ΣΠΑΡΤΗ – ΟΙ ΑΤΙΘΑΣΟΙ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΠΡΟΣΟΧΗ!!! ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΓΕΡΑ ΝΕΥΡΑ!!!

Η ιστορία της Σπάρτης χάνετε στα βάθη των χιλιετιών. Από την αχλύν της Ιστορίας μαθαίνουμε ότι πρώτος κάτοικος ήταν ο Λακεδαίμων ο οποίος ενυμφεύθη την κόρη του Ευρώτα την Σπάρτη και έδωσε το όνομά του στη χώρα, ενώ το όνομα της συζύγου του στην πόλη που ίδρυσε. Οι χιλιετίες περνούν, ώσπου η Σπάρτη αρχίζει να αναπτύσσεται και να οργανώνεται στρατιωτικά. Σημαντικό ρόλο στην κρατική ανάπτυξη της χώρας, έπαιξε ο βασιλεύς Αρχέλαος, ενώ με τους νόμους του Λυκούργου η Σπάρτη οργανώθηκε και πολιτικά.

Την ιστορία της Σπάρτης και των Σπαρτιατών, λίγο πολύ όλοι (πιστεύω) την γνωρίζουμε. Δεν θα καταναλώσω χρόνο και χώρο για να τονίσω την Ολύμπια Μεγαλοπρέπεια των Διογενών Σπαρτιατών. Εδώ θα κάνω κάτι άλλο. Λένε ότι όταν μοιράζεσαι την χαρά, αυτή διπλασιάζεται. Και όταν μοιράζεσαι τον πόνο αυτός μετριάζεται. Και μη φανταστείς ότι πρόκειται για χαρά… Πόνο θέλω να μοιραστώ μαζί σου, αναγνώστη, μήπως και λιγοστέψει.

Η Σπάρτη λοιπόν το – 146 υποτάχθηκε στους Ρωμαίους όπως και ολόκληρη η Ελλάδα. Φυσικά οι νόμοι του Λυκούργου έπαψαν πλέον να εφαρμόζονται και μετά την παρακμή που είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, ήρθε και η κατοχή.

Στα μέσα του β’ αι. μετά χριστιανικής χρονολόγησης, έχουμε επιδρομές από Γότθους και το 395 με την διαταγή «Ες έδαφος φέρειν» του ηλίθιου αυτοκράτορος Αρκάδιου, οι Γότθοι με τον Αλάριχο δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα και σφάζουν όλον τον πληθυσμό της Σπάρτης που υπερασπίστηκε με σθένος την πατρίδα του και την πατρώα θρησκεία.

Έτσι εκεί που άλλοτε υπήρχε η ηρωική γενιά των Σπαρτιατών, μετά το πέρασμα των ανθρωποειδών λυσσασμένων δολοφόνων και αργότερα των Φράγκων, έμεινε μόνο στάχτη και ερείπια.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Αββά Fromont που τον Δεκέμβριο του 1732 έγραψε από την Σπάρτη προς κάποιον Ρ. Φρενέ. (Παραθέτω το κείμενο όπως ακριβώς είναι στο βιβλίο του κ. Ι. Γιαννόπουλου «Η ΜΥΣΤΙΚΗ ΑΚΡΟΠΟΛΗ», εκδόσεις ΕΣΟΠΤΡΟΝ):

«…τα ισοπέδωσα όλα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από την μεγάλη αυτή πολιτεία (Σπάρτη) δεν απέμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και μήνες συνεργεία από τριάντα, σαράντα ή και εξήντα εργάτες, γκρεμίζουν, καταστρέφουν, εξολοθρεύουν την Σπάρτη. Ο βρόντος από το γκρέμισμα των τειχών, το κατρακύλισμα των λίθων ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται σε ολόκληρο τον Μωριά. Τούρκοι και Εβραίοι με βοηθούν, λέγοντας μου για άγνωστες περιοχές που εγώ δεν ξέρω και αμέσως επισκέπτομαι. Δεν θέλω να αφήσω λίθον επί λίθου. Δεν ξέρω κύριε και αγαπητέ φίλε, αν υπάρχει στον κόσμο πράγμα ικανό να δοξάσει μιαν αποστολή περισσότερο από το να σκορπίσεις στους ανέμους την στάχτη του Αγησιλάου… εγώ δεν μοιάζω με αυτούς που τρέχουν από πόλη σε πόλη για να δουν. Θέλω να βλέπω να παίρνω χρήσιμα πράγματα και να τα στέλνω στην Αγιστητ και τα άλλα να τα καταστρέφω».

Και αφού ο Αββά Fromont αποκαλεί σκυλολόι τους Έλληνες, συνεχίζει: «…τώρα είμαι απασχολημένος με την καταστροφή του ναού του Απόλλωνος στις Αμύκλες… βρίσκω κάθε μέρα θαυμαστά. Δεν μετανιώνω . Η αγάπη του Κυρίου και η ευλογία του μαζί σου. Ο φίλος σου Αββά Fromont». Ενώ σε άλλο γράμμα συνεχίζει: «…η ευσέβειά μου, σεβασμιότατε, δεν έφτασε στο σημείο να αφήσω στη γαλήνη, ούτε την τέφρα των βασιλιάδων. Σκόρπησα στον άνεμο την τέφρα του Αγησιλάου. Μπήκα στον τάφο του Λύσανδρου και ανακάλυψα τον τάφο του Ορέστη και τα διέλυσα όλα».

Γιατί τέτοιο μίσος...;

Αυτά τα «θαυμαστά» συνέβησαν στην Σπάρτη την εποχή εκείνη. Γεγονότα που δυστυχώς με τέχνη κρατήθηκαν άγνωστα επί 1600 χρόνια. Ενώ στον αντίποδα δεν σταματήσαμε να ακούμε για τα δήθεν παιδιά που πετούσαν στον Καιάδα*…

Πηγή: Περιοδικό Ιερά Ελλάς, τεύχος 27^ο, σελ. 7, του Σπύρου Ανταδάκη (Απόσπασμα)

*(Για αυτό το τελευταίο, το βλακωδέστατο ψεύδος, θα επανέλθω…)

«ΓΙΑ ΠΟΙΑ ΕΠΙΔΟΜΑΤΑ ΜΙΛΑΤΕ»

«…ΕΓΩ ΣΑΣ ΜΙΛΑΩ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΒΡΑΧΟΥΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝΙ, ΑΧ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΝΙ… ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΑ, ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΟΡΚΙΣΤΗΚΑΜΕ. … ΠΟΣΟ ΛΙΓΟΙ ΕΙΣΤΕ…» [Ανοίξτε την ψυχή σας, σφίξτε τα δόντια και ακούστε. Τα δάκρυα επιτρέπονται.] 

ΣΤΑΓΟΝΕΣ ΑΠΟ ΣΚΕΨΕΙΣ

Σηκώθηκα πολύ πρωί, και με τα μάτια ακόμη μισόκλειστα σκόνταψα, ούτε είδα που, και έπεσαν κάτω δυο τρεις σταγόνες της ψυχής μου. Τι να τις κάνω είπα, να μην παν χαμένες, και έτσι τις μετέφερα στο πληκτρολόγιο και σας τις χαρίζω.

Αναφορικά με το θέμα της παρακάτω ανάρτησης, αλλά και όλων των ανεξήγητων που συμβαίνουν στους Ιερούς μας τόπους. Αυτά και πολλά άλλα θαυμαστά (όχι θαύματα) συμβαίνουν στα αρχαία ιερά μας, που έχουν άμεση σχέση με την Φύση και κατ επέκταση με αυτό που πολύ απλοϊκά ονομάζουμε θεό. Τον οποίον θεό δεν είχαν ανακαλύψει οι προγονοί μας… όπως ισχυρίζονται και προσπαθούν να μας πείσουν κάποιοι.

Ξέρουμε σήμερα όλοι, ότι η ατμόσφαιρα είναι γεμάτη από ηλεκτρομαγνητικά κύματα διαφόρων συχνοτήτων μέσω των οποίων μεταφέρονται τηλεοπτικά σήματα, ραδιοφωνικά, τηλεφωνικά και πολλά άλλα. Τα ανακαλύψαμε και τα χρησιμοποιούμε με της διάφορες ηλεκτρονικές συσκευές. Της συσκευές φτιάξαμε όχι τα κύματα. Τα κύματα βρισκόταν πάντα εκεί από την στιγμή της δημιουργίας. ΑΝ ΥΠΗΡΞΕ ΠΟΤΕ ΑΡΧΗ…

Και ρωτώ. Αν ένας άνθρωπος πριν 300 χρόνια έλεγε στον περίγυρο του, ότι στον αέρα υπάρχουν κύματα που δεν τα βλέπουμε γιατί είναι αόρατα, τι αντιμετώπιση λέτε θα είχε από τους άλλους; Ακριβώς για αυτό, δεν μου κάνει καμία εντύπωση που υπάρχουν σήμερα άνθρωποι οι όποιοι απορρίπτουν και χλευάζουν τα ανεξήγητα φαινόμενα των αρχαίων ιερών μας.

Θα μου πεις τι σχέση έχουν αυτά με τον θεό που προανέφερες… Άμεση!!! Η Ιερή Γεωγραφία της χώρας μας, τα τέλεια γεωμετρικά σχήματα που σχηματίζονται σε όλη την επικράτεια από ναούς , μαντεία, θέατρα, στάδια, ασκληπιεία, στα οποία συνέβαιναν και συμβαίνουν φυσικά φαινόμενα, αφού είναι φυσικά, αν δεν έχουν άμεση σχέση με την φύση δηλαδή με τον θεό, τότε με τι έχουν σχέση; Πολλοί τα ονομάζουν μεταφυσικά. Προσοχή!!! Δεν υπάρχει μεταφυσική. Μεταφυσική ονομάζει ο άνθρωπος τα φαινόμενα που κινούνται σε φυσικούς νόμους που ακόμη δεν έχει ανακαλύψει. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΚΗ. Βέβαια υπάρχει και η «επιστημονικότατη» ερμηνεία, ότι αυτά τα κάνει ο Σατανάς (….).

Τα Ιερά σημεία λοιπόν τα οποία εντόπισαν οι προγονοί μας, βρισκόταν εκεί ανέκαθεν, είναι φυσικά δημιουργήματα επομένως θεϊκά όπως και τα φαινόμενα. Τώρα, το πώς τα ανακάλυψαν, ή αν τους τα υπέδειξαν «κάποιοι», δεν είναι του παρόντος.

Λέω πολλές φορές ότι είναι φρονιμότερο να περιοριστούμε στο τι ΔΕΝ είναι θεός. Γιατί το, τι είναι, δεν χωράει στο μυαλό μας. Αλλά θα «παραβλέψω» αυτό που μόλις είπα και θα σας πω τι είναι θεός. Το κουκούτσι που βρίσκεται μέσα στο φρούτο, περιέχει πληροφορίες που όταν ενεργοποιηθούν, αυτό θα βγάλει ρίζες, θα φυτρώσει, θα βλαστήσει, θα γίνει τρία μέτρα και θα βγάλει δικούς του καρπούς. Αυτές οι πληροφορίες βρίσκονται μέσα στο κουκούτσι, και σε άλλους σπόρους πολύ μικρότερους. ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ. Αν μου πεις τώρα, πως και με ποιόν τρόπο μπήκαν στον κάθε σπόρο όλες αυτές οι πληροφορίες, τότε θα είσαι μάγκας και θα δικαιούσαι να λες τι είναι θεός. Και η ενεργοποίηση των πληροφοριών αυτών γίνετε δια του ΕΡΩΤΟΣ. Όταν το νερό της βροχής ενώνει τον σπόρο με το χώμα, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ. H γενεσιουργός αιτία των πάντων. Για αυτό και η παράδοση μας λέει ότι ο αρχαιότερος και ωραιότερος όλων των θεών είναι Ο ΕΡΩΣ. Αλλά όπως λέει και ένα παλιό τραγουδάκι «…τι να καταλάβουν οι φτωχοί…». Στην αγιασμένη τούτη γη, την ελληνική γη, οι υπέροχοι αρχαίοι κάτοικοι της ανήγειραν ναούς στον Έρωτα. Πιο φημισμένος από όλους τους Ναούς του Έρωτος ήταν εκείνος που ανήγειραν οι Θεσπιείς κοντά στην Θήβα. ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΑΝ ΘΗΡΙΩΔΩΣ ΤΑ ΜΑΝΙΑΣΜΕΝΑ ΣΤΙΦΗ ΤΩΝ ΦΑΝΑΤΙΚΩΝ ΟΠΑΔΩΝ ΤΟΥ ΕΞ ΑΝΑΤΟΛΩΝ ΔΟΓΜΑΤΟΣ, ΟΙ ΤΑ ΦΑΙΑ ΦΕΡΟΝΤΕΣ ΚΑΙ Ο ΕΣΜΟΣ ΤΩΝ ΜΕΛΑΓΧΛΑΙΝΩΝ. Στα Μέγαρα μαθαίνουμε από τον Θεόκριτο πως στα σχολεία υπήρχαν αγάλματα του Έρωτος. Μέσα στην καθαρότητα τους οι αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν τίποτα να κρύψουν. Και ήρθαν λοιπόν στην Ελλάδα αυτοί που για 40 χρόνια έχασαν τον δρόμο τους σε μια έρημο (όχι μεγαλύτερη από την Πελοπόννησο), αυτοί που δεν έχουν προσφέρει ΤΙΠΟΤΑ στην ανθρωπότητα, για να ειπούν ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΔΩ ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΟΥΣ ΤΟΥΣ, σε εμάς τους Έλληνες, τα παιδιά του Έρωτα, να μας πουν χωρίς αιδώ, πως ο Έρως είναι λέει, βρόμικο πράγμα, βδέλυγμα, πειρασμός της αμαρτίας και άλλα τοιούτα. Θεέ μου, ποιοί ήρθαν να διδάξουν ποιούς.

Ο θεός λοιπόν εκτός από όλα τα παραπάνω, και εκτός από όλα όσα δεν βάνει ο νους μας , είναι η γενεσιουργός αίτια των πάντων. ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΑΣ. Και τα μυστηριώδη και ανεξήγητα φαινόμενα που λαμβάνουν χώρα στα ιερά των προγόνων μας είναι ο έρωτας της καρδιάς μας, που δεν τον αγγίζει η λάσπη που του πετούν, δεν αγγίζει η λάσπη ούτε τις καρδιές μας. Και να έχετε υπ όψιν σας ότι όσοι εξαπολύουν συκοφαντίες και αρνητική ενέργεια, (ασχέτως προς τα που) σχεδόν όλη επικάθεται πάνω τους και καθρεφτίζετε στην όψη τους για αυτό οι κακοί έχουν τέτοια μούρη.

Ειλικρινά δεν έχω καμία διάθεση να μιλάω για θεό, γιατί μου θυμίζω αυτά που απεχθάνομαι. Μπορεί σε πολλά να κάνω λάθος, αλλά δεν δέχομαι να μου λένε τι είναι θεός, αυτοί που απαγόρευσαν, Λογική, Φυσική, Γνώση, Επιστήμες τα οποία είναι θεϊκά δημιουργήματα και δώρα που δέχθηκε η ανθρωπότητα μέσω των Ελλήνων, διότι μόνο αυτοί ήρθαν σε επαφή με την Ψυχή του Σύμπαντος. Και εδώ δεν κάνω λάθος. Αυτό προσπαθούμε να ξαναθυμίσουμε και να πάρει τέλος η χειμερία νάρκη και η λήθη. Έρρωσθε

Σείριος.

Ο ΗΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ

«Ο Ήλιος του Μεσονυκτίου» ή «Ιερόν Πυρ» ή «Ιερόν Αθάνατον Πυρ»

Ήταν γνωστός σε όλον τον αρχαίο κόσμο, από τους Δελφούς και την Ακρόπολη των Αθηνών μέχρι το Μεξικό και τα υψίπεδα του Περού, και την Αίγυπτο μέχρι την Ισλανδία την χώρα των Υπερβορείων. Εμφανιζόταν στα Μεγάλα Μυστήρια, στις Ισημερίες (21/3 & 21/9) και στα Ηλιοστάσια (21/6 & 21/12).

Όταν ο άνθρωπος αναζητά το θείο χωρίς ενδιάμεσους μεσίτες, σαν ανάγκη ψυχής και με αγαθή πρόθεση, είναι βέβαιον ότι στο τέλος θα το βρει. Το «Όλον Φως», κάνει αισθητή την παρουσία του με πολλούς τρόπους και καθιστά τον άνθρωπο φωτισμένο Μύστη και Ιεροφάντη, που μπορεί να θαυμάζει τον Ήλιο του Μεσονυκτίου, στο Σούνιο, στην Ακρόπολη, στους Δελφούς, στο Δίον, στην Ολυμπία και αλλού.

Στους Δελφούς, στο βάθος της Κασταλίας πηγής, εκεί που ο ένας βράχος προσεγγίζει τον άλλον, πάντα υπάρχει μια φωτεινή στήλη, που φαίνετε όχι μόνο στις σκοτεινες νύχτες αλλα και με πανσέληνο ακόμη. Μέσα στον χώρο της πηγής, εμφανίζεται ο Ήλιος του Μεσονυκτίου, η υλοποίηση του οποίου είναι ένα μεγαλειώδες θέαμα, που προκαλεί δέος. Δεν ισχυρίζομαι ότι όποιος πάει στους Δελφούς , στις Ισημερίες και στα Ηλιοστάσια, θα δει τον Ήλιο του Μεσονυκτίου, λέω όμως ότι όποιος τον αναζητά θα τον ιδεί. Θα τον ιδούν ανυποψίαστοι που δεν ξέρουν τι είναι, θα τον ιδούν οι ευσεβείς αναζητητές του υπερβατικού του ουράνιου και του θείου. Αυτοί που πλημυρίζει η καρδιά τους από καλοσύνη και αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο, αυτοί που περιμένουν να φωτίσει την ψυχή τους , μια ακτίνα του Όλου Φωτός. ΚΑΘΕΝΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΗΚΕΙ και ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙ.

Αυτά και άλλα περίεργα συμβαίνουν γύρω μας που περνούν απαρατήρητα. Έφτασε πλέον το πλήρωμα του χρόνου, να αρχίσουμε να ψάχνουμε τα ερείπια των ναών ΜΑΣ και να πάρουμε τα μηνύματα των Ελλήνων προγόνων μας, που τους ξερίζωσε η χριστεπώνυμη λαίλαπα του ασιατισμού και της βαρβαρότητας. Όποιος ψάχνει είναι βέβαιο ότι θα βρεί. Καιρός πια να αναστηλώσουμε τα λευκά μαρμαρά μας και να στείλουμε για άλλη μια φορά το παγκόσμιο μήνυμα του Ελληνικού στοχασμού και της Ελευθερίας.

Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, τεύχος 19^ο, σελ. 46, του Γεράσιμου Καλογεράκη

ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ, Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΙΟΥΛΙΑΝΟΥ!!!

ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ ο "άγιος" δολοφόνος του Ιουλιανού!!!

Το +363 ο "Έλληνας" αυτοκράτορας της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας Ιουλιανός ο Φιλόσοφος πέφτει ηρωικά μαχόμενος στην πρώτη γραμμή του μετώπου αγωνιζόμενος εναντίον των Περσών. Το θανάσιμο κτύπημα όμως δεν ήρθε από την πλευρά των Περσών αλλά πισώπλατα από έναν... χριστιανό προδότη της πατρίδας του ονόματι Μερκούριος.

Ο Επίσκοπος Καισαρείας Καππαδοκίας Βασίλειος οργάνωσε την δολοφονία του:
"Εν αυτή δε τη νυκτί είδεν εν οράματι και ο οσιώτατος επίσκοπος Βασίλειος ο Καισαρείας Καπαδοκίας τους ουρανούς ηνεωγμένους και τον σωτήρα Χριστόν επί θρόνου καθήμενον και ειπόντα κραυγή, Μερκούριε, απελθών φόνευσον Ιουλιανόν Ιουλιανόν τον βασιλέα τον κατά Χριστιανών. ο δε άγιος Μερκούριος εστώς έμπροσθεν του κυρίου εφόρει θώρακα σιδηρούν αποστίλβοντα. και ακούσας την κέλευσιν αφανής εγένετο. και πάλιν ευρέθη εστώς έμπροσθεν του κυρίου και έκταξεν, Ιουλιανός ο βασιλεύς σφαγείς απέθανεν, ως εκέλευσας, κύριε. και πτοηθείς εκ της κραυγής ο επίσκοπος Βασίλειος διυπνίσθη τεταραγμένος. ετίμα γαρ αυτόν Ιουλιανός ο βασιλεύς και ως ελλόγιμον και ως συμπράκτορα αυτού, και έγραφεν αυτώ συχνώς. και κατελθών ο άγιος Βασίλειος διά τα εωθινά εις την εκκλησίαν, καλέσας πάντα τον κλήρον αυτού είπεν αυτοίς το του οράματος μυστήριον, και ότι εσφάγη Ιουλιανός ο βασιλεύς και τελευτά εν τη νυκτί ταύτη. και πάντες παρεκάλουν αυτόν σιγάν και μηδενί λέγειν τι τοιούτον. ο δε σοφώτατος Ευτρόπιος ο χρονογράφος εν τισιν ουκ ομοφώνησεν εν τη αυτού συγγραφή". Joannes Malalas Chronogr. 001 Chron 333.21 και Chronicon Paschale 001 Work #001 552.4

Το τίμημα της προδοσίας του δεν άργησε να αποδοθεί. Ο Μερκούριος ονομάστηκε άγιος της Ορθόδοξης εκκλησίας και η μνήμη του τιμάται μέχρι τις μέρες μας. Δολοφονώντας τον Ιουλιανό νόμιζαν ότι τέλειωναν οριστικά και με τους Έλληνες.Τούς είπαν Ειδωλολάτρες, πόρνους, σατανιστές και ότι άλλο μπόρεσε να γεννήσει η αρρωστημένη φαντασία και μυαλό τους. Δεν θα μπορούσαν, και ούτε μπορούν, να καταλάβουν ότι ήταν απλά ΕΛΛΗΝΕΣ.

http://www.greatlie.com/

ΟΠΩΣ ΠΑΛΑΙΑ ΟΙ ΑΧΑΙΟΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΟΚΛΟ

Φιλικοί και Ρήγας και Υψηλάντες· Μαρκομπότσαρης και Κολοκοτρωναίοι· Αντρούτσος, Παπαφλέσσας, Νικηταράς και Μακρυγιάννης· ο Αθανάσης Διάκος, ο Κανάρης, ο μεγάλος Καραϊσκάκης, ο Καποδίστριας· οι Σουλιώτες και οι Μανιάτες. Αυτή είναι η κρυστάλλινη πηγή του Ελληνοέλληνα, που δεν κατεβαίνει από τα συναξάρια και το Οκτωήχι της εκκλησίας. (Μη σε ξεγελά, που ο Κολοκοτρώνης γραφή και ανάγνωση έμαθε από το Οκτωήχι). Αλλά ροβολάει από τον Όλυμπο και τον Αλφειό και την Κασταλία βρύση. Από τον Κιθαιρώνα, το Βριλησσό και τον Ευρώτα. Είναι η αρχαία αρετή και η νέα λεβεντιά. Είναι η εμορφάδα και το φιλότιμο, η μπέσα, και ο λόγος σπαθί. Το καθαρό μάτι, και το τίμιο χέρι.
Όταν η Διοίκηση, το φαναριωτιλίκι δηλαδή, μας λέει ο Σολωμός, για να διασπάσει τους οπλαρχηγούς του Βάλτου, έστειλε είκοσι διπλώματα στρατηγών, εκεί που ήταν μόνο ο Μαρκομπότσαρης, ο Μάρκος τους εκάλεσε, έσκιασε μπροστά στα μάτια τους το δίπλωμα του, και είπε:
- Ο Σκόντρα πασάς τα δίνει τα διπλώματα. Κι όποιος είναι παλικάρι, ταχιά το παίρνει από τα χέρια του.
Είπε και τράβηξε κατά το Κεφαλόβρυσο του Καρπενησίου. Εσκοτώθηκαν Τούρκοι έως οχτακόσιοι. Από τους δικούς του δεκατρείς. Και τριάντα λαβωμένοι. Τον έφεραν από το Καρπενήσι στο Μεσολόγγι στον ώμο. Και τον ταφιάσανε με μοιρολόγια και κλάηματα. Όπως παλαιά οι Αχαιοί τον Πάτροκλο.

Αποσπάσματα από το βιβλίο «Γκέμμα» του Δημήτρη Λιαντίνη (κεφάλαιο «Ο Ελληνοέλληνας»)

Πηγή: http://www.pare-dose.net/?p=3018

Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ «ΕΥΔΟΚΙΜΗΣΗΣ» ΚΑΙ ΤΗΣ «ΚΑΡΠΟΦΟΡΙΑΣ» ΤΩΝ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΩΝ

Σύμφωνα με την Πανελλήνια Έρευνα Αναγνωστικής Συμπεριφοράς του 2004 της VPRC δυο στους τρεις νεοέλληνες δεν άνοιξαν βιβλίο εκείνη τη χρονιά!
Δηλαδή, 65,8% των συμπολιτών μας, έναντι 61,1% που είχε καταγραφεί από την ίδια έρευνα το 1998. Λίγο δύσκολο να άλλαξαν και πολύ αυτά το ποσοστά μέχρι σήμερα.
Ο σημαντικότερος λόγος που δεν διαβάζουν οι Έλληνες, όπως δηλώθηκε, ήταν η ''έλλειψη χρόνου''. Πώς να βρουν χρόνο για διάβασμα, όταν σύμφωνα με έρευνες, της AGB, πάνω από τέσσερις ώρες την ημέρα βλέπουν τηλεόραση… Αυτός είναι και ο λόγος που ευδοκιμούν ανακρίβειες όπως αυτή, με την οποία ασχολείται η παρακάτω ανάρτηση. Θεωρούμε ότι η οικονομία είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Μήπως η τραγική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε, είναι το αποτέλεσμα και οι επιπτώσεις, της αγνοίας, της λήθης γενικώς;

Η ΑΓΑΠΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ, ΕΧΕΙ ΟΜΩΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗ

Ακούγεται συχνά ότι η λέξη ΑΓΑΠΗ, δεν υπήρχε στην αρχαία Ελλάδα. Ότι, πριν την αρχή της χριστιανικής χρονολόγησης δεν την συναντούμε πουθενά στα αρχαία κείμενα. Και πως είναι «ανακάλυψη» της νέας θρησκείας, η οποία διεκδικεί την πατρότητα της λέξεως. Με απλά λόγια, η λέξη ΑΓΑΠΗ, για τους αρχαίους Έλληνες, είναι λέξη άγνωστη. Υπενθυμίζεται ότι ως Αγάπη αποδίδεται η λέξη Φιλία, με παράγωγα όπως Φιλώ Φιλότης κλπ. Η παρούσα ανάρτηση όμως δεν θα ασχοληθεί, με την Φιλία ή την Φιλότητα, που σημαίνει Αγάπη, αλλά με την ίδια την λέξη ΑΓΑΠΗ, για να δούμε τι τελικά ισχύει. Το ζήτημα βέβαια δεν είναι καινούριο. Τα έχουμε ακούσει όλα αυτά κατά καιρούς από τον «μεγάλο διδάσκαλο» της εποχής μας, την τηλεόραση. Αφορμή όμως να ανακινήσω το θέμα, ήταν μια συζήτηση, στην οποία έπρεπε οπωσδήποτε να αποδείξω ότι δεν είμαστε ελέφαντες…

Αξίζει να σημειώσουμε ότι ο τύπος της λέξεως μέχρι και το τέλος της Ελληνιστικής εποχής ήταν: «αγάπησις» (της αγαπήσεως). Αργότερα θα γίνει «αγάπη», θα μετατραπεί δηλαδή από ουσιαστικό της τρίτης κλίσεως σε ουσιαστικό της πρώτης, χάνοντας την κατάληξη (σις)), αγαπησμός, ΑΜΦΑΓΑΠΑΖΩ, ΑΜΦΑΓΑΠΩ (=αγαπώ και αγαπιέμαι, εναγκαλίζομαι με αγάπη). Αρχαία Ελληνικά κύρια ονόματα: Αγαπήνωρ, Αγαπαίος. Για να δούμε τι μας λένε οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

«ΟΛΟΥΣ ΑΓΑΠΑ» Φωκυλίδης - «ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ» Θαλής ο Μιλήσιος - «ΑΓΑΠΑΣΘΑΙ και ΟΙΚΕΙΝ ΕΥΔΑΙΜΟΝΩΣ» Πλάτων Πολιτεία – ΦΙΛΙΑΝ ΑΓΑΠΑ, Δελφικό Παράγγελμα – «Ο Ζεύς, η Μήτις, ο Έρως, είναι εξ αρχής ενωμένοι ο ένας προς τον άλλον με δεσμούς Φιλίας και Αγάπης», Πρόκλος – «ΥΠΟ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΗΓΑΠΗΣΘΑΙ», Δημοσθένης – «Φιλίαν Αγάπα, Ξενοκράτης - «ΟΥΣ ΤΡΕΦΕΙΣ ΑΓΑΠΑ», Δελφικό Παράγγελμα – «ΑΓΑΠΗ ΑΚΑΙΡΟΣ ΙΣΟΝ ΕΣΤΙ ΤΩ ΜΙΣΕΙΝ», Αγάπη που δεν εκφράζεται την κατάλληλη στιγμή, μοιάσει με μίσος, Σωκράτης. Στοβ. Ανθ. – ΟΙ ΠΟΙΗΤΑΙ ΤΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΙΗΜΑΤΑ και ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΑΣ ΑΓΑΠΩΣΙΝ», Οι ποιητές αγαπούν τα ποιήματα τους και οι πατέρες τα παιδιά τους. Πλάτων, Πολιτεία.

Είναι πολλές οι αναφορές σας βεβαιώνω, αλλά αυτά είναι αρκετά. Τα αφιερώνω, όχι σε αυτούς που έχουν αντίθετη άποψη, αλλά σε όσους ερευνούν και ψάχνουν, αδιαφορώντας για το τι λέει η TV. Η πικρή αλήθεια είναι ότι, οι σημερινοί Έλληνες, δεν έχουμε κάτι για το οποίο μπορούμε να καυχόμαστε. Ξέρουμε όμως, ότι εκτός από τις τυφλές δυνάμεις της φύσεως (Τυφώνες, θύελλες κλπ) όλα τα υπόλοιπα στον πλανήτη, ανήκουν στους Ιερούς προγόνους μας. Αυτό το γνωρίζουν ακόμη και αυτοί που δεν το παραδέχονται. Δεν χαρίζουμε λοιπόν τίποτα και σε κανέναν, από (όλα) αυτά που ανήκουν σε Εκείνους, ούτε και την λέξη αγάπη, που όταν είναι για την πατρίδα υπερβαίνει και την λογική.

Πηγή: Περιοδικό Ελλάνιον Ήμαρ, τευχ.31, σελ.42 της Ομάδας Αρκαδίας

ΠΕΡΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗΣ ΜΕΘΟΔΟΥ

Η χρήση της λέξης «φιλοσοφία» στην καθημερινή γλώσσα οδηγήθηκε τον αιώνα που πέρασε, και ιδιαίτερα τις τελευταίες δεκαετίες, στην... κατάχρηση.

Η εξήγηση ως ένα σημείο βρίσκεται στην ευρύτητα της εφαρμογής του «φιλοσοφείν», που μας οδηγεί σε πολύ περισσότερες από μία «φιλοσοφίες»: στη φιλοσοφία της φύσης, στη φιλοσοφία τον ανθρώπου, καθώς και της κοινωνίας, της ιστορίας, αλλά και σε πολλές άλλες περισσότερο εξειδικευμένες φιλοσοφίες, όπως η φιλοσοφία των μαθηματικών, η ηθική φιλοσοφία, η φιλοσοφία του δικαίου, η φιλοσοφία της τέχνης, αλλά και της βιολογίας, της οικονομίας, πρόσφατα ακόμη και της επικοινωνίας, καθώς και άλλες. Προφανής συνέπεια της ευρύτατης αυτής εφαρμογής υπήρξε η σύγχυση, που επικράτησε στον κοινό νου για το «αντικείμενο» της φιλοσοφίας, αλλά και οι αμήχανες και ποικίλες αντιδράσεις στο κάθε άκουσμα της λέξης «φιλοσοφία», αντιδράσεις που τελικά φαίνεται να συνοψίζονται σε μία αίσθηση δικαιώματος «ελεύθερης χρήσης» του όρου. Αντί, π.χ., να παροτρύνουμε κάποιον να σκεφτεί με ψυχραιμία και υπομονή λέγοντας ακριβώς αυτές τις λέξεις, συνήθως λέμε «φιλοσόφησε το», ή, σε άλλη περίπτωση, αντί να πει ο διευθυντής της επιχείρησης στους υπαλλήλους του «προς το παρόν δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε αυξήσεις», προτιμά να πει «η φιλοσοφία μας είναι να διασφαλίσουμε πρώτα την ανταγωνιστικότητα της εταιρίας μας»· στον «πληθωρισμό» αυτόν έχουν φυσικά μερίδιο και οι διαφημίσεις, όπου δεν μας εκπλήσσει πλέον αν ακούσουμε και για τη «φιλοσοφία» κάποιας... ηλεκτρικής σκούπας!

Φυσικά ο μεγάλος όγκος των αναφορών στον όρο «φιλοσοφία» αφορά λιγότερο ακραίες καταχρήσεις. Κάθε αλλαγή στη ζωή μας, που επιθυμούμε αλλά δεν είναι εύκολο να πραγματοποιήσουμε, μας οδηγεί συχνά στο να πούμε «πρέπει να αλλάξουμε φιλοσοφία», αντί απλούστερα να πούμε «πρέπει να αλλάξουμε τρόπο σκέψης», ή, ακόμη πιο απλά, να εντοπίσουμε το πρόβλημα σε ορισμένες σκέψεις, συνήθειες, ή, και κανόνες της καθημερινής μας ζωής.

Είναι λοιπόν κάθε σκέψη, συνήθεια ή κανόνας μία «φιλοσοφία»; Όχι βέβαια, όπως και κάθε απλή παρατήρηση ενός φυσικού φαινομένου δεν είναι θεωρία της φυσικής...

Αξίζει να αναφερθούμε εδώ σ΄ ένα ανέκδοτο από τη ζωή του αρχαίου φιλοσόφου Διογένη, που τόσο δραματικά και επίκαιρα έρχεται να αντιπαρατεθεί στον δικό μας σύγχρονο «φιλοσοφικό πληθωρισμό»: Μία παρέα νεαρών πλησίασαν τον φιλόσοφο, γνωστό για την εκκεντρικότητα αλλά και την καυστικότητα του, με σκοπό να ειρωνευτούν το επάγγελμά του (του πλανόδιου δασκάλου - φιλοσόφου). Τον ρωτούν λοιπόν:

«Γιατί, δάσκαλε, πολλοί άνθρωποι δίνουν χρήματα στους φτωχούς, αλλά κανείς δέν βλέπουμε να δίνει στους φιλοσόφους;»

Και ο Διογένης απαντά:«Γιατί, παιδιά μου, πολλοί άνθρωποι φοβούνται μήπως κάποια μέρα γίνουν φτωχοί. Ποτέ κανείς δεν φοβάται μήπως γίνει φιλόσοφος».

Το παραπάνω κείμενο είναι απόσπασμα από την Εισαγωγή του εν επικεφαλίδι βιβλίου του δρ Άρη Κουτούγκου. Ο συγγραφέας είναι διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αναπληρωτής καθηγητής στον Τομέα Ανθρωπιστικών Σπουδών της Σχολής Εφαρμοσμένων Μαθηματικών και Φυσικών Επιστημών του Ε.Μ.Π. και συνεργάτης μεταπτυχιακού προγράμματος σπουδών με το τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας και Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου διδάσκει Θεωρία της Γνώσης και Μεταηθική.

Πηγή: http://freeinquiry.gr/pro.php?id=1053

Ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ Η ΛΑΧΤΑΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΕΝΟΣ ΑΓΡΑΜΜΑΤΟΥ ΗΠΕΙΡΩΤΗ

O Γάλλος φιλόλογος και ιστορικός Κ. Φωριέλ, στο βιβλίο του «τα δημοτικά τραγούδια της νεωτέρας Ελλάδος», διασώζει κάτι το εξαιρετικό, που αξίζει να διαβαστεί (από το περιοδικό «Γνώσεις», εκδ.1953).

«Το 1817 ένας φίλος μου ταξίδευε στη Μακεδονία με την συνοδεία ενός καλόγερου. Όταν έφτασαν σ’ ένα χωριό, του οποίου το όνομα δεν συγκράτησε, σταμάτησαν για ανάπαυση σ’ ένα αρτοπωλείο, το οποίο ήταν συγχρόνως και το πανδοχείο της περιοχής. Ένα νέο παιδί, ένας Ηπειρώτης, τράβηξε την προσοχή τους. Το παράστημά του ήταν περήφανο, με όψη αγέρωχης ομορφιάς, του οποίου τα μπράτσα, οι γυμνές κνήμες, το στήθος, έδιναν τον τύπο της κομψότητας και του σφρίγους. Παρατήρησε με προσοχή τους δύο ταξιδιώτες και στρεφόμενος στον λαϊκό, τον ρώτησε: Ξέρεις να διαβάζεις;
Εκείνος συγκατάνευσε και ο νεαρός Ηπειρώτης τον παρακάλεσε να τον ακολουθήσει σε γειτονικό αγρό. Κάθισαν σ’ έναν σωρό από πέτρες. Το παιδί τότε έβαλε το χέρι του στον κόρφο του και έβγαλε κάτι, που ήταν δεμένο μ’ έναν σπάγκο. Ήταν ένα μικρό βιβλίο, ο Θούριος του Ρήγα. Το δίνει στον ξένο και τον παρακαλεί να του το διαβάσει.
Ο ταξιδιώτης το πήρε και άρχισε να το απαγγέλει με στόμφο. Ύστερα από λίγα λεπτά σήκωσε τα μάτια του και έμεινε έκπληκτος. «Ο ακροατής του δεν ήτο πλέον ο ίδιος άνθρωπος. Το πρόσωπόν του εφαίνετο φλογισμένον και όλα τα χαρακτηριστικά του απέδιδον έξαρσιν. Τα μισοανοικτά του χείλη εδονούντο. Χείμαρρος δακρύων έπιπτεν από τα μάτια του, ενώ το σκιώδες στήθος του εταράσσετο και συνεσπάτο».
- Για πρώτη φορά ακούς να σου διαβάζουν το βιβλιαράκι αυτό; ρωτά ο ταξιδιώτης.
- Όχι, του απαντά σκουπίζοντας τα μάτια του με την ανάστροφη της παλάμης του. Το έχω ακούσει πολλές φορές. Παρακαλώ τους διαβάτες και μου το διαβάζουν συχνά…
- Και πάντοτε κλαις;
- Ναι, πάντοτε…»

Πηγη: http://www.pare-dose.net/?cat=1&paged=5

ΟΙ ΓΕΝΕΕΣ ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΗΜΙΘΕΩΝ, ΠΟΥ ΕΔΡΑΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ

Όπως τις κατέγραψε ο Αιγύπτιος ιερεύς Μανέθων. Υπενθυμίζω πως οι Αιγύπτιοι κρατούσαν αρχεία ακόμη και για τα πιο ασήμαντα ζητήματα, όπως μικροκλοπές, ακόμη και διέλευση αποδημητικών πουλιών. Οι Θεοί και Ημίθεοι που έχουν καταγραφεί, έδρασαν σε προκατακλυσμιαίες εποχές. Υπ όψιν, ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος το -9650 (καταβύθιση της Ατλαντίδος) για κάποιον λόγο, δεν επηρέασε την Αίγυπτο, και έτσι διεσώθησαν τα Αρχεία τους, όπως άλλωστε μας πληροφορεί σχετικά και ο Πλάτων στο έργο του Τίμαιος και Κριτίας.

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΟΠΛΑ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ

Ο Ξέρξης κατά την εισβολή του στην Ελλάδα, κατέστρεψε όσα ιερά συνάντησε στο πέρασμα του, ενώ το - 480 κατευθύνθηκε προς το μαντείο των Δελφών, με σκοπό να το συλήσει.
Οι κάτοικοι των Δελφών, βλέποντας τους Πέρσες να πλησιάζουν, ρώτησαν στο μαντείο τον Απόλλωνος, αν θα έπρεπε να κρύψουν ή να μεταφέρουν τα ιερά αντικείμενα του ναού. Ο θεός δεν άφησε να τα μετακινήσουν τους είπε ότι ήταν ικανός να προστατεύσει ότι τον ανήκει.... Όταν οι βάρβαροι έφθασαν κοντά, βλέποντας από την θέση τους το ιερό, ο προφήτης που λεγόταν Ακήρατος βλέπει να μετακινούνται έμπροσθεν τον ναού όπλα ιερά που εξήλθαν από το άδυτον. Αυτά δεν επιτρεπόταν να τα αγγίζει κανείς.

Τρέχει να αναφέρει το σημείον εις τους κατοίκους που είχαν μείνει. Και οι βάρβαροι όμως, όταν έφθασαν τρέχοντας εις το ιερόν της Αθηνάς Προναίας, είδαν σημεία μεγαλύτερα από το πρώτο. Βέβαια είναι μεγάλο θαύμα να φανερωθούν από μόνα τους αυτόματα πολεμικά όπλα, έμπροσθεν τον ναού. Τα δεύτερα όμως (σημεία) που ακολούθησαν, αξίζει να τα θαυμάσεις περισσότερο απ' όλα τα φαινόμενα.

«Όταν οι βάρβαροι έφθασαν βιαστικοί εις τον ναόν της Αθηνάς Προναίας, πέφτουν επάνω τους κεραυνοί από τον ουρανό, δυο κορυφές από τον Παρνασσό κόβονται και κατρακυλούν επάνω τους με πολύ πάταγο και καταπλακώνουν πολλούς απ' αυτούς.... Όσοι εσώθησαν κατευθύνθησαν εις την Βοιωτίαν. Αυτοί οι βάρβαροι που επέστρεψαν, όπως μου είπαν, εκτός απ' αυτά είδαν και άλλα θεία σημεία. Δυο οπλίτες με ανάστημα μεγαλύτερο από άνθρωπο τους ακολουθούσαν σκοτώνοντας και διώκοντας τους. Οι κάτοικοι λένε ότι αυτοί οι δυο είναι οι ντόπιοι ήρωες Φύλακος και Αυτόνοος». (Ηρόδοτος, Ιστορίαι, 8,36)

Ανάλογη τύχη με τους Πέρσες είχαν και οι Γαλάτες οι οποίοι επίσης προσπάθησαν να συλήσουν το μαντείο των Δελφών, το 279 π.Χ.

«Μόλις λοιπόν συνεπλάκησαν, αμέσως κεραυνοί κατευθύνονταν εναντίων των Γαλατών και πέτρες που αποκόπηκαν από τον Παρνασσό, και άνδρες οπλισμένοι πρόξενοι, τρόμου ορθώθηκαν εναντίον των βαρβάρων. Απ' αυτούς λέγεται ότι άλλοι μεν ήλθαν από τους Υπερβόρειους. Ο Υπέροχος και ο Αμάδοκος και τρίτος, ο Πύρρος του Αχιλλέως». (Παυσανίας, Αττικά, 4,4)

Μετά την συντριβή και εξολόθρευση των βαρβάρων οι κάτοικοι των Δελφών, θέλησαν να αφήσουν μνημείο της θεϊκής βοήθειας και αρωγής, γι αυτό έστησαν τρόπαιο κοντά στον ναό της Αθηνάς Προναίας όπου έγραψαν τα εξής:

«Μνάμα τ’ αλεξάνδρου πολέμου και μάρτυρα νίκας Δελφοί μεστάσαν, Ζανί χαριζόμενοι συν Φοίβω, πτολίπορθον απωσάμενοι στίχα Μήδων και χαλκοστέφανον ρυσάμενοι τέμενος».

Δηλαδή: Μνημείο του αμυντικού πολέμου και μάρτυρα της νίκης οι Δελφοί με έστησαν, ευχαριστούντες τον Δία και τον Φοίβο, διότι απέκρουσαν τον στρατό των Μήδων που εκπορθεί πόλεις, και έσωσαν τον χαλκοσκεπή ναό.

Το Ιερό των Δελφών διεφυλάχθει σώο κατά την εισβολή των Περσών. Και τα υπερφυσικά και παράδοξα που έγιναν τότε, θα πρέπει αναμφιβόλως να έχουν σχέση με πανάρχαιες επιστημονικές γνώσεις τις οποίες κατείχαν οι Ιερείς των Δελφών, και οι οποίες, άγνωστο πότε και πως, χάθηκαν κατά τους μεταγενέστερους χρόνους, για αυτό και έμεινε απροστάτευτος ο χώρος από τους μετέπειτα καταστροφείς του Ιερού, τους Μαίδους καθώς και τους φανατικούς εκείνους μοναχούς που αφάνισαν απαράμιλλα έργα τέχνης.

Πηγές: «Οι Ιεροί Δελφικοί Πόλεμοι» του Κ. Ποταμιάνου, Εκδόσεις ελεύθερη σκέψις και http://www.diodos.gr/content/view/97/36/

ΑΜΕΙΝΙΑΣ

ΓιΟς του Ευφοριωνος, ΑΔΕΛΦΟΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ και του Κυναιγειρου. ΠΟΛΕΜΗΣΕ ΣΤΗ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΗΣ ΣΑΛΑΜΙΝΟΣ. Ο ΠΡΩΤΟΣ ΠΟΥ ΕΠΙΤΕΘΗΚΕ.

Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι ο Αμεινίας ήταν Παλληνεύς. Μεγάλη η δόξα του Αμεινία. Πρόσωπο που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στην ιστορία. Στη ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480π.Χ. ήταν αυτός που πρώτος εμβόλισε περσικό πλοίο κι έτσι άρχισε εκεί ο αγώνας.

Όπως είναι γνωστό υπήρχε αντιπαράθεση μεταξύ του Αθηναίου Θεμιστοκλή και του Πελοποννήσιου Ευρυβιάδη. Ο Θεμιστοκλής επέμενε ότι μόνο σε κλειστό χώρο, όπως τα στενά της Σαλαμίνας μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον ισχυρότερο και πολυαριθμότερο περσικό στόλο, ώστε τα μεγάλα τους πλοία να εγκλωβιστούν σε χώρο που να μην τους επιτρέπει χειρισμούς, που οι ευέλικτες ελληνικές τριήρεις θα μπορούσαν να κάνουν. Να σκεφθούμε ότι οι Πέρσες είχαν χίλια τριακόσια περίπου μεγάλα πλοία ενώ οι Έλληνες τριακόσια μικρότερα. Η αντιπαράθεση λοιπόν στην ανοικτή θάλασσα, όπως υποστήριζε ο Ευρυβιάδης και μερικοί άλλοι, μόνον καταστροφή μπορούσε να φέρει.

Ενώ λοιπόν οι διαβουλεύσεις των αρχηγών γίνονταν με μεγάλη οξύτητα, μέχρι που ο Ευρυβιάδης σήκω σε το μπαστούνι του να κτυπήσει τον Θεμιστοκλή και ακούστηκε το ιστορικό: «πάταξον μεν, άκουσον δε». Ο Αμεινίας «ως ο από μηχανής θεός» επιτίθεται και εμβολίζει ένα μεγάλο Περσικό με τέτοια ορμή που ήταν αδύνατο να το αποκολλήσουν κι έτσι με ένα ρεσάλτο ο Αμεινίας με το πλήρωμα του, κατέσφαξε το πολυάριθμο πλήρωμα των Περσών. Έτσι η ναυμαχία γίνεται πια στο χώρο που είχε επιλέξει ο Θεμιστοκλής και γενικεύεται.
Ο Παλληνεύς όμως Αμεινίας δε σταματά εδώ. Μεταπηδώντας και αναλαμβάνοντας τη διοίκηση άλλου πλοίου, εφορμά κατά της Περσικής ναυαρχίδας, όπου ο στόλαρχος Αριαβίγνης, αδελφός του Ξέρξη και γλιτώνει από την καταστροφή το Θεμιστοκλή, γιατί το πλοίο του Αριαβίγνη ήταν έτοιμο να εμβολίσει την τριήρη του Έλληνα στόλαρχου. Ο Αμεινίας πέφτει με τέτοια ορμή, που ο Αριαβίγνης εκτοξεύεται στη Θάλασσα και πνίγεται. Αρχίζει έτσι ο ενθουσιασμός των Ελλήνων και ο πανικός των Περσών.
Είναι γνωστό ότι η ναυμαχία έκρινε τελικά την τύχη της Ελλάδος , αλλά και της Ευρώπης, διότι το πανίσχυρο Περσικό κράτος αν περνούσε τη δυνατή τότε Ελλάδα, δεν θα αντιμετώπιζε σπουδαία αντίσταση από τους ανύπαρκτους εκείνο τον καιρό Ευρωπαίους. Η σημασία λοιπόν του εγχειρήματος του Αμεινία ήταν σπουδαία και γι' αυτό ήταν ένας από τους τρεις ήρωες που τιμήθηκαν με το αριστείο ανδρείας σ' αυτήν τη σωτηρία ναυμαχία.

Πηγή: http://istoria-palineus.blogspot.com/