Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΣΤΙΣ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ

http://www.panoramio.com/photo/43804525

To μνημείο του Σπαρτιάτη Λεωνίδα το έφραξε με περίβολο, επειδή θαύμασε τον άνδρα. Και βαδίζοντας στον λόφο, πάνω στον οποίο λέγεται ότι οι Λακεδαιμόνιοι καλύφθηκαν από τα τοξεύματα, άκουσε τους συνομιλητές του να διαφωνούν μεταξύ τους σχετικά με το ποιο είναι το πιο ψηλό βουνό της Ελλάδας· αφορμή για την συζήτηση ήταν το όρος Οίτη που βρισκόταν στο οπτικό τους πεδίο. Τότε ο Απολλώνιος ανεβαίνοντας στον λόφο είπε:

«Εγώ νομίζω ότι αυτό το ύψωμα είναι το πιο ψηλό· διότι εκείνοι που πέθαναν εδώ προασπίζοντας την ελευθερία, το αντιπαρέταξαν στην Οίτη και το έκαναν από πολλούς Ολύμπους ψηλότερο. Εγώ θαυμάζω εξαιρετικά τους άνδρες εκείνους, ιδιαιτέρως όμως τον Μεγιστία τον Ακαρνάνα που, μολονότι γνώριζε τι θα πάθουν, προτίμησε να συμμεριστεί την μοίρα τους, φοβούμενος όχι τον θάνατο, αλλά μήπως δεν πεθάνει μαζί με τέτοιους άνδρες.»

Βίος Απολλωνίου, Βιβλίο Δ, Κεφάλαιο ΧΧΙΙΙ

http://apolloniustyaneus.blogspot.gr/

ΑΜΙΛΛΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Ο Απολλώνιος συζητούσε και με τους Σμυρναίους και για το πώς θα μπορούσαν να κυβερνώνται οι πόλεις με ασφάλεια, επειδή τους έβλεπε να διαφωνούν και να μην συμπίπτουν στις ιδέες. Έλεγε λοιπόν ότι μια πόλη που θέλει να κυβερνιέται σωστά, έχει ανάγκη από ένα μίγμα ομόνοιας και αντιπαράθεσης, επειδή όμως αυτό φάνηκε ότι ελέχθη χωρίς πειστικότητα και λογική συνέπεια και κατάλαβε ο Απολλώνιος ότι οι περισσότεροι δεν συμμερίζονται την άποψή του, είπε:

«Το λευκό και το μαύρο δεν θα μπορούσαν ποτέ να γίνουν ένα, ούτε το πικρό θα μπορούσε να συνυπάρξει αρμονικά με το γλυκό, αλλά η ομόνοια μπορεί να αναμιχθεί με την αντιπαράθεση απόψεων και να υπηρετήσει την ασφάλεια των πόλεων. Κι αυτό που λέω πρέπει να το εννοήσουμε ως εξής: η διχόνοια η οποία οδηγεί τους ανθρώπους στα ξίφη και τον αλληλολιθοβολισμό, ας παραμείνει μακριά από την πόλη, γιατί υπάρχει ανάγκη σωστής ανατροφής παιδιών και χρειαζόμαστε νόμους, καθώς και κατοίκους που να επιδίδονται εξ ίσου στις συζητήσεις και τα έργα· η ευγενής όμως άμιλλα μεταξύ των πολιτών, που αποβλέπει στο κοινό καλό, η φιλοδοξία δηλαδή του καθενός να διατυπώσει μια γνώμη καλύτερη από κάποιαν άλλη, να ασκήσει όσο πιο καλά μπορεί κάποια εξουσία, να εκπροσωπήσει επιτυχέστερα την πόλη ως πρεσβευτής, να κτίσει οικοδομήματα λαμπρότερα από κάποιον άλλο, νομίζω ότι ένας τέτοιου είδους ανταγωνισμός είναι ωφέλιμος και μια διαφωνία του τύπου αυτού μεταξύ των πολιτών αποβαίνει χρήσιμη για το κοινό καλό. Το να ασχολείται έκαστος με κάτι διαφορετικό προς όφελος της πόλεως, παλαιότερα το θεωρούσαν ανόητο οι Λακεδαιμόνιοι, διότι αυτοί ασκούνταν μόνον στα πολεμικά, σ’ αυτά διακρίνονταν όλοι και αυτά αποτελούσαν την αποκλειστική τους απασχόληση· εμένα όμως μου φαίνεται προτιμότερο να κάνει ο καθένας ό,τι γνωρίζει και μπορεί. Γιατί η πόλη θα ευημερεί με ειρήνη και θα ορθοποδεί, αν ο ένας άνδρας θαυμάζεται για την επιρροή του στον λαό, ο άλλος για την σοφία του, κάποιος άλλος για τον πλούτο που αποκτά και τον διαθέτει για το κοινό καλό, ο άλλος για την αρετή του, ο άλλος για την σοβαρότητα και την αυστηρότητα έναντι εκείνων που κάνουν παραπτώματα και τέλος ο άλλος για τα καθαρά και πέρα από κάθε υποψία χέρια του.»

Και καθώς διατύπωνε αυτές τις σκέψεις είδε ένα τρικάταρτο πλοίο να ετοιμάζεται για αναχώρηση και τους ναύτες να κάνουν ο καθένας κάτι διαφορετικό για να μπορέσει αυτό να αποπλεύσει. Κατευθύνοντας λοιπόν σ’ αυτό την προσοχή των παρόντων είπε:

«Βλέπετε το πλήρωμα του πλοίου, το πώς άλλοι έβαλαν σ’ αυτό τα πηδάλια, επειδή είναι κωπηλάτες, άλλοι ανασύρουν και κρεμούν την άγκυρα, άλλοι δίνουν τα πανιά στον άνεμο και άλλοι καταβάλλουν προσπάθειες από την πρύμνη και την πλώρη; Εάν όμως κάποιος παραλείψει να εκτελέσει ένα από αυτά, που είναι δικό του έργο, ή καταπιαστεί με την ναυτική τέχνη αδέξια, θα διατρέξουν κίνδυνο κατά το ταξίδι και οι ίδιοι θα θεωρηθούν ως πραγματική καταιγίδα. Αν όμως προσπαθήσουν να ανταγωνιστούν τον ίδιο τους τον εαυτό και φιλοτιμηθούν, ώστε ο ένας να μην φανεί κατώτερος του άλλου, όλα τα λιμάνια θα είναι βολικά για το πλοίο αυτό, γεμάτα γαλήνη και φιλικά και έτσι η φρόνησή τους θ’ αποδειχθεί Ποσειδών Ασφάλειος».

Βίος Απολλωνίου, Βιβλίο Δ, Κεφάλαια VIII-ΙΧ

http://apolloniustyaneus.blogspot.gr/

Η ΕΠΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΑΔΑΝΩΝ

Αυτή είναι μια επιγραφή για τον Απολλώνιο η οποία βρίσκεται στο μουσείο των Αδάνων. Το κείμενο που διακρίνεται έχει ως εξής (σε παρένθεση τα γράμματα που λείπουν):

(ΟΥΤΟΣ) ΑΠ(Ο)ΛΛΩΝΟΣ ΜΕΝ ΕΠΩΝΥΜΟΣ, ΕΚ ΤΥΑ(ΝΩΝ Δ)Ε ΛΑΜΨΑΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΣΒΕΣΕΝ ΑΜΠΛΑΚΙΑΣ.

...ΦΟΣ ΤΥΑΝΩΝ TOΔ’ ΕΤΗΤΥΜΟΝ, ΟΥΡΑΝΟΣ ΑΥΤΟΝ (ΠΕΜΨΕΝ Ο)ΠΩΣ ΘΝΗΤΩΝ ΕΞΕΛΑΣΙΕ ΠΟΝΟΥΣ.

Η πρώτη φράση λέει ότι ο Απολλώνιος (ονομασθείς από τον Απόλλωνα), λάμποντας από τα Τύανα, έσβησε τις αμπλακίες (σφάλματα/αμαρτήματα) των ανθρώπων.

Στην δεύτερη η λέξη που λείπει είναι μάλλον ΣΟΦΟΣ τον οποίο έστειλε ο ουρανός να θεραπεύσει τους πόνους των θνητών. Έχει προταθεί επίσης η λέξη ΤΑΦΟΣ, αλλά κάτι τέτοιο φαίνεται απίθανο αφού ο τάφος του δεν βρέθηκε ποτέ ούτε είναι γνωστό να τάφηκε ο Απολλώνιος στα Τύανα.

Απολλώνιος ο Τυανεύς

ΑΙΕΝ ΑΡΙΣΤΕΥΕΙΝ

Τη συμβουλή «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων» («πάντα να αριστεύεις και να είσαι από τους άλλους ο καλύτερος») δίνει ο Πηλέας στον γιο του Αχιλλέα όταν φεύγει για την Τροία (Ιλιάδα Λ,784).

Την ίδια επίσης συμβουλή δίνει και ο Ιππόλοχος στον γιο του Γλαύκο, αρχηγό στους Λύκιους και αντίπαλο των Αχαιών (Ιλιάδα Ζ,128).

Το παράγγελμα αυτό έγινε το θεμελιώδες ηθικό ιδανικό σε ολόκληρο τον Αρχαίο Ελληνικό κόσμο. Η χαρακτηριστικότερη εκδήλωσή του βρίσκεται στη θεσμοθέτηση των πολυάριθμων και ποικιλώνυμων αγώνων. Το ιδεώδες αυτό έγινε η αιτία για τη δημιουργία πάμπολλων υπέροχων μορφών, ατομικών αλλά και συλλογικών. http://greek_greek.enacademic.com/

ΕΛΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΔΕΞΟΥ Τ᾿ ΑΡΜΑΤΑ ΤΑ ΞΑΚΟΥΣΤΑ ΤΟΥ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

Το ξημέρωμα της 27ης μέρας της Ιλιάδας (4η της μάχης) η Θέτιδα φέρνει τα ολοκαίνουρια όπλα στον Αχιλλέα, που θρηνεί ακόμη το νεκρό φίλο του. Η θεά στάζει αμβροσία και νέκταρ στα ρουθούνια του νεκρού, ώστε να μείνει αναλλοίωτος, και συμβουλεύει το γιο της να συγκαλέσει συνέλευση, να συμφιλιωθεί με τον Αγαμέμνονα και μετά να οπλιστεί για τη μάχη. Ακολουθώντας τις υποδείξεις της, ο Αχιλλέας συγκαλεί την αγορά των Αχαιών και παίρνει πρώτος το λόγο· ο ήρωας αποκηρύσσει την οργή του και ζητάει από τον Αγαμέμνονα να παρατάξει αμέσως το στρατό, γιατί βιάζεται να εκδικηθεί. Ο αρχηγός του στρατού με ύφος απολογητικό δηλώνει μετανιωμένος και έτοιμος να επανορθώσει, δίνοντας στον Πηλείδη τα δώρα που του υποσχέθηκε την προηγούμενη μέρα ο Οδυσσέας. Ο Αχιλλέας όμως βιάζεται· εκείνο που προέχει γι' αυτόν είναι η εκδίκηση. Τότε παρεμβαίνει ο Οδυσσέας, για να υποστηρίξει ότι πρέπει να γευματίσει πρώτα ο στρατός και ο Αγαμέμνονας να ικανοποιήσει ηθικά και υλικά τον Αχιλλέα. Ακολουθεί θυσία και όρκος του Αγαμέμνονα, ενώ ο Αχιλλέας υποχωρεί και δέχεται να γίνουν όλα με τάξη.

Μετά το τέλος της συνέλευσης, οι Μυρμιδόνες οδηγούν τη Βρισηίδα μαζί με όλα τα δώρα στη σκηνή του Αχιλλέα, όπου αυτή βλέπει το νεκρό Πάτροκλο και ξεσπάει σε μοιρολόι. Στο μεταξύ οι Αχαιοί ετοιμάζονται έχοντας και τον Αχιλλέα ανάμεσά τους. Ο ποιητής μάς παρουσιάζει με λεπτομέρειες την εμφάνιση του ήρωα, την καινούρια πανοπλία του και την ετοιμασία του αμαξιού του με ηνίοχο τον Αυτομέδοντα. Ο γιος του Πηλέα είναι πανέτοιμος να εκδικηθεί το θάνατο του φίλου του, αν και ξέρει ότι αυτό θα φέρει πιο κοντά και το δικό του τέλος. Του το θυμίζει άλλωστε με τρόπο «θαυμαστό» το άλογό του, ο Ξάνθος. Το όμορφο άλογο, με φωνή που του έδωσε η Ήρα, προφητεύει το θάνατο του ήρωα. Ο Αχιλλέας, ωστόσο, έχει πάρει την απόφασή του και ορμάει στη μάχη.

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ -Τ-

 Η Αυγή η κροκοψιαντούσα επρόβαινε μεσ᾿ απ᾿ το μέγα ρέμα

του Ωκεανού, το φως σε αθάνατους και σε θνητούς να φέρει·

κι έφτανε εκείνη στα πλεούμενα με του θεού τα δώρα.

Κι ήβρε πεσμένο απά στον Πάτροκλο τον ακριβό το γιο της

να κλαίει πικρά, και πλήθος σύντροφοι τρογύρα μαζεμένοι

θρηνούσαν κι η Θεά η τρισεύγενη πήγε, κοντά του έστάθη,

το χέρι του 'σφίξε, τον έκραξε κι αυτά του λέει τα λόγια:

« Παιδί μου, αυτόν ας τον αφήσουμε, κι ας καίγεται η καρδιά μας,

να κοίτεται, έτσι αφού το θέλησαν οι αθάνατοι να πέσει.

Μον᾿ έλα εσύ και δέξου τ᾿ άρματα τα ξακουστά του Ηφαίστου·

τόσο όμορφα κανείς δε φόρεσε θνητός ποτέ στους ώμους.»

Αυτά είπεν η θεά, και τ᾿ άρματα μπρος στου Αχιλλέα τα πόδια

πιθώνει χάμω, κι αντιβρόντηξεν η πλουμισμένη αρμάτα'

κι οι Μυρμιδόνες όλοι ετρόμαξαν, δε βάστηξε κανένας

να ρίξει τη ματιά του απάνω της, μον᾿ άρχισαν να τρέμουν.

Μόνο ο Αχιλλέας, ως τα 'δε, εχόλιασε περίσσια ακόμα, κι άγρια

κάτω απ᾿ τα βλέφαρα τα μάτια του ξαστράφταν, σαν τη φλόγα,

και του θεού τα δώρα εχαίρουνταν να τα κρατά στα χέρια.

ΟΜΗΡΟΥ ΙΛΙΑΣ-Τ-  ,  HELEN12105

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ «ΣΩΤΗΡΕΣ»;

Το ιερατείο, ισχυρίζεται ότι τα δύσκολα χρόνια της Τουρκοκρατίας διέσωσε τον Ελληνισμό, κρατώντας τον ενωμένο κάτω από την σκέπη της Εκκλησίας. Επίσης, διά της γλώσσας των Ευαγγελίων και των Ιερών Γραφών διέσωσε την ελληνική γλώσσα. (Μάλλον η ελληνική γλώσσα διέσωσε τας Γραφάς τους). Μου θυμίζουν την λαϊκή παροιμία «Να σε σφάξω Γιάννη να σε αλείψω λάδι». Ακόμη δεν μπορούν να αντιληφθούν οι του ιερατείου, ότι ήταν οι κύριοι υπεύθυνοι της κατάρρευσης της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, και μετά εμφανίζονται, τάχα, ως σωτήρες.

Από ποιούς μας διέσωσαν, από ποιούς πράγματι κινδύνευε ο Ελληνισμός η ιστορία του και η γλώσσα του; Γιατί, μέχρι να επιβληθεί διά της βίας ο Χριστιανισμός ο Όμηρος και τα άλλα συγγράμματα κυκλοφορούσαν ελεύθερα χωρίς κανέναν κίνδυνο εξαφάνισης. Ποιοί ήταν αυτοί που επιβουλεύονταν την ελληνική γραμματεία;

Φυσικά, είναι αυτοί που έκαιγαν τα βιβλία δημοσίως, και δεν είναι άλλοι από τους διανοητικώς ανάπηρους (αγίους) πατέρες, και το σκυλολόι τους τις ορδές των καλόγερων, και με πρώτον διδάξαντα τον Παύλο, στην πρώτη οργανωμένη καύση βιβλίων στην Έφεσο. Το μέγεθος του διαπραχθέντος εγκλήματος κατά της γνώσης ήταν τρομακτικό, αν λάβουμε υπ' όψιν, ότι η τέχνη της τυπογραφίας δεν είχε ακόμη εφευρεθεί, και τα κυκλοφορούντα τότε βιβλία ήταν χειρόγραφα, άρα και σπάνια.

Κατά την οθωμανική κατοχή, οι Τούρκοι δεν απαγόρευσαν την ίδρυση σχολείων. Τότε, από ποιους κινδύνευε ο Ελληνισμός; Κινδύνευε ο Ελληνισμός από κάποιους ρασοφόρους που του έλεγαν, ότι «δεν είναι Έλληνες αλλά χριστιανοί»; Κινδύνευε από κάποιους άλλους ρασοφόρους, που απαγόρευαν να βάζουν στα παιδιά τους αρχαιοελληνικά ονόματα; Κινδύνευε και ακόμη κινδυνεύει από όλους τους ρασοφόρους, εκόντες άκοντες που σε πολλές λειτουργίες εξακολουθούν να εξυβρίζουν τους γίγαντες της αρχαιοελληνικής διανόησης; Κινδύνευε ο Ελληνισμός από κάποιον ρασοφόρο που του έλεγε, «ντρέπομαι γιατί είμαι Έλλην» και «άξιοι μαχαίρας οι ελληνόφρονες»; Κινδύνευε ο Ελληνισμός από κάποιους ρασοφόρους, όπως ο πατριάρχης Ιεροσολύμων Άνθιμος, που τύπωσε στο πατριαρχικό τυπογραφείο της Κωνσταντινούπολης, την περιβόητη «Πατρική Διδασκαλία», που ήταν ένα κήρυγμα δουλικής υποταγής εις την υψηλή βασιλεία των Οθωμανών, και λίβελλος κατά της Γαλλικής Επανάστασης; Χαρακτηριστικό απόσπασμα: «Ο Θεός...ύψωσε την βασιλεία αυτήν των Οθωμανών περισσότερο από κάθε άλλην, διά να αποδείξει αναμφιβόλως ότι θείο εγένετω βουλήματι».

Και επειδή η ταυτότητα ενός λαού καθορίζεται από δύο κυρίως παράγοντες ήτοι την ιστορία του και την γλώσσα του. Προτρέπω λοιπόν το ιερατείο να δουν τους Αλβανούς που διέσωσαν και την φυλή τους και την γλώσσα τους, κουβαλώντας μια ιστορία που δεν συγκρίνεται με την ελληνική, και μια γλώσσα που μέχρι το 1920 ποτέ δεν είχε γραφτεί.

Πώς λοιπόν δεν θα διασώζαμε εμείς οι Έλληνες την φυλή και την γλώσσα μας, αφού είχαν μεριμνήσει οι πρόγονοί μας να μας εφοδιάσουν με μια αξιοθαύμαστη ιστορία, με ένα ανεπανάληπτο πολιτισμό (τον οποίο οι πατέρες της Εκκλησίας εξύβρισαν, και διαπόμπευσαν) και με χιλιάδες συγγράμματα (ιστορικά, φιλοσοφικά, επιστημονικά κ.ά.) πρωτοφανή και μοναδικά στα μέχρι τότε παγκόσμια δεδομένα; Δυστυχώς, ένα μέρος αυτών που διασώθηκαν, και τα έχουμε σήμερα στα χέρια μας, το οφείλουμε στους Άραβες και όχι στους Βυζαντινούς.

Με την ραγδαία εισροή στον ελληνικό χώρο, κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 18ου αιώνα, των νέων ιδεών του Διαφωτισμού, δυστυχώς το ιερατείο δεν κατάφερε να συμπλεύσει. Η στάση του θα μπορούσε να ήταν τουλάχιστον ουδέτερη, όμως ήταν άκρως εχθρική, σε αντίθεση με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που κράτησε ουδέτερη στάση.

Στα χρόνια αυτά, ενώ οι λαοί της Ευρώπης δονούντο από τις νέες ιδέες του Διαφωτισμού που οι ρίζες του ξεκίνησαν από την αρχαία Ελλάδα, στην νέα Ελλάδα, για το ιερατείο ήταν αποδιοπομπαίος τράγος.

Δυστυχώς, το ιερατείο δεν μπόρεσε, αλλά ούτε και σήμερα μπορεί να ξεκόψει από τον μεσαιωνικό σκοταδισμό.

Με αυτά και με τα άλλα, πώς λοιπόν να μην αναφωνήσουμε: «Ποιός θα μας σώσει από τους σωτήρες, ποιός;».

ΙωάννηςΘεοδωρόπουλος , http://www.pare-dose.net/

"Αντίσταση"

Ο συνεταιρισμός καταναλωτών ΙΝΚΑ μέσα από το βίντεο που δημιούργησε ο ταλαντούχος σκηνοθέτης Θ. Παπαδουλάκης και η εταιρία IndigoView, περιγραφει με τον πιο ουσιαστικό τροπο την πραγματικότητα... Ο ίδιος ο σκηνοθέτης στην προσωπική του σελίδα στο Facebook αναφέρει:

Τη σημασία της αντίστασης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όλοι τη γνωρίζουμε. Τη σημασία της αντίστασης σήμερα, την ανακαλύπτουμε…

Το νέο διαφημιστικό spot του ΙΝΚΑ είναι ένα ηχηρό μήνυμα για τη στήριξη των ντόπιων επιχειρήσεων και προϊόντων κάτι που αποτελεί και το βασικό μέλημα του συνεταιρισμού.

http://www.neatv.gr/index.php , flashnewsgr

TO ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΗΜΑΔΙ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΕΙΑΣ (ΚΑΙ Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΑ ΚΟΙΝΑ) - ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ

Δύο Αστυνομικοί κρατώντας το «μεμιλτωμένο σχοινί» προσπαθούν να μαζέψουν τους Αθηναίους πολίτες.
Από το περιοδικό LIFE της 8ης Μαρτίου 1963

μίλτος = ερυθρός μόλυβδος, σχοινίον μεμιλτωμένον

μιλτόω = χρίω δια μίλτου, «δια μίλτου βεβαμμένον δι’ ου συνήλαυνον εις την εκκλησίαν τους εν τη αγορά περιφερομένου». Αριστοφάνης, Αχαρνής 22, Εκκλησιάζουσες 378.

Συγκεκριμένα, «Και όσοι είναι στην αγορά μιλούν, πάνω κάτω, και ξεφεύγουν το σκοινί, που είναι γεμάτο χρώμα», Αχαρ. 22.

Κοντολογίς, όταν συνεδρίαζε η εκκλησία, του Δήμου βεβαίως, δυο αστυνόμοι περιφέρονταν στην αγορά, και με την απειλή να περιβάλλουν τους ασκόπως περιφερόμενους πολίτες με το εμποτισμένο σε μίλτο σχοινί, το οποίο θα τους κοκκίνιζε τα ρούχα, τους εξωθούσαν προς την εκκλησία (συνέλευση)!

Εδώ και τώρα να διορίσει η πολιτεία αστυνόμους Μιλτάδες για να κυνηγούν τους περιφερόμενους στην αγορά βουλευτές, αφού μέσα στη βουλή, τις περισσότερες φορές παρευρίσκονται το πολύ καμμιά δεκαριά.

Όσο για τους δημότες των Δήμων. Αφήστε τους αυτούς κατά μέρος. Αυτοί τρέχουν στις χριστιανικές εκκλησίες των κωφάλαλων. Μάλιστα κωφάλαλων. Διότι είτε ακούνε εκεί κάτι είτε δεν ακούνε, το ίδιο ακριβώς κάνει. Γρυ δεν καταλαβαίνουν από τα κατεβατά των ψαλτάδων και των παπάδων! Όσο για την λαλιά τους. Το ίδιο ακριβώς θα συμβεί ακόμα κι αν ξεχάσουν τη γλώσσα τους στο σπίτι.

Κι αν τύχει καμμιά φορά να παρευρίσκονται πολίτες σε συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου του δήμου τους, παρευρίσκονται για να παρακολουθούν άλαλοι τις κοκορομαχίες των δημοτικών τους συμβούλων.

Αυτό είναι το κατάντημα των ανθρώπων που έχουν προγόνους της εκκλησίας του Δήμου! Προγόνους που διέθεταν Μιλτάδες για τους ανεύθυνους πολίτες. Οποίος ελεεινός και τρισάθλιος ξεπεσμός! 
Πηγή: http://athriskos.gr/354/

Συγκεκριμένα υπήρχε ο εξής εντυπωσιακός θεσμός: Αστυνομικοί περιπολούσαν στην αγορά κρατώντας τις άκρες ενός σχοινιού βαμμένου κόκκινου και όποιος δεν πήγαινε γρήγορα στην Πνύκα, όπου ελάμβανε χώρα η εκκλησία του Δήμου, σημαδευόταν με το χρώμα, κι έτσι εκτίθονταν στους συμπολίτες του για αμέλεια του βασικού δημοκρατικού του καθήκοντος. Αριστοφάνης, Αχαρνής, Μγρφ. Τ. Ρούσσος, εκδ. Κάκτος, 199.

Αργότερα, μετά την αποκατάσταση της Δημοκρατίας το -403 από την τυραννία των Τριάκοντα που καθιερώθηκε και η πληρωμή των πολιτών για την συμμετοχή στην εκκλησία του Δήμου (σημειώνω σε αντιδιαστολή: εμείς πληρώνουμε για να πολιτεύονται άλλοι για εμάς), όσοι σημαδεύονταν ή ήσαν αργοπορημένοι έχαναν αυτό το δικαίωμα.

Ίσως ένας τέτοιος θεσμός να φαντάζει σήμερα κωμικός και βέβαια ξένος, σίγουρα όμως δείχνει κάτι για την νοοτροπία, τον τρόπο της σκέψης, της κοινωνίας όπου αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε. Φανερώνει νομίζω μια συλλογική (όχι απαραίτητα καθολική) συνείδηση όπου η ανάγκη για συμμετοχή στα κοινά, την πραγμάτωση μιας κοινωνίας σχέσεων με σκοπό πρώτα το κοινό συμφέρον, γίνεται ένα ιδανικό, δηλαδή μια επιθυμία η οποία δεν αναφέρεται στο εγώ αυτού που την έχει (δεν είναι εγωκεντρική) και συνοδεύεται από την πεποίθηση ότι όλοι πρέπει να την επιθυμούν. Έτσι ακόμη και αν αυτή η ανάγκη δεν αποτελεί συνειδητή ανάγκη όλων, η αμέλεια ικανοποίησή της από μια μειονότητα επιφέρει τον κοινωνικό στιγματισμό των ατόμων (και η αποτελεσματικότητα και η επιβίωση αυτού του θεσμού επαφίεται ακριβώς σε αυτό)

Για τον Αρχαίο Αθηναίο, ο οποίος συμμετείχε σε συνελεύσεις 4 φορές το μήνα και ικανοποιούσε την πρωταρχική του ανάγκη (πάνω από κάθε ίδιους σκοπούς) να διαμορφώσει το κοινό περιβάλλον του αλλά και τις σχέσεις με τα άλλα μέλη της κοινωνίας, ο χαρακτηρισμός κάποιου ως ιδιώτη είχε πολλές φορές υβριστική χρειά, εξού και το αγγλικό idiot (δηλαδή ηλίθιος). 

Αλλά πότε κάποιος είναι ιδιώτης; Όταν ως  άτομο ενδιαφέρεται για τις ιδιαίτερες υποθέσεις του (ή αυτές της οικογένειας του ή αυτές της ομάδας του) και αδιαφορεί για τα κοινά· όπως σημειώνει ο Walter C. Parker στο ενδιαφέρον άρθρο του «Εκπαιδεύνοντας εναντίον της Ιδιωτείας» [Teaching against Idiocy], είναι ένα άτομο το οποίο συμπεριφέρεται ως ένα παρασυρόμενο πλοίο χωρίς συναίσθηση για τους πιθανούς κινδύνους που δημιουργεί για τους άλλους.  Όπως τονίζει μάλιστα αργότερα, ένας ιδιώτης είναι εγγενώς αυτοκτονικός, διότι Ο ΙΔΙΩΤΗΣ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΟΕΙ, ΟΤΙ Η ΙΔΙΩΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ Η ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΛΗΡΩΣ ΕΞΑΡΤΩΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΟΣ.

http://anaghrapho.blogspot.gr/2011/08/to.html  

"ΕΙΣ ΑΠΟΛΛΩΝ"

ΠΕΡΙ ΣΥΜΒΟΛΩΝ - ΤΑ ΑΓΑΛΜΑΤΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

Για να κάνουμε τα σύμβολα να μιλήσουν σε εμάς πρέπει να οπλιστούμε κατάλληλα φιλοσοφικά ώστε να προσεγγίσουμε το απεικονιζόμενο από το σύμβολο θέμα με την σωστή οπτική.

Αν δεν το κάνουμε αυτό, οι προσπάθειες μας στην καλύτερη περίπτωση θα πλησιάζουν και θα αποκτούν μια αμυδρή κατανόηση του συμβόλου, εάν δε φιλοσοφικά δεν έχουμε σημείο επαφής με το θέμα, είναι σαφές ότι το σύμβολο δεν πρόκειται ποτέ να μας μιλήσει.

Ας κάνουμε μια προσέγγιση στα αγάλματα των θεών.

Κάποιος ο οποίος φιλοσοφικά ανήκει σε διαφορετική προσέγγιση από ότι η Ελληνική, είναι σαφές ότι δεν πρόκειται ποτέ να του μιλήσουν τα αγάλματα και δεν θα δώσουν στην ψυχή του αυτό για τα οποίο προορίζοντο όταν κατασκευάστηκαν.

Σίγουρα θα αποκομίζει αυτό που του προσφέρει η θέα των αγαλμάτων, αλλά είναι προφανές ότι δεν θα αντιληφθεί τι ακριβώς θείες δυνάμεις και λειτουργίες απεικονίζονται σε αυτά.

Έτσι για παράδειγμα ένας Χριστιανός σίγουρα θα εκστασιαστεί από το κάλλος και την ευφορία που προσδίδει η θέα ενός αγάλματος αλλά θα το θεωρήσει σαν ένα απλό έργο τέχνης. Διότι είναι προφανές ότι αν αρχίσει και αναγνωρίζει τι κρύβεται στην συμβολική κάποιου αγάλματος και αρχίσει να του «μιλά» το άγαλμα, τότε είναι σαφές ότι θα αρχίσει να βρίσκεται σε συνειδησιακή σύγχυση.

Θα ήταν περιττό να τονίσω ότι τα αγάλματα ποτέ δεν λατρεύτηκαν για την ύλη από την οποία φτιάχτηκαν, δεν υπήρξε δηλαδή ειδωλολατρική λατρεία, όμως δυστυχώς διακινήθηκε αυτή η θέση προφανώς όταν χρειάστηκε να συκοφαντηθεί και να παραποιηθεί η Ελληνική Θρησκεία.

Άλλωστε οι φιλόσοφοι μας είναι ξεκάθαροι σε αυτό το θέμα.

Ο Πορφύριος στο Κατά Χριστιανών 76 λέει: «Όποιος σέβεται τους θεούς δεν τους ταυτίζει με το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένα τα ομοιώματα τους. Είναι φυσικό οι θεοί να αποδίδονται ανθρωπομορφικά «διότι ο άνθρωπος είναι το ωραιότερο από τα έμβια όντα και θεωρείται εικόνα του θεού».

Όπως επίσης ο Ερμείας, μαθητής του Συριανού και συμμαθητής του Πρόκλου, στα Σχόλια του στον Φαίδρο 181.29 μας τονίζει ότι: «Και εδώ οι θυσιάζοντες στα αγάλματα δεν θυσιάζουν στην ύλη και στις εικόνες αλλά στους θεούς» όπως και στο 190.15 «όπως ακριβώς εδώ τιμούμε το άγαλμα όχι για το υποκείμενο αλλά για τον θεό».

Είναι προφανές γιατί οι μεγάλοι αυτοί φιλόσοφοι αναγκάστηκαν να διατυπώσουν τέτοιες θέσεις για να ξεκαθαρίσουν τα αυτονόητα, αν κρίνουμε από την εποχή στην οποία συνεγράφησαν τα συγκεκριμένα έργα.

Όμως και σήμερα, σύγχρονοι και περιφερόμενοι "μυσταγωγοί" προς άγραν πελατείας διακινούν την, ξένη προς την Ελληνική σκέψη, θέση ότι οι θεοί ήταν άνθρωποι που εξελίχθησαν και κατόρθωσαν να γίνουν θεοί και μάλιστα κάποια στιγμή και Ολύμπιοι. Ένα από τα επιχειρήματα που προβάλλουν είναι ότι η θέση αυτή στηρίζεται και από το γεγονός ότι τα αγάλματα των θεών είναι ανθρωπομορφικά άρα κατ' αυτούς "αποτυπώνουν ότι οι θεοί ήταν κάποτε άνθρωποι και για αυτόν τον λόγο έχουν ανθρωπομορφική απεικόνιση".

Πρόκειται σαφώς για σαφή άγνοια βασικών αρχών της Ελληνικής Θεολογίας.

(Περισσότερα για το θέμα αυτό - ότι οι θεοί δεν ήταν ποτέ άνθρωποι στο παρελθόν - ανατρέξτε στο http://empedotimos.blogspot.com/2009/03/blog-post_25.html)

Προφανώς - και επιεικώς - απέχουν πόρρω από μια στοιχειώδη μελέτη των Ελληνικών κειμένων - γιατί η Ελληνική απόρριψη τέτοιων θέσεων είναι σκληρή και αμείλικτη.

Ο Πορφύριος στο Περί Αγαλμάτων 2 μας λέει ότι: «Και απεικόνισαν τους θεούς με μορφή ανθρώπων επειδή το θείον διέπεται από λογική και τους έκαναν ωραίους διότι οι θεοί έχουν ομορφιά αγνή και ανόθευτη».

Ο Ολυμπιόδωρος στα Σχόλια στον Αλκιβιάδη 2.137 τονίζει ότι «Αυτό που είναι για τους Έλληνες τα αγάλματα είναι για τους Αιγυπτίους τα ζώα. Είναι σύμβολα κάθε ενός από τους θεούς στον οποίο αφιερώνονται».

Ο Σαλούστιος στο Περί Θεών και Κόσμου 23, πέραν άλλων συμβολισμών που μας παραθέτει, τονίζει ότι τα αγάλματα σαν εικόνες ζωής έλαβαν ανθρωπομορφικό σχήμα:

«Και η μεν πρόνοια των θεών απλώνεται παντού και απλώς απαιτείται μόνο κάποια ικανότητα για να την δεχθούμε, η κάθε ικανότητα ωστόσο αποκτάται δια της μυήσεως και της ομοιώσεως προς τους θεούς, για αυτό λοιπόν οι μεν ναοί εκτίσθησαν ως εικόνες του ουρανού, οι δε βωμοί ως εικόνες της γης, τα δε αγάλματα ως εικόνες της ζωής -για αυτό και επλάσθησαν ωσάν ζωντανά όντα- οι δε ευχές ως εικόνες του νοερού τα δε μυστηριακά σύμβολα ως εικόνες των αρρήτων ουρανίων δυνάμεων, τα δε βότανα και οι λίθοι ως εικόνες της ύλης, τα δε θυσιαζόμενα ζώα ως εικόνες της εντός μας άλογης ζωής».

Όμως τι ακριβώς θα μας πουν τα αγάλματα αν τα προσεγγίσουμε έχοντας οπλιστεί με την λαμπερή πανοπλία που μας παρέχει η Ελληνική Φιλοσοφία και Θεολογία;

Πέραν του παραπάνω αποσπάσματος από τον Σαλούστιο, ο Πρόκλος στα Σχόλια στον Ευκλείδη 138.10 μας δίνει μια ένδειξη για το πως να προσεγγίσουμε ένα άγαλμα:

«Υπεράνω τέλος όλων αυτών των σχημάτων βρίσκονται τα τέλεια, ενιαία, άγνωστα και απόρρητα σχήματα των θεών, τα οποία επιβαίνουν στα νοερά σχήματα και περατώνουν με ενιαίο τρόπο όλα τα σχήματα και συγκρατούν τα πάντα μέσα στα δικά τους ενιαία όρια. Αυτών των σχημάτων τις ιδιότητες αποτυπώνει η θεουργία στα αγάλματα των θεών και περιβάλλει κάθε άγαλμα με διαφορετικά σχήματα. Και άλλα τα απεικονίζει μέσω των απορρήτων συμβόλων (γιατί και αυτά αποκαλύπτουν τις άγνωστες δυνάμεις των θεών), ενώ άλλα τα μιμείται με τις μορφές και με τα σχήματα. Γι' αυτό άλλα τα φτιάχνει όρθια και άλλα καθισμένα, άλλα καρδιόσχημα, άλλα σφαιροειδή και άλλα με άλλα σχήματα, άλλα απλά και άλλα σύνθετα από περισσότερες μορφές, άλλα τα κατασκευάζει σοβαρά, άλλα ήρεμα, ώστε να προβάλλουν την ευσπλαχνία των θεών και άλλα βλοσυρά. Και γενικά προσάγει σε κάθε θεό διαφορετικά σύμβολα ανάλογα με την συγγένεια των συμβόλων προς τους θεούς. Γιατί το σχήμα ξεκινά από ψηλά και από τους ίδιους τους θεούς και απλώνεται μέχρι τα τελευταία όντα και εμφανίζεται μέσα σε αυτά σαν εικόνα από τα πρωταρχικά αίτια».

Άλλωστε στο Περί Ιερατικής Τέχνης μας εξηγεί τον λόγο που οι ιερείς πέραν των συμβόλων που είχαν αποτυπωθεί κατά την κατασκευή του αγάλματος, τοποθετούσαν πρόσθετα σύμβολα επί των αγαλμάτων για να ενισχύσουν την δύναμη της συμπάθειας μέσω της οποίας ενετείνετο η σύνδεση με το θείο.

Ο δε Πορφύριος έχει αφιερώσει ένα ολόκληρο έργο, το "Περί Αγαλμάτων" όπου μας δίνει κάποια κλειδιά με τα οποία θα μπορέσουμε να προσεγγίσουμε τους συμβολισμούς των αγαλμάτων, όσο είμαστε ικανοί.

Ας κοιτάξουμε λοιπόν την επόμενη φορά ένα άγαλμα με άλλη οπτική και ας το αφήσουμε να μας μιλήσει.

Άλλωστε τα Ελληνικά Αγάλματα δεν είναι ισχνές και θανατερές απεικονίσεις, ούτε οι θεοί έχουν εκφράσεις που θα μας προκαλούσαν ποτέ φόβο, αλλά στην πλειοψηφία τους μας μεταδίδουν μια γαλήνια δύναμη, με εκείνο το αδιόρατο χαμόγελο τους.

Γιατί όπως μας λέει ο Πρόκλος στα Σχόλια στον Παρμενίδη 1022.24:

«Το χαμόγελο μιμείται την αόρατη και απόκρυφη ενέργεια των Θεών»

http://olixnos.blogspot.gr/

''ΕΣΤΙΑ ΕΛΛΑΣ''

ΕΣΤΙΑ ΕΛΛΑΣ

ΙΠΠΩΝΑΞ – ΔΕΗΣΗ ΣΤΟΝ ΕΡΜΗ

Ο Ιππώναξ ήταν για τους αρχαίους -τότε που ακόμη το έργο του σωζόταν κατά το μεγαλύτερο μέρος προφανώς ακέραιο - ο ποιητής της λοιδορίας και της αισχρολογίας. Στους ιάμβους του, γραμμένους πιθανώς για να παρουσιαστούν σε λαϊκές γιορτές, παρουσίαζε τον εαυτό του καυγατζή, φτωχό, διαρρήκτη, πότη, άνθρωπο, με μια λέξη, του "περιθωρίου". Λοιδορούσε συχνά τους εχθρούς του, πρώτον απ᾽ όλους τον γλύπτη Βούπαλο. Τα ποιήματά του στο παρελθόν ερμηνεύθηκαν ως αυτοβιογραφικά, ωστόσο σήμερα επικρατεί η άποψη ότι ο Ιππώναξ υποδύεται στο πλαίσιο της ιαμβικής παράδοσης διάφορους ρόλους για να προσδώσει στην ποίησή του δραματικό χαρακτήρα. Στον ιδιαίτερο χαρακτήρα της ποίησής του αντιστοιχεί ένα ιδιαίτερο μέτρο, ο χωλίαμβος, ενώ η γλώσσα του είναι γεμάτη από σεξουαλικά υπονοούμενα και βρισιές.
Στο απόσπασμα που ακολουθεί ο φτωχός που μιλάει ικετεύει προκλητικά τον θεό Ερμή, να του δώσει τα απαραίτητα για να μην τρέμει από το κρύο.

Ερμή, Ερμή μου, της Μαίας γιε, Κυλλήνιε,
επάκουσε την δέησή μου, γιατί τουρτουρίζω
και χτυπούν τα δόντια μου
Δώσε μια χλαίνη στον Ιππώνακτα και κανένα χιτωνάκο
και κανένα ζευγάρι σανδαλάκια και παντοφλάκια γούνινα
και εξήντα χρυσούς στατήρες, που ν᾽ ανεβώ στη ζυγαριά
κι ακόμα να γέρνει από την άλλη.
Γιατί εμένα ποτέ σου δεν μου έδωσες μια ζεστή χλαίνη,
το γιατρικό για το τουρτούρισμα το χειμώνα,
ούτε μου τύλιξες τα πόδια με ζεστές παντούφλες γούνινες
να μην ματώνουν οι χιονίστρες μου.

(απόδοση: Θ. Κ. Στεφανόπουλος)

http://www.greek-language.gr/Resources/index.html

'Οσα ο Άνεμος τα παίρνει - Τζένη Βάνου

Αχτίδα

Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα

Σήμερα η γνώση και η μόρφωση δεν διώκεται. Μπορεί όποιος θέλει να διαβάσει να ψάξει, να μάθει. Κι όμως η πλειοψηφία των νεοελλήνων δεν έχουν πιάσει στα χέρια τους ένα βιβλίο Αρχαίου Έλληνα κλασσικού. Δεν ασχολήθηκαν με την Ελληνική Φιλοσοφία. Δεν γνωρίζουν τα ονόματα των γεννητόρων του ανθρώπινου πολιτισμού και τα έργα τους,  παρά μόνο ότι έχουν ακούσει από τους άλλους από δω κι από κει και από την τηλεόραση και αυτά παραποιημένα…

Αν οι νεοέλληνες είχαν μελετήσει τους Αρχαίους δικούς τους προγόνους προς όφελος τους και των παιδιών τους, ίσως να μην είχαμε φτάσει εδώ. Διότι η Ελληνική Φιλοσοφία έχει τις απαντήσεις για κάθε πρόβλημα και η μελέτη της Ιστορίας διδάσκει και προφυλλάσει. Και δυστυχώς οι ρωμιοί αγνοούν και το ένα και το άλλο…

Η σημερινή κρίση μας βρήκε χαμένους στην άβυσσο της ύλης και στον νόμο της αδράνειας. Μπλεγμένους μέσα σε άχρηστες κατασκευασμένες ανάγκες βουτηγμένους στα σκοτάδια της πνευματικής παρακμής και της ημιμάθειας. Ποτισμένους τα τελευταία χρόνια με την διεθνιστική προπαγάνδα των κουλτουριαροπροοδευτικών. Οι οποίοι μια χαρά κατάφεραν να περάσουν στην κοινή αντίληψη ότι οι λέξεις έθνος και φυλή χαρακτηρίζουν ακραίους και άλλες παρόμοιες αηδίες. Μια ολόκληρη γενιά γεννήθηκε γαλουχήθηκε και μεγάλωσε με την διεθνιστική προπαγάνδα, με τους ανύπαρκτους όρκους του Μ. Αλεξάνδρου και με πολλά άλλα κατασκευάσματα εναντίων του έθνους. Έτσι μέσα στην αμάθεια και την πνευματική παρακμή και με τον φόβο μη μας κολλήσουν καμιά κατασκευασμένη ταμπέλα κάνοντας το άσπρο μαύρο, ξεχάσαμε και ποιοι είμαστε.

Μετά από όλα αυτά πείτε μου. Πόσο δύσκολο ήταν να μπλέξουμε;

Αδέρφια μην χάνεται την ελπίδα σας. Διαβάστε Ιστορία. Μελετήστε τους Ιερούς προγόνους σας. Συνομιλήστε μαζί τους. «Ρωτήστε τους». Θα σας απαντήσουν. Τα έχουν πει όλα. Είναι γραμμένα και είναι στην διάθεση όλων. Τους μελετούν χρόνια τώρα οι ξένοι. Και μας δουλεύουν με την δική μας χαμένη γνώση. Την δική μας κληρονομιά που απαρνηθήκαμε. Δική μας είναι η κληρονομιά που μας άφησαν οι πατέρες μας. Ο Αριστοτέλης ο Πλάτων ο Θαλής ο Αναξίμανδρος ο Αναξιμένης ο Εμπεδοκλής είναι οι πατέρες μας. Όχι ο Αβραάμ ο Ισαάκ και ο Ιακώβ. Οι ξένοι γνωρίζουν και μελετούν την δική σου Ελληνική Ιστορία και Φιλοσοφία και εσύ μένεις στα σκοτάδια. Πως το ανέχεσαι αυτό; Μην περιμένεις πολλά από τα σχολεία. Είναι γεμάτα από διεθνιστικά μηνύματα. Διάβασε μάθε μορφώσου μόνος σου και δίδαξε και στα παιδιά σου. Αυτά τα παιδιά μας, τα πιο αθώα θύματα αυτής της πρωτόγνωρης δουλείας.

…ξαναγίνε ΕΛΛΗΝΑΣ και τότε υπάρχει ελπίδα.

Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα.

Σείριος

Η ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΑΡΡΗΚΤΑ ΣΥΝΔΕΔΕΜΕΝΗ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΗΜΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΔΗΜΗΤΡΑ ΛΙΑΤΣΑ

Ellenos Ellen

ΟΧΙ, ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΡΟΦΗΤΗΣ. ΕΛΛΗΝΑΣ ΗΤΑΝ. ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΣ.

Η προειδοποίηση του παλαιού Οδυσσέα να μην σφάξουν οι ναύτες τα γελάδια του ήλιου, ούτε από τους συντρόφους του καιρού του, ούτε από μας σήμερα λογαριάζεται. Όχι μόνο τον ήλιο μας σφάζουμε, αλλά και τη θάλασσα μαστιγώνουμε και τον αέρα τον φτύνουμε στο πρόσωπο. Έγινε καυσαέριο πια.

Θέλω να ειπώ πως ο ταξιτζής που κλέβει με το δεκαπλάσιο τον τουρίστα από το Ελληνικό, ως το Σύνταγμα, διαφημίζει την ελληνική παιδεία του. Και οι πως οι χώροι καθαριότητας στα εστιατόρια που ζωντανεύουν τους στάβλους του Αυγεία, ζωγραφίζουν την παιδεία των Ελλήνων. Ρωτάς, τι σχέση έχει ο τουρισμός με τα Αρχαία Ελληνικά. Μα την ίδια ακριβώς που είχε το θέατρο του Διονύσου στην αρχαία Αθήνα με την ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Για μας το κλίμα, η θάλασσα, και ο ήλιος είναι πρώτες ύλες πρώτης αξίας. Πολύ πιο πολύτιμες από το πετρέλαιο της Νιγηρίας με τα πλούσια οκτάνια, και από το ουράνιο του Καναδά με την πυκνή σχάση.

 Δ. Λιαντίνης "Δάσκαλοι και ποντίκια"

Αυτά στοχάζονταν πριν το 92 ο Λιαντίνης και τα εξέδωσε εκείνη τη χρονιά. Τα χρόνια του γλεντιού και του παροξυσμού. Όχι, δεν ήταν προφήτης. Έλληνας ήταν. Δάσκαλος πραγματικός, αλλά ούτε και τα δικά του λόγια ακούστηκαν, όπως εκείνα του "παλαιού Οδυσσέα"...

Σήμερα στην εποχή των σωτήρων, των εύκολων λύσεων, των θαυματοποιών και των λοιπών τσαρλατάνων, ο λόγος του δάσκαλου στέκει εκεί σαν τον κλασσικό Παρθενώνα. Από ψηλά, αγέρωχος, απόμακρος από τη βουή του ανόσιου όχλου, θωρεί και χαμογελά με την παραζάλη και την παράκρουση του Ρωμιού. Γιατί τούτος ο Παρθενώνας κρύβει μία πραγματική Αθηνά μέσα! 

Την θεά Αθηνά!

http://emmanouilpapas.blogspot.gr/2014/02/blog-post.html

Ἡρωικῶς Ζῆν

«Η ΔΕΙΛΗ ΚΑΙ ΑΝΕΛΕΥΘΕΡΗ ΦΥΣΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ»

ΠΛΑΤΩΝ

http://www.panoramio.com/photo/43804525

Η φιλοσοφία δεν είναι κάτι αφηρημένο. Προσδοκά να μας μάθει να σκεφτόμαστε, σε μία εποχή που επιδιώκει ακριβώς το αντίθετο. Η φιλοσοφία σύμφωνα με τον Επίκουρο, πρέπει να ασχολείται με ζητήματα που έχουν άμεση σχέση με τις ανάγκες της ζωής, με την ευρύτερη έννοια. Όποιος γνωρίζει ιστορία, κατανοεί πως η παρακμή και η αποσύνθεση ενός πολιτισμού επέρχεται όταν αυτός σκληραίνει υπερβολικά, περιορίζοντας την ελευθερία στη σκέψη και την έκφραση, γεγονός που του απαγορεύει να ανταποκριθεί στην πρόκληση των νέων συνθηκών. Σήμερα σε παγκόσμια κλίμακα, είμαστε μάρτυρες μιας κοσμοϊστορικής κρίσης.

https://www.youtube.com/watch?v=JaC9OvzV9JE

ΣΥΣΤΑΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΤΑΣΕΩΣ ΖΩΗΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΗΡΩΙΚΟ

Ὁ Έλλην φιλοδοξεί να σκέπτεται, να ομιλεί να πράττει ηρωικώς. Η Παιδεία που ελάμβανε, ήταν αγωγή για έναν ηρωικό τρόπο ζωής.

Το "ηρωικό" βεβαίως δεν περιορίζεται στο πολεμικό πεδίο.

Ήρωες υπήρξαν ο Αχιλλεύς, ο Έκτωρ, ο Λεωνίδας, αλλά και ο Σωκράτης και ὁ Πλάτων. Διότι ὁ ηρωισμός δεν είναι μόνον φυσικός. Είναι και πνευματικός και ψυχικός.

Χαρακτηριστικά Άριστου (αυτού που Ηρωικώς Ζήν)

ΗΡΩΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΤΟΛΜΑΣ ΝΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΣ ΤΑ ΙΣΧΥΟΝΤΑ, ΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΕΣΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΑ, ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΙΣ ΤΗΝ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ, ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΝΕΙΣ ΘΕΣΕΙΣ "ΑΙΡΕΤΙΚΕΣ", ΝΑ ΖΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΙΣ ΣΟΥ, ΝΑ ΑΡΝΕΙΣΑΙ ΤΟΝ ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟ, ΝΑ ΠΟΛΕΜΑΣ ΤΟ ΒΟΛΕΜΑ, ΝΑ ΕΜΜΕΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΟΥ.

Τρόπος ζωής του Έλληνος είναι αυτός, πού ελευθερώνει τον άνθρωπο μέσα από τον αγώνα για ιδανικά και αξίες πού ξεπερνούν την πεπερασμένην υλική του ύπαρξη και του προσδίδουν διαστάσεις ανώτερες.

Από το ηρωικό πνεύμα γεννήθηκαν όλοι οι μεγάλοι Έλληνες: Υπερασπιστές της πατρίδος, διδάσκαλοι της αλήθειας, οδηγοί των νέων, νομοθέτες, μύστες, φιλόσοφοι, ποιητές, πολιτικοί, καλλιτέχνες.

Διότι από το ηρωικό, ιδεαλιστικό πνεύμα διαπνέονται ο Λεωνίδας και οι Μαραθωνομάχοι, αλλά και η Αντιγόνη ο Ηράκλειτος ο Σωκράτης, ο Λυκούργος, ο Ορφέας, ο Πλάτων, ο Όμηρος, ο Αισχύλος, ο Ισοκράτης, ο Πραξιτέλης.

Έκφρασις αυτού του πνεύματος είναι ἡ Αρετή και ἡ σύγχρονη εκδοχή της η Λεβεντιά.

Από το ηρωικό πνεύμα προέκυψαν ἡ Ιδέα της Τιμής και του Φιλότιμου, ὁ αθλητισμός, ἡ ομηρική ποίησις, το ακριτικό και το δημοτικό τραγούδι.

Από το βιβλίο του Γεωργίου Γ. Γεωργαλά: "ΕΛΛΗΝΩΝ ΖΗΝ". Εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ

http://olixnos.wordpress.com/

ΓΝΩΣΕΙΣ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Το άτομο. Δημόκριτος, Μόσχος ο Φοίνιξ, Λεύκιππος, Επίκουρος. Παρουσιάστηκε από τον Ντάλτον το 1808.
Η κίνηση των ατόμων καί ο σχηματισμός τών ουρανίων σωμάτων από άτομα. Δημόκριτος.
Η σχετικότητα. Θαλής ο Μηλήσιος, Αναξιμένης, Θεόπομπος, Ηράκλειτος, Ζήνων, Ελεάτης. Παρουσιάστηκε από τον Αϊνστάιν.
Η αντιστροφή του Χρόνου. Πλάτων (Πολιτικος) Παρουσιάστηκε από τον Αϊνστάιν.
Η φύση του Σύμπαντος. Λουκρήτιος.
Η φύση του Σύμπαντος και η σφαιρικότητά του. Πλάτων, Θαλής, Πυθαγόριοι.
Χωρο-χρόνος. Ζήνων, Ελεάτης, Δαμάσκιος.
Αντι-Υλη και παράλληλα Σύμπαντα. Φιλόλαος.
Νόμος των αναλογιών. Ερμής, Πυθαγόρας.Το παλλόμενο Σύμπαν. Πλάτων (Πολιτικός).
Η Μεγάλη Εκρηξη καί ο Δημιουργός του Σύμπαντος. Ορφικοί. Παρουσιάστηκε από τον Ζώρζ Λεμάντρ το 1927.
Το Ηλιακό Σύστημα καί η σφαιρικότητα της Γής. Αρίσταρχος ο Σάμιος, Πυθαγόρας, Πλάτων.
Οι πέραν του Κρόνου πλανήτες. Δημόκριτος, Αναξιμένης.
Η φύση του Γαλαξία ως αστρικό νεφέλωμα. Δημόκριτος.
Η πολλαπλότητα των Κόσμων. Αναξαγόρας, Αναξιμένης, Αναξίμανδρος, Ξενοφάνης, Ζήνων, Ελεάτης, Μητρόδωρος, Θαλής. Παρουσιάστηκε από τον Τζορντάνο Μπρούνο.
Το απροσμέτρητο των αποστάσεων. Ορφεύς, Αρίσταρχος.
Οι Κόσμοι έχουν αρχή και τέλος. Δημόκριτος.
Τα Ηλιακά Συστήματα καί τους μή φωτεινούς συνόδους των ηλίων. Πυθαγόρας, Ηράκλειτος.
Η ύπαρξη ζωής σε άλλα Συστήματα. Αναξαγόρας, Ξενοφάνης, Δημόκριτος, Επίκουρος, Αναξιμένης, Ζήνων, Ελεάτης, Λουκρήτιος, Στράβων.
Η ελλειπτικότητα της Γήινης τροχιάς. Αρίσταρχος Παρουσιάστηκε από τον Γκάους το 1819.
Οι Αστεροειδείς καί οι συγκρούσεις τους. Πλάτων(Τίμαιος).
Οι διαστάσεις της Υδρογείου. Ερατοσθένης, Διακαίαρχος.
Η 24ωρη περιστροφή της Γής. Ηρακλείδης ο Ποντικός.
Η αιτία της Εκλειψης. Αναξαγόρας, Θαλής.
Νόμοι κινήσεως των Πλανητών. Εύδοξος, Πυθαγόριοι.
Η φύση της Σελήνης. Πλούταρχος, Εμπεδοκλής.
Η σφαιρικότητα της Γής. Στράβων.
Οι κινήσεις της Υδρογείου. Ηρακλείδης ο Ποντικός.
Η φύση του Ηλίου. Αναξαγόρας.
Ο Πολικός αστέρας. Ορφικοί, Όμηρος.
Η ανάκλαση του Ηλιακού φωτός από την Σελήνη. Θαλής, Παρμενίδης, Πλούταρχος Παρουσιάστηκε από τον Γαλιλαίο.
Η αιτία των παλιρροιών. Ποσειδώνιος Παρουσιάστηκε από τον Κέπλερ.
Οι Υπολογιστές. Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων Παρουσιάστηκε από τον Βίνερ το 1950.
Η Αμερική. Πλάτων, Στράβων, Βίων Προυσσαεύς.
Διαστρικά ταξίδια. Λουκιανός.
Ο τρόπος σχηματισμού του Ηλιακού Συστήματος. Πλάτων. Παρουσιάστηκε από τον Λαπλάς.
Η θεωρία της εξέλιξης των ειδών. Αναξίμανδρος. Παρουσιάστηκε από τον Δαρβίνο το 1859.
Η στεριά είναι λιγότερη από το νερό. Φιλόστρατος.
Η προέλευση της Ζωής. Δημόκριτος, Αναξίμανδρος.
Η Ενέργεια Αριστοτέλης, Αναξίμανδρος.
Η αιτία της πλημμύρας του Νείλου. Ηρόδοτος.
Το εξάμηνο Πολικό ημερονύκτιο. Βίων ο Αβδηρίτης.
Η Ισημερινή Αφρική και οι οροσειρές της. Πτολεμαίος.
Ο Νόμος της επιβίωσης των καλύτερα προσαρμοσμένων όντων. Ο Λουκρήτιος τον αναφέρει ως γνώση των αρχαιοτέρων από αυτόν, Ελλήνων Παρουσιάστηκε από τον Δαρβίνο.
Οι 365.25 ημέρες του Ετους. Ο Διόδωρος αναφέρει ότι «πρόκειται γιά πολύ παλιά γνώση» από αυτόν.
Τα Ζώδια και οι ονομασίες τους. Ορφικοί Παρουσιάστηκε από τον Νεύτωνα.
Οι Ισημερίες και τα Ηλιοστάσια. Ορφικοί.
Η φύση των Κομητών. Αριστοτέλης, Πυθαγόριοι.
Οι Κοσμικοί Ηχοι Πυθαγόρας.
Ο Νόμος που ορίζει τις αποστάσεις των Πλανητών από τον Ηλιο. Πυθαγόριοι Παρουσιάστηκε από τον Μποντέ.
Η απόσταση της Γής από τα άλλα ουράνια σώματα. Ίππαρχος.
Το Σύμπαν είναι ένα ζωντανό Ον και περικλείει όλα τα όντα. Πλωτίνος.
Η Αλληλεπίδραση των πάντων. Πλάτων.
Η έννοια της Κοσμικής Τάξης καί Αρμονίας. Ορφικοί.
Ο νόμος της Αναλογίας καί της Αντιστοιχίας Μικρόκοσμου-Μακρόκοσμου. Ερμής ο Τρισμέγιστος.
Το ωοειδές σχήμα του Σύμπαντος. Ορφικοί, αναφορές των Μακρόβιου καί Αχιλλέως Τάτιου.
Αστρο-Γέννεση και Αστρική σκόνη. Ορφικοί.
Η αρχική συγκέντρωση όλης της συμπαντικής Υλης σε ωοειδές σχήμα. Ορφικοί.
Το Πεπερασμένο του Σύμπαντος. Ορφικοί.
Η δυνατότητα εποικισμού της Σελήνης. Λουκιανός.
Τα Αυτόματα. Ηφαιστος, Δαίδαλος, Τάλως.
Το DNA. Κηρύκειον.
Ο Χάλυβας. Αναφέρει ο Ευριπίδης «χαλύβω πελέκει».
Τo ήλιον μύδρον, είναι διάπυρο. Αναξαγόρας.

Πηγή: Δίοδος, Η Πύλη της Γνώσης