ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΟΡΑΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗΣ

Ο Αριστείδης είχε, όπως πίστευε, την εμπειρία της προσωπικής παρουσίας του θεού, και την περιέγραφε μ' ένα τρόπο που αξίζει να τον παραθέσουμε. «Έμοιαζε», λέει, «σα να μ άγγιζε και είχα την διαίσθηση πως ο θεός ήταν παρών προσωπικά και συγχρόνως πως βρισκόμουν ανάμεσα στον ύπνο και στην εγρήγορση και ποθούσα να βλέπω τον θεό, και είχα την αγωνία μήπως τον χάσω πρόωρα, και είχα στυλώσει τα αυτιά και άκουγα, άλλα σαν μέσα στο όνειρο, κι άλλα σαν σε οπτασία, κι είχαν σηκωθεί οι τρίχες μου και έρρεαν δάκρυα χαράς και το βάρος της ψυχής δεν ήταν ενοχλητικό». 

Διαβάζουμε στην επιγραφή της Επιδαύρου για κάποιον άνθρωπο που κοιμήθηκε έξω από το ναό κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν ξαφνικά ένα από τα ήμερα φίδια του θεού ήρθε και του έγλυψε τα πληγωμένα δάχτυλα του ποδιού. Ξύπνησε «γιατρεμένος» και είπε πως είχε ονειρευτεί έναν ωραίο νεαρό που του έβαλε μιαν αλοιφή πάνω στα δάχτυλα. Αυτό θυμίζει τη σκηνή στον Πλούτο του Αριστοφάνη, όπου τα φίδια είναι αυτά που ενέργησαν στην θεραπευτική αγωγή, αφού οι ασθενείς είδαν πρώτα το όραμα του θεού. Διαβάζουμε επίσης για τις θεραπείες που πέτυχαν τα σκυλιά του ναού καθώς έρχονταν και έγλυφαν το άρρωστο μέρος του κορμιού, την ώρα που ο ασθενής ήταν τελείως ξύπνιος.

Το πρωί, όσοι είχαν ευνοηθεί με τη νυχτερινή επίσκεψη του θεού, ανακοίνωναν τις εμπειρίες τους. 

Λέει ο Ησίοδος πως οι Μούσες του μίλησαν στον Ελικώνα. Δεν είναι αλληγορία ή ποιητικός στολισμός αλλά μια προσπάθεια του ποιητή να εκφράσει μια πραγματική εμπειρία με λογοτεχνικούς όρους. Έτσι μπορούμε λογικά να δεχτούμε ως ιστορικό γεγονός το όραμα του Πάνα, που ο Φιλιππίδης είδε πριν απ' την μάχη του Μαραθώνα και που είχε σαν αποτέλεσμα την εγκαθίδρυση μιας λατρείας του Πάνα στην Αθήνα.

Το ίδιο πιθανόν ισχύει για το δράμα που είδε ο Πίνδαρος, δηλαδή τη Μητέρα των Θεών με τη μορφή ενός πήλινου αγάλματος. Λέγεται δε πως κατά τον ίδιο τρόπο έγινε η αιτία να αρχίσει μια λατρεία.

Οι τρεις αυτές εμπειρίες έχουν ένα ενδιαφέρον κοινό σημείο: όλα συνέβησαν σε ερημικές ορεινές τοποθεσίες, του Ησίοδου στον Ελικώνα, του Φιλιππίδη σ' ένα άγριο πέρασμα στο βουνό Παρθένιο, του Πινδάρου κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας στο βουνό. Πιθανόν αυτό να μην είναι τυχαίο.

Η πραγματεία του Ιπποκράτη «Περί διαίτης» προσπαθεί να βάλει την ονειροκριτική σε ορθολογιστικά πλαίσια και συσχετίζει μεγάλες κατηγορίες ονείρων με την φυσιολογική κατάσταση του ονειρευόμενου και θεωρεί τα όνειρα σημαντικά συμπτώματα για τον γιατρό. Επίσης ο Ιπποκράτης παραδέχεται τα «θεία» όνειρα, καθώς επίσης αναγνωρίζει ότι πολλά όνειρα είναι συγκαλυμμένοι ευσεβείς πόθοι. Τα όνειρα που τον ενδιαφέρουν όμως είναι αυτά που εκφράζουν σε συμβολική μορφή νοσηρές οργανικές καταστάσεις, οι οποίες πιστεύει ότι οφείλονται στην ιατρική διορατικότητα της ψυχής.

Ο Πλάτωνας στον Τίμαιο δίνει εξήγηση για τα μαντικά όνειρα λέγοντας ότι προέρχονται από την ενόραση του λογικού μέρους της ψυχής, αλλά συλλαμβάνονται από το άλογο μέρος.

Ο Μάρκος Αυρήλιος ευχαριστούσε τους θεούς για τις ιατρικές οδηγίες που του έστελναν στον ύπνο του. Ο Πλούταρχος απέφευγε να τρώει αυγά εξαιτίας κάποιων ονείρων και ο Γαληνός ήταν έτοιμος να κάνει μια εγχείρηση με την προσταγή ενός ονείρου.

Μέσα στον ύπνο λέει ο Ξενοφώντας είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα την θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον. Διότι τότε καθώς φαίνεται είναι εντελώς ελεύθερη.

https://www.nea-acropoli-athens.gr/

-------------------------------

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Αποτελέσματα αναζήτησης για ΟΝΕΙΡΑ

ΤΥΠΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ

Το όνειρο αποτελεί τη μοναδική εμπειρία της διαφυγής από τα δυσάρεστα και ακατανόητα δεσμά του χρόνου και του χώρου. 

Στις περισσότερες περιγραφές ονείρων, οι Ομηρικοί ποιητές διαπραγματεύονται αυτό που βλέπουν σαν να ήταν «αντικειμενικό γεγονός». Το όνειρο συνήθως παίρνει τη φόρμα μιας επίσκεψης που κάνει μια μόνη ονειρική μορφή σ' ένα κοιμώμενο άνδρα ή γυναίκα. Η ίδια η λέξη όνειρος στον Όμηρο σχεδόν πάντοτε σημαίνει ονειρική μορφή και όχι ονειρική εμπειρία. Η ονειρική αυτή μορφή μπορεί να είναι ένας Θεός, ή ένα φάντασμα ή ένας προϋπάρχων ονειρικός αγγελιοφόρος, ή μια «εικόνα» (είδωλον), που δημιουργήθηκε ειδικά για την περίπτωση, αλλά οτιδήποτε κι αν είναι τούτο, υπάρχει αντικειμενικά στο χώρο, και είναι ανεξάρτητο από τον ονειρευόμενο.

Ο ονειρευόμενος δεν φαντάζεται πως βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στο κρεβάτι του και μάλιστα ξέρει πως κοιμάται, αφού η ονειρική μορφή μπαίνει στον κόπο να του το δείξει καθαρά: «Κοιμάσαι, Ατρείδη», λέει το πονηρό όνειρο στο Β της Ιλιάδας, «Κοιμάσαι, Αχιλλέα», λέει το φάντασμα του Πατρόκλου, «Κοιμάσαι, Πηνελόπη», λέει η Αθηνά-είδωλο στην Οδύσσεια.

Οι Αρχαίοι Έλληνες λένε, πως βλέπουν ένα όνειρο - «όναρ ιδείν, ενύπνιον ιδείν». Λέγεται ακόμη, πως το όνειρο όχι μόνο «επισκέπτεται» τον ονειρευόμενο (φοιτάν επισκοπείν, προσελθείν, κλπ.) αλλά επίσης πως «στέκει πάνω του» (επιστήναι). Η τελευταία χρήση είναι ιδιαίτερα κοινή στον Ηρόδοτο και θεωρήθηκε ως μια ανάμνηση του ομηρικού (στη δ' αρ' υπέρ κεφαλής, «στάθηκε πάνω από το κεφάλι του»).

Ο Πίνδαρος δίνει το πιο γνωστό παράδειγμα, το όνειρο κατά την εγκοίμηση του Βελλεροφόντη, όπου η εισφορά είναι ένα χρυσό χαλινάρι. Επίσης ο Παυσανίας αναφέρει ότι η ονειρική μορφή του Ασκληπιού αφήνει πίσω της ένα γράμμα.

ΤΥΠΟΙ ΟΝΕΙΡΩΝ

Μέσα στην τάξη των σημαδιακών ονείρων μπορούμε να αναγνωρίσουμε μερικούς ξεχωριστούς τύπους. Σε μια κατάταξη που αναφέρεται από τον Αρτεμίδωρο, το Μακρόβιο κι άλλους μετέπειτα συγγραφείς , αλλά που η αρχή της μπορεί να βρίσκεται πάρα πολύ πίσω, διακρίνονται τρεις τέτοιοι τύποι:

α) Ο πρώτος είναι το συμβολικό όνειρο, που «ντύνει μέσα σε μεταφορές, όπως κάποια αινίγματα, μια σημασία που δεν μπορεί να κατανοηθεί χωρίς ερμηνεία».

β) Ο δεύτερος είναι το όραμα, που είναι καθαρή προ-εκπλήρωση ενός μελλοντικού γεγονότος.

γ) Ο τρίτος ονομάζεται χρηματισμός ή «χρησμός» και μπορεί να αναγνωρισθεί, «όταν ο πατέρας του ονειρευόμενου, ή κάποια άλλη σεβαστή και εντυπωσιακή προσωπικότητα (πιθανόν ένας ιερέας ή ακόμη ένας θεός) αποκαλύπτει στον ύπνο, χωρίς συμβολισμό, αυτό που πρόκειται ή δεν πρόκειται να συμβεί, ή δεν πρέπει να γίνει.

Χρησματικός τύπος ονείρου

Ο παλαιός ιατρικός συγγραφέας Ηρόφιλος (ενωρίς τον -3ο αιώνα) είχε πιθανόν τούτον τον τύπο υπόψη του, όταν διέκρινε τα «θεόπεμπτα» όνειρα από εκείνα που οφείλουν την αρχή τους είτε στη «φυσική» ενορατικότητα της ίδιας της ψυχής ή σε σύμπτωση ή σε ευσεβείς πόθους. Η Αρχαία λογοτεχνία είναι γεμάτη από τέτοια «θεόπεμπτα» όνειρα στα οποία μία μόνη ονειρική μορφή παρουσιάζεται, όπως στον Όμηρο, στον κοιμώμενο και του παρέχει προφητεία, συμβουλή, ή προειδοποίηση. Έτσι ένας «όνειρος» στάθηκε πάνω από τον Κροίσο και τον προειδοποίησε για τις επερχόμενες καταστροφές. Ο Ίππαρχος είδε «ένα ψηλό και ωραίο άνδρα» που του έδωσε ένα στιχουργημένο χρησμό, ακριβώς όπως η «λαμπρή και ωραία γυναίκα», αποκάλυψε στο Σωκράτη την ημέρα του θανάτου του, με την παράθεση ομηρικών στίχων. Ο Αλέξανδρος είδε «έναν ασπρομάλλη άντρα με σεβάσμια εμφάνιση», που επίσης απάγγελνε Όμηρο και ο οποίος ήταν, κατά την γνώμη του Αλέξανδρου, πραγματικά ο ίδιος ο Όμηρος.

https://www.nea-acropoli-athens.gr/

--------------------

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Αποτελέσματα αναζήτησης για ΟΝΕΙΡΑ

ΟΝΕΙΡΑ, ΜΑΝΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΥΤΙΚΑ

Κάποια εποχή, τα όνειρα θεωρήθηκαν ότι έχουν θεϊκή προέλευση. Ακόμα και σήμερα, περιέχουν μέσα τους ένα στοιχείο μυστηρίου, το οποίο τα διαχωρίζει από τη συνηθισμένη  ζωή μας... 

Όλοι οι άνθρωποι ονειρεύονται. Μια φυσιολογική νύχτα ύπνου περιλαμβάνει πάντοτε όχι μία αλλά πολλές περιόδους ονείρου. Αυτό έχει αποδειχθεί πειραματικά. Μερικοί άνθρωποι ξεχνούν ολότελα κάθε όνειρο που βλέπουν και ισχυρίζονται ότι δεν ονειρεύονται καθόλου. Μερικοί άλλοι θυμούνται σχεδόν με ακρίβεια τα όνειρά τους. Οι περισσότεροι από μας θυμόμαστε κάποια στοιχεία από τα όνειρά μας και πότε πότε ανακαλούμε ως και την τελευταία λεπτομέρεια ένα όνειρο που φαντάζει για κάποιο λόγο ιδιαίτερα εντυπωσιακό, ιδιαίτερα σπουδαίο. Και όλοι μας σχεδόν έχουμε την αίσθηση ότι κάποια όνειρα έχουν τουλάχιστον κάτι ενδιαφέρον να μας πουν.

Αποκαλυπτική και σημαντική για τα όνειρα είναι και η τοποθέτηση του μεγάλου Πλάτωνα:

«Όταν όμως ένας άνθρωπος έχει ρυθμίσει τη δίαιτά του με τους κανόνες της υγιεινής και της σωφροσύνης, όταν, πριν παραδοθεί στον ύπνο, ξυπνάει το λογιστικό μέρος της ψυχής του και το θρέφει με καλούς λόγους και σκέψεις και συγκεντρώνει σ’ αυτές όλη τη διάνοιά του, όταν χωρίς ούτε να στερήσει, ούτε να παραφορτώσει το επιθυμητικό του, του παραχωρεί όσο ακριβώς χρειάζεται για να αποκοιμηθεί και να μην έρχεται να διαταράσσει το καλύτερο μέρος της ψυχής με τη χαρά ή τη λύπη του, αλλά το αφήνει να νιώσει ότι δεν γνωρίζει από τα περασμένα ή από τα παρόντα ή από τα μέλλοντα. Όταν επίσης αυτός ο άνθρωπος κατευνάσει το θυμοειδές μέρος της ψυχής του και κοιμηθεί, χωρίς να έχει την καρδιά του ταραγμένη από οργή εναντίον άλλων. Όταν τέλος καθησυχάζει αυτά τα δύο μέρη της ψυχής κρατώντας άγρυπνο μόνο το τρίτο,  όπου εδρεύει η φρόνηση και έτσι αναπαυθεί, ξέρεις βέβαια ότι τότε το πνεύμα του αγγίζει, όσο γίνεται περισσότερο,  την αλήθεια...»

Ο Αριστοτέλης είχε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα όνειρα. Το τέταρτο βιβλίο του μνημειώδους έργου του «Μικρά Φυσικά» με τίτλο «Περί Ενυπνίων» ο Αριστοτέλης το αφιέρωσε σ’ αυτά. Ανέπτυξε τις ιδέες του για τον ονειρικό κόσμο και κατέγραψε τη θεωρία του για το τι σημαίνουν τα όνειρα, γιατί ονειρεύεται ο άνθρωπος και για τη φύση της ονειρικής κατάστασης. Υποστήριξε θερμά ότι τα όνειρα αντανακλούν τη σωματική εικόνα και κατάσταση του ανθρώπου. Συνεπώς, ένας ερμηνευτής ονείρων θα μπορούσε να διαγνώσει μια ασθένεια μέσα από αυτά.

Το ίδιο πίστευε και ο Ιπποκράτης, ο θεμελιωτής της ιατρικής επιστήμης. Έτσι, ο Αρχαίος Έλληνας επιζητούσε βοήθεια και θεραπεία από τα όνειρά του, κάτι πού γνωρίζουμε σήμερα από τις αναφορές στις λατρευτικές παραδόσεις και ιδιαίτερα  από αυτές που αφορούν τον Ασκληπιό και τους λατρευτικούς ναούς του, τα Ασκληπιεία.

Ο Αρχαίος Έλληνας που ήθελε να προκαλέσει ένα όνειρο, το οποίο θα του υποδείκνυε τη θεραπεία, προετοιμαζόταν τρεις ημέρες. Πήγαινε σ’ ένα από τα Ασκληπιεία, τα οποία κατά την ελληνιστική περίοδο ήταν γύρω στα διακόσια με μεγαλύτερο και πιο φημισμένο αυτό της Επιδαύρου. Νήστευε από το κρέας, το ψάρι και τα πουλερικά, ενώ απείχε από τη σεξουαλική δραστηριότητα. Τις δύο τελευταίες ημέρες, έπινε μόνο νερό και τίποτα άλλο. Έπρεπε να κάνει μια θυσία με ένα ζώο, καθώς και να εκτελέσει διάφορα τελετουργικά. Ζητούσε από τον Ασκληπιό να του φανερωθεί και να τον θεραπεύσει. Το βράδυ, ξάπλωνε πάνω στο δέρμα του ζώου πού θυσίασε και κοιμόταν.

Οι ιερείς ήταν εκεί, για να τον βοηθήσουν να εκτελέσει τις τελετουργίες και να ερμηνεύσουν τα όνειρα πού είδε τη συγκεκριμένη βραδιά. Σε κάποια όνειρα, εμφανιζόταν ο ίδιος ο Ασκληπιός και ακουμπούσε ή απλώς έδειχνε το πάσχον μέρος του αρρώστου. Ένα τέτοιο όνειρο σήμαινε και τη θαυματουργή θεραπεία του ασθενή. Σε άλλα, εμφανιζόταν σαν φίδι ή σαν σκύλος και ανάλογα οι ιερείς σύστηναν κάποια θεραπεία. Μεγάλη σημασία είχαν επίσης τα τρόφιμα τα οποία εμφανίζονταν στο όνειρο αλλά και η παρουσία του νερού.

Κάθε βράδυ, αφήνουμε τον κόσμο της καθημερινότητας και βουλιάζουμε μέσα στον κόσμο των ονείρων. Έναν κόσμο παράξενο και μαγικό, όπου το αδύνατο γίνεται δυνατό και το απίθανο πραγματικότητα. Ερχόμαστε σε επαφή με άτομα αγαπημένα, τα οποία έχουν φύγει από τη ζωή, βρισκόμαστε σε μέρη άγνωστα και θαυμαστά, πετάμε ψηλά ελεύθεροι από το νόμο της βαρύτητας, βιώνοντας πρωτόγνωρες εμπειρίες.

Η μαγεία όμως των ονείρων δεν βρίσκεται στα παράξενα σκηνικά και στις πρωτόγνωρες εμπειρίες. Αυτά που πάντα μάγευαν τον άνθρωπο είναι η ικανότητα των ονείρων να προφητεύουν, τα τηλεπαθητικά όνειρα, τα όνειρα  που μας επιτρέπουν όχι μόνο να ρίξουμε μια κλεφτή ματιά στο μέλλον, αλλά και μας αποκαλύπτουν το θαυμαστό κόσμο των ψυχικών δυνάμεων που κρύβονται μέσα μας.

Αυτά τα όνειρα μας πηγαίνουν βαθιά στις εσώτερες διαστάσεις του υποσυνείδητου, στα βαθύτερα στρώματα της ύπαρξής μας.

Τηλεπαθητικά όνειρα ή όνειρα από προηγούμενες ζωές αλλά και προγνωστικά ή προφητικά όνειρα έρχονται να μας προβληματίσουν και να μας υπενθυμίσουν ότι ο άνθρωπος κρύβει μέσα του τεράστιες δυνατότητες, που του αποκαλύπτονται μόνο όταν το συνειδητό μέρος, ο ορθολογισμός και η τετράγωνη λογική κοιμούνται, δίνοντάς του έτσι την ευκαιρία κάθε βράδυ να μπει στα βαθύτερα επίπεδα του υποσυνείδητου και της ψυχής του.

Τα όνειρα μεταφέρουν μηνύματα από την πνευματική πλευρά του εαυτού μας. Μας θυμίζουν ότι όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε τη θεία καταγωγή και αποτελούν ένα πνευματικό κάλεσμα, για να ασχοληθούμε περισσότερο με αυτό που έχει ουσιαστική σημασία στη ζωή: την ανάπτυξη της συνείδησης και την πνευματική μας εξέλιξη.

Μέσα στον ύπνο, λέει ο Ξενοφώντας, είναι που η ψυχή δείχνει καλύτερα τη θεϊκή της φύση και τότε μπορεί να προβλέπει κάτι από το μέλλον. Διότι τότε, καθώς φαίνεται, είναι εντελώς ελεύθερη.

https://www.nea-acropoli-athens.gr/

------------------------------

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Αποτελέσματα αναζήτησης για ΟΝΕΙΡΑ

ΞΩΤΙΚΑ - ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΚΟΣΜΟΣ

Στις παραδόσεις και τους μύθους όλων των λαών συναντάμε ένα μικρόκοσμο γεμάτο νάνους, ξωτικά, αερικά και νεράιδες. Όλα τους είναι μικρά ανθρωπόμορφα πλάσματα που ζουν στη φύση και μένουν όσο πιο μακριά γίνεται από τους ανθρώπους.

Οι εμφανίσεις ή οι συναντήσεις με τον κόσμο αυτό συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Αυτό φανερώνει ότι η ψυχή του σημερινού ανθρώπου δεν άλλαξε πολύ σε σχέση μ' εκείνη των μακρινών προγόνων του.

Δεν υπάρχει περιοχή στον κόσμο που να μη φιλοξενεί κάποιο είδος τους. Κυρίως είναι διαδεδομένα στη Βόρεια Ευρώπη, όπου πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ακόμα και σήμερα στην ύπαρξή τους. Στην Ισλανδία δημοσιεύτηκε πρόσφατα από τις Τεχνικές Υπηρεσίες του Ρέικιαβικ ένας επίσημος χάρτης με τις "κατοικίες των νάνων και των υπερφυσικών υπάρξεων". Κοντά στην πόλη Κοπαβόγκουρ ένας δρόμος θα περνούσε πάνω από μια κατοικία νάνων. Η χάραξή του άλλαξε, ώστε να μην καταστραφεί ένας σωρός από πέτρες καλυμμένες με βρύα και λειχήνες, ο οποίος φανέρωνε την παρουσία του μικρόκοσμου. Στο Ρέικιαβικ ιδρύθηκε επίσης μια σχολή που διδάσκει στους επισκέπτες όλες τις δοξασίες για τις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και στον κόσμο των αερικών.

Ο Ελβετός γιατρός και φιλόσοφος Παράκελσος χρησιμοποίησε το 16ο αιώνα τον όρο "gnome", ο οποίος προέρχεται από την ελληνική λέξη "γνώση", για να τα χαρακτηρίσει. Για τον επιστήμονα, ο οποίος πίστευε στην έννοια των τεσσάρων στοιχείων της φύσης, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και τη γη, οι νάνοι ήταν πνεύματα της γης, φρουροί των θησαυρών και των μυστικών της φύσης και θεματοφύλακες της γλώσσας των ζώων. Η παράδοση τους θέλει με ύψος από 15-20 εκατοστά (μαζί με το καπέλο!), ικανούς να μετακινούνται γαντζωμένοι στο τρίχωμα των λύκων ή ακόμα και στην πλάτη των ανθρώπων.

Τα αερικά, πάλι, ζουν στον αέρα και στα λουλούδια και είναι "λουσμένα" από άπλετο φως. Όσο για το χαρακτήρα τους, είναι πειραχτήρια.
Τους αρέσει να κάνουν τους ταξιδιώτες να χάνουν το δρόμο τους. Απ' αυτή την άποψη μοιάζουν με τα ξωτικά, τα κακομαθημένα μικροσκοπικά πλάσματα με τα μυτερά αφτιά. Είναι κάτοικοι των δασών και πολύ δημοφιλή, όπως το λέπρεκον της Ιρλανδίας, με μακριά δυνατή μύτη, μυτερή γενειάδα και μακριά μαλλιά. Είναι οι φύλακες των δοχείων με το χρυσάφι, τα οποία θάφτηκαν στην άκρη του ουράνιου τόξου. Οι αισθήσεις τους είναι ανεπτυγμένες πολύ περισσότερο από των ανθρώπων, ιδίως η όραση και η ακοή τους. Δεν έχουν ανάγκη από ύπνο, αλλά ξεκουράζουν το πνεύμα τους ονειροπολώντας. Πάνω απ’ όλα αγαπούν την φύση, όμως και το ενδιαφέρον τους για τη γνώση είναι αστείρευτη. Είναι από τη φύση τους ταγμένα στο καλό και μισούν κάθε μορφή κακού στο κόσμο.

https://www.nea-acropoli-athens.gr/

-------------------------------

Ξωτικά, Νεράιδες & Στοιχειακά της Φύσης

ΟΙ ΝΥΜΦΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΚΑΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ

ΝΥΜΦΕΣ- ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΣΕ ΕΠΤΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ

ΑΟΡΑΤΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Οι πιο κοντινοί σε σχέση με τη δική μας εξέλιξη στη Γη είναι 3 κόσμοι, αυτοί που στην Αρχαία Ελλάδα έλεγαν ο Κόσμος του Σώματος, ο Κόσμος της Ψυχής (Αστρικός Κόσμος) και ο Κόσμος του Νου. 

Όπως στον ορατό φυσικό κόσμο υπάρχουν πολλές ποικιλίες φυτών, διαφορετικά είδη ζώων και διάφορες ανθρώπινες φυλές, έτσι συμβαίνει και στους αόρατους κόσμους. Έχουν μόνιμους κατοίκους, επισκέπτες, ή κάποιους που λειτουργούν ταυτόχρονα σε διαφορετικούς κόσμους.
Στον Νοητικό κόσμο συναντάμε κάποιες πνευματικά εξελιγμένες οντότητες που σπάνια επικοινωνούν με τους κατώτερους κόσμους εκτός κι αν έχουν αναλάβει κάποια πνευματική αποστολή. 

Στον αστρικό κόσμο όπως κατοικούν και κάποια άλλα όντα που δεν ανήκουν στην ανθρώπινη γραμμή εξέλιξης. Είναι τα λεγόμενα «Στοιχειακά πνεύματα». Αυτά είναι τα πνεύματα της φύσης που είναι πολυάριθμα και διαφέρουν τόσο όσο οι ανθρώπινοι λαοί μεταξύ τους. Οι αναφορές σ΄ αυτά τα πλάσματα μας λένε ότι τα ζώα μπορούν να δουν τα στοιχειά και ότι αυτά εμφανίζονται κάποιες φορές στα παιδιά, που συχνά παίζουν με κάποιους «αόρατους φίλους» τους καθώς και σε κάποιους ανθρώπους που ζουν κοντά στη φύση και είναι πιο αγνοί. Σ΄ όλα τα χωριά υπάρχουν κάποιοι γέροι που μιλούν με νεράιδες ή μπορούν να δουν τους νάνους και αφηγούνται τέτοιου είδους ιστορίες.

Άλλοι κάτοικοι αυτών των κόσμων είναι οι κατώτεροι Θεοί των Αρχαίων Ελλήνων  ή οι Άγγελοι του Χριστιανισμού. Ευθύνονται για τις γεωλογικές και κλιματολογικές αλλαγές του πλανήτη μας, είναι Δικαστές των καρμικών πράξεων όλων των βασιλείων, διατηρούν και ισοσταθμίζουν την ισορροπία της φύσης που πολλές φορές ο άνθρωπος ή άλλα όντα διαταράσσουν. Αυτοί θεωρούνται μεσολαβητές ανάμεσα στο Θεό και στους ανθρώπους.

Σ΄ όλες τις Θρησκείες υπήρχε μία ιεραρχία θεοτήτων ξεκινώντας από τον Ένα, Πρωταρχικό Θεό, τον οποίο αντιλαμβανόμαστε από τις εκδηλώσεις του, καθώς αυτός αναλύεται σε μικρότερες θεότητες, όπως το λευκό φως αναλύεται στα 7 χρώματα της Ίριδας, το καθένα από τα οποία έχει αμέτρητες αποχρώσεις. Έτσι υπάρχουν μεγάλοι και ισχυροί Θεοί, όπως ο Ζεύς (Ελλάδα), ο Οντίν (Κέλτες), ο Άμμωνας (Αίγυπτος) αλλά και μικρότεροι θεοί που σχετίζονται με την καθημερινή ζωή, όπως ο θεός του ρυζιού στην Κίνα ή του καλαμποκιού στους Ινδιάνους.

Όλοι οι παραδοσιακοί λαοί που ήταν στενά συνδεδεμένοι με τη φύση αντιλαμβάνονταν ότι όλα εμψυχώνονται από το ίδιο Πνεύμα, την ίδια Δύναμη. Πίστευαν ότι όλα έχουν ψυχή και επομένως θα έπρεπε να αντιμετωπίζονται με σεβασμό.

Ο προσωπικός μας αόρατος κόσμος:
Κάθε άνθρωπος επίσης διαμορφώνει τον δικό του αόρατο κόσμο, ανάλογα με τις επιθυμίες, τις σκέψεις και αυτά που οραματίζεται. Η ύλη των αόρατων κόσμων είναι μία ουσία που πλάθεται δημιουργώντας μορφές που διαρκούν ένα χρονικό διάστημα και έπειτα διαλύονται.
Οι κοινοί άνθρωποι έχουμε μικρή ένταση στις ψυχολογικές και νοητικές μας δράσεις δημιουργώντας έτσι ασυνείδητα κάποια στοιχειακά πνεύματα που διαρκούν πολύ λίγο. Αυτά λέγονται σκεπτομορφές και περιφέρονται μέσα στην αύρα του δημιουργού τους και τον ακολουθούν, επηρεάζοντας τις επιλογές, τις σχέσεις και τη δημιουργία της εικόνας του κόσμου του.

Αν πριν ένα αιώνα μιλούσαμε σ΄ έναν επιστήμονα για την τηλεόραση ή το κινητό τηλέφωνο προφανώς θα έβαζε τα γέλια. Με την ίδια λογική σε κάποια χρόνια μπορεί να υπάρχουν μηχανήματα με τα οποία θα μπορούμε να δούμε μέσα σ΄ αυτούς τους άλλους κόσμους που ίσως τελικά να μην είναι πολύ μακριά από εμάς, ούτε τόσο «αόρατοι»

https://www.nea-acropoli-athens.gr/

----------------------------

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΑΟΡΑΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ

ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΣ - ΒΕΡΓΙΝΑ ΗΜΑΘΙΑΣ «Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ΠΗΓΑΙΝΕ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ»

«Νομίζω πως δεν έχω δοκιμάσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια αναστάτωση, ούτε και θα δοκιμάσω ποτέ άλλοτε». Ο 58χρονος αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος στέκεται συγκινημένος πάνω από τον λάκκο που έχει ανοίξει σε έναν από τους χαμηλούς λοφίσκους της περιοχής της Μεγάλης Τούμπας, που αποτελεί τμήμα της αρχαίας Βεργίνας, καθώς υποπτεύεται τι μπορεί να κρύβει. Βουτάει το τσαπάκι της ανασκαφής, απομακρύνει προσεκτικά το χώμα και αρχίζει να σκάβει με πείσμα το έδαφος. Ολόγυρα είναι μαζεμένοι οι συνεργάτες του.

Είναι 8 Νοεμβρίου του 1977 και η ομάδα παρακολουθεί συνεπαρμένη τον επικεφαλής, που τώρα έχει βρεθεί μπροστά σε έναν πέτρινο τοίχο νεκρικού δωματίου, το οποίο παραμένει σφραγισμένο επί 23 αιώνες. Με έκδηλη αγωνία περιμένουν να αποκαλυφθεί μπροστά στα μάτια τους ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα στην ιστορία της αρχαιολογίας.

«Η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει»

Μέσα από ένα άνοιγμα πλάτους 34 εκατοστών και μήκους λίγο περισσότερο από μισό μέτρο, κρατώντας ένα ηλεκτρικό φανάρι στο χέρι, ο Ανδρόνικος ρίχνει φως μέσα στον θάλαμο, ανακαλύπτοντας στο δάπεδο μια σπάνια συλλογή ασημένιων και χρυσών αντικειμένων. Πολύ κοντά στον τοίχο υπήρχε μια μαρμάρινη σαρκοφάγος. «Είχα βρει τον πρώτο ασύλητο μακεδονικό τάφο. Εκείνη τη στιγμή δεν ενδιαφερόμουν για τίποτε άλλο. […] Οπωσδήποτε, συλλογιζόμουν ότι μέσα στη σαρκοφάγο πρέπει να κρύβεται μια ωραία έκπληξη. Η μόνη δυσκολία που συναντήσαμε ήταν πως την ώρα που ανασηκώναμε το κάλυμμα είδαμε καθαρά πια το περιεχόμενο και έπρεπε να μπορέσουμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας, μόλο που τα μάτια μας είχαν θαμπωθεί απ’ αυτό που βλέπαμε και η καρδιά μας πήγαινε να σπάσει από συγκίνηση. Μέσα στη σαρκοφάγο υπήρχε μια ολόχρυση λάρνακα. Επάνω στο κάλυμμά της ένα επιβλητικό ανάγλυφο αστέρι με δεκάξι ακτίνες, και στο κέντρο του ένας ρόδακας», θα γράψει ο ίδιος γλαφυρά στο βιβλίο του Το χρονικό της Βεργίνας.

Τι περιείχε η ολόχρυση λάρνακα

Όλες οι επιφάνειες της ολόχρυσης λάρνακας ήταν διακοσμημένες με ρόδακες και φυτικά στοιχεία, ενώ τα πόδια της τελείωναν σε δάχτυλα λιονταριού. Με πολλή προσοχή και ακόμη περισσότερη συγκίνηση, ανασήκωσε αργά και θαρρείς τελετουργικά το κάλυμμα της σαρκοφάγου με το φανταχτερό αστέρι, πιάνοντάς το από τις δυο γωνίες της μπροστινής πλευράς. Όλοι περίμεναν ότι μέσα θα υπάρχουν απλώς τα καμένα οστά του νεκρού. «Όμως αυτό που αντικρίσαμε στο άνοιγμά της μας έκοψε για μιαν ακόμη φορά την ανάσα, θάμπωσε τα μάτια μας και μας πλημμύρισε δέος: πραγματικά, μέσα στη λάρνακα ήταν τοποθετημένα με τάξη το ένα επάνω στο άλλο, ως την κορφή του χρυσού κιβωτίου, τα καμένα οστά.

Ήταν πεντακάθαρα και δεν υπήρχε αμφιβολία πως προτού τοποθετηθούν εκεί είχαν πλυθεί με μεγάλη φροντίδα, πιθανότατα με κρασί. Αλλά το πιο απροσδόκητο θέαμα το έδινε ένα ολόχρυσο στεφάνι από φύλλα και καρπούς βελανιδιάς, που ήταν διπλωμένο και τοποθετημένο πάνω στα οστά (σ.σ. που είχαν γίνει μοβ από το ύφασμα που τα κάλυπτε). Ποτέ δεν είχα φανταστεί τέτοια ασύλληπτη εικόνα. Τα μάτια μου είχαν βουρκώσει από ένα άτοπον πάθος.

Για μια στιγμή ένιωσα πραγματικά ευτυχισμένος από το συναρπαστικό όνειρο που ζούσα μέρα μεσημέρι. Μπορώ να φέρω στη συνείδησή μου ολοκάθαρα την αντίδραση που δοκίμασα καθώς έλεγα μέσα μου: “Αν η υποψία που έχεις, πως ο τάφος ανήκει στον Φίλιππο, είναι αληθινή (και η χρυσή λάρνακα ερχόταν να ενισχύσει την ορθότητα αυτής της υποψίας), κράτησες στα χέρια σου τη λάρνακα με τα οστά του. Είναι απίστευτη και φοβερή μια τέτοια σκέψη, που μοιάζει εντελώς εξωπραγματική».

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί από την αγωνία

Εκείνη τη νύχτα του φθινοπώρου, όπως και όλες τις επόμενες, στάθηκε αδύνατον να κοιμηθεί ο Ανδρόνικος πάνω από δύο με τρεις ώρες. Γύρω στις δώδεκα τα μεσάνυχτα έπαιρνε το αυτοκίνητο και πήγαινε στο σημείο όπου βρέθηκε ο τάφος του βασιλιά των Μακεδόνων και πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Φιλίππου Β΄, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι οι φύλακες βρίσκονταν στη θέση τους. Το ίδιο έκανε και στις δύο και στις πέντε το πρωί. Η επίπονη και πολύχρονη έρευνα του καθηγητή κλασικής αρχαιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης είχε αποδώσει καρπούς. Διαβάζοντας χωρία του αρχαίου ιστορικού Πλουτάρχου, έψαχνε να βρει το σημείο στο οποίο πιθανόν να είχε ταφεί ο βασιλιάς των Μακεδόνων.

«Ζούσα μέρα και νύχτα το μεγάλο όνειρο. Έτρωγα με τα μάτια μου το χώμα της Τούμπας, ανέβαινα και κατέβαινα, πήγαινα κι ερχόμουν και πάσχιζα να μαντέψω το μυστικό της. Όχι με σχολαστικές παρατηρήσεις τυπικών στρωματογραφικών ενδείξεων, αλλά με μια σύνολη εκτίμηση όλων μαζί των εικόνων που μου έδινε», θα πει. Το μυαλό του δούλευε απεγνωσμένα· γι’ αυτό και έσκαβε σε διάφορα σημεία, δυστυχώς χωρίς επιτυχία στην αρχή. Όταν φάνηκε όμως το πρώτο παράξενο τοιχάριο, η χαρά του ήταν απερίγραπτη. «Το μόνο που έλεγα και ξανάλεγα ήταν πως πολύ μου αρέσει, πως είμαι περίεργος να δω τι είναι, πως κάτι παράξενο και ενδιαφέρον θα μας δώσει. Δεν ήξερα τι· ήταν αδύνατον .

Ανδρόνικος: «Το διάδημα που βρέθηκε μας πιστοποιεί ότι ο τάφος ανήκει σε Μακεδόνα βασιλιά»

Ολοκληρώνοντας τις ανακοινώσεις για τα όσα βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της αρχαιολογικής ανασκαφής στη Βεργίνα, ο καθηγητής Μανόλης Ανδρόνικος παραχώρησε συνέντευξη στην τότε κρατική τηλεόραση, λέγοντας μεταξύ άλλων τα εξής: «Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι ο κύριος τάφος είναι βασιλικός και ακόμη περισσότερο ότι ανήκει στον Φίλιππο Β΄. Όλον αυτό τον καιρό εγώ δεν είχα πει τίποτα, γιατί δεν είχα τις αποδείξεις παρά μόνο ενδείξεις. Για να καταλήξω στο συμπέρασμα, έπρεπε να ξεκινήσω από ορισμένα αναμφισβήτητα στοιχεία». 

O τάφος είναι βασιλικός. Και όταν λέω βασιλικός, εννοώ τάφος βασιλιά και όχι απλώς ενός μέλους της βασιλικής οικογένειας. Τα κυριότερο στοιχείο που μας έδωσε ο τάφος είναι το κυκλικό διάδημα (σ.σ. στέμμα) κυλινδρικής τομής από χρυσό και ασήμι. […] Αυτό έμπαινε στο κεφάλι, είναι αναμφισβήτητο. Το ίδιο περίπου σχήμα διαδήματος βρίσκουμε σε πορτρέτα ελληνιστικών βασιλέων, αλλά και σε αντίγραφα πορτρέτων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και τοιχογραφίες».

Ο Μανόλης Ανδρόνικος γεννήθηκε στην Προύσα στις 23 Οκτωβρίου 1919.

Πέθανε στη Θεσσαλονίκη στις 30 Μαρτίου 1992.

Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό all About History (11/2019) που κυκλοφορεί μια φορά το μήνα με το Εθνος της Κυριακής (απόσπασμα)

https://www.ethnos.gr/ 

https://el.wikipedia.org/Μανόλης Ανδρόνικος , https://el.wikipedia.org/Βεργίνα

ΤΟ ΕΛΛΗΝΟΠΟΥΛΟ - ΠΟΙΗΜΑ ΒΙΚΤΩΡΟΣ ΟΥΓΚΩ

Ο Βίκτωρ Ουγκώ (1802 - 1885) ήταν Φιλέλληνας και όπως έλεγε ο ίδιος «Η Μούσα που με εμπνέει να γράφω στίχους είναι η Ελλάς του Βύρωνος και του Ομήρου». 

Οι Έλληνες «Λόγιοι» του 19ου αι τον αγαπούσαν πολύ, τον αποκαλούσαν  «φίλο της Ελευθερίας» και μετέφραζαν το όνομά του «Νικίας Ούγος» ή «Νικηφόρος Ούγος» (από την λατινική λέξη Victoria = Νίκη).

Το ποίημα «L' Enfant» περιέχεται στην Ποιητική Συλλογή «Orientales» [=Ανατολικά], Ιούνιος 1828).

Το μετέφρασε ο Κωστής Παλαμάς (1885) (Άπαντα Κωστή Παλαμά, Τόμος ΙΑ΄ σελ.  290 - 291).

Τούρκοι διαβήκαν, χαλασμός, θάνατος πέρα ως πέρα.
Η Χίο, τ'όμορφο νησί, μαύρη απομένει ξέρα,
με τα κρασιά, με τα δεντρά
τ'αρχοντονήσι, που βουνά και σπίτια και λαγκάδια
και στο χορό τις λυγερές καμιά φορά τα βράδια
καθρέφτιζε μεσ' τα νερά.
Ερμιά παντού. Μα κοίταξε κι απάνου εκεί στο βράχο,
στου κάστρου τα χαλάσματα κάποιο παιδί μονάχο
κάθεται, σκύβει θλιβερά
το κεφαλάκι, στήριγμα και σκέπη του απομένει
μόνο μιαν άσπρη αγράμπελη σαν αυτό ξεχασμένη
μεσ'την αφάνταστη φθορά.
Φτωχό παιδί, που κάθεσαι ξυπόλυτο στις ράχες
για να μην κλαις λυπητερά, τι ΄θελες τάχα να 'χες
για να τα ιδώ τα θαλασσά
ματάκια σου ν'αστράψουνε, να ξαστερώσουν πάλι
και να σηκώσεις χαρωπά σαν πρώτα το κεφάλι
με τα μαλλάκια τα χρυσά;
Τι θέλεις άτυχο παιδί, τι θέλεις να σου δώσω
για να τα πλέξεις ξέγνοιαστα, για να τα καμαρώσω
ριχτά στους ώμους σου πλατιά
μαλλάκια που του ψαλιδιού δεν τάχει αγγίξει η κόψη
και σκόρπια στη δροσάτη σου τριγύρω γέρνουν όψη
και σαν την κλαίουσα την ιτιά;
Σαν τι μπορούσε να σου διώξει τάχα το μαράζι;
Μήπως το κρίνο απ' το Ιράν που του ματιού σου μοιάζει;
Μην ο καρπός απ'το δεντρί
που μεσ' στη μουσουλμανική παράδεισο φυτρώνει,
κι έν' άλογο χρόνια εκατό κι αν πιλαλάει, δε σώνει
μεσ'απ' τον ίσκιο του να βγει;
Μην το πουλί που κελαηδάει στο δάσος νύχτα μέρα
και με τη γλύκα του περνάει και ντέφι και φλογέρα;
Τι θες κι απ΄όλα τούτα τ' αγαθά;
Πες. Τ' άνθος, τον καρπό; Θες το πουλί;
Διαβάτη,
μου κράζει το Ελληνόπουλο με το γαλάζιο μάτι:
Βόλια, μπαρούτι θέλω. Να.

Απόδοση στα ελληνικά: Κωστής Παλαμάς

L'enfant

Les Turcs ont passé là. Tout est ruine et deuil.
Chio, l'île des vins, n'est plus qu'un sombre écueil,
Chio, qu'ombrageaient les charmilles,
Chio, qui dans les flots reflétait ses grands bois,
Ses coteaux, ses palais, et le soir quelquefois
Un choeur dansant de jeunes filles.
Tout est désert. Mais non ; seul près des murs noircis,
Un enfant aux yeux bleus, un enfant grec, assis,
Courbait sa tête humiliée ;
Il avait pour asile, il avait pour appui
Une blanche aubépine, une fleur, comme lui
Dans le grand ravage oubliée.
Ah ! pauvre enfant, pieds nus sur les rocs anguleux !
Hélas ! pour essuyer les pleurs de tes yeux bleus
Comme le ciel et comme l'onde,
Pour que dans leur azur, de larmes orageux,
Passe le vif éclair de la joie et des jeux,
Pour relever ta tète blonde,

Que veux-tu ? Bel enfant, que te faut-il donner
Pour rattacher gaîment et gaîment ramener
En boucles sur ta blanche épaule
Ces cheveux, qui du fer n'ont pas subi l'affront,
Et qui pleurent épars autour de ton beau front,
Comme les feuilles sur le saule ?
Qui pourrait dissiper tes chagrins nébuleux ?
Est-ce d'avoir ce lys, bleu comme tes yeux bleus,
Qui d'Iran borde le puits sombre ?
Ou le fruit du tuba, de cet arbre si grand,
Qu'un cheval au galop met, toujours en courant,
Cent ans à sortir de son ombre ?
Veux-tu, pour me sourire, un bel oiseau des bois,
Qui chante avec un chant plus doux que le hautbois,
Plus éclatant que les cymbales ?
Que veux-tu ? fleur, beau fruit, ou l'oiseau merveilleux ?
- Ami, dit l'enfant grec, dit l'enfant aux yeux bleus,
Je veux de la poudre et des balles. 

http://logotexnikesmikrografies.blogspot.com/ , http://users.sch.gr/

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ - ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 30 ΜΑΡΤΙΟΥ ΤΟΥ 1822 Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΧΙΟΥ

Εικόνα: Ο πίνακας «Η σφαγή της Χίου» του Ευγένιου Ντελακρουά 

Το γεγονός συνέβη 30 Μαρτίου του 1822. Είχε προηγηθεί ο ξεσηκωμός του νησιού στις 11 Μαρτίου 1822, με την απόβαση εκστρατευτικού σώματος Σαμιωτών. Οι Οθωμανοί (ντόπιοι και άλλοι που είχαν έλθει από την Ασία) κλείστηκαν αρχικά στο κάστρο. Στις 30 Μαρτίου έφθασε ο οθωμανικός στόλος ο οποίος έλυσε την πολιορκία και άρχισε τη σφαγή του ελληνικού πληθυσμού με τη συμμετοχή και άτακτων μουσουλμάνων που κατέφθαναν από τις ακτές της Μ. Ασίας με κάθε είδους πλεούμενο.

Η είδηση της σφαγής της Χίου συγκλόνισε την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, η στάση της οποίας μεταστράφηκε απέναντι στην ελληνική επανάσταση και πλέον υπήρξε θετική. Μετά το γεγονός αυτό το φιλελληνικό κίνημα φούντωσε και σημαντικός αριθμός Ευρωπαίων φιλελλήνων έσπευσαν στην επαναστατημένη Ελλάδα για να ενισχύσουν τα ελληνικά στρατιωτικά σώματα. Σημαντική επιρροή άσκησε το γεγονός σε Ευρωπαίους καλλιτέχνες. Εμπνευσμένος από την σφαγή της Χίου ο Ευγένιος Ντελακρουά ζωγράφισε τον ομώνυμο πίνακα που εκτέθηκε στο Παρίσι και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση της γαλλικής κοινής γνώμης για τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων.

Η εκδίκηση του Κανάρη

Εικόνα: Η πυρπόληση της τουρκικής ναυαρχίδας από τον Κανάρη (πίνακας του Νικηφόρου Λύτρα) 

Ο Κωνσταντίνος Κανάρης από τα Ψαρά και ο Ανδρέας Πιπίνος από την Ύδρα κατόρθωσαν με τα πυρπολικά τους να μπουν μέσα στο λιμάνι της Χίου, τη νύχτα της 6ης Ιουνίου (1822), όταν οι Τούρκοι γιόρταζαν το Μπαϊράμ και συμποσίαζαν στα πλοία τους. Ο ναύαρχος Καρά Αλής είχε καλέσει στη ναυαρχίδα τους αξιωματικούς του στόλου για ολονύχτιο γλέντι.

Ο Κανάρης κατόρθωσε να γαντζώσει το πυρπολικό του στη ναυαρχίδα και να του βάλει φωτιά. Το πυρπολικό του Κανάρη μετέδωσε τη φωτιά στη ναυαρχίδα και γρήγορα πήρε φωτιά η μπαρουταποθήκη της, τινάζοντας τη ναυαρχίδα στον αέρα. 2.000 Τούρκοι βρήκαν το θάνατο μεταξύ των οποίων και ο ίδιος ο αρχηγός του στόλου, ο Καρά Αλή, ο οποίος χτυπημένος από ένα καμένο κομμάτι καταρτιού μπήκε σε μία βάρκα και ξεψύχησε μόλις έφτασε στην ακτή. Το κατόρθωμα αυτό ενθουσίασε την Ελλάδα και όλο τον κόσμο και ενέπνευσε πολλούς σημαντικούς ξένους λογοτέχνες.

https://el.wikipedia.org/

ΤΑ ΚΡΗΤΟΜΥΚΗΝΑΪΚΑ ΚΑΛΛΥΝΤΙΚΑ

Μινωικές και μυκηναϊκές βιομηχανίες καλλυντικών, αρωματοποιοί και αλοιφοποιοί, ελαιώδεις κρέμες, μυροδοχεία, επεξεργασία πρώτων υλών και εξαγωγή αρωμάτων στην ανατολική Μεσόγειο. 

Μια από τις πιο ανθηρές μινωικές βιομηχανίες, ήταν η παραγωγή και η εξαγωγή καλλυντικών σε όλη την ανατολική Μεσόγειο. Καλλυντικά προσώπου, αρώματα, αλοιφές και ψιμύθια, εξάγονταν από τη μινωική Κρήτη προς τη Συρία, τη Φοινίκη και την Αίγυπτο. Τα προϊόντα αυτά τα έβαζαν σε ειδικά μυροδοχεία, δηλαδή ψευδόστομους αμφορείς, ληκύθια, φλασκιά, αγγεία από υαλόμαζα και φαγεντιανή, φιαλίδια από άργιλο και, κυρίως από αλάβαστρο.

Τα αρχαιότερα στοιχεία για την περιποίηση του προσώπου ανάγονται στην πρώιμη περίοδο της εποχής του χαλκού και αναφέρονται στους κατοίκους του αιγαιακού χώρου. Οι Κυκλαδίτες φρόντιζαν ιδιαίτερα για τον καλλωπισμό τους. Σε πολλούς πρώιμους κυκλαδικούς τάφους βρέθηκαν λίθινες παλέτες, στις οποίες έτριβαν ψιμύθια, όπως επίσης και μικροσκοπικά αγγεία, όπου τα φύλαγαν. Για το μινωικό και μυκηναϊκό χώρο, τις ενδείξεις για τη χρησιμοποίηση καλλυντικών μας δίνουν αγγεία χρήσιμα για την αποθήκευση και τη μεταφορά τους, όπως επίσης και η ύπαρξη εργαστηρίων αρωματοποιίας στην Πύλο, στις Μυκήνες και στο ανάκτορο της Ζάκρου.

Οι Μινωίτες χρησιμοποιούσαν κυρίως δύο ψιμύθια, τον πράσινο μαλαχίτη, με τον οποίο χρωμάτιζαν τα βλέφαρα, και τον μαύρο γαληνίτη, με τον οποίο άλειφαν τα φρύδια και τις βλεφαρίδες, μακραίνοντάς τες προς τα έξω, έτσι που να φαίνονται τα μάτια πιο μεγάλα και πιο λαμπερά. Τα ψιμύθια αυτά ωστόσο ξεκίνησαν σαν φάρμακα για τις αρρώστιες των ματιών και οι ενδείξεις που βρέθηκαν, στα ειδικό δοχεία όπου φυλάγονταν, επιτρέπουν να παρακολουθήσουμε τη βαθμιαία μεταβολή τους, ώσπου να φτάσουν να αποβλέπουν στον καλλωπισμό του προσώπου. Ετσι, ενώ πρώτα υπήρχαν συχνές ενδείξεις, όπως «καλό για την όραση» ή «για να σταματήσει το αιμάτωμα», αργότερα παρουσιάζονταν εκφράσεις όπως «μπαίνει στα βλέφαρα και στις βλεφαρίδες». Σιγά σιγά, η αιθάλη, τα καμένα φλούδια αμύγδαλου και το διοξείδιο του μαγγανίου άρχισαν να εκτοπίζουν το γαληνίτη και το μαλαχίτη. 

Οι τοιχογραφίες  μας βεβαιώνουν με τον καλύτερο τρόπο, ότι οι Μινωίτισσες και οι Μυκηναίες χρησιμοποιούσαν τα καλλυντικά αυτά κατά κόρον. Χείλια, μαγούλα, νύχια, λοβοί των αφτιών βάφονταν συνήθως έντονα κόκκινα. Τα μάτια και οι βλεφαρίδες διαγράφονταν, κι αυτά έντονα, με μαύρο περίγραμμα από παχύ χρώμα που τα μεγάλωνε και τα έκανε πιο εκφραστικά. Είναι σίγουρη εδώ η χρησιμοποίηση του μαλαχίτη και του γαληνίτη, η χρήση των οποίων συνεχίστηκε σε πολύ κατοπινές εποχές.

Τα βλέφαρα της λεγόμενης «Παριζιάνας» της Κνωσού, είναι βαμμένα στην άκρη τους με μαύρο χρώμα, πράγμα που της μεγαλώνει καταπληκτικά τα μάτια. Το κόκκινο που είναι απλωμένο με πινέλο στα χείλη της, ήταν φτιαγμένο από κάποια ύλη χρωστικής προέλευσης (αιματίτης, κιννάβαρι ή μίνιο), διαλυμένη σε κάποια ελαιώδη ουσία. 

Τα κείμενα της Γραμμικής Β δίνουν πολλές πληροφορίες για τη χρήση και διανομή του λαδιού της ελιάς στην τελευταία φάση της εποχής του χαλκού. Φαίνεται πως παρακλάδι αυτής της βιοτεχνίας λαδιού ήταν η παραγωγή αρωματικών λαδιών. Πινακίδες με πληροφορίες για αρωματικό έλαια έχουμε από την Κνωσό και από την Πύλο. Τα αρωματικά έλαια παρασκευάζονταν από πολλά φυτά, όπως δείχνουν τα επίθετα «pakowe»-σφακόεν (από ελελίφασκο, φασκομηλιά), «wodowe»-ροδόεν (ροδέλαιο) και «kuparowe» κυπαιρόεν-(από κύπειρο).

Από τα λογιστικά κείμενα αντλούμε ακόμα μερικές πληροφορίες για πρόσωπα που είχαν αναλάβει μέσα στα ανάκτορα τη σχετική επεξεργασία των καλλυντικών όπως, αυτοί δηλαδή που κατασκεύαζαν τις αλοιφές και τα αρώματα. Πληροφορίες για τέτοιους επαγγελματίες δίνουν πινακίδες της Πύλου, που διασώζουν τα ονόματα δύο αρωματοποιών, του Θυέστη και του Ευμήδη. Από πινακίδες της Κνωσού, των Μυκηνών και της Πύλου έχουμε καταλόγους πρώτων υλών, που χωρίς άλλο χρησιμοποιούσαν μαζί με το λάδι για να κατασκευάσουν τα αρώματα και τις αλοιφές. Ανάμεσά τους αναφέρονται ο κορίανδρος, το κύμινο, η μίνθη, ο ελελίφασκος, το κρασί και το μέλι. Τα δυο τελευταία, όσο και αν μας παραξενεύει ίσως η χρησιμοποίησή τους στην κατασκευή αλοιφών και αρωμάτων, αναφέρονται σε τέτοια ακριβώς χρήση στο έργο του Θεόφραστου «Περί οσμών», όπου επίσης περιγράφονται τα υλικά που χρησιμοποιούνταν κατά τους ιστορικούς χρόνους για αλοιφές και αρώματα, καθώς και οι μέθοδοι της παρασκευής τους. 

Ενδιαφέρουσα είναι ακόμα η μαρτυρία του ίδιου συγγραφέα, ότι μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν διάφορα μέρη των φυτών (λουλούδια, καρποί, φύλλα, βλαστοί, φλούδια).

Πληροφορίες σχετικές με τις μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν για την εξαγωγή των αρωμάτων από τα φυτά δεν έχουμε, όμως είναι πολύ πιθανό ότι οι πιο απλές από τις αρχαίες μεθόδους χρησιμοποιήθηκαν και στην ύστερη εποχή του χαλκού. Ενιαία μέθοδος για την εξαγωγή των αιθέριων ελαίων δε θα μπορούσε να υπάρχει, αφού τα φυσικά αρώματα συναντιούνται είτε σε ένα μόνο μέρος των φυτών είτε σε πολλά. Κυρίως βγαίνουν από τα λουλούδια (τριαντάφυλλο, γιασεμί) αλλά και από τα βλαστάρια (μοσχοκάρφια), από λουλούδια και φύλλα (λεβάντα, μέντα), από ρίζες (ίρις, κύπειρο), από σπόρους (μάραθο, γλυκάνισο). 

Η συχνή αναφορά του ελαιόλαδου στις πινακίδες, μαζί με άλλα αρωματικά συστατικά, δείχνει ότι το λάδι ήταν η περισσότερο χρησιμοποιούμενη ουσία στην παρασκευή των αρωμάτων. Σχετική πινακίδα από την Πύλο αναφέρει ότι στον αρωματοποιό Θυέστη δόθηκε ποσότητα αρωματικών υλών για να τις βράσει και να παρασκευάσει αλοιφή. Φαίνεται πως για την παραγωγή αρωμάτων από τους αλοιφοποιούς χρησιμοποιήθηκε κυρίως η εκχύλιση, εν θερμώ ή εν ψυχρώ, στην οποία αναφέρεται ο Θεόφραστος στο «Περί Οσμών» έργο του. 

Σε ενδεικτικές αναφορές του παραπάνω έργου, που συνηγορούν στην ιστορική πορεία της αρχαιοελληνικής βιομηχανίας καλλυντικών, διαβάζουμε σχετικά: «Η σύνθεση και η παρασκευή των μύρων έχει στόχο να διατηρηθούν κατά κάποιο τρόπο οι οσμές, γι αυτό και προστίθενται (οι αρωματικές ουσίες) στο λάδι, επειδή αυτό διατηρείται για πάρα πολλά χρόνια...Όλα (τα έλαια) στύβονται με πύρωση, ενώ μερικά προσλαμβάνουν τις κύριες οσμές ψυχρά και χωρίς πύρωση...Για το κάθε μύρο προσθέτουν τα ταιριαστά αρωματικά, για παράδειγμα, για την κύπρο καρδάμωμο και ασπάλαθο, αφού τα μουσκέψουν πρώτα σε μυρωδάτο κρασί...Η παρασκευή της κύπρου είναι παραπλήσια με του ρόδινου μύρου...Όλα τα μύρα παρασκευάζονται, άλλα από άνθη, άλλα από φύλλα, άλλα από κλώνους, άλλα από ρίζες, άλλα από ξύλο, άλλα από καρπούς και άλλα από ρετσίνι...Από τα άνθη, άλλα έχουν τις ιδιότητές τους όταν είναι χλωρά, όπως το ρόδο, ενώ άλλα αφού ξεραθούν, όπως ο κρόκος και το νυχάκι...Τις φύσεις και τις δυνάμεις, λοιπόν, των αρωματικών ουσιών με βάση αυτά πρέπει να μελετήσουμε...Η ένωση και η ανάμειξη των αρωματικών ουσιών δεν είναι καθορισμένη…Τα μύρα από άνθη φτάνουν συνήθως στην ύψιστη ακμή τους μετά από δίμηνο, ενώ αλλοιώνονται πάνω στο χρόνο» (Θεόφραστος «Περί Οσμών» V-14, V-22, V-25, VI-27, VII-34, IX-37, IX-39 και αλλού).

https://www.nea-acropoli-athens.gr/

ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΜΑΣ...

Το παράδοξο των καιρών μας είναι πως έχουμε υψηλότερα κτίρια, αλλά ηθική χαμηλότερη, πιο φαρδείς δρόμους, αλλά πιο στενούς ορίζοντες.
Ξοδεύουμε περισσότερα, αλλά έχουμε λιγότερα, αγοράζουμε περισσότερα, αλλά χαιρόμαστε λιγότερο.
Έχουμε μεγαλύτερα σπίτια και πιο μικρές οικογένειες, περισσότερες ανέσεις αλλά λιγότερο χρόνο.

Περισσότερη μόρφωση και γνώση αλλά λιγότερη κρίση, περισσότερους ειδικούς και ακόμη περισσότερα προβλήματα, περισσότερα φάρμακα αλλά λιγότερη υγεία. Πίνουμε πολύ, καπνίζουμε πολύ, ξοδεύουμε απερίσκεπτα, χαμογελάμε λιγότερο, οδηγούμε πολύ γρήγορα, θυμώνουμε περισσότερο, ξυπνάμε κουρασμένοι, βλέπουμε πολύ τηλεόραση και διαλογιζόμαστε πολύ λίγο έως και καθόλου.

Πολλαπλασιάσαμε τις ιδιοκτησίες μας αλλά μειώσαμε τις αξίες. Μιλάμε πολύ, αγαπάμε λιγότερο και μισούμε συχνά. Μάθαμε πως να κερδίζουμε τα προς το ζην αλλά όχι πως να ζούμε. Προσθέσαμε χρόνια στην ζωή μας αλλά όχι ζωή στα χρόνια. Κατακτήσαμε τον εξωτερικό χώρο αλλά όχι τον “εσωτερικό”. Δημιουργήσαμε μεγαλύτερα πράγματα αλλά όχι καλύτερα. Έχουμε κατακτήσει το άτομο αλλά όχι τις προκαταλήψεις. Προσχεδιάζουμε περισσότερα, αλλά πραγματοποιούμε λιγότερα. Κατασκευάζουμε μεγαλύτερους και πιο ισχυρούς υπολογιστές για να περιέχουν περισσότερες πληροφορίες, αλλά επικοινωνούμε όλο και λιγότερο.

Είναι οι καιροί της ηθικής που πετιέται στα σκουπίδια, του σεξ για μια νύκτα, των παχύσαρκων σωμάτων και των χαπιών που κάνουν τα πάντα...  

Είναι οι καιροί όπου πολλά φαίνονται και υπάρχουν στην “βιτρίνα αλλά το μαγαζί είναι άδειο”. 

Θυμήσου να αφιερώσεις χρόνο με τα πρόσωπα που αξίζουν, τώρα, γιατί δεν θα υπάρχουν για πάντα. Θυμήσου να πεις μια ευγενική κουβέντα σε κάποιον που σε αναζητά με δέος. Θυμήσου να αγκαλιάσεις με ζεστασιά το πρόσωπο που βρίσκεται δίπλα σου, γιατί είναι ο μοναδικός/η που αξίζει, και δεν κοστίζει τίποτα.

Είναι οι καιροί των fast food και της αργής χώνεψης, μεγάλων ανθρώπων και μικρών χαρακτήρων, των μεγάλων κερδών και των φτωχών σχέσεων Αυτοί είναι οι καιροί των διπλών μισθών και των περισσότερων χωρισμών, σπίτια πιο όμορφα αλλά διαλυμένες οικογένειες. Αυτοί είναι οι καιροί των γρήγορων ταξιδιών, της χαμένης ηθικής, των σχέσεων μιας νύχτας.

Μια αγαθοεργή πράξη μπορεί να γιατρέψει πληγές που προέρχονται από τα βάθη της ψυχής.

Αφιέρωσε χρόνο στους ανθρώπους, αφιέρωσε χρόνο στον διάλογο, και αφιέρωσε χρόνο για να μοιραστείς όμορφες σκέψεις του νου και συναισθήματα της καρδιάς.

Και να θυμάσαι πάντα …η ζωή δεν μετριέται από το πόσες αναπνοές παίρνουμε αλλά από τις στιγμές που μας τις αφαιρούν. George Carlin https://www.nea-acropoli-athens.gr/

--------------------------------------------------

Πάμε μια βόλτα στις Όμορφες Μέρες που δεν γυρίζουν πίσω. Ήρθα ξανά κοντά σου σε Μουσική Γιάννη Σπανού και Στίχους: Κώστα Ασημακόπουλου, με τον Δάκη, από την Ελληνική ταινία: Όμορφες Μέρες του Κώστα Ασημακόπουλου (1970) NektariosR

Ολόκληρη η ταινία εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=n8z3eIqui-0

----------------------

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΟΔΟΣ; (Σείριος)

Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ (Σείριος)

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ  (Σείριος)

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ - Η ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ

 ΑΦΙΕΡΩΜΑ: TO ΞΥΠΝΗΜΑ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ

Λεπτομέρεια ερυθρόμορφου χου (τελετουργικό αγγείο) με σκηνή από τη γιορτή των Ανθεστηρίων. Σπάνια παράσταση όπου εικονίζεται ένας πατέρας να βάζει το παιδί του στην κούνια. Έργο του Ζωγράφου της Ερέτριας. Από το Κορωπί Αττικής (περί το 430 π.Χ.). Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, αρ. ευρ. ΒΣ 0319. Φωτογραφία: Σπήλιος Πίστας © Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού / Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων 

Κάθε χρόνο στις αρχές Μαρτίου οι Αρχαίοι Έλληνες γιόρταζαν επί τρεις μέρες την αναγέννηση της φύσης προς τιμήν του Λιμναίου Διονύσου και του Χθόνιου Ερμή, κάνοντας ταυτόχρονα ανάκληση στις ψυχές των νεκρών.

Οι Αρχαίοι Έλληνες την αφιέρωναν στον Διόνυσο και γινόταν τον μήνα Ανθεστηριώνα. Η γιορτή διαρκούσε τρεις ημέρες και συμβόλιζε την αναγέννηση της φύσης και το ξύπνημα των νεκρών. Ήταν ένα μεγάλο συμπόσιο στο οποίο τηρούνταν παλιά παραδοσιακά έθιμα, επικρατούσε εύθυμη ατμόσφαιρα, ενώ στο γλέντι συμμετείχαν και παιδιά.

Όπως και στο Πάσχα των ορθόδοξων χριστιανών, τα Ανθεστήρια κινούνταν ανάμεσα σε δύο άκρα: την άκρατη χαρά για τη ζωή και τη βαθιά θλίψη για τον θάνατο. Ήταν μια γιορτή αφιερωμένη στη φύση, στα λουλούδια και στο κρασί, μια ευκαιρία για γλέντι και για να πάρουν δώρα τα μικρά παιδιά. Συγχρόνως, οι Αρχαίοι Αθηναίοι πίστευαν ότι τις πρώτες μέρες των Ανθεστηρίων τα πνεύματα των νεκρών επέστρεφαν και κυκλοφορούσαν μέσα στην πόλη και με το τέλος των εορτασμών έπρεπε να τα απωθήσουν πάλι στον Κάτω Κόσμο.

Τα Ανθεστήρια κινούνταν ανάμεσα σε δύο άκρα: την άκρατη χαρά για τη ζωή και τη βαθιά θλίψη για τον θάνατο. Ήταν μια γιορτή αφιερωμένη στη φύση, στα λουλούδια και στο κρασί, μια ευκαιρία για γλέντι και για να πάρουν δώρα τα μικρά παιδιά.

Η πρώτη μέρα της γιορτής ονομαζόταν Πιθοίγια, γιατί τότε άνοιγαν τους πίθους με το καινούργιο κρασί. Πρόσφεραν από αυτό πρώτα στον θεό Διόνυσο, στο εν Λίμναις ιερό του στην Αθήνα, που βρισκόταν κάπου νοτίως της Ακρόπολης, ίσως κοντά στον Ιλισό. Το ιερό λειτουργούσε μόνον αυτήν τη μέρα του χρόνου και καμία άλλη. Η συγκεκριμένη, όπως και η επόμενη, ήταν απόλυτη αργία για όλους τους Αθηναίους, ακόμη και για τους δούλους, και σε κάθε αθηναϊκό σπίτι οργανωνόταν από ένα μεγάλο συμπόσιο.

Τα Ανθεστήρια της Αλεξανδρούπολης, 1970 

Η δεύτερη ήταν η κύρια μέρα της γιορτής και ονομαζόταν Χοές. Αυτήν τη μέρα οι Αθηναίοι χρησιμοποιούσαν στο εορταστικό οικογενειακό συμπόσιο ένα πολύ χαρακτηριστικό μικρό αγγείο, μια μικρή οινοχόη, που έφερε την ονομασία «χους». Καθένας είχε τον δικό του χουν και ήταν ίδιος σε μέγεθος για όλους. Επάνω στα αγγεία αυτά σώζονται παραστάσεις που προσφέρουν πολυτιμότατες πληροφορίες τόσο για τον εορτασμό των Ανθεστηρίων όσο και, κυρίως, για τη ζωή των παιδιών. Κι αυτό γιατί τη δεύτερη μέρα των Ανθεστηρίων, κατά το έθιμο, στο οικογενειακό συμπόσιο λάμβαναν μέρος για πρώτη φορά τα νέα μέλη κάθε οικογένειας, τα τρίχρονα παιδιά, στα οποία οι μεγάλοι χάριζαν το δικό τους κανατάκι. Έτσι, συχνότατα αυτά τα κανατάκια διακοσμούνταν με παραστάσεις που εικονίζουν παιδιά σε διάφορες δραστηριότητες. Είναι χαρακτηριστικό, και συγκινητικό, ότι όταν ένα παιδάκι πέθαινε πριν γιορτάσει τα πρώτα του επίσημα Ανθεστήρια, οι δικοί του έβαζαν συνήθως μαζί του στον τάφο τον χουν που δεν πρόλαβε να χρησιμοποιήσει.

Το συμπόσιο της δεύτερης μέρας των Ανθεστηρίων γινόταν σε κλίμα περίσκεψης. Υπήρχαν, βέβαια, στεφάνια με άνθη και κρασί, ενώ διοργανωνόταν πλούσιο γεύμα, ακόμη και διαγωνισμοί οινοποσίας, χωρίς όμως μουσική και χορό – το δείπνο γινόταν σιωπηλά. Το βράδυ της δεύτερης μέρας, μετά το τέλος του συμποσίου, όλοι οι Αθηναίοι κατευθύνονταν εν πομπή υπό το φως των δαυλών στο ιερό του Διονύσου εν Λίμναις για να του αφιερώσουν τα άνθινα στεφάνια και τις χοές τους – αυτό θα ήταν ένα πραγματικά αξιοθαύμαστο θέαμα. Οι χοές και τα στεφάνια των λουλουδιών παραδίδονταν στην ιέρεια του Διονύσου, που ήταν η σύζυγος του Άρχοντα Βασιλέα της πόλης, η Βασίλισσα ή Βασιλίννα, και μαζί με δεκατέσσερις σεβάσμιες Αθηναίες λειτουργούσαν για την ημέρα εκείνη το ιερό. 

Η τρίτη μέρα των Ανθεστηρίων ονομαζόταν Χύτροι. Η ονομασία οφείλεται στις πήλινες χύτρες μέσα στις οποίες μαγείρευαν διάφορα δημητριακά και όσπρια, τα κόλλυβα για τις ψυχές των νεκρών, που αφιέρωναν στον Χθόνιο Ερμή την ημέρα αυτή. 

Με την εορτή των Ανθεστηρίων σχετίζεται μια ενδιαφέρουσα παροιμιώδης φράση: «Θύραζε Κάρες, ουκ έτ' Ανθεστήρια», δηλαδή «έξω από εδώ Κάρες, δεν είναι ακόμα Ανθεστήρια». Δεν είναι σαφές πώς ακριβώς προέκυψε η φράση, αν για παράδειγμα με τη λέξη Κάρες εννοούνταν οι Κάρες μέτοικοι ή οι ψυχές (κήρες) των νεκρών που έπρεπε να επιστρέψουν στον Κάτω Κόσμο με το τέλος της γιορτής. Πάντως, κατέληξε να χρησιμοποιείται σαν το νεοελληνικό «δεν είναι κάθε μέρα τ' Αϊ-Γιαννιού».

Ανθεστήρια Έδεσσας 

-----------------

Ανθεστήρια Καλαμάτας Καλαμάτα (30-04-1962) 

-------------------------

 Ανθεστήρια Αλεξανδρουπόλεως 

Δείτε επίσης: Τα Ανθεστήρια της Αλεξανδρουπόλεως. | LiFO (Εικόνες)

https://www.lifo.gr/

-----------------------

Τα Ανθεστήρια

ΑΝΟΙΞΙΑΤΙΚΕΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ

Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΠΕΡΣΕΦΟΝΗΣ