθρήσκους τους του πτολεμαϊκού βασιλείου, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ήσαν πια ελληνόφωνοι. Η χρήση λοιπόν του όρου «Εθνικός» σημαίνει στην «Παλαιά Διαθήκη» κανονικότατα εκείνον που ακολουθεί τα του έθνους του και γι’ αυτό δεν είναι Ιουδαίος, όπως άλλωστε το ίδιο σημαίνει και στην γραμματεία των χριστιανών, δηλαδή εκείνον που επιμένει να ακολουθεί τα του έθνους του και γι’ αυτό δεν προσχωρεί στον Χριστιανισμό. Σημειώνουμε τέλος επί του συγκεκριμένου, ότι τον όρο «γκογίμ» οι Ιουδαίοι τον χρησιμοποιούν και για τους χριστιανούς, οι οποίοι βεβαίως με τίποτε δεν μπορούν να θεωρηθούν «Εθνικοί».  

Η ανόητη αυτή επιχειρηματολογία ότι τάχα δεν πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμαστε ως «Έλληνες Εθνικοί», γιατί αυτός ο αυτοπροσδιορισμός μας αποτελεί ετεροπροσδιορισμό, προσβάλλει την νοημοσύνη κάθε σοβαρού ανθρώπου, αφού υποτιμητικά χρησιμοποιήθηκε και αυτός ακόμα ο όρος «Έλλην». Μάλλον λοιπόν, κατ’ αυτούς, ούτε ως «Έλληνες» θα πρέπει να αυτοπροσδιοριζόμαστε, αφού η λέξη χρησιμοποιήθηκε επί μακρόν ως βρισιά από τους ιουδαίους και τους χριστιανούς.

Πέρα πάντως από αυτές τις νεοφανείς ανοησίες, εμείς οι «Έλληνες Εθνικοί» δεν εξαφανιστήκαμε επειδή τα μαύρα στίφη γκρέμισαν τα Ιερά μας και τα διατάγματα κάποιων «Ρωμαίων της Ανατολής» αυτοκρατόρων, απερίφραστα μας αφαίρεσαν το δικαίωμα να υπάρχουμε. Απλώς περάσαμε οργανωμένα στην αφάνεια και φροντίσαμε με κάθε μέσο και θυσία να εξασφαλίζουμε την «υπόγεια» πλέον διαδρομή μας προς το μέλλον. Κάθε οργάνωσή μας, απετέλεσε κι έναν ιερό κρίκο, μία ακόμη υπόσχεση σε Θεούς και προγόνους για την επιστροφή, την παλινόρθωση και την δικαίωση. Στην μακραίωνα υπόγεια πορεία του, ο Εθνικός Ελληνισμός έδωσε ακόμα και στον πιο αργόστροφο άνθρωπο, απανωτά σημάδια της ύπαρξής του.

Στην υπόδουλη στους Ρωμαίους της Ανατολής πατρίδα μας, διάφοροι Έλληνες «τοπάρχες» κατά την περίοδο 1200 – 1210, οι πέριξ του Θεόδωρου Β Λάσκαρη στην λεγόμενη «Αυτοκρατορία της Νικαίας» και εν τέλει ο φιλόσοφος Γεώργιος Γεμιστός – Πλήθων στις αρχές του 15ου αιώνος, διαφοροποιήθηκαν από τους Ρωμαίους - Ρωμιούς με την χρήση του όρου «γένος», προσπαθώντας να εκφράσουν την συνείδηση της εθνικής τους καταγωγής («Εσμέν γαρ ουν ων ηγείσθε τε και βασιλεύετε Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»).

Απέναντι σε αυτή την επικίνδυνη γι’ εκείνην επαναφορά του όρου «γένος», η Εκκλησία μεθόδευσε, κατά την γνωστή της πρακτική, μία ταχεία εκτροπή νοήματος και ιδιοποίηση. Πριν το τέλος της περιόδου των Ελλήνων μισθοφόρων «στρατιότι», που επί δύο περίπου αιώνες (15ο και 16ο) ηγήθηκαν πνευματικά στις περισσότερες κοινότητες της διασποράς των Ελλήνων, η λέξη «γένος» αποσπάστηκε από το εθνικό νόημά της και αχρηστεύθηκε με το να σημαίνει τους απανταχού ορθόδοξους ρωμιούς, ταυτιζόμενο τρόπον τινά με το οθωμανικό «Ρουμ μιλλέτ». Την συγκεκριμένη καπηλευτική χρήση κάνει η ορθόδοξη θεοκρατία έως και σήμερα, λ.χ. ο αρχιμανδρίτης Δοσίθεος Κανέλλος γράφει τα εξής: «τι σημαίνει Γένος; Η λέξις Γένος γράφεται με κεφαλαίο Γ. Και έτσι πρέπει. Γένος είναι το Άγιον Έθνος, το βασιλικό και ιερατικό γένος των Ορθοδόξων Ρωμιών. Είναι το γένος που ομιλεί την ωραιότερη γλώσσα του κόσμου, την Ελληνική. Είναι το Γένος που έδωσε στον κόσμο Αγίους, Πατέρες, Μάρτυρες, Ομολογητές. Είναι το ευλογημένο Γένος των Ρωμιών… είναι το Γένος που ταυτίζεται με την Εκκλησία του, την Μητέρα του. Είναι το Γένος που διεφύλαξεν ως κόρην οφθαλμού την Ορθοδοξία. Είναι το γένος το μακάριον, ού Κύριος ο Θεὸς Αυτού».

Το κυνηγημένο Ελληνικό Έθνος απάντησε στην χυδαία εκείνη ιδιοποίηση του όρου «γένος», επαναφέροντας την λέξη «έθνος», πολλές δεκαετίες πριν επαναφέρει το «έθνος» και την «πατρίδα» στο δικό της βέβαια νοηματικό πλαίσιο η Γαλλική Επανάσταση. Αντιπρόσωποι από τις καταδιωκόμενες κοινότητες της διασποράς των Ελλήνων που είχαν διατηρήσει τα Ελληνικά νομιζόμενα, συνήλθαν το έτος 1730 στην Τεργέστη (δύο δεκαετίες πριν κυριαρχήσουν και εκεί οι ορθόδοξοι Ρωμιοί) και επιβεβαίωσαν τον Ελληνισμό ως «έθνος» με το αρχαίο νόημά του, ορίζοντας παράλληλα το σύστημα των νομιζομένων του ως κανονική, συντεταγμένη «θρησκεία» και επιπροσθέτως «εθνική».  Στα τέλη του ίδιου αιώνα, κατά την σχετικά σύντομη «γαλλοκρατία» στα Επτάνησα (1797 – 1798), πολλοί αιφνιδιάστηκαν από τα αιτήματα κάποιων παράξενων ανθρώπων, που έμοιαζαν να έχουν ξεφυτρώσει από το πουθενά, για επιστροφή στην Ελληνική Εθνική Θρησκεία και την άμεση Δημοκρατία, ενώ την ίδια περίπου εποχή (1797), στον «Θούριό» του, ο Ρήγας Φεραίος προσπαθούσε να προδιαθέσει τους ορθόδοξους ότι μπορεί να εμφανισθούν κάποια «αδέλφια» τους που όμως είναι «Εθνικοί».

Ξεκινήσαμε με την παραδοχή της αδιάλειπτης ιστορικής συνέχειας του Εθνικού Ελληνισμού από την ύστερη αρχαιότητα έως τις ημέρες μας. Ακόμα και να μην ίσχυε αυτό πάντως, όπως πολύ θα το ήθελαν οι ορθόδοξοι θεοκράτες αλλά και διάφοροι άλλοι κύκλοι, παντοειδών προθέσεων και συμφερόντων, ο Εθνικός Ελληνισμός έχει καταγράψει ιστορικά την ανοικτή ανάδυσή του στην δημόσια θέαση ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 και έκτοτε αγωνίζεται με συνέπεια και ανένδοτα για Επανελληνισμό και πλήρη παλινόρθωση της Ελληνικής Εθνικής Θρησκείας. Και αυτού του φανερωμένου Εθνικού Ελληνισμού η παράδοση, δεν είναι «νεοπαγανιστική», αλλά «προγονόθεν».

Επαναλαμβάνουμε για μία ακόμη φορά, ότι η Θρησκεία των πραγματικών Ελλήνων είναι μία και είναι και λέγεται «Εθνική». Αρέσει δεν αρέσει αυτό στους προαναφερθέντες των παντοειδών προθέσεων και συμφερόντων, υπάρχουμε και αγωνιζόμαστε. Και ο αγώνας μας δεν θα σταματήσει μέχρι να παλινορθωθεί πλήρως η Ελληνική Εθνική Θρησκεία, σε ένα ελεύθερο Ελληνικό Έθνος, σε ένα κυρίαρχο Ελληνικό Κράτος, στα μουσεία του οποίου θα φιλοξενούνται άφοβα οι γραπτές μαρτυρίες της αδιάλειπτης ιστορικής μας συνέχειας και στα σχολεία του οποίου θα διδάσκεται πρωτίστως η άγνωστη σήμερα εποποιϊα της υπόγειας πλην όμως αδιάλειπτης συνέχειάς μας. 

Αθήνα, Νοέμβριος «2014»

Βλάσης Γ. Ρασσιάς

http://rassias.gr/1109.html

ΜΙΧΑΗΛ ΜΑΡΟΥΛΛΟΣ ΤΑΡΧΑΝΙΩΤΗΣ: «ΥΜΝΟΣ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ» (1497)

(επιλεγμένα αποσπάσματα σε απόδοση του εθνικού μας ιστορικού Κωνσταντίνου Σάθα, από το έργο του «Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη», τόμος Ζ)

«Μακράν σταθήτε βέβηλοι, να ο Θεός εφάνη!
να οι ναοί εσείσθηκαν εις ταις κρυφαίς σπηληαίς μας,
και το βουνό του Παρνασσού συθέμελον βρυχάται.

Πάλιν εκαταδέχθηκε ο Απόλλων να γυρίση
εις τα παληά λιμέρια του, να ζωντανεύση πάλιν
το σπήλαιον που τώβοσκεν αιώνια σαπίλλα,
πάλιν εμπνέει τας ψυχάς των σοβαρών ανθρώπων
και φωλιαστός 'ς τα σωθικά στρέφει, γεννά τον οίστρον,
οπού ποτίζει την καρδιάν με βακχικήν μανίαν
και την ψυχήν μας συγκινεί, πιέζει και συντρίβει...

Ελάτε ν' αγκαλιάσωμεν τους πατρικούς Θεούς μας,
και πρώτον τον μονογενή που μ' άσβεστον λαμπάδα
τον κόσμον όλον κυβερνά, τον Ήλιον πατέρα...
που το πάθος του εδήλωσε κρυμμένος 'ς την μαυρίλλαν
του σκοταδιού, λοξά θορών τα έργα των κακούργων.

Ούτε η δυστυχία μας, τα θαυμαστά μνημεία,
αι τέχναι μας, αι αρεταί κ' αι θείαι συγγραφαί μας
αυτούς τους συνεκίνησαν! κ' έπεσαν τόσα κάστρα
από φωτιάν και σίδηρον σύρριζα φαγωμένα,
και τόσοι χρυσομάρμαροι ναοί των ουρανίων,
κι άνθρωποι που 'χαν εξ αρχής το κράτος γης, θαλάσσης
εδιώχθησαν, κι από ταις σπηληαίς εδιώξαν τα θηρία,
κι ακόμη, δυστυχής εγώ, Ιερόν ζητώ 'ς τον κόσμον!

Ημείς, οπού το ύστερον ξεθύμασμα της Μοίρας
από πατρίδα εχώρησε και τάφους των γονέων
μένομεν εις παράδειγμα της ανθρωπίνης τύχης.

Αλλ' αν του Βασιλέως μου και του υιού συνάμα
δεν δράμη η βοήθεια, ώ τότε επί τέλους
αι χάριτες ας σβέσωσι της θείας μας της γλώσσης
κι αυταί αι τέχναι ας χαθούν, τα ονόματα τα τόσα,
οπού τα καθιέρωσαν οι κόποι κ' οι αιώνες,
'ς τον βούρκο της λησμονησιάς δια πάντα ας ποντισθώσι,
κι αυτοί εδώ των Πελασγών τα λείψανα ας λάβουν,
και τ' άγια μυστήρια, κι ας φιλοτιμηθώσι
να διασώσουν την τιμήν τοσούτων ονομάτων,
και τα βιβλία που δηλούν τόσους και τόσους κόπους
ψυχών οπού ενίκησαν τον χρόνον και τον Άδην.

Αυτή, ώ πάτερ Ήλιε, θα γίνη η οπλοθήκη
οπού μια 'μέρα την πτωχήν φυλήν θ' αναγεννήση»

http://rassias.gr/1109.html

ΟΡΧΟΜΕΝΟΣ ΑΡΚΑΔΙΑΣ

Ομάδα Φρυκτωριών

Ο Ορχομενός ήταν πόλη της Αρχαίας Αρκαδίας, από τις μεγαλύτερες και παλιότερες. Για ένα διάστημα ήταν έδρα των βασιλέων της. Ιδρύθηκε από τον Ορχομενό γιο του Λυκάονα. Ο Όμηρος τον αναφέρει ως πολύμηλο.

Ήταν από τις πόλεις που συνοίκησαν τη Μεγαλόπολη και κατά την ρωμαϊκή εποχή έκοβε δικά του νομίσματα. Ήταν τειχισμένη πόλη με θέατρο, αγορά, βουλευτήριο και ιερό της Υμνίας Αρτέμιδος με λίθινο άγαλμά της και ιερό του Ποσειδώνα με επίσης λίθινο άγαλμα. Το ιερό της Αρτέμιδος είναι φτιαγμένο από σκοτεινό κέδρο και αυτό αποδεικνύει την αρχαιότητά του. Ακόμη έχουν σωθεί ένα προϊστορικός τύμβος και μια γέφυρα αρχαϊκών χρόνων.

Το θέατρο του Ορχομενού είναι από τα πλέον μεγάλα του αρχαίου κόσμου χτισμένο στους ελληνιστικούς χρόνους. Στο χώρο του θεάτρου εκτός από παραστάσεις λάμβαναν χώρα και αγώνες προς τιμήν του Διονύσου.

Κοντά στον Ορχομενό βρισκόταν, κατά την παράδοση, ο τάφος του Αριστοκράτη και της Πηνελόπης.

wikipedia

ΜΥΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΡΩΤΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ

Γράφει ο Νικ. Αλ. Αργυρίου

Το εν λόγω άρθρο το αφιερώνω σ' έναν μαχητή τον STRANGER,   που η καρδιά  του σφυριλατήθηκε  στις αρένες του πτερωτού έρωτα...

Ο Σοφός παππούς μας ο Σωκράτης στο έργο του Πλάτωνα: "ΦΑΙΔΡΟΣ", δίνει την ΑΛΗΘΙΝΗ ΜΥΗΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ.
Ο Πλάτων στο έργο του αυτό περιγράφει μέσω του διδασκάλου του την ψυχή και μάλιστα την διαιρεί σε τρία μέρη:
Τα δυο έχουν την μορφή αλόγου και το τρίτο την μορφή ηνιόχου. Το ένα από τα άλογα είναι καλό, ενώ το άλλο όχι.  Αλλά ποια είναι η αρετή του καλού και η κακία του κακού;
Το καλό άλογο είναι φιλότιμο, συνετό και σεμνό, αγαπάει την αληθινή δόξα, δεν έχει ανάγκη τα χτυπήματα, αλλά καθοδηγείται από το Λόγο και το παράγγελμα. Ενώ το άλλο ρέπει προς την ύβρη και την αλαζονεία, είναι κουφό και δεν υπακούει στα χτυπήματα και στα κεντρίσματα του ηνίοχου.

Η ψυχή με μια σύνθετη ενέργεια ενός φτερωτού ζεύγους αλόγων  και φυσικά του ηνιόχου:
"... ΕΟΙΚΕΤΩ ΔΗ ΣΥΜΦΥΤΩ ΔΥΝΑΜΕΙ ΥΠΟΠΤΕΡΟΥ ΖΕΥΓΟΥΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΝΙΟΧΟΥ..."
Κάθε ψυχή  Φωτεινή ψυχή είναι αθάνατη (ΨΥΧΗ ΠΑΣΑ ΑΘΑΝΑΤΟΣ)....

Ωστόσο, ο λόγος που οι ψυχές φθείρονται σε τούτο τον ψεύτικο κόσμο αδέρφια είναι  από το κακό, την ασχήμια και την αμάθεια. Εκείνο που αναπτερώνει την ψυχή είναι οι σχετικές ιδιότητες του θεϊκού, που ισοδυναμεί με το κάλλος, το καλό, διότι η ψυχή που συνδέεται  το φθαρτό σώμα έχει επικοινωνήσει με το θεϊκό κόσμο.
Ο έσχατος αγώνας της ενσαρκωμένης ψυχής είναι να αποκτήσει τα φτερά της, που σπάσανε από τον κακό χειρισμό του ηνιόχου. Η αληθινή γνώση είναι θεατή από το νου που είναι ο κυβερνήτης της ψυχής.

Η  Αληθινή ερωτική μανία είναι η ανάμνηση του φτερωτού Έρωτα που κάποτε συνδέθηκε με το θεϊκό κόσμο.

Ο κάθε άνθρωπος διαλέγει ψυχικά να ερωτευτεί  το άτομο που έχει παρόμοιες ψυχικές ιδιότητες με την φύση της ψυχής του. Οι ιδιότητες της ψυχής εκφράζονται σε κάθε άνθρωπο από τις κλήσεις και τα ταλέντα που φέρει. Ακριβώς οι ιδιότητες αυτές είναι το καθρέφτισμα του αντίστοιχου ΕΛΛΗΝΑ ΘΕΟΥ που συμπορεύτηκε μαζί του στον ΟΥΡΑΝΙΟ ΟΛΥΜΠΟ.

Ας αναφέρουμε ένα αντίστοιχο παράδειγμα με την αντίστοιχη ευλάβεια του κειμένου:

"... ΟΙ ΜΕΝ ΔΗ ΟΥΝ ΔΙΟΣ ΤΙΝΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΟΥΣΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗΝ ΤΟΝ ΥΦ' ΑΥΤΩΝ ΕΡΩΜΕΝΟΝ ΣΚΟΠΟΥΣΙΝ ΟΥΝ ΕΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΗΓΕΜΟΝΙΚΟΣ ΤΗΝ ΦΥΣΙ'Ν, ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΕΥΡΟΝΤΕΣ ΕΡΑΣΘΩΣΙ, ΠΑΝ ΠΟΙΟΥΣΙΝ ΟΠΩΣ ΤΟΙΟΥΤΟΣ ΕΣΤΑΙ...
Οι οπαδοί του ΔΙΟΣ επιδιώκουν την ψυχή εκείνη  που οι ίδιοι αγαπούν να είναι κατά τρόπον συγγενής του ΔΙΟΣ, με τον τρόπο αυτό ψάχνουν να βρουν ένα πρόσωπο να ερωτευτούν που να είναι από την φύση του  φιλόσοφος και ηγεμονικός. Κι όταν την ερωτευτούν κάνουν τα πάντα για να συνεχίσει το άτομο αυτό να είναι τέτοιο.
Έτσι κατ' ανάγκη λόγω ότι οι ίδιοι μιμούνται τον θεό τους προβαίνουν συντονισμένα  προς τον έρωτα τους για να ανακτήσουν τα χαμένα φτερά τους.
Αυτή είναι η πραγματική ερωτική μανία που αποφέρει ευτυχία σ' όσους ουσιαστικά αγαπιούνται και, σαν έρθει η στιγμή να πετάξουν μαζί στον ΟΥΡΑΝΙΟ ΟΛΥΜΠΟ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ....

http://www.iokh.gr/

Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙΣΑΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΝΕΚΡΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ

Αλέξανδρος. Μαρμάρινο αντίγραφο του -1ου αιώνος, από το πρωτότυπο του Λύσιππου.  Ένα από τα πιο ακριβή αντίγραφα. (Ny Carlsberg, Copenhagen). 

Από «Τα μυστικά ημερολόγια» του Αύγουστου Καίσαρα

Περγαμηνή αρ. LXXXIX

«Θέλω να ξεκινήσω από την αρχή, από τότε που ο άνθρωπος συνάντησε το είδωλο, όπως λένε και οι Έλληνες, το είδωλο της τυφλής λατρείας. Εμείς οι Ρωμαίοι δανειστήκαμε αυτή τη λέξη, όπως και πολλές άλλες που μας έλειπαν, και πολλοί από εμάς αναζητούν τα είδωλά τους σε αυτούς που μας δάνεισαν αυτή τη λέξη. Δεν αποτελώ εξαίρεση και θα έλεγα ψέματα αν ισχυριζόμουν ότι ο θρυλικός πατέρας μου, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας, τον οποίο αγαπώ, αποτέλεσε είδωλο για μένα στα νεανικά μου χρόνια.

Τα είδωλα δεν τα αγαπάμε, αλλά τα σεβόμαστε και θαυμάζουμε, και εγώ θαύμαζα τον Μεγάλο Μακεδόνα, τον Αλέξανδρο. Αισθανόμουν περισσότερο συγγενής με εκείνον, παρά με τον Γάϊο, όχι εξ αίματος, αλλά στην ψυχή και το χαρακτήρα, και όλες τις καταστάσεις που αντιμετώπισε στη ζωή του. Ακόμη και σήμερα τρέμω όταν σκέφτομαι ότι τότε που είχα εκλεγεί για πέμπτη φορά ύπατος συνάντησα το μεγάλο μου είδωλο το λείψανο του δηλαδή, βαλσαμωμένο με βότανα σύμφωνα με την τέχνη των Πτολεμαίων, κατά τέτοιο τρόπο που έμοιαζε σαν να κοιμόταν κουρασμένος από τις κατακτήσεις του σε ολόκληρο τον κόσμο.

Σε αυτόν και μόνο σε αυτόν χρωστάει ο λαός της Αλεξάνδρειας το ότι μετά τη νίκη μου στο Άκτιο δεν κατέστρεψα την πόλη τους, όπως τους άξιζε, που σεβάστηκα το ανάκτορο του Αντωνίου και της Κλεοπάτρας και δεν το γκρέμισα. Όχι, δεν το έκανα. Ακόμη και αν η εκδίκηση θα σήμαινε δικαιοσύνη, έδειξα πραγματική μεγαλοψυχία για χάρη του Μεγάλου Αλεξάνδρου που είχε ιδρύσει αυτή την πόλη στις δυτικές όχθες του Νείλου, χωρίς διαπραγματεύσεις, αλλά με αποφασιστικότητα, αφού πέταξε το μανδύα του στην άμμο και σχεδίασε με το σπαθί του την περίμετρο, τους δρόμους και τα σπίτια- άλλες εννέα πόλεις φέρουν ήδη το όνομα του. Όταν έφτασα στον τάφο του, που είναι φτιαγμένος από κόκκινο μάρμαρο, έδωσα εντολή να σηκώσουν τη βαριά πλάκα και αντίκρισα το είδωλό μου, που έμοιαζε με άγαλμα του Λυσίππου, γεμάτος θαυμασμό και δέος. Ήμουν τότε ακριβώς 33 ετών, στην ηλικία που πέθανε ο Αλέξανδρος.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ την όψη του. Ο Μεγάλος αυτός άνδρας, χωρίς γένια, έμοιαζε να χαμογελάει, ένα χαμόγελο ικανοποίησης που έδειχνε ότι γνώριζε καλά τι είχε καταφέρει, περήφανος και συνειδητοποιημένος, ναι, ακόμη και αυτάρεσκος και ανώτερος. Με αυτό το χαμόγελο πεθαίνει μόνο ένας άντρας που έχει κόψει με το σπαθί του το γόρδιο δεσμό, αντί να ψάχνει να βρει την αρχή και το τέλος του σχοινιού, ένας άντρας που πηγαίνει στην έρημο να βρει τον Άμμωνα Δία για να επιβεβαιώσει τη θεϊκή καταγωγή του και το δικαίωμα της εξουσίας, ένας άντρας που ουσιαστικά δεν γνώριζε κανέναν αντίπαλο εκτός από τον ίδιο του τον εαυτό. Τότε δεν ήθελα τίποτα περισσότερο παρά να πεθάνω κι εγώ κάποια στιγμή σε τον Μεγάλο Μακεδόνα- με ένα χαμόγελο χαραγμένο στο πρόσωπό μου.

Έμεινα ατέλειωτες ώρες έτσι, να τον κοιτάζω, μέχρι που οι ανυπόμονοι σύντροφοί μου με πίεσαν να δούμε και άλλους νεκρούς Πτολεμαίους, που κείτονταν εκεί επί 300 χρόνια, μεταμορφωμένοι σε μούμιες. Είπα επιτακτικά στους ανόητους συντρόφους μου πως αυτό που ήθελα να δω εγώ ήταν ένας βασιλιάς, και όχι άλλα πτώματα. Γι' αυτό και αρνήθηκα να επισκεφθώ τον Άπι, αφού εμείς οι Ρωμαίοι συνηθίζουμε να λατρεύουμε τους θεούς και όχι τους ταύρους.

Έτσι, λοιπόν, έδιωξα τον εντελώς ανεγκέφαλο όχλο και καμία από τις ανόητες κουβέντες τους δεν μπόρεσε να μου αλλάξει γνώμη. Με τη φλόγα να τριζοβολάει στη δάδα, περιεργαζόμουνα τον μικρόσωμο άντρα. Όπως κι εγώ έτσι και ο Αλέξανδρος ήταν κοντός, γεγονός που δικαιώνει όσους ισχυρίζονται πως οι μικρόσωμοι άντρες προορίζονται για κάτι μεγάλο, αφού όλη η ενέργεια τους μοιράζεται σε ένα σώμα μικρού μεγέθους. Όπως και εγώ, έτσι και ο Αλέξανδρος έγραφε στη μητέρα του μυστικά γράμματα. Λεγόταν Ολυμπιάδα, είχε τα ίδια πάθη με την Άτια και λέγεται ότι ο Δίας Άμμωνας κοιμόταν μαζί της, παίρνοντας τη μορφή φιδιού.

Όπως και εγώ, έτσι και ο Μεγάλος Μακεδόνας περιφρονούσε τα αθλήματα όπου έπαιρναν μέρος δυναμικοί αθλητές, και έδειχνε μεγαλύτερη αγάπη για τη φιλοσοφία. Αγαπούσε όπως έλεγε τον Αριστοτέλη σαν πατέρα του και τις τραγωδίες του Αισχύλου, του Ευριπίδη και του Σοφοκλή, ενώ όταν κοιμόταν είχε πάντα κάτω από το μαξιλάρι του την Ιλιάδα του Ομήρου, δίπλα στο ξίφος του. Και όπως ζήλευα εγώ τον Οράτιο για την τύχη του να «σμιλεύει» τις λέξεις και να αδιαφορεί για τα χρήματα και τη φήμη του, έτσι και ο Αλέξανδρος είδε το άλλο του εγώ σε ένα σοφό. Όταν πήγε στην Κόρινθο είπε στον κυνικό Διογένη ότι θα του εκπλήρωνε όποια χάρη του ζητούσε. Τότε εκείνος του ζήτησε να πάει λίγο παρακεί για να μην του κρύβει τον ήλιο, δεν ήθελε τίποτε άλλο.

Μια από τις όψεις της αποκαλούμενης "Σαρκοφάγου του Αλεξάνδρου" Αρχαιολογικό Μουσείο Κωνσταντινούπολης

Τα λόγια αυτά άρεσαν πολύ στον Αλέξανδρο, που με περηφάνια και μεγαλείο ψυχής- κανείς δεν μπορεί να το καταλάβει καλύτερα από εμένα- είπε για τον φιλόσοφο: «αν δεν ήμουν ο Αλέξανδρος, θα ήθελα να είμαι ο Διογένης». Η πολυτέλεια, έλεγε ο Αλέξανδρος- και σ' αυτό επίσης συμφωνούμε απολύτως- σε κάνει υπηρέτη και δούλο της, το να είσαι βασιλιάς είναι το πιο σκληρό καθήκον. Κατέκρινε λοιπόν τους άνδρες που αρέσκονταν στις πολυτέλειες και τα υλικά αγαθά, όπως τον Άγνωνα, που ήθελε να έχει ασημένια καρφιά στις σόλες του, ή τον Λεονάτο που ζήτησε να του φέρουν άμμο από την Αίγυπτο για να αθλείται, ή τον Φιλώτα που πρόσταξε να φτιάξουν φωλιές σε 100 στάδια για να μπορεί να κυνηγάει. Ήταν πιο υπομονετικός από εμένα, γιατί μπορεί να περιφρονούσε την ακόλαστη συμπεριφορά, όμως δεν εξέδωσε κανένα νόμο, όπως έκανα εγώ, για να τη σταματήσει.

Έτσι, ο Μέγας Αλέξανδρος με δίδαξε την υπομονή. Με έμαθε ότι χωρίς υπομονή, το έδαφος που βγαίνουν τα σπαρτά δεν αποδίδει. Και αν κοιτάξω πίσω μου, τα 76 χρόνια της ζωής μου, δεν βρίσκω ίχνος υπομονής- και αν κάπου διακρίνεται αμυδρά, δεν μπορώ να πω ότι ήταν υπομονή, αλλά ανοχή, δυστυχώς. Δεν έμαθα ποτέ τοξοβολία, όπου αρίστευε ο Αλέξανδρος, ή να πηδάω από το άρμα, όπως έκανε εκείνος όταν τα άγρια άλογα έτρεχαν στο δάσος. Ακόμη, δεν κυνηγούσα αλεπούδες. Αυτό, βέβαια, οφειλόταν και στην υγεία μου, που από πολύ νωρίς με ανάγκασε να μένω μέσα στο σπίτι, παρόλα αυτά, όμως, με τη βοήθεια του γιατρού μου, του Μούσα, έφτασα σε μεγάλη ηλικία.

Εγώ, ο Imperator Caesar Augustus Divi Filius, και ο Μέγας Αλέξανδρος, δεν φοβόμασταν τίποτα περισσότερο από τη σημασία των οιωνών και των χρησμών. Δεν είναι παράδοξο; Αρκούσε ένα νεύμα, μια αράδα που τραβούσε το χέρι μας με την πένα, και λαοί πέθαιναν, χώρες καίγονταν και ποταμοί άλλαζαν τη ροή τους. Και όμως, αρκούσε ένας ξαφνικός κεραυνός για να κρυφτώ στο μανδύα μου, ενώ ο Αλέξανδρος έπιανε την κούπα του. Ο Αλέξανδρος είχε γύρω του άνδρες από τη Βαβυλώνα, εγώ από την Αίγυπτο, γιατί πιστεύω στα αστέρια, δεν γνωρίζω όμως τους νόμους που με τόση σοφία καθορίζουν την τροχιά τους. Και αν για εκείνον το σημάδι ήταν μια πηγή, που ξαφνικά ανάβλυσε νερό στο σημείο που είχε στήσει η σκηνή του, στο δρόμο του για την Ινδία, για εμένα ήταν ένα περιστέρι που με διαβεβαίωσε ότι θα επιστρέψω υγιής. Οι δύο οιωνοί είπαν την αλήθεια, πρέπει να ομολογήσω, γιατί εκείνη την εποχή υπήρχε μεγάλη εκμετάλλευση και σύγχυση γύρω από την εξήγηση των σημείων που έστελναν οι θεοί....

Αυτά σκεφτόμουν όση ώρα στέκομαι μπροστά στο νεκρό Αλέξανδρο και ήθελα να τον αποχαιρετήσω όπως χαιρετάει κάποιος, που βρίσκεται και αυτός στο τέλος της ζωής του, έναν καλό φίλο. Έτσι, έσκυψα, τον φίλησα στο μέτωπο και τον χάιδεψα Ωστόσο, από τη μεγάλη συγκίνηση, φάνηκα απρόσεκτος και σκόνταψα στη σαρκοφάγο του Αλέξανδρου. Για να μην πέσω άπλωσα το αριστερό μου χέρι και ακούμπησα κατά λάθος τη μύτη του. Έσπασε σαν γυαλί σε πολλά κομμάτια και πριν καταλάβω τι είχε συμβεί, είδα ότι στο σημείο που βρισκόταν πριν η μύτη του, έχασκε τώρα μια τρύπα.* Πάγωσε το αίμα μου μόλις το είδα. Ήθελα να το βάλω στα πόδια, όμως μια μυστήρια δύναμη με κρατούσε καρφωμένο εκεί. Δεν θυμάμαι πια πόση ώρα κράτησε αυτό, μέχρι που με τράβηξαν έξω δύο φρουροί. Κανένας από τους ιερείς δεν μπόρεσε να πει αν αυτό ήταν κάποιος κακός οιωνός που μου έστελναν οι θεοί, αφού κάτι παρόμοιο δεν τους έχει ξανασυμβεί και το θεώρησαν χωρίς σημασία.

Πιστέψτε με, όλα όσα γράφω είναι αλήθεια και μολονότι προσπάθησα να κλείσω τα μάτια και να σβήσω την εικόνα που είχα δει, στάθηκε αδύνατον. Η εικόνα αυτή με ακολουθεί σαν σκιά και την βρίσκω συνεχώς μπροστά μου: μια μαύρη τρύπα στο κεφάλι του Αλεξάνδρου, όχι μια πληγή που κάποια στιγμή θα έκλεινε, όχι. Τότε μου φαινόταν, όπως και σήμερα, σαν να κατέστρεψα με τα ίδια μου τα χέρια αυτόν τον θεϊκό άνθρωπο- το ίδιο μου το είδωλο».

*Τη σπασμένη μύτη στη μούμια του Μεγάλου Αλεξάνδρου περιγράφει και ο Κάσσιος Δίων, βιβλίο 51, 16, 5.

PHILIPP VANDENBERG: «ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ, Τα Μυστικά Ημερολόγια», Εκδόσεις Κονιδάρη-Αθήνα, 2004. 

http://www.hellas-now.com

ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ, ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΑΝΤΑΙ

Κάθε τι στη ζωή μας που ήρθε και νιώσαμε όμορφα μαζί του, είναι μία ήρεμη δύναμη. Μία δύναμη που μπορεί να μεταστρέψει κάθε μας λεπτό.
Αν εμείς για τα όμορφα που ήρθαν στη ζωή μας νιώθουμε ότι τέλειωσαν, ότι κάθε τι όμορφο τελειώνει, ας αναζητήσουμε μέσα σε αυτό το όμορφο, που ήταν κρυμμένο του ουτοπικό.
Μόνο κάτι ουτοπικό, δηλαδή ψεύτικο έχει διάρκεια και ημερομηνία λήξης. Το αληθινό, δεν πεθαίνει, δεν τελειώνει, απλώς αναπτύσσεται, εξελίσσεται και μεταστρέφεται σε πλούτο.

Αυτή η δύναμη του αληθινού έχει μέσα της την ταλάντωση. Η ταλάντωση αυτή δημιουργείται από τις όμορφες σκέψεις αλλά και το υπέροχο νιώθω. Το νιώθω όταν ενωθεί με τις σκέψεις, μας ανεβάζει εκεί ψηλά στον ουρανό. Μας οδηγεί να μεταστρέψουμε την ενέργειά μας.

Αντί για τη νοσταλγία που μπορεί να μας πιάνει και να μετατρέπουμε αυτό το όμορφο συμβάν σε πεσιμιστική δόνηση, η οποία αντί για εκτόξευση μας ρίχνει στο πάτωμα. Ας βάλουμε μέσα σε αυτή τη νοσταλγία τη γεύση της χαράς, του χαμόγελου και της πίστης.

Όλα αυτά τα όμορφα που μας έχουν συμβεί, που τα ζήσαμε με όλο μας το είναι, είναι μία περιουσία ανεκτίμητη. Και ο λόγος που έχουν μείνει στην καρδιά μας είναι αυτός, το ότι επιτρέψαμε σε εμάς, για εκείνη τη στιγμή να ενωθούμε με το Είναι μας. Τότε ήταν εναρμονισμένο όλο μας το σώμα, το μυαλό, η καρδιά και η ψυχή, στην ευλογία της στιγμής.
Αυτές τις στιγμές μπορούμε να τις κάνουμε χρήση ως διαλογισμό και να επαναφέρουμε τη δόνησή τους στο σώμα μας. Κλείνουμε τα μάτια μας και αναβιώνουμε τη στιγμή με σκοπό να κάνουμε την εκτόξευση μας προς τον ουρανό. Όσο πιο πολύ εναρμονίζομαι με τέτοιες στιγμές, αυτές όχι μόνο δεν τελειώνουν αλλά με προετοιμάζουν για να ζω συνέχεια μέσα από τον συγκεκριμένο δρόμο.

Ας σταματήσουμε λοιπόν τη φράση «όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν» και ας την κάνουμε «όλα τα ωραία Ποτέ δεν τελειώνουν». 

Εμείς δίνουμε δρόμο τέλους, εμείς νιώθουμε τον πεσιμισμό και πέφτουμε συναισθηματικά και τελικά και βιωματικά αλλά και πρακτικά. Αφού κάνουμε τους προφήτες λέγοντας όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν και όλο αυτό δεν μας αρέσει. Ας κάνουμε τους προφήτες υπέρ μας. Τίποτε δεν τελειώνει αν δεν το νιώσω πρώτα εγώ και πάντα μπορεί αυτό που τελειώνει να δώσει ώθηση για να δημιουργηθεί κάτι πολύ καλύτερο μέσα από την ανάλογη ταλάντωση. Με οδηγό το νιώθω και το σκέφτομαι.

Δωροθέα

http://revealedtheninthwave.blogspot.gr/