«Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΨΥΧΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΥΠΑΡΚΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΕΣ ΤΟΥ ΥΛΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»

Η Κβαντική Φυσική έχει αποδείξει ότι το σύμπαν είναι κβαντικό και ο άνθρωπος, ως μέρος του, είναι κβαντικό ον. Η ψυχή του ανθρώπου είναι κβαντική ουσία, εκπορευόμενη από τον παγκόσμιο δημιουργό του σύμπαντος, τον Αιθέρα, προικισμένη με τα χαρίσματα της αιωνιότητας και της αθανασίας.

Ο Ρωμαίος ποιητής Οβίδιος (-43 με +17), επηρεασμένος από τον Έλληνα φιλόσοφο Εμπεδοκλή (-495 με -435), ο οποίος δίδασκε ότι: «το σώμα είναι επίγειο και η ψυχή ανήκει στους ουρανούς», γράφει: «Και ενώ όλα τα πλάσματα κοιτάζουν με τα μάτια τους υποταγμένα στην προγονική τους Γη, η φύση ζητά από τον άνθρωπο να περπατήσει όρθιος, παρατηρώντας τον ουρανό, από όπου ήρθε η ψυχή του και που κατευθύνει όλες τις ελπίδες του».

Στην εποχή μας, σύμφωνα με την Κβαντική Φυσική και τις έρευνες των Κέντρων Ψυχικών Ερευνών, έχει γίνει βεβαιότητα ότι: «ο πνευματικός και ψυχικός κόσμος είναι υπαρκτές οντότητες και πιο πραγματικές από αυτές του υλικού κόσμου».

Πηγή: Γεράσιμος Καλογεράκης, από το βιβλίο του ΑΙΘΕΡΑΣ, σελ. 250, εκδ. Δίον, πρώτη έκδοση 2021 Θεσσαλονίκη.

ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΧΟΧΡΩΜΑΤΑ

 

QuietMindAudio - Relaxing Music by Nicolas Vantas

Η ΚΟΡΗ ΤΩΝ ΑΙΓΩΝ

Αιγές, ο τόπος των κατσικιών, η βασιλική μητρόπολη των Μακεδόνων, για τριακόσια χρόνια λίκνο της δυναστείας που έδωσε στην Οικουμένη τον Μεγαλέξανδρο, στα χρόνια του Φιλίππου Β΄ έγινε η καρδιά της Ελλάδας, το εκκολαπτήριο των σπόρων που κάρπισαν έναν νέο Κόσμο.

Εκπληκτικοί θησαυροί, μοναδικά αριστουργήματα τέχνης, ζωγραφική που προοιωνίζεται τις εξελίξεις των αιώνων, η γέννηση της ρεαλιστικής απεικόνισης της ανθρώπινης μορφής, το πρώτο μνημειώδες περιστύλιο, αρχέτυπο σχήμα που θα σφραγίσει την εικόνα του δημόσιου χώρου της Οικουμένης, όλα αυτά μας φανερώθηκαν στη γη των Αιγών.

Εδώ και χρόνια αναζητώ το 'σχήμα' της πόλης και πάντα έρχεται στο νου μου πέρα από τη λάμψη του χρυσού η ίδια εικόνα: το αυστηρό πρόσωπο της Κόρης με το μυστικό χαμόγελο (-480). Χώμα, νερό και φωτιά από την πατρώα γη, άγγιγμα ντόπιου τεχνίτη, η αινιγματική μορφή συντρόφεψε στο ύστατο ταξίδι την βασίλισσα του Αλέξανδρου Α΄, του Μακεδόνα που έδωσε στους Αθηναίους την ξυλεία για τον νικηφόρο στόλο της Σαλαμίνας, του βασιλιά που γιόρτασε τις νίκες του στήνοντας χρυσά αγάλματά του στα πανελλήνια ιερά και έκανε του Μακεδόνες κυρίαρχους στη γη που πήρε από αυτούς το όνομά της.

Angeliki Kottaridi

https://ellinondiktyo.blogspot.com/

ΕΙΣ ΔΕΛΦΙΝΙΟ ΑΠΟΛΛΩΝΑ

Ο Ναός του Απόλλωνα

Στην κορυφή του λόφου της Κολώνας στην Αίγινα, υπήρχε ο περίπτερος ναός του Απόλλωνα, του -6ου αι. (-500 με -520). Ο ναός ήταν περίστυλος 12×6 και από αυτόν σώζεται σήμερα μόνο μια κολώνα ύψους 8 μ. που ανήκει στον οπισθόδομο του ναού. Τα αετώματα του ναού ήταν από παριανό μάρμαρο και απεικόνιζαν αμαζονομαχίες. 

Ο Απόλλωνας ονομαζόταν και Δελφίνιος και λατρευόταν ιδιαίτερα από τους Αιγινήτες οι οποίοι μάλιστα αντικατέστησαν στο νόμισμά τους τη χελώνα με το Δελφίνι.
Νότια του ναού υπήρχε προπύλιο και δύο μικρά ορθογώνια κτίσματα, ανατολικά ο βωμός, νοτιοανατολικά ο ναός της Αρτέμιδος, δυτικά ένα κυκλικό κτήριο και βόρεια ορθογώνιο κτήριο του οποίου σώζονται τα θεμέλια.

Ο Απόλλων, πέρα από θεός του φωτός και της μουσικής είναι και θαλάσσιος θεός, προστάτης των ναυτιλλομένων, καλούμενος Δελφίνιος ή Δελφίν και λατρευόμενος ως Δελφίνιος Απόλλων. Οι θαλασσοπόροι τον ικέτευαν και του ζητούσαν καλό καιρό και του έκαναν σπονδές. Γι’ αυτό από τη Μ. Ασία ως τη Μασσαλία σε νησιά και ακρωτήρια υπήρχαν ναοί του Απόλλωνα.

https://kleonikikleio.wordpress.com/

ΔΙΑ-ΣΤΗΜΙΚΗ ΟΜΗΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Η Τηθύς Tethys) είναι ο πέμπτος μεγαλύτερος φυσικός δορυφόρος του πλανήτη Κρόνου και ανακαλύφθηκε από τον Τζιοβάνι Ντομένικο Κασίνι στις 21 Μαρτίου 1684. Η Τηθύς έχει μέση διάμετρο 1.066 χιλιόμετρα και απέχει από τον πλανήτη Κρόνο 294.619 χλμ.
Η Τηθύς  αποτελείται σχεδόν εξ’ ολοκλήρου από πάγο την παγωμένη επιφάνειά της διακρίνονται πολλοί κρατήρες. Ο μεγαλύτερος κρατήρας της βρίσκεται στο δυτικό της ημισφαίριο, ονομάζεται ΟΔΥΣΣΕΑΣ και έχει διάμετρο 400 χιλιόμετρα. Ο κρατήρας αυτός μοιάζει σαν ένα μεγάλο μάτι που εποπτεύει από ψηλά. Εντυπωσιακό είναι τα όρη που σχηματίστηκαν στον κρατήρα , που ονομάζονται τα όρη της Σχερίας.

Ένα άλλο εντυπωσιακό χαρακτηριστικό της επιφάνειάς της είναι το «ΧΑΣΜΑ ΤΗΣ ΙΘΑΚΗΣ», ένα φαράγγι πλάτους εκατό χιλιομέτρων και βάθους πέντε, που διατρέχει τα 3/4 της περιφέρειας της Τηθύος (περίπου 2.000 χιλιόμετρα).

Η NASA έστειλε το ρομποτικό διαστημικό σκάφος Cassini, για να ερευνήσει την ασυνήθιστη επιφάνεια του φεγγαριού  του Κρόνου. Στο διάχυτα λευκό χρώμα της Τηθύος πιστεύεται ότι δημιουργείται από σωματίδια φρέσκου πάγου, που συνεχώς αποθέτονται πάνω στο φεγγάρι από τα παγωμένα δαχτυλίδια του Κρόνου και από σωματίδια από το φεγγάρι του Κρόνου Εγκέλαδος.

Το Cassini–Huygens ξεκίνησε  το ταξίδι του στις 15 Οκτωβρίου 1997 και, μετά από ένα μακρύ διαπλανητικό ταξίδι, τέθηκε σε τροχιά γύρω από τον Κρόνο την 1η Ιουλίου 2004. Στις 25 Δεκεμβρίου 2004, το Huygens  αποχωρίστηκε από το κυρίως σώμα του Cassini και στη συνέχεια, έφθασε στο δορυφόρο του Κρόνου, Τιτάνα στις 14 Ιανουαρίου 2005, όπου εισχώρησε στην ατμόσφαιρα του Τιτάνα, και προσεδαφίστηκε στέλνοντας πληροφορίες πίσω στη Γη .

Το Cassini είναι το πρώτο διαστημόπλοιο που τίθεται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Κρόνο και το τέταρτο που επισκέπτεται τον Κρόνο. Η αποστολή παρατάθηκε το 2010 και συνεχίζει μέχρι σήμερα, όπου τέλος το 2017 θα κλείσει 20 χρόνια.

«Άνθρωποι και Τόποι από την ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ».

Η λίστα με τα ονόματα από περιοχές του Κρόνιου δορυφόρου Τηθύς, όπως έχουν επίσημα υιοθετηθεί από τη Διεθνή Αστρονομική Ένωση:

Αχιλλέας, Αιήτης, Αίας, Αλκίνοος, Αμφίνομος, Αντίκλεια, Αντίνοος, Αρετή, Κίρκη, Δημόδοκος, Διομήδης, Δόλιος, Ελπήνωρ, Ευάνθης, Εύμαιος, Ευπείθης, Ευρύκλεια, Ευρύλοχος, Ευρύμαχος, Άλιος, Ερμιόνη, Ικάριος, Ηρούς, Ιθάκης Χάσμα, Λαέρτης, Λεόκριτος, Λευκοθέα, Μάρων, Μήδων, Μελάνθιος, Μέντωρ, Ναύβολος, Ναυσικά, Νηλέας, Νέστωρ, Οδυσσεύς,Ένωψ, Ωγυγίας Φάσμα, Ορμενός, Πηνελόπη, Περίβοια, Φήμιος, Φιλήτιος, Πολυκάστη, Πολύφημος, Ποσειδών, Ρηξήνωρ.

https://kleonikikleio.wordpress.com/

Η ΠΟΛΗ ΕΝΝΕΑ ΟΔΟΙ Η ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΑΜΦΙΠΟΛΗ

Όπως μας πληροφορεί σχετικά ο Θουκυδίδης:

«Τη θέση αυτή, όπου είναι τώρα η πόλη, δοκίμασε παλαιότερα να την αποικίσει και ο Αρισταγόρας ο Μιλήσιος, τότε που τον καταδίωκε ο βασιλιάς Δαρείος, αλλά εκδιώχθηκε από τους Ηδώνες· έπειτα, ύστερα από τριάντα δύο χρόνια οι Αθηναίοι έστειλαν δέκα χιλιάδες εποίκους και δικούς τους και από άλλες πόλεις εθελοντές, οι οποίοι εξολοθρεύτηκαν στον Δραβήσκο από τους Θράκες (-465). Και ύστερα από είκοσι εννέα χρόνια, το (-437/6), οι Αθηναίοι ήλθαν ξανά με αρχηγό για την ίδρυση αποικίας τον Άγνωνα του Νικίου, έδιωξαν τους Ηδώνες και έχτισαν την πόλη στη θέση που πρωτύτερα ονομαζόταν Εννέα Οδοί. Βάση για την επιχείρηση είχαν την Ηιώνα, το εμπορικό λιμάνι τους στο στόμιο του ποταμού, σε απόσταση είκοσι πέντε σταδίωνα από την τωρινή πόλη που ο Άγνων την ονόμασε Αμφίπολη, διότι καθώς ο Στρυμόνας την περιβρέχει και από τις δύο πλευρές σχηματίζοντας αγκώνα, έχτισε μακρύ τείχος από ένα σημείο του ποταμού σε ένα άλλο και ίδρυσε την πόλη, περίβλεπτη από τη θάλασσα και από την στεριά».

Το -357 η πόλη ανακαταλήφθηκε από τον Φίλιππο, τον πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, εκδιώκοντας τους Αθηναίους. Γενόμενη τότε μέρος του Βασιλείου των Μακεδόνων η πόλη αποδόθηκε στους πρότερους κατοίκους της τους Ηδωνούς.

Η περιοχή αποτελεί σημαντικό πέρασμα από την δύση στην ανατολή. Σε αυτή κατέληγαν στην αρχαιότητα οι «Εννέα Οδοί». 

Οι 6 κύριοι δρόμοι ερχόταν από την μεριά του Παγγαίου ( Πιερίας, Ηδωνίδος) και οι 3 από την αντίθετη πλευρά της Μακεδονίας (Βισαλτίας, Ευκαρπίας, Χαλκιδικής). 
Τριγύρω υπήρχαν γνωστές αρχαίες πόλεις, όπως Άργιλος, Όλυνθος και Ήιων. Tα κοιτάσματα χρυσού στο Παγγαίο και τα νομισματοκοπεία στα ορυχεία, εξασφάλιζαν πλούτο και ευημερία.

Σήμερα η περιοχή είναι κατάσπαρτη από ιστορικά μνημεία. 

Η λίμνη Κερκινίτις (του αχινού) έχει αποξηρανθεί και μετατράπηκε σε εύφορη πεδιάδα. 

https://amfipolinews.blogspot.com/ , https://el.wikipedia.org/

--------------------------

Σείριος: Για όσους δεν γνωρίζουν, η Λίμνη Κερκινίτις, ή Κερκινίτιδα Λίμνη που αναφέρει ο Αρριανός στο έργο του «Αλεξάνδρου Ανάβασις», είναι η αποξηραμένη Λίμνη του Αχινού Σερρών.

Δεν πρέπει να την συγχέουμε με την Λίμνη Κερκίνη που ξέρουμε σήμερα στα βόρεια του Νομού Σερρών, η όποια είναι μια τεχνητή λίμνη που σχηματίστηκε το 1932.

Η Λίμνη Κερκινίτις λοιπόν ήταν μια τεράστια λίμνη που την χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Μακεδόνες ως ναύσταθμο. Την διέσχιζε ο Στρυμόνας Ποταμός ο οποίος τότε ήταν πλωτός και ήταν η δίοδος που ένωνε την Κερκινίτιδα λίμνη/λιμάνι με την θάλασσα. Το μεγάλο προτέρημα του λιμανιού μέσα στην Λίμνη Κερκινίτιδα, ήταν η αορατότητα του από την θάλασσα.

------------------------------

ΟΙ ΛΑΚΕΔΑΙΜΟΝΙΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΒΡΑΣΙΔΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΕ ΤΟΝ ΚΛΕΩΝΑ, ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΑΚΟ ΠΟΛΕΜΟ. 

Ο ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΒΡΑΣΙΔΑ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ 

ΦΥΛΛΙΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΦΩΝ

Η αττική τραγωδία είναι το ευγενικότερο προϊόν  

που έσωσε να δημιουργήσει ο άνθρωπος στον πλανήτη, 

σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του...                            

Δ. Λιαντίνης

Η αττική τραγωδία δημιουργήθηκε μέσα από μύθους, σαν αυτόν που συντελέστηκαν στη γη του αγνού Στρυμόνα. Έναν μύθο που θα σας τον διηγηθώ αμέσως τώρα.

"Λόγος μέν ἐστ᾽ ἀρχαῖος ἀνθρώπων φανείς,
ὡς οὐκ ἂν αἰῶν᾽ ἐκμάθοις βροτῶν, πρὶν ἂν
θάνῃ τις, οὔτ᾽ εἰ χρηστὸς οὔτ᾽ εἴ τῳ κακός·"

Έτσι ξεκινά ο Σοφοκλής της τραγωδία του Τραχίνιαι, που πάει να πει στην νέα απόδοση, πως 

"υπάρχει ένας λόγος αρχαίος των Ελλήνων, πως των ανθρώπων τη ζωή, προτού κανείς πεθάνει, καλή αν ήταν η κακή, να γνωρίσεις δεν μπορείς."

Και η ιστορία μας ξεκινά μέσα στην κοιλιά του Τρωικού αλόγου. Εκεί μαζί με τον Διομήδη, τον Οδυσσέα και τον Μενέλαο, ήταν στριμωγμένα και τα πιο γενναία παλικάρια των Αχαιών. Ένας από αυτούς ήταν και ο Δημοφών από την Αθήνα, γιος του ίδιου του ήρωα Θησέα και της Φαίδρας. Το όνομά του Δημοφών σημαίνει Δημοφόων =  δήμος (τόπος, λαός) + φόως (φως, λάμψη), "το φως του λαού, αυτός που φωτίζει το λαό του". Ο Δημοφών είχε στο πλάι του τον αδερφό του τον Ακάμα. Στην Τροία τους οδήγησε ένα κοινό μυστικό. Όταν το βράδυ άνοιξε η καταπακτή και βγήκαν οι αντρόκαρδοι Αχαιοί από το ξύλινο άλογο, έτρεξαν στην πύλη του Ιλίου, την άνοιξαν και μέσα ξεχύθηκε ο στρατός του Αγαμέμνονα. 

Εικόνα: Τα αδέρφια Δημοφών και Ακάμας ελευθερώνουν την γιαγιά τους Αίθρα. 

Κραυγές και φωτιές και λεηλασία, μα τα δυο αδέρφια δεν έπαιρναν τίποτε, δεν ήθελαν κάτι να τους βαραίνει τα χέρια, είχαν τα μάτια καρφωμένα στις γυναίκες, ώσπου μέσα στις φωτιές και στο πλήθος, αναγνώρισαν το πρόσωπο που λαχταρούσαν. Ήταν η Αίθρα, η γιαγιά τους. Την είχε απαγάγει ο Πάρης, όταν κλέφτηκε με την Ελένη. Την Αίθρα την είχαν πάει στο παλάτι της Ελένης οι Διόσκουροι. Τα δυο παλικάρια δεν πήραν κανένα άλλο λάφυρο από την Τροία. Μόνο την γιαγιά τους. Τέτοια συμφωνία έκαμαν. 

Έτσι ο Δημοφών πήρε τον δρόμο του γυρισμού για την Αθήνα. Στον δρόμο της επιστροφής πέρασε από την χώρα των Οδομαντών, οι οποίοι εξουσίαζαν την πεδιάδα ανατολικά του Στρυμόνα. Εκεί τον φιλοξένησε η εικοσάχρονη Φυλλίδα, κόρη του βασιλιά τους του Σίθωνα. Ήταν κεραυνοβόλος ο έρωτας των βασιλόπουλων. Λένε πως έκαναν δυο παιδιά μαζί και πως μέσα στην εύφορη πεδιάδα, βασίλευαν από τους πρόποδες του Παγγαίου, μέχρι εκείνους του Μενοίκιου όρους.

Ως που μια μέρα ήρθε μια είδηση για τον Δημοφώντα, πως ο θρόνος στην Αθήνα άδειασε και πως θα έπρεπε να βασιλέψει. Κρύος ιδρώτας έλουσε την όμορφη Φυλλίδα, ως που ο Δημοφών της έδωσε όρκο, πως θα γυρίσει σε ένα μήνα ότι και αν του τύχει. Θα φροντίσει να δοθεί με ασφάλεια για την πατρίδα του ο θρόνος αλλού και αυτός θα γυρίσει για να βασιλέψει μαζί με την όμορφη γυναίκα του, σε τούτον τον τόπο. Η Φυλλίδα του έδωσε να έχει μαζί του ένα κουτί, που το ζήτησε όμως να το ανοίξει μόνο εάν αποφάσιζε να μην γυρίσει πίσω. Ήταν της ίδιας της Ρέας το παράξενο τούτο το δώρο.

Μα στο δρόμο έπιασε φουρτούνα, από εκείνες που ο θυμωμένος Ποσειδώνας μετά τα Τρωικά έστελνε σε όλους τους Αχαιούς, με πρώτο τον Οδυσσέα. Έτσι το καράβι του Δημοφώντα έφτασε στην Κύπρο. Οι μέρες περνούσαν και ο ήλιος έδυσε 29 φορές στο όρος Δύσωρον, που σχηματίζει εκείνες τις τραχιές μα και μεγαλοπρεπείς δύσεις του ήλιου. Τέτοιες που κάνουν το άλγος του νόστου, να γίνεται βαρύτερο στο στήθος των ερωτευμένων. Την τριακοστή μέρα που ήταν και η τελευταία από την διορία που έδωσε ο ίδιος ο Δημοφών στον εαυτό του, η βασιλοπούλα, πήρε παράλληλα τον Στρυμόνα και έφτασε μέχρι την θάλασσα. 

Μάταια περίμενε ως που την έπιασε η νυχτιά. Κανένα πλοίο δεν φάνηκε στον κόλπο του Στρυμόνα. Πήρε τον δρόμο του γυρισμού, διανυκτερεύοντας στην πρώτη πόλη του βασιλείου της μετά την θάλασσα. Εννέα οδούς την ονόμαζαν την πόλη και η Φυλλίδα έδωσε εννέα κατάρες στους Αθηναίους, μέσα στην απέραντη θλίψη. Δεν άντεξε όμως η ερωτευμένη νέα να γυρίσει στο παλάτι της. Την βρήκαν το πρωί, να είναι μία ξεραμένη αμυγδαλιά. Άλλοι είπαν πως πέθανε από θλίψη, άλλη πως κρεμάστηκε στην ίδια την αμυγδαλιά αυτή. Οι θεοί όμως την μεταμόρφωσαν και την ίδια σε αμυγδαλιά. Από την κορφή των εννέα οδών, να αγναντεύει από τη μια την θάλασσα, μήπως και γυρίσει ο αγαπημένος της, από την άλλη να θωρεί το βασίλειο που άφησε. 

Ο Δημοφών όμως δεν ξέχασε ποτέ την υπόσχεση για την αγαπημένη του. Έτσι αν και άργησε επέστρεψε στο βασίλειό τους. Στις Εννέα οδούς όμως τον μήνυσαν τα κακά μαντάτα. Έτρεξε τότε και αγκάλιασε με τέτοια ορμή την ξερή αμυγδαλιά που εκείνη έβγαλε ξανά φύλλα. Μέσα στην θλίψη του ο Δημοφών θέλησε να δει τι είχε το κουτί που του έδωσε η αγαπημένη, μόλο που εκείνη του είπε να το ανοίξει, μόνο αν αποφάσιζε να μην γυρίσει πίσω. Μόλις άνοιξε το κουτί, ενώ ήταν καβάλα πάνω στο περήφανο Θρακιώτικο άλογό του, εκείνο αφιονίστηκε και τον έριξε πάνω στο ίδιο του το σπαθί.

Οι Οδόμαντες προς τιμήν της βασίλισσάς τους, ονόμασαν όλον εκείνον τον τόπο ανατολικά του νομού τους, Φυλλίς, και ακόμα και σήμερα εκείνη η επαρχία ονομάζεται επαρχία Φυλλίδος. 

Λένε πως η πρώτη από τις εννέα κατάρες της Φυλλίδας ήταν η αυτοκτονία της Αίθρας, μόλις έμαθε για τον θάνατο του εγγονού της. Μα οι ιστορικοί στο μέλλον, το είδαν καθαρά. Εκείνον τον τόπο που τον έλεγαν Εννέα οδούς, οι Αθηναίοι τον εποίκησαν μετά από αιώνες και τον ονόμασαν Αμφίπολη. Εννέα φορές ηττήθηκαν εκεί οι Αθηναίοι σε πόλεμο. Από του πελταστές του Δράβησκου με τους δέκα χιλιάδες νεκρούς, μέχρι την συντριβή και τον θάνατο του Κλέωνα και ως που η Αμφίπολη χάρισε την νίκη του Πελοποννησιακού πολέμου στην Σπάρτη, οδηγώντας την μεγάλη Αθήνα σε παρακμή.

Ο Δημοφών έδωσε όρκο στους θεούς, για κάτι που δεν ήξερε ότι θα μπορέσει να εκτελέσει, αντί να δώσει μία φρόνιμη απάντηση και να ζητήσει από την όμορφη γυναίκα του υπομονή και πίστη, στα μέτρα των θνητών. Έτσι όπως κλείνει ο Σοφοκλής την τραγωδία Αντιγόνη, θα κλείσω και εγώ τούτο τον μύθο που σας διηγήθηκα:

Η φρόνηση στην ευτυχία είναι το πιο σημαντικό.

Πρέπει στους θεούς ασέβεια να μην δείχνουμε.

Πάντα τα μεγάλα λόγια των θνητών

με μεγάλες συμφορές θα πληρώνονται, 

έτσι που στο πέρασμα του χρόνου

θα διδάσκουν την φρόνηση. 

http://emmanouilpapas.blogspot.com/2014/09/3.html

---------------------------

Όπως μαρτυρεί και ο Ηρόδοτος το τμήμα μεταξύ του όρους Παγγαίου και των ποταμών Αγγίτη και Στρυμόνα ονομαζόταν «Φυλλίς».

«Η δε γη αύτη η περί το Παγγαίον όρος καλείται Φυλλίς, κατατείνουσα τα μεν προς εσπέρην επί ποταμόν Αγγίτην εκδίδοντα εις τον Στρυμόνα, τα δε προς μεσημβρίην τείνουσα ες αυτόν τον Στρυμόνα».

H Φυλλίδα μετέπειτα αποτέλεσε επαρχία του Νομού Σερρών. Στο ανατολικό άκρο του Νομού, ανάμεσα στο Μενοίκιο και το Παγγαίο όρος με Πρωτεύουσα τη Νέα Ζίχνη.

---------------------------

Η ονομασία της κωμοπόλεως Ροδολείβος προήλθε κατά την παράδοση από το ότι η Φυλλίς κόρη του βασιλιά Σιθώνος αλείφετο με ροδόσταγμα, εκχύλισμα από ρόδα (τριαντάφυλλα) που άφθονα φύονταν εκεί.

Ρόδα εκατόφυλλα καλλιεργούνταν στο αρχαίο Ροδολείβος (περιοχή Παγγαίου - Φιλίππων). Κι έχουν συνδέσει την ύπαρξη τους με πολλές εκφάνσεις της ζωής των αρχαίων κατοίκων της περιοχής. Τα ρόδα του Παγγαίου συνδέθηκαν με ήθη και έθιμα λατρευτικά, τελετουργικά (το ρόδο συμβολίζει τον ήλιο και ο ήλιος είχε στην κορυφή του Παγγαίου πανάρχαιο Ιερό.

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ 2022

 Η πρώτη επίσημη ημέρα του καλοκαιριού και η μεγαλύτερη μέρα για το 2022.

 Τρίτη 21 Ιουνίου το θερινό ηλιοστάσιο. 

ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ - ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΘΕΡΟΥΣ και λίγα λόγια εξ αφορμής.

ΠΟΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ;

ΤΟ ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ ΚΑΙ Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΚΛΗΔΟΝΑ - ΠΑΝΑΡΧΑΙΟΝ ΕΘΙΜΟΝ - ΛΑΤΡΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ - "έθη Ελληνικά τε και Εθνικά"

21 ΙΟΥΝΙΟΥ - TO ΘΕΡΙΝΟ ΗΛΙΟΣΤΑΣΙΟ

ΔΕΛΦΟΙ & «Φ»

Ο ΣΤΡΥΜΟΝΑΣ & Ο ΡΗΣΟΣ, ΤΟ ΤΡΙΣΕΓΓΟΝΟ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΑ, ΤΟΥ ΓΕΝΑΡΧΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

Ο θεός Στρυμόνας όπως θα μας γράψει στην θεογονία ο Ησίοδος, ο αγνός Στρυμόνας όπως θα μας γράψει ο Αισχύλος, που ρέει πλάι στις κιθάρες του Παγγαίου, στο ηγάθεον Νυσήιον, στο Νύσιο πεδίο, το Συλέως Πεδίον... ο θεός  Στρυμόνας που είναι ο πατέρας της μιας από τις νύμφες που έπαιζαν μαζί με την Περσεφόνη εκείνη την τρομερή μέρα.

Είναι πατέρας της Ροδόπης. Μα και όλος ο "κάτω Στρυμόνας" αποκαλείται "χορός των Νυμφών".

Την Ροδόπη την απέκτησε σμίγοντας με την μούσα Ευτέρπη, με την μούσα της μουσικής. Η Ροδόπη θα έχει και δύο αδέρφια. Δυο βασιλόπουλα της Θράκης. Τον Όλυνθο και τον Ρήσο. Και αν δεν ξέρουμε τον Ρήσο, είναι γιατί δεν κατέχουμε επαρκώς την ελληνική θρησκευτική παράδοση. Η θρησκευτική παράδοση του έθνους μας, είχε τον Ήρωα σε ένα επίπεδο ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους. Η κάθε πόλη είχε τον Ήρωα προστάτη της, η κάθε συντεχνία επίσης, αλλά και οι γειτονιές, οι οικογένειες, υπήρχε ο τειχοφύλακας.

Ο σοφιστής Φιλόστρατος ο νεότερος, που πέρασε από τη Θράκη, τον τρίτο ή τέταρτο αιώνα, απόρησε με τις τιμές που ετύχαινε από τους Θράκες ο αφηρωισμένος πια Ρήσος, και τιμώνταν σαν γιατρός, θεός του κυνηγιού, των αλόγων, των στρατιωτών και σαν αλεξίκακος γενικότερα. Αλλά και οι Αθηναίοι και μετά οι Σπαρτιάτες στην Αμφίπολη είχαν τον Ρήσο για προστάτη Ήρωα. Τον μυθικό Ρήσο, μέσα από την ελληνική ποίηση τον συναντάμε πρώτη φορά στην Ιλιάδα. 

Από την πεδιάδα των Σερρών ταξιδεύει στην Τροία για να πολεμήσει στο πλευρό των Τρώων μα δεν προλαβαίνει. Φτάνει βράδυ και πέφτει να κοιμηθεί. Στο στρατόπεδο των Τρώων, περνάνε κρυφά ο Οδυσσέας με τον Διομήδη και ο δεύτερος τον σκοτώνει την ώρα που κοιμάται. Περισσότερα θα μάθουμε από την σωμένη τραγωδία η οποία αποδίδεται στον Ευριπίδη και η οποία έχει το όνομα Ρήσος.

Πρώτα από όλα ξεκαθαρίζεται η καταγωγή του:

 "Απ' τους ανέμους δερνόμενος
τους παγερούς της Θράκης και της Παιονίας"
"Τριγύρω από το Παγγαίο
και τους Παιόνιους κάμπους" 

Αλλά μέσα από την τραγωδία η οποία μας μεταφέρει τον μύθο του Ήρωα, μαθαίνουμε ενδιαφέροντες πτυχές τόσο του μύθου, όσο και της λατρείας που τύγχανε στον τόπο του. Μιλάει η μούσα μητέρα του και λέει:

"Μετά, όταν σε γέννησα ντρεπόμουν τις αδερφές μου που ήμουν χωρίς άντρα και σε πήρα και σε άφησα στα στροβιλιζόμενα ύδατα του πατέρα σου. Και ο Στρυμόνας δεν σε έδωσε σε ανθρώπινα χέρια να μεγαλώσεις αλλά σε ανάθρεψαν οι κόρες των πηγών. Και έγινες βασιλιάς της Θράκης, πρώτος ανάμεσα σε όλους τους άνδρες, παιδί μου."

Υπογραμμίζω πως ο Στρυμόνας έδωσε τον Ρήσο στις Νύμφες για να τον αναθρέψουν και επανέρχομαι στον κάτω Στρυμόνα που είναι χορός Νυμφών, στις Νύμφες που παίζουν μαζί με την Περσεφόνη στο Νύσιο πεδίο (που Νυσίο ονομάζεται εκ των Νυσηίδων, οι οποίες είναι οι νύμφες που ανέθρεψαν τον Διόνυσο). Γεμάτη με Νύμφες (με πολλές ονομασίες όπως για παράδειγμα στα Δαρνακοχώρια τις ονομάζουν καλότκες) είναι και η σύγχρονη λαϊκή παράδοση στον τόπο αυτό.

Μόνο που πριν κλείσω τούτο το κείμενο, θα ήθελα να σας γράψω και κάτι που δεν το έχουν προσέξει πολλοί ερευνητές, μα σίγουρα το ήξεραν πολύ καλά οι Έλληνες και προς τούτο ίσως και το μεγάλο ενδιαφέρον και η λατρεία στον Ρήσο. Ο Ρήσος που λέτε, σύμφωνα με τον Όμηρο σαν ανθρώπινη και όχι θεϊκή καταγωγή (θεϊκή καταγωγή από τον πατέρα του Στρυμόνα), ήταν γιος του Ηιονέα, ο οποίος ήταν γιος του Μάγνητα. Και εδώ είναι το μυστικό μας. Ο Μάγνης είναι ένα από τα έξι παιδιά του Αιόλου και της Εναρέτης. Όχι του Αιόλου, του θεού των ανέμων, μα του Αίολου του Θεσσαλού, του γιου του Έλληνα! Ο παππούς του Ρήσου, ήταν εγγονός του ίδιου του Έλληνα! Ο Ρήσος είναι τρισέγγονο του Έλληνα, του γενάρχη των Ελλήνων!

http://emmanouilpapas.blogspot.com/2014/09/1.html

Εικόνα 1: Το ιερό "της Νύμφης" το οποίο βρίσκεται έξω από το βόρειο τείχος της Αμφίπολης, λίγα μέτρα από την βόρεια πύλη.
Στο κέντρο διακρίνουμε το βυθισμένο πιθάρι.

Εικόνα 2: Ο Διομήδης εξοντώνει τον Ρήσο στον ύπνο του. 

ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ Η ΑΙΩΝΙΑ ΤΙΜΩΡΙΑ ΣΤΟΝ ΑΔΗ;

Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα 

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία. Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας. Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Η Δήμητρα Λιάτσα είναι συγγραφεύς των βιβλίων: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.

Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ

Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ

Ομήρου Οδύσσεια: ΕΔΩ

Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ

Ομηρικός Κύκλος

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΜΕ ΕΝΣΥΝΑΙΣΘΗΣΗ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΥΝ ΤΑ ΨΕΜΑΤΑ

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι δεν μπορούν να αντέξουν την υποκρισία και δεν τους αρέσουν τα ψέματα. Έχουν ισχυρή διαίσθηση και μεγάλη ικανότητα να αντιλαμβάνονται την ψυχική κατάσταση του άλλου.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είναι σε θέση να καταλαβαίνουν μηνύματα που συνήθως δε γίνονται αντιληπτά από άλλους και μπορούν ακόμη να διακρίνουν εάν ένα άτομο λέει ψέμα ή όχι.

Από την άποψη της ψυχολογίας, οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι προικισμένοι με ένα είδος συναισθηματικής νοημοσύνης. Όσοι έχουν ενσυναίσθηση είναι άτομα πιο εσωστρεφή και συναισθηματικά και επηρεάζονται πολύ από την ενέργεια των ανθρώπων που βρίσκονται γύρω τους. Η έννοια της ενσυναίσθησης περιγράφει ουσιαστικά, σύμφωνα με τη σύγχρονη νευροψυχολογία, την αινιγματική ικανότητά μας να μοιραζόμαστε από κοινού και να βιώνουμε σε πρώτο πρόσωπο τα συναισθήματα ενός τρίτου προσώπου.

Ίσως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ευαίσθητοι άνθρωποι είναι συχνά ευάλωτοι στην παρουσία άλλων και αισθάνονται άβολα δίπλα σε ένα ψεύτικο και υποκριτικό πρόσωπο, φτάνοντας πολλές φορές σε σημείο να βιώνουν άγχος, ζάλη και πονοκεφάλους.

Ποιες είναι οι συνήθεις εκείνων που έχουν ενσυναίθηση:

Δεν τους αρέσουν οι ταινίες τρόμου
Δεν τους αρέσει το πλήθος
Μερικοί αναπτύσσουν πανικό
Αγαπούν τα ζώα και τα παιδιά

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι προσπαθούν να βοηθήσουν τους άλλους, αλλά δεν είναι ευάλωτοι όπως θα νομίζουν κάποιοι, καθώς καταφέρνουν να ελέγχουν τα συναισθήματά τους. Μπορούν να αισθανθούν όταν ένα άτομο έχει κακές προθέσεις, αλλά δεν επηρεάζονται συναισθηματικά.

https://jenny.gr/

Ρωμιοί 1800 χρόνια - ΤΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ CONSTITUTIO ANTONINIANA

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Lucius Septimius Bassianus που αργότερα ονομάστηκε Marcus Aurelius Antoninus και Marcus Aurelius Severus Antoninus έζησε από τον Απρίλιο του 188 μ.Χ. μέχρι τον Απρίλιο του 217 μ. Χ.. Γιος του Septimius Severus, έμεινε στην ιστορία πιο γνωστός με το παρατσούκλι Καρακάλλας [Caracalla], εξ αιτίας της κουκούλας που φορούσε και την έκανε μόδα στη Ρωμαική αυτοκρατορία. Κυβέρνησε από το 211 μέχρι το 217, οπότε δολοφονήθηκε από έναν άνδρα της προσωπικής του ασφάλειας.

Το 212 μ.Χ. έξέδωσε το περιβόητο διάταγμα Constitutio Antoniniana δίνοντας σε όλους τους ελεύθερους άνδρες της Αυτοκρατορίας τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη.

"In orbe Romano qui sunt, ex constitutione imperatoris Antonini cives Romani effecti sunt"

(Ad Edictum Aedilis Curulis, 22, in Justinian, Digest, 1.5.17)

Ο ιστορικός Cassius Dio (Historiae Romanae, 77.9) μας δίνει μία αναφορά.

Η δεύτερη πηγή είναι από κάποιον πάπυρο που βρέθηκε στην Αίγυπτο, με αρκετά δυσανάγνωστα ή φθαρμένα γράμματα.

[Αὐτοκράτωρ Καῖσαρ Μά]ρκος Αὐρήλι̣[ος Σεουῆρος] Ἀντωνῖνο[ς] Ε[ὐσεβὴ]ς λέγει•
[ ]η μᾶλλον αν[ ] [τὰ]ς αἰτίας καὶ το[ὺς] λ[ογι]σμοὺ[ς] [ ] [θ]εοῖς [τοῖ]ς ἀθ[αν]άτοις εὐχαριστήσαιμι, ὅτι τῆ[ς] τοιαύτη[ς] [ ]ησμε συ[νετ]ήρησαν. τοιγ[α]ροῦν νομίζω [ο]ὕτω με [ ]ως δύ[ν]ασθαι τῇ μεγαλειότητι αὐτῶν τὸ ἱκανὸν ποι[εῖν] [ὁσ]άκις ἐὰν ὑ[π]εισέλθ[ωσ]ιν εἰς τοὺς ἐμοὺς ἀν[θρ]ώπους [ ]ν θεῶν συνει[σ]ενέγ[κοι]μι. δίδωμι τοῖς συνάπα[σιν] [ ] [κατὰ τ]ὴν οἰκουμένην π[ολιτ]είαν Ῥωμαίων, μένοντος [ ]άτων̣, χωρ[ὶς] τῶν [δε]δειτικίων. ὀ[φ]είλει γὰρ τὸ [ ]νειν πάντα α[ ]α ἤδη κ[α]ὶ τῇ νίκῃ ἐνπεριει[ληφ]αγμα [ ]λώσει [τὴν] μεγαλειότητα [το]ῦ Ῥωμα[ί ] [ ] περὶ τοὺς [ ]υς γεγενῆσθα[ι] ᾗπερ δ[ ] [ ]αλειφ[ ]ων τῶ[ν ἑ]κάστης [ ]ητω[ ] [ ]ος[ ] [ ]θη[ ] [ ]ολω[ ] [ ]το [ ]α [ ]νελλη [ ]μω [ ]υπο [ ]κυ [ ]ιειη [ ]οιεσαν [ ]εγδια [ ] [ ]ος.

Ο πάπυρος Gissensis 40

Έχοντας δεινά οικονομικά και θέλοντας να μαζέψει χρήματα για νέες εκστρατείες, έδωσε σε όλους τους ελεύθερους άνδρες της Αυτοκρατορίας τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη.

Έτσι βρέθηκαν όλοι να οφείλουν φόρους, όπως ακριβώς και οι μέχρι τότε Ρωμαίοι πολίτες.
Τον ίδιο καιρό υποτίμησε το νόμισμα κατά 25% [μειώνοντας την ποσότητα του περιεχόμενου αργύρου] και έτσι μπόρεσε να πληρώσει τους στρατιώτες που υπέφεραν απλήρωτοι για καιρό.

Εμείς, απ' ότι φαίνεται, χαρήκαμε πολύ που πήραμε τότε τον τίτλο του Ρωμαίου πολίτη, άσχετα από τις επιπτώσεις και με υπερηφάνεια αυτοονομαστήκαμε Ρωμιοί.

Δεν ξέρω, 1800 χρόνια μετά, αν έχει ανακληθεί το Constitutio Antoniniana, το όνομα και το αντίστοιχο καμάρι όμως δεν μας έλειψε ακόμα και στην "αριστερή" ποίηση [Ρωμιοσύνη κλπ].

Πηγή: http://dimitristsokakis.blogspot.com/2011/08/1800.html

ΛΙΒΑΝΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟ: ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ

Ο Λιβάνιος ήταν ένας από τους λίγους εθνικούς διανοούμενους που βγήκαν ζωντανοί από τις σφαγές της δεκαετίας του 370. Χάρις στο κύρος του και την ανοχή που απολάμβανε επί τρεις δεκαετίες (μιας και ως φιλόλογος, ήταν πολύτιμος δάσκαλος για τους νεαρούς χριστιανούς), ο Λιβάνιος κατά κάποιον τρόπο, είχε το ένα πόδι χωμένο στην πόρτα εμποδίζοντας την εξουσία να του την κλείσει κατάμουτρα. Εξαντλεί λοιπόν όλα τα περιθώρια ανοχής, που όπως διαπιστώνει κανείς είναι πολύ στενά: Δεν του μένει παρά να καταφύγει σε δικονομικά επιχειρήματα αλλά και να επισημάνει στον θρησκόληπτο Θεοδόσιο ότι είναι προς το οικονομικό του συμφέρον να αφήσει απείραχτους τους ελληνικούς ναούς, ότι τα αγάλματα χάρη στην αισθητική τους αξία δεν θα ‘πρεπε να καταστραφούν, ότι ένας ναός μπορεί να στεγάσει μία δημόσια υπηρεσία, ότι οι εθνικοί είναι δουλευτάδες και παράγουν πλούτο, ενώ οι χριστιανοί είναι κηφήνες και κοινωνικά παράσιτα. 

Όμως «εις μάτην», όπως έγραψε ο ιστορικός Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος: 

«Εις μάτην ο περιώνυμος σοφιστής Λιβάνιος επ’ ελπίδι του να συγκινήση την ψυχήν του Θεοδοσίου, περιέγραψε τα παθήματα του αρχαίου θρησκεύματος… Η φωνή αύτου δεν εισηκούσθη και το έργον της καταστροφής εξηκολούθησε»… 

ΛΙΒΑΝΙΟΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟ: ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΑΩΝ

(απόσπασμα)

Βέβαια, εσύ ο ίδιος δεν έδωσες διαταγή να κλείσουν οι ναοί και δεν απαγόρεψες ούτε την είσοδο σε ναούς, ούτε το ιερό πυρ των ναών, ούτε το λιβάνι, ούτε τις προσφορές άλλων θυμιαμάτων σε ναούς και βωμούς. Όμως, εκείνα τα μαυροφορεμένα υποκείμενα, που τρώνε περισσότερο κι από τους ελέφαντες και κατεβάζοντας αμέτρητα ποτήρια, παρενοχλούν τους άλλους που συνοδεύουν το πιοτό τους με τραγούδια, αυτοί που συγκαλύπτουν τις επιδόσεις τους στο φαγοπότι με μια τεχνητή χλωμάδα του προσώπου. Αυτοί, ενώ ο νόμος παραμένει σε ισχύ, ορμούν πάνω στους ναούς κρατώντας ξύλα και πέτρες και σίδερα, και μερικές φορές χωρίς αυτά, με χέρια και πόδια.

Ακολουθεί η εκ του ασφαλούς λεηλασία, το γκρέμισμα της στέγης, η κατεδάφιση των τοίχων, σπάσιμο των αγαλμάτων, αναποδογύρισμα των βωμών. Και οι ιερείς των ναών είναι υποχρεωμένοι να σωπαίνουν ή να πεθαίνουν. Κι αφού κατεδαφίσουν έναν ναό, σπεύδουν στον δεύτερο και στον τρίτο κι ύστερα στοιβάζουν τρόπαια πάνω σε τρόπαια, καταπατώντας τον νόμο. Τέτοιες πράξεις αποτολμούνται και μέσα σε πόλεις, όμως κυρίως στην ύπαιθρο.

Κι είναι πολλοί αυτοί που κάθε φορά επιτίθενται’ κι ύστερα από τα μύρια κακά που διαπράττουν τα σκορπισμένα πλήθη, συγκεντρώνονται και ζητούν αναμεταξύ τους λογαριασμό των πράξεων τους, και το ‘χουν σε ντροπή να μην έχουν διαπράξει τα μεγαλύτερα αδικήματα.

Ξεχύνονται στους αγρούς σαν χείμαρροι και μαζί με τους ναούς ερημώνουν και τους αγρούς. Γιατί όταν ένας αγρός στερηθεί τον ναό του, πάει χαμένος, τυφλώνεται και πεθαίνει. Οι ναοί, βασιλιά, είναι η ψυχή των αγρών οι ναοί πρωτοέδωσαν ζωή στους αγρούς, και από γενιά σε γενιά παραδόθηκαν στους σημερινούς ανθρώπους. Σ’ αυτούς αποθέτουν τις ελπίδες τους οι αγρότες, για τις γυναίκες ή τους συζύγους, για τα παιδιά τους, για τις αγελάδες, για τη γη που σπέρνουν και φυτεύουν. Κι όταν παθαίνει τέτοιο κακό η ύπαιθρος, μαζί με τις ελπίδες των αγροτών χάνεται κι η προθυμία τους, γιατί πιστεύουν πως θα πάνε οι κόποι τους χαμένοι, αφού στερήθηκαν τους θεούς που θα βοηθήσουν ώστε οι κόποι τους να ευοδωθούν. Και όπως δεν δουλεύουν τη γη με την ίδια φροντίδα, ούτε κι η σοδειά μπορεί να είναι ίδια με πριν. Έτσι, και ο γεωργός γίνεται φτωχότερος και η είσπραξη φόρων μειώνεται. Γιατί, ακόμα και να είναι κανείς πρόθυμος ν’ αποδώσει φόρους, τον εμποδίζει η ίδια η αδυναμία του.

Να τι αντίκτυπο έχουν στις μεγάλες υποθέσεις του κράτους οι βιαιότητες που αποτολμούν ενάντια στον κόσμο της υπαίθρου οι άνθρωποι αυτοί που ισχυρίζονται ότι πολεμούν τους ναούς. Μόνο που ο πόλεμός τους, είναι γι’ αυτούς πηγή εισοδήματος, γιατί αρπάζουν όχι μόνο ό,τι βρίσκεται μες στους ναούς αλλά και τα υπάρχοντα των ταλαίπωρων αγροτών, την παραγωγή τους και τα ζωντανά. Και αποχωρούν τελικά οι εισβολείς κουβαλώντας τη λεία τους από τα μέρη που εκπόρθησαν. Και δεν τους φτάνει αυτό, αλλά σφετερίζονται και ξένα κτήματα, λέγοντας ότι η γη του τάδε γεωργού είναι περιουσία του ναού, και πολλοί έχουν χάσει έτσι πατρικές περιουσίες, επειδή προβάλλονται ψεύτικοι τίτλοι.

Από τα δεινά των άλλων καλοπερνούν αυτοί, που ισχυρίζονται ότι κάνοντας νηστείες λατρεύουν τον θεό τους. Κι αν κάποιοι από τα θύματά τους πάνε στην πόλη και βρουν τον «ποιμένα» (έτσι αποκαλούνται κάποιοι άνθρωποι, όχι και τόσο αγαθοί) και κλαίγοντας του διηγηθούν τα όσα έπαθαν, ο «ποιμένας» αυτός επαινεί τους κακοποιούς και ξαποστέλνει τους παθόντες, λέγοντάς τους πως είναι κερδισμένοι κι από πάνω, που δεν έπαθαν χειρότερα.

Κι όμως, βασιλιά, δικοί σου υπήκοοι είναι κι αυτοί και σου είναι πιο χρήσιμοι από τους άλλους που εγκληματούν σε βάρος τους, όσο πιο χρήσιμος είναι ένας εργαζόμενος από έναν άεργο. Αυτοί είναι οι μέλισσες, ενώ εκείνοι οι κηφήνες. Κι όταν ακούνε πως σε κάποιο κτήμα υπάρχουν πράγματα προς αρπαγή, αμέσως κατηγορούν τον κτηματία ότι κάνει θυσίες και άλλα κακά, και ότι πρέπει να γίνει ένοπλη επέμβαση, και να σου, καταφθάνουν οι σωφρονιστές. Έτσι τις βαφτίζουν τις ληστείες τους, αν και η λέξη «ληστεία» είναι ανεπαρκής. Ο ληστής κοιτάει να ξεφύγει και αρνείται την πράξη του κι αν τον πεις ληστή θα το πάρει για προσβολή. Ενώ αυτοί περηφανεύονται και καμαρώνουν για τα κατορθώματα τους και τα διηγούνται σε όσους δεν τα γνωρίζουν, κι από πάνω έχουν και την αξίωση να ανταμειφθούν γι’ αυτά. 

Ολόκληρο: https://www.pare-dose.net/4591

-------------------------------

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΟΡΓΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΟΥ ΔΑΣΚΑΛΟ ΛΙΒΑΝΙΟ, ΕΠΕΙΔΗ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΘΡΗΝΗΣΕ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΠΡΗΣΜΟ ΤΟΥ ΝΑΟΥ ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΩΝΑ ΣΤΗ ΔΑΦΝΗ (Αντιόχεια)..

Ο ΠΡΟΚΛΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ

ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ και ΣΥΓΓΡΑΦΕΥΣ Ελένη Ωρείθυια Κουλιζάκη 

ΙΔΑΙΟΝ | IDAION

«ἀνίκητος εἶ, ὦ παῖ,»

Όταν οι Έλληνες συγκεντρώθηκαν στον Ισθμό και ψήφισαν να εκστρατεύσουν εναντίον των Περσών με τον Αλέξανδρο, αναγορεύτηκε αρχηγός τους. 

Θέλοντας να συμβουλευτεί τον θεό για την εκστρατεία, επισκέφτηκε τους Δελφούς. Αλλά κατά τύχη, επειδή εκείνες οι ημέρες ήταν αποφράδες και ήταν καθιερωμένο να μη δίνονται χρησμοί κατά τη διάρκειά τους, έστειλε πρώτα αγγελιαφόρο για να καλέσει την προμάντιδα. 

Καθώς όμως εκείνη αρνιόταν και επικαλούνταν τον νόμο ως δικαιολογία, ανέβηκε ο ίδιος στον ναό και την έσερνε με τη βία· τότε εκείνη, σαν να είχε καταβληθεί από τη βία, είπε: «είσαι ανίκητος, παιδί μου». 

Σαν άκουσε αυτό ο Αλέξανδρος, είπε ότι δεν χρειαζόταν πια άλλο χρησμό, αλλά ότι είχε από αυτήν τον χρησμό που ήθελε.

Όταν ξεκίνησε για την εκστρατεία, ανάμεσα σε άλλα σημάδια που έκαναν την εμφάνισή τους από τον θεό, ήταν και η μεγάλη εφίδρωση εκείνες τις ημέρες του ξόανου του Ορφέα —ήταν κυπαρισσένιο— στα Λείβηθρα. Και ενώ όλοι φοβούνταν με το σημάδι, ο Αρίστανδρος συνιστούσε να έχουν θάρρος, γιατί ο Αλέξανδρος θα κατόρθωνε πράγματα άξια να γίνουν τραγούδια και περιβόητα, τέτοια που θα προκαλέσουν πολύν ιδρώτα και κόπο στους ποιητές και στους μουσικούς που θα τα υμνήσουν.

ΠΛΟΥΤΑΡΧΟΣ

Ἀλέξανδρος  14.1 - 14.9

https://www.greek-language.gr/

Εικόνα: Louis-Jean - Francois Lagrenee. Alexander - Consulting the Oracle of Apollo

https://commons.wikimedia.org/

ΤΟ ΚΑΛΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ

Με την Συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα 

Η Δήμητρα Λιάτσα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Έκανε φιλολογικές σπουδές. Ξένες γλώσσες: Αγγλικά, Γαλλικά και Ιταλικά. Εργάστηκε επί σειρά ετών στην επιμέλεια βιβλίων. Μετέφρασε άνω των 30 τίτλων κυρίως από την Αγγλική γλώσσα. Έγραψε άρθρα σε περιοδικά και εφημερίδες, με αντικείμενο την Ελληνική Γραμματεία. Έδωσε σειρά ομιλιών προσκεκλημένη από το Ινστιτούτο Αριστοτέλης, με θέμα την Ελληνική Γραμματεία, την Ιστορία και την παιδεία. Από το 2009 ασχολείται με την συστηματική μελέτη του Ομήρου και από το 2014 με την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Οδύσσειας. Από το 2017 έχει ξεκινήσει και την ανάγνωση, τον σχολιασμό και την ανάρτηση στο διαδίκτυο ολόκληρης της Ιλιάδος.

Η Δήμητρα Λιάτσα είναι συγγραφεύς των βιβλίων: «Τα ψέματα που λένε για την Ελλάδα» (2004) και «Η Ελληνική καταγωγή του Χριστιανικού μύθου» (2013), τα οποία κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Δήλιος.

Λόγοι και Ομιλίες της Δήμητρας Λιάτσα: ΕΔΩ

Ομήρου Ιλιάς: ΕΔΩ

Ομήρου Οδύσσεια: ΕΔΩ

Από «Φρυκτωρίες» και «Βισάλτη»: ΕΔΩ

Ομηρικός Κύκλος

-------------------------------

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ = ΦΙΛΟΠΑΤΡΙΑ, ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ.

ΦΩΣ ΤΩΝ ΜΑΤΙΩΝ – ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΠΗΓΗ

Αρχαίο κιτρινοθώρητο άγαλµα,
Τήν οµορφιά σού δίνουν µέ τό φώς τους
Τ’ αµέτρητα τά µάτια τά όµορφα,

Πού δέν περνούν µονάχ’ απάνω σου,
Μά, φτάνοντας ώς µέσα σου,
Σέ πριχύνουν µέ λαµπράδα
Καί σού χαρίζουν µιά καινούργιαν οµορφιά
Στήν οµορφιά σου.
Φώς τών µατιών –τής ευτυχίας πηγή,
Ποτέ δέ χάνεσαι.
Κι’ όταν ως τήν ανθρώπινη ψυχή
Δέ φτάνης,
Ποτίζεις ένα μαρµάρινο άψυχο
Καί ζωντανό τό κάνεις.

ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΔΡΟΣΙΝΗ - ΦΩΤΕΡΑ ΣΚΟΤΑΔΙΑ 1903-1914

ΕΚΔΟΤΗΣ Ι. Ν. ΣΙΔΕΡΗΣ, ΑΘΗΝΑΙ 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΥΔΝΑ

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 13 ΙΟΥΝΙΟΥ Ο ΜΕΓΙΣΤΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΕΡΑΣΕ ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ - ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Το -323 εκπνέει στην Βαβυλώνα, σε ηλικία 33 ετών, ο μέγιστος ηγέτης των αιώνων, το κεραύνιο δόρυ και ο φωτοβόλος πυρσός του Ελληνισμού, το θείο τέκνο του Διός, ο Μέγας στρατηλάτης και κοσμοκράτωρ ο Μέγιστος της οικουμένης Αλέξανδρος.

Ο Μέγιστος των Ελλήνων Αλέξανδρος εγεννήθη την 6ην ημέραν του Αττικού μηνός Εκατομβαιώνος, τον οποίον οι Μακεδόνες ονόμαζαν Λώον. Την ημέραν αυτήν οι σημερινοί μελετητές των ημερολογίων ταυτίζουν με την 20ην Ιουλίου.
Την 6ην του Λώου μηνός λοιπόν, ο Πλούταρχος στην βιογραφία του Αλεξάνδρου αναφέρει ότι εσημειώθησαν δύο γεγονότα. Το ένα γεγονός, λαμπερόν και υπέροχον δια τον κόσμον ολόκληρον, ήταν η γέννησις του Αλεξάνδρου και το δεύτερον, άκρως αντίθετον, αρνητικόν και αποτρόπαιον, ήταν ο εμπρησμός του Ναού της Εφεσίας Αρτέμιδος από τον Ηρόστρατον.
Η φύσις έδινε με το σημείον αυτό, σε όλο της το μεγαλείον, την αντίθεσιν η οποία χαρακτηρίζει τον κόσμον μας!

Ηρακλείδης απ' τόν πατέρα του, απ' τήν γενιά τού Κάρανου (απόγονος τού Ηρακλή) καί Αιακίδης απ' τήν μητέρα του, απ' τήν γενιά τού Νεοπτόλεμου (γυιού τού Αχιλλέα).

Οι γονείς του Φίλιππος καί Ολυμπιάδα μυήθηκαν μικροί στά Καβείρια μυστήρια στή Σαμοθράκη κι εκεί αλληλοερωτεύθηκαν.

Όταν ο Αλέξανδρος κατάφερε νά ιππεύσει τόν Βουκεφάλα, ενώ οι άλλοι δέν μπόρεσαν, ο Φίλιππος μέ δάκρυα χαράς τού είπε: " ώ παί, ζήτει σεαυτώ βασιλείαν ίσην, Μακεδονία γάρ σε ού χωρεί ".

Διακρινόταν επίσης ο Αλέξανδρος γιά τήν αγάπη του πρός τά βιβλία καί ιδιαίτερα τήν Ιλιάδα, τήν οποία είχε μονίμως κάτω απ' τό μαξιλάρι του.

Η προσφορά του στήν ανθρωπότητα είναι ανεκτίμητη. Καί μόνη η διάδοση αυτού τού καταπληκτικού μέσου επικοινωνίας, αλλά καί θείου εργαλείου ανάπτυξης νοητικών δυνατοτήτων, πού λέγεται "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ", αρκεί γιά νά αποδείξει κανείς τό μέγεθος τής προσφοράς του.

...

Η ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ

Την ημέραν της γεννήσεως του Αλεξάνδρου, ο πατέρας του Φίλιππος μόλις είχε κυριεύσει την Ποτείδαιαν και οι αγγελιαφόροι του έφεραν τρείς ειδήσεις: Η πρώτη αφορούσε στην μεγάλην ήττα των Ιλλυριών από τον στρατηγόν του Παρμενίωνα. Η άλλη του κοινοποιούσε την νίκην στους Ολυμπιακούς αγώνες του δικού του αλόγου στο αγώνισμα της ιππασίας. Η τρίτη εξ αυτών του εδήλωνε την γέννησιν του υιού του Αλεξάνδρου.
Οι μάντεις εξήγησαν στον Φίλιππον ότι το παιδί το οποίον εγεννήθη θα ήταν αήττητο, διότι η γέννησίς του συνέπεσε με τρείς νίκες. Τα γεγονότα βεβαίως, τα οποία επηκολούθησαν, επαλήθευσαν την εξήγησίν των μάντεων και την χαράν του Φιλίππου. Επαλήθευσαν ακόμη και την ευνοϊκήν τύχην των λαών, τους οποίους ελευθέρωσε και εξεπολίτισεν ο Μέγιστος των Ελλήνων!!

20/7/2014
ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ)

...

Όταν ο Αλέξανδρος ζήτησε χρησμό από τούς Δελφούς καί η Πυθία δέν τού έδινε, επειδή οι μέρες εκείνες δεν ήταν οι κατάλληλες για να χρησμοδοτήσει, τήν έβαλε βιαίως στό ναό καί αυτή τού είπε: «Ανίκητος εί ώ παί».

...

Η ΓΟΡΓΟΝΑ ΡΩΤΑΕΙ ΑΝ ΖΕΙ Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΣΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΤΩΝ ΖΩΝΤΩΝ…

Η ανάγνωση των χαρισμάτων και των ικανοτήτων του Αλεξάνδρου, μας αφήνει μια επίγευση γλυκιά και πικρή μαζί. Πόσο τυχερός θα ήταν κάποιος που τον γνώρισε...
Και είναι και η Γοργόνα που στοιχειώνει τις σκέψεις μας. Η Γοργόνα που ρωτάει αν ζεί ο Βασιλιάς...
Θεωρώ λοιπόν ότι ζεί. Ζεί μέσα στις ψυχές αυτών που νιώθουν την Ελληνικότητα στο πετσί τους, σ’αυτούς που ξεχωρίζουν τους Έλληνες από τους βαρβάρους, όχι από το που γεννήθηκαν ή μεγάλωσαν ούτε από το τί γλώσσα ομιλούν. Όχι από το τι λένε ότι είναι οι ίδιοι, ούτε από την μόρφωση και την παιδεία που έχουν δεχθεί. Αλλά από τον τρόπο που πράττουν και ζούν, από την αρετή και την ανδρεία, από την μεγαλοψυχία και το φιλότιμο, αλλά ταυτόχρονα από την αποφασιστικότητα και την τόλμη, από το θάρρος και το αίσθημα της δικαιοσύνης, από τον σεβασμό απέναντι σε κάθε μορφή ζωής και σε κάθε άνθρωπο, όσο απαίδευτος και αμόρφωτος μπορεί αυτός να είναι. Ζεί μέσα στις ψυχές αυτών που ονειρεύονται έναν κόσμο Δικαιοσύνης και αρετής, στον οποίο όλα τα έθνη θα συνενώνονται κάτω από το ίδιο Φώς, το Φως που μόνο ο Ελληνισμός φέρει.
Η Γοργόνα ρωτάει αν ζεί ο βασιλιάς, απλά γιατί ψάχνει στις ψυχές των ζώντων το Φως που κουβαλούσε ο Βασιλιάς στην ψυχή του.
Ρωτάει με παράπονο να μάθει, αν έστω και λίγο από αυτό το Φως που προσπαθούσε να μεταδώσει ο Μέγας, έχει μείνει μέσα μας.
Μπορεί και τώρα όπως και τότε, το σκοτάδι να είναι τόσο βαθύ, που να μην διαφαίνεται ελπίδα σωτηρίας, αλλά όσο πιο βαθύ είναι το σκοτάδι, τόσο πιο λίγο φώς χρειάζεται για να ξεχωρίσει μέσα σε αυτό.
Ο Βασιλιάς ζει, ή έστω πρέπει να ζεί. Αλλιώς πως εξηγείται η ντροπή με την οποία αναγιγνώσκουμε για τις αρετές του; Αν δεν γνωρίζαμε ότι αυτές οι αρετές υπάρχουν κάπου μέσα μας και απλά τις έχουμε ξεχάσει ή τις αγνοούμε, δεν θα νιώθαμε ντροπή. Και η ντροπή, είναι κάτι. Γιατί αποδεικνύει ότι έχουμε τουλάχιστον φιλότιμο.
Ο Βασιλιάς ζεί. Και αν δεν ζεί, θα τον αναστήσουμε, πιστεύοντας στο Φώς, και σε όλα αυτά στα οποία πίστευε αυτός.
Και ο Βασιλιάς σαν Ήλιος λαμπερός θα ανατείλει ξανά.
Είχε πει κάποτε κάποιος ότι ακόμα και αν δεν υπήρχε Θεός, θα τον δημιουργούσαμε, θα τον δημιουργούσε η ανάγκη μας να πιστεύουμε σε Αυτόν. Κάπως έτσι είναι και ο Απόλυτος Βασιλιάς. Ακόμα και αν δεν υπάρχει, θα τον δημιουργήσει η ανάγκη μας να πιστέψουμε σε κάποιον, που θα πάρει τα όνειρά μας και θα τα κάνει αλήθεια, κάποιον που θα ενσαρκωθεί σε αυτόν ο Ελληνισμός και θα αποκτήσει ζωή και φωνή.
Οι Έλληνες θεωρώ, έχουν ανάγκη κάτι τέτοιο για να ξυπνήσουν από την Λήθη.
Είναι πάντως τρομακτικό. Δυό χιλιάδες τριακόσια χρόνια και κάτι από τον θάνατό του, και ακόμη μιλάμε για αυτόν.
Ο Βασιλιάς όχι απλά ζεί, αλλά δεν πέθανε ποτέ.

ΜΑΝΟΥΣΑΡΙΔΟΥ ΣΩΣΣΑΝΑ

ΕΙΚΟΝΑ: Αλέξανδρος. Μαρμάρινο αντίγραφο του -1ου αιώνος, από το πρωτότυπο του Λύσιππου.  Ένα από τα πιο ακριβή αντίγραφα. (Ny Carlsberg, Copenhagen).