Ο ΟΜΗΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΟΙΔΙΠΟΔΑ ΤΥΡΑΝΝΟ

Με την συγγραφέα Δήμητρα  Λιάτσα.

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία.

Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.

Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.

  Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

ΣΕΡΡΕΣ: ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΜΕΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΜΕΤΕΩΡΙΤΗΣ (Μέχρι τώρα...)

Με όσα συμβαίνουν το 2020 πολλοί είναι αυτοί που ανησυχούν μήπως μας βάλει στόχο κάποιος μετεωρίτης. Δεν θα είναι άλλωστε η πρώτη φορά που έχει συμβεί και τα ντοκουμέντα φυλάσσονται στο NhM Naturhistorisches Museum Wien της Βιέννης.

Το 1818 ένας μετεωρίτης έπεσε στις Σέρρες και δίπλα στο σημείο πρόσκρουσης ήταν δύο Γερμανοί ταξιδιώτες που το ανέφεραν στον Οθωμανό διοικητή της περιοχής.

Ο τελευταίος δεν εκτίμησε την πληροφορία και δώρισε τον μετεωρίτη στον Γερμανό γιατρό του. Έτσι ένα σπάνιας αξίας αποδεικτικό στοιχείο πέρασε τα σύνορα μας και σήμερα βρίσκεται στη κατοχή του γνωστού επιστημονικού μουσείου.

Αν ανατρέξει κανείς στο Διεθνές Δελτίο Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου θα διαπιστώσει ότι αναφέρεται επίσημα ως μετεωρίτης ελληνικής καταγωγής. Το όνομα του είναι Seres.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ 

Πηγή: https://www.e-daily.gr/

----------------------------------

ΔΕΟΣ ΣΤΙΣ ΣΕΡΡΕΣ! ΕΥΡΗΜΑΤΑ 7.000.000 ΕΤΩΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΣΤΟ ΦΩΣ ΟΙ ΑΝΑΣΚΑΦΕΣ

ΣΕΡΡΕΣ - ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΩΝ ΣΕΡΡΩΝ

O ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ

Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ #2)

Η (αποξηραμένη) ΛΙΜΝΗ ΤΟΥ ΑΧΙΝΟΥ ΣΕΡΡΩΝ

ΑΡΧΑΙΑ ΑΡΓΙΛΟΣ

ΑΡΧΑΙΑ ΤΡΑΓΙΛΟΣ

ΝΕΜΕΣΙΣ

νέμεση η [némesi] 1. η τιμωρία που επιβάλλεται από μία ανώτερη δύναμη σε όποιον παραβαίνει τους ηθικούς νόμους· θεία δίκη. 2. (μυθ.) Nέμεση, αρχαία ελληνική θεότητα, προσωποποίηση της δίκαιης θεϊκής εκδίκησης. http://www.greek-language.gr

Ελάχιστα γνωρίζουμε για τη Νέμεσι, αυτή την αρχαιότατη θεότητα, που προσδιορίζεται άλλοτε ως Ιχναίη, άλλοτε ως Αδράστεια ή Ραμνουσία.

Η Νέμεσις ως θεότητα προσωποποιεί μαζί με άλλες (Θέμιδα, Ειμαρμένη κ.ο.κ.) την έννοια της Δικαιοσύνης και αποκαθιστά την τάξη (της φύσης, της ανθρώπινης κοινωνίας, του κόσμου), όταν αυτή διασαλεύεται. Αποδίδει στον καθένα την ευτυχία ή δυστυχία που αντιστοιχεί στην αξία του. Ο ρόλος της είναι συγγενικός με αυτόν των Μοιρών. Μόνο που οι Μοίρες έχουν σχέση με την Ειμαρμένη, προαποφασίζουν δηλαδή τη μοίρα των ανθρώπων πριν ακόμη γεννηθούν, ενώ η Νέμεσις επιβραβεύει ή τιμωρεί κάποιον με γνώμονα το δίκαιο.

Τιμωρεί την υπεροψία και την αλαζονεία των ανθρώπων (την ύβριν). Αν κάποιος αδικεί τους άλλους συνεχώς, κάποια στιγμή η ίδια η ζωή του θέτει οδυνηρό φρένο στη στρεβλή πορεία του, τότε μιλάμε για «θεία δίκη». Έτσι ο Κροίσος, γεμάτος πλούτη και αλαζονεία, οδηγήθηκε από την Νέμεσι στην εκστρατεία εναντίον του Κύρου και καταστράφηκε.

Η ετυμολογία, η ρίζα του ονόματος «νέμω», δήλωνε αρχικά τη δίκαιη διανομή, τη μοιρασιά που γίνεται βάσει νόμιμης εξουσίας.

Με τον καιρό απέκτησε τη σημασία της ανάληψης δικαστικής δράσης εκ μέρους της εξουσίας, ώστε να απονεμηθεί δικαιοσύνη. Ως λέξη η «Νέμεσις» έχει αντικειμενική αξία και όχι υποκειμενική. Αναφέρεται στο φορέα της εξουσίας που την ασκεί. 

Μεταφορικά λέγοντας «Νέμεσι» εννοούμε τη θεία δίκη.

Ήταν η Νύχτα σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου και τον Παυσανία, που δίχως σύντροφο αρσενικό γέννησε την Νέμεσι, για να κρατά σε ισορροπία τις ανθρώπινες υποθέσεις. 

Στα Διονυσιακά του Νόννου έχουμε μια διαφορετική άποψη, που θέλει την Νέμεσι κόρη του Ωκεανού, ενώ ο Υγίνος την περιγράφει ως δημιούργημα του Ερέβους και της Νύχτας.

Ονομαζόταν, επίσης, Ραμνουσία, εξαιτίας ενός αγάλματος και ενός ναού της στον Ραμνούντα, χωριό της βόρειας Αττικής. Το επίθετο Αδράστεια που της αποδόθηκε, «εκείνη από την οποία κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει», ανήκε μάλλον αρχικά στη φρυγική θεότητα Κυβέλη και της αποδόθηκε μεταγενέστερα.
Στη Σμύρνη υπήρχε ναός αφιερωμένος σ’ αυτήν.

Το μυθολογικό πλαίσιο
Ορισμένοι συγγραφείς, μεταξύ των οποίων και ο Απολλόδωρος, γράφουν πως η Νέμεσις όταν ενώθηκε με τον θεό Δία, γέννησε την Ωραία Ελένη. Παρόλο που η Νέμεσις υπέστη μεγάλη καταδίωξη για να αποφύγει τον πόθο του Δία, ενώθηκε μαζί του με τη μορφή χήνας, όταν ο Δίας είχε τη μορφή κύκνου. Κατά την καταδίωξή της πέρασε η Νέμεσις χώρες και ηπείρους, θάλασσες όπου μεταμορφώνονταν σε ψάρι, και γενικά άλλαζε εκείνη συνέχεια μορφή. Η Νέμεσις γέννησε ένα αβγό το οποίο βρήκε στο δάσος ένας βοσκός και το έδωσε στη Λήδα. Η Λήδα το έκλεισε σε ένα ερμάρι και όταν γεννήθηκε η Ελένη, την ανέθρεψε σαν κόρη της. Υπάρχουν άλλες δύο εκδοχές για το αβγό αυτό:
(ι) ότι ο θεός Ερμής το έριξε στον κόρφο της Λήδας
(ιι) ότι έπεσε από τον ουρανό.

Σύμβολα της θεάς είναι ο πήχυς και το χαλινάρι. Τα σύμβολα αυτά είναι ενδεικτικότατα της λειτουργίας της να προσμετρά τις ανθρώπινες σκέψεις, συναισθήματα, δράσεις και να θέτει ένα όριο στην αχαλίνωτη ασυδοσία του εγωισμού των ανθρώπων. Έτσι η έπαρση των θνητών έναντι των Κοσμικών Νόμων (ύβρις) και η κατάφωρη αδιαφορία για το Κοινό Καλό, σαρώνονται με τη δράση της Νεμέσεως και εδώ μοιάζει με Συμπαντική Ζυγαριά που απονέμει αέναα Δικαιοσύνη.

ΠΗΓΕΣ: 1.Wikipedia 2.www.theogonia.gr

https://www.lecturesbureau.gr/1/nemesis-1543/  , Οπτικοακουστικό: Athinades 

----------------------------------

Ω Νέμεσι...

Η ΝΕΜΕΣΙΣ

ΥΒΡΙΣ - ΝΕΜΕΣΙΣ

ΠΕΤΩΝΤΑΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΧΩΡΟ ΡΑΜΝΟΥΣ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ – ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΟΞΑΖΑΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΔΙΚΗ (βίντεο)

NASSIM HARAMEIN: Ο HΛΙΟΣ ΕIΝΑΙ ΜIΑ ΜΕΓAΛΗ ΑΣΤΡΟΠYΛΗ!!!

Ο Nassim Haramein γεννήθηκε το 1962 στη Γενεύη της Ελβετίας. Είναι ένας ιστορικός και διεπιστημονικός ερευνητής, φιλόσοφος και επικεφαλής του Προγράμματος της Απήχησης, γνωστός για την έρευνά του και την δημιουργία μιας ενοποιημένης θεωρίας της δομής του σύμπαντος, γνωστή ως Grand Unified Field.

Δίνη που προκαλείται από το άνοιγμα της Αστροπύλης
Nassim Haramein

Ο Nassim ισχυρίζεται ότι ο ήλιος δημιουργεί μικρές τρύπες που ονομάζονται ηλιακές κηλίδες, οι οποίες δεν είναι σημεία, όπως πιστεύουμε, αλλά αντικατοπτρίζουν την πραγματική εμφάνιση μιας μαύρης τρύπας στον ήλιο, η οποία διαρκεί για εβδομάδες ή μήνες και στη συνέχεια κλείνει. Αυτή η μαύρη τρύπα είναι ένα «παράθυρο» χωροχρόνου, ένα είδος πόρτας ή Αστροπύλης μέσω της οποίας πραγματοποιούνται ταξίδια μέσα από κόσμους και διαστάσεις άγνωστους για τον άνθρωπο.

Σύμφωνα με τον ερευνητή Haramein, σχεδόν μία φορά την εβδομάδα μια ιδιομορφία, ή μια μαύρη τρύπα (σκουληκότρυπα ) δημιουργείται στον Ήλιο ώστε εξωγήινοι ή υπερδιάστατοι πολιτισμοί που επιθυμούν να έχουν πρόσβαση στο ηλιακό μας σύστημα, μέσω μαύρων οπών τόσο μεγάλων όσο η Γη, να μπορούν να το πράξουν μέσω ακριβώς της Αστροπύλης του Ήλιου μας.

Σύμφωνα με τον Nassim Haramein, όλα τα ουράνια σώματα έχουν μαύρη τρύπα όπως υπάρχει και εντός της ίδιας της Γης. Μια μικρή μαύρη τρύπα είναι αυτή που δημιουργεί όλες τις ενέργειες και τις δυνάμεις του πλανήτη. Τα παράθυρα αυτών των μαύρων οπών είναι τα ηφαίστεια. Ακριβώς όπως τα άτομα, έχουν τη δική τους μοναδικότητα. Έτσι, κάθε ουράνιο σώμα, είτε πρόκειται για ένα αστέρι ή πλανήτη, εργάζεται πολύ παρόμοια με την Αστροπύλη του Ferlini.

Η Πύλη του Ferlini

Υπενθυμίζουμε ότι η Αστροπύλη του καθηγητή Ferlini περιγράφεται με τέσσερις μόνιμους μαγνήτες (ή ηλεκτρομαγνήτες) τοποθετημένους σε τέσσερα ξύλινα έλκηθρα. Αυτοί οι τέσσερις μαγνήτες, τοποθετημένοι σε μια ορισμένη απόσταση μεταξύ τους, δημιουργούν ένα πεδίο twist (μετατόπιση φάσης) ή δίνη στρεπτικής ενέργειας, η οποία δημιουργεί με ακρίβεια μία Αστροπύλη ή πύλη διαστάσεων. Ένα ουράνιο σώμα, όπως ένας πλανήτης, έχει τα ίδια χαρακτηριστικά της πύλης Ferlini. Η Γη έχει το μαγνητικό πεδίο της, και ως εκ τούτου, δημιουργεί μια δίνη για το άνοιγμα Αστρπύλων, όπως και ο Ήλιος.

Τώρα, με τις νέες αυτές πληροφορίες, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί οι αρχαίοι λάτρευαν τον ήλιο, γιατί αυτή η εμμονή της θεοποίησης ή λατρείας του ήλιου και γιατί πίστευαν ότι οι θεοί είχαν έρθει από τα αστέρια, ή από άλλους Ήλιους ή από τον ουρανό.

http://aneksigita-fainomena.blogspot.com/ , https://ohifront.wordpress.com/

---------------------------------

Η ΠΥΛΗ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ;;;

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ (#4)

 Peter Brown, Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας 150-750 μ.Χ.

[ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ 1998, σελ. 76-86] Μετάφραση ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗ

Το να ισχυρίζεσαι, όπως θα έκανε στα τέλη του 4ου αιώνα ο όχλος των χριστιανών, ότι έχεις καταστρέψει τους θεούς με το να καταστρέφεις τους ναούς τους, ήταν εξίσου κουτό με το να ισχυρίζεται κανείς σήμερα πως εξαλείφοντας όλες τις πρίζες και τους διακόπτες έχει εξαλείψει τον ηλεκτρισμό.

Τα όμορφα κλασικά αγάλματα των θεών είχαν καταστραφεί: αλλά, όπως έλεγε ο Ιουλιανός, οι Αθηναίοι είχαν καταστρέψει από καιρό το «ζωντανό άγαλμα» του σώματος του Σωκράτη – η ψυχή του όμως επέζησε. Το ίδιο συνέβαινε και με τους θεούς. 

Στα αστέρια της νύχτας οι θεοί είχαν βρει σχήματα που άρμοζαν καλύτερα στην άφθαρτη αιωνιότητά τους απ’ ό,τι τα φθαρτά ανθρώπινα αγάλματα. Γιατί στα αστέρια, τα διαθλασμένα χρώματα της γης φώτιζαν με μια σταθερή, αδιατάρακτη λάμψη. Τα αστέρια και οι πλανήτες λικνίζονταν με σιγουριά πάνω από τα κεφάλια των τελευταίων εθνικών, απαστράπτοντα αγάλματα των θεών απρόσβλητα από το βανδαλισμό των μοναχών. 

Καθ’ όλη τη διάρκεια του Μεσαίωνα τα αστέρια πάνω από τη χριστιανική Ευρώπη αποτελούσαν μια ανησυχητική υπόμνηση της αθανασίας των θεών. Οι θεοί είχαν αφήσει τα ονόματά τους στις ημέρες της εβδομάδας. Οι ιδιότητές τους έμεναν στους πλανήτες και αυτοί οι πλανήτες καθόριζαν τη συμπεριφορά των πολιτισμένων ανθρώπων μέχρι το τέλος του 17ου αιώνα. 

Μετά από χίλια τριακόσια χρόνια οι άνθρωποι θα γεύονταν, σε μια λίγο-πολύ χριστιανική φόρμα, αυτό το ρίγος της συγγένειας με τον τέλειο και απαραβίαστο κόσμο που είχε απομακρύνει κάποτε τον νεαρό Ιουλιανό από το χριστιανισμό.

Peter Brown - Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας

Μετάφραση ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗ

Πηγή: https://ekivolosblog.wordpress.com

Μέρος Πρώτο

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΚΡΥΣΤΑΛΛΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΙ!

Ποια ήταν τα επίπεδα μύησης στη σοφία των Κρυστάλλων; Η πορεία προς το δώμα της Ιερής Δόξας!!!

ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΟΥ ΠΑΡΑΤΕΘΗΚΑΝ ΣΤΟ ΒΙΝΤΕΟ,

 ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ ΓΕΡ. ΚΑΛΟΓΕΡΑΚΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ: "ΑΘΑΝΑΤΟ ΝΕΡΟ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΙΟΝ. 

 Εξόνιο

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ (#3)

 Peter Brown, Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας 150-750 μ.Χ.

[ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ 1998, σελ. 76-86]

Η υπηρεσία που προσέφερε ο Πλωτίνος στους συγχρόνους του και στους διαδόχους του ήταν ότι υπογράμμισε το σύνδεσμο ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, -ανάμεσα σ’ έναν άρρητο εσωτερικό κόσμο και τη συγκροτημένη έκφρασή του στον εξωτερικό κόσμο-, καθώς επίσης και τη δυνατότητα των φυσικών πραγμάτων να φορτιστούν με νόημα από την ψυχή.

Δύο χριστιανοί των οποίων η σκέψη κυριάρχησε στο Μεσαίωνα, ο άγιος Αυγουστίνος στη Δύση και ο άγνωστος συγγραφέας του έργου Ουράνιες ιεραρχίες (μετέπειτα γνωστός ως «Ψευδο-Διονύσιος») που έγραφε στην Ανατολή γύρω στο 500, οφείλουν εξίσου πολλά στην ισορροπία που υποστήριξε με πάθος ο Πλωτίνος.

Για έναν πλατωνιστή, η σχέση ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή ήταν μια μικρογραφία του δύσκολου προβλήματος της σχέσης του Θεού με το σύμπαν. Η απάντηση του Πλωτίνου είναι χαρακτηριστική. Αποφάνθηκε πως το να έχει κανείς σώμα δεν ήταν μεγαλύτερη «αμαρτία» από το να δημιουργεί σκιά. Πράγματι, το σώμα ήταν ένα όμορφο όργανο μέσα από το οποίο αναζητούσε έκφραση η ψυχή: ο άνθρωπος πρέπει να φροντίζει και να γυμνάζει το σώμα του, όπως ο μουσικός κρατάει τη λύρα του κουρδισμένη. Πρόκειται για ένα λεπτό, ευαίσθητο ιδεώδες, κάθε άλλο παρά ασκητικό. Μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι εννοούσε ο Πλωτίνος αν στραφούμε προς την τέχνη που υποστήριζε η γενιά των ακροατών του. Η τέχνη αυτή δεν είναι του «άλλου κόσμου»· είναι του «ένδον κόσμου».

Χωρίς να εγκαταλείπεται η χάρη και η ατομικότητα του σώματος, εκείνο που τονίζεται στα πορτραίτα της ύστερης αυτοκρατορίας είναι οι θύρες μέσω των οποίων περνάει κανείς κατευθείαν από το σώμα στο πνεύμα του ανθρώπου. Η έμφαση βρίσκεται στα μάτια. Μας καθηλώνουν με το βλέμμα τους αποκαλύπτοντας μια εσωτερική ζωή κρυμμένη σ’ ένα φορτισμένο σύννεφο σάρκας. Η ύστερη αρχαιότητα είναι μια εποχή συναρπαστικών πορτραίτων.

Δεν είναι περίεργο ότι εκείνος που μας έδωσε την πρώτη και μία από τις σημαντικότερες «αυτοπροσωπογραφίες» είναι ένας άνθρωπος αυτής της εποχής: στις αυτοβιογραφικές Εξομολογήσεις (Confessίones) του Αγίου Αυγουστίνου, που γράφηκαν το 397, ο πιο ιδιοφυής Λατίνος αναγνώστης του Πλωτίνου μεταστοιχείωσε το απρόσωπο πνευματικό πάθος του παλαιού διδασκάλου στην πρώτη αληθινή «αυτοπροσωπογραφία» της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας.

Ο Πλωτίνος και ο Αυγουστίνος αντιπροσωπεύουν ένα από τα ρεύματα της πλατωνικής αναβίωσης στην ύστερη αρχαιότητα – εκείνο που πλησιάζει περισσότερο τον νεότερο άνθρωπο. Όμως για τους συγχρόνους τους, και για τον κόσμο ως τον 17ο αιώνα, ένα εξίσου σημαντικό χαρακτηριστικό του πλατωνισμού ήταν η στάση του σχετικά με τη θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Στα γραπτά των «Ελλήνων», οι άνθρωποι ξανάβρισκαν τη χαμένη αίσθηση οικειότητας με τον κόσμο που τους περιέβαλλε.

Οι μαύρες εικασίες των γνωστικών, ο χριστιανικός μονοθεϊσμός και ο ύστερος χριστιανικός ασκητισμός απειλούσαν τον άνθρωπο με τη μοναξιά ενός κόσμου στερημένου νοήματος.

Για τους φιλοσόφους της ύστερης αρχαιότητας, ο κόσμος ήταν, ομολογουμένως, μυστηριώδης. Ατένιζαν την ομορφιά του με σκέψεις θλιβερές, σαν το τελευταίο, εύθραυστο φως ενός ήλιου που έχει δύσει προ πολλού. Αλλά αυτός ο κόσμος, αν και μυστηριώδης, ήταν γεμάτος νόημα: ήταν ένα σημάδι από τον Θεό. Τους κληρονομημένους μύθους μπορούσαν οι φιλόσοφοι να τους δεχτούν σαν σημάδια (σαν να είχαν κληρονομήσει οι σημερινοί πυρηνικοί φυσικοί από το παρελθόν – αντί να τα φτιάξουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους- τα απλοϊκά δισδιάστατα σκίτσα της τροχιάς των νετρονίων και των πρωτονίων που, για τον απλό άνθρωπο, συνοψίζουν καίριες αλήθειες για τον φυσικό κόσμο).

Απέναντι στην κενότητα της «πνευματικής λατρείας» των χριστιανών μέσα στις κρύες βασιλικές τους, οι παγανιστές φιλόσοφοι αντιπαρέθεταν την «ψυχική φόρτιση» της παραδοσιακής θυσίας, όπου ο καιόμενος βωμός μετέτρεπε το θυσιαστικό αφιέρωμα σε μια απλή, διάφανη, υψούμενη φλόγα.

Η λαχτάρα για οικειότητα μέσα σε ένα αχανές σύμπαν εκφράζεται με την επανάληψη των όρων που χρησιμοποίησαν οι νεοπλατωνικοί για να αποδώσουν τη συγγένεια του Ενός Θεού με τις άπειρες εκφάνσεις του ορατού κόσμου: υπογράμμιζαν την «αλυσίδα» των όντων, τη «συνύφανση», την «ανάμιξη» που συνέδεαν τον άνθρωπο με την Επιβλητική πηγή του. Όλα τα πλάσματα ανταποκρίνονταν σ’ αυτό το αόρατο κέντρο, όπως τα άνθη του λωτού ανοίγουν τα πέταλά τους στον ήλιο που ανεβαίνει στο στερέωμα.

Κατά τον 4ο αιώνα τέτοιες ιδέες θεωρούνταν το πιο υψηλό επίτευγμα και η μόνη ελπίδα όλων των πολιτισμένων στοχαστών της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Τις συμμερίζονταν και οι χριστιανοί στο βαθμό που θεωρούσαν τους εαυτούς τους πολιτισμένους. Στη Δύση, όπου η πνευματική ζωή ήταν σπασμωδική και στερημένη από τα γερά στηρίγματα ενός παγανιστικού πανεπιστημιακού περιβάλλοντος, οι χριστιανοί στοχαστές έγιναν οι σχεδόν αδιαμφισβήτητοι κληρονόμοι του Πλωτίνου: χριστιανοί, όπως ο Μάριος Βικτωρίνος στα μέσα του 4ου αιώνα, ο Αμβρόσιος, ο Αυγουστίνος, και αργότερα ο Βοήθιος (περ. 480-524), αποτέλεσαν τις γέφυρες ανάμεσα στην Ελληνική Φιλοσοφία και τον λατινικό Μεσαίωνα. Ακόμα και στην Ανατολή, παγανιστές δάσκαλοι προσέφεραν απλόχερα τις γνώσεις τους τόσο σε χριστιανούς όσο και στους δικούς τους: μια τυπική ήρεμη μετάβαση από τα διδασκαλεία των φιλοσόφων στη θέση του επισκόπου βρίσκουμε στην περίπτωση του Συνεσίου, επισκόπου Πτολεμαίδος από το 410 έως το 414. Ο Συνέσιος μπορούσε να παραμένει φίλος μιας επιφανούς εθνικής φιλοσόφου, της Υπατίας από την Αλεξάνδρεια. Έγινε επίσκοπος το 410 υπό τον όρο ότι, ενώ στην εκκλησία θα «μιλούσε με μύθους», κατ’ ιδίαν θα μπορούσε «να στοχάζεται ως φιλόσοφος».

Αυτό ακριβώς το στοιχείο του αναβιωμένου πλατωνισμού, που έσωσε τους ανθρώπους από την ερημία και την απουσία νοήματος στη σχέση τους με τον ορατό κόσμο, κληρονόμησαν οι χριστιανοί από τους εθνικούς δασκάλους τους. Ο κόσμος που τον 2ο και τον 3ο αιώνα παραλίγο να χλομιάσει από τις μονότονες εκκλήσεις των χριστιανών Απολογητών για τη λατρεία ενός μισοαγνώστου υψίστου Θεού, πνίγηκε και πάλι στο χρώμα. Ο Αυγουστίνος απελευθερώθηκε από το μανιχαισμό, ένα γνωστικό δόγμα παρόμοιο με εκείνα με τα οποία ο Πλωτίνος είχε αρχίσει την πνευματική του οδύσσεια, αφού διάβασε το Περί του καλού (= περί του ωραίου) του τελευταίου. Έλληνες θεολόγοι συζητούσαν το ρόλο και τη φύση του Χριστού όπως Εκείνος εμφανίστηκε στους ανθρώπους με φόντο την πλατωνική σκέψη για τη σχέση του Θεού με τον ορατό κόσμο. Η «συνύφανση» του ανθρώπινου και του θείου μέσα από ορατά σύμβολα που τόσο γοήτευε τον Ιάμβλιχο, είναι επίσης ένα από τα βασικά θέματα που απασχολούν τον νεότερό του άγιο Αθανάσιο όταν γράφει για τη Σάρκωση του Χριστού. Ο απόηχος μιας υποβλητικής θείας ομορφιάς που είχε καταστεί ορατή μέσω της υλικής απεικόνισης των παγανιστικών θεών, συναντιέται αργότερα με την ίδια δύναμη στη χριστιανική εικόνα. Οι ζωγραφιές που καλύπτουν τους τοίχους μιας βυζαντινής εκκλησίας: οι άγιοι άνθρωποι που κοιτάζουν τον πιστό στα μάτια κάτω από σκηνές του βίου του σαρκωθέντος Χριστού· οι ψηλοί Αρχάγγελοι που συνδέσουν τον Χριστό Βασιλέα του Ορατού Σύμπαντος, το απόμακρο πρόσωπο του οποίου χάνεται στο χρυσό του υψηλότερου θόλου, με τις σκηνές που γλιστρούν χαμηλά στους τοίχους για να αναμιχθούν με το πλήθος των πιστών όλη αυτή η σύνθεση με τις μορφές που ανεβαίνουν προς τον ουρανό προκαλεί μια αίσθηση δέους για έναν αόρατο κόσμο που έγινε ορατός μέσω της τέχνης μεταδίδει, σε ψυχές παγιδευμένες μέσα σε σώματα, την ίδια συγκίνηση που κατέκλυσε κάποτε τον αυτοκράτορα Ιουλιανό όταν στάθηκε μπροστά στο βωμό των θεών του.

Αυτή η αίσθηση της προσωπικής και άυλης παρουσίας του αοράτου παρηγορούσε τους τελευταίους εθνικούς.

(Η Συνέχεια και το τέλος στο Τέταρτο Μέρος)

Peter Brown - Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας 

Μετάφραση ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗ

 Πηγή: https://ekivolosblog.wordpress.com

Δεύτερο Μέρος

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ (#2)

 Peter Brown, Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας 150-750 μ.Χ.

[ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ 1998, σελ. 76-86]

Ο Πορφύριος από την Τύρο (περ. 232-303) επέκρινε δριμύτατα και εμπεριστατωμένα τις χριστιανικές Γραφές: οι κριτικές του παρατηρήσεις δεν ξεπεράστηκαν παρά από την Κριτική του 19ου αιώνα. Ο νεότερος συνάδελφος του Πορφύριου, ο Ιάμβλιχος από την Απάμεια (πέθανε γύρω στο 330), δίδαξε μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων νέων. Όπως πολλοί καθηγητές, τότε και τώρα, εμφανιζόταν πρόθυμα ως μυσταγωγός χρησιμοποιούσε την εξοργιστική ευφράδεια του δημοφιλούς δασκάλου που σκορπάει φανταχτερούς αντιθρησκευτικούς αφορισμούς. Όμως, σε μια εποχή που ο Κωνσταντίνος συγκέντρωνε γύρω του μια χριστιανική αυλή, ο Ιάμβλιχος διαβεβαίωνε μία γενιά Ελλήνων αριστοκρατών πως οι παραδοσιακές τους πεποιθήσεις ήταν απολύτως συμβατές με τον πιο υψηλό πλατωνισμό. Κατάφερε να εκδικηθεί τον Κωνσταντίνο.

Ο τελευταίος εκπρόσωπος της οικογένειας του Κωνσταντίνου, ο προικισμένος ανιψιός του Ιουλιανός, μετεστράφη από το χριστιανισμό στον «ελληνισμό» από τους μαθητές του Ιάμβλιχου. Ο Ιουλιανός ο «Αποστάτης» , έγινε αυτοκράτορας από το 361 έως το 363. Και ενάμιση αιώνα μετά την επικράτηση του χριστιανισμού ως επίσημης θρησκείας της αυτοκρατορίας, ο φιλόσοφος Πρόκλος έγραφε με το ύφος της ηρεμίας που ακολουθεί την καταιγίδα προσωπικούς ύμνους προς τους αρχαίους θεούς και ένα έργο (Στοιχείωσις θεολογική) ολωσδιόλου παγανιστικό.

Οι «Έλληνες» δημιούργησαν την κλασική γλώσσα της φιλοσοφίας του πρώιμου Μεσαίωνα της οποίας η χριστιανική, η εβραϊκή και η ισλαμική σκέψη, ως τον 12ο αιώνα, δεν είναι παρά αποδόσεις στην καθομιλουμένη.

Όταν οι ουμανιστές της Αναγέννησης ανακάλυψαν και πάλι τον Πλάτωνα, εκείνο που προκάλεσε τον ενθουσιασμό τους δεν ήταν ο Πλάτων των σημερινών κλασικών φιλολόγων αλλά ο ζωντανός Πλάτων των θρησκευτικών στοχαστών της ύστερης αρχαιότητας.

Με δυο λόγια, πίστευαν πως μέσα από τον Πλάτωνα και την πνευματική πειθαρχία των ελληνικών πανεπιστημίων είχαν βρει έναν τρόπο να αποφεύγουν τις εντάσεις, να κρατούν σταθερά ένα τεντωμένο σχοινί, εκεί που πιο ριζοσπαστικοί στοχαστές και πιο επαναστατικά κινήματα γύρω τους το είχαν τραβήξει τόσο που είχε σπάσει. Υπογράμμιζαν πως ήταν δυνατόν, μέσω της λογικής σκέψης, να αντιληφθεί κανείς τον εσώτερο σύνδεσμο ανάμεσα στα επίπεδα του ορατού κόσμου και την πηγή τους στον Ένα Θεό. Μπορούσε, δηλαδή, να «αγγίξει» κανείς με τη σκέψη το περιεκτικό κέντρο το οποίο γινόταν αισθητό μέσα από την ομορφιά όλων των ορατών πραγμάτων.

Για να χρησιμοποιήσουμε μια απλή εικόνα, έβλεπαν τον κόσμο και τη σχέση του με τον Θεό σαν ένα γιο-γιο που ανεβοκατέβαινε γοργά πάνω σε μια κλωστή. Γι’ αυτούς, οι γνωστικοί είχαν κόψει αυτή την κλωστή: γιατί οι γνωστικοί υποστήριζαν πως δεν υπήρχε κανένας σύνδεσμος ανάμεσα στο σύμπαν και τον αγαθό Θεό, ανάμεσα στον εσώτερο άνθρωπο και τον εξωτερικό του κόσμο, ανάμεσα στο σώμα του και την ψυχή του.

Από την άλλη, οι χριστιανοί δεν είχαν αφήσει το γιο-γιο να ξετυλιχτεί: είχαν εστιάσει την προσοχή τους στον Ένα Θεό· η λάμψη του ακατέργαστου μονοθεϊσμού τους, έσβηνε τις πολύχρωμες εκφάνσεις των ορατών και των αόρατων θεοτήτων μέσα από τις οποίες η ομορφιά του Ενός έφτανε, κατ’ ανάγκην, στα μάτια των θνητών.

(Η Συνέχεια στο Τρίτο Μέρος)

Peter Brown - Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας

Μετάφραση ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗ

Πηγή: https://ekivolosblog.wordpress.com

Πρώτο Μέρος

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΗΣ ΥΣΤΕΡΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ

 Peter Brown, Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της Ύστερης Αρχαιότητας 150-750 μ.Χ.

[ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΑ 1998, σελ. 76-86]

Τον 3o αιώνα, η ιντελιγκέντσια του ελληνικού κόσμου ζούσε μία προστατευμένη ζωή. Κατά την όξυνση της οικονομικής κρίσης, γύρω στο 260, ο φιλόσοφος Πλωτίνος είχε εγκατασταθεί ανενόχλητος σε μια έπαυλη στην Καμπανία, υπό την προστασία Ρωμαίων συγκλητικών και οι μαθητές του έφταναν από την Αίγυπτο, τη Συρία και την Αραβία. Αργότερα, κατά τον 4o και τον 5ο αιώνα, παγανιστές φιλόσοφοι και ρήτορες ευδοκιμούσαν στις παραλιακές πόλεις του Αιγαίου που ζούσαν ακόμα με την ανάμνηση της Ελλάδας. Όπως και στην περίπτωση των αριστοκρατών γαιοκτημόνων βρίσκουμε εδώ έναν κόσμο με μακρόχρονες παραδόσεις που άλλαζε βραδύτατα και ανασυντασσόταν χωρίς να αποκόβεται από το παρελθόν του.

Αυτοί οι άνθρωποι αποκαλούσαν τους εαυτούς τους «Έλληνες» και τα πιστεύω τους «ελληνισμό». Είχαν ανορθώσει το απειλούμενο προπύργιο της αυθεντικής ελληνικής σοφίας. Στα τέλη του 3oυ αιώνα είχαν απωθήσει για τα καλά αυτόν το βάρβαρο επιδρομέα του πνεύματος – το γνωστικισμό. Ο ζοφερός, πλαστός πλατωνισμός των γνωστικών είχε βρει απήχηση σε διανοούμενους μιας προηγούμενης γενιάς αλλά αντί να γίνουν ακόμα πιο απαισιόδοξοι και να απορρίψουν ριζικότερα τον φυσικό κόσμο, οι άνθρωποι του τέλους του 3oυ αιώνα αποτίναξαν αυτή τη σκοτεινή διάθεση και δεν ξαναγύρισαν να κοιτάξουν πίσω τους. Η ήττα του γνωστικισμού στους κύκλους της διανόησης είναι ένα εντυπωσιακό παράδειγμα της ικανότητας της αριστοκρατικής κουλτούρας κατά την ύστερη αρχαιότητα να αναχαιτίσει ένα κίνημα που έναν αιώνα νωρίτερα φαινόταν να οδηγεί στην πλήρη «προδοσία των διανοουμένων».

Έως τα τέλη του 6ου αιώνα, ένας ευρύς κύκλος «Ελλήνων» πρόβαλε αντίσταση σ’ αυτή τη «βάρβαρη θεοσοφία» – τον χριστιανισμό. Ενδεικτικό του γοήτρου αυτού του κύκλου είναι πως, στον ελληνικό κόσμο, «Έλληνας» σήμαινε «παγανιστής». Εδώ υπάρχει κάτι το παράδοξο: στον ελληνικό κόσμο, ο Κωνσταντίνος είχε εκχριστιανίσει εξ ολοκλήρου τον κρατικό μηχανισμό. Τον 4ο αιώνα η ανατολική αυτοκρατορία ήταν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό μια «χριστιανική αυτοκρατορία» απ’ ό,τι η δυτική. Και όμως, ο παγανισμός επιβίωσε στην πολιτιστική ζωή της ανατολικής αυτοκρατορίας για πολύ μεγαλύτερο διάστημα απ’ ό,τι στη Δύση: «Έλληνες» που έχαιραν μεγάλου σεβασμού συντήρησαν την πανεπιστημιακή ζωή της Αθήνας, της Αλεξάνδρειας και αμέτρητων άλλων μικρότερων κέντρων μέχρι τα χρόνια της αραβικής κατάκτησης. Στην περιοχή της Χαρράν (Κάρραι), έξω από την Έδεσσα (σημερινή Ούρφα, ανατολική Τουρκία), παγανιστές γαιοκτήμονες έμειναν ανενόχλητοι ως τον 10ο αιώνα. Είχαν οικειοποιηθεί τις εικασίες και τις ανησυχίες της ύστερης περιόδου της ελληνικής σκέψης. Αποτελούσαν μια εκπληκτική όαση «ελληνισμού», λατρεύοντας μια τριάδα Θεϊκών Πνευμάτων που ονομάζονταν «Σωκράτης, Πλάτων και Αριστοτέλης»· πίστευαν πως ο Κωνσταντίνος ήταν ένας λεπρός, ο οποίος, με πανουργία, είχε μετατρέψει τον χριστιανισμό σε μια απομίμηση του ρωμαϊκού πολυθεϊσμού· ήταν πεπεισμένοι ότι η άνοδος του χριστιανισμού είχε σημάνει το τέλος της ελληνικής επιστήμης.

Αυτοί οι «Έλληνες» μας εντυπωσιάζουν διότι, ενώ ήταν ανοιχτοί στις πνευματικές ζυμώσεις των καιρών τους, στρέφονται στις αρχαίες μεθόδους για να αντιμετωπίσουν σύγχρονα προβλήματα. Η ήρεμη πίστη τους σε μια διαρκώς εξελισσόμενη παράδοση που ξεκινούσε από τον Πλάτωνα αποτελούσε πιθανόν την πιo καθησυχαστική όψη του πολιτισμού της ύστερης αρχαιότητας. Γιατί πολλές είναι εκείνες οι κλασικές και φωτισμένες κοινωνίες που έχουν καταρρεύσει κάτω από το βάρος της ίδιας της παράδοσής τους αφήνοντας στους άμεσους διαδόχους τους μόνο αγχώδεις και εφιαλτικές μνήμες. Το ότι αυτό δεν συνέβη στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αναγέννηση των «Ελλήνων» και στο διάλογό τους με τη νέα πνευματική ηγεσία των χριστιανών.

Ο Πλωτίνος, αν και εξαιρετικός ως στοχαστής, είναι ένα τυπικό δείγμα αυτών των «Ελλήνων». Αιγύπτιος, γεννημένος σε μια μικρή επαρχιακή πόλη γύρω στο 205, είχε ασχοληθεί σοβαρά με τον γνωστικισμό. Είχε τον ίδιο δάσκαλο με το χριστιανό Ωριγένη. Επιχείρησε να εξιχνιάσει την εξωτική φιλοσοφία των Περσών και των Ινδών. 

Μόνο αργότερα, και με αυξανόμενη ηρεμία, βυθίστηκε στην αρχαία διαλεκτική του Πλάτωνα. Τα γραπτά του έχουν τη γοητεία ενός ανήσυχου, επίμονου ανθρώπου που βρήκε το δρόμο του μέσα από σκληρή, λογική πειθαρχία στη γλυκύτητα και στη διαύγεια της ωριμότητάς του. Οι μαθητές του εξακολουθούσαν να του θέτουν τα αγωνιώδη ερωτήματα της προηγούμενης γενιάς: πώς και γιατί ενώθηκε η ψυχή με το σώμα; Αλλά ο Πλωτίνος δεν έδινε έτοιμες απαντήσεις: επέμενε να αναλύει το θέμα διεξοδικά, «με τον ελληνικό τρόπο» – με εξαντλητικές διαλεκτικές έρευνες στηριγμένες στα γραπτά του Πλάτωνα.

Όπως εκείνος, έτσι και οι οπαδοί του επάνδρωσαν την θρησκευτική μεθόριο της εποχής τους. 

(Η Συνέχεια στο Δεύτερο Μέρος)

Peter Brown - Από το βιβλίο του Ο Κόσμος Της ΎστερηςΑρχαιότητας

Μετάφραση ΕΛΕΝΗ ΣΤΑΜΠΟΓΛΗ

Πηγή: https://ekivolosblog.wordpress.com

ΜΕΘΗ ΜΑΤΙΩΝ!

 Ο Βέγας

ΜΕ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ανάβλεµµα τ’ αντίκρυσα

Στόν ουρανό κατάκορφα τ’ Αστέρι

τής Λύρας: ήλιο κόσµου απόµακρου,

Πού τόν µαντεύει ο νούς, κι’ άς µήν τό ξέρη.

Μέθη µατιών! –Τήν ώρα, πού άξαφν’ άνθισε

Μενεξεδένιο φώς µέσ’ στ’ ακρογυάλι,

Δέ θέλησα νά ιδώ ποιά αλήθεια κρύβεται

Στό θάµα, πού είχε ανθόφωτο προβάλη.

Γιά µένα τό άστρο εκείνο τό κατάκορφο,

Σέ µιά στιγµή φωτοπλασµένου ονείρου,

Μέ τήν ουράνια φλόγα του φανέρωσε

Τήν αφανέρωτη ψυχή τού Απείρου.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ ΦΩΤΕΡΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ 1903-1914

DjIully

ΑΛΑΛΙΑ - 60 ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΠΛΟΙΑ ΝΙΚΟΥΝ 120 ΕΧΘΡΙΚΑ ΜΕ ΕΝΑ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΠΛΟ

Η ΑΛΑΛΙΑ ΤΗΣ ΚΟΡΣΙΚΗΣ, Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΑΛΕΡΙΑ, ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΙΔΡΥΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΠΟΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΩΚΑΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ Β’ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΑΠΟΙΚΙΣΜΟ.

Οι Φωκαείς που είχαν ιδρύσει την Φώκαια ήταν άποικοι από την Φωκίδα και την Αθήνα.
Οι Φωκαίεις είχαν ιδρύσει και άλλες πόλεις στην ευρύτερη περιοχή των εκεί ιταλικών και γαλλικών ακτών με σημαντικότερη τη Μασσαλία.

Σύντομα οι Φωκαείς πήραν τον έλεγχο του εμπορίου στην περιοχή και σταδιακά βρέθηκαν απέναντι στους Ετρούσκους και τους Φοίνικες Καρχηδόνιους.

Ο εμπορικός ανταγωνισμός δημιούργησε εχθρότητες. Η Αλάλια ιδρύθηκε περί το -562 περίπου 40 χρόνια μετά την ίδρυση της Μασσαλίας.

Όταν οι Πέρσες κατέλαβαν την μητρόπολη Φώκαια στη Μικρά Ασία πολλοί κάτοικοί της εγκαταστάθηκαν στη μακρινή Αλάλια.
Κατόπιν, το -540 ίδρυσαν και τη πόλη Ελέα στην Καμπανία της Ιταλίας.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε ένα ολόκληρο δίκτυο φωκικών πόλεων στην περιοχή.

Ετρούσκοι και Καρχηδόνιοι είδαν την απειλή και αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους κατά των Ελλήνων.
Οι δύο σύμμαχοι συγκέντρωσαν ένα στόλο τουλάχιστον 120 πλοίων, πεντοκοντόρων (πλοία με 50 κουπιά), όπως αναφέρεται.
Οι Φωκαείς διέθεταν μόνο 60 πλοία πεντηκοντόρους και ίσως μερικές διήρεις.
Η κρίσιμη ναυμαχία δόθηκε κατά πάσα πιθανότητα το -535.

Δεν υπάρχουν πολλές λεπτομέρειες για την ναυμαχία. Φαίνεται μόνο πως διεξήχθη με αγριότητα και φανατισμό.
Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο οι Φωκαείς πολέμησαν σαν λιοντάρια παρά την υπεροχή του εχθρού.
Ο Ηρόδοτος αναφέρει επίσης πως οι Φωκαείς για πρώτη φορά στην εν λόγω ναυμαχία χρησιμοποίησαν το ορειχάλκινο έμβολο ως το κύριο όπλο των σκαφών τους καθώς και τις τακτικές του επίπλου και του διάπλου που τελειοποίησαν αργότερα οι Έλληνες κατά των Περσών στα Μηδικά και, δυστυχώς, μεταξύ τους.

Στην άγρια σύγκρουση που ακολούθησε οι Φωκαείς, πέραν πάσης λογικής, νίκησαν, προφανώς χάρη στην χρήση του «μυστικού» τους όπλου, του εμβόλου.
Ωστόσο έχασαν και οι ίδιοι τα 2/3 των πλοίων τους ενώ και τα υπόλοιπα είχαν υποστεί σημαντικές ζημιές.
Έτσι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν την Κορσική καταφεύγοντας στο Ρήγιο.

Το ότι η ναυμαχία δόθηκε με περισσή αγριότητα μαρτυρά και το γεγονός ότι οι Ετρούσκοι σκότωσαν με λιθοβολισμό όλους τους Έλληνες αιχμαλώτους που συνέλαβαν. Οι Καρχηδόνιοι τους πούλησαν σκλάβους. 

Η νίκη των Ελλήνων αποδείχθηκε Πύρρειος.

Ωστόσο οι ηττημένοι της Αλάλιας ηττήθηκαν και πάλι αργότερα.

Οι Καρχηδόνιοι υπέστησαν δύο ταπεινωτικές ήττες από τους Φωκαείς της Μασσαλίας, ενώ οι Ετρούσκοι συντρίφθηκαν από τους Έλληνες της Κάτω Ιταλίας όταν επιχείρησαν επίθεση.

www.history-point.gr , https://www.diodos.gr/

ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

"Η Φύση σου παρέχει όλη την σοφία που χρειάζεσαι"
Στοβαίος . IV 16, 18 p. 398 f. H.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν εννέα ημέρες, και η ημέρα λήξης τους ήταν συνήθως η ημέρα της Φθινοπωρινής Ισημερίας.

"Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ (ο άρχοντας των Δελφών ο Απόλλων), ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ". Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς. 

Είναι: 

ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας, 

ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται και

ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια. 

Είναι ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια και  

ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας.

(Ηράκλειτος) 

«Ποτέ το μάτι δεν θα μπορούσε να δει τον ήλιο αν  δεν διέθετε ηλιακή μορφή ή φύση, ούτε η ψυχή θα μπορέσει να αντικρίσει το ωραίο, αν δεν έχει γίνει πρώτα ωραία η ίδια».  (ΠΛΩΤΙΝΟΥ Εννεάδες,  Περὶ τοῦ καλοῦ 1, 6, 8-9)

Η Φθινοπωρινή Ισημερία  συντελείται στο ζώδιο του Ζυγού, το ζώδιο της εξισορρόπησης της ενέργειας και της αναζήτησης της ισορροπίας, που συμβολίζεται από μια ζυγαριά πλήρως ευθυγραμμισμένη. Είναι η εποχή που φως και σκοτάδι βρίσκονται σε ισορροπία, αλλά και φθίνουν οι καρποί.

Όπως λοιπόν ο αφανής σπόρος ενυπάρχει στο Βασίλειο της γης Δήμητρας – Περσεφόνης,  αλλά  θα ανθίσει αργότερα όπως ορίζει η φύση, ο χρόνος και η ανάγκη, με την ζωοποιό δύναμη του Απόλλωνος – Ηλίου, και την  βλαστική δύναμη του Ιάκχου - Διονύσου, έτσι και ο ανθρώπινος Βίος είναι ένα μονοπάτι συνεχών αλλαγών, και  εξελίξεων.

Σκοπός των αλλαγών αυτών είναι να προσφέρει στην ψυχή των θνητών διαφορετικές εμπειρίες ώστε να πορευθούν με ζωή αγαθή, και την βοήθεια των Θεών προς την τελειότητα. 

Μόνο τότε οι ψυχές τους θα κατορθώσουν να σταθούν όρθιες και να δουν και πάλι τα φτερά τους να «φυτρώνουν».

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο ιστολόγιο ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ- ΜΥΘΑΓΩΓΙΑ

ImDemetrios 

ΤΙ ΣΥΜΒΟΛΙΖΕΙ Η ΚΑΛΥΨΩ ΣΤΗΝ ΟΔΥΣΣΕΙΑ;

Με την συγγραφέα Δήμητρα  Λιάτσα.

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε το 1963 στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία.

Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας.

Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Έχει συγγράψει δύο βιβλία: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.

Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ

Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ

Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ

Περισσότερα βίντεο: ΕΔΩ

 Ομηρικός Κύκλος - Ellenos Ellen

Η ΛΕΥΚΟΘΕΑ ΣΩΖΕΙ ΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ

 (Οδ. ε 365-385)

Ώσπου τον πήρε είδηση η καλλίσφυρη Ινώ, του Κάδμου η θυγατέρα,

η Λευκοθέα, που πρώτα είχε ανθρώπινη φωνή και φύση, και τώρα

οι θεοί της έδωσαν θεϊκή τιμή μες στα πελάγη.

Αυτή τον Οδυσσέα ελέησε όπως τον είδε θλιβερά παραδαρμένο·

σκούρο πουλί με την ουρά σχιστή, παρόμοια πέταξε και βγήκε

από το κύμα, κάθισε πάνω στη σχεδία του, και του είπε τον δικό της λόγο:

«Δύσμοιρε, γιατί ο κοσμοσείστης Ποσειδών τόσο πολύ μαζί σου τα 'βαλε;

Γιατί σου σπέρνει τόσα πάθη;

Κι όμως παρ' όλο τον θυμό του, δεν θα μπορέσει να σε θανατώσει.

Να κάνεις μόνο ό,τι σου πω, και δεν μου φαίνεσαι για ασύνετος:

βγάλε από πάνω σου αυτά τα ρούχα, ξέχασε τη σχεδία σου

και χάρισέ την στους ανέμους· βάλε

τα δυνατά σου να κολυμπήσεις μ' απλωτές, νόστο να βρεις

στη χώρα των Φαιάκων, όπου η μοίρα σου σού γράφει να γλιτώσεις.

Πάρε και τούτο το άφθαρτο μαγνάδι, ζώσε μ' αυτό το στέρνο σου,

και φόβος πια θανάτου δεν θα σ' απειλήσει,

μήτε και τ' άλλα πάθη.

Κι όταν με το καλό πιάσουν τα χέρια σου στεριά,

λύσε το πάλι το μαγνάδι, στο μπλάβο πέλαγο να το πετάξεις,

όσο μπορείς μακρύτερα, κοιτάζοντας εσύ στην άλλη άκρη».

(Μετ. Δ.Ν. Μαρωνίτης)

http://www.greek-language.gr

Η ΙΝΩ ΛΕΥΚΟΘΕΑ

Ως θεότητα της θάλασσας πια η Λευκοθέα, η Λευκή θεά, η θεά του αφρού των κυμάτων, σώζει τον Οδυσσέα από τη θύελλα, όταν ο ήρωας ήταν πια κοντά στη γη των Φαιάκων. (Εικόνες 1052, 1053, 1054, 1055, 1056, 1057, 1058) Τον συμβούλεψε να βγάλει τα ρούχα που του είχε δώσει η Καλυψώ και που τον βάραιναν πολύ, να απλώσει κατάστηθα «τ' αθάνατο μαντήλι», το κρήδεμνον [18], και να εγκαταλείψει το σκαρί του. Και όταν θα φτάσει κολυμπώντας στη γη των Φαιάκων να λύσει το πανί και να το αφήσει στα κύματα χωρίς όμως ο ίδιος να βλέπει (Οδ.ε 365-385).

Η Ινώ/Λευκοθέα με τα δύο ονόματα φαίνεται να έχει και διπλή υπόσταση, θαλασσινή και χθόνια. Αν η πρώτη είναι πρόδηλη, η δεύτερη λανθάνει στον λέβητα με το νεκρό παιδί. Ο λέβητας σε διάφορους μύθους είναι το εργαλείο μιας τελετής ανάστασης και ανανέωσης, όπως του Αίσονα ή ενός κριαριού από τη Μήδεια, ή όπως ο διαμελισμένος Πέλοπας ξαναζωντάνεψε -καθαροῦ λέβητος ἔξελε Κλωθώ (Πινδ., Ολ., 1.26). Ακόμη και η προσπάθεια της Θέτιδας να κάνει αθάνατο τον Αχιλλέα γίνεται με φωτιά. Έτσι, η Ινώ καθίσταται θεότητα της βλάστησης και κουροτρόφος, συνδεδεμένη με τελετουργικά ανανέωσης. Εξάλλου, η πτώση στη θάλασσα και η αλλαγή του ονόματος αποκαλύπτουν μια γονιμοποιό τελετή, ανανεωτική των δυνάμεων αναπαραγωγής, ή τελετή καθαρμού. Σε γιορτές προς τιμή της Ινώς το άγαλμά της ριχνόταν στη θάλασσα για να καθαριστεί και αναδυόταν ως Λευκοθέα. Όσο για την τρίτη υπόσταση, την ουράνια, αυτή προκύπτει από το όνομα Λευκοθέα που τη συνδέει με το φως, τον ήλιο και τον Δία

http://www.greek-language.gr/

========================================

Ο Οδυσσέας στην Ιθάκη

Οι θησαυροί της εθνικής μας πινακοθήκης μας αποτρέπουν από συμβατικά μονοπάτια. Οι αληθινοί Έλληνες διαθέτουν πανάκεια την σύγκραση όλων των ήχων γιατί η Λευκοθέα μας, διαθέτει λευκά πανιά, λευκό πέπλο και λευκή σιωπή.

Ο Οδυσσέας συμβολίζει την μέλλουσα ανθρωπότητα που ακόμα παλεύει μέσα στα ταραγμένα συγκινησιακά ύδατα και θα σωθεί με την επέμβαση της Αθηνάς. Αλλά ούτε και ο Οδυσσέας θα σωθεί, χωρίς την Λευκοθέα και τον πέπλο που αυτή του ρίχνει στην ταραγμένη θάλασσα των παθών. 

Αλλά τι σημαίνει η ομηρική αυτή έξοχη επισήμανση και προειδοποίηση προς όλους μας; 

Δεν φτάνει η συμπαράσταση της Αθηνάς. Αυτόν τον σωτήριο πέπλο, πρέπει να τον λάβει και καταλάβει ο Οδυσσέας για να βγει στην στεριά. Αυτό σημαίνει να συνειδητοποιήσει την ύπαρξη της Λευκοθέας και να λάβει τον σωτήριο πέπλο της, δηλαδή την λευκή πνευματική της διδασκαλία. 

Γιατί χωρίς τη γνώση αυτής της διδασκαλίας, κανείς δεν σώζεται και δεν φτάνει στην Ιθάκη.  Αυτός ο πέπλος, συμβολίζεται αργότερα, με το κόκκινο ζωνάρι των Καβείρων, στα Μυστήρια της Σαμοθράκης.

ΕΝΟΔΩΝ (Αναστάσιος Ασημακόπουλος)