ΕΡΩΣ – ΟΛΩΝ ΜΑΖΙ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΤΟΛΙΣΜΑ

ΕΡΩΣ - Ο ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΩΡΑΙΟΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΘΑΝΑΤΟΥΣ ΘΕΟΥΣ (ΗΣΙΟΔΟΣ. ΘΕΟΓΟΝΙΑ (116 - 153) 

ΠΗΓΗ: http://www.greek-language.gr/digitalResources/ancient_greek/library/browse.html?text_id=2&page=3&fbclid=IwAR2DNvvtcGzgVCE2qwi68FDtY0bvMXbnJC6idjx8zgQ4bMAjRO9R-qY39ec

«Η σοφία ανήκει στα ωραιότερα πράγματα, ο Έρωτας είναι έρωτας προς το ωραίο, άρα κατ᾽ ανάγκην ο Έρωτας είναι φιλόσοφος. Και ως φιλόσοφος που είναι, βρίσκεται ανάμεσα στη σοφία και την αμάθεια» (Συμπόσιον 204b).

«…μόνο το κάλλος είχε τη μοίρα να είναι κάτι κατάφωτο και αξιαγάπητο» (Πλάτωνος, Φαίδρος 250b-d), και σε αυτό μπορεί να μας οδηγήσει η θεϊκή μανία του Έρωτα.

Ο Έρωτας.  Των σοφών το θέαμα, των θεών το καύχημα. Ζηλευτός στους αμετόχους, θησαυρός για τους κατόχους. Της Απολαύσεως, της Ανέσεως, της Ευμαρείας, των Θελγήτρων, της Λαχτάρας. Του Πόθου πατέρας. Αγρυπνεί  για τους καλούς. Αδιαφορεί για τους κακούς. Σε κάθε κόπο, σε κάθε φόβο, σε κάθε πόθο, σε κάθε λόγο βοηθός, πολεμιστής, συμμαχητής και σωτήρας τέλειος. Όλων μαζί των θεών και ανθρώπων στόλισμα. Οδηγητής πανέμορφος, πανίσχυρος. Αυτόν ν' ακολουθεί χρεωστεί ο κάθε άνθρωπος μ' αρμονικά υμνολογήματα, να ενώνει τη φωνή του στο τραγούδι του, που τραγουδά, και των θεών και των ανθρώπων όλα τα στήθη σαγηνεύει. (ΠΛΑΤΩΝΟΣ - ΣΥΜΠΟΣΙΟ)

Ξέρεις τι είναι ο έρωτας; Το άγριο μπλε της θάλασσας, Το βαθύ κόκκινο της παπαρούνας. Το φλύαρο πράσινο του λειβαδιού. Το μεθυσμένο πορτοκαλί του χειμωνιάτικου ήλιου. (Αλκιόνη Παπαδάκη)

ΑΓΑΠΑΤΕ ΑΛΛΗΛΟΥΣ

Αυτές οι δυο λέξεις αποτελούν μια παροιμιώδη χριστιανική φράση την οποία χρησιμοποιούν πολλοί για να μας αποδείξουν ότι το μήνυμα του Χριστιανισμού είναι η αγάπη, ότι η εντολή της αγάπης είναι η υπέρτατη εντολή και ότι ο Χριστιανισμός είναι η κατ’ εξοχήν θρησκεία της αγάπης.
Αυτή η φράση, ως έχει, εμφανίζεται μόνον στα εξής δύο κείμενα του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου όπου ο Χριστός εν μέσω «θεολογικών» λόγων λέγει:

Ιωάννης 13: 34-35, «εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί έστε, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις.».

Ιωάννης 15: 11-17, «Ταύτα λελάληκα υμίν ίνα η χαρά η εμή εν υμίν μείνη και η χαρά υμών πληρωθή. αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους καθώς ηγάπησα υμάς. μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θή υπέρ των φίλων αυτού. υμείς φίλοι μου έστε, εάν ποιήτε όσα εγώ εντέλλομαι υμίν. ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος· υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα ά ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν. ουχ υμείς με εξελέξασθε, αλλ' εγώ εξελεξάμην υμάς, καί έθηκα υμάς ίνα υμείς υπάγητε και καρπόν φέρητε, καί ο καρπός υμών μένη, ίνα ό,τι αν αιτήσητε τόν πατέρα εν τω ονόματί μου, δω υμίν. Ταύτα εντέλλομαι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους.».

Ας κοιτάξομε προσεκτικά τα κείμενα αυτά. Απ’ αυτά βλέπομε ότι, την εντολήν αυτή ο Χριστός την δίνει στους μαθητές του και για τους μαθητές τους, και ότι είναι μια καινούργια εντολή: «Να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως και εγώ αγάπησα εσάς. Έτσι θα γνωρίζουν όλοι ότι είστε μαθητές μου.».

Περίεργο! Δεν την ήξεραν νωρίτερα;

Εδώ ο Χριστός τονίζει καθαρά και μόνο στους μαθητές του «αγαπάτε αλλήλους». Δεν τους είπε να αγαπάνε όλο τον κόσμο αδιακρίτως, αυτούς που δεν γνωρίζουν και αυτούς που διαφέρουν! Η νέα εντολή είναι σαφής και δεν έχει να κάνει με τον καθολικό χαρακτήρα της γενικής αγάπης ως Πλατωνικής Ιδέας. Ούτε υπονοείται η αγάπη όλων των ανθρώπων για όλους τους ανθρώπους.

Στον Λουκά 19: 27 λέγει: «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους, τους μη θελήσαντάς με βασιλεύσαι επ’ αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου.», όπως και πολλά άλλα τέτοια για του απίστους, κλπ., που θα καταγράψομε παρακάτω.

Είναι λοιπόν μια εσωτερική εντολή, δηλαδή εντολή διά τους εντός της ομάδος των μαθητών. Εκ των υστέρων και κατ’ επέκταση γίνεται εντολή και γι’ αυτούς που θέλησαν να γίνουν μαθητές κατά τις επιταγές του Χριστιανισμού. Είναι δηλαδή εντολή προς τους Χριστιανούς και για τους Χριστιανούς.

Μπορεί η εντολή αυτή, όπως ανακοινώνεται, να ήταν καινούργια γι’ αυτήν την ομάδα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι άνθρωποι δεν την είχαν σκεφτεί και προφέρει πριν από την χριστιανική μεσσιανική κίνηση. Οι Στωικοί, οι Πλατωνικοί ο Κικέρων και άλλα φιλοσοφικά ρεύματα είχαν διακηρύξει την αγάπη πολύ πριν από τα Ευαγγέλια είτε με μερικό είτε με καθολικό ανθρωπιστικό χαρακτήρα. Η έννοια της αγάπης είτε εντός μιας ομάδας είτε καθολικά υπήρχε ήδη. Δεν την πρωτοδίδαξε ο Χριστός στην ανθρωπότητα. Η ιδέα της αγάπης ήταν ήδη γνωστή.

Η Ιστορία μας διδάσκει ότι η αγάπη των Χριστιανών για τους Χριστιανούς είναι ότι χειρότερο παράδειγμα υπάρχει κατά της εννοίας της αγάπης. Με αυτό βεβαίως εννοούμε όλα όσα συνέβησαν ανάμεσα στις διαφόρες χριστιανικές αιρέσεις και σχίσματα. Η δε αγάπη των Χριστιανών για μη Χριστιανούς ξεπέρασε κάθε όριο φαντασίας σε εκδίκηση και θηριωδία. Τί να πρωτοπούμε...!
Όλα αυτά είναι τόσο γνωστά και καταγεγραμμένα που δεν θα καταπιαστούμε μαζί τους στο παρόν άρθρο. Όσοι δεν τα γνωρίζουν ας θελήσουν να τα μάθουν και να φροντίσουν να βρουν τις κατάλληλες πηγές για να τα μελετήσουν.

Πηγή: ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΥΠΟ ΤΟΥ ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΝΕΟΚΛΕΟΥΣ ΦΙΛΑΔΕΛΦΟΥ Μ. ΡΟΥΣΣΟΥ, σελ. 215.

ΑΓΑΠΗ – ΦΙΛΙΑ, Πριν τις ανακαλύψουν οι χριστιανοί και τις κάνουν επάγγελμα.

Η ΑΓΑΠΗ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Ισχυρίζονται κάποιοι από σκοπιμότητα και κάποιοι από άγνοια ότι, τάχα η Ομηρική λέξη «Αγάπη» δεν υπήρχε στο λεξιλόγιο των προγόνων μας.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝ

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ - Η ΕΝΤΟΝΗ ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΝ

Η αγάπη στην Αρχαία Ελληνική Θρησκεία/Κεφάλαιο 1 - Βικιβιβλία

ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΑΤΩΝΑ, ΣΤΟΝ ΑΔΗ ΟΙ ΑΔΙΚΟΙ ΔΕΝ ΗΣΥΧΑΖΟΥΝ ΑΝ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΘΟΥΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΑΔΙΚΗΣΑΝ

Στον Άδη, οι άδικες ψυχές καλούν αυτούς που πλήγωσαν, τους ικετεύουν και τους παρακαλούν να τους επιτραπεί να βγουν από την Αχερουσιάδα λίμνη. Το μαρτύριο τους δεν σταματά πριν μεταπείσουν αυτούς που αδίκησαν.

«Αφού τους ρίξουν (οι δικαστές στον Τάρταρο) και μείνουν εκεί ένα χρόνο το κύμα τους πετάει πάλι έξω, όσους διέπραξαν φόνο στη μεριά του Κωκυτού, όσους σκότωσαν πατέρα ή μητέρα κατά τον Πυριφλεγέθοντα. Σαν τους μεταφέρουν και φτάσουν στη λίμνη Αχερουσιάδα βγάζουν κραυγές και καλούν, άλλοι αυτούς που σκότωσαν, άλλοι αυτούς που πλήγωσαν. Τους καλούν, τους ικετεύουν και τους παρακαλούν [b] να τους επιτραπεί να βγουν από τη λίμνη και να τους δεχθούν πάλι πίσω. Εάν τους πείσουν βγαίνουν πάνω και οι συμφορές τους τελειώνουν, διαφορετικά μεταφέρονται πάλι στον Τάρταρο και από εκεί πίσω στα ποτάμια, συνεχίζουν να υποφέρουν και το μαρτύριο τους δεν σταματά πριν μεταπείσουν αυτούς που αδίκησαν. Αυτή την τιμωρία τους επέβαλαν οι δικαστές.
Όσοι όμως βρεθούν να έχουν διανύσει τη ζωή τους μέσα στην οσιότητα είναι αυτοί που ελευθερώνονται και απομακρύνονται από τον τόπο εδώ κάτω στη γη [e] σαν να βγαίνουν από τη φυλακή- φτάνουν επάνω, σε τόπο καθαρό, και κατοικούν ψηλά, πάνω από τη γη. Ένας αριθμός από αυτούς, όσοι με τη φιλοσοφία έγιναν αγνοί και καθαροί, ζουν παντοτινά, χωρίς τα σώματα τους, και κατοικούν σε οικίες πολύ ομορφότερες από αυτές εδώ, πράγμα που δεν γίνεται να αποκαλύψουμε ούτε και ο χρόνος που μένει είναι επαρκής. Όμως για χάρη των πραγμάτων που αναπτύξαμε, Σιμμία, πρέπει να κάνουμε τα πάντα ώστε να αποκτήσουμε την αρετή και τη φρόνηση κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Σπουδαίο το βραβείο, μεγάλη και η ελπίδα.»

ΠΛΑΤΩΝΟΣ – ΦΑΙΔΩΝ,  114, a έως d

ΤΟ ΤΖΙΤΖΙΚΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΠΑΤΑΛΟΣ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΣ

Είναι άδικο. Να περνάς ακόμα και 17 χρόνια σαν σκουλήκι κάτω από το χώμα. Να βγαίνεις στριμωγμένο με εκατομμύρια άλλους στην επιφάνεια της γης μια ζεστή ανοιξιάτικη μέρα. Αν υπήρξες τυχερό και έχεις καταφέρει να βγεις από το κουκούλι σου χωρίς να γίνεις τροφή για κάποιο ζώο, τότε οι τελευταίες εβδομάδες σου στην γη είναι ένα κάλεσμα στο ταίρι σου.

Και μετά από αυτό πεθαίνεις.

Και τα αβγά του θηλυκού πέφτουν από τα δέντρα στο έδαφος και ο κύκλος συνεχίζεται. Και το μόνο που μαθαίνουν για εσένα οι άνθρωποι από την νηπιακή τους ηλικία είναι ότι αυτό που ήθελες στην γη είναι να περάσεις καλά και να τραγουδήσεις. Ότι δε νοιαζόσουν για την αποταμίευση όπως τα μυρμήγκια αλλά για το κέφι σου.

Πού να ξέραμε, μικρά παιδιά τότε, ότι το τζιτζίκι δεν είναι ένας σπάταλος χαραμοφάης αλλά ένας ετοιμοθάνατος που παρατηρούσε την σκόνη μέσα στην κλεψύδρα του να πέφτει σιγά-σιγά. Ότι όλο αυτό που μας ξεκουφαίνει κάθε καλοκαίρι είναι το κύκνειο άσμα του και το ερωτικό του κάλεσμα. Η καταραμένη μοίρα του που δεν μπορεί να αλλάξει. Ότι είναι δυο ανάσες πριν τον θάνατο.  

 «Με το τζιτζίκι είναι συνδεδεμένος ο μύθος του Τιθωνού. Ο Τιθωνός ήταν θνητός που είχε γίνει αθάνατος από τους θεούς μετά από παράκληση της Ηούς, η οποία όμως ξέχασε να ζητήσει να παραμείνει και νέος. Όταν λοιπόν ο Τιθωνός έφθασε σε έσχατο γήρας, η Ηώς, που ως θεά ήταν αθάνατη και πάντα νέα, δεν μπορούσε πια να τον βλέπει. Τότε οι θεοί τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε ένα ζαρωμένο έντομο που μιλά ακατάπαυστα, το τζιτζίκι».

Από τον ΒΑΓΓΕΛΗ ΜΑΚΡΗ. Πηγή: www.lifo.gr

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ

«…οι περισσότεροι από εσάς κατασκεύασαν εικονικούς θρόνους για τους εαυτούς τους και κάθισαν πάνω σε αυτούς παριστάνοντας τους ενσαρκωμένους θεούς, ημίθεους, ήρωες και μύστες, με αποτέλεσμα να εκφυλίσουν λόγω της έπαρσης τους την έκρηξη του Ελληνισμού που είχε εκδηλωθεί σε όλον τον κόσμο και η οποία είχε φθάσει σε υψηλό σημείο μέχρι το 2004 οπότε άρχισε η πτώση του».
Από το βιβλίο του Στρατηγού και συγγραφέως κυρίου Γεράσιμου Καλογεράκη, το «Αθάνατο Νερό» εκδ. Δίον

.......................

(Σήμερα θα γίνω δυσάρεστος)

Η αλαζονεία, η ψευδαίσθηση του εκλεκτού, οι αυθαίρετοι δογματισμοί, τα αρχηγιλίκια, η διάσπαση, οι φλυαρίες, οι ειρωνείες, η αμάθεια, η ημιμάθεια, ο εγωισμός, οι κόντρες στους διαλόγους για την επιβολή απόψεων, χωρίς σεβασμό στον συνομιλητή, η υπεροψία και οι «εξυπνάδες», είχαν ως αποτέλεσμα να εκφυλιστεί το ρεύμα της επανελλήνισης.
Λόγω όλης αυτής της έπαρσης επήλθε η πτώση. Υπάρχουν για παράδειγμα, 2-3 διαφορετικές απόψεις για το τι είναι οι θεοί του Ολύμπου και έχω δει υποστηρικτές της μίας άποψης, να ειρωνεύονται και να χλευάζουν τις άλλες με τις οποίες δεν συμφωνούν.

Γέμισε το f/b φιλοσοφικά ρητά και διδάγματα, αλλά κατά πόσο αυτά γίνονται  τρόπος ζωής, είναι άλλο θέμα… Διότι Φιλοσοφία φίλοι μου δεν είναι το να παπαγαλίζεις φιλοσοφίες άλλων. Είναι τρόπος ζωής και συνεχής προσπάθεια αυτοβελτίωσης στην πράξη.
Τα ρητά αυτά τα έχουν πει ή τα έχουν γράψει αρχαίοι φιλόσοφοι τα ονόματα των οποίων οι περισσότεροι νεοέλληνες τα έχουν ακούσει στο καφενείο, στην τηλεόραση ή στο facebook. Το ότι ελάχιστοι έχουν ανοίξει έργο αρχαίου κλασικού, φάνηκε από αυτό:

Δώστε προσοχή.
Πριν καιρό η ΝΑΣΑ κυκλοφόρησε ένα βίντεο του Διεθνούς διαστημικού Σταθμού (ISS), όπου περιγράφει την ομορφιά της γης από ψηλά και αναφέρει  (στο βίντεο) ένα σχετικό απόσπασμα του Σωκράτη, αυτό που ο μεγάλος φιλόσοφος περιγράφει την γη όπως φαίνεται από ψηλά.
Αυτό που ακολούθησε ήταν για γέλια και για κλάματα.
Άρχισαν οι δημοσιεύσεις με τίτλο, η ΝΑSA και τα λόγια του Σωκράτη από τον «Φαιδρό» του Πλάτωνα…
Κάποιος προφανέστατα πρωτοέγραψε την λέξη «φαιδρός» και άρχισε ο χορός των αντιγραφών και των αναδημοσιεύσεων του φαιδρού. Πραγματικά όλο αυτό, ήταν φαιδρό. Χωρίς έρευνα, χωρίς διασταύρωση. Φίλοι μου, έργο του Πλάτωνα με τίτλο φαιδρός, δεν υπάρχει!
Ναι, θα μου πείτε είναι τυπογραφικό λάθος, αφού υπάρχει έργο με τον τίτλο Φαίδρος.
Σιγά και τι έγινε; Ναι αλλά πολλοί δεν διόρθωσαν τον τόνο.
Κι όμως το ζήτημα και πάλι δεν είναι εδώ.
Η φράση του Σωκράτους που χρησιμοποίησε η ΝΑΣΑ, δεν υπάρχει ούτε στον ανύπαρκτο φαιδρό (…) ούτε φυσικά και στο (υπαρκτό) έργο Φαίδρος. Η φράση βρίσκεται στο έργο του Πλάτωνος ΦΑΙΔΩΝ ή περί ψυχής, από το  109a και μετά.
Θα μου πεις τι Φαίδων, τι Φαίδρος, τι φαιδρός….. έχει καμιά σημασία;;; Πόσοι άνοιξαν βιβλία του Πλάτωνα, ώστε να εντοπίσουν το λάθος;;; Αυτή είναι η σημασία.
Και γέμισε εκείνες τις ημέρες το διαδίκτυο, φαιδρότητες που έφεραν μία διαπίστωση.
Εκτιθέμεθα κύριοι….

Άλλο θέμα. 
Γι αυτό τώρα…. τι να πω; Ή έχουν αλλάξει οι κανόνες της ελληνικής γραμματικής ή εγώ έχασα επεισόδια.
Διαβάσω συχνά, πάλι στο f/b, μέσα σε φράσεις «αφυπνισμένων» κάποια μαργαριτάρια, τύπου: ….στην Ελλάς… στους Έλλην…. …τον Ζεύς… τους Έλλην θεούς…
Όνομα στον ενικό, άρθρο πληθυντικού.
Όνομα στην ονομαστική, άρθρο στην αιτιατική.
Αδυνατώ να πιστέψω ότι αυτοί που γράφουν έτσι, μιλούν έτσι και στην καθημερινότητα τους. Μάλλον θα είναι «φεισμπουκική γραμματική».
Και πάλι η διαπίστωση είναι η ίδια.
Εκτιθέμεθα.

Όλα αυτά τριγύριζαν καιρό στο μυαλό μου, αλλά δεν ήθελα να τα θίξω για να μη γίνω δυσάρεστος ή «κακός».
Μια ανάρτηση όμως που διάβασα (σας την δίνω παρακάτω) με έκανε να γράψω τα παραπάνω και να σας τα μεταφέρω.
Μπορεί να έγινα δυσάρεστος, αλλά και αυτά που επεσήμανα, δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Αν κάπου έκανα λάθος, είμαι πρόθυμος να ακούσω παρατηρήσεις.
Το άρθρο που σας παραπέμπω γράφει: «Με όλα αυτά, αυτή η εποχή θα μείνει στην ιστορία ως η πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια επανελλήνισης….». Εύχομαι ολόψυχα, να μην είναι έτσι!

Σείριος - Εννέα Έτη Φωτος

Διαβάστε στην ΜΥΘΙΚΗ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ: Ποιος την έχει πιο μεγάλη την...επανελλήνιση;

ΔΩΔΩΝΗ, ΜΑΝΤΕΙΟ ΔΩΔΩΝΗΣ

Η Αρχαία Δωδώνη βρίσκεται 22 χλμ. νοτίως των Ιωαννίνων, στη στενή κοιλάδα ανάμεσα στον Τόμαρο και τη Μανολιάσα. Σύμφωνα με την παράδοση η Δωδώνη κατοικείτο από τους Σελλούς πριν από τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνος και από την φυλή τους ήσαν οι πρώτοι ιεροφάντες του Θεού Διός.

Το όνομα Δωδώνη πιθανόν προήλθε από την ομώνυμη ωκεανίδα Νύμφη ή από τον Δώδωνο ποταμό. Η πόλη είναι γνωστή και από το πασίγνωστο και αρχαιότερο Μαντείο της, όπου στον χώρο αυτό από τον 30ο αιώνα λατρευόταν η Θεά Γη στην οποία θυσιαζόταν ο ιερός ταύρος που γονιμοποιούσε την γη. Από 20ο με 19ο αιώνα, οι Σελλοί της Ελλοπίας καθιέρωσαν τη συλλατρεία του Θεού Διός Δωδωναίου και της Θεάς Διώνης.

Στο χώρο λατρευόταν ο Ζεύς ο Πελασγικός, Δωδωναίος και Νάϊος καθώς και η σύζυγός του Διώνη ( ηπειρωτική σύλληψη του «θηλυκού» Διός που σχηματοποιεί μαζί του «Ιερό Ζεύγος», στην οποία, ως θεομητέρα, προσετέθη αργότερα και τη Θεά Αφροδίτη ως Ζεύς Δωδωναίος«Κόρη» ). Οι ιερείς του Μαντείου στην αρχή ήσαν μόνον άνδρες, αλλά αργότερα προσελήφθησαν και τρεις ηλικιωμένες γυναίκες οι «Πελειάδες» που τραγουδούσαν τον περίφημο ύμνο «ΖΕΥΣ ΗΝ, ΖΕΥΣ ΕΣΤΙ, ΖΕΥΣ ΕΣΕΤΑΙ. Ω, ΜΕΓΑΛΕ ΖΕΥ !» (Ο Ζεύς ήταν, ο Ζεύς είναι, ο Ζεύς θα είναι. Ω, Μεγάλε Δία !).

«ΚΑΤ’ΑΡΧΑΣ ΜΕΝ ΟΥΝ ΑΝΔΡΕΣ ΗΣΑΝ ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΥΟΝΤΕΣ. ΥΣΤΕΡΟΝ Δ’ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ ΤΡΕΙΣ ΓΡΑΙΑΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΚΑΙ ΣΥΝΝΑΟΣ ΤΩΙ ΔΙΙ ΠΡΟΣΑΠΕΔΕΙΧΘΗ ΚΑΙ Η ΔΙΩΝΗ» (Στράβων, 329). Χαρακτηριστικό των ιερέων ήταν ότι περπατούσαν ξυπόλυτοι και κοιμόντουσαν κατά γης ώστε να είναι σε συνεχή και άμεση επαφή με τη Γή και τον Πατέρα των Θεών και ανθρώπων και να είναι σε θέση να ερμηνεύουν τα θεϊκά σημάδια. Οι χρησμοί του Μαντείου δίδονταν μετά την ακρόαση του θροϊσματος της Ιεράς Φηγού (Δρυός), του κελαρύσματος του νερού της ιεράς Ναϊου Πηγής, του κελαηδήματος των περιστεριών που διέμεναν επάνω στην Φηγό (Πέλειες ή Πελειάδες), καθώς και του ήχου των λεβήτων που ήσαν επάνω σε τρίποδες γύρω από το ιερό δένδρο και αργότερα από τον ήχο του Δωδωναίου Χαλκείου (μεγάλος λέβητας) που ήταν αναρτημένος επάνω σε αυτό.

Επί πολλούς αιώνες, το Ιερό ήταν υπαίθριο και οι ιεροπραξίες καθώς και οι μαντείες τελούντο γύρω από τον χώρο της Ιεράς Φηγού. Τα πρώτα αφιερώματα από τη νότιο Ελλάδα εμφανίζονται στα τέλη του 8ου αιώνος. Τον 5ο αιώνα κατασκευάσθηκε η Ιερά Οικία κι ο πρώτος Ναός των Θεών, που αργότερα έγινε μεγαλύτερος, καθώς προσετέθησαν στοές, οικήματα και περίβολος. Επίσης, τον 3ο αιώνα ιδρύθηκε ένα μεγάλο Θέατρο 18.000 θέσεων, όπου κάθε τέσσερα χρόνια τελούντο τα «Νάϊα» προς τιμήν του Θεού Ναϊου ή Τμαρίου (από το εγγύς όρος Τόμαρο) Διός. Ανεγέρθησαν επίσης το Βουλευτήριο της Ηπειρώτικης Συμμαχίας, το Πρυτανείο, καθώς και Ναοί των Θεών Θέμιδος, Ηρακλέους και Αφροδίτης.

Σύμφωνα με τον μύθο, από την Ιερά Φηγό του Μαντείου της Δωδώνης πήρε η Θεά Αθηνά το κομμάτι ξύλου που έβαλε στην πλώρη της Αργούς και είχε την ικανότητα να προφητεύει το μέλλον. Επίσης, στο Μαντείο της Δωδώνης είχε έλθει ο Οδυσσεύς για να πάρει χρησμό σχετικά με την επιστροφή του στην Ιθάκη καθώς κι ο ήρως Αινείας από την Τροία, όταν, μετά την καταστροφή της, έλαβε χρησμό για το μέρος που θα έκτιζε τη νέα του πόλη (Ρώμη).  Στο Μαντείο της Δωδώνης απευθύντονταν κυρίως οι Ηπειρώτες, οι Μακεδόνες, οι Ακαρνάνες και οι Αιτωλοί, καθώς και κάποιοι από τους υπόλοιπους μη Δωριείς Έλληνες που θεωρούσαν ότι το Δελφικό Μαντείο μεροληπτούσε υπέρ των Δωριέων (αν και ο Κικέρων διασώζει ότι και οι Σπαρτιάτες ακόμη σε θέματα μεγάλης σπουδαιότητος απευθύνονταν στο Μαντείο της Δωδώνης, βλ. «De Divinatione» i, 43).

Η πρώτη επίσημη λήψη δωδωναίων χρησμών από τους Αθηναίους θεωρείται αρχαιότατη ( επί βασιλείας Αφείδαντος ).

Το Μαντείο εξακολούθησε να ακμάζει και να εμπνέει τον σεβασμό έως την ύστερη αρχαιότητα.

Το έτος 120 μ.χ.χ., ο αυτοκράτωρ Αδριανός το επισκέφθηκε το Μαντείο ως προσκυνητής, το δε έτος 362 μ.χ.χ., ο Ιουλιανός είχε ζητήσει την συμβουλή του πριν την εκστρατεία κατά των Πάρθων.

Μετά την επικράτηση των χριστιανών, τα οικήματα του Μαντείου, τα αγάλματα και ό,τι υπήρχε στην ευρύτερη περιοχή, κατεστράφησαν εκ θεμελίων. Οι μάντεις και οι λοιποί ιερείς του Θεού Διός είχαν ήδη εκδιωχθεί βιαίως από τον χριστιανό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, ο οποίος είχε βεβηλώσει τον χώρο με εμφύτευση χριστιανικής εκκλησίας και απαγωγή του λατρευτικού αγάλματος του Θεού Διός και μεταφορά του ως τρόπαιο στη Γερουσία της Νέας Ρώμης. Το έτος 391 μ.χ.χ., επί αυτοκράτορος Θεοδοσίου, κόπηκε από τη ρίζα η πανάρχαια Ιερά Φηγός και εκτίσθησαν στο χώρο του Ιερού δύο χριστιανικές βασιλικές. Μετά από συνεχόμενους βανδαλισμούς και διώξεις των εκεί Εθνικών, έπαψε να λειτουργεί το Ιερό και ερήμωσε η πόλη της Δωδώνης.

Το Ιερό έμεινε σκεπασμένο από τα χώματα και τη λησμονιά έως τον 19ο αιώνα. Οι πρώτες ανασκαφές από τον Κ. Καραπάνο ( 1875 ), επιβεβαίωσαν τη θέση του Ιερού και απέδωσαν πολυάριθμα ευρήματα. Ακολούθησαν ανασκαφές από την Αρχαιολογική Εταιρεία την περίοδο 1913 - 1921 ( υπό τη διεύθυνση του Γ. Σωτηριάδη ), 1929 - 32 και 1952 - 1959 ( Δ. Ευαγγελίδης ), κ.ά.

http://hellenismos.ysee.gr/html/ipeiros/ipeiros.html

ΑΡΧΑΙΑ ΧΩΡΑ ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΗ

«Δωδώναθι αρχόμενοι προς Ιόνιον πόρον»            
ΠΙΝΔΑΡΟΣ

Το δάκρυ μας έπηξε, έγινε μάρμαρο. Έπειτα ήρθε η μνήμη με πνεύμα και όνειρο. Ακούμπησε την ιστορία.

Πονάω, δεν έχω κεφάλι, στέναζε δίπλα της ένα άγαλμα απ’ την αρχαία Απολλωνία. Κι εγώ πονάω, ακούστηκε ένα κεφάλι του Βουθρωτού. Πονάω γιατί δεν έχω σώμα. Έπειτα άρχισε ένα βαθύ μοιρολόι μακρόσυρτο, ηπειρώτικο. Τα λόγια σπασμένα κι αυτά, λαβωμένα απ’ τις κακουχίες των αιώνων έσκιζαν τη γη μας, κάτω απ’ τον ουρανό, που έβλεπε, και πονούσε. Μία χρυσή αχτίδα σκούπιζε τα δάκρυα καθώς δραπέτευσε μέσ’ από τα σύννεφα. Ένας λησμονημένος χρησμός άκουσε το λυπητερό σκοπό κι έκλαιγε κι αυτός, καθώς θυμόταν γονατισμένους στους ιερούς βωμούς, τον Οδυσσέα, τον Ορφέα, τον Νεοπτόλεμο, την Ανδρομάχη, τον Έλενο, την Ολυμπιάδα. Τι δόξες. Τι μεγαλεία, ψέλλιζε το φάντασμα μιας ιέρειας ανάμεσα στους λυγμούς. Απ’ τη Δωδώνη και την Παμβώτιδα έως το Ιόνιο και τον ποταμό Γενούσο, έφτανε η ιερή γη των Μολοσσών, των Χαόνων, των Θεσπρωτών, των Ηπειρωτών.

Η Άπειρος χώρα.

Ο Θύαμης βογκούσε. Το ίδιο κι ο Αχέροντας ο Κοκκυτός, και ο Περιφλεγέθων. Χωρίσαμε απ’ τα αδέρφια μας. Χάσαμε τον Άψο τον Γενούσο.

Αλλοτινά κι αξέχαστα θάματα πολιτισμού της Ελλάδος, τωρινά ξεριζωμένα λόγια. Ψυχές χαμένες στα δόντια του μίσους και του συμφέροντος των μεγάλων. Των άσπονδων φίλων. Το αίμα των αόρατων ψυχών σκαρφάλωσε στα σύγνεφα κι έγινε βροχή που δρόσισε τα χαλάσματα.

– Δώστε μου κεφάλι, είπε το άγαλμα, θέλω μάτια να δω. Θέλω αυτιά ν’ ακούσω νυφιάτικα τραγούδια.

– Δώστε μου κορμί, είπε ένα κεφάλι κούρου κρυμμένο πίσω από μια μυρτιά.

– Θέλω χέρια ν’ αγκαλιάσω την αγαπημένη. Θέλω ποδάρια να χορέψω στις γιορτές της βλάστησης. Τριγύρω δάκρυα, χαλάσματα, λυγμοί, παράπονα που τα κατάπινε όλα το χώμα. Όλα μια πληγή, μια τραγωδία. Όλα τεμαχισμένα και η χώρα και οι ψυχές. Θεέ μου χάσαμε κεφάλια και σώματα. Ξεχάσαμε τη ρίζα μας. Τα ονόματά μας. Η ιστορία μας λαβωμένη θανατερά στα νύχια του διχασμού κινδυνεύει, από παντού την πυροβολούν. Τριγύρω χαλάσματα, απέραντοι τάφοι και λησμονιά. Πού είναι οι δοξασμένες πολιτείες της Ηπείρου; Η Βουθρωπός, η Απολλωνία; Πού είναι η Πασαρρώνα, η Τιτάνη, η Βερενίκη. Πού είναι η Αντιπάτρια η Αντιγόνεια η Βίλλυδα; Η Περσέπολη η αστραφτερή; Παντού χαλάσματα, εγκατάλειψη, απονιά. Κατεβάστε τα αγάλματα στην ιερή γη μας. Θάψτε τα, ίσως εκεί σμίξουν κεφάλια και σώματα. Όσα δεν έκλεψαν οι αρχαιοκάπηλοι. Όσα δεν καταστράφηκαν απ’ την αδιαφορία των ισχυρών.

Θάψτε το πνεύμα στα ιερά χώματα να το θρέψουν οι ρίζες. Να γίνουν θεμέλια για κάποιον μελλοντικό πολιτισμό.

Κι αν σας δώσουμε μάτια, τι θα δείτε; Ναρκωτικά, πλαστικό, κόκα-κόλα, χάμπουργκερ. Τι θα αγκαλιάσετε; Το έγκλημα, την απάτη. Τι θα ακούσετε; Τους βομβαρδισμούς και τις σφαγές. Μη, ας βρίσκονται πλάι στις ρίζες, είναι σίγουρο καταφύγιο κι ας φυτρώνουν παπαρούνες και κυκλάμινα μέσ’ απ’ τα σώματα τους στους αιώνες των αιώνων.

Παλεύει άγρια το σκοτάδι να κλείσει σπίτια μα και φως κράτησε Αντιγόνη στο πιθάρι μας το λάδι πεθαίνει ο γείτονας, πεινάει ο αδελφός

Πατρίδα μου. Κλαιν γοερά οι πικροδάφνες.

Κλαιν γοερά οι πικροδάφνες με τους βαρβάρους να πανηγυρίζουν σαν καλικάντζαροι στα σπίτια στις αυλές, στις καρδιές μας λατρεμένε Οδυσσέα γέρασες,  Λεβέντη Αχιλλέα σκοτώθηκες,  Πού ’ναι η Φθία, η ξακουστή Ιθάκη οι χρυσές Μυκήνες του βασιλιά Αγαμέμνονα;

Κλαιν γοερά οι πικροδάφνες στα ερείπια με την Χρυσόθεμη και την Ιφιάνασα να υφαίνουν μαντήλια κι αυτά να λιώνουν από δάκρυα να πέφτουν στη γη, να γίνονται αίμα πώς να κρατήσουμε τα ματωμένα ποτάμια να μη σμίξουν στις θάλασσες, πώς; και μη γίνουν με τ’ αλάτι βουνά και μας χτυπούν από θυμό για το χάλι μας;

Μας κλέψαν την Ελένη και κάναμε στην Τροία πόλεμο. Τώρα μας κλέψαν την πατρίδα κι αρμενίζουμε.
Μήπως μας αρέσει η σκλαβιά;

Μπουρατζή-Θώδα Άννα
ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ 2014

ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ - ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΝ ΕΘΙΜΟΝ - ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ - "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά"

Η γιορτή του Κλήδονα είναι μια από τις αρχαιότερες εκφράσεις του παραδοσιακού πολιτισμού της ελληνικής υπαίθρου. Κατάγεται από τις τελετουργίες καθαρμού και μαντείας της Αρχαίας Ελλάδας και βασίζεται στην πίστη για τη μαγική δύναμη του λόγου, δηλ. ότι ο λόγος μπορεί να επηρεάσει την εξέλιξη των πραγμάτων: Στο πλαίσιο μιας  τελετουργίας, τα σημαινόμενα του εκφωνούμενου λόγου μπορούν να γίνουν πράξη.
Ειδικότερα, η λέξη κλήδονας μαρτυρείται από την αρχαϊκή εποχή (-8ος  -7ος αιώνας), στα έπη του Ομήρου και του Ησιόδου, με τους τύπους κληδών – κληηδών – κλεηδών – κληδόνα, που η αρχική τους σημασία είναι φωνή, φήμη, θεϊκός λόγος, προφητεία.
Για την πίστη στην δύναμη του λόγου και τις συναφείς τελετουργίες σώζονται μαρτυρίες από τους Αρχαίους συγγραφείς, τον Ησίοδο [Έργα και Ημέραι, 763-764], τον Πλούταρχο [Περί Ίσιδος και Οσίριδος, 356 Ε], τον Αιλιανό [Περί ζώων ιδιότητος, 11],  τον Δίωνα Χρυσόστομο [Λόγοι, 32, 364 D], ενώ η σχέση του λόγου με τα πράγματα ως φιλοσοφικό  (και γλωσσολογικό) πρόβλημα αποτέλεσε αντικείμενο των πλατωνικών διαλόγων.

Ο ΟΜΗΡΟΣ ΤΟΝ ΑΝΑΦΕΡΕΙ. - ΚΑΙ Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ "ΠΡΟΜΗΘΕΑ ΔΕΣΜΩΤΗ". - ΚΛΗΔΟΝΙΣΜΟΣ ΕΛΕΓΕΤΟ Ο ΔΙΔΟΜΕΝΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ. - ΠΩΣ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΠΗΔΗΜΑ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ.

Ο κλήδονας είναι πανάρχαιο έθιμο. Το γνωρίζομε από τον Όμηρο ως ένα μέσο μαντικής χαριτωμένο. Μάντευαν από τις τυχαίες φωνές, τους τυχαίους λόγους ορισμένες περιστάσεις. Αυτές οι φωνές είχαν θέση χρησμών. Υπήρχαν μάλιστα, όπως στη γενική μαντική, και μάντεις που λέγονταν κληδονιστές ή κληδονιστικοί, επιτήδειοι να εξηγούν τις μαντείες "από κληδόνων" - φωνών δηλαδή - όπως υπήρχαν και εκείνοι που εξηγούσαν τους οιωνούς, τα ονείρατα κλπ.

Κληδονισμός και σήμερα κλήδονας λέγονταν ο χρησμός που δίδονταν μ' αυτού του είδους την μαντική.  Στον καιρό του Ομήρου πολύ τον μεταχειρίζονταν τον κλήδονα. Τον αναφέρει δυο φορές. Οι ποιητές επίσης τον μεταχειρίζονταν. Ο Αισχύλος στον "Προμηθέα Δεσμώτη", αναφέρει τον κλήδονα με όσα λέγει στο χορό των ωκεανίδων νυμφών: Τρόπους δε μαντικής εστοίχισα κάκρινα πρώτος εξ ονειράτων α χρη ύπαρ γενέσθαι κληδόνας δε δυσηκρίτους εγνώρισ' αυτοίς...

Θα μπορούσε κανείς πολλά να δώση δείγματα από τ' ανέκδοτα των Αρχαίων κληδονίσματα, αλλ' αυτά είναι αρκετά.

Ο σημερινός κλήδονας είναι πανελλήνιο έθιμο. Στη Θράκη, Μακεδονία, Θεσσαλία, Στερεά, Νησιά, Κρήτη και Πελοπόννησο παντού τελείται το έθιμο με φωτιές και πηδήματα. Η γιορτή αυτή συμπίπτοντας με το θερινό ηλιοστάσιο είναι λείψανο της λατρείας του ηλίου. Σε πολλά μέρη τη λένε "Τ' Αγιαννιού του λιοτροπιού".  Σ' όλη την Ελλάδα, στο πανελλήνιο, συνηθίζουν να ανάβουν πολυπληθείς πυράς, που πηδούν πάνω τους παιδιά, νέοι, νέες, γέροντες, είτε χορεύουν ψάλλοντας διάφορα τραγούδια. Το πήδημα της φωτιάς προήλθε από τη γνώμη ότι "τα συμβαίνοντα αυτοίς δυσχερή κατακαίεσθαι και ετέροις αγαθοίς επιτυγχάνειν".  Ο Ζωναράς (12ος αι. βυζαντινός χρονογράφος, θεολόγος και νομικός που έζησε στην Κωνσταντινούπολη.) αποκαλεί τις αναπτόμενες φωτιές και τα πηδήματα "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά".

………….

Οι υποψήφιοι Ιεροφάντες άκουγαν: «Κατά τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες, αποστέλλεται η θεία πνοή στη Γαία. Στην Εαρινή ισημερία ανοίγουν οι πύλες του πυρός και κατέρχονται οι πυρφόρες οντότητες. Στην Φθινοπωρινή ισημερία ανοίγουν οι πύλες της ουράνιας μακαριότητας για την κάθοδο των ανωτέρων θεϊκών οντοτήτων. Στο Θερινό ηλιοστάσιο ανοίγει η πύλη του ηλίου και εμφανίζονται οι ηλιακοί θεοί. Αυτοί αίρουν όλους τους περιορισμούς επαναγέννησης της ζωής και του πνεύματος και επιτρέπουν στις ψυχές που θέλουν να ενσαρκωθούν να κατέβουν στη Γαία χωρίς κινδύνους. Στο Χειμερινό ηλιοστάσιο ανοίγουν οι πύλες φωτός και ενσαρκώνονται στη Γαία οι γιοι Φωτός, που είναι και γιοι Θεού, και οι ψυχές των θνητών ανεβαίνουν στους ουρανούς.»

«Ιδανικότερες ημέρες για τις μυητικές διαδικασίες είναι τα ηλιοστάσια και οι ισημερίες. Τις ημέρες αυτές ανοίγει το φωτεινό περίβλημα της Γαίας, οι φωτεινοί δακτύλιοι των πλανητών, των άστρων, των γαλαξιών και μαζί με αυτούς ανοίγουν και όλοι οι ουράνιοι δίαυλοι. Σε ολόκληρο το σύμπαν τις ημέρες αυτές κυριαρχεί η θεία ευαρέσκεια του δημιουργού και σε γήινη έκφραση είναι ένα ουράνιο πανηγύρι.»

Οι ημερομηνίες αυτές ήταν (και είναι) ιερές και γινόταν οι μυήσεις και οι μεγάλες γιορτές.

Το Αναλίσκον Αεΐζωον Πυρ του Σειρίου (Διαβάστε: ΑΝΑΛΙΣΚΟΝ ΠΥΡ ΣΕΙΡΙΟΥ) είναι το ιόχρουν πανίσχυρο πυρ της τετάρτης διάστασης, από ουσία του Όλου Φωτός. Εκπέμπεται από τον αστερισμό του Σειρίου και καλύπτει ακαριαία τον προσφερόμενο χώρο. Ενισχυόμενο από τη φλόγα του Απολλώνιου πυρός, μετουσιώνεται σε πάλλευκο αόρατο φως υψηλής συχνότητας και ενέργειας, μη αντιληπτό από την ανθρώπινη όραση και προσεγγίζει σε ένταση την ακτίνα του Όλου Φωτός. Η ενέργεια του πυρός αυτού ενισχύει τον αόρατο αιθερικό ήλιο του δικού σας ήλιου, για να διατηρεί την ενέργεια του σταθερή. Τα φαινόμενα αυτά εκδηλώνονται δύο φορές το εικοσιτετράωρο. Διαρκούν περίπου μία με δύο ώρες μέσα στους διαύλους, παίρνουν δε τις μέγιστες τιμές τέσσαρες φορές τον χρόνο, στις ισημερίες και τα ηλιοστάσια.

Πηγές: Η Άγνωστη Αρχαιολογία Των Ελλήνων και Η Υπέρτατη Μύηση, του Γερ. Καλογεράκη, εκδ. Δίον

ΠΛΑΤΩΝ: ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΜΥΘΟ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ

«ΜΥΘΟΥ ΜΕΝ ΣΧΗΜΑ ΕΧΟΝ ΛΕΓΕΤΑΙ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΕΣΤΙ»

Πίσω από κάθε μύθο κρύβεται η αλήθεια, μας λέει ο Πλάτων.  Πρέπει επιτέλους να σκύψουμε με προσοχή, ανοιχτό μυαλό και ευλάβεια, στον ανεκτίμητο θησαυρό πληροφοριών και γνώσεων που μας δίνει  η Ιερή Ελληνική Παράδοση δηλαδή η Ελληνική Μυθολογία, αλλά και γενικά όλη η Αρχαιοελληνική Γραμματεία. 

Η Μυθολογία είναι το ληξιαρχείο μας. Πρέπει να πάψουμε να θεωρούμε ότι περιέχει ευχάριστα παραμυθάκια, όπως μας την δίδαξαν.  

Στα κείμενα της Μυθολογίας μας,  βρίσκεται η απώτατη ιστορία μας. Περιγράφονται  γεγονότα που έλαβαν χώρα εντός και εκτός πλανήτη (βλέπε Περσέας Ανδρομέδα) σε εποχές που είναι «απαγορευτικές» για την συμβατική ιστορία. Υπάρχουν πολύτιμες επιστημονικές πληροφορίες  για την δημιουργία και τον κόσμο,  από έναν πολιτισμό που ούτε καν φανταζόμαστε, όπως αυτό το θέμα:  Η ΑΠΟΚΩΔΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΜΥΘΟΥ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΙΧΘΟΝΙΟΥ.

Εδώ βλέπουμε την εξήγηση του μύθου του Φαέθωνα από τον ίδιο τον Πλάτωνα, μέσα από το έργο του Τίμαιος, στο 22, c-d.
Ακολουθεί  η νεοελληνική απόδοση και στην εικόνα το πρωτότυπο αρχαίο  κείμενο.

ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΤΙΜΑΙΟΣ  22, c-d 

(Απόδοση)
Συνέβησαν και θα συμβούν πολλές και διάφορες καταστροφές στο ανθρώπινο γένος. Οι σημαντικότερες προήλθαν από φωτιές και πλημμύρες, ενώ οι μικρότερες από αμέτρητες άλλες αιτίες.
Η παράδοση  ότι κάποτε ο Φαέθων, ο γιος του Ήλιου, αφού έζεψε το άρμα του πατέρα του, επειδή δεν κατάφερε να το οδηγήσει στη διαδρομή του πατέρα του, κατέκαψε οτιδήποτε βρισκόταν πάνω στη γη  και τελικά σκοτώθηκε από κεραυνό, αναφέρεται σαν απλός μύθος. 
Η πραγματικότητα όμως είναι η μεταβολή της κίνησης των ουράνιων σωμάτων γύρω από τη γη και η καταστροφή όλων όσων βρίσκονται στην επιφάνεια της από τεράστιες φωτιές ανάμεσα σε μεγάλα χρονικά διαστήματα….

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΦΑΕΘΩΝΑ

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΦΑΕΘΩΝΑ

 Ο Φαέθοντας που τον λένε και Φαέθωνα, ήταν ένας ωραίος και τολμηρός νέος που ζούσε με τη μητέρα του την Κλυμένη στη γή.
Θαύμαζε τον πατέρα του και το ωραίο του έργο και πάντα ονειρευόταν να βρει μια ευκαιρία να πετάξει ψηλά στον ουρανό με το ολόχρυσο άρμα του Ήλιου. Μια μέρα ο Έπαφος, ο γιος του Δία και της Ιώς, της βασιλοπούλας του Άργους, πρόσβαλε το γιο της Κλυμένης.  Πολύ υπερηφανευόταν ο Έπαφος για την καταγωγή του και για να πειράξει τον Φαέθοντα, είπε:
- Ψέμματα σου λέει η μάνα σου. Δεν είσαι γιος του Ήλιου. Και το χειρότερο είναι πως ποτέ δε θα μπορέσεις να μάθεις ποιανού θνητού πατέρα είσαι γιος. Για τον νεαρό γιο της Κλυμένης η προσβολή ήταν αβάσταχτη. «Καλύτερα μια σαϊτιά στο στήθος παρά τα λόγια που άκουσα», ψιθύρισε με πόνο κι αμέσως έτρεξε στη μητέρα του και της είπε για τα προσβλητικά λόγια που του πέταξε ο Έπαφος.

- Δε θα το ‘χα ποτέ για ντροπή να είμαι γιος ενός θνητού.
Μα ντρέπομαι αφάνταστα στη σκέψη πως μ’ έχει κοροϊδέψει η ίδια μου η μάνα.
- Παιδί μου, τι είναι αυτά που λες! Μπορούσα εγώ ποτέ να σε γελάσω;
Πήγαινε απόψε κιόλας στο παλάτι του πατέρα σου, του Ήλιου, για να στο πει και μόνος του, να μη στενοχωριέσαι, γιε μου.
Έτρεξε ο Φαέθοντας στα ολόχρυσα παλάτια του φωτεινού θεού και μόλις βλέπει τον πατέρα του, του λέει:
- Ήλιε λαμπρέ, πατέρα σ’ έλεγα πάντα, μα δεν ξέρω αν πρέπει να σε λέω έτσι κι από δω κι εμπρός. Και του είπε για την υποψία που σφηνώθηκε στο νου του.
- Ποιός είναι αυτός που σου ΄πε τέτοια λόγια; Και θα τον κάψω αμέσως για να δουν όλοι πως δεν μπορεί κανένας να προσβάλλει το γιο του Ήλιου!
- Δε θέλω να τον κάψεις πατέρα, μα θέλω να μου δώσεις αποδείξεις που θα βουλώσουν το στόμα αυτουνού του παλιο-Έπαφου.
- Χα, χα, χα, έκανε ο Ήλιος, ο Έπαφος, ο χωρατατζής. Μα αξίζει να σκας για ένα αστείο του Έπαφου;
- Δεν ήταν αστείο, πατέρα. Μιλούσε σοβαρά. Δεν μπορώ πια να τον ξαναντικρίσω.
Καλύτερα να χαθώ για πάντα, παρά να με χλευάζουνε και να μου λένε πως ποτέ δε θα μπορέσω να μάθω ποιανού πατέρα είμαι γιος.
- Να το φωνάζεις σ’ όλους πως είσαι γιος μου και μάνα σου η Κλυμένη. Αυτό να κάνεις.
- Ναι, αλλά εμένα ποιος θα με πιστέψει;
- Και τι μπορώ να κάνω για να σε βοηθήσω; Λέει με πόνο ο Ήλιος στο παιδί του.
- Ορκίσου πρώτα πως θα μου κάνεις όποια χάρη σου ζητήσω.
- Δεν πιστεύω πως αξίζει να ορκιστώ, μα σε βλέπω τόσο ταραγμένο και για να ηρεμήσεις, ναι, στ’ ορκίζομαι.
Ορκίζομαι στα ιερά νερά της Στύγας πως θα κάνω ό,τι μου ζητήσεις. Και τότε ο τολμηρός νέος είπε:
- Θέλω να οδηγήσω μια μονάχα μέρα το άρμα σου μέσα απ’ τον ουράνιο δρόμο. - Ω
Τι μου ζήτησες, Φαέθοντα, παιδί μου! Ούτε ο ίδιος ο Δίας, που είναι ο πιο δυνατός απ’ όλους τους θεούς, δεν μπορεί να οδηγήσει αυτό το άρμα. Ό,τι άλλο θέλεις ζήτησέ μου.Μη μου γυρεύεις όμως το χαμό σου.
- Δε ζητώ το χαμό μου. Να πετάξω θέλω κι ορκίστηκες πως θα μ’ αφήσεις.
- Ναι, ορκίστηκα. Κι απλή υπόσχεση να είχα δώσει δε θα μπορούσα να την πάρω πίσω.

Πώς λοιπόν να πάρω πίσω τον όρκο που έδωσα πάνω στα ιερά νερά της Στύγας; Μα άλλο σου λέω.
Άλλαξε εσύ αυτό που ζητάς. Χιλιάδες είναι τα δώρα που θα μπορούσα να σου κάνω κι εσύ διάλεξες αυτό που είναι η καταστροφή σου και το τέλος σου.
- Δεν έχω τίποτ’ άλλο να ζητήσω. Αν είμαι γιος σου δώσε μου το άρμα να πετάξω ψηλά στον ουρανό, τον κόσμο να φωτίσω κι ήλιος να γίνω, έστω και μια μέρα μόνο. Κι ύστερα, αυτό είναι σίγουρο, κανένας δε θα τολμήσει πια να με προσβάλει.
- Έχεις ορμή και τόλμη, γιέ μου, μα είσαι παιδί και θα χαθείς, και είναι κρίμα. Στο λέω ξανά.

Δεν είναι αργά. Άλλαξε γνώμη! Δε σ’ ακούνε αυτά τ’ άλογα. Κατάλαβέ το!
Τέρατα απαίσια θα σε τρομάξουν και σαν λοξοδρομήσεις θα τελειώσουν όλα.
Μα ο Φαέθοντας έπεσε κλαίγοντας στα γόνατα του πατέρα του και τον παρακαλούσε.
Κι εκείνος, που’χε δώσει όρκο ιερό, κατάλαβε πως δε μπορούσε πια να κάνει τίποτ’ άλλο παρά μόνο να συντρέξει, αλίμονο, στο χαμό του γιου του.
Αν και δεν πίστευε πως υπάρχει τρόπος να τον σώσει, πήρε μια μαγική αλοιφή κι άλειψε όλο το σώμα του παιδιού του για να μη μπορούν να του κάψουν οι φλόγες το κορμί κι ύστερα, απελπισμένος είπε:

- Σφιχτά να κρατάς τα χαλινάρια, μην καταλάβουν τ’ άλογα πως έχουν αδύναμο αναβάτη. Μη χρησιμοποιήσεις καθόλου το μαστίγιο και τ’ αγριέψεις.
Οδήγησέ τα μέσα από τις αρματοτροχιές που θα δεις στον ουρανό. Πρόσεχε όταν θ’ ανεβαίνεις, μη λοξοδρομήσεις και χαθείς. Σαν φτάσεις ψηλά, μην κοιτάς κάτω και ζαλιστείς. Και στον κατήφορο τράβα δυνατά τα χαλινάρια μην κατρακυλήσει το άρμα σου και συντριβεί στη γη. Μα ανώφελα λόγια είναι όλα τούτα σου λέω. Άσε να οδηγήσω εγώ το άρμα. Ήρθε η ώρα να φωτίσουμε τη γη. Να, η Ηώ άνοιξε την πόρτα.

Γρήγορος όμως ο Φαέθοντας πηδάει στο άρμα, αρπάζει τα χαλινάρια και τα τραβάει με δύναμη. Αποχαιρετά βιαστικά τον πατέρα του, ενώ τ’ άλογα ανοίγουν τα λευκά φτερά τους κι αλαφροπατώντας βγαίνουν απ΄τη μεγάλη πύλη των παλατιών του Ήλιου. - Πού πας, Φαέθοντα, παιδί μου! Φωνάζει τρέχοντας πίσω του ο ΄Ηλιος. Φαέθοντα! γύρνα πίσω! θα χαθείς! Αχ, νιάτα, παράτολμα νιάτα! Πως σας τραβάει το άγνωστο, το βάθος τ’ ουρανού, το φως του ήλιου! Ω, πόσο είναι άδικο μια τέτοια τόλμη να χαθεί μέσα στον κατασκότεινο Άδη! Φαέθοντα! Φαέθοντα! Μ’ ακούς; Γύρνα πίσω! Εκείνος όμως δεν τον ακούει πια. Τ΄άλογα αρχίζουν ν’ ανεβαίνουν στον ουρανό και η χαρά του δε λέγεται. Ο Έπαφος δε θα τολμήσει ποτέ να τον ξαναπροσβάλει! Μα γι’ αυτό δε νοιάζεται πια. Για κάτι άλλο που έχει πιο μεγάλη αξία τον νοιάζει τώρα καθώς το φωτεινό άρμα αφήνει τη γη και οι χρυσές αχτίδες του ήλιου χαρίζουν στον κόσμο φως, ζεστασιά, ζωή. «Αλήθεια, πόσο σπουδαίο πράγμα είναι να μπορείς να κάνεις το καλό», σκέφτεται ο Φαέθοντας.

«Αχ, ας γινόταν να οδηγούσα πιο συχνά αυτό το άρμα!» Αλλά μ’ αυτές τις σκέψεις ο γιος του Ήλιου ξεχάστηκε.. Τ΄άλογα νιώσαν ακυβέρνητα. Κατάλαβαν πως το άρμα είναι πιο ελαφρύ κι άρχισαν να τρέχουν καλπάζοντας και βγήκαν απ’ το δρόμο τους.
Έχασε ο Φαέθοντας τις αρματοτροχιές από τα μάτια του και τότε κατάλαβε τι κίνδυνος τον απειλούσε. Προσπάθησε ν’ άλλάξει την πορεία του, μα τ’ άλογα δεν τον ακούν και τρέχουν για το άγνωστο.
Ξαφνικά ένας τεράστιος σκορπιός σαλεύει στον ουρανό.
Ο Φαέθοντας τα χάνει και τρομαγμένος αφήνει τα χαλινάρια, κι αυτό ήταν η αρχή του τέλους.
Τ΄άλογα λεύτερα τρέχουν όπου θέλουν. Πότε κατεβαίνουν χαμηλά και τότε η γη αρπάζει φωτιά, πότε ανεβαίνουν ψηλά και τότε πυρπολείται ο ουρανός.
Ο παράτολμος νέος πνίγεται καθώς αναπνέει τον πυρωμένο αέρα. Τίποτα πια δε μπορεί να κάνει. Ούτε το δρόμο ξέρει, ούτε τ’ άλογα μπορεί να δαμάσει. Μετανοεί πικρά που δεν άκουσε τις συμβουλές του πατέρα του, μα είναι πια πολύ αργά. Τώρα όλη η πλάση είναι μια κόλαση. Η γη κάτω καίγεται. Οι φλόγες τυλίγουν τον δίκορφο Παρνασσό. Πήρε φωτικά ήδη η Ίδη και το ισκιωμένο Πήλιο.

Καίγεται ο δασωμένος Ελικώνας και ο ψηλός Ταϋγετος. Πυρπολίζεται κι ο Καύκασος μ’ όλα τα δάση της Ασίας. Αφανίζονται πολιτείες και λαοί.
Ξεραίνονται οι πηγές και τα ρυάκια, κι οι νύμφες τρέχουν να κρυφτούν στις πιο βαθιές σπηλιές. Κοχλάζουν και τα πιο μεγάλα ποτάμια, ακόμα κι αυτός ο Νείλος κι ο Ευφράτης. Όλη η θάλασσα βράζει κι η γη ξεραίνεται και σχίζεται βαθιά, τόσο βαθιά που οι φλογερές αχτίδες του ήλιου φτάνουν και σ’ αυτόν τον κατασκότεινο Άδη.
Σηκώνεται τότε η θεά Γη, η μητέρα όλων και βροντοφωνάζει στον Όλυμπο:
- Δία βασιλιά, εσύ που κυβερνάς αυτόν τον κόσμο, δε βλέπεις τη φωτιά που τύλιξε τη γη!
Πρέπει να χαθώ κι εγώ με τα ποτάμια και τα ισκιωμένα δάση! Πρέπει να χαθούν όλες οι φυλές των ανθρώπων κι ό,τι ζωντανό τρέφεται στα χώματά μου! Θέλεις να βασιλέψει πάλι το χάος το πρωταρχικό, κι ό,τι έγινε ως τώρα να χαθεί: γη κι ουρανός, θεοί και άνθρωποι, ζωή κι αγάπη!

Δία τρανέ, κυρίαρχε του κόσμου, σώσε τώρα τη γη απ’ τη φωτιά, γιατί σε λίγο θα είναι πια πολύ αργά. Και ξαφνικά ξεπροβάλλει πάνω από ένα σύννεφο ο μεγάλος Δίας.
Και σηκώνοντας το δεξί του χέρι, αμολάει μια αστραπή, που έσβησε αμέσως την πυρκαγιά σ’ ολόκληρη τη γη. Ύστερα ρίχνει έναν κεραυνό που χτυπά το άρμα του Φαέθοντα και το κάνει συντρίμμια.
Σαν πεφταστέρι τινάζεται ο γιος του Ήλιου και με τα μαλλιά να φλέγονται πέφτει στον ποταμό Ηριδανό στην άκρη του κόσμου.
Με αβάσταχτο πόνο οι θεές Εσπερίδες τρέξανε και μάζεψαν τον νεκρό Φαέθοντα και με κλάματα τον θάψανε στην ακροποταμιά. Την άλλη μέρα ο λαμπερός Ήλιος δε φάνηκε στον ουρανό.

Θρηνούσε το γιο του που ήθελε να πετάξει ψηλά και χάθηκε γιατί δεν πίστεψε πως του έλειπε η δύναμη να το κάνει.

Μα ο μεγάλος θεός έχει και μια κρυφή περηφάνεια. Αν ο Φαέθοντας πέθανε, η ανάμνησή του θα μείνει για πάντα στην καρδιά των ανθρώπων.  Ο θεός Ήλιος ξέρει πως χάρη στους τολμηρούς και τους άφοβους έγινε ό,τι καλό υπάρχει σ’ αυτή τη γη.
Μα αν ο Ήλιος άντεχε τον πόνο του, η μάνα του Φαέθοντα θρηνούσε απαρηγόρητα.
Σαν τρελή έψαχνε να βρει το κουφάρι του γιου της. Κάποτε βρήκε τον τάφο του κι απάνω εκεί έκλαψε απελπισμένα. Οι κόρες της, οι Ηλιάδες, οι αδελφές του Φαέθοντα, θρηνούσαν κι αυτές με δάκρυα πικρά πλάι στον τάφο του αδερφού τους κι εκεί κλαίγανε ατέλειωτα μερόνυχτα, ώσπου οι θεοί τις λυπήθηκαν και τις μεταμόρφωσαν σε ιτιές.
Οι ιτιές – Ηλιάδες ρίζωσαν στην ακροποταμιά και γείραν τα κλαδιά τους πάνω από τις όχθες του Ηριδανού για να στάζουν τα δάκρυά τους στο ποτάμι. Κι είναι από τότε που αυτά τα δέντρα ονομάζονται κλαίουσες ιτιές.

Αυτός είναι ο μύθος του Φαέθοντα, του τολμηρού νέου που χάθηκε γιατί δεν άκουσε τη συμβουλή του πατέρα του, του παντογνώστη Ήλιου.
Αν τύχει όμως και ξαναδιαβάσετε κάπου αλλού αυτόν τον μύθο, μπορεί εκεί να δείτε πως μητέρα του Φαέθοντα δεν ήταν η Κλυμένη, αλλά η Ρόδη.
Μα αυτό δεν έχει καμιά σημασία γιατί όλοι οι μύθοι αλλάζουν λίγο ή πολύ από τόπο σε τόπο και η Ρόδος είχε κάθε λόγο να έχει ένα δικό της μύθο για τον Ήλιο.
Η Ρόδη ήταν μια νύμφη που ο Ήλιος τη γνώρισε και την αγάπησε στο νησί που αργότερα πήρε τ’ όνομά της.
Τη Ρόδο. Με τη Ρόδη ο Ήλιος έκανε πολλά παιδιά.
Ένα από αυτά, μερικοί λέγανε, πως ήταν κι ο Φαέθοντας. Τρεις εγγονοί του Ήλιου και της Ρόδης ήταν ο Λίνδος, ο Ιαλυσός και ο Κάμειρος που έχτισαν τις τρεις ροδίτικες πόλεις που έχουν τα ονόματά τους.
Στη Ρόδο, ο Ήλιος λατρευόταν όσο κανένας άλλος θεός. Στην πόλη της Ρόδου του έχτισαν ολόλαμπρο ναό και για να τον δοξάσουν έκαναν κάθε πέντε χρόνια μεγάλες γιορτές: τα Ηλίεια με αθλητικούς αγώνες, αρματοδρομίες και καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς.

Ο περίφημος κολοσσός της Ρόδου, που ήταν το μεγαλύτερο άγαλμα που υπήρχε στην Ελλάδα, παρίστανε το θεό ΄Ηλιο. Ήταν έργο του Χάρη από τη Λίνδο και θεωρήθηκε ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου.
Με άλλα λόγια, η Ρόδος ήταν ένα νησί αφιερωμένο στο μεγάλο θεό της ημέρας.

Ο Ήλιος κέρδισε τη Ρόδο κάπως περίεργα.
Όταν οι θεοί μοίρασαν τον κόσμο, εκείνος έλειπε και ξέχασαν να του βγάλουν μερίδιο.
Μα ο θεός που σκορπά τη ζεστασιά στον κόσμο δεν κακοκάρδισε.
- Δεν πειράζει, είπε. Σήμερα, όταν ήμουν μεσοστρατίς στον ουρανό, είδα ένα νέο νησί να βγαίνει από τη θάλασσα.
Αν μου το δώσετε, θα μείνω πολύ ευχαριστημένος.
Οι θεοί φυσικά του το έδωσαν πρόθυμα, γιατί αλλιώς θα έπρεπε να ξανακάνουν διανομή. Το νησί αυτό είναι η σημερινή μαγευτική και ηλιόλουστη Ρόδος.

Ο αστεροειδής 3200 Φαέθων (3200 Phaethon), που ανακαλύφθηκε το 1983 και πλησιάζει πολύ τον Ήλιο, πήρε το όνομά του από τον μυθικό αυτό γιο του Ηλίου.

http://www.logiosermis.net/

«ΓΗΣ ΠΑΙΣ ΕΙΜΙ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΥ ΑΣΤΕΡΟΕΝΤΟΣ»

«Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον. τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δότ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης».

(Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού• το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι• δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη).

ΟΙ ΨΥΧΗ ΚΑΙ Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΗΣ

«Της Γης παιδί είμαι και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι βεβαίως ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιοι. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι. Δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την λίμνη» .

ΑΛΛΗ ΑΠΟΔΟΣΗ :

"Είμαι παιδί της Γης και του έναστρου Ουρανού. Το γένος μου είναι ουράνιο. Αυτό το γνωρίζετε και οι ίδιο. Φλέγομαι από την δίψα μου και χάνομαι. Δώστε μου γρήγορα κρύο νερό που αναβρύζει από της Μνημοσύνης την Πηγή".

Αυτός ο Ορφικός στίχος οφείλει να εδραιωθεί στο υποσυνείδητο τόσο βαθιά ώστε όταν το σώμα πεθάνει να έχει "περάσει" και στην συνειδητότητα. Διότι αυτός ο στίχος ειπώνεται από την αφυπνισμένη Ψυχή, στους φύλακες που φυλάνε τις Πηγές της Λήθης και της Μνημοσύνης (και όχι τις λίμνες, έστω και αν αναφέρεται η λέξη "λίμνη").

Ενδιάμεσά τους υπάρχει και μία άλλη Πηγή που δεν προφέρεται στα δικά μας πεδία! Ο συγκεκριμένος Ορφικός στίχος ανήκει στην τέχνη του Θανάτου και στην δικαιοδοσία των Ιερών Μυστηρίων του Ποσειδώνα και του Διός. Αυτός ο στίχος των Ορφικών αφορά την δράση της συνειδητοποιημένης Ψυχής μετά Θάνατον, η οποία έχει ενοποιηθεί με το Πνεύμα κατά την διάρκεια της ενσαρκωμένης Ζωής.

Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει διότι η συνειδητοποιημένη Ψυχή αναφέρει ότι το γένος της είναι Ουράνιο. Όπως γνωρίζουμε όλες οι Ψυχές που βρίσκονται σε αυτόν τον πλανήτη δεν είναι Ουράνιες. Οι περισσότερες είναι είτε υλικές είτε τεχνητές. Είναι πολύ λίγες εκείνες που είναι Ουράνιες. Επίσης οι Ψυχές που αναφέρονται στον όρο υλικές διέπονται από τον όρο της "αυτοχθονίας" και προέρχονται από γαλαξιακά συστήματα, ως επί το πλειστον. Αυτόχθων είναι εκείνος που δημιουργήθηκε από τα συστατικά της Γαίας. Όμως υπάρχουν και αυτόχθωνες που συμπλήρωσαν το Ουράνιο συστατικό τους με αυτά της Γαίας. Τα Γαλαξιακά συστήματα (πλανητικά ή αστρικά) είναι εκείνα που ανήκουν στο υλικό και αιθερικό τετρασδιάστατο επίπεδο. Υπάρχει μία διαφορετικότητα ανάμεσα στις Αυτόχθονες Αστρικές Ψυχές , στις τεχνητές Υλο-ψυχές (αυτού καθαυτού) και στις Ουράνιες Ψυχές.

Όταν η Ψυχή αναφέρει στον Ορφικό στίχο ότι είναι Ουράνια, εννοεί ότι προέρχεται από την 5η σφαίρα και επάνω. Δηλαδή προέρχεται από τα ΔΙΑ-Γαλαξιακά συστήματα. Για αυτό και ο στίχος αυτός προφέρεται μετά την συνειδητή Αφύπνιση - Ενθύμηση και μετά την επαφή με τα Ουράνια Πεδία. Κάποια Ψυχή που δημιουργήθηκε στα Υλικά Πεδία και να επαναλάβει αυτόν τον στίχο δεν πρόκειται να έχει αποτέλεσμα. Όσοι προχωρούν στα Ιερά Μυστήρια του Πατρός Διός και του Ποσειδώνα, είναι εκείνοι που τους επιτρέπεται η είσοδος από τον ίδιο τον Απόλλωνα.

Η προϋπόθεση για να εισακουστεί από τους φύλακες είναι να έχει αφυπνιστεί η οντότητα - Άνθρωπος ενοποιώντας Ψυχή και Πνεύμα όταν βρίσκεται εν ζωή! Διαφορετικά οι φύλακες της Πηγής δεν αναγνωρίζουν την δόνηση. Και μάλιστα λέγεται και στα Αρχαία Ελληνικά : "Γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτά εμοί γένος ουράνιον, τόδε δ’ ίστε και αυτοί. Διψίη δ’ ειμί αύη και απόλλυμαι. Αλλά δοτ’ αίψα ψυχρόν ύδωρ προρρέον της Μνημοσύνης από λίμνης (πηγής)".

Σύμφωνα με τα Αρχαία Ελληνικά Τυπικά των Μυστηρίων αρκετοί ήταν οι Ήρωες που ήπιαν από την Πηγή της Μνημοσύνης.

Υπάρχει στον Ελλαδικό χώρο μία τοποθεσία του Απόλλωνα όπου συνδέεται με την τελετουργία των Ιερών Μυστηρίων και μάλιστα ως κύριος Φύλακας της συγκεκριμένης τοποθεσίας είναι ο Ασκληπιός. Τα νερά που ρέεουν από τις Πηγές του χώρου είναι κρύα. Ο συγκεκριμένος χώρος συνδέεται άμεσα με την Υπερβόρεια Πατρίδα του Απόλλωνα και ο εκπαιδευτής του Μύστη που θα κατορθώσει να έρθει σε επαφή με την δόνηση του χώρου είναι ο ίδιος ο "Άβαρις".

Η λέξη "πηγή" που αντικαταστάθηκε από την λέξη "λίμνη" υπάρχει στα πολύ αρχαία κείμενα των Ορφικών. Σκοπός αυτής της φράσης είναι να εισέλθει στα Πεδία των Μακάρων και να σταματήσει το "αιώνιο παιχνίδι" των επανενσαρκώσεων. Δεν εισέρχεται όμως αμέσως. "Ανεβαίνει" σε εκείνα τα πεδία του 'Αδη, όπου πρώτα θα προετοιμαστεί, επιλέγοντας να «κλείσει οριστικά» σε αυτό το πεδίο των κύκλο των επανενσαρκώσεων. Τότε προετοιμάζεται για την είσοδό της στις ανώτερες Σφαίρες.

Επίσης προσοχή θέλει η λέξη των Αρχαίων Ελληνικών που αναφέρεται στο Ύδωρ. Το Ύδωρ είναι "προρρέον" και όχι "απορρέον". Είναι εκείνο δηλαδή το αιθέριο Ύδωρ της Πεμπτουσίας, το Πρώτο Ύδωρ που σχημάτισε την Πηγή και όχι εκείνο που βγαίνει από αυτήν. Είναι ο πυρήνας που δημιουργεί και όχι το αποτέλεσμα.

Για αυτό η λέξη των Ορφικών "Προρρέον" δεν συμβαδίζει με την λίμνη παρά με την Πηγή. Εάν υπήρχε η λέξη «Απορρέον» τότε θα συμβάδιζε με την λέξη «Λίμνη». Η λέξη «Προρρέον» σηματοδοτεί το βαθύ υποσυνείδητο και όχι το επιφανειακό συνειδητό.

Θέλει μεγάλη προσοχή το Αρχαίο Κείμενο, διότι πολλές λέξεις έχουν επιτηδευμένα αντικατασταθεί.
Επίσης στην μετάφραση η λέξη "βεβαίως" δεν χρειάζεται. Η αφυπνισμένη Οντότητα-Άνθρωπος δεν έχει να βεβαιώσει (να πείσει) σε τίποτα τους Φύλακες της Πηγής, διότι αφενός εκείνοι γνωρίζουν και αφετέρου η Ψυχή είναι Γυμνή και Καθαρή. Οπότε δεν έχει να βεβαιώσει και να πείσει κανέναν και για τίποτα.

Το Ύδωρ της Μνημοσύνης είναι «κρύο» διότι σχετίζεται άμεσα με τον Αρχέτυπο Ήλιο της 5ης Σφαίρας. Ο Αρχέτυπος Ήλιος – Απόλλωνας της 5ης Σφαίρας πηγάζει κατευθείαν από την Πηγή - Πυρ της Εστίας της 6ης Ολύμπιας Σφαίρας και αποτελεί το επίπεδο της Απολλώνιας Φλόγας. Όποιος έχει συντονιστεί με την 5η σφαίρα και έχει βιώσει τον Αρχέτυπο Ήλιο η δόνηση του «μεταφράζεται» στις δικές μας αισθήσεις είναι ως «κρύο». Όπως ακριβώς και τα Ύδατα της Πηγής της Μνημοσύνης των Ιερών Μυστηρίων.
Η ζέστη που αναφέρεται στο τυπικό των Ιερών Μυστηρίων του Διός και του Ποσειδώνα ανήκει στην Πηγή της Λήθης, από όπου η Ψυχή πίνει για να ξεχάσει την προηγούμενη ενσάρκωση και να προετοιμαστεί για την επόμενη. Η ζέστη αυτή σχετίζεται με τον δικό μας Υλικό τετρασδιάστατο Ήλιο. Αυτό σημαίνει ότι όλες οι επανενσαρκώσεις γίνονται μέσα στις υλικές διαστάσεις. Συγκεκριμένα μία Ψυχή προετοιμάζεται για την επόμενη επανενσάρκωση στα αόρατα κατώτερα τετρασδιάστατα πεδία του Άδη. Ενώ και πάλι στα ανώτερα τετρασδιάστατα πεδία του Άδη προετοιμάζεται η Ψυχή που έχει πιεί από την Πηγή της Μνημοσύνης για την είσοδό της στα πεδία των Μακάρων της 5ης Σφαίρας.

Μία άλλη επίσης σημαντική διαφορά είναι το «Πυρ» και η «Φλόγα». Το Αιώνιον και Άσβεστον Πυρ είναι το Πυρ της Εστίας. Η διαφορά του Πυρός με την Φλόγα είναι η εξής: Το Πυρ είναι κάτι όπως τα αναμμένα κάρβουνα στο τζάκι. Δεν είναι η Φλόγα που βγαίνει από την αναμμένη Φωτιά . Το Πυρ είναι ακίνητο και πάλλεται. Όπως πάλλεται το Δόρυ της Αθηνάς στα Ολύμπια δώματα, καθώς το κρατά στο χέρι.
Από το Άσβεστον Πυρ της Εστίας παράγεται η Απολλώνιος Φλόγα, η οποία μετατρέπει τον παλμό σε κίνηση καθώς κατέρχεται στις χαμηλότερες Σφαίρες για να αφυπνίσει την Συνείδηση.
Ανάμεσα στο Άσβεστον Παλλόμενο Πυρ της Εστίας και στην Αρχέτυπη Απολλώνια Φλόγα της Κίνησης και της Δράσης υπάρχει ένας «αιθέριος λώρος» που συνδέει τον Παλμό και την Κίνηση. Ο Αιθέριος αυτός Λώρος «ξεπηδά» από το Κηρύκειο του Ερμή. Ενώ η σύνδεση του Αρχέτυπου Ήλιου της 5ης Σφαίρας με τον Υλικό Ήλιο της 4ης Σφαίρας δημιουργείται μέσα από τις 7 πορείες του Άρματος του Άρη.

Το Ιερόν Πυρ της Εστίας «μεταφράζεται» από τον Ανθρώπινο εγκέφαλο ως Χρυσή Αιθέρια Δόνηση που πάλλεται. Τοποθετείται δε στην 6η Ολύμπια Σφαίρα.

Καθώς η Απολλώνιος Φλόγα «ξεπηδά» μέσα από το Πυρ διαθέτει την ίδια ακριβώς δόνηση. Όταν η Απολλώνιος Φλόγα (Αιθέρια Φωτιά) εισχωρεί στην 5η Σφαίρα διαμέσου του Αρχέτυπου Ήλιου (ο οποίος βρίσκεται και αυτός στην 5η Σφαίρα)και τον πυροδοτεί, τότε «μεταφράζεται» από τον Ανθρώπινο εγκέφαλο ως Λευκό-χρυση Δόνηση. Διότι καθώς η Αιθέρια δόνηση αποκτά ένα είδος αιθέριας ταχύτατης κίνησης παρουσιάζεται στο Λευκό Χρώμα.
Καθώς η Απολλώνιος Φλόγα κατέρχεται και εισέρχεται διαμέσου της Πύλης του Υλικού τετρασδιάστατου Ήλιου, στην 4η και 3η διάσταση τότε αποκτά στην μεν 4η ένα ιώδες ανοικτό χρώμα, ενώ στην 3η διάσταση ένα βιολετι-ιώδες (πιο σκούρο χρώμα).

Τα υλικά πεδία ονομάζονται διαστάσεις και όχι σφαίρες. Με την έννοια σφαίρα ονομάζουμε τα πεδία από την 4η διάσταση και επάνω.
Οι μεταβολές αυτές της Απολλώνιας Φλόγας έγκειται αφενός στην 5η σφαίρα διότι εισέρχεται στον «Άχρονο Χρόνο», ενώ στην 4η και 3η διάσταση διότι εισέρχεται στον «Υλικό Χρόνο».
Αυτός ο Ορφικός στίχος μιλάει στο βαθύ υποσυνείδητο, για αυτό και οφείλει να έχει εδραιωθεί όταν ο Άνθρωπος βρίσκεται "εν ζωή". Ο στίχος αυτός υπαγορεύει ένα μέρος του Πυθαγόρειου Βίου. Έτσι όταν η

Ψυχή και το Πνεύμα εγκαταλείψει την Ύλη και βρεθεί μπροστά στους Φύλακες των Πηγών, τότε λειτουργεί το Αστρικό Εν-Συνείδητο και επαναλαμβάνει αυτούς τους στίχους.
Επίσης ο στίχος αυτός συνοδεύει τον Ορφικό Ύμνο της Μνημοσύνης και ειπώνεται στο τέλος στα Ιερά Μυστήρια του Διός και του Ποσειδώνα, τα οποία (στην κλίμακα) είναι αμέσως μετά τα Πυθαγόρεια.

Τα Ιερά μυστήρια είναι η Κορωνίς (η μήτρα που γέννησε τον Ασκληπιό, την θεραπεία και την μετουσίωση διαμέσου της Απολλώνιας δόνησης) των Πέντε Κορυφών του Αστέρα (δηλαδή η Κορωνίς του Ανθρώπου).
Αυτό σημαίνει ότι η οντότητα - Άνθρωπος - Μύστης οφείλει να έχει περάσει, να έχει μυηθεί στα προηγούμενα (Καβείρια - Ελευσίνια - Ορφικά - Πυθαγόρεια) έστω και με έναν σύγχρονο τρόπο.
Αυτά που γράφω γνωρίζω ότι είναι δύσκολα στην σημερινή εποχή, αλλά όχι ακατόρθωτα. Είναι όμως η σειρά «εν τάξει» και ο Απόλλωνας που επιβλέπει όλες αυτές τις διαδικασίες είναι πολύ αυστηρός με τα τυπικά των Μυστηρίων.

Για να ενεργοποιηθεί ο συγκεκριμένος Ορφικός στίχος ο Άν- θρωπος (ο Άνω Θρώσκων) οφείλει πρώτα να αφυπνίσει την Μνημοσύνη - Ενθύμηση. Όταν "αρχίσει να θυμάται", όταν αρχίσει να επικοινωνεί με τα αρχεία της Γνώσης των Ανώτερων Σφαιρών, τότε στον Ύμνο της Μνημοσύνης, προσθέτει και τον συγκεκριμένο προαναφερθέντα στίχο. Μόνο τότε μπορεί να λειτουργήσει ο συγκεκριμένος στίχος και να δώσει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

Άϊλα

Έρως και Ψυχή