ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ... ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ;;;;

Κέλσος: Αληθής Λόγος, έτος 178 (απόσπασμα).

Βλέποντας λοιπόν κανείς τους χριστιανούς να προσδίδουν στο θεό αισθήματα οργισμένου ανθρώπου, δεν μπορεί παρά να γελάει: Εδώ ένας άνθρωπος που κάποτε οργίστηκε με τους Ιουδαίους, τους εξολόθρευσε όλους, τους ισοπέδωσε· ενώ πριν απ' αυτόν, ολόκληρος θεός, ο μέγιστος θεός όπως λένε, που 'χε γίνει πυρ και μανία μαζί τους και εξαπέλυε απειλές, το μόνο που 'κανε τελικά ήταν να στείλει κάτω τον υιό του, που 'παθε τα όσα έπαθε...

Επειδή όμως δεν μιλάμε τώρα μόνο για τους Ιουδαίους αλλά για την φύση γενικά, ας ξεκαθαρίσω τι εννοώ με τα παραπάνω. Ισχυρίζονται ότι τα πάντα δημιουργήθηκαν από τον θεό για χάρη του ανθρώπου, ενώ εμείς υποστηρίζουμε ότι δεν έγιναν και δεν γίνονται, ούτε για χάρη των ανθρώπων ούτε για χάρη των ζώων. Και ούτε είναι έργα θεού οι βροντές κι οι αστραπές κι οι βροχές, Ακόμα κι αν δεχόταν κανείς ότι αυτά τα φαινόμενα είναι έργο του θεού, γιατί θα 'πρεπε να βρέχει για χάρη του ανθρώπου (για να μπορεί δηλαδή ο άνθρωπος να έχει τροφή), κι όχι για χάρη των δέντρων ή των αγκαθιών ή των χόρτων; Κι αν πεις ότι κι αυτά μόνο για χάρη του ανθρώπου φυτρώνουν, τότε γιατί όχι μόνο για χάρη των άγριων ζώων; Στο κάτω κάτω εμείς, με τόσους κόπους και επίμονη δουλειά, μόλις που καταφέρνουμε να τρεφόμαστε, ενώ αυτά ούτε να οργώνουν χρειάζεται ούτε να σπέρνουν.

Και σ' όποιον θα μου θύμιζε τη φράση του Ευριπίδη, "κι ο ήλιος κι η νύχτα τους θνητούς υπηρετούν", θα ρωτούσα, γιατί ντε και καλά εμάς κι όχι τα μυρμήγκια και τις μύγες; Αφού και γι' αυτά, η νύχτα είναι για ν' αναπαύονται κι η μέρα για να βλέπουν και να κάνουν. Και σ' όποιον πει ότι είμαστε άρχοντες των ζώων, μιας και τα κυνηγούμε και μετά τα καταβροχθίζουμε, θα ρωτήσω: Τι αποκλείει, εμείς να έχουμε γίνει για χάρη αυτών, αφού κι εκείνα μας κυνηγάνε και μας τρώνε; Και μάλιστα, εμείς για να τα πιάνουμε χρειαζόμαστε όπλα και δίχτυα και σκυλιά, χώρια που πρέπει να μαζευόμαστε πολλοί. Ενώ εκείνα τα προίκισε η φύση με δικά τους όπλα, κι έτσι ως προς αυτό είμαστε εμείς υποδεέστεροι.

 Θα μου πείτε, ο θεός μάς έδωσε μυαλό, ώστε να μπορούμε να πιάνουμε και να κακομεταχειριζόμαστε τα άγρια θηρία· εδώ θα απαντήσω ότι επί τόσα χρόνια, προτού εμφανιστούν οι πόλεις κι οι τέχνες κι οι επικοινωνίες και τα όπλα και τα δίχτυα, οι άνθρωποι αρπάζονταν και καταβροχθίζονταν από τ' άγρια θηρία· σπανιώτατα συνέβαινε το αντίστροφο. Άρα εδώ θα λέγαμε πως ο θεός τούς ανθρώπους τούς είχε μάλλον υποταγμένους στα άγρια ζώα.

Μα, θα μου πείτε, οι άνθρωποι είναι ανώτεροι από τα ζώα, διότι ζούνε σε πόλεις και έχουν κράτη και αξιώματα και εξουσίες. Ε, λοιπόν, σιγά το πράμα. Και τα μυρμήγκια κι οι μέλισσες το ίδιο. Οι μέλισσες -τουλάχιστον αυτές- έχουν αρχηγό, διαβαθμίσεις, περίθαλψη, κάνουν πολέμους, εξοντώνουν τους ηττημένους, χτίζουν πόλεις, ακόμα και προάστια, αλλάζουν βάρδιες στη δουλειά, τιμωρούν τους τεμπέληδες -τους κηφήνες τουλάχιστον, που τους απελαύνουν. Τα μυρμήγκια από τους αποθηκευμένους σπόρους κόβουν τα φύτρα για να μη βλαστήσουν, έτσι ώστε να τους μείνουν για ένα χρόνο. Επίσης, τα νεκρά μυρμήγκια τα αποθέτουν σε έναν τόπο που έχουν ξεχωρίσει ειδικά για αυτόν τον σκοπό· κι ο τόπος αυτός είναι για αυτά κάτι ανάλογο με τα δικά μας πάτρια μνήματα. Επίσης όταν συναντιούνται, έχουν τρόπο να συνεννοούνται μεταξύ τους και να μη χάνουν το δρόμο τους· χρησιμοποιούν φυσικά δική τους γλώσσα, έχουν δική τους κοινή λογική και νοήματα και συλλογικούς σκοπούς και σημαινόμενα.

Για πείτε μου τώρα, αν κάποιος από ψηλά από τον ουρανό ρίχνει μια ματιά στη γη, ποιες μεγάλες διαφορές νομίζετε ότι θα βρει ανάμεσα στα δρώμενα τα δικά μας και των μελισσών και των μυρμηγκιών; Ίσως μοναχά το ότι οι άνθρωποι καταγίνονται με τη μαγεία και τη βασκανία· μόνο που σ' αυτά μας έχουν αφήσει πίσω τα φίδια κι οι αετοί: Από αντίδοτα τουλάχιστον κι από τρόπους να προλαβαίνουν και να απομακρύνουν το κακό, γνωρίζουν ουκ ολίγα -μέχρι και πέτρες χρησιμοποιούν για να σώζουν τα μικρά τους· και ξέρουν μυστικά που αν τύχει ποτέ να τα μάθει άνθρωπος, θα νομίζει πως κατέχει θαυμαστές γνώσεις. Θα μου απαντήσουν, ότι ο άνθρωπος έχει συλλάβει την έννοια του θείου, κι αυτό τον κάνει ανώτερο από τα άλλα ζώα. Ας ξέρουν λοιπόν όσοι το ισχυρίζονται αυτό, ότι αυτή την ιδιότητα πολλά άλλα ζώα θα την διεκδικήσουν, και μ' όλο τους το δίκιο. Γιατί, τι πιο θεϊκό από το να προβλέπει κανείς τα μελλούμενα και να τα φανερώνει; Αυτά λοιπόν οι άνθρωποι είναι υποχρεωμένοι να τα μαθαίνουν από τα άλλα ζώα και κυρίως από τα πουλιά. Κι όσοι καταλαβαίνουν τα σημάδια τους, υποτίθεται πως έχουν προφητικές ικανότητες. Επομένως, τα πουλιά και όσα άλλα ζώα είναι προικισμένα από το θεό με προφητικές ιδιότητες και μας γνωστοποιούν με σημάδια τα μελλούμενα, φαίνεται πως από τη φύση τους είναι πιο κοντά στον θεό, πιο σοφά και πιο αγαπητά σ" αυτόν. Υπάρχουν μάλιστα άνθρωποι μυαλωμένοι που ισχυρίζονται ότι τα πουλιά έχουν δικό τους τρόπο επικοινωνίας φανερά ανώτερο από τους δικούς μας, και ότι αυτοί είναι σε θέση να καταλαβαίνουν τα λεγόμενα τους και να το αποδεικνύουν έμπρακτα· προλέγουν φερ' ειπείν ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα τους τα πουλιά θα αναχωρήσουν προς ένα ορισμένο σημείο και εκεί θα κάνουν κάτι συγκεκριμένο και τα όσα προλέγουν επαληθεύονται.

Επίσης για τους ελέφαντες λένε πως τηρούν τους όρκους τους κι είναι πιο πιστοί από οποιοδήποτε άλλο ζώο, έχοντας επίγνωση της ύπαρξης του θεού. Οι δε πελαργοί είναι πιο ευσεβείς από τους ανθρώπους· ανταποδίδουν την αγάπη και τη φροντίδα των γονιών τους και τους πηγαίνουν τροφές. Ένα πουλί της Αραβίας, ο φοίνικας, κουβαλά στην Αίγυπτο τον νεκρό πατέρα του τυλιγμένο σε σμύρνα (βαλσαμόδεντρο) και τον αποθέτει στο τέμενος του ήλιου.

Βλέπουμε λοιπόν ότι δεν δημιουργήθηκαν τα πάντα για χάρη του ανθρώπου, όπως δεν δημιουργήθηκαν για χάρη του λιονταριού ή του αετού ή τού δελφινιού: Ο κόσμος δημιουργήθηκε από τον θεό κατά τρόπο ώστε όλα τα μέρη του να συμβάλλουν στην ολοκλήρωση και την τελειότητα του. Τα πάντα έχουν υπολογιστεί ώστε να εξυπηρετούν, όχι το ένα το άλλο, αλλά το όλον και ο θεός για αυτό ενδιαφέρεται, κι έτσι το όλον δεν το εγκαταλείπει η πρόνοια και δεν εξελίσσεται προς το χειρότερο, ούτε ο θεός αποφασίζει ύστερα από κάποια χρονική περίοδο απραξίας να το στρέψει προς στον εαυτό του, ούτε και εξοργίζεται με τους ανθρώπους, όπως δεν εξοργίζεται με τους πιθήκους ή τα ποντίκια. Ούτε απειλές εκτοξεύει εναντίον  τους· γιατί το κάθε τι στον κόσμο κατέχει τη θέση που του αναλογεί.

Κέλσος: Αληθής Λόγος, έτος 178 (απόσπασμα).

http://www.pare-dose.net/3515#ixzz4iTDlT0aI

ΕΤΣΙ ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ

350.000 άλκιμοι νέοι καλόγεροι, ραχάτευαν στις εσχατιές της Αυτοκρατορίας στα μοναστήρια τους, αφού, έτσι και αλλιώς,…. «ήταν θέλημα Θεού η Πόλη να τουρκέψει», με μοναδικό τους μέλημα, την ατομική τους μεταθανάτια σωτηρία….
Μόνο στην Κων/πολη, τότε, υπήρχαν εκατό και πλέον μοναστήρια και ακόμη και όταν η Πόλη διέτρεχε τον έσχατο κίνδυνο, οι καλόγεροι ετύρβαζαν περί του ποιά γλώσσα ομιλούνταν στον παράδεισο ή εάν μπορεί να μπει κάποιος στον παράδεισο εάν τον έχει φάει κροκόδειλος!!!

------------------

Στην ιστορία μάθαμε ότι οι Τούρκοι κατάφεραν έπειτα από σκληρές μάχες να καταλάβουν τους Βυζαντινούς και την Κωνσταντινούπολη. Στην ιστορία μάθαμε ότι χρωστάμε χάρη στην εκκλησία γιατί τα 400 χρόνια σκλαβιάς, αυτή διατήρησε το Ελληνικό πνεύμα ζωντανό! Η ιστορία όμως μας είπε και για μια Κερκόπορτα.... και τίποτα παραπάνω.

Μας λένε ότι η κερκόπορτα βρισκόταν στην εβραϊκή συνοικία της Κωνσταντινούπολης και πως τάχα την άνοιξαν οι "κακοί εβραίοι οι ενάντιοι της ορθοδοξίας κλπ κλπ"... Όμως! Η πτώση της Κωνσταντινούπολης έγινε το "1453", ενώ οι εβραίοι έφτασαν οργανωμένα και ίδρυσαν δική τους συνοικία σε αυτήν μόλις στα τέλη του "1492", δηλαδή 40 χρόνια αργότερα!!!

Το "1453" δεν υπήρχε εβραϊκή συνοικία στην Κωνσταντινούπολη, άρα οι ορθόδοξοι προπαγανδιστές λένε ψέματα... Προφανώς το κάνουν για να καλύψουν τα αίσχη του πατριάρχη τους, που φώναξε και τους τούρκους στην πόλη, και τους άνοιξε και τις πόρτες, διότι ως γνωστόν: Ήτανε θέλημα του θεού των χριστιανών η πόλη να τουρκέψει! Και πότε τούρκεψε; Μόλις στον Αυτοκρατορικό θρόνο ανέβηκε κάποιος που για πρώτη φορά μετά από 1100 χρόνια χαρακτήρισε τον εαυτό του Έλληνα και όχι χριστιανό ρωμιό!

Ο Γεννάδιος Σχολάριος προπαγανδίζει την  υποταγή στους οθωμανούς λίγο πριν την Άλωση. ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΑΘΛΙΟΙ ΡΩΜΑΙΟΙ! «Η Πόλη θα πέσει στα χέρια των οθωμανών κι εξ αιτίας των ενωτικών θα καταστραφεί και θα πάθουν πολλά οι βυζαντινοί». Αυτά έγραφε σε προκήρυξή του ο Γεννάδιος Σχολάριος από τη μονή Παντοκράτορα λίγο πριν την Άλωση. Εκεί ήταν το αρχηγείο των ανθενωτικών, απ΄ όπου σε συνεννόηση με τούς οθωμανούς προπαγανδιζόταν η ηττοπάθεια.

Πόσοι από εμάς ξέρουμε το τι έγινε πραγματικά εκεί;

Η Πόλη δεν Εάλω.
Την παρέδωσαν!
Ποιος;
Ο κλήρος!

Οι προστάτες των παραδόσεων και τις μεγάλης χριστιανικής αυτοκρατορίας που δεν μπόρεσαν να δεχθούν την πιθανή επανένωση των 2 εκκλησιών, την πιθανή απώλεια εξουσιασμού που ήδη είχαν.

Το χρονικό της "άλωσης" περιγράφεται από την Θεοδώρα Φραντζή, κόρη του χρονικογράφου της "άλωσης" Γεωργίου Φραντζή, που ήταν αξιωματούχος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. (Το βιβλίο της Θ. Φραντζή βρίσκεται σε μετάφραση στην Εθνική βιβλιοθήκη και περιγράφει όλες τις λεπτομέρειες για την Προδοσία της Βυζαντινής αυτοκρατορίας από τους κρατούντες το "πνεύμα").

Η επιτροπή που θα διαπραγματευόταν την παράδοση της Πόλης στον Σουλτάνο, ήταν εξαμελής και αποτελείτο από τον Ιεροκήρυκα τότε Ιωασάμ (Ιωσήφ) Κόκα, τον Μέγα Δούκα Λεόντιο και αλλά 4 άτομα. Η επιτροπή των Τούρκων είχε αρχηγό τον Πασά της Αδριανούπολης Ρεσιτ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΕ ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΑΛΩΣΗΣ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΔΙΑ!!!

Οι ιερές, μαγικές λέξεις δεν είναι παρά εκφραστικά σύμβολα των πραγμάτων του αόρατου κόσμου, αρκετά ανάλογες με τις Πλατωνικές ιδέες.Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΔΗ ΤΩΝ ΟΡΦΙΚΩΝ ΥΜΝΩΝ, ΔΡΟΥΝ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΑ ΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΨΥΧΗ!

                                              ΟΡΦΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΔΙΑ

 Η ΑΠΟΔΟΣΗ ΤΟΥ ΥΜΝΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΗΣ:

ΔΙΑ ΠΟΛΥΤΙΜΗΤΕ, ΑΘΑΝΑΤΕ ΔΙΑ, ΑΥΤΗΝ ΤΗ ΛΥΤΡΩΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΟΥΜΕ. Ω ΒΑΣΙΛΙΑ, ΑΠ' ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΚΕΦΑΛΗ ΠΡΟΒΑΛΑΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ. Η ΘΕΑ ΜΗΤΕΡΑ, Η ΓΑΙΑ, ΤΩΝ ΒΟΥΝΩΝ ΟΙ ΥΨΙΤΕΝΕΙΣ ΡΑΧΕΣ, ΚΙ Ο ΠΟΝΤΟΣ ΚΙ ΟΛΑ ΟΣΑ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ.

ΔΙΑ ΚΡΟΝΙΕ, ΣΚΗΠΤΟΥΧΕ, ΚΑΤΕΡΧΟΜΕΝΕ ΜΕ ΑΣΤΡΑΠΕΣ ΚΑΙ ΒΡΟΝΤΕΣ, ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΕ, ΠΑΝΤΟΓΟΝΕ ,ΑΡΧΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΤΕΛΟΣ.

ΓΑΙΟΣΕΙΣΤΗ, ΑΥΞΗΤΗ, ΚΑΘΑΡΣΙΕ, ΠΑΝΔΟΝΗΤΗ, ΑΣΤΡΑΠΟΒΡΟΝΤΗ, ΚΕΡΑΥΝΙΕ, ΤΡΟΦΟΔΟΤΗ ΔΙΑ.

ΕΙΣΑΚΟΥΣΕ ΜΕ ΠΟΙΚΙΛΟΜΟΡΦΕ ΚΑΙ ΔΩΣΕ ΥΓΕΙΑ ΑΡΙΣΤΗ, ΘΕΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΑΜΕΜΠΤΗ ΔΟΞΑ ΠΛΟΥΤΟΥ......ΑΥΤΟΓΕΝΗ ΠΑΤΕΡΑ ΤΩΝ ΜΑΚΑΡΙΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΝΗΤΩΝ. ΓΙΑ ΧΑΡΗ ΤΩΝ ΣΠΟΝΔΩΝ, ΔΙΝΕ ΣΩΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΝΟΥ, ΖΩΗ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΚΗ, ΜΑΖΙ ΚΑΙ ΤΗ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΑ ΕΙΡΗΝΗ, ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΙΜΗ, ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΤΡΕΦΕΙ ΚΑΙ ΒΙΟ ΓΕΜΑΤΟ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΕΥΘΥΜΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ!

oriaka

Ο ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΤΩΝ ΣΥΡΑΚΟΥΣΩΝ, Ο ΦΙΛΟΞΕΝΟΣ Ο ΚΥΘΗΡΙΟΣ, ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΛΑΤΟΜΕΙΑ

Ο Διονύσιος, ο  τύραννος των Συρακουσών, είχε την πετριά πως ήταν μεγάλος καλλιτέχνης και σπουδαίος δραματικός ποιητής. Έγραψε μάλιστα και τέσσερις τραγωδίες, «λύτρα Έκτορος», «», «» και «», για την ποιότητα των οποίων δεν μπορούμε να σχηματίσουμε γνώμη, καθώς τα κείμενά τους έχουν χαθεί και τα όσα ξέρουμε γι΄ αυτές προέρχονται από έναν ορκισμένο εχθρό του, τον Τίμαιο και από έναν γλοιώδη κόλακά του, τον Φίλιστο. Το γεγονός είναι πως η παρουσίαση μιας τραγωδίας του στην Ολυμπία, στα πλαίσια των Ολυμπιακών αγώνων του 384, γνώρισε παταγώδη αποτυχία, σε σημείο που οι αγανακτισμένοι θεατές έδειραν τους τραγωδούς και έκαψαν τις σκηνές της «θεωρίας» του Διονύσιου.

Ο Διονύσιος συνήθιζε να καλεί στο παλάτι του τους γνωστότερους ποιητές, συγγραφείς και καλλιτέχνες της Σικελίας και να τους απαγγέλλει ποιήματά του. Φυσικά όλοι χειροκροτούσαν με θαυμασμό τα αριστουργήματα του αφεντικού τους και γι΄ αυτό ονομάστηκαν «διονυσιοκόλακες». Διασημότεροι τέτοιοι κόλακες ήταν ο μιμογράφος Ξέναρχος, ο ηδονιστής φιλόσοφος Αρίστιππος και ο Δαμοκλής.

Μια φορά όμως, σε μια τέτοια σύναξη, ο Διονύσιος παρατήρησε πως ένας από τους προσκεκλημένους του ο ποιητής Φιλόξενος ο Κυθήριος, γνωστός «διθυραμβοποιός» δεν χειροκροτούσε. Του ζήτησε να πει τη γνώμη για την ποιότητα των ποιημάτων που άκουσε και εκείνος με παρρησία είπε απερίφραστα πως δεν άξιζαν τίποτα. Ο Διονύσιος έξω φρενών τον έστειλε αμέσως στα λατομεία. Επενέβησαν όμως κάποιοι φίλοι του Φιλόξενου και ο Διονύσιος ανακάλεσε λίγες μέρες μετά την απόφασή του. Και όχι μόνο συγχώρησε τον ποιητή, αλλά τον κάλεσε στην επόμενη φιλολογική συγκέντρωσή, στο παλάτι του.

Όπως ήταν επόμενο άρχισε πάλι να απαγγέλλει στους καλεσμένους του ποιήματά του και τότε είδε πως ο Φιλόξενος σηκώθηκε και τράβηξε προς την έξοδο.

«Πού πας Φιλόξενε» τον ρώτησε
«Στα λατομεία» απάντησε αυτός και βγήκε από το παλάτι.

Δημήτρης Γερμιώτης, λόγιος  ,  http://kithireos.blogspot.gr

ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΘΡΗΣΚΟΛΗΨΙΑΣ

Στην αυτοκρατορική Ρώμη, επί βασιλείας του Καίσαρα Τιβέριου ζούσε ένας νεαρός, ευγενούς καταγωγής, ο Δέκιος Μούνδος. Όμορφος και πλούσιος, δεν άφηνε γυναίκα για γυναίκα, που να μην την πολιορκήσει και τελικά να κατακτήσει. Σε όσες του κάναν τις δύσκολες, μεταχειριζόταν άλλα πιο αποτελεσματικά από την προσωπική του γοητεία, μέσα, τους πρόσφερε δηλαδή σημαντικά χρηματικά ποσά.

Κάποτε όμως βρήκε το δάσκαλό του στο πρόσωπο της Παυλίνας, μιας νέας γυναίκας, από μεγάλο σόι και πολύ πλούσιας, που συνδύαζε την ομορφιά με τη φρόνηση και ήταν παντρεμένη με τον Σατουρνίνο, ισχυρό πολιτικό πρόσωπο της εποχής. Η ομορφιά και η φήμη της Παυλίνας τράβηξαν την προσοχή του Δέκιου Μούνδου, αλλά όλες οι προσπάθειές του να την πείσει να δεχτεί τον έρωτά του απέτυχαν. Έφτασε στο σημείο να της προσφέρει το μυθώδες ποσό των διακοσίων χιλιάδων αττικών δραχμών για μια νύχτα έρωτα, αλλά η Παυλίνα απέρριψε με αγανάκτηση και περιφρόνηση την προσφορά του.

Ο Δέκιος έπεσε σε μεγάλη απελπισία. Δεν ήταν μόνο θέμα ματαιοδοξίας και εγωισμού. Είχε ερωτευθεί με πραγματικό πάθος την όμορφη και ενάρετη Ρωμαία. Δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν κι άλλο τίποτα δεν είχε στο νου του παρά το πώς θα την κατακτήσει. Η παραμάνα του η Ίδη, που ήταν από παλιά δούλα στο σπίτι τους και τον είχε μεγαλώσει στα χέρια της, βλέποντας τον σ΄αυτή την κατάσταση θέλησε να τον βοηθήσει. Μολονότι ο πατέρας του Δέκιου την είχε απελευθερώσει, αυτή δεν έφυγε από την οικογένεια, που θεωρούσε δικιά της κι έμεινε να την υπηρετεί ως οικονόμος. Υποσχέθηκε στον νεαρό πως θα τα κατάφερνε να ρίξει στην αγκαλιά του την Παυλίνα κι ο Δέκιος της έδωσε πενήντα χιλιάδες δραχμές σαν αμοιβή αλλά και για τα έξοδα που θα αντιμετώπιζε.

Η Ίδη ήταν πανούργα γυναίκα και άφθαστη σε δολοπλοκίες και τεχνάσματα.  Άρχισε να κατασκοπεύει την Παυλίνα και να παρακολουθεί την παραμικρή κίνηση της. Έτσι γρήγορα διαπίστωσε πως επισκεπτόταν ταχτικότατα τον ναό της Ίσιδας, που είχε ανοίξει πριν λίγα χρόνια στη Ρώμη. Εξακρίβωσε επίσης πως η Παυλίνα ήταν αφοσιωμένη όχι τόσο στην Θεομήτορα (όπως έλεγαν οι πιστοί την Ίσιδα), όσο σ’ έναν άλλον αιγύπτιο θεό, τον Άνουβη, κι ας ήταν αυτός ο τελευταίος κυνοπρόσωπος (ήταν σκυλομούρης στην κυριολεξία).

Η Ίδη τότε κατάστρωσε ένα μεγαλοφυές σχέδιο. Πήγε στους ιερείς του ναού και τους προσέφερε εικοσιπέντε χιλιάδες δραχμές αν έπειθαν την Παυλίνα να ενδώσει στον έρωτα αν όχι του Μούνδου, πάντως του Άνουβη. Οι ιερείς δέχτηκαν και ο πρεσβύτερός τους πήρε στο σπίτι του Σατουρνίνου και ζήτησε να μιλήσει στην Παυλίνα ιδιαιτέρως. Όταν εκείνη τον δέχτηκε της είπε πως  θεός Άνουβης παρουσιάστηκε μπροστά τους και τους πληροφόρησε πως τα κάλλη της τον είχαν σκλαβώσει και επιθυμούσε να συνευρεθεί μαζί της μέσα στο ναό!

Μ΄όλο που είχαν περάσει πάνω από δυο χιλιάδες χρόνια από τότε που ο Δίας κατέβαινε από τον Όλυμπο για να χαρεί τον έρωτα θνητών γυναικών, η Παυλίνα κολακεύτηκε πάρα πολύ και όχι μόνο δέχτηκε μετά χαράς να ικανοποιήσει την επιθυμία του θεού, αλλά έσπευσε να την ανακοινώσει και στον σύζυγό της, ο οποίος δεν έφερε καμιά αντίρηση. Αντίθετα τον κολάκεψε η προοπτική να γίνει συνάδελφος του Αμφιτρύωνα.

Η Παυλίνα έχοντας εξασφαλίσει τη συζυγική συγκατάθεση, πήγε το ίδιο βράδυ στο ναό, όπου δείπνησε με τους ιερείς και όταν ήρθε η ώρα του ύπνου, εκείνοι την οδήγησαν στο σκοτεινό ιερό, και έφυγαν κλείνοντας τις πύλες του ναού, όπου όμως είχε προηγουμένως κρυφτεί, ντυμένος Άνουβης, ο Δέκιος Μούνδος, ειδοποιημένος από την Ίδη. Η Παυλίνα μένοντας μόνη στο ιερό που φωτιζόταν μόνο από τις λαμπάδες και τα καντήλια, σαν είδε να μπαίνει ο Άνουβης, ντυμένος στα χρυσά, έπεσε στα γόνατα και άρχισε τις προσευχές και τις δεήσεις. Ο Μούνδος-Άνουβης όμως, που δεν είχε έρθει για να ακούσει τέτοια πράματα, την έπιασε από το χέρι, τη σήκωσε και την οδήγησε σε ένα στρώμα, που είχε ετοιμάσει σε μια γωνιά του ιερού. Η Παυλίνα υπάκουσε πρόθυμα τη θεία εντολή και ο Δέκιος πέρασε μαζί της μιαν αξέχαστη νύχτα.

Το πρωί ο μεν Μούνδος έφυγε πρώτος, πριν ανοίξει ο ναός η δε Παυλίνα, ξετρελαμένη από τις θείες περιποιήσεις, γύρισε στο σπίτι και τα είπε όλα στον σύζυγο. Δε σταμάτησε όμως εκεί αλλά καυχήθηκε στις φιλενάδες της τη θεία εύνοια. Φυσικά άλλες την πίστεψαν άλλες όχι κι όλες τη ζήλεψαν, αλλά το γεγονός είναι πως το έμαθε όλη η Ρώμη.

Τα πράγματα θα σταματούσαν εδώ αν δε μεσολαβούσε η ματαιοδοξία του Δέκιου Μούνδου, που ήθελε να της ανταποδώσει την περιφρόνηση που του είχε δείξει. Την τρίτη κι όλας μέρα, όταν τη συνάντησε τυχαίως στο δρόμο, δεν κρατήθηκε και της είπε:

«Λοιπόν Παυλίνα, τελικά μου εξοικονόμησες διακόσιες χιλιάδες δραχμές, που θα μπαίναν στην οικογενειακή σου περιουσία, όπως σε παρακαλούσα να κάνεις. Και εσύ μεν έβριζες τον Μούνδο, αυτός όμως δε στερήθηκε την ηδονή που επιθυμούσε, μόνο που την απόλαυσε με το όνομα του Άνουβη» ...και κατόπιν τράβηξε το δρόμο του.

Η Παυλίνα όταν κατάλαβε το νόημα των λόγων του και την παγίδα στην οποία είχε πέσει έτρεξε κατασυγχισμένη στον άντρα της και του τα είπε όλα, ζητώντας να κάνει το παν για να τιμωρηθεί ο Μούνδος. Ο Σατουρνίνος πήγε αμέσως στον Καίσαρα Τιβέριο, ο οποίος, σαν έμαθε το πάθημα της Παυλίνας, οργίστηκε πολύ, διέταξε αμέσως αυστηρές ανακρίσεις και εν συνεχεία καταδίκασε σε σταύρωση την Ίδη και όσους ιερείς της Ίσιδας είχαν ανάμιξη στη σκευωρία. Ο ναός της Ίσιδας κλείστηκε και τα αγάλματα της Ίσιδας και του Άνουβη πετάχτηκαν στον Τίβερη. Ο Δέκιος Μούνδος όμως τη γλίτωσε με απλή εξορία, γιατί του αναγνωρίστηκε  ως ελαφρυντικό το μεγάλο ερωτικό πάθος και η έλλειψη ταπεινών κινήτρων.

Απροσδοκήτως η μπάλα πήρε και τους Εβραίους της Ρώμης, που στην προκειμένη περίπτωση ήταν τελείως άσχετοι και αμέτοχοι, αποτελούσαν όμως τους «συνήθεις υπόπτους» της εποχής. Ο Τιβέριος με την ευκαιρία διέταξε την απέλαση τεσσάρων χιλιάδων Εβραίων από τη Ρώμη και πολλούς τους εξόρισε στη Σαρδηνία.

 Η ιστορία που διαβάσατε περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ιωσήπου «Ιουδαϊκή Αρχαιολογία» (18.65.1 - 18.84.12) και το θέμα της το χρησιμοποίησε (διασκευάζοντάς το επί το ασεβέστερον και τολμηρότερον) μετά από χίλια τριακόσια χρόνια ο Βοκάκιος, στο διήγημά του Η κυρία Λιζέτα και ο Άγγελος, που περιλαμβάνεται στο Δεκαήμερο.

Δημήτρης Γερμιώτης, λόγιος  ,  http://www.sarantakos.com/

ΟΙ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ

Το μεγαλύτερο βάρος έχει αυτό που δε ζυγίζεται. Η σκιά δεν έχει βάρος, όμως τα βήματά της είναι βαριά. Βαραίνουν και οι λέξεις στο νου του ανθρώπου σαν γίνουν μνήμες που πονάνε. Το βαρύ φορτίο συνθλίβει τον άνθρωπο. Τον πιέζει, τον πατά κάτω στη γη. Αντίθετα, η απουσία του φορτίου κάνει τον άνθρωπο ελαφρύ σαν τον άνεμο.

Τι να διαλέξουμε, λοιπόν, ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο; Το βάρος ή την ελαφρότητα; αναρωτήθηκε ο Παρμενίδης τον 6ο π.Χ. αιώνα.

Η αντίφαση ανάμεσα στο βαρύ και το λαφρύ είναι αποδεδειγμένα η μεγαλύτερη αντίφαση. Όταν όμως το βάρος που σηκώνει κάποιος είναι ευχάριστο, ας πούμε για παράδειγμα στον έρωτα, τότε γίνεται ελαφρύ σαν το πούπουλο, ανεξάρτητα από το πόσο ζυγίζει. Αντίθετα το κενό, επειδή δεν μπορείς να το πιάσεις από πουθενά είναι βαρύ κι ας έχει βάρος μηδενικό. Έτσι και η κενή ζωή, γίνεται ασήκωτη, αν δεν έχει περιεχόμενο.

Η ανώτερη πνευματική φύση του ανθρώπου είναι η παιδεία του. Με την παιδεία του, με τον προσανατολισμό ή αποπροσανατολισμό του νου, με δυσάρεστες ή ευχάριστες σκέψεις, ορίζει ο καθείς την ψυχική του υγεία. Όλα είναι στο μυαλό μας. Ο νους μάς δυναμώνει και ο νους μάς αρρωσταίνει, ανάλογα με τις σκέψεις που τον τροφοδοτούμε.

Στη βάση όλοι είμαστε το ίδιο, όπως μας έπλασε ο Θεός. Χωρίς χρήμα, δόξα και τίμημα. Παραμένουμε άνθρωποι, όσο πάνω από το αξίωμα θέτουμε την αξία και την ανθρωπιά πάνω από τον άνθρωπο.

Ο κενός άνθρωπος είναι ομοίωμα ανθρώπου και τίποτα παραπάνω.

«Το μάθημα της παιδείας είναι το μέγιστο μάθημα το οποίο διδακτόν ουδαμώς εστί», λέει ο Πλάτων. Είναι το πιο σπουδαίο μάθημα, που δεν διδάσκεται, όπως τ’ άλλα μαθήματα, αλλά αναδύεται μέσα από αυτά. Όσα πτυχία να έχει κανείς, αν τα χρησιμοποιεί μόνο και μόνο για να ωφεληθεί ο ίδιος, ποδοπατώντας αρχές και πουλώντας αξίες, για την κοινωνία είναι άχρηστος. Διότι ένας τέτοιος άνθρωπος, είτε στην πολιτική μπει είτε στην επιστήμη, κακό θα κάνει. Αυτά που ζει η Ελλάδα δεν τα προκάλεσαν οι αμαθείς, αλλά τα «φωτεινά» μυαλά της. Αυτά που στελεχώνουν τις τρεις εξουσίες: τη Νομοθετική, την Εκτελεστική και τη Δικαστική. Η ευθύνη είναι πάντα και παντού αναλογική.

Είχαμε τον σοφό Σωκράτη, αλλά κι εκείνους που τον φαρμάκωσαν. Είχαμε τον Ανδρούτσο, αλλά κι εκείνον που τον πέταξε κάτω από την Ακρόπολη.

Τα αντίθετα προσδιορίζουν το ένα το άλλο. Δίπλα στον πατριώτη και ο προδότης. Το φως είναι που πιστοποιεί το σκοτάδι.

Καθημερινά σε κάθε πεδίο της ζωής, πολιτικό ή κοινωνικό, υπάρχουν εκείνοι που φαρμακώνουν τους άλλους για να φανούν μέσα από την αφάνειά τους. Ζούμε σε μια κοινωνία χωρίς επικοινωνία, με βίους παράλληλους. Σε καιρούς που διακρίνονται από έντονα συμπτώματα παρακμής και βαρβαρισμού. Η φωνή του αηδονιού σκεπάστηκε από την κλαγγή του όπλου. Το δίκαιο το ορίζουν δικτατορικά οι ισχυροί γης. Κάθε ίχνος ανθρωπιάς και πολιτισμού έχει χαθεί. Κάποτε σκότωναν και βομβάρδιζαν οι δικτατορίες. Τώρα το κάνουν και οι καλύτερες δημοκρατίες. Καθημερινά βιώνουμε τον ξεπεσμό του πολιτισμένου ανθρώπου. «Οι βόμβες στα χέρια του αρχαίου πιθήκου, που δεν εξανθρωπίστηκε, είναι επικίνδυνα παιχνίδια» είπε ο αείμνηστος δάσκαλος των δασκάλων, ο Χρίστος Τσολάκης.

Το δίκαιο στην κοινωνία το υποστηρίζει πιο καλά από όλους ο ελεύθερος άνθρωπος. Ο Έλληνας που στάθηκε ορθός αντίκρυ στον Δία, ο Προμηθέας, κι έδωσε στους ανθρώπους το φως. Ιστορικά, την ελευθερία την ορίζει η ανδρεία. Την κατακτά η τόλμη και η αρετή. Ουδόλως είναι τυχαίο ότι η λέξη γενναίος παραπέμπει στη γέννα. Οι σπουδαίοι γεννιούνται, δεν γίνονται, σε όσα πανεπιστήμια και να πάνε.

ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗΣ  

http://www.pontos-news.gr

Φυτά τ' ουρανού!

Ο ΑΡΕΙΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΤΟΥ

Του Γιάννη Θεοδωρόπουλου

Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδος συνήλθε το 325μ.χ. κατόπιν απαίτησης του Κωνσταντίνου, και καθιέρωσε την αρχήν του «ομοουσίου του Πατρός και του Υιού», αναθεμάτισε τον Άρειον και τους πεισματώδεις ομόφρονες αυτού, και εν συνεχεία τους εξόρισε στη Γαλατία της Μικράς Ασίας.

Ο Αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος για να υποστηρίξει τα υπό της συνόδου κυρωθέντα εξέδωσε διάταγμα κατά των αντιδοξούντων και εις το οποίο ρητώς ονόμαζε τον Άρειο μαθητή του Πορφυρίου, ενός των οπαδών της Νεοπλατωνικής φιλοσοφίας.

Το αν ο Πατήρ και ο Υιός είναι ή –κατά τον Άρειο--δεν είναι ομοούσιοι, ούτε θετικά αλλά και ούτε αρνητικά θα μπορούσαν να επηρεάσουν τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν μέχρι την πτώση της Αυτοκρατορίας. Αυτό όμως που θα επηρέαζε θετικά τα ιστορικά γεγονότα ήταν φιλοσοφικές θέσεις του Άρειου, κάτι που εντέχνως αποσιωπάται.

Ο Άρειος γεννήθηκε στη Λιβύη και μαθήτευσε στην περίφημη φιλοσοφική σχολή του Λουκιανού, στην Αντιόχεια, και είχε δάσκαλο του τον Πορφύριο. Είχε συμμαθητές του τον Νικομήδειας Ευσέβιο, τον Χαλκηδόνος Μάρη, τον Νικαίας Θεογένη, τον Αντιοχείας Λεόντειο, τον Ταρσού Αντώνιο, τον Εφέσου Μηνόφαντο, που είναι γνωστοί με το όνομα «Συλλουκιανιστές». Επίσης μαθήτευσε και στην σχολή της Αλεξανδρείας, όπου και χειροτονήθηκε πρεσβύτερος από τον επίσκοπο της Πέτρο.

Πέρα από την καθαρά θρησκευτική πλευρά της διδασκαλίας του. Ο Άρειος προσπάθησε να εισαγάγει στο Χριστιανισμό στοιχεία της φιλοσοφίας του Πλωτίνου, του Φίλωνα, του Ωριγένη και των Γνωστικών. Αν εξετάσουμε τον τρόπο διδασκαλίας του Πλωτίνου στη σχολή του στη Ρώμη, θα δούμε ότι αυτή έγκειτο κατά κανόνα στην ανάγνωση κειμένων κυρίως του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη, και των επ’ αυτών σχολείων προγενεστέρων ερμηνευτών και στην συνέχεια σε έκθεση των δικών του απόψεων. Ακολουθούσε συζήτηση και σχόλια από τους μαθητές του, όπου ο χρόνος και οι ευκαιρίες που τους έδινε ήταν απεριόριστες. Εδώ διακρίνουμε το μεγαλείο της ελεύθερης σκέψης, που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το θρησκευτικό δογματισμό.

Αν λοιπόν επικρατούσαν οι θέσεις του Αρείου πιθανών πιστεύω ότι θα είχαμε αποφύγει τον αναχρονιστικό μεσαίωνα και θα διαμορφώνονταν οι προϋποθέσεις για την δημιουργία ενός πραγματικού Ελληνοχριστιανικού πολιτισμού. Αλλά επειδή ο Χριστιανισμός και ο τρόπος που τον επέβαλαν οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες και το χριστιανικό ιερατείο, ήταν μία πρωτόγνωρη επανάσταση στα μέχρι τότε δεδομένα, και είχε ως συνέπεια, όπως συμβαίνει με όλες τις επαναστάσεις, να επικρατήσουν οι σκληροπυρηνικοί, και οι οποίοι είναι οι κύριοι υπεύθυνοι του μεσαιωνικού σκοταδισμού, όπως ο στερούμενος φιλοσοφικής μόρφωσης ημιμαθής Αθανάσιος, συντάκτης αργότερα του βιβλίου «Κατά των Ελλήνων».

Οι πρωτοχριστιανοί προκειμένου να επιβάλλουν την θρησκεία τους, έθεσαν αρχικά ως στόχο την θρησκεία των προγόνων μας, αλλά επειδή οι προγονοί μας το θεωρούσαν αδιανόητο να απαρνηθούν την θρησκεία των πατεράδων των και να ασπαστούν μια ανατολίτικη θρησκεία ενός κατώτερου λαού, των Εβραίων γιατί έτσι πίστευαν.(πας μη Έλλην είναι βάρβαρος). Οι πρωτοχριστιανοί βλέποντας την σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων και μη δυνάμενοι να επιτύχουν τον αρχικό τους στόχο, εξετράπησαν αυτού και έθεσαν υπό διωγμό κάθε τι που είχε δημιουργήσει η Ελληνική διανόηση. Αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι και το 520μ.χ. επί Ιουστινιανού εκδίδονται ακόμη Κώδικες κατά των Ελλήνων, που επέβαλλαν την ποινή του θανάτου εις τους μη αποδεχόμενους τον χριστιανισμό, ακόμη και ότι οι τελευταίοι υποκύψαντες ήταν οι Μανιάτες το 990μ.χ. μπορεί να φανταστή κάποιος με τι πείσμα αντιδρούσαν οι προγονοί μας, αψηφώντας ακόμη και την θανατική ποινή, ε αυτό το πείσμα το πλήρωσαν με πολύ αίμα. Για να έλθεις κ. Αναγνώστη στη θέση τους, σκέψου αν σήμερα σου επέβαλλαν να απαρνηθείς τη θρησκεία που πιστεύεις, και να ασπαστείς την θρησκεία ενός κατώτερου λαού π.χ. των Βουσμάνων της Αφρικής τι θα έκανες; ....... (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τους Βουσμάνους, εννοώ κατώτεροι σε μόρφωση).

Ο Γρηγόριος που και αυτός είχε μαθητεύσει στις φιλοσοφικές σχολές των Αθηνών δυστυχώς διαχώρισε τη θέση του λέγοντας ότι άλλο είναι το « φιλοσοφείν» και άλλο το «Θεολογείν».

Ο Αρειανισμός στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία έγινε και έκφραση ενός καθαρά κοινωνικού κινήματος των εμπόρων του μεταξιού και των μπαχαρικών που διακινούσαν από την Άπω Ανατολή, η Αλεξάνδρεια, η Αντιόχεια, και άλλες πόλεις στην πάλη τους κατά του μονοπωλίου που είχε επιβάλει για λογαριασμό της η κεντρική εξουσία της Κων/πολης, η οποία εκτός των άλλων προωθούσε με κάθε τρόπο την Ορθοδοξία ως στοιχείο ενότητας των ετεροκλήτων λαών της Αυτοκρατορίας. Δέχθηκαν λοιπόν τον Αρειανισμό σαν πνευματικό στήριγμα. Το πνίξιμο του Αρειανισμού και εν συνεχεία του Μονοφυσιτισμού έφερε την κατάρρευση του Χριστιανισμού στην Ανατολική Μεσόγειο και την επικράτηση του Ισλαμισμού, ο οποίος ξανάδωσε στις πόλεις αυτές την εμπορική τους ανεξαρτησία.

Οι διoχθέντες, Αριανιστές, Μονοφυσήτες, και Ελληνιστές, από τους Βυζαντινούς, έτυχαν της εύνοιας των Αράβων, και ειδικά αργότερα των Χαλίφηδων της δυναστείας των Αβασσιδών, που έγιναν προστάτες των γραμμάτων και των τεχνών. Τότε και για 3 Αιώνες 8ος, 9ος, και 10ος Έλληνες και Άραβες φιλόσοφοι μελέτησαν και δίδαξαν τα Ελληνικά γράμματα στο Χαλιφάτο. Βάζοντας της βάσεις για την ανάπτυξη του πολιτισμού της Βαγδάτης. Της Βαγδάτης των Χιλίων και μίας Νυκτών. Ένα πλήθος Ελληνικών συγγραμμάτων μεταφράστηκαν στην Αραβική, και διασώθηκαν από το αναχρονιστικό Βυζάντιο. Μετά τον 11ο Αιώνα άρχισε η αντεπίθεση των Ιμάμηδων και ο Αραβικός κόσμος παραδόθηκε στο Μουσουλμανικό σκοταδισμό.

Ιωάννης Θεοδωρόπουλος

ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΙΘΕΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ

Σύμφωνα με την Κβαντική θεωρία , σωματίδια και κύματα ενέργειας ταυτίζονται, γιατί στο υποατομικό επίπεδο, η ύλη δεν υπάρχει, αλλά έχει την τάση να υπάρξει.
Ο φυσικός Τζών Γουίλερ είχε πει ότι, ο επιστήμονας «παρατηρητής» των φαινομένων γύρω από την έρευνα της ύλης και των σωματιδίων της, πρέπει να λέγεται «συμμέτοχος», διότι η κβαντική θεωρία μας αποκαλύπτει ότι όσο δεν παρατηρούμε κάτι, αυτό είναι ενέργεια, αν εστιάσουμε την προσοχή μας σ΄ αυτό, μεταμορφώνεται σε σωματίδιο.

Ο Κόσμος μας οργανώνεται κάθε στιγμή από την παραμικρή μας σκέψη. Κάθε τι που έρχεται στην ζωή μας το έχουμε εμείς καλέσει. Είναι μέρος της μαγικής μας δύναμης από την οποία έχουμε αποκοπεί. Η δύναμη αυτή ονομάζετε Αθηνά.
Η επίδραση του πνεύματος δημιουργεί πρώτα το ψυχικό σώμα και μετά το υλικό. Έτσι ή Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία με την έννοια της σκέψης για την δημιουργία του κόσμου, αλλά ή εμφάνισής της ως πάνοπλη, εκφράζει την ψυχή του κόσμου από τον χώρο του Σείριου.

Ο Αξιώτης λέει ότι οι Έλληνες «πετούσαν» από τον Σείριο στην Γη, αφού «έφερναν» την ύλη (το σώμα τους) σε ενεργειακή μορφή , ώστε οι ταχύτητες που πετύχαιναν ήταν εκείνες του φωτός, χωρίς κανένα πρόβλημα βαρύτητας.
Η βαρύτητα επιδρά στην μάζα .
Όταν η ύλη (μάζα) γίνει ενέργεια, τότε η βαρύτητα μπαίνει στο περιθώριο. Αυτές οί ενέργειες αφορούν ψυχικές ικανότητες και δυνάμεις πού φέρουν και όλοι όσοι διαθέτουν προέλευση θεϊκού σπέρματος και Επίφυσης.

Το «ιερό πέπλο» της Αθηνάς που μεταφερόταν κατά την τελετή της εορτής των Παναθηναίων, υπέκρυπτε την γνώση του ενεργειακού μορφογενετικού πεδίου.
Οί παρθένες πού το κρατούσαν, υπονοούσαν την αδιαμόρφωτη και παρθένα αγνότητα και καθαρότητα του πεδίου πού ήταν έτοιμο για διαμόρφωση και δημιουργία. Εργάνη και Οργόνη , αποτελούν την ίδια κωδικοποιημένη αλήθεια του Αιθέρα, που έχει την ιδιότητα να μεταμορφώνει την ζωή από ενέργεια σε μορφή και από μορφή σε ενέργεια.
Οι τέσσερις άκρες του πέπλου, δηλώνουν τα τέσσερα στοιχεία που δημιουργούν τα τρίγωνα των δεσμών της μορφής των όντων, ενώ το πέμπτο, αυτό που τους παρέχει την κίνηση να ενωθούν σε κάτι, είναι ο Αιθέρας.

Και όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης , «κάθε σώμα συνίσταται από έναν διαφορετικό αριθμό τριγώνων».

Και ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» αναλύει πώς σχηματίζονται τα σώματα από τα τρίγωνα. Και ότι «Αυτές είναι λοιπόν οι αιτίες από τις οποίες δημιουργήθηκαν τα απλά και πρωταρχικά σώματα», και ακόμη, «Τα τρίγωνα κάθε ατόμου είναι φτιαγμένα από την αρχή με ικανότητα ζωής μέχρι ένα ορισμένο χρονικό όριο». Και εδώ υπάρχει μια βαθιά αλήθεια.

Η Ζωή είναι Μαγεία. Μια συνεχείς μεταμόρφωση.

Η μεταμόρφωση εμπεριέχει μέσα της το τέλος του ενός και την γέννηση ενός νέου. Στον κατέχοντα αυτήν την γνώση ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Και εν τούτοις αυτή η γνώση εμπεριέχει την Πλατωνική επίγνωση της συνέχειας της Ιδέας. Γιατί όλα είναι μια πρωταρχική ιδέα. Η Ιδέα είναι Πληροφορία.
Η Πληροφορία είναι ή Συνείδηση.
Η Συνείδηση είναι το Πνεύμα. Είναι ή Αριστοτελική Εντελέχεια .
Η αθανασία μιάς ανθρώπινης ιδέας, είναι ή διατήρηση της μνήμης μετά τον σωματικό θάνατο μέσω του πνευματικού σώματος.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Η ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

Τα παρακάτω αποσπάσματα προέρχονται από την πολύτομη έκδοση «Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας». Οσίου Εφραίμ του Σύρου, τόμος πέμπτος, σελίδες 204, 205, 206.

[Δεν σχολιάζω τίποτα. Απλώς τα μεταφέρω. Τα συμπεράσματα δικά σας.]

Κλίκ επάνω στις εικόνες για μεγέθυνση. 

Ο επίσκοπος Γάζης Πορφύριος, σε εκτέλεση του «ες έδαφος φέρειν» (=ισοπεδώστε τα) του Αρκαδίου, το 401 κατέστρεψε όλα τα αγάλματα και τα έργα τέχνης, τις δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες και ισοπέδωσε όλους τους Ελληνικούς ναούς της πόλης.
Όπως γράφει ο συναξαριστής του Μάρκος ο Διάκονος, όταν ο Πορφύριος πυρπόλησε και κατέστρεψε το Μαρνείον (ξακουστό ναό του Διός στη Γάζα) χρησιμοποίησε τα μάρμαρά του για την πλακόστρωση του δρόμου. Όπως περήφανα είπε ο ίδιος: «Για να πατούν όχι μόνον άνθρωποι, αλλά και γυναίκες και γουρούνια και άλλα ζώα»! (Βίος Πορφυρίου).

Δανείζομαι από την Ελληνική Νομαρχία, Ανωνύμου του Έλληνος την φράση: ΣΤΟΧΑΣΟΥ ΚΑΙ ΑΡΚΕΙ!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: ΠΩΣ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΑΞΙΩΣΕ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ. ΤΟ ΝΟΗΜΑ και ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ.
&
ΜΟΛΙΣ ΤΟ 1545, ΣΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΟΥ ΤΡΕΝΤΟ Η ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΕ ΟΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΕΧΟΥΝ ΨΥΧΗ…!!!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΑΡΧΑΙΟΥ ΕΛΛΗΝΑ - ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΥΧΕΤΑΙ ΓΙΑ ΥΛΙΚΑ ΑΓΑΘΑ!!!

«Είθε, να μην είμαι εχθρός κανενός και είθε να είμαι φίλος του αιώνιου και του μόνιμου. Είθε, να μην καυγαδίσω ποτέ με τους προσφιλείς μου. Και αν γίνει αυτό, είθε να συμφιλιωθώ σύντομα μαζί τους. Είθε να μην θέλω το κακό κανενός. Εάν κάποιος θέλει το δικό μου κακό, είθε, να ξεφύγω σώος και χωρίς να χρειαστεί να τον πληγώσω. Είθε, να αγαπώ, να επιθυμώ και να επιτυγχάνω μόνο ό,τι είναι καλό. Είθε, να εύχομαι να ευτυχούν όλοι και να μη ζηλεύω κανέναν. Είθε, να μη χαρώ ποτέ για τη δυστυχία κάποιου που με έβλαψε. Όταν είπα η έκανα κάτι κακό είθε να μην περιμένω να με επιπλήξουν οι άλλοι, αλλά πάντα να επιπλήττω τον εαυτό μου ώσπου να επανορθώσω. Είθε να μην κερδίσω νίκη που να βλάπτει είτε εμένα είτε τον αντίπαλό μου. Είθε να συμφιλιώνω φίλους που βρέθηκαν σε διαμάχη. Είθε, όσο μου είναι αυτό δυνατό, να δίνω κάθε απαιτούμενη βοήθεια στους φίλους μου και σε όλους όσους τη χρειάζονται. Είθε, να μην εγκαταλείψω κανέναν φίλο που κινδυνεύει. Όταν επισκέπτομαι όσους υποφέρουν είθε να είμαι σε θέση με ευγενικά και θεραπευτικά λόγια να απαλύνω τον πόνο τους. Είθε να σέβομαι τον εαυτό μου. Είθε, να κρατώ δαμασμένο εκείνο που μαίνεται μέσα μου. Είθε, να συνηθίσω να είμαι ευγενής και ποτέ να μην νευριάζω με τους ανθρώπους λόγω των περιστάσεων. Είθε, ποτέ να μη σχολιάζω ποιος είναι κακός και τι κακά πράγματα έχει κάνει, παρά να γνωρίζω καλούς ανθρώπους και να ακολουθώ τα βήματά τους.»

— Ευσέβιος (Στοβαίος)

(Ο Ευσέβιος είναι Ίωνας. Το κείμενο, είναι μια προσευχή του Ευσέβιου. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός, ότι σε κανένα σημείο της προσευχής δεν προσεύχεται για υλικά αγαθά.)

https://el.wikibooks.org/

 Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

Ω φίλε ΠΑΝ και σεις άλλοι θεοί, όσοι λατρεύεστε εδώ, κάνε τε με να γίνω ωραίος εσωτερικά (στην ψυχή). Τα δε υλικά αγαθά, όσα έχω, κάντε τα να βρίσκονται σε αρμονική σχέση με τις ιδέες μου. Να νομίζω πλούσιο μόνο το σοφό, και να έχω τόση περιουσία, όση θα ήταν αρκετή να έχει και να ανέχεται, όχι άλλος άνθρωπος αλλά ο σώφρων.

Πλάτωνος  - Φαίδρος, 279 B-C

Ο Κρίνος ήταν πολύ σεβαστός και λατρεύονταν από τους Έλληνες. Πίστευαν ότι φυτρώνει από το γάλα της Θεάς Ήρας, την Βασίλισσα των Θεών και θνητών!!!

Ο ΚΕΛΣΟΣ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ

«ατεχνώς παισίν νηπίοις εμυθολόγησαν»

ΕΤΟΣ 178: Ο ΚΕΛΣΟΣ ΚΑΤΑΚΡΙΝΕΙ ΤΗΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΜΥΘΩΝ ΑΠΟ ΑΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ:

Κι έπειτα συνέθεσαν έναν κατακλυσμό και μια κιβωτό αλλόκοτη, η οποία είχε μέσα της τα πάντα, και ένα περιστέρι και μια κουρούνα ως αγγελιοφόρους, παραχαράσσοντας και υποκλέπτοντας τον μύθο του Δευκαλίωνα γιατί δεν πιστεύω ότι περίμεναν πως αυτά θα έρθουν στο φως, αλλά τα έπλασαν άκομψα για μωρά παιδιά.

Αληθής λόγος Δ,41, μετ. φιλολογική ομάδα Κάκτου:

«είτα κατακλυσμόν τινά και κιβωτόν αλλόκοτον, άπαντα ένδον έχουσαν, και περιστεράν τινά κορώνην αγγέλους, παραχαράττοντες και ραδιουργούντες τον Δευκαλίωναּ ου γάρ οίμαι προσεδόκησαν ότι ταύτα εις φως πρόεισιν, αλλ’ ατεχνώς παισίν νηπίοις εμυθολόγησαν».

Ο Αληθής Λόγος, γραμμένος το έτος 178, σώζεται σχεδόν αυτούσιος: http://ihtys.narod.ru/kelsos.pdf

Στο οπτικοακουστικό, μια ενδιαφέρουσα σύγκριση ανάμεσα στην παραμελημένη Ελληνική Μυθολογία και την αγιοποιημένη μυθολογία της Βίβλου!

Odyssiakos

Βοήθεια! Μια μούμια!

Του Αλέξανδρου Ασωνίτη,

Και τι μούμια! Αγίας και Ισαποστόλου, της «Ελένης», που το πλήρες όνομα της ήταν: Φλαβία Ιουλία Ελένα Αυγούστα, αλλά έμελλε να μείνει στην ιστορία με το τρίτο της όνομα και να υποκαταστήσει την Ωραία Ελένη. Είναι ο συμβολισμός της κολοσσαίας αλλαγής που επέφερε στην ανθρωπότητα ο γιος της, ο  Κωνσταντίνος ο επίσης ισαπόστολος και άγιος, οι καθολικοί δεν έχουν ανακηρύξει σε άγιο, επειδή με την ίδρυση της νέας Ρώμης, νέας Σιών,  νέας Ιερουσαλήμ, της Κωνσταντινούπολης, έσπασε το μονοπώλιο του Πάπα. Αλλά την μαμά του την τιμάνε, την έχουνε σε χρυσή λάρνακα, την προσκυνάνε κλπ.

Ήρθε η ώρα να την προσκυνήσουν κι οι αιρετικοί «ορθόδοξοι» που έχουνε μόνο κάτι κομματάκια απ’ το πέλμα της (βλ. ρομφαία.gr), λίγη μύτη, κάτι νύχια κι άλλα μικροπράματα της αγίας που βρήκε και τον τίμιο σταυρό-ξύλο που τόσες αιώνες δεν λέει να τελειώσει γιατί το αυγαταίνει ο Κύριος με κρυφά θαύματα που δεν υποπίπτουν στην αντίληψη του ποιμνίου και των ποιμένων του, γιατί ο Κύριος δεν είναι επιδειξίας εγωϊστής να ξέρει η δεξιά του, τι ποιεί η αριστερά του.

Αυτή την άθλια συχαμερή αηδιαστική μούμια, λοιπόν, που συντηρεί με διάφορα κόλπα επί αιώνες η πάμπλουτη ηγεσία της χριστιανοσύνης, ανατολικής καθολικής λουθηρανικής, του πρώτου καπιταλισμού (συγκέντρωση κεφαλαίων) της ιστορίας, ‘φέραν με τιμές αρχηγού κράτους στην δυστυχή Ελλάδα, στην Αθήνα, στην Ιερά Οδό της Δήμητρας και των Ελευσινίων.

Την φέρνει το ελληνικό κράτος που υποδέχθηκε την μούμια με τιμές κράτους,  όπως είχε φέρει με αντιτορπιλλικό το 2010 και τα συχαμερά λείψανα κάπιων τριών αγίων Φανέντων, πάλι απ’ την Βενετία.

Αυτά τά κάνουν οι απόγονοι του Ηράκλειτου, του Μιλτιάδη, του Ιουλιανού, της Υπατίας. Του Πλήθωνα, του Μάρουλλου, των Διαφωτιστών, του Παμπλέκη. Του Κάλβου, του Καφάβη, του Καστοριάδη, του Αξελού.  Δεν χρειάζεται άλλη απόδειξη για το τι έιμαστε,  και ποιοι έιμαστε. Ούτε για την κατάντια μας.

Είχε δίκηο η ημιαγία Ελένη Αρβελέρ, ότι πρέπει να λεγόμαστε Ρωμηοί κι όχι Έλληνες, αφού είμαστε χριστιανοί. Οι Έλληνες ήταν ειδωλολάτρες γι’ αυτό και ήταν Έλληνες, εξ άλλου, και ανέπτυξαν αυτόν τον πολιτισμό, φόβητρο κάθε απολυταρχίας.

Θα ήταν μια γραφική επίδειξη σκοταδισμού της ρωμιοσύνης το προσκύνημα του λειψάνου (του φορέσανε και χρυσοποίκιλτο φόρεμα, οι καθολικοί το ‘χανε με φορεματάκι απ’ τα κινέζικα), αν αυτή η πρωτοφανής  γελοιοποίηση και ο εξευτελισμός της Ελλάδας, δεν συνέβαινε, από την κυβέρνηση Σύριζα που ευτυχώς μας έμαθε το πολύκλαυστο ήθος της Αριστεράς, κάποιοι το ξέραμε ήδη, δυστυχώς.

 Γράφει ο ανώνυμος της Ελληνικής Νομαρχίας:

  …(Οι λαοκλέπται 178)…. αυτοί  έχουσιν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνωσι και έπειτα ονοματίζουσιν άλλα μεν του αγίου Χαραλάμπους και άλλα του αγίου Γρηγορίου. (…) Δεν αφήνουν άγιον χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλά του. Οι περισσότεροι από αυτούς τους κοκκαλοπωλητάς, εξέρχονται από το όρος του Άθως, οπού ονομάζουν Άγιον Όρος, εις το οποίο ευρίσκεται η πηγή αυτών των καλογήρων. Τα δε μοναστήρια αυτά έχουσιν εις κάθε πολιτείαν υποστατικά και οσπίτια τα οποία καλούσι μετόχια και τα κατοικούσιν αυτοί οι περιηγηταί. Εκεί μετρούσι τα κλεφθέντα χρήματα, δια να λάβωσιν αυτοί κρυφίως τα μισά και τα υπόλοιπα να τα υπάγωσιν εις τα μοναστήριά των (179)…

Τι έχει αλλάξει από τότε: Πώς θα ήταν η Ελλάδα, αν η Νομαρχία διδασκόταν στα σχολεία, όπως επιβάλλεται;

Απόσπασμα. Ολόκληρο το άρθρο  στην πηγή: https://www.presspublica.gr/voithia-mia-moumia/

Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΕΙΡΙΟΥ

Στο πλανητικό σύστημα του Σείριου, ζούν οι Έλληνες θεοί που κάποτε ήρθαν στην Γή.

Ο ερχομός τους σηματοδότησε τον πλανήτη μας με τις αρχές του πολιτισμού και τις βάσεις για την εξέλιξη των ανθρώπων.

Όμως η ταξιδιωτική πύλη που δημιούργησαν, η Στύγα, στάθηκε μοιραία από την χρήση της από τους Άτλαντες.

Έτσι, σήμερα πάνω στον πλανήτη υπερτερούν τα ανθρωποειδή, ενώ όσοι διατηρούν μέσα τους το ευγενικό ουράνιο στοιχείο αναμένουν την επιστροφή των Αργοναυτών.

Αυτό θα συμβεί όταν θα ενεργοποιηθεί ξανά η Στύγα, και συγχρόνως θα ενεργοποιηθεί και η Επίφυση των ουρανίων.

Οι Έλληνες Αργοναύτες λοιπόν, ταξίδευαν με την Αργώ στον Σείριο και σε όλο τον πλανήτη μας μέσα από το Δέντρο της Ζωής και της Γνώσης, τον Δίαυλο της Στύγας, περνώντας από τις πύλες του Βορείου Πόλου και έφθαναν στον Συνοδό, Σείριο Β, όπου εκεί σταματά να κυλάει ο χρόνος.

Με την ίδια γνώση και οι μύστες που είχαν μυηθεί στο πέρασμα της Στύγας, ταξίδευαν με την Αργώ και με το υλικό τους σώμα όπως ο Ορφέας, αλλά, μπορούσαν να αφήσουν  το σώμα τους μέσα σε κάποιο από τα μυητικά κέντρα, όπως ήταν το Τροφώνιο Άντρο, και να ταξιδέψουν με το αιθερικό τους σώμα. Άλλωστε το πέρασμα της Στύγας συμβόλιζε και το πέρασμα του φωτός στην ύλη, όπως και αντίστροφα, οι θεοί και οι ημίθεοι μεταμόρφωναν την υλική τους υπόσταση σε φώς.

http://tobiblion.blogspot.gr

ΠΕΡΙ ΟΥΡΑΝΙΑΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ

ΟΛΥΜΠΙΟΙ – ΑΤΛΑΝΤΕΣ - ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΩΝ ΟΥΡΑΝΙΩΝ - ΕΙΔΗ ΑΝΘΡΩΠΩΝ

Ο ΔΙΑΥΛΟΣ ΤΗΣ ΣΤΥΓΑΣ

Κατά τον Αξιώτη, το σημείο εκείνο, το Δέντρο της Ζωής είχε ανάγκη ο Εωσφόρος για να ανέβει και να φθάσει στον Σείριο.
Να λοιπόν το φίδι – κουταλίνι έχει ανάγκη να ανέβει και να καταλάβει τον έλεγχο του νού μας και κατ’ επέκταση της συνειδήσεώς μας. Μετά έρχεται η λήθη.
Τον δίαυλο της Στύγας, είχαν ανάγκη και οι Άτλαντες για να ανέβουν στα Ηλύσια Πεδία, στον Παράδεισο.
Με άλλα λόγια, οι Άτλαντες, μέσω του διαύλου της Στύγας, ως Εωσφόρος, χρησιμοποιούσαν το ενεργειακό φώς της πρώτης αρχής και μεταμόρφωναν τα στοιχεία στο γήινο πεδίο.

Για να μας γίνει πιο κατανοητό, ό,τι υπάρχει σε ενεργειακή μορφή, μόλις «συλληφθεί» στο μορφικό υλικό επίπεδο, «πέφτει» κάτω από την έννοια των νόμων που το διέπουν. Με τον τρόπο αυτό εγκλωβίζεται το κάθε τι που μορφοποιείται, για ένα δεδομένο χρονικό διάστημα το οποίο εξαρτάται από τους νόμους.

Ο Σείριος στον ουράνιο θόλο, βρίσκετε με κατεύθυνση την περιοχή που εμφανίζεται ο αστερισμός του Ταύρου και των Διδύμων.
Αυτό έδινε την ιδιαιτερότητα να χαρακτηρίζεται η χρονική εκείνη περίοδος που συμπίπτει με την αρχή της Άνοιξης, η 21- 25 Μαρτίου, η Εαρινή Ισημερία, η εποχή της σύλληψης των θεών και ηρώων με αποκορύφωμα την γέννησή τους στις 21-25 Δεκεμβρίου που αντιστοιχεί στο Χειμερινό Ηλιοστάσιο.

Ο Δίας, θεωρείται «πατέρας Θεών και Ανθρώπων» και γι αυτό όχι τυχαία στο πλανητικό μας σύστημα ο μεγαλύτερος πλανήτης έχει το ίδιο όνομα.
Γιατί ο πλανήτης αυτός έχει την ιδιαιτερότητα να φέρνει στο ηλιακό μας σύστημα τις ευεργετικές επιδράσεις από το γαλαξιακό κέντρο.

Έτσι, από τον Σείριο, το λαμπρότατο αυτό άστρο, έρχεται η ενέργεια εκείνη των ιόντων, που φέρνει μαζί της και τα σπέρματα των όντων.
Τον δρόμο αυτόν ακολούθησαν οι Έλληνες Αργοναύτες, και από τον δρόμο αυτόν ήρθαν οι Θεοί στην Γή.
Από τον Σείριο λοιπόν προήρθαν τα σπέρματα στην Γή. Κατά τον Αξιώτη, ο Σείριος είναι το «Πέρασμα» για τον «Πρωτόκοσμο» ή «Θεϊκό Λόγο Ένα», όπως το ονομάζει, όπου ο Δημιουργός του Σύμπαντος κατασκευάζει την ψυχή του κόσμου.
Ο Σείριος σαν Λόγος Δύο, ο Δευτερόκοσμος, δημιούργησε τον άνθρωπο βάζοντας του μέσα ένα κομμάτι από την θειική ψυχή.

ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΕΝ ΕΚΤΙΖΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑΟΥΣ, ΠΑΝΩ ΣΕ ΤΑΦΟΥΣ, ΠΟΛΥ ΔΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΠΑΝΩ ΣΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΤΟΠΟΥΣ ΕΚΤΕΛΕΣΕΩΝ!!!

ΟΥΤΕ ΕΠΙΤΡΕΠΟΤΑΝ Η ΥΠΑΡΞΙΣ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΩΝ ΠΛΗΣΙΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ  ΙΕΡΩΝ ΧΩΡΩΝ

«ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΥΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ» από την Αγία Ελένη.

«…απέστειλε ο βασιλεύς την εαυτού μητέρα Ελένη εις Ιερουσαλήμ, μετά χρημάτων αφθονίας, προς τον επίσκοπον Μακάριον, επί αναζητήσει του ζωοποιού ξύλου και οικοδομής των αγίων τόπων».
Γεώργιος Μοναχός «Περί της ευρέσεως του σταυρού».110.620.12.

Φορτωμένη χρήματα, από τον παιδοκτόνο και ηλιολάτρη γιο της, η υπέργηρη Ελένη, κατέβηκε στην Ιερουσαλήμ, όπου την υποδέχθηκαν οι ιερείς, αποφασισμένοι να μην χάσουν την ανεπανάληπτη αυτή οικονομική ευκαιρία!

Η αφήγηση του Χρονογράφου Γεώργιου μοναχού είναι μοναδική:  «Μαθών δε ο επίσκοπος, τα της βασιλικής ελεύσεως, τους επισκόπους των επαρχιών συγκέντρωσε για τις πρέπουσες τιμές της υποδοχής. Ευθέως δε τους επισκόπους παρακάλεσε, την αναζήτηση του ποθούμενου ξύλου να αναλάβουν. Απορούντων δε πάντων περί τούτου, υπόνοιες και υποψίες μόνο διηγούμενοι, ο της πόλεως επίσκοπος πάντας παρακάλεσε ησυχία να κάμουσι (!) και σπουδαιοτέραν ευχήν υπέρ τούτου, στον θεό προσέφερε»! «Τούτου δε γενομένου, (της ευχής δηλαδή γενομένης) ευθύς, θεόθεν (!!!;;;) εδείχθη στον επίσκοπο ο τόπος, όπου ο ακαθάρτου δαίμονος, ο Ναός και το άγαλμά της Αφροδίτης υπήρχε. Τότε η βασίλισσα, πλήθος πολύ τεχνιτών και εργατών συγκέντρωσε και εκ βάθρων το αισχρό (θέλει να πει περικαλλέστατο) οικοδόμημα κατέστρεψε. Τούτου δε γενομένου, ανεφάνη το θείον μνήμα και ο τόπος του κρανίου και τρεις καταχωμένοι σταυροί». 

Βλέπουμε λοιπόν, ότι τα περί ευρέσεως του σταυρού και η ανοικοδόμηση του ταφικού ναού, στο συγκεκριμένο τόπο, συνέβησαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα παραμυθιού, που μόνο ο παλιμπαιδισμός της θρησκευτικής ευπιστίας, θα μπορούσε να αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα!  Αλλά και η άγνοια ενός σημαντικού ζητήματος όπως θα δούμε αμέσως τώρα. Για τον ίδιο τον τόπο της εύρεσης του σταυρού και της ανέγερσης του ταφικού ναού, γεννιούνται οι εξής δικαιολογημένες αμφιβολίες:  Αν όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, στην συγκεκριμένη θέση του τωρινού τάφου, προϋπήρχε μεταγενέστερος της σταύρωσης, ναός της Αφροδίτης, είναι βέβαιο, ότι ο τόπος εκείνος, δεν υπήρξε ποτέ τόπος μνημάτων και εκτελέσεων! Οι Ελληνικοί ναοί δεν εκτίζοντο ποτέ, πάνω σε τάφους, πολύ δε περισσότερο πάνω σε γνωστούς τόπους εκτελέσεων.  Ακόμη και πολύ μικρότερες αιτίες, από τις παραπάνω, θα ήταν ικανές να αποτρέψουν την ανέγερση ναού στον συγκεκριμένο τόπο. Αφού λοιπόν, όπως βεβαιούν οι βυζαντινοί χρονογράφοι, ο ναός της Αφροδίτης προϋπήρχε εκεί, τότε ο θρυλούμενος τόπος εκτέλεσης και ο τάφος του Χριστού, ήταν οπωσδήποτε κάπου αλλού. 

[σ.σ.: Η δήθεν εύρεση του Σταυρού αποτελεί επικοινωνιακό εφεύρημα του τότε χριστιανικού κλήρου αφού ήταν αποδεδειγμένο πως στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι σταυροί καίγοντο ως μολυσμένοι λίγες ημέρες μετά την σταύρωση των θανατοποινιτών.]

Το 335 γίνονται τα Εγκαίνια  της  Εκκλησίας  του… «Αγίου Τάφου», ο οποίος κτίσθηκε στη θέση του Ναού της Θεάς Αφροδίτης που ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε το 326 – 327, και για τον διάκοσμό του λεηλατούνται όλα σχεδόν τα Εθνικά Ιερά της Παλαιστίνης και της Μικράς Ασίας.

(Τα συμπεράσματα ανήκουν στον αναγνώστη)

Η περίπτωση της σκόπιμης ταφής-βεβήλωσης Ελληνικού ναού φαίνεται καθαρά στην περίπτωση Βαβύλα. Το 351 ο Διοικητής της Αντιόχειας Γάλος, διέταξε την ταφή των λειψάνων του αγίου Βαβύλα, μέσα στον Ναό του Δαφναίου Απόλλωνα. Μετά την βεβήλωση αυτή σταμάτησε η λειτουργία του ναού και δεν επαναλειτούργησε ούτε όταν ο Ιουλιανός διέταξε την απομάκρυνση των λειψάνων. Βλ. Θεοδώρητου Εκκλ. Ιστ. 3.6. Και Ι. Χρυσόστομος «εις Βαβύλαν λόγοι δυο» Migne 50.527-572. 

Έρευνα του κυρίου Μ. Καλόπουλου.  (Απόσπασμα)

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://www.greatlie.com

Κωνσταντίνου και Ελένης («άγιοι» άνθρωποι) - Εννέα ειδεχθή εγκλήματα του Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου

Ο Κωνσταντίνος έκαψε τη γυναίκα του Φαύστα με καυτό λάδι, έπνιξε τον γιο του Κρίσπο στα δημόσια λουτρά και καρατόμησε τους μισούς συγγενείς του φοβούμενος μην του πάρουν τον θρόνο του. Διά την ενημέρωση τού αναγνώστη σημειώνομε εννέα ειδεχθή εγκλήματα τού Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου που αφορούν τον άμεσο πολιτικό και συγγενικό περίγυρό του.

Όλα τα εγκλήματά του είναι πάρα πολλά για να τεθούν σε καταλόγους. Η βαρβαρότητά των ήταν μάλλον πρωτοφανής και άκρως ανατριχιαστική. Για ατιμίες, πολέμους, φόνους, δολοφονίες, φρικαλεότητές, αυθαιρεσίες, απάτες, κ.λπ., του ιδίου και της μάνας του Ελένης αναφερθείτε τουλάχιστον στα σχετικά κεφάλαια τών εξής έξι βιβλίων:
1. Σιμόπουλος Κυριάκος, «Ο Μύθος των “Μεγάλων” της Ιστορίας», Τρίτη Έκδοση, Εκδόσεις Στάχυ, 2000.
2. Ρασσιάς Βλάσσης, «Μια ιστορία αγάπης της χριστιανικής επικρατήσεως», Ανοικτή πόλις.
3. Joseph Wheless, «Forgery in Christianity», Kessinger Publishing.
4. Robert Taylor, Rev., «The Diegesis», Kessinger Publishing, or Health Research.
5. Christopher Bush Coleman, Ph. D., «Constantine the Great and Christianity», Columbia University Press 1914.
6. Karlheinz Deschner, Η Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού, Μετάφραση Ρουμπινή Ζαρκάδη, Δέσποινας Βλασσοπούλου, Μ. Αργυροηλιοπούλου, Τ. Φατσέα, Ξ. Αλμυρού από τα Γερμανικά, με τίτλο πρωτοτύπου: «Kriminalgeschichte des Christentums». 10 Τόμοι, Εκδόσεις Κάκτος, 2004-2006.

Έχομε και λέμε περιληπτικώς:
1. Μαξιμιανός. Πενθερός του και πενθερός του πατέρα του. Πατέρας της δεύτερης γυναίκας του, Φαύστας. Αυτοκράτωρ. Τον συνέλαβε στην Μασσαλία διά δόλου και τον εκρέμασε. +309-310.
2. Μαξέντιος. Κουνιάδος του. Γιος του προηγουμένου. Αυτοκράτωρ. Τον εσκότωσε διά πολέμου που εκήρυξε ο ίδιος χωρίς λόγο, στην Μιλβία Γέφυρα του ποταμού Τίβερη. +312.
3. Ρέμος. Γιος του Μαξεντίου και της Γαλερίας. Βρέφος στην κούνια. Έβαλε δικούς του ανθρώπους να το στραγγαλίσουν με κορδόνια την ώρα που κοιμόταν δίπλα στη μάνα του. +312.
4. Βασσιανός. Γαμπρός του. Άνδρας της αδελφής του Αναστασίας. Καίσαρ. Τον δολοφόνησε. +314-315.
5. Φαύστα. Δεύτερη γυναίκα του. Κόρη του Μαξιμιανού. Την εζεμάτιξε μέσα σε καζάνι με καυτό νερό ή λάδι. +320. (Για τον θάνατό της ενέχεται και η μάνα του, Αγία Ελένη!).
6. Σώπατρος. Διδάσκαλος, σύμβουλος και στενός φίλος του. Φιλόσοφος. Τον εφόνευσε αφού επενόησε και προφασίστηκε ψευδείς κατηγορίες. +321. [Παρακάτω κρατηθείτε και διαβάστε τι επινόησαν για να φονεύσουν τον Σώπατρο.]
7. Λικίνιος. Γαμπρός του. Άνδρας της αδελφής του Κωνσταντίνας. Συναυτοκράτωρ. Κατόπιν πολέμου τον εκρέμασε, +325-326.
8. Λικινιανός. Ανιψιός του. Γιος της αδελφής του Κωνσταντίνας. Δεκατετράχρονο αγόρι που δεν έφταιξε σε τίποτα. Το σκότωσε μπροστά στα μάτια, τα παρακάλια και τους απαρηγόρητους σπαραγμούς της μάνας του, και αδελφής του απτοήτου «Μεγάλου». +326.
9. Κρίσπος. Πρώτος του γιος από την πρώτη του γυναίκα, Μινερβίνα. Ναύαρχος και Καίσαρ. Τον αποκεφάλισε (ή έπνιξε, ή δηλητηρίασε κατ' άλλους). +326.

Για λεπτομέρειες, αίτια, αφορμές, τοποθεσίες, τρόπους εκτελέσεων, κ.λπ., εκτός της δικής μας βιβλιογραφίας, μπορείτε να αναφερθείτε και σε μεγάλες έγκυρες διεθνείς εγκυκλοπαίδειες.

Πρέπει να πούμε ότι οι διάδοχοι αυτοκράτορες και πολιτικοί του Μεγάλου Αγίου Ισαποστόλου Κωνσταντίνου, αρχίζοντας από τους γιους και ανιψιούς του, με μόνη εξαίρεση τον Μεγάλο Ιουλιανόν που ήταν αυτοκράτωρ μόνο 20 μήνες, +362-363, τον μιμήθηκαν και τον συναγωνίστηκαν πολύ κοντά στο έγκλημα, την δολοφονία, την μηχανορραφία και την καταστροφή.

Μπορεί να λένε ότι οι ιδρυτές του Χριστιανισμού ήταν ο μυθικός Ιησούς, οι μυθικοί απόστολοι και ο ημιμυθικός Παύλος, αλλά οι δημιουργοί του επισήμου, καθολικού και ορθοδόξου Χριστιανισμού ως έχει από τον τέταρτο αιώνα μέχρι σήμερα, ήταν: Ο Μέγας Άγιος Ισαπόστολος Κωνσταντίνος, η μάνα του Αγία Ελένη, οι απατεώνες και γλοιώδεις αυλοκόλακες που τους περιστοίχιζαν, τύπου Ευσεβίου Καισαρείας, Λακταντίου, Ευσεβίου Νικομήδειας, και αγριανθρώπων τύπου Αθανασίου Αλεξανδρείας, κ.λπ. Λόγω αυτών υπάρχει ως έχει και επιβιώνει! Ο Παύλος έπεισε ελάχιστους! Το πυρ και ο σίδηρος από τον Κωνσταντίνο και εφεξής έπεισε όσους έπεισε και τους υπολοίπους τους εθανάτωσε! Έτσι φτάσαμε μέχρι και σήμερα!

Το μόνο ζεύγος «ανδρός-γυναικός» αγίων που έχει να παρουσιάσει ο Χριστιανισμός είναι: «Υιός και μήτηρ», Κωνσταντίνος και Ελένη. Τους συνεορτάζει την 21η Μαΐου κάθε έτους. Εκτός από κάτι απόκρυφα ονόματα τύπου «Ζηνοβίου και Ζηνοβίας», κ.λπ., που κανείς δεν ξέρει τίποτα έξω από τις απόκρυφες χριστιανικές μικροαφηγήσεις και συναξαριστές, δεν έχει να παρουσιάζει κανένα γνωστό, ιστορικό και διάσημο κανονικό ζεύγος «ανδρός-γυναικός» συζύγων. Χριστιανοί και συνοδοιπόροι σκεφτείτε και αποφασίσετε ειλικρινά!

Η μαμά του Κωνσταντίνου, Ελένη πρώην εταίρα στο πανδοχείο του πατέρα της στην Μυσία, βρήκε τον σταυρό τού μαρτυρίου. Οι Ρωμαίοι έκαιγαν όλους τους σταυρούς μετά τις εκτελέσεις γιατί ήταν εστίες μόλυνσης αλλά αυτή τον βρήκε! [σ.σ.: Η δήθεν εύρεση του Σταυρού αποτελεί επικοινωνιακό εφεύρημα του τότε χριστιανικού κλήρου αφού ήταν αποδεδειγμένο πως στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία οι σταυροί καίγοντο ως μολυσμένοι λίγες ημέρες μετά την σταύρωση των θανατοποινιτών.] Για τα φυλαχτά που έχουν φτιαχτεί από το «Τίμιο Ξύλο», είναι ξυλεία πέντε δασών.

Ιωάννης Νεοκλής Φιλάδελφος Μ. Ρούσσος & Δ. ΕΠΙΚΟΥΡΗΣ , http://www.pare-dose.net/5312#ixzz4hi3CPfTw  

Η ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣΩΠΑΤΡΟΥ

Ο Κωνσταντίνος βασανιζόμενος από τις τύψεις των στυγερών και αναρίθμητων εγκλημάτων του, κάλεσε τον προσωπικό του φίλο, Έλληνα φιλόσοφο Σώπατρο, και του ζήτησε συμβουλές εξαγνισμού. Αυτός αρνήθηκε, γιατί ήταν τόσα πολλά και τόσο αποτρόπαια τα εγκλήματά του, που δεν έπαιρναν συγχώρεση, και ο Κωνσταντίνος διέταξε να τον εκτελέσουν.

Οι ιεροφάντες που ακολούθησαν τον Σώπατρο αρνήθηκαν και αυτοί να τον απαλλάξουν από τις τύψεις του, γιατί δεν υπήρχε καθαρμός για τέτοια και τόσα πολλά εγκλήματα. Δόθηκε εντολή και εκτελέστηκαν και αυτοί. [(Σωζόμενος 400-450) και Ευνάπιος (346-414)].

Το χριστιανικό ιερατείο έφτιαξε τη δική του ιστορία. Μέσα σε 40 ημέρες, τον μετανόησε ειλικρινά, τον βάφτισε χριστιανό και τον αγίασε όχι για τις καλές πράξεις του αλλά για τις κακές του, που έκαναν την Εκκλησία παντοδύναμη και ασύδοτη. Αφού αγίασε ο Κωνσταντίνος, ο κάθε μη εγκληματίας χριστιανός σύμφωνα με τις προδιαγραφές της Εκκλησίας είναι άγιος και δεν έχει ανάγκη από σωτηρίες και παραδείσους. Δύο μέρες πριν ξεψυχήσει, παραμυθολογούν ότι τον βάφτισε ο Ευσέβιος Νικομήδειας.

Διαβάστε για ποιον απίστευτο λόγo o Μ. Κωνσταντίνος διέταξε να αποκεφαλιστεί ο Σώπατρος.

Ο Σώπατρος ήταν ευνοούμενος καταρχάς του Μ. Κωνσταντίνου και εκείνος ο οποίος διηύθυνε την τελετή του "πολισμού" δηλαδή της θεμελίωσης - ιδρύσεως της Κωνσταντινούπολης στις 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ του 324.

Τώρα η συκοφαντία κατά του Σώπατρου κρατηθείτε!!!

Με ειδικό αυτοκρατορικό διάταγμα σταυρώνονται ως τάχα… υπαίτιοι της κακής συγκομιδής (…) εκείνου του έτους (335) όλοι οι «μάγοι και μάντεις», και ανάμεσά τους μαρτυρεί ο Νεοπλατωνικός φιλόσοφος Σώπατρος εξ Απαμείας, μαθητής του Ιαμβλίχου, ο οποίος είχε συγκεντρώσει επάνω του το μίσος όλων των χριστιανών αυλικών.

Οι χριστιανοί τον κατηγόρησαν ότι "έδεσε" τους ανέμους με συνέπεια να μην πλεύσουν τα πλοία στην Κωνσταντινούπολη και έτσι να υπάρξει έλλειψη σίτου (από την Αίγυπτο) και λιμός. Σύμφωνα με την μαρτυρία του Ευνάπιου (Ο Ευνάπιος (346 - 414) ήταν Έλληνας φιλόσοφος της νεοπλατωνικής Περγαμηνής σχολής), η συκοφαντία προήλθε από τον  Αβλάβιο έπαρχο της βασιλικής αυλής και φανατικό χριστιανό, τον οποίο μάλιστα άφησε o Μ. Κωνσταντίνος ως κηδεμόνα στους γιους του (ο Αβλάβιος μετά τον θάνατο του Μ. Κωνσταντίνου, έχασε την εύνοια που είχε στην αυτοκρατορική αυλή και προτίμησε να αποσυρθεί στα κτήματά του στη Βιθυνία. Ωστόσο, ο διάδοχος του Μ. Κωνσταντίνου, Κωνστάντιος, τον έκρινε λίαν επίφοβο και διέταξε να δολοφονηθεί το 338).
ΕΤΣΙ, Ο ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΣ ΣΩΠΑΤΡΟΣ, ΑΠΟΚΕΦΑΛΙΣΘΕΙΣ «ΕΠΙ ΜΑΓΕΙΑ», ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΥΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ.