Σαν σήμερα στις 30 Ιανουαρίου 2009 τιμήθηκαν για πρώτη φορά εν Ελλάδι τα Ελληνικά Γράμματα και η Ελληνική Παιδεία με μια λαμπρή εκδήλωση προς τιμήν της Υπατίας της Αλεξανδρινής.

Ρεπορτάζ και φωτογραφίες της μεγαλειώδους απ’ όλες τις απόψεις αυτής εκδήλωσης που τελέστηκε στην Θεσσαλονίκη θα βρείτε κάνοντας κλικ εδώ:
ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ: Φωτογραφικό υλικό της εκδήλωσης στο ΗΛΕΚΤΡΑ ΠΑΛΑΣ.

Στις 30 Ιανουαρίου, ημέρα της ελληνικής Παιδείας και των ελληνικών Γραμμάτων, τιμούμε τις αξίες αυτές στη μνήμη της μάρτυρος της ελληνικής Παιδείας και των ελληνικών Γραμμάτων της μαθηματικού και φιλοσόφου Υπατίας της Αλεξανδρινής. Ποια ήταν η Υπατία. Γιατί την τιμούμε στις 30 Ιανουαρίου - Θέσπις

ΠΩΣ ΠΡΟΕΚΥΨΕ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Να διευκρινίσουμε για την ιστορία του πράγματος ότι οι τρεις αυτοί πατέρες της χριστ. εκκλησίας, δεν πήγαιναν πάντοτε πακέτο, δηλ. δεν γιορτάζονταν μαζί και ούτε βέβαια διανοήθηκαν ποτέ επί μια χιλιετία κυριαρχίας του Βυζαντίου να τους ταυτίσουν με τα… Ελληνικά Γράμματα και την Ελληνική Παιδεία, αφού εξάλλου τα Ελληνικά Γράμματα και η Ελληνική Παιδεία είχαν δαιμονοποιηθεί από την εκκλησία.

Πώς έγινε λοιπόν και οι τρεις αυτοί σερβιρίστηκαν σε συσκευασία του ενός; Πολύ απλά, οφείλεται – ως συνήθως – σε έριδες μεταξύ των χριστιανών!

Όπως πληροφορούμαστε από πολλές χριστιανικές ιστοσελίδες (π.χ. από τον Επίσημο Διαδικτυακό Οίκο της Εκκλησίας της Ελλάδος κ.α.), τον 12^ο αιώνα επί Αλεξίου Κομνηνού, οι χριστιανοί άρχισαν να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος από τους τρεις ήταν… καλύτερος από τους άλλους δύο!

Γρήγορα η φιλονικία έλαβε μεγάλες διαστάσεις και  χωρίστηκαν σε τρεις παρατάξεις, τους Βασιλείτες, τους Γρηγορίτες και τους Ιωαννίτες που άρχισαν να πλακώνονται στους δρόμους και στις πόλεις, πράγμα που προκάλεσε τριγμούς στην εκκλησία αλλά και στην έννομη τάξη.

Πήρε ανάποδες ο Αλέξιος Κομνηνός με τη βλακεία που έδερνε τους υπηκόους του και πρόσταξε τον Ιωάννη Μαυρόποδα να βρει στα γρήγορα μια λύση πριν του κάνουν την αυτοκρατορία γης μαδιάμ!

Ο Ιωάννης βρήκε τη λύση: Τους μετέτρεψε και τους τρεις σε συσκευασία του ενός, τους ενοποίησε δηλ. σε μια γιορτή, έγραψε και μια ειδική ακολουθία να ψάλλεται από κοινού και για τους τρεις κι έτσι κατάφερε να τους ηρεμήσει τους θρησκόληπτους χουλιγκάνους.

Να λοιπόν πώς προέκυψε η γιορτή των τριών Ιεραρχών.

Αυτοί οι τρεις Ιεράρχες, οι εχθροί του καθετί Ελληνικού όπως και κάθε άλλου πολιτισμού, μεταλλάχτηκαν σε Έλληνες και προστάτες των Ελληνικών Γραμμάτων, ψευδώς και χωρίς οι ίδιοι να το έχουν φανταστεί, το έτος 1852, όταν δηλαδή η νεοορθόδοξη εκκλησία καπέλωσε πλήρως και αμετακλήτως το νεοσυσταθέν Ελληνικό κράτος. Με την αμορφωσιά που επικρατεί από τότε μέχρι και σήμερα, αυτό έγινε δεκτό ασυζητητί! Έτσι η εκκλησία πέρασε την προπαγάνδα της εντός της Ελληνικής κοινωνίας, παιδείας και σχολείων κάνοντας την εκκλησιαστική επέτειο της μνήμης των, εορτή όλων των Ελληνικών σχολείων και Γραμμάτων!

Πριν, επί Βυζαντίου, ήταν μόνο «οι τρεις Ιεράρχαι», δύο Καππαδόκες και ένας Σύρος, πατέρες της Χριστιανικής εκκλησίας και τίποτα παραπάνω.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο: ΕΔΩ.

ΕΠΕΙΟΣ - Ο ΠΥΓΜΑΧΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΑΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΤΟΝ ΔΟΥΡΕΙΟ ΙΠΠΟ

Όπως πηγαίνουμε από Θήβα προς Δελφούς συναντάμε τη γενέτειρα του Πλουτάρχου τη  Χαιρώνεια. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται ο Άγιος Βλάσιος Λειβαδιάς. Η  αρχαία μυκηναϊκή πόλη «Πανοπεύς», με τα κυκλώπεια τείχη, μια από τις σημαντικότερες πόλεις του «Κοινού των Φωκέων». Λέγεται πως η πόλη πήρε το όνομά της απ τον πατέρα του Επειού, τον Πανοπέα. Οι κάτοικοι του Πανοπέα σύμφωνα με τον Παυσανία δεν ήταν Φωκείς, αλλά Φλεγύες, που διέφυγαν στην Φωκίδα, από τον Ορχομενό. Ο Επειός ήταν γιος του Πανοπέα, από την πόλη Πανοπεύς που βρίσκεται στη σημερινή διαδρομή από Θήβα προς  Δελφούς. Ο Επειός είχε μια πανέμορφη αδελφή την Αίγλη που σύμφωνα με τον Ησίοδο την ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο ο Αιγίμιος, αλλά την παντρεύτηκε τελικά ο Θησέας που για χάρη της εγκατέλειψε την Αριάδνη στη Νάξο.

Ο Επειός πήρε μέρος στον Τρωικό πόλεμο μαζί με τους συντρόφους του, τον Σχεδίο και τον Επίστροφο προσφέροντας στην εκστρατεία τριάντα φωκικά πλοία. Στους νεκρικούς αγώνες προς τιμήν του Πατρόκλου, από τον Αχιλλέα, κέρδισε πολλές διακρίσεις ως σπουδαίος πυγμάχος. Η παράδοση λέει πως η καταγραφή αυτών των αγώνων αποτελεί και την πρώτη αθλητική περιγραφή αγώνων σε γραπτή μορφή. Συντάκτης φυσικά ήταν ο Όμηρος.

Ο Επειός εκτός από σπουδαίος πυγμάχος είχε εξαιρετικές τεχνικές γνώσεις. Γι αυτό και στην ιστορία δεν έμεινε ως αθλητής, αλλά ως αρχιτέκτονας που κατασκεύασε μια από τις πιο σπάνιες προκλήσεις της ιστορίας. Τον Δούρειο Ίππο. Ο κατασκευαστής του Δούρειου Ίππου. Η Αθηνά συμβούλευσε τον Οδυσσέα, να κατασκευάσει ο Επειός ένα μεγάλο ξύλινο άλογο. Πράγματι ο Επειός ανταποκρίθηκε. Δημιούργησε ένα ξύλινο άλογο με  κρυφά ανοίγματα στις δυο πλευρές, το οποίο μπορούσε να χωρέσει πάνω από 2000 Αχαιούς. Η θεά τους είχε καθοδηγήσει να χαράξουν τη φράση: «Έλληνες Αθηνά χαριστήριον». Στα «σπλάχνα» του αλογου μπήκαν οι πιο γενναίοι, ανάμεσά τους ο Οδυσσέας, ο Διομήδης, ο Μενέλαος, ο Αίας, ο Νεοπτόλεμος και κατασκευαστής Επειός, που ήξερε να ανοίγει τις κρύπτες. Μπορεί το σχέδιο να ήταν καλά οργανωμένο ωστόσο σε περίπτωση που οι Τρώες τους ανακάλυπταν θα είχαν στα χέρια τους τα καλύτερα παλικάρια των Αχαιών.
Οι υπόλοιποι Αχαιοί αποχώρησαν. Οι Τρώες ενώ προσπαθούσαν  να ερμηνεύσουν την ξαφνική φυγή των Αχαιών είδαν  το Δούρειο Ίππο. Αν και υπήρχαν ενστάσεις και δισταγμοί αποφασίζουν να μεταφέρουν το ξύλινο δώρο της θεάς μέσα στην πόλη. Οι Αχαιοί άφησαν επίτηδες πίσω το Σίνωνα ώστε να πιαστεί αιχμάλωτος και να πει στους Τρώες αυτά που έπρεπε να ακούσουν. Έτσι τους είπε μια ψεύτικη ιστορία για το άλογο: Η βοήθεια της Αθηνάς στους Αχαιούς έπαψε υποτίθεται να υπάρχει όταν ο Οδυσσέας και ο Διομήδης άγγιξαν το Παλλάδιο με χέρια που είχαν διαπράξει φόνους. Το Παλλάδιο ήταν το μικρό ιερό, ξύλινο ειδώλιο της Αθηνάς, που προστάτευε την πόλη από τις πολιορκίες. Το είχε όμως κλέψει ο πανούργος Οδυσσέας. Ο Κάλχας, ο μάντης του στρατοπέδου των Αχαιών τους είπε πως η πράξη αυτή εξόργισε την Αθηνά η οποία δεν ήταν πια με το μέρος τους. Έπρεπε λοιπόν να φύγουν όσο γρηγορότερα γινόταν και να σταματήσουν άμεσα την πολιορκία. Γι αυτό έφτιαξαν το τεράστιο ξύλινο άλογο για να την εξευμενίσουν.

Οι Τρώες χάρηκαν με τη φυγή των Αχαιών και πίστεψαν τα λόγια του Σίνωνα τον οποίο και άφησαν ελεύθερο. Έτσι έβαλαν στην πόλη το ξύλινο άλογο της θεάς γκρεμίζοντας και ένα τμήμα από τις Σκαιές Πύλες για να χωρέσει. Η Κασσάνδρα τους προειδοποίησε αλλά μάταια. Η Τροία μετρούσε λίγες ώρες ζωής και η τραγωδία ερχόταν.

Ο Επειός ήταν ο αφανής ήρωας και η ιστορία του είναι γνωστη στους περισσότερους. Όταν πήρε το δρόμο της επιστροφής μαζί με τους συντρόφους του έφτασε στην Κάτω Ιταλία και όπως συνηθιζόταν τότε ίδρυσε το Μεταπόντιο και ανήγειρε ναό προς τιμήν της θεάς Αθηνάς στον οποίο αφιέρωσε τα εργαλεία με τα οποία έφτιαξε το Δούρειο Ίππο...

http://www.mixanitouxronou.gr/

ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ και ΨΥΧΟΤΡΟΝΙΚΟΣ ΕΠΗΡΕΑΣΜΟΣ

Ο Απόλλωνας με τον Ποσειδώνα ήταν οι πολιούχοι της Τροίας γιατί ο Ποσειδώνας μαζί με τον Απόλλωνα έχτισαν τα τείχη της Τροίας.
Το άλογο ήταν το αγαπημένο ζώο του Ποσειδώνα και ιερό για τους Τρώες.
Οι Αχαιοί για να συγκινήσουν τους Τρώες κατασκεύασαν τον τεράστιο Δούρειο Ίππο με επικεφαλής τον Επειό του Πανοπέα, ο οποίος ήταν τεχνικός πτήσεων (Δαιδαλίδης) βοηθούμενος και από την Αθηνά, στην οποία οι Αχαιοί είχαν αφιερώσει τον Ίππο.

Η Αθηνά με την Αιγίδα είχε απεριόριστες δυνατότητες ψυχολογικού επηρεασμού των Τρώων (κόπωση, αμνησία ,υπνηλία). Στην κοιλιά του Δούρειου Ίππου εκτός από τους Αχαιούς πολεμιστές με τον Οδυσσέα, πρέπει να τοποθέτησαν και υλικά που προκαλούσαν ψυχοτρονικό επηρεασμό των Τρώων.

Ο Λαοκόοντας ιερέας του Ποσειδώνα και οι δυο γιοι του δεν είχαν επηρεστεί. Όταν εξέφρασε τις απορίες του βγήκαν δύο φίδια, Πόρκις και Χαρίβοια, από την θάλασσα και τους έπνιξαν. Στη συνέχεια τα δυο φίδια κατέφυγαν στο ναό του Θυμβαίου Απόλλωνα και κρύφτηκαν πίσω από την ασπίδα του αγάλματος της Αθηνάς. Οι Τρώες έχοντας απέναντι τους τον πανούργο Οδυσσέα, σε καμία περίπτωση δεν θα γκρέμιζαν τα τείχη αν δεν ήταν υπό ψυχοτρονικό επηρεασμό.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗΣ, «Η ΑΓΝΩΣΤΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ». Μέσα από τα κείμενα των Αργοναυτικών, του Ομήρου και άλλων Αρχαίων Ελλήνων Συγγραφέων σελ. 203 εκδ. Δίον

ΛΑΟΚΟΩΝ: ΦΟΒΟΥ ΤΟΥΣ ΔΑΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΔΩΡΑ ΦΕΡΟΝΤΑΣ

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ

Ισχυρόν όχλος εστίν, ουκ έχει δε νουν. (Μένανδρος)
Πας όχλος φοβερός. (Ξενοφών)
Συν όχλω αμαθία πλείστον κακόν = αμάθεια και όχλος είναι πολύ μεγάλη συμφορά. (Ευριπίδης)
gnomikologikon

Η αλήθεια είναι ατομική και οι μάζες δεν ενδιαφέρονται για την αλήθεια. Στις μάζες ενδιαφέρουν οι παρηγοριές και οι ανέσεις.
Οι μάζες δεν αποτελούνται από εξερευνητές, από ανθρώπους που αγαπούν τις περιπέτειες, από άτομα που προχωρούν στο άγνωστο, χωρίς φόβο, και ριψοκινδυνεύουν την ζωή τους για να ανακαλύψουν ποια είναι η σημασία της ζωής τους και ολόκληρης της ύπαρξης.
Οι μάζες θέλουν απλά να τους διηγηθείς γλυκές ψεύτικες ιστορίες, άνετες και επωφελείς. Άνευ κόπων και βασάνων επαναπαύονται και χαλαρώνουν μέσα στην ψευδαίσθηση τους που τους χρησιμεύει για παρηγοριά.
Η μάζα μισεί όποιον θέλει να είναι Άτομο, όποιον θέλει να ακολουθήσει ένα δικό του ιδιαίτερο μονοπάτι, ένα στυλ ζωής.
Οι μάζες θέλουν να είσαι απλά «ένας σαν και αυτούς».
Ο διαχωρισμός σου τους κάνει να… φοβούνται!
Θέλουν να είσαι πράος, υπάκουος και υπόδουλος.
Εάν, με κάποιο τρόπο καταφέρεις και τους ξεπεράσεις δεν θα σε συγχωρέσουν ποτέ.

https://ellaniapili.blogspot.gr

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος. Μουσική: Μίμης Πλέσσας. Ερμηνεία: Γιάννης Πουλόπουλος Pigasos John

Ο ΠΛΑΤΩΝ ΣΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

«Ακόμα κι όταν η πατρίδα κινδυνεύει να σκλαβωθεί ή να πέσει στα χέρια ανάξιων κυβερνητών, είναι προτιμότερο να επαναστατήσεις παρά να την εγκαταλείψεις και να καταφύγεις στην εξορία.»
(Πλάτων, «Νόμοι», ΣΤ΄, 770e)

Διαβάστε το άρθρο του Στέφανου Μυτιληναίου: Ο Πλάτων στους σημερινούς Έλληνες

ΕΔΩ: ΠΛΑΤΩΝΟΣ Νόμοι Γ' τόμος (Βιβλία Ε', ΣΤ')

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ή Ο ΕΡΩΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Μαρμάρινο σύμπλεγμα Έρωτα και Ψυχής Μουσείο Λούβρου.
Tου ιταλού γλύπτη Antonio Canova (1757-1822). 
 Αποδίδεται η στιγμή που ο Έρωτας ξαναζωντανεύει την Ψυχή. 
Είναι επίσης ευρέως γνωστό και ως
«Η Αναγέννηση της Ψυχής από το Φιλί του Έρωτα».

Μας είπανε θεϊκό ζευγάρι στα αρχαία χρόνια και ο Απουλήιος μας συνταίριαξε μια χαρά. Εμένα την Ψυχή και σένα τον Έρωτα. Ή μήπως αντίστροφα;

Την ιστορία μας εσείς οι αναγνώστες την ξέρετε. Είναι ένα παραμύθι αγάπης και αγώνα, με πάθη, ζήλιες, σκληρές δοκιμασίες, απολαύσεις και απαγορεύσεις, αδικίες και τιμωρίες, βαθύ πόνο και προπάντων με άθλους που όταν ολοκληρώνονται οδηγούν στην ευτυχία. Νομίζω πως μοιάζει με την ιστορία κάθε ζευγαριού που ερωτεύεται και περνάει δια πυρός και σιδήρου για να διατηρήσει τη σχέση του ενάντια στις κάθε λογής αντιξοότητες…

Κοντολογίς, μια φορά κι ένα καιρό, η Αφροδίτη, μητέρα του αγαπημένου μου Έρωτα, ορμώμενη από τυφλή ζήλεια για την ομορφιά μου, τον έστειλε να με χτυπήσει με τα βέλη του, ώστε να επιθυμήσω «τον χειρότερο από το ανθρώπινο είδος» (Απ., Μετ. 4.31). Και καθώς δεν με ήθελε κανείς και έμενα απάντρευτη, αδιάφορη και η ίδια για υμέναιους, οι δικοί μου -κατόπιν χρησμού- με έστειλαν στις εσχατιές από όπου ο Ζέφυρος με οδήγησε στα δώματα του Έρωτα. Ο φτερωτός θεός μου, έχοντας τρυπηθεί ο ίδιος από τα βέλη του και ξέχειλος από πόθο για μένα, έσμιξε μαζί μου, αλλά κράτησε κρυφή την ταυτότητα και τη θεϊκή του φύση και μάλιστα μου ζήτησε να μην τον δω ποτέ στο φως. Η ένωσή μας ήταν μαγική και η ευτυχία μας κράτησε κάμποσο καιρό.

Ωστόσο, ένα βράδυ παρασυρμένη από τον φθόνο των αδελφών μου που μου έβαζαν λόγια ότι ο αγαπημένος μου ήταν ένα τέρας, άναψα ένα λυχνάρι και είδα καθαρά την υπέροχη μορφή του. Τότε ακριβώς τον έχασα. Ένιωσε προδομένος απ’ την πράξη μου.

Απελπισμένη άρχισα να τον ψάχνω παντού, να λιώνω απ’ τη Θλίψη και την  Έγνοια, ήθελα να πεθάνω, ώσπου συνάντησα την Αφροδίτη έμπλεη μένους εναντίον μου. Τρεις άθλους μου ζήτησε να κάνω για να εξιλεωθώ που πλήγωσα το γιο της. Να ξεχωρίσω χιλιάδες ανάμεικτους σπόρους δημητριακών, να μαζέψω μαλλί χρυσών προβάτων, να φέρω απ’ τον Άδη- κλεισμένη σε κουτί- λίγη από την ομορφιά της Περσεφόνης. Τους έκανα και με το παραπάνω.

Ο Έρωτας με έσωσε απ’ τον αιώνιο ύπνο και εξιλεωμένη πια έφτασα με τον καλό μου στον Όλυμπο, έγινα θεά κι εγώ πίνοντας αμβροσία και παντρεύτηκα τον Έρωτα. Απέκτησα φτερά πεταλούδας, δώρο του Δία, ώστε να μοιάζω με τον αγαπημένο μου. Κάναμε μαζί και ένα παιδάκι, την Ηδονή. Τέλος καλό, όλα καλά. Και ζήσανε αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Και όμως… δεν είναι έτσι. Δεν θα ’πρεπε να είναι έτσι στην πραγματική ζωή. Έχοντας πονέσει τόσο πολύβαθα καλέ μου Έρωτα, αναρωτιέμαι: γιατί τόσος πόνος, γιατί τόση αντάρα, τόσες λαβωματιές κατάστηθα, τόση απελπισία, γιατί τόσος θάνατος τεφρώνει το μεθύσι της ερωτικής λαύρας; Εγώ Ψυχή και συ Έρωτας δεμένοι στις αόρατες κλωστές του πόθου και της λαχτάρας του ενός για τον άλλο, ο ένας μέσα στον άλλο ν’ αρμενίζουμε σε θάλασσες οργασμικές… τι πιότερο χρειάζεται; Γιατί ο ποθέρως μόνο δε φτάνει; Γιατί ανακατεύονται οι άλλοι με τη ζήλεια τους, το φθόνο, την κακεντρέχεια και προσπαθούν να διαλύσουν το δεσμό μας; Γιατί φωλιάζει σύντομα μέσα μας η αμφιβολία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο εγωισμός, γιατί ζητούνται όρκοι, υποσχέσεις, αιωνιότητες; Σάμπως, δεν ξέρουμε ότι αυτά φέρνουν Προδοσία; Στο τέλος χωρισμό; Φαρμάκι η γεύση στα χείλια, στην ψυχή… θανατέρως.

Δε ζήτησα ν΄ αγαπηθώ μήτε και ν’ αγαπήσω. Όμορφα ζούσα στο μικρόκοσμό μου, Ψυχή μόνη, ολάκερη, περήφανη, δυνατή, ασφαλής και ωραία. Ήρθες εσύ Έρωτα και όλα άλλαξαν… εγώ άλλαξα. Αφοπλίσθηκα, παραδόθηκα αμαχητί στο ερωτικό μεθύσι, ρούφηξα μέχρι σταγόνας το μαγιολίκι φίλτρο, έγινα τρωτή, εμμονική για σένα, κυκλώνω τον κύκλο γύρω-γύρω, χωρίς αρχή και τέλος… δε βγαίνω απ’ αυτόν. Τον δικό σου κύκλο; Το δικό μου; Το δικό μας; Τρεις οι άθλοι. Τρελαίνομαι… δεν είμαι πια η Ψυχή… μόνο η ΚατωΚοσμική σκιά της. Μια χρυσαλλίδα είμαι που ανάσανε για μια στιγμή.

Και συ Έρωτα; Χαμένος αλλού, προδομένος και αυστηρός κριτής σα θεός, μόνος μακριά, ερωτοδαρμένος κι ανήμπορος, ν’ αναμασάς ακατάπαυστα τον άπονο τον πόνο μέχρι να ματώσεις, μέχρι να ματώσω. Και όλο να φεύγεις, να φεύγεις… Πολύς στη δειλία, λίγος στο θάρρος για συγχώρεση. Νοτισμένος απ’ το ένστικτο και μόνο.  Έκπτωση ζωής. Το τίμημα.

Διαφυγή; Υπάρχει διαφυγή; Υπάρχει ίαση; Πώς γίνεται ο έρωτας Φιλότητα; Ποιο είναι το Ανδρόγυνο και ποια η γνώση; Πώς μετουσιώνεται το θηλυκό, απεκδυόμενο τα αρσενικά στοιχεία του, και πώς το αρσενικό απεκδυόμενο τα θηλυκά; Πώς συμπυκνώνονται τα δύο υπερεγώ σ’ Ένα; Πώς ξεπερνάς τα ανθρώπινα όρια; Ποιο είναι το ταξίδι, ποιος ο Οδυσσέας και ποια η Ιθάκη;

ΑΓΑΠΗ λέει ο συγγραφέας. Αυτήν που κατακτούν η Ψυχή και ο Έρωτας μαζί, όταν συγχρωτιστούν βαθιά και ωριμάσουν. Άλλο τι δεν ξέρω.
-------------------------------------------
-Έρωτα είσαι εδώ, ψυχή μου;
-Ψυχή εδώ είμαι, έρωτά μου.
------------------------------------------- 
Βασιλική Χριστοπούλου, Αρχαιολόγος  http://anaskafi.blogspot.gr/

---------------------

Διαβάστε: Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ - Ο ΜΥΘΟΣ ΒΡΙΘΕΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΩΝ, που έχουν να κάνουν με το ταξίδι της αθάνατης ουράνιας ψυχής στον κόσμο της ύλης, και την τελική ένωση της εκ νέου με το Ουράνιο λίκνο της.

ΣΤΟ ΠΛΕΥΡΟ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΟΙ ΧΩΡΙΚΟΙ ΚΑΛΛΟΝΗΣ ΜΥΤΙΛΗΝΗΣ

Δεν ήταν μόνον ο Θεόφιλος Καίρης, ο Εμμανουήλ Ροΐδης και ο Αντρέας Λασκαράτος που τους αφόρισαν οι σκοταδιστές ρασοφόροι της εποχής τους.
Και ένας δάσκαλος από την Μυτιλήνη αφορίστηκε και μάλιστα από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη Κωσταντινούπολης Ιωακίμ Γ’.
Πρόκειται για τον δάσκαλο Γιάννη Κ. Κόντο, που γεννήθηκε στο χωριό Βρυσιά της Μυτιλήνης, γύρω στα 1860 και υπηρετούσε σχολάρχης στο γνωστό και φημισμένο για τις σαρδέλες του κεφαλοχώρι Καλλονή.
Σημασία μάλιστα έχει η αιτία του αφορισμού που ήταν το γεγονός ότι ο δάσκαλος αυτός υπεράσπιζε τα συμφέροντα των συγχωριανών του από την αρπακτική βουλιμία της διοίκησης του μοναστηριού της περιοχής, που εξαρτιόταν κατ’ ευθείαν από τον Οικουμενικό Πατριάρχη.

Ο εικοσιτετράχρονος τότε δάσκαλος «Γιαννίκος» Κόντος μελετώντας τα αρχεία της «Μονής Λειμώνος» βρήκε μια διαθήκη που απ’ αυτή φαινόταν πως ορισμένοι πόροι των κτημάτων της Μονής έπρεπε να δίνονται στην Κοινότητα της Καλλονής και όχι να τους καρπούνται οι καλόγεροι και το Πατριαρχείο.

Κατατόπισε τους χωρικούς κι’ άρχισε μακρόχρονη αλληλογραφία και πατριαρχικές «βούλες» και δημοσιογραφικό αγώνα στην «Αμάλθεια» της Σμύρνης. Και όταν το Πατριαρχείο κατάλαβε πως η υπόθεση έπαιρνε επικίνδυνες διαστάσεις σε βάρος του, γιατί οι χωρικοί κι ο δάσκαλος δεν εννοούσαν να υποχωρήσουν, τότε, στα 1884, ο Πατριάρχης Ιωακίμ Γ’ τον αφόρισε.

Ο αφορισμός σαν όπλο στα χέρια των Πατριαρχών και Δεσποτάδων ήταν τρομερό. Κυριολεκτικά εξουθενωτικό για τον αφορισμένο. Σ’ ένα περιβάλλον που το διαμόρφωνε η καλογερίστικη τρομοκρατία που ο ζυγός της θρησκείας ήταν ασήκωτος και στον Λαό κυριαρχούσε η αμάθεια η θρησκοληψία, η δεισιδαιμονία και η αγυρτεία, ένας αφορισμένος ήταν ο λεπρός και ο αποδιωγμένος.

Εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι τι έκαναν οι χωρικοί για τον αφορισμένο συγχωριανό τους δάσκαλο.
Το χωριό στάθηκε ολόκληρο κοντά στον δάσκαλο του, που αγωνιζόταν για το δίκιο και το συμφέρον του χωριού. Έγιναν και πολλά διαβήματα για την «άρση» του άδικου αφορισμού χωρίς αποτέλεσμα.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Δ. Καρανοκόλα,  «Ρασοφόροι συμφορά του Έθνους»,  Σελ. 115, εκδ. Γραμμή,  Αθήνα 1976. Ολόκληρο το βιβλίο ΕΔΩ.

ΥΠΑΤΙΑ. Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ XΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΓΔΑΡΑΝ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΜΕΛΙΣΑΝ...

Η δολοφονία της Υπατίας... 

Η Υπατία ήταν μία από τις μεγαλύτερες φιλοσόφους της Αλεξάνδρειας.
Προκαλούσε τον σεβασμό και τον θαυμασμό των πνευματικών ανθρώπων της πόλης, αλλά βρήκε τραγικό τέλος στα χέρια φανατισμένων Χριστιανών.

Πατέρας της ήταν ο μαθηματικός και αστρονόμος, Θέων, που δεν περιόρισε ποτέ την όρεξή της για μάθηση.
Η Υπατία σπούδασε στην Αθήνα και επέστρεψε στην Αλεξάνδρεια, όπου δίδαξε φιλοσοφία στους νέους της πόλης.
Ανάμεσα στους μαθητές της ήταν οι γόνοι των ισχυρότερων οικογενειών της Αλεξάνδρειας, που αργότερα ανέλαβαν εξαιρετικά υψηλά αξιώματα.
Δύο από αυτούς ήταν ο Επίσκοπος της Κυρήνης, Συνέσιος και ο Έπαρχος της Αλεξάνδρειας, Ορέστης.
Με τον Συνέσιο διατηρούσε σταθερή αλληλογραφία, τμήματα της οποίας έχουν σωθεί και αποκαλύπτουν τον τεράστιο θαυμασμό που έτρεφε ο Επίσκοπος για την Υπατία.
“… Ακόμα και αν υπάρχει απόλυτη λήθη στον Άδη, ακόμα και εκεί θα σε θυμάμαι αγαπητή Υπατία”, έγραφε στις επιστολές του.

Η Υπατία ήταν εξίσου σεβαστή και από τους Χριστιανούς, οι οποίοι την χρησιμοποιούσαν ως παράδειγμα αγνότητας.

Ο θάνατος της Υπατίας

Για τον θάνατο της φιλοσόφου έγραψαν δύο ιστορικοί, ο Σωκράτης ο Σχολαστικός και ο Ιωάννης Νικίου.
Το κείμενο του Σχολαστικού θεωρείται πιο έγκυρο, καθώς ο Νικίου ήταν φανερά επηρεασμένος από την προπαγάνδα των Χριστιανών.
Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι η Υπατία “σαγήνευε τους ανθρώπους με τη σατανικά τεχνάσματά της”.
Σύμφωνα λοιπόν με τον πιο αμερόληπτο Σχολιαστικό, ο θάνατος της Υπατίας ήταν αποτέλεσμα της διαμάχης μεταξύ του Έπαρχου της Αλεξάνδρειας, Ορέστη και του Επισκόπου της Αλεξάνδρειας, Κυρίλλου.

Το 415, ο Ορέστης εξέδωσε διάταγμα με το οποίο ρύθμιζε τις δημόσιες γιορτές των Εβραίων, καθώς συνήθως συγκέντρωναν μεγάλα πλήθη και προκαλούσαν ταραχές.
Το διάταγμα τοιχοκολλήθηκε και ένας χριστιανός, ονόματι Ιέραξ, υποστήριξε φωναχτά τις νέες ρυθμίσεις.
Οι Εβραίοι εξέλαβαν την πράξη του Ιέρακα ως προσβολή και απευθύνθηκαν στον Έπαρχο, ο οποίος διέταξε να συλληφθεί ο χριστιανός Ιέραξ και να βασανιστεί δημοσίως.
Η σκληρή τιμωρία του χριστιανού εξόργισε τον Επίσκοπο Κύριλλο, ο οποίος εξαπέλυσε επίθεση εναντίον των Εβραίων.

Ύστερα από συνεχείς αντεπιθέσεις, κατά τις οποίες και τα δύο στρατόπεδα είχαν μεγάλες απώλειες, ο Κύριλλος εξόρισε όλους τους Εβραίους από την Αλεξάνδρεια και επέτρεψε στους χριστιανούς να σφετεριστούν τις περιουσίες τους.
Ο Έπαρχος εξαγριώθηκε με τον Κύριλλο και η ένταση μεταξύ τους κορυφώθηκε.
Τότε κατέφτασαν 500 φανατισμένοι μοναχοί για να πολεμήσουν στο πλευρό του Κυρίλλου.
Ένας από αυτούς, ο Αμμώνιος, έριξε μια πέτρα στον Ορέστη και τον τραυμάτισε στο κεφάλι.
Ο Αμμώνιος συνελήφθη επιτόπου, βασανίστηκε και εκτελέστηκε.

Τότε ενεπλάκη στην ιστορία η Υπατία, η οποία ήταν στενή φίλη και σύμβουλος του Έπαρχου.
Σύμφωνα με τον Σχολαστικό, η φιλόσοφος κατηγορήθηκε αβάσιμα από τους Χριστιανούς ότι έστρεφε τον Ορέστη εναντίον τους.
Την απήγαγε ο όχλος με επικεφαλής τον κληρικό Πέτρο και τη μετέφερε σε μια εκκλησία, όπου την έγδυσαν και την έγδαραν ζωντανή.
Όταν πέθανε, διαμέλισαν το σώμα της και έριξαν κάθε κομμάτι στη φωτιά.

Το μαρτυρικό τέλος της Υπατίας το 415 χαρακτηρίστηκε από την καθηγήτρια Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Μίσιγκαν, Καθλίν Γουάιντερ, ως το τέλος της κλασσικής αρχαιότητας.Το 2009 κυκλοφόρησε η ταινία “Agora” του Αλεχάνδρο Αμενάμπαρ, που βασίστηκε στην ιστορία της Αλεξανδρινής φιλοσόφου.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ , ΤΑΙΝΙΑ , ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ from Ορέστης Πηλεύς 

http://www.mixanitouxronou.gr

---------------------------

Στο όνομα της γνώσης και της ιστορικής αλήθειας, εμείς οι απλοί εραστές της (πραγματικής) ιστορίας, μετά πολλών τιμών και επαίνων, αναγνωρίζουμε ως προστάτιδα των Ελληνικών Γραμμάτων την Ελληνίδα ηρωίδα Υπατία, και κανέναν άλλον…

Ομιλία κείμενο βίντεο ΕΔΩ 

----------------------------

ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ

ΥΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ

Η ΥΠΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ

ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ...ΤΟΚΕΤΟ;

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: "Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;" κι εκείνο απάντησε, "Γιατί ρωτάς; Φυσικά. Κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, για αυτό που θα ακολουθήσει αργότερα."

"Ανοησίες", είπε το πρώτο. "Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή;"

Το δεύτερο είπε, "Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα."

Το πρώτο απάντησε: "Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μας δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι ​πολύ κοντός. ​Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται."

Το δεύτερο ​όμως ​επέμενε, "Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό «καλώδιο» πια."

Και το πρώτο απάντησε, "Ανοησίες. Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει ​γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά από τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά."

"Λοιπόν, δεν ξέρω", λέει το δεύτερο, "αλλά σίγουρα​​ θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει."

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, "Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα; "

Το δεύτερο είπε: "Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είναι μέσα της που ζούμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει."

Τότε είπε το πρώτο, "Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπ​​ω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει."

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε, "Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω."

http://www.noesi.gr/

ΡΟΥΦΟΣ ΚΑΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΙ

Κατά την εποχή τού σπουδαίου Ρωμαίου αυτοκράτορος της δυναστείας τών Αντωνίνων, Τραϊανού, στα 98-117, ζούσε στην ελληνική πόλη Έφεσο της Μικράς Ασίας ένας γιατρός πού είχε το όνομα Ρούφος. Ήταν πράγματι ένας εξαίρετος γιατρός, ο οποίος έγραψε πολλά ιατρικά συγγράμματα και διεκρίθη στην ειδικότητα του.

Τόσο διάσημος μάλιστα υπήρξε ο γιατρός αυτός, πού οι μαθητές του δεν ονομάζονταν γιατροί, όπως οι άλλοι συνάδελφοί τους, αλλά η ειδικότης τού επαγγέλματός τους πήρε το όνομά της από τον σπουδαίο δάσκαλό τους. Έτσι αυτοί απεκαλούντο «Ρουφιανοί γιατροί» ή απλώς «Ρουφιανοί». Διακρίθηκαν κι εκείνοι, όπως και ο δάσκαλός τους ο Ρούφος στο ιατρικό τους λειτούργημα! Εξ άλλου «μ’ όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις»!

Ωρισμένοι από αυτούς όμως, παρασυρμένοι από την ανθρώπινη φύση τους, πρόδιδαν το λειτούργημά τους, διότι, λόγω της φύσεως αυτού, ήσαν σε θέση να μαθαίνουν πολλά μυστικά τών γυναικών, τις οποίες είχαν πελάτισσές τους. Έτσι μερικοί ασυνείδητοι απ’ αυτούς κάποιες φορές τις εξεβίαζαν και ξεχνώντας την επιστημονική απο­στολή, την ιατρική δεοντολογία και τον όρκο τους, ανακατεύονταν σε υποθέσεις πού δεν είχαν καμμία σχέση με την επιστήμη τους. Έτσι, ή λέξη «Ρουφιανός», κατά την συνήθη τακτική τής ελληνικής γλώσσης, με ένα ανέβασμα του τόνου στην παραλήγουσα, πήρε την κακή – αρνητική σημασία με την οποία την χρησιμοποιούμε σήμερα, δηλαδή «ρουφιάνος».

Αντώνης Αντωνάκος

ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

ΟΙ ΑΡΠΑΓΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

Οι αρπαγές και οι καταστροφές των ελληνικών αρχαιοτήτων (περίοδος 1554 – 1820) απόσπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου με τον τίτλο «Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων»

Ο Κυριάκος Σιμόπουλος στο βιβλίο του «Η λεηλασία και καταστροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» και μάλιστα στην σελίδα 275, αναφερόμενος στους ξένους αρχαιοθήρες και αρχαιοκάπηλους, που ρήμαξαν την ελληνική γη και τα μνημεία της, γράφει:
«Οι διπλωμάτες των μοναρχών της Ευρώπης στην Κωνσταντινούπολη έχουν εντολή να συγκεντρώσουν αρχαιότητες για διακόσμηση των ανακτόρων», ενώ ο πρεσβευτής της Αυστρίας που προωθούσε τότε τα έργα στην Βιέννη έγραφε:
«Έφερα μεγάλη ποικιλία αρχαίων νομισμάτων. Τα σπουδαιότερα θα τα παρουσιάσω στον αυθέντη μου. Έχω φορτώσει ολόκληρα αμάξια, ολόκληρα καράβια με αρχαιότητες και ελληνικά χειρόγραφα. Έστειλα 240 ελληνικά βιβλία για να τοποθετηθούν στην αυτοκρατορική βιβλιοθήκη. Δεν άφησα γωνιά που να μην ψάξω για να συγκεντρώσω ό,τι είχε απομείνει».
Η υπόθεση αυτή εκτυλίσσεται εκατό περίπου χρόνια μετά την Άλωση της Πόλεως (1554-1562).

1741. Οι Γάλλοι αρχαιοκάπηλοι φορτώνουν κρυφά ολόκληρες καραβιές μόνον από την Θεσσαλονίκη. Αλήθεια τι είχαν μέσα αυτά τα καράβια αφού όλοι οι αρχαιοκάπηλοι ξημεροβραδιάζοντο στις μονές του Αγίου Όρους όπου ως γνωστόν υπήρχαν τα πιο αρχαία ελληνικά χειρόγραφα;
Την πληροφορία αυτή μας την δίδει ο Βενετός πρόξενος Maffio Ferro (25 Μαΐου 1741).

Το 1764 ένας μαρκήσιος από την Γαλλία, ο Ντε Νουαντέλ, επισκεπτόμενος την Αθήνα δεν αρπάζει μόνον γλυπτά από τον Παρθενώνα αλλά και πάμπολλα αρχαία ελληνικά χειρόγραφα φορτώνοντάς τα σε αμέτρητα φορτία για να κοσμήσει την βιβλιοθήκη και τα γραφεία του Λουδοβίκου ΙΑ' και του Κολμπέρ.

Το 1788 επί Λουδοβίκου ΙΕ' καταφθάνουν στην Κωνσταντινούπολη δύο ειδικοί απεσταλμένοι της βασιλικής βιβλιοθήκης, οι κληρικοί Sevin και Fourmont, προς αναζήτηση βυζαντινών χειρογράφων.
Ανάμεσα στους στόχους είναι οι βιβλιοθήκες του Αγίου Όρους και των άλλων μοναστηριών, των δραγουμάνων κ.λ.π. Εφοδιάζονται με πλαστά διαβατήρια και εμφανίζονται ως μέλη της γαλλικής διπλωματικής αποστολής. Έχουν εντολή να δράσουν με μεγάλη μυστικότητα γιατί όπως λένε «οι Άγγλοι θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να μας προλάβουν».
Στα μοναστήρια θα υποκρίνονται τους ταξιδιώτες  προσκυνητές που ενδιαφέρονται «για τους ένδοξους ιερούς τόπους και θα μεριμνήσουν για παροχή βοηθείας, στους φτωχούς αναχωρητές». Προσοχή όμως. Μη δείξουν ότι ανυπομονούν για βιβλία και χειρόγραφα και προκαλέσουν υποψίες...
Την υπογραφή; την βάζει ο ίδιος ο Λουδοβίκος!

Πόσο υποκριτής να ήταν άραγε ο Τόμας Ρόε που έγραφε τα εξής:
«Πασχίζω να πείσω (τον Πατριάρχη) ότι τα βιβλία σκονίζονται και σαπίζουν στα χέρια των Ελλήνων, που δεν πρόκειται ούτε να τα χρησιμοποιήσουν ποτέ ούτε να τα καταλάβουν».
«Από την συζήτηση με τον Πατριάρχη διαπίστωσα ότι δεν έχει ιδέα για την αξία των θησαυρών της βιβλιοθήκης. Του πρότεινα να γίνει ανταλλαγή. Να μου δώσει τα παλαιά βιβλία και να του προσφέρω σύγχρονα διδακτικά. Υποσχέθηκε να μου παραχώρηση μερικά, αλλά εγώ τα θέλω όλα.»!!

Αλλά και οι Ευρωπαίοι συλλέκτες ηγεμόνες και μεγιστάνες χρησιμοποιούν οποιοδήποτε μέσο για ν' αρπάξουν από τα ελληνικά μοναστήρια αρχαία ελληνικά χειρόγραφα. Ο λόγιος Ιανός Λάσκαρις, ανέλαβε δύο φορές μυστική αποστολή, για λογαριασμό της αυλής των Μεδίκων στην ελληνική Ανατολή για να κλέψει όσα πολύτιμα χειρόγραφα μπορούσε από διάφορες βιβλιοθήκες.

Έχοντας ειδικό φιρμάνι κατόρθωσε να συγκεντρώσει 250 πολύτιμα χειρόγραφα, τα περισσότερα από το Άγιον Όρος, ενώ στο τέλος του 17ου αιώνος ο Καρδινάλιος Μαζαρίνος εξαποστέλλει στην Ελλάδα τον Κύπριο Ουνίτη Αθανάσιο τον ρήτορα που θα καταρημάξει τις βιβλιοθήκες των Μετεώρων και πολλών μακεδονικών ή θρακικών μοναστηριών.
Αυτός ο εξωνημένος Κύπριος, όπως γράφει ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δωσίθεος, υποκρινόμενος τον Ορθόδοξο Χριστιανό εξαπάτησε δεκάδες μοναστήρια αγοράζοντας με την οκά μεγάλο αριθμό χειρογράφων και βιβλία.

Ο Γάλλος Γκαλόντ θα γράψει: «Υπάρχουν εις την Κωνσταντινούπολη και τους γειτονικούς τόπους αμέτρητα ελληνικά χειρόγραφα. Ευρίσκονται εις τα χέρια Τούρκων οι οποίοι τα άρπαξαν από τους Έλληνες ή ευρίσκονται εις τα χέρια μοναχών και παπάδων [όπως σήμερα εις την μονή Βατοπεδίου όπου υπάρχει το στέμμα του Ξέρξου και πανοπλίες Περσών]. Και οι μεν και οι δε ενδιαφέρονται για την πώλησίν των», θα πει ο τότε Γάλλος πρέσβης στην Κωνσταντινούπολη.

Δυστυχώς, εξαγωγές χειρογράφων σε Ευρωπαϊκές χώρες γίνονται και από διεφθαρμένους μοναχούς. Όπως γράφει ο Ιησουΐτης Τζων Μπαπτίστ Σουσιέτ σ' επιστολή του από την Σμύρνη: «Μερικοί καλόγεροι του Αγίου Όρους έβγαζαν στο σφυρί τα χειρόγραφα των μοναστηριών. Ένας απ' αυτούς μετέφερε ολόκληρο φορτίο στο Παρίσι ενθυλακώνοντας άφθονο χρυσάφι». Αυτός ο Ιησουΐτης πρωτοστάτησε στην λεηλασία των βιβλιοθηκών του Αγίου Όρους!

Λεπτομέρεια; Ό,τι θέλετε σκεφθείτε. Μόνον που δεν θα έπρεπε να λησμονήσουμε να πούμε ότι το 1801 ο Άγγλος Έντουαρντ Κλάρκ κατόρθωσε να απόσπαση από την βιβλιοθήκη της μονής Πάτμου πανάρχαια χειρόγραφα, πραγματικούς θησαυρούς, ανάμεσα τους και ένα γνήσιο πλατωνικό διάλογο (!) δωροδοκώντας τον ηγούμενο.

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως  Ομήρου Ερμείδη με τον τίτλο «Αναμνήσεις από το μέλλον του χθες» υπότιτλο «Ηρωολόγιον Αγιολόγιον» υπό έκδοσιν τέλος 2016.

Πηγή: http://pirforosellin.blogspot.gr/2016/06/blog-post_21.html

Η ΑΓΑΠΗ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ - Ο ΕΛΛΗΝΑΣ ΔΕΝ ΕΣΤΕΡΓΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΔΟΥΛΟΣ ΟΥΤΕ ΤΩΝ ΘΕΩΝ

«Δεν καλλιεργούμε την Φιλοσοφία για καμιά άλλη ανάγκη, αλλά, όπως ακριβώς άνθρωπος ελεύθερος είναι αυτός που υπάρχει για τον εαυτό του και όχι για χάρη κάποιου άλλου, έτσι και την Φιλοσοφία θέλουμε γιατί είναι η μόνη ελεύθερη από τις επιστήμες, γιατί μόνο αυτή υπάρχει χάρη του εαυτού της»
Αριστοτέλης

Η λέξη ελευθερία έχει την ίδια ρίζα με τις λέξεις έλευση, έλθω κλπ και αρχικά σχετιζόταν με τη συνέλευση του γένους. Μονάχα ο ελεύθερος άνθρωπος ερχόταν στη συνέλευση. Τέτοιο δικαίωμα δεν είχαν οι υπήκοοι των ανατολικών δυναστειών, όπου εξ άλλου δεν υπήρχαν συνελεύσεις. Η λέξη αυτούσια, σε μορφή και νόημα, υπάρχει στη γλώσσα μας στο μεν γραπτό λόγο πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, στον δε προφορικό ασφαλώς περισσότερα.

Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος όταν ο απεσταλμένος του Δαρείου Υδάρνης ζήτησε από τους έλληνες να υποταχτούν στον Μεγάλο Βασιλέα, προσφέροντας του "γην και ύδωρ" αυτοί του απάντησαν: "Υδάρνη η συμβουλή που μας δίνεις δεν πηγάζει από ίση εμπειρία. Γιατί εσύ ξέρεις μόνο τη μία κατάσταση και αγνοείς την άλλη. Αν γνώριζες την ελευθερία δεν θα μας συμβούλευες να υποταχτούμε αλλά να αγωνιστούμε γι αυτήν όχι μόνο με όπλα αλλά με πελέκια και ξύλα".

Η ελευθερία δεν ήταν για την Αρχαία Ελληνική σκέψη κάτι το αόριστο. Πριν απ' όλα σήμαινε "ισηγορία". Το δικαίωμα δηλαδή να λέει ο καθένας τη γνώμη του κι αυτό μας παραπέμπει και πάλι στη συνέλευση. Στην Εκκλησία του Δήμου, το θεσμό που υλοποιούσε την άμεση δημοκρατία και στην οποία έπαιρναν μέρος όλοι οι πολίτες, ο κήρυκας αφού επέβαλλε την ησυχία με τα λόγια: ΑΚΟΥΕ, ΣΙΓΑ, ΜΗ ΤΑΡΑΤΤΕ, ρωτούσε ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΥΕΙΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ; (Ποιός θέλει να μιλήσει) κι ο κάθε πολίτης είχε δικαίωμα να πάρει το λόγο και να πει ό,τι ήθελε. Κανείς δεν είχε δικαίωμα να του αφαιρέσει το λόγο ή να τον διακόψει.

Ακόμα, ελευθερία σήμαινε για τον Αρχαίον Έλληνα κάτι πολύ σημαντικό: την απαλλαγή από το φόβο.

Ο Ηρόδοτος λέει πως οι Αθηναίοι υπό την τυραννία των Πεισιστρατιδών δεν ήταν καλύτεροι από τους γείτονές τους, μόλις όμως λευτερώθηκαν, πολύ γρήγορα τους ξεπέρασαν, γιατί "ο καθένας δούλευε με όρεξη για τον εαυτό του και όχι από το φόβο του δεσπότη". Η μεγίστη συμβολή των αρχαίων διανοητών του 6^ου και του 5^ου αιώνα βρίσκεται στο ότι δίνοντας λογικές και "επιστημονικές" εξηγήσεις σε φυσικά φαινόμενα, τα οποία όμως προκαλούσαν τον τρόμο ή την κατάπληξη στους ανθρώπους, τους βοηθούσαν να λευτερωθούν από το φόβο.

Ο Έλληνας ήθελε να είναι ελεύθερος. Δεν έστεργε να είναι δούλος ούτε των θεών. ΖΕΥ ΦΙΛΕ ΘΑΥΜΑΖΩ ΣΕ, έγραφε ο Θέογνις για τον μέγιστο των θεών. Οι Έλληνες σ'αντίθεση με τους άλλους σύγχρονους μ'αυτούς λαούς δεν έβλεπαν τους θεούς τους σαν δούλοι. Αυτό συνάγεται από τον τρόπο που απηύθυναν στους θεούς προσευχές ή ικεσίες, αλλά και από τα ονόματα που έδιναν στα παιδιά τους. Δεν υπάρχει στην Ελληνική της Αρχαϊκής ή Κλασσικής εποχής όνομα με την έννοια Θεόδουλος, που αντίστοιχα του αφθονούν στην αιγυπτιακή, βαβυλωνιακή, φοινικική και εβραϊκή.

Η ελευθερία για τον Έλληνα ήταν στενά δεμένη με τη γνώση και την πληροφόρηση. Είναι γνωστή από τον Πλούταρχο (Περικλής 35) η παρακάτω ιστορία: Το καλοκαίρι του 430, στις αρχές του Πελοποννησιακού πολέμου, ο Περικλής ετοίμαζε μια ναυτική εκστρατεία, όταν έγινε έκλειψη σελήνης, οιωνός πολύ κακός για τις αντιλήψεις της εποχής. Οι ναύτες με κανένα τρόπο δε ήθελαν να αποπλεύσουν. Ο Περικλής στον οποίον ο στενός φίλος του Αναξαγόρας είχε ερμηνεύσει το φαινόμενο, το εξήγησε στους ναύτες και μάλιστα "πειραματικά": σκέπασε το φως ενός λύχνου με το μανδύα του και τους ρώτησε αν αυτή η πράξη του τους φοβίζει. Όταν αυτοί απάντησαν αρνητικά τους εξήγησε ότι και η έκλειψη της σελήνης έχει ανάλογη αιτία. Οι ναύτες λευτερωμένοι από το φόβο ξεκίνησαν για την εκστρατεία.

Ο Ιπποκράτης, ο πατέρας της ιατρικής, συνέβαλε πολύ στην απελευθέρωση του ανθρώπου δια της γνώσεως, γιατί ξερίζωσε πολλές δεισιδαιμονίες και θρησκοληψίες, δίνοντας επιστημονικές εξηγήσεις σε αρρώστιες και παθήσεις, που ως τότε ο κόσμος τις θεωρούσε "ιερές", σαν την επιληψία, ή "κατάρες" των θεών. Μια τέτοια θεϊκή κατάρα ήταν και η θρυλούμενη σεξουαλική ανεπάρκεια και ανικανότητα των Σκυθών. Ο Ιπποκράτης την εξήγησε αποδίδοντας την στη συνεχή ιππασία των νομαδικών αυτών λαών.

Ο μεγάλος Δημόκριτος ο Αβδηρίτης δίνει τεράστια σημασία στη Γνώση. «Θα προτιμούσα, λέει κάπου, να βρω την απόδειξη ενός ζητήματος παρά να ανεβώ στο θρόνο της Περσίας"! κι αλλού πάλι τονίζει πως ούτε λόγω σωματικής αλκής ούτε λόγω περιουσίας ευτυχούν οι άνθρωποι αλλά μόνον όταν έχουν "ορθοφροσύνην και πολυφροσύνην».
Ο ίδιος ταυτίζει την ελευθερία με τη δημοκρατία σ'ένα άλλο απόσπασμα του, που θα έπρεπε να το διδάσκονται τα παιδιά μας στα σχολεία:

Η ΕΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΗ ΠΕΝΙΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑ ΤΟΙΣ ΔΥΝΑΣΤΗΣΙ ΚΑΛΕΟΜΕΝΗΣ ΕΥΔΑΙΜΟΝΙΗΣ ΤΟΣΟΥΤΟΝ ΕΣΤΙ ΑΙΡΕΤΩΤΕΡΗ ΟΚΟΣΟΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΗ ΔΟΥΛΕΙΗΣ (Η φτώχεια με δημοκρατία είναι τόσο προτιμότερη από αυτό που οι δυνάστες ονομάζουν ευδαιμονία, όσο είναι η ελευθερία από τη δουλεία).

http://mythagogia.blogspot.gr

ΔΥΣΤΥΧΩΣ Η ΑΜΑΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΕΥΠΙΣΤΙΑ

Να υβρίζη και να συκοφαντεί ημπορεί ο κάθε ένας και ο αμαθέστατος και ο βαρβαρώτατος, ως αυτών, ίδιον ον. Να ερευνήσει δε την ιστορίαν και να είπη την αλήθειαν, δεν είναι ίδιον του καθενός, αλλά του σοφού και επιστήμονος.
Αθανάσιος Ψαλλίδας (1769-1829)

Οι ισχυροί χρησιμοποιούν μιαν ανασχετική δύναμη για τους Λαούς και φρόντισαν η Δύναμη αυτή να είναι αόρατη.
Σήμερα οι Λαοί κατάλαβαν γιατί τους πότισαν μ’ αυτή την ιδέα της αόρατης Δύναμης.
Το συνειδητοποιούν πια και δεν ξεγελιούνται…
Η κοινωνική και πνευματική Αφύπνιση σκότωσε την ανύπαρκτη αόρατη Δύναμη που θέλαν να την έχουν για σκιάχτρο στους αμαθείς και δεισιδαίμονες Λαούς. Γι’ αυτό, τόσο πολύ, οι κυρίαρχοι της Γης χτύπησαν την μόρφωση των Λαών για να αποφύγουν την Αφύπνιση. Ότι για κάθε λογικόν άνθρωπο και πολύ ελάχιστα μορφωμένο σήμερα φαίνεται παράδοξο, κάποτε φαινόταν θείο και ιερό!
Υπάρχει σήμερα λογικός άνθρωπος που να μη θεωρεί παράλογη την παλαιά εκκλησιαστική άρνηση ότι η Γη κινείται; Μπορεί να μη γελούν σήμερα οι άνθρωποι όταν σκέπτονται τα συγχωροχάρτια του Μεσαίωνα; Τους βρυκόλακες. Τους Καλλικάντζαρους. Τα Λειψανεμπόρια. Τους αφορισμούς. Τις πατριαρχικές κατάρες. Τα Αναθέματα;

Που στηρίχτηκαν, όμως, αυτοί που χρησιμοποίησαν όλα αυτά; Ποιο ήταν το μυστικό τους και αποκλειστικό όπλο; Δυστυχώς η αμάθεια και η ευπιστία.
Γύρω μας και τώρα αν κοιτάξουμε και προβληματιστούμε, θα διαπιστώσουμε πόσο ευκολόπιστοι άνθρωποι υπάρχουν και για πόσα απίθανα πράγματα. Φαινόμενα ομαδικής ευκολοπιστίας, ποιος από μας δεν έχει τύχει να ζήσει!

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Δ. Καρανοκόλα,  «Ρασοφόροι συμφορά του Έθνους»,  Σελ. 11-12, εκδ. Γραμμή,  Αθήνα 1976. Ολόκληρο το βιβλίο ΕΔΩ.

ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΣ, ΜΗΤΗΡ ΠΑΣΗΣ ΜΑΘΗΣΕΩΣ

ΤΡΕΙΣ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ

Αν συναντούσαμε σήμερα κάποιους σοφούς προγόνους μας, τι θα μας συμβούλευαν να κάνουμε ώστε να βιώνουμε το ευ ζην στην καθημερινότητά μας;

Προφανώς θα μας προέτρεπαν να είμαστε: Καλοί καγαθοί, δηλαδή να ακτινοβολούμε από την εσωτερική ομορφιά μας και ταυτόχρονα να είμαστε καλοί και συμπονετικοί.

Θα συνιστούσαν το Γνώθι σαυτόν, που σημαίνει να βουτήξουμε στον εσώτερο εαυτό μας, ώστε να γνωρίσουμε ποιοι πραγματικά είμαστε, τι θέλουμε και πώς επιθυμούμε να πορευτούμε στη ζωή. Μόνο έτσι μπορούμε να βαδίσουμε με αποφασιστικότητα στο δικό μας μονοπάτι, χωρίς να μας επηρεάζουν άνθρωποι και καταστάσεις και χωρίς να καταπιεζόμαστε.

Και οπωσδήποτε θα θεωρούσαν απαραίτητο το Νους υγιής εν σώματι υγιή, γιατί μόνο όταν υπάρχει ισορροπία πνεύματος και σώματος μπορεί ο άνθρωπος να βρίσκεται σε αρμονία με τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.

http://apocalypsejohn.com

ΟΙ ΑΔΥΝΑΜΟΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΝ

Η συγχώρεση είναι δύσκολη για τους περισσότερους ανθρώπους..
Και αναμφίβολα χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταφέρουμε να συγχωρήσουμε κάποιον που μας έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα, αλλά και ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να καταφέρουμε να συγχωρήσουμε τον ίδιο μας τον εαυτό!!!
Εκείνος που δυσκολεύεται να αγαπήσει αληθινά τον εαυτό του, είναι αυτός που έχει κολλήσει σε αυτό τον τομέα.

Είναι πολλοί εκείνοι που κουβαλάνε μέσα τους παράπονα και μίσος για ατελείωτα χρόνια. Και βέβαια βρίσκουν λογικό και δικαιολογημένο να νιώθουν αυτά τα συναισθήματα, μιας και οι άλλοι είναι υπεύθυνοι για τον πόνο και την οργή που τους προκάλεσαν. Αυτό όμως είναι και το μεγάλο λάθος, καθώς αυτή και μόνον η σκέψη, τους κρατάει μέσα στη δική τους φυλακή και ποτέ δεν θα κατορθώσουν να ευτυχήσουν αληθινά στη ζωή τους!!!

Με το να αρνούμαστε να συγχωρήσουμε, συμβαίνει κάτι τρομερό στον εαυτό μας… Η πικρία και ο φθόνος που έχουμε, συσσωρεύονται μέσα μας και γίνονται δηλητήριο που μας σκοτώνει!!!
Είναι αδύνατον να είμαστε υγιείς και ελεύθεροι όταν κρατάμε τον εαυτό μας δεμένο στο παρελθόν. Ό, τι συμβαίνει πρέπει να ανήκει στο παρελθόν, γιατί η ζωή συνεχίζεται και εμείς έχουμε υποχρέωση να την ακολουθούμε!!!
Με το να συγχωρήσεις κάποιον δεν σημαίνει ότι τον δικαιώνεις γι’ αυτό που σου έκανε!!!
Ο καθένας κάνει το καλύτερο που μπορεί σύμφωνα πάντα με την κατανόηση, την επίγνωση και την γνώση που έχει.

Όσο πιο δύσκολα, βίαια (και ούτω καθ’ εξής) έχει ζήσει κάποιος άνθρωπος, άλλο τόσο και σε μεγαλύτερο βαθμό κυριαρχούν αυτά τα συναισθήματα μέσα του και ξεσπάει!
Προφανώς μια τέτοια συμπεριφορά σε καμία περίπτωση δεν είναι δικαιολογημένη και αποδεκτή, αλλά για την δική μας πνευματική εξέλιξη, χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε τον πόνο του και να δώσουμε άφεση αμαρτιών.
Άφησε το παρελθόν να φύγει και απελευθερώσου με την δύναμη της συγχώρεσης!
Μην χάνεις τον χρόνο σου για να εκδικηθείς, γιατί απλούστατα Ό, ΤΙ ΔΙΝΕΙΣ, ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΕΣΕΝΑ!!!

Συνήθως τα άτομα που δυσκολευόμαστε περισσότερο να συγχωρήσουμε, είναι αυτά που μας δίνουν και το μεγαλύτερο μάθημα στη ζωή!!!
Χρειάζεται αγάπη για τον εαυτό μας και ανύψωση από αυτή την παλιά κατάσταση και τότε η συγχώρεση θα έρθει από μόνη της.
Όταν αρχίζουμε να συγχωρούμε αυτούς που μας πλήγωσαν θα διαπιστώσουμε με τον καιρό μια απροσδόκητη ανταπόκριση.
Η προσωπική επαφή με το πρόσωπο, ή τα πρόσωπα αυτά, δεν καθίσταται απαραίτητη για να επιτευχθεί η συγχώρεση. Η νοερή και αληθινή συγχώρεση, αυτή που βγαίνει μέσα από την καρδιά μας είναι ικανή για να φέρει την αλλαγή μέσα μας!
Πάνω απ’ όλα συγχωρούμε για εμάς τους ίδιους, όχι για τους άλλους.

Για να νιώσουμε τη λύτρωση και να προχωρήσουμε στη ζωή με αγάπη. Μόνο έτσι θα ευτυχήσουμε!!!
Όταν είμαστε προσκολλημένοι στο παρελθόν και μάλιστα σε τέτοιου είδους καταστάσεις, δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να ζήσει το παρόν και η ζωή χάνεται από μπροστά μας.
Ψάξτε βαθύτερα μέσα σας μήπως τελικά χρειάζεται να συγχωρήσετε πρώτα απ’ όλα τον ίδιο σας τον εαυτό και ύστερα τους άλλους.
Μην φυλακίζεστε άλλο εξ αιτίας μιας αδικίας που έγινε στο παρελθόν. Άλλωστε τι είναι προτιμότερο; Να έχετε δίκιο ή να είστε ευτυχισμένοι;
Και κλείνω με μια φράση που τα συνοψίζει όλα και έχει ειπωθεί από τον Μαχάτμα Γκάντι:
Η ικανότητα να συγχωρείς είναι προσόν του δυνατού. Οι αδύναμοι ποτέ δεν συγχωρούν.

Συντάκτρια: Ανθή Χαρέα. Επιμέλεια Αφύπνιση συνείδησης

Πηγή: http://apocalypsejohn.com/

Η ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΚΑΛΗΣ ΘΕΛΗΣΗΣ

Η καλή θέληση είναι η απλούστερη έκφραση της αληθινής αγάπης και η πλέον κατανοητή. Η χρήση της καλής θέλησης, σε σχέση με τα προβλήματα τα οποία αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, μπορεί να κατευθύνει τη νοημοσύνη σε εποικοδομητικά μονοπάτια. Όπου είναι παρούσα η καλή θέληση, τα τείχη της χωριστικότητας και της παρερμηνείας καταρρέουν.

Η παγκόσμια αυτή καλή θέληση, όταν εδραιωθεί πραγματικά και οργανωθεί ορθά, θα αποτελέσει την αναγκαία προετοιμασία για την αποκάλυψη, διότι αυτή θα είναι μια πλανητική αποκάλυψη που θα αφορά όλους τους ανθρώπους παντού στον κόσμο. Όλοι οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται, ακόμα και σήμερα, την ανάγκη εξόδου από την φυλακή της ιδιοτέλειας και της εισόδου στην ελευθερία της συλλογικής ευκαιρίας και ο παράγοντας ο οποίος θα υλοποιήσει αυτή την ανάσταση είναι η καλή θέληση.

Όταν η καλή θέληση εκφραστεί κι οργανωθεί, αναγνωριστεί και χρησιμοποιηθεί, τα παγκόσμια προβλήματα όποια και αν είναι αυτά, θα βρουν γρήγορα τη λύση τους. Όταν η καλή θέληση αποτελέσει έναν πραγματικό κι ενεργό παράγοντα των ανθρώπινων υποθέσεων, θα οδηγηθούμε σε μια πληρέστερη και πλουσιότερη κατανόηση της φύσης της αγάπης και σε έκφραση μιας ανώτερης όψης αυτής της θείας αγάπης. Όταν η καλή θέληση εξαπλωθεί στους ανθρώπους, θα εδραιωθούν οι ορθές ανθρώπινες σχέσεις και θα αναδυθεί ένα ανανεωμένο πνεύμα εμπιστοσύνης, καλοπιστίας και κατανόησης.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύουμε πως η ανάπτυξη της καλής θέλησης στον κόσμο είναι απαραίτητα μια αργή και σταδιακή διαδικασία. Το ακριβώς αντίθετο μπορεί να συμβεί εφόσον οι άνδρες και οι γυναίκες που διαπνέονται πραγματικά από καλή θέληση και είναι απαλλαγμένοι από προκαταλήψεις, αναζητήσουν ο ένας τον άλλο κι εργαστούν μαζί για τη διάδοσή της.

Αναρίθμητες χιλιάδες ανδρών και γυναικών καλής θέλησης υπάρχουν σε όλα τα μέρη του κόσμου. Πρέπει να εξευρεθούν, να προσεγγιστούν και να έρθουν σε επαφή. Να εργαστούν για να δημιουργήσουν μια κατάλληλη ατμόσφαιρα, τόσο στις παγκόσμιες υποθέσεις, όσο και στις κοινότητές τους. Πρέπει να αντιληφθούν ότι ενωμένοι είναι πανίσχυροι κι ότι μπορούν να εκπαιδεύσουν και να διαφωτίσουν την κοινή γνώμη, έτσι ώστε η διεθνής προσέγγιση στα παγκόσμια προβλήματα να είναι δίκαιη, ορθή και σε συμφωνία με το θείο σχέδιο.

Οι άνθρωποι της καλής θέλησης πρέπει να κινητοποιηθούν και να αρχίσουν να δρουν. Από τις προσπάθειές τους εξαρτάται το μέλλον της ανθρωπότητας. Αριθμούν σε εκατομμύρια και όταν οργανωθούν και δραστηριοποιηθούν θα αποτελέσουν ένα τεράστιο τμήμα των συνειδητοποιημένων πολιτών. Μέσα από τη σταθερή, συνεπή και συστηματική εργασία των ανθρώπων καλής θέλησης θα επέλθει η παγκόσμια ενότητα.

http://www.epsilonellas.gr

Η ΘΡΑΣΥΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΜΑΘΕΙΑΣ

Είναι κατανοητό πως ότι δεν ξέρεις απλά δε σε απασχολεί. Αν ξέρεις όμως κάτι για ένα θέμα υπάρχουν δυο οδοί να ακολουθήσεις: είτε να μάθεις περισσότερο για αυτό, είτε να επαναπαυτείς στις πληροφορίες που έχεις, θεωρώντας πως είναι αρκετές.

Αυτή η ελλιπής πληροφόρηση είναι που διακρίνει τη σημερινή μας κοινωνία στο έπακρο. Η ημιμάθεια, οι «μισές γνώσεις», η τεμπελιά της αμάθειας. Γιατί σε έναν κόσμο ο οποίος κινείται πλέον με ψηφιακούς ρυθμούς, κανείς δεν έχει χρόνο για τίποτα – ούτε καν για σωστή ενημέρωση, πόσο μάλλον για εμπλουτισμό γνώσεων.

Μα το πρόβλημα δεν είναι μόνο το ότι ανατρέφουμε πια μια γενιά που τόσο επιμελώς επιμένει να καταγράφει τα τόσα λίγα επιτεύγματά της. Το πρόβλημα αντανακλάται σε αυτό που τόσο εύγλωττα είχε πει ο Περικλής: πως «η αμάθεια προκαλεί το θράσος, ενώ ο συνετός υπολογισμός τον δισταγμό».

Έχουμε γεμίσει φωνές που επαναλαμβάνουν σχεδόν με αυθάδεια τα λίγα που ξέρουν, ασχέτως αν αυτά είναι ελλιπή, σε σημείο που αγγίζουν την παραπληροφόρηση. Από ρήσεις που αναπαράγονται λάθος, σε αβάσιμα επιχειρήματα, ανακριβείς στατιστικές και άγνοια για την άλλη όψη κάθε θέματος. Ίσως ισχύει τελικά πως «ο αμαθής είναι σαν το ντέφι: κάνει θόρυβο χάρη στην κενότητά του» (Ο. Μπέτλινγκ). Γιατί ενώ ο μορφωμένος διψάει για περαιτέρω γνώση, ο αμαθής προτιμάει να κηρύττει στους άλλους και να μην παραδέχεται τα λάθη του. Είναι οι άνθρωποι που έχουν τις «εύκολες λύσεις» στο τσεπάκι. Αυτοί που «αναλαμβάνουν πολιτικές ευθύνες» και νομίζουν πως ξεμπερδεύουν έτσι, ενώ στην ουσία δεν έχουν κάνει τίποτα. Αυτοί που κοιτάνε μόνο τους αριθμούς στην ευημερία μιας χώρας, αγνοώντας το πώς πραγματικά επιβιώνουν οι πολίτες της. Αυτοί που επιμένουν πως ξέρουν καλύτερα λόγω της θέσης που κατέχουν.

Είναι όμως αυτοί οι θρασείς, οι ημιμαθείς και οι επηρμένοι που καταλήγουν να μας διοικούν, και μάλλον φταίμε περισσότερο εμείς για αυτό. Γιατί δεν χρησιμοποιούμε τη μόρφωση που έχουμε ως την εξουσία που αυτή μας προσφέρει, και υποκύπτουμε στην αποχή από τη σύγκρουση ως πιο αξιοπρεπή λύση.

Όπως είπε και ο Ξενοφών όμως, «εκείνοι που φαίνονται ότι εκ φύσεως είναι άριστοι, χρειάζονται περισσότερο από τους άλλους την παιδεία», και ίσως εκεί πρέπει να ξεκινήσουμε: να ξεχωρίζουμε τους αναιδείς αμαθείς, από τους θαρραλέους ελλόγιμους.

Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη

http://www.huffingtonpost.gr