O ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ

O ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ, βρίσκεται στη δυτική όχθη του Στρυμόνα, δίπλα στην παλιά γέφυρα. Πρώτη φορά έγινε γνωστή η ύπαρξη του ευρήματος στην Αθήνα από μια αναφορά της 7ης μεραρχίας του Ελληνικού Στρατού το 1912. Κατά το μήνα Αύγουστο 1916, Άγγλοι στρατιώτες της 8ης ταξιαρχίας της 27ης μεραρχίας του 16ου αγγλικού σώματος στρατού, που κατασκεύαζαν οχυρωματικά έργα στη γέφυρα της Αμφίπολης, προσπάθησαν να μεταφέρουν τα μαρμάρινα κομμάτια του λιονταριού ως τη θάλασσα με σκοπό να τα κλέψουν και να τα μεταφέρουν στην Αγγλία. Μα η απόπειρά τους ματαιώθηκε διότι μόλις οι Βούλγαροι είχαν καταλάβει το Παγγαίο και άρχισαν να τους βομβαρδίζουν.
Οι αρχαιολογικές έρευνες που έγιναν στην περιοχή το 1922 αποκάλυψαν μια ορθογώνια βάση με πλευρά 10,20 μ., πάνω στην οποία το 1936 στήθηκε το μνημείο,
Το γιγαντιαίο αυτό άγαλμα επανασυναρμολογήθηκε από τα κομμάτια του, που βρέθηκαν στο Στρυμόνα και τοποθετήθηκε σε βάθρο πάνω στα Αρχαία θεμέλια από πέτρες του -2^ου αιώνα που ανασύρθηκαν επίσης από το Στρυμόνα, όπου κατά πάσα πιθανότητα είχαν χρησιμοποιηθεί στο μεσαίωνα σαν φράγμα.
Είναι ένα επιβλητικότατο μαρμάρινο λιοντάρι, ύψους 5,37 μ. και εικονίζεται καθιστό στα πίσω πόδια, σε στάση καθισμένου αίλουρου με όρθια τα μπροστινά του πόδια και υψώνει το μεγαλόπρεπο ανάστημα του, λίγο έξω από τα Ν. Κερδύλια Σερρών, στην εθνική οδό Θεσ/νίκης - Καβάλας, κοιτάζοντας περήφανο, επιβλητικό κι ακίνητο, ίσια πάνω απ' τα θολά νερά κατά τη βουβή πόλη. Το πρόσωπο του λιονταριού, που υπήρξε ανέκαθεν ιερό σύμβολο των Μακεδόνων, θα ήταν στραμμένο ασφαλώς κατά την πόλη, εκφράζοντας έτσι πληρέστερα το σκοπό και το μεγαλείο της. Απ' το μισάνοιχτό του στόμα σα να βγαίνει ακατάπαυστα ένας βρυχηθμός βαθύς κι απόκοσμος, σκοτεινό προμήνυμα του αινιγματικού σκοπού του.
Η κατασκευή του μνημείου τοποθετείται, κατά τη γνώμη ορισμένων αρχαιολόγων, στα τέλη του -4^ου  αρχές του -3^ου  αιώνα.
Κατά τον καθηγητή Αρβανιτόπουλο, στήθηκε απ' τον Άγνωνα με υπόδειξη του φίλου του Περικλή (κατά το -437-436), για να θυμίζει τους 10.000 νεκρούς που έπεσαν στη μάχη του Δραβίσκου για το μεγαλείο της Αθήνας. Είναι δηλ. επιτύμβιο "πολυάνδρειον" όπως και το λιοντάρι της Χαιρώνειας.
Μετά τις ανασκαφές του 1937 ο καθηγητής της αρχαιολογίας Oscar Broneer υποστήριξε πως ο μαρμάρινος λέοντας στήθηκε προς τιμήν του Λαομέδοντος, γιου του Λαρίχου και έμπιστου φίλου και ναυάρχου του Μ. Αλεξάνδρου. Σύμφωνα με την εκδοχή του καθηγητή Λαζαρίδη, είναι έργο του -4^ου  αιώνα και δημιουργήθηκε προς τιμήν του Λεωσθένους, ναυάρχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, από τη Μυτιλήνη. Ο Roger υποστήριξε την άποψη ότι το μνημείο στήθηκε προς τιμή του Νεάρχου, ναυάρχου του Μ. Αλεξάνδρου. Τέλος, κατά μια άλλη εκδοχή, ο Λέων ανηγέρθη σαν συμβολικό μνημείο, που εξέφραζε τη μεγάλη δύναμη της πόλης, όπως συνέβη και με τους λέοντες της νήσου Δήλου.
Τέλος, σύμφωνα με τον Σερραίο ιστορικό Γ.Καφταντζή η δημιουργία του μνημείου συνδέεται με το θάνατο σημαντικού προσώπου ή με πολύνεκρη μάχη μεταξύ των Αμφιπολιτών και του Φιλίππου Β' το -356.
Το μνημείο φυλάσσει ζηλότυπα το μυστικό του, ένα μυστικό που γεμίζει απορίες τους ερευνητές.
Η δημιουργία Μουσείου στην περιοχή με σπάνια ευρύματα μαρτυρούν όλες της πτυχές της ιστορίας της Αρχαίας Αμφίπολης και της περιοχής της που αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες πόλεις όλων των εποχών, σε κάθε μορφή και δραστηριότητα ζωής.           http://amfipoli.blogspot.com/


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΟ ΘΕΜΑ:
Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΩΝ ΑΣΤΡΩΝ (Ο ΛΕΩΝ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ #2)

ΑΡΧΑΙΑ ΟΛΥΜΠΙΑ ΗΛΙΔΑ & ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ

isidoreas

ΤΟ ΠΙΟ ΑΣΤΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ ΚΑΙ Η ΠΙΟ ΑΥΣΤΗΡΗ ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ

Ο Ηγεμόνας από τη Θάσο υπήρξε ένας επιτυχημένος συγγραφέας κωμωδιών ή, για να το πούμε πιο σωστά, παρωδιών. Δυστυχώς όμως, δεν έχει σωθεί κανένα έργο του. Όταν ανέβηκε το -413 στην Αθήνα το έργο του «Γιγαντομαχία», έφτασε στην πόλη η είδηση τής καταστροφικής ήττας τού αθηναϊκού στόλου στη Σικελία. Παρά το γεγονός, ότι όλοι στο κοινό είχαν έναν ή περισσότερους συγγενείς, που είχαν λάβει μέρος σε αυτή την άτυχη  ναυτική εκστρατεία, παρέμειναν στο θέατρο και γέλασαν μέχρι δακρύων. Η παράσταση δεν διακόπηκε. Αθήναιος, Δειπν. 9,407

Ποτέ ένας δραματουργός δεν απογοητεύτηκε τόσο πολύ όσο ο Αθηναίος Φρύνιχος, όταν ανέβηκε στο θέατρο η τραγωδία του «Μιλήτου Άλωσις» (για την άλωση τής πόλης από το Δαρείο, το -492). Το έργο αναφερόταν στην καταστροφή τής πόλης από τους Πέρσες δύο χρόνια πριν, και συγκίνησε τόσο πολύ το κοινό, που ξέσπασε σε κλάματα. Αντί όμως να τιμήσουν τον ποιητή, αποφάσισαν με δημοκρατικό τρόπο να τιμωρήσουν τον Φρύνιχο, επειδή τους θύμισε τη φοβερή τους δυστυχία. Το πρόστιμο που τού επιβλήθηκε ανερχόταν στις 1.000 δραχμές, που αντιστοιχούσε σε πολλά μεροκάματα ενός απλού εργάτη. Στράβων, 14,1,7

http://www.freeinquiry.gr/

ΒΡΕΣ ΤO ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΝΕΡΟ

Η φιλοσοφία δεν έχει να κάνει με θεωρίες και ανάλυση. Είναι η τέχνη να ζεις ενάρετη ζωή. Η Φιλοσοφία προορίζεται για τον καθένα, και εξασκείται αυθεντικά μόνο από αυτούς που την εναρμονίζουν με την πράξη μέσα στη κοινωνία, προς μία καλύτερη ζωή για ΟΛΟΥΣ.
Ο σκοπός της είναι να φωτίσει τους τρόπους με τους οποίους έχει μολυνθεί η ψυχή μας από σαρθρά “πιστεύω", ταραχώδεις επιθυμίες, επιλογές αμφίβολης αξίας. ΕΠΙΚΤΗΤΟΣ

PLWTINOS

ΑΠΟ ΠΟΥ Ν΄ ΑΡΧΙΣΕΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!!!

Συνέχεια της ανάρτησης: ΑΠIΣΤΕΥΤΟ ΚΕIΜΕΝΟ: ΠΟΡΦYΡΙΟΣ ΓAΖΑΣ - EΤΣΙ ΕΞΟΛOΘΡΕΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜOΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜO!
Σχόλιο του Μ. Καλόπουλου: Αν μετά απ΄ όλη αυτή την αηδιαστική ομολογία της θηριωδίας του επισκόπου Παρφύριου, ακόμα δεν μπορείτε να διακρίνετε την απίστευτη τρομοκρατία, την θεατρική θεολογική κοροϊδία, και την κυριολεκτική σφαγή του πολιτισμού απ΄ τον χριστιανισμό… τότε τίποτε και ποτέ δεν θα μπορέσει να σας μεταπέσει.
Ας αρχίσουμε από το τελευταίο! Ω, μεγαλείο άθλιας μισαλλοδοξίας και ιερότροπης νοσηρής ανθρωποκτονίας! Μα... μπορούσαν οι δύστυχοι να κάνουν κι αλλιώς! Μόνο ένας αιμοβόρος ανθρωποκτόνος λήσταρχος, θα μπορούσε να καυχηθεί, ότι σκοτώνοντας εξασφαλίζει την πανικόβλητη υποταγή, αλλά και τα κολακευτικά λόγια των θυμάτων του! Όταν δημεύω, καταστρέφω, σκοτώνω και κατακαίω τα πάντα… όχι απ’ τα χαράματα, αλλά και μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα θα με αναζητάς, και με γλυκόλογα θα με κανακεύεις για να σωθείς... μπορεί όμως αυτό να είναι ταυτόχρονα και αιτία θεολογικής υπεροχής και καύχησης; Ή μήπως αυτή ακριβώς είναι ελεεινότερη μορφή εγκληματικής διαστροφής; 
Όλα αυτά είναι πέρα από κάθε κατανόηση και περιγραφή. 
Η απλή ερώτησή μου είναι: αν μια θρησκεία αγάπης φτάνει σ αυτό το έσχατο σημείο τρισάθλιας βιαιότητας και δολοφονικότητας… τι παραπάνω θα έκανε μια λατρεία μίσους και βαναυσότητας;
Τουλάχιστον εκείνη, δεν θα προσπαθούσε να κρύψει το δολοφονικό της πρόσωπο, και να καλυφθεί πίσω από δήθεν ιερές και σωτηριακές της προθέσεις.
Πολύ συχνά ακούμε να μας λένε, πως αυτά τα έκαναν οι φανατισμένοι χριστιανοί και όχι οι σεμνοί και ταπεινοί υπηρέτες του Χριστού! Βλέπετε εσείς τίποτε τέτοιο εδώ; Δεν είναι σύσσωμος ο χριστιανικός όχλος, ενωμένος μαζί με την ηγεσία του, σε ένα παραλήρημα καταστροφής;
Αυτό το βδελυρό μίασμα που λέγεται Πορφύριος, αντί να γίνει το καταραμένο πρότυπο του κακούργου, δεν παραμένει ακόμα σούπερ Άγιος αυτής της θρησκείας; Άρα… που υπερβάλουμε; Καταδικάστηκε ποτέ αυτή η συμπεριφορά... καθαιρέθηκαν ή τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι; Αβίαστο λοιπόν προβάλει το συμπέρασμα: δεν γεννήθηκε ποτέ χειρότερο θηρίο απ' την ύπουλη αυτή θρησκεία, που κάτω από το αγαπητικό και σωτηριακό προσωπείο της, έκρυψε έναν θεατρικά κομψευόμενο αιμοδιψή δαίμονα, αθλίας καταστροφικής διάθεσης και βίαιης καθυπόταξης.  
Είναι πραγματικά γλοιώδης και αηδιαστικός, ο τρόπος που προσπαθούν να ανακατέψουν την παιδική αθωότητα μέσα στα βρόμικα σχέδιά τους, και να μετατρέψουν την άκρατη βία της εξουσίας και της εκδικητικής μανία τους σε θέλημα θεού. Επαναλαμβάνω: αν οι άνθρωποι είχαν την στοιχειώδη αξιοπρέπεια και την πιο απλοϊκή εγκεφαλική επάρκεια, τέτοιοι απίστευτα γελοιώδεις θεατρινισμοί, μετατροπής της καταστρεπτικής λύσσας σε σωτηρία και έργο θεού, θα προκαλούσαν οργή και απέχθεια! Σε μια κοινωνία που δεν έχει χαθεί ο κοινός νους, αυτό δεν θα μπορούσε να περάσει ανεκδίκητο! 
Βάλτε δίπλα σε όσα μόλις διαβάσατε, την καταστροφή της αλεξανδρινής βιβλιοθήκης από τον Θεόφιλο επίσκοπο Αλεξανδρείας, πολλαπλασιάστε το επί χιλιάδες αναλόγων περιπτώσεων, και θα έχετε την πραγματική ιστορία της αιματοβαμμένης επικράτησης του χριστιανισμού! 
Λέγεται πως σε ολόκληρη την επικράτεια του «απανταχού εκτεθέντος ελληνισμού» (όπως συνήθιζε να λέει με φθόνο ο Ιωάννης Χρυσόστομος), δηλαδή σε ολόκληρη την Μεσόγειο, απαριθμούν 3000 κατεστραμμένα θέατρα, ασκληπιεία, βουλευτήρια, αγορές, βιβλιοθήκες και αναρίθμητα απίστευτου κάλους ιερά μνημεία και πολιτισμικούς χώρους, δηλαδή ένας ολόκληρος πολιτισμός πνίγηκε στους τοξικούς καπνούς, από θειάφι πίσσα και λίπος γουρουνιών, και κατακάηκε από την πυρωμένη ανάσα και το σίδερο της Παλαιάς Διαθήκης, που σαν μυθικός καταχθόνιος και πολιτισμο-φθόνος δράκος, μέχρι σήμερα αργοσαλεύει κάτω από την ήρεμη αγαπητική επιφάνεια της Καινής Διαθήκης!
Λοιπόν… αν αιώνες τώρα συμπεριφερόμαστε σας πρόβατα… μην απορούμε καθόλου που το σφαγείο επισκέπτεται τώρα και την δική μας στάνη! Κάποιοι είχαν όλο τον χρόνο να μετατραπούν σε αδίστακτους αιμοδιψείς εμπόρους και σφαγείς προβατανθρώπων!  Μ. Καλόπουλος              http://www.greatlie.com

ΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΓΝΩΣΗ . ΔΥΟ ΕΝΝΟΙΕΣ ΑΠΟ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΥΣ ΚΟΣΜΟΥΣ.

Για τους περισσότερους ανθρώπους, η δυσπιστία σε κάτι έχει συνήθως τις ρίζες της στην τυφλή πίστη σε κάτι άλλο. Georg Christoph Lichtenberg,   1742-1799, Γερμανός γνωμικογράφος
Πίστη: Το να αποδέχεσαι άνευ αποδείξεων, τα λεγόμενα κάποιου, που μιλά άνευ γνώσεων, για πράγματα άνευ προηγουμένου. Ambrose Bierce,  1842–1914?, Αμερικανός συγγραφέας
Είναι λάθος πάντα, παντού, για τους πάντες να πιστεύουν οτιδήποτε χωρίς επαρκή στοιχεία. William James, 1842-1910,  Αμερικανός φιλόσοφος
Η πίστη κινεί βουνά, ναι. Βουνά του παράλογου. André Gide, 1869-1951, Γάλλος Συγγραφέας, Νόμπελ 1947
Όταν διψάς και σου φαίνεται ότι μπορείς να πιεις όλη τη θάλασσα, αυτό είναι πίστη. Όταν αρχίζεις να πίνεις και τελειώνεις μετά από ένα-δυο ποτήρια, αυτό είναι επιστήμη. Άντον Τσέχωφ, 1860-1904,  Ρώσος Συγγραφέας
Ισχυρίζομαι ότι μία εκκλησία με αλεξικέραυνο στη στέγη, δηλώνει έλλειψη πίστης. Doug McLeod,   γ. 1946,   Αμερικανός μπλουζίστας
Πίστευε και μη ερεύνα. Εκκλησιαστικό αξίωμα (προέλευση από Θεόδοτο,επίσκοπο Αγκύρας, στην Γ' Οικ. Σύνοδο της Εφέσου, το 431) Πηγή.

Σημείωση: Το επιχείρημα με την θέση του κόμματος (,) μέσα στο  «Πίστευε και μη ερεύνα» , η οποία αλλάζει και το νόημα της φράσης, είναι σύγχρονο εφεύρημα,  προς δικαιολόγηση των αδικαιολογήτων… Ας μην ξεχνούμε τον Επίσκοπο Καισαρείας, Ευσέβειο, τον μεγαλύτερο παραχαράκτη της Ιστορίας που είπε: «όπως και να έχουν τα πράγματα, τα ευαγγέλια έχουν το δίκιο» (επιστιμονικότατον…).
Το επιχείρημα των ιερωμένων «Ερευνάτε τις γραφές» αφορά μόνο τις θρησκευτικές γραφές, γιατί η ΕΡΕΥΝΑ ΕΚΤΟΣ ΓΡΑΦΩΝ, ΕΧΕΙ ΑΦΟΡΙΣΤΕΙ από τις Ε’, ΣΤ’ και Ζ’ οικουμενικές συνόδους καθώς και τους πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Φιλόθεο (385-412), Μηνά (536-552) και Επίσκοπο Αλεξανδρείας Δημήτριο (230) και πολύ αργότερα ο Γρηγόριος Ε’ αφόρισε την Άλγεβρα, Γεωμετρία και Λογάριθμους, γιατί η γνώση είναι κακή για την υγεία της ψυχής και η σοφία η καταστροφή της.
"Για την υγιή φιλοσοφία, αξία έχουν οι αποδείξεις, όχι οι ύβρεις. Άλλωστε οι αληθινοί φιλόσοφοι, δεν συνηθίζουν να χρησιμοποιούν σχολαστικούς συλλογισμούς, ούτε συλλογισμούς πραγματικούς και ορθολογικούς. Δεν είναι δογματικοί, ούτε αποδέχονται την αλήθεια εκ των προτέρων αξιωματικά, αλλά μόνο εκ των υστέρων κριτικά. Με άλλα λόγια ζητούν αποδείξεις και όχι λόγια". Παναγιώτης Κορδικάς (1762-1827) (Η Ιστορία πρέπει να ξαναγραφεί, του κ. Γεράσιμου Καλογεράκη)
Η Φιλοσοφία είναι η έρευνα της Αλήθειας και φώς της Αλήθειας η απόδειξη. Και της απόδειξης αρχή ο συναπτόμενος συλλογισμός. Και κανένα πράγμα δεν υπάρχει χωρίς αιτία και κανένας συλλογισμός δίχως λογική προϋπόθεση.

ΟΣ' ΑΣΤΡΑ ΓΥΡΩ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ - ΣΑΠΦΩ

Όσ' άστρα γύρω βρίσκονται - Σαπφώ (Απόδοση: Οδυσσέας Ελύτης) 

ἄστερες, ὲν ἀμφὶ κάλαν σελάνναν ἂψ ἀπυκρύπτοισι φάεννον εἶδος

ὄπποτα πλήθοισα μάλιστα λάμπηι γᾶν ~ ἀργυρία. κι ὅσ' ἄστρα γύρω βρίσκονται στὴν ἔκπαγλη σελήνη παρευθὺς τὸ φωτεινὸ τους πρόσωπο κρύβουν κάθε φορὰ ποὺ ἐκείνη ὁλόγιομη καταλάμπει τὴ γῆ τὴ σκοτεινὴ ἀνεβαίνοντας ~ ἀσημοκαπνισμένη.

nafpaktiakos
_______________________________________________________
Λόγω της συχνής ανανέωσης της σελίδας, ορισμένες αναρτήσεις πέρασαν νωρίς στις «παλαιότερες». Για τους/τις φίλους/ες που επισκέπτονται απευθείας την κύρια σελίδα,  παραθέτω αυτές τις αναρτήσεις εδώ. 

ΠΟΣΟ ΣΕ ΑΦΟΡΑ...;;;

Ο ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΣΧΟΛΑΡΙΟΣ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΠΟΤΑΓΗ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΔΥΟ ΦΟΡΕΣ ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΩΝ ΣΕΛΕΥΚΙΔΩΝ

ΑΣΥΓΚΡΙΤΑ ΜΕΓΕΘΗ

«ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ» ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ και ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ, ΓΙΝΕΤΑΙ; ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ…

ΑΠIΣΤΕΥΤΟ ΚΕIΜΕΝΟ: ΠΟΡΦYΡΙΟΣ ΓAΖΑΣ - EΤΣΙ ΕΞΟΛOΘΡΕΥΣΕ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜOΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜO!

Γράφει ο Μάρκος Διάκονος: «Όταν φτάσαμε εκεί (στη Γάζα) υπήρχε το ονομαστό είδωλο της Αφροδίτης. Κρατούσαν οι χριστιανοί το τίμιο ξύλο (σταυρό) του Χριστού, και βλέποντας ο ενοικών (μέσα στο άγαλμα) δαίμον, μη μπορώντας να αντικρίσει το φοβερό σημείο, εξελθών εκ του μαρμάρου με αταξία πολύ, έριξε την στήλη και την θρυμμάτισε σε πολλά κομμάτια. Πέφτοντας δε έσπασε το κεφάλι και τον ώμο δυο ειδωλολατρών που παρευρίσκοντο εκεί και χλεύαζαν τον άγιο λαό. Πολλοί δε των Ελλήνων βλέποντας το σημείων γενόμενο επίστευσαν, και ενωθήκαν μαζί μας και εισήλθαν στην εκκλησία… 
Την δεκάτην ημέρα κατεύθασε ο θαυμάσιος Κυνήγιος, έχοντας μαζί του τον Ύπατο και τον Δούκα, πολύ στρατιωτική δύναμη και πολιτική εξουσία. Πολλοί δε των ειδωλολατρών έφυγαν απ την πόλη στα γύρω χωριά και πόλεις, ο δε Κυνήγιος κατάσχεσε (κειμ: εμητάτευσεν) τα σπίτια των φυγάδων. Προσκαλώντας δε τους πολίτες τον Δούκα και τον Ύπατο, τους έδειξε βασιλικά γράμματα (διατάγματα) που παρήγγειλαν να καταστρέφουν τα είδωλα και να παραδοθούν στο πυρ (κείμ: πυρί παραδοθήναι).  
Ακούγοντας αυτά οι ειδωλολάτρες, σήκωσαν τέτοια φωνή, ώστε οι άρχοντες αγανακτισμένοι έστειλαν εναντίον τους στρατιώτες, χτυπώντας τους με σκύταλα και ράβδους. Οι δε χριστιανοί μετά χαράς μεγάλης επευφημούσαν τους άρχοντες. Ευθέως δε όρμησαν μετά των αρχόντων και των ταγμάτων, και κατέστρεψαν τα είδωλα. Ήταν δε στην πόλη, ναοί ειδώλων δημόσιοι οκτώ, του Ήλιου, της Αφροδίτης, της Τύχης της πόλεως που τον έλεγαν Τυχαίον και το Μαρνείο, για το οποίο έλεγαν ότι είναι του Κρηταγενούς Διός, ο ενδοξότερος των απανταχού ιερών. 
Ήταν δε και πολλά ακόμα είδωλα, στα σπίτια και στα γύρω χωριά, που κάνεις δεν μπορούσε να υπολογίσει τον αριθμό. Οι δε δαίμονες, αρπάζοντας την ευκαιρία που τους έδιναν οι Γαζαίοι, γέμισαν με την πλάνη τους ολόκληρη την πόλη και τα περίχωρα, γι΄ αυτό και (οι Έλληνες στο θρήσκευμα) ζηλωτές γίνονται (αν μπορούσαν ας έκαναν κι αλλιώς) προσχωρώντας στην πίστη των χριστιανών. Αυτά περί των Γαζαίων.
Έχοντας πια το δικαίωμα (από τις αυτοκρατορικές διαταγές) οι στρατιώτες με τους χριστιανούς της πόλεως, όρμησαν στα είδωλα στο παραθαλάσσιο μέρος της πόλεως, και αποφάσισαν πρώτα να καταστρέψουν το ονομαστό Μαρνείο, αλλά τους εμπόδιζαν οι ιερείς του, που με μεγάλους λίθους έφραξαν από μέσα τις πύλες του Ναού, και καταφεύγοντας στα λεγόμενα άδυτα του ναού, αφού πρώτα έκρυψαν εκεί τα τίμια σκεύη τους, διέφυγαν από κρυφή δίοδο σε διάφορους τόπους. 
Προσωρινά (οι χριστιανοί) απομακρύνθηκαν και εστράφησαν προς άλλα είδωλα και ιερά,  καταστρέφοντας, πυρπολώντας και αρπάζοντας τα τίμια σκεύη τους. Όσους δε τα πήραν για ίδιον όφελος, τους αναθεμάτισε ο άγιος Πορφύριος. Έτσι κανένας εκ των πιστών δεν πήρε για τον εαυτό του τίποτε (δια του τρόπου αυτού οι πιστοί, τα παρέδωσαν όλα στην χριστιανική εκκλησία) εκτός απ΄ τους στρατιώτες και τους ξένους που βρεθήκαν εκεί. Επέβλεπε δε ο όσιος επίσκοπος Πορφύριος, ώστε τίποτε να μην ιδιοποιηθούν απ΄ τους ναούς των ειδώλων. 
Δέκα ολόκληρες μέρες κατέστρεφαν τους ναούς των ειδώλων. Μετά δε απ αυτό, σκέφτηκαν τι πρέπει να γίνει με το Μαρνείο. Οι μεν έλεγαν να καταστραφεί, άλλοι να κατακαεί, και άλλοι να καθαριστεί να αγιαστεί και να μετατραπεί σε εκκλησία θεού, και μάλιστα περί του τελευταίου αυτού, έγινε πολύ σκέψη. Τέλος δε ο άγιος επίσκοπος κήρυξε νηστεία στο λαό και δέηση, για να τους αποκαλύψει ο Κύριος τι πρέπει να κάνουν (με το μνημείο). Νήστευσαν την ημέρα εκείνη και εδεήθησαν στον θεό γι΄ αυτό, και το απόγευμα έκαναν την άγια σύναξη. Κατά την ώρα της σύναξης, ένα παιδάκι έως επτά ετών, που στεκόταν παράμερα με την μητέρα του, ξαφνικά φώναξε λέγοντας:  
Κάψτε το ναό έως εδάφους, πολλά είναι τα δεινά που έγιναν σ΄ αυτόν, μάλιστα και ανθρώπων θυσίες. Και με τον τρόπο αυτόν να τον κάψετε: Φέρτε υγρή πίσσα, θείο και χοιρινό λίπος, αναμίξτε τα τρία μαζί, και επιχρίστε τις χάλκινε θύρες, και βάλτε τους φωτιά, διαφορετικά δεν είναι δυνατόν να κατακαεί ολόκληρος αυτός ο Ναός. Μετά την καύση καθαρίστε τον μαζί με τους αύλιους χώρους, και κτίστε εκεί άγια εκκλησία. Πρόσθεσε δε: δεν είμαι εγώ ο λαλών αλλ΄ ο Χριστός ο εν εμοί. Αυτά είπε στη συριακή γλώσσα. 
Καθώς άκουσε αυτό το θαύμα ο επίσκοπος, σήκωσε τα χέρια του στους ουρανούς και δοξάζοντας τον θεό είπε: Δόξα συ πάτερ άγιε, ότι επέκρυψας από σοφών και συνετών, και απεκάλυψας ταύτα σε νήπια. Επέτρεψε δε στο παιδί και την μητέρα του να έρθουν στο επισκοπείο, και παίρνοντας παράμερα το παιδί, είπε στη μητέρα του: Σε ορκίζω στο θεό τον ζώντα, πες μου, είπες εσύ ή κάποιος άλλος στο παιδί να πει όσα είπε περί του Μαρνείου; Η δε μητέρα απάντησε: Παραδίδω τον εαυτό μου στο φοβερό και φρικτό βήμα του Χριστού, δεν γνώριζα τίποτε απ΄ όσα είπε ο γιος μου αυτή τη μέρα. Αλλά και πάλι αν νομίζεις, πάρε το παιδί μου και με απειλές εξέτασέ το, και αν από υποβολή κάποιου τα είπε αυτά τότε θα το ομολογήσει, αλλ΄ αν δεν πει τίποτε τέτοιο, τότε είναι ξεκάθαρο ότι υπό του πνεύματος του αγίου εμπνεόμενο μίλησε. 
Άκουσε δε ο επίσκοπος τον λόγο της γυναικός, και αφού την επαίνεσε είπε να αποχωρίσει και να φέρουν μπροστά του το παιδί. Όταν αυτό στάθηκε μπροστά του το ρώτησε: Ποιος σου υπέβαλε να πεις όσα είπες περί του Μαρνείου; Το παιδί όμως σιωπούσε. Διέταξε δε ο οσιότατος επίσκοπος να μαστιγωθεί το παιδί, μήπως και το φοβίσει. Κάποιος δε κρατώντας μαστίγιο φώναξε στο παιδί: Ομολόγησε ποιος σε έβαλε να μιλήσεις, πες μου γιατί θα σε χτυπήσω με το μαστίγιο. Ο μικρός όμως δεν έλεγε τίποτε. Τότε κι εμείς που στεκόμασταν γύρω του φωνάζαμε απολιτικά τα ίδια, αυτός όμως παρέμενε ακίνητος. Τέλος αφού έκαψαν όλοι, άνοιξε το στόμα του το παιδάκι και είπε στα ελληνικά: Κάψτε τον ναό τον ένδο έως εδάφους: πολλά γαρ τα δεινά γέγονεν εν αυτώ, μάλιστα και ανθρώπων θυσίαι, Τούτω δε τω τρόπω καύσατε αυτόν…(επαναλαμβάνει όσα και παραπάνω).
Θαύμασε δε ο οσιότατος Πορφύριος, μαζί μα όλους τους παρευρισκόμενους που άκουσαν την παρρησία τους παιδιού. Προσκάλεσε δε την μητέρα του και τη ρώτησε για την ελληνική γλωσσά που χρησιμοποίησε το παιδί. Αυτή όμως τον διαβεβαίωσε με όρκους, πως ουτε η ίδια ουτε το παιδί γνώριζαν ελληνικά. Ο δε Πορφύριος δόξασε ξανά τον θεό και (τώρα το κόλπο της απαλλαγής από υποψίες χρηματισμού) παίρνοντας τρία νομίσματα τα έδωσε στη γυναίκα. Το δε παιδί βλέποντας τα νομίσματα στο χέρι της μητέρας του φώναξε στη Συριακή γλωσσά: Μητέρα μη τα πάρεις, και μην πουλάς την δωρεάν του Θεού για χρυσάφι. Και η μητέρα τα επέστρεψε στον επίσκοπο λέγοντας: Ευχηθείτε υπέρ εμού και του τέκνου μου, δεήσου για μας στον θεό. Ο δε όσιος επίσκοπος τους κατεβόδωσε εν ειρήνη. 
Το απόγευμα συγκέντρωσε τους ευσεβείς κληρικούς και τον φιλόχριστο λαό, ακόμα και τον θαυμάσιο Κυνήγιο και τους άρχοντες, και τους ανέφερε όσα είπε το παιδί περί του Μαρνείου. Ακούσαντες δε θαύμασαν, και ομονοήσαντες είπαν ότι (το Μαρνείο) κατά τα (θεόπνευστα) λόγια του παιδιού πρέπει να καεί. 
Έφεραν λοιπόν την υγρή πίσσα, το θειάφι και το χοιρινό λίπος, και αφού τα ανακάτεψαν και τα τρία μαζί, άλειψαν τις εσωτερικές πύλες του ναού και μετά από ευχή (!) έβαλαν φωτιά  και αμέσως πυρπολήθηκε ολόκληρος ο ναός και κάηκε. Όσοι δε από τους στρατιώτες και τους ξένους μπορούσαν, άρπαζαν απ΄ τον φλεγόμενο ναό ότι μπορούσαν, είτε χρυσαφί, είτε ασημή ή και σίδηρο ή μόλυβδο. 
Ήταν δε εκεί ένας άνδρας αξιωματικός των στρατιωτών, που τον έλεγαν Τριβούνιο που επιστάτευε την καύση του Ναού. Ήταν δε χριστιανός μόνο κατά τα φαινόμενα, αλλά κρυφά ειδωλολάτρης. Αυτός λοιπόν παριστάμενος και βλέποντας την διαρπαγή απ΄ τους στρατιώτες του, με πρόσχημα την τάξη, μαστίγωνε αφειδώς όποιον εύρισκε να κλέβει κάτι απ΄ τα υπάρχοντα του ναού. Αυτός λοιπόν πέθανε με διπλό τρόπο, μια και καθώς γινόταν όλα αυτά, ένα τεράστιο ξύλο του καιόμενου ναού, έπεσε πάνω του και αφού πρώτα του άνοιξε το κεφάλι, στη συνέχεια κατέκαψε το υπόλοιπο σώμα του. Αμέσως δε οι πιστοί στρατιώτες και ο φιλόχριστος λαός, κατάλαβε ότι επιρρεπής προς τα είδωλα ήταν, και δόξαζαν τον θεό με ψαλμούς. Επέμενε δε το ιερόν επί πολλάς ημέρας καιόμενον. 
Μετά απ΄ αυτά, και επί των οικιών εγένετο έρευνα. Πολλά δε υπήρχαν είδωλα σε πολλές αυλές, και τα ευρισκόμενα, τα μεν πυρί περεδίδοντο, τα δε εις βόρβορον ερρίπτοντο. Ευρίσκοντο δε και βιβλία γεμάτα μαγεία (κείμ: πεπληρωμένα γοητείας) που ιερά τα αποκαλούσαν, με τα οποία τις τελετές τους και άλλα αθέμιτα έκαναν, οι άνθρωποι αυτοί της ειδωλομανίας, και αυτά (τα βιβλία) το ίδιο με τους θεούς τους έπασχαν. 
Πολλοί δε πλέον προσέτρεχαν στην άγια πίστη, άλλοι από φόβο και άλλοι μετανοώντας για την προηγούμενη διαγωγή τους. Σε όλους δε άνοιγε η αγία εκκλησία τις θύρες της, μνημονεύοντας τα λόγια της Αγίας Γραφής: ο αιτών λαμβάνει και ο ζητών ευρίσκει και εις τον κρούοντα θέλει ανοιχθή. 
Κάποιοι βεβαία συμβούλευαν τον όσιο επίσκοπο, να μην δέχεται όσους από φόβο προσέρχονται, αλλά μόνο όσους από αγαθή προαίρεση έρχονται. Ο δε επίσκοπος απαντούσε σ΄ αυτούς με τα σοφά λόγια της Παλαιάς Διαθήκης: «Όταν εθανάτονε αυτούς, τότε εξεζήτουν αυτόν, και επέστρεφον και από όρθρου προσέτρεχον εις τον Θεόν• και εκολάκευον αυτόν διά του στόματος αυτών και διά της γλώσσης αυτών εψεύδοντο προς αυτόν» Ψαλμοί 78.34  Marcus Diaconus Scr. Eccl. (378-420 μ.Χ,)  Βίος αγίου Πορφυρίου επισκόπου Γαζης  (001) 57.5-64.1
Απόδοση στη νεο-ελληνική: του Μ. Καλόπουλου http://www.greatlie.com/

"ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ"

"Ο ΑΝΑΞ Ο ΕΝ ΔΕΛΦΟΙΣ, ΟΥΤΕ ΛΕΓΕΙ, ΟΥΤΕ ΚΡΥΠΤΕΙ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕΙ".
Τα δε σημαίνοντα διαφέρουν ως προς την προσέγγισή τους, ανάλογα με την πνευματική, την ποιοτική και την μυητική διαβάθμιση. Γιατί κι ο ίδιος ο Θεός έχει ανάλογα ονόματα προς αυτούς. Είναι:
ΛΟΞΙΑΣ για τούς μη νοούντας.
ΠΥΘΙΟΣ για εκείνους που αρχίζουν να μαθαίνουν, να ερωτούν, να ενημερώνονται.
ΔΗΛΙΟΣ και ΦΑΝΑΙΟΣ σε όσους φανερώνεται και διαφαίνεται κάποια Αλήθεια.
ΙΣΜΗΝΙΟΣ σ' αυτούς που γνωρίζουν την αλήθεια.
ΛΕΣΧΗΤΟΡΙΟΣ σ' εκείνους που μεταχειρίζονται αυτήν την Αλήθεια, φιλοσοφώντας.                Ηράκλειτος

Η κυρία Μαρίνα Καραβά Γαλάνη ως φιλόλογος και ερευνήτρια της Ελληνικής γλώσσας μέσω μιάς πρωτότυπης δική της μεθόδου μας αποκαλύπτει τι κρύβουν τα τοπονύμια των αρχαίων Ελληνικών λατρευτικών τόπων.

ΘΕΩΝ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ

Ο Θέων ο Αλεξανδρεύς (περ. 335 – περ. 405) ήταν ένας από τους τελευταίους μαθηματικούς, αστρονόμους και γραμματικούς της Ελληνιστικής Περιόδου, από την Αλεξάνδρεια.
Ο Θέων υπήρξε ο τελευταίος διευθυντής της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας πριν την καταστροφή της, καθώς και του «Μουσείου» (πανεπιστημίου) της (Λεξικό της Σούδας, όπου αναφέρεται ως σύγχρονος του Πάππου), μέχρι που και το δεύτερο έπαψε να λειτουργεί με διαταγή του Αυτοκράτορα Θεοδοσίου το 391. Ο Θέων ήταν ο πατέρας της περίφημης μαθηματικού και νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας.
Το κορυφαίο επίτευγμα του Θέωνος μάλλον αποδείχθηκε η έκδοση από αυτόν των Στοιχείων του Ευκλείδη, περί το 364, από την οποία η Ανθρωπότητα μάθαινε Γεωμετρία επί 15 αιώνες, και ανατυπωνόταν μέχρι το 1814 — «παραμένει ακόμα ένα λαμπρό βοήθημα» κατά τη διατύπωση του Καρλ Σαγκάν. Ακόμα, ο Θέων συνέγραψε Αριθμητική και έγραψε ακόμα για τα «σημεία και εξετάσεις» των πτηνών, για την ανατολή του Σειρίου και για τις πλημμύρες του Νείλου.
Ωστόσο, ο κύριος όγκος της συνεισφοράς του Θέωνος αποτελείται από σχόλια πάνω σε σημαντικά έργα των συγγραφέων των ελληνιστικών χρόνων. Σε αυτά περιλαμβάνονται οι ευκλείδειες «συνομιλίες» («Συνουσίαι») και σχολιασμοί («Εξήγησεις») του «Προχείρου Κανόνος», του «Μικρού αστρολάβου» και της «Αλμαγέστης» του Πτολεμαίου, καθώς και του αστρονομικού ποιητή Αράτου. Σήμερα σώζεται το πρώτο βιβλίο από τα σχόλια στον Πτολεμαίο και αποσπάσματα από τα άλλα. Βικιπαίδεια