ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΝΥΧΤΑ

Ηρακλείδης ο Ποντικός (- 390 με -330) γεννήθηκε στην Ηράκλεια του Πόντου, σπούδασε φιλοσοφία στην Αθήνα υπό τον Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Ο Ηρακλείδης διατύπωσε πρώτος τη θεωρία ότι ο χώρος είναι άπειρος. Δίδασκε ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της σε 24 ώρες και απέδιδε την ημερήσια περιστροφή της Ουράνιας σφαίρας στην περιστροφή της Γης.

Ο Ερατοσθένης (-276 με  - 194) ήταν μαθηματικός, γεωγράφος και αστρονόμος. Από τα πιο σπουδαία επιτεύγματά του ήταν ότι υπολόγισε για πρώτη φορά το μέγεθος της Γης, ότι κατασκεύασε ένα σύστημα συντεταγμένων με παράλληλους και μεσημβρινούς.

Διαβάστε: ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΜΕΤΡΟΥ ΤΗΣ ΓΗΣ ΜΕ ΑΚΡΙΒΕΙΑ, ΑΠΑΙΤΟΥΝΤΑΙ, ΕΝΑ ΠΗΓΑΔΙ  ΚΑΙ ΕΝΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΥΑΛΟ.

Ο Ίππαρχος ο Ρόδιος (-190 με -120) ήταν αστρονόμος, γεωγράφος, χαρτογράφος και μαθηματικός, θεωρούμενος από αρκετούς ως ο «πατέρας της παρατηρησιακής Αστρονομίας». Επίσης, του αποδόθηκε ο τίτλος του «θεμελιωτή της τριγωνομετρίας» ως και του «μεγαλύτερου αστρονόμου της αρχαιότητας», αλλά και «όλων των εποχών». Η υπομονή του, η οξυδέρκειά του αλλά και το βεβαιούμενο ιστορικά πάθος του με ότι καταπιανόταν τον οδήγησαν σε δρόμους που σήμερα, αναλογικά με τα δεδομένα της εποχής του, σίγουρα εντυπωσιάζουν.

Η Υπατία (+370 με +415 Αλεξάνδρεια) είναι η τελευταία φιλόσοφος και μαθηματικός της Αρχαίας Ελλάδας. Έγραψε σχόλια όχι μόνο για τα Μαθηματικά αλλά και για τον Αστρονομικό Κανόνα του Πτολεμαίου. Εκτός από τη φιλοσοφία και τα μαθηματικά, η Υπατία είχε ενδιαφέρον για τη μηχανική και την πρακτική τεχνολογία. Τα γράμματα του Συνέσιου περιέχουν σχέδια της για αρκετά επιστημονικά όργανα που περιλαμβάνουν κι έναν αστρολάβο. Ο αστρολάβος χρησιμοποιούταν για τη μέτρηση των θέσεων του άστρων, πλανητών και του ήλιου και για τον υπολογισμό της ώρας όπως και του ανερχόμενου ζωδίου του ζωδιακού.
Τι να πρωτοπούμε για την Υπατία. Δεν υπάρχει ούτε μία ούτε δύο αναρτήσεις προς τιμήν της σε αυτό το ιστολόγιο.
Η Υπατία ήταν ο τελευταίος εθνικός επιστήμονας του δυτικού κόσμου. Και αφού από τότε δεν υπήρξαν σημαντικοί πρόοδοι στα μαθηματικά, την αστρονομία και τη φυσική σε όλη τη Δύση για άλλα 1000 χρόνια, η Υπατία έγινε σύμβολο του τέλους της Αρχαίας επιστήμης. Μετά την Υπατία ήρθε το χάος και ο βαρβαρισμός των Σκοτεινών Χρόνων.

Διαβάστε περισσότερα: ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΩΤΑ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΛΑΚ ΑΟΥΤ

Ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς, σύγχρονος της Υπατίας. Την εξύμνησε με ένα επίγραμμα του, όταν αυτή η πανέμορφη Ελληνίδα δίδασκε φιλοσοφία και μαθηματικά:

Όταν σε βλέπω ή τα λόγια σου ακούω, προσκυνώ και η σοφία σου
με της παρθένου τον αστερισμό βλέπω να λάμπει.
Έτσι ουράνια όλα δικά σου Υπατία σεμνή, των λόγων πανέμορφη,
της μάθησης σοφό κι άχραντο άστρο.

Πόσες "Υπατίες" θα είδε όμως να σέρνονται στους δρόμους από τον πουριτανικό, αρνησίζωο, αγέλαστο Ιουδαιοχριστιανικό όχλο, ο οποίος ήταν πλέον ο παρακρατικός στρατός των αυτοκρατόρων. Σίγουρα πάντως είδε ο Παλλαδάς την καταστροφή του Σεράπειου, της βιβλιοθήκης και την κτηνωδία απέναντι στους Έλληνες υπερασπιστές του.
Ο Παλλαδάς ο Αλεξανδρεύς έβλεπε τον όχλο να του καταστρέφει τον κόσμο του. Άκουγε από τα ανοιχτά παραθύρια της ζεστής πόλης, την αξίνα του μοναχού, να καταστρέφει την Ελληνική ομορφιά και ο  ήχος διαπερνούσε τα αυτιά και πέρα ως πέρα το μυαλό του. Και έτσι πονεμένα έγραφε αντικρίζοντας ένα κατεστραμμένο άγαλμα του Ηρακλή:

Τον γιο τον χάλκινο του Δία που πριν δοξολογούσαμε
απόρησα που σ' ένα τρίστρατο τον είδα παραπεταμένο
κι είπα βαρύθυμος: ΤΡΙΣΕΛΗΝΕ
εσένα τον ανίκητο που απ' τα κακά μας γλίτωνες,
σήμερα σε ξάπλωσαν καταγής!
Οι νεκροί εγκατέλειψαν την πόλη που ήταν πριν ζωντανή.
Κι εμείς οι ζωντανοί, την πόλη κηδεύουμε τώρα.
Είμαστε αλήθεια ζωντανοί, ώ Έλληνες,
καθώς μας πήρε τώρα η συμφορά
κι έγινε η ζωή μας εφιάλτης;
Ή μήπως ζούμε εμείς κι έχει η ζωή πεθάνει;

Ο Πρόκλος (+412 με +485), ως  Διευθυντής της Πλατωνικής Ακαδημίας, λίγο πριν την κλείσει ο χριστανισμός, αποτελεί μια μεγάλη μορφή της Ελληνικής Φιλοσοφίας, ο οποίος σε εποχές δύσκολες κατόρθωσε να καταγράψει και να διασώσει ένα σημαντικότατο έργο και να εκπληρώσει την αποστολή του.
Ο Πρόκλος, κατέγραψε και διέσωσε πολλά από αυτά που εδιδάσκοντο μέσα στην Ακαδημία και που δεν είχαν μέχρι τότε καταγραφεί, που ο Αριστοτέλης τα είχε ονομάσει «Άγραφα Δόγματα».

Το έργο του Πρόκλου ήταν πολύ δύσκολο, διότι εκτός από τα εξεζητημένα θέματα της Φιλοσοφίας που διαπραγματευόταν, είχε να αντιμετωπίσει και την πνευματική παρακμή και τον σκοταδισμό που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Αθήνα.
Έτσι θα βρούμε διάσπαρτα στα κείμενα του, δείγματα της αγωνίας και της αντίστασης που ακόμα αντέτασσαν οι πνευματικοί Έλληνες στην υποδούλωση της ελευθερίας της σκέψης.

Ο ίδιος ο Πρόκλος αναφέρει ότι: «Ωστόσο, θα έλεγε κανείς, ότι και με άλλο τρόπο μπορεί να εκλείψει το ανθρώπινο γένος. Γιατί σήμερα δεν υπάρχουν κάτοικοι τούτων εδώ των τόπων της Αττικής, μολονότι δεν συνέβη ούτε κατακλυσμός ούτε εκπύρωση αλλά μια τρομερή ασέβεια η οποία αφανίζει ολοκληρωτικά τα ανθρώπινα».

Ο νεοπλατωνισμός στην πόλη της Παρθένου Αθηνάς, κατά τα έτη 431 – 485, με εντατικές προσπάθειες, από ανάγκη να κοινοποιήσει με εκατοντάδες κείμενα και διεξοδικές αναλύσεις την θρησκεία των Ελλήνων, ανέλαβε τον ρόλο του θεματοφύλακα σε οδό διασώσεως από την λαίλαπα της εισαγόμενης θρησκείας που επέβαλε με την βία το Βυζαντινό κράτος. Μιας θρησκείας που οι νεοπλατωνικοί, ειδικά της αθηναϊκής σχολής, όχι αδίκως χαρακτήριζαν ως «μεγάλη σύγχυση»! Και την εποχή εκείνη, «εποχή της μεγάλης σύγχυσης».

Με διατάγματα, κώδικες και νόμους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (Βυζάντιο), ισοπεδώθηκαν έργα τέχνης, ιδέες και οι επιστήμες, ισοπεδώθηκε και ολόκληρος ο πλανήτης, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Υλικά και πνευματικά. Η εξέλιξη του ανθρωπίνου πολιτισμού διακόπτεται απότομα. Η ανθρωπότητα όχι απλώς έμεινε στάσιμη αλλά οπισθοδρόμησε.  Και η ίδια η Γη «γίνετε» επίπεδη και κάθε άλλη (επιστημονική) άποψη είναι αιρετική και έργο του διαβόλου.

Σε λίγο, μετά από δυό τρείς γενιές αμάθειας και με απαγόρευση της πρόσβασης  στην γνώση, την επιστήμη, στην φιλοσοφία και στην λογική, ο απλός άνθρωπος, δεν θα μπορέσει να ξεχωρίσει το πραγματικό από το φανταστικό, την αλήθεια από το ψέμα, το θεϊκό από το ανθρώπινο, αφού η ψυχή του βούλιαξε στα πελάγη της αγνοίας, των δεισιδαιμονιών και του φόβου...

Σείριος

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα μία μυλόπετρα πλακώνει την παιδεία των παιδιών μας. Ένας βραχνάς γράφει το παρόν μίζερο, και διαγράφει απαίσιο το μέλλον της χώρας.
Γιατί η αγωγή των νέων είναι κακή. Και η αγωγή των νέων είναι το θεμέλιο της πολιτείας.

Η παιδεία των νέων είναι το δυνατό αίμα και ο αέρας του ιωδίου για το μέλλον των λαών. Επένδυση πιο ασφαλή για προοπτική μακρόπνοη δεν πρόκειται να βρεις.
Χρειάζεται να στηθούν οδοφράγματα στους δρόμους. Να στηθούν δικαστήρια στις αίθουσες και ίσως γκιλοτίνες στις πλατείες. Για να σταυρωθεί το κακό και να πάψει η βασκανία.

Εμείς, οι νεοέλληνες, αγνοούμε παντάπασι την κλασική Ελλάδα.
Δεν αγνοούμε μόνο την αλήθεια για την κλασική Ελλάδα, αλλά η εικόνα που αποχτήσαμε γι' αυτήν είναι παράμορφη και αντίστροφη.
Τ' αγάλματά είναι στο μουσείο. Καληνύχτα... γιατί τ' αγάλματα δεν είναι πια συντρίμμια, είμαστε εμείς… καληνύχτα... (Δημήτρης Λιαντίνης)

«Οι Θεοί ποτέ δεν έπαψαν να προσφέρουν τους αειφόρους καρπούς τους σε αυτή την Ιερή Χώρα. Οι Αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν και εδέχοντο τα δώρα των Θεών, γι΄ αυτό και αναδείχθηκαν ως παγκόσμιοι ηγήτορες σε όλους τους τομείς.  Οι σημερινοί Έλληνες, παρασυρόμενοι από αλλότριες δυνάμεις και ενεργώντας υπό το κράτος μιας συνεχιζόμενης πνευματικής κατοχής 17 περίπου αιώνων, "αρνήθηκαν" τους πατρώους Θεούς και τα δώρα τους». (Αμερικανίδα συγγραφέας Τζένη Χώλλ) Πηγή:  heliodromion

«Όταν μια χώρα απορρίπτει τους μύθους της, δεν βλέπει παρά ψευδολογίες στο παρελθόν και ο λαός της βλέπει τις επαρχίες του υπό το φως ανόητων και ψευτών. Αυτό είναι σημάδι της πτώσης της και η δόξα της δεν μπορεί να διαρκέσει. Κλαδιά που ξεραίνουν τις ρίζες τους, δεν αφήνουν ικμάδα για μακροχρόνιους καρπούς.»  (Ράντγιαρντ Κίπλινγκ)

ΌΤΑΝ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΗΣ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΣΗΜΑΔΙ ΤΗΣ ΠΤΩΣΗΣ ΤΗΣ ΚΑΙ Η ΔΟΞΑ ΤΗΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΡΚΕΣΕΙ

ΜΙΑ ΜΥΛΟΠΕΤΡΑ ΠΛΑΚΩΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ - ΕΜΕΙΣ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΓΝΟΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑΠΑΣΙ ΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΄80

(Για όσους δεν ξέχασαν…)

Chris S , Nick Katanakis

ΑΚΡΩΤΗΡΙΟΝ ΤΑΙΝΑΡΟΝ

Το ακρωτήριο Ταίναρο είναι η μεσαία χερσόνησος της Πελοποννήσου
και βρίσκεται μεταξύ του Λακωνικού και του 
Μεσσηνιακού κόλπου γι’αυτό το ονόμαζαν «Μεταπέα Άκρα

Το ακρωτήριο που οι αρχαίοι πίστευαν ότι εκεί βρισκόταν η πύλη για τον Άδη. Το ονόμαζαν «Μεταπέα Άκρα» και ο θεός Απόλλωνας το έδωσε στον Ποσειδώνα με αντάλλαγμα τους Δελφούς. Τι απέγινε το αρχαίο ιερό και το νεκρομαντείο.

Το ακρωτήριο Ταίναρο βρίσκεται στο μεσαίο πόδι της Πελοποννήσου και πήρε το όνομά του από τον μυθικό ήρωα Ταίναρο που ήταν γιος του Δία και ο οικιστής που ίδρυσε την πόλη Ταίναρο στην Ακρωταινάρια χερσόνησο.

Χιλιάδες χρόνια πριν, ήταν τόπος λατρείας, ο οποίος ήταν αφιερωμένος στον Ήλιο. Σύμφωνα με την παράδοση, εκεί σταμάτησαν οι Κρήτες της Κνωσού κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους στην Πύλο, για να θαυμάσουν τα πρόβατα που βοσκούσαν ελεύθερα κατά μήκος της χερσονήσου. Ο Απόλλωνας έδωσε στον Ποσειδώνα το Ταίναρο και πήρε ως αντάλλαγμα τους Δελφούς, όπου έχτισε το μαντείο του και όρισε πρώτους ιερείς τους Κρήτες.

Από τότε στην περιοχή κυριάρχησε η λατρεία του Ποσειδώνα και οι ναυτικοί που ταξίδευαν στη θάλασσα σταματούσαν συχνά στο ακρωτήριο για να προσκυνήσουν το ναό του Ταινάριου  Ποσειδώνα, ο οποίος ήταν χτισμένος στο ακρωτήρι...

Σύμφωνα με τον Στράβωνα από το ακρωτήριο Ταίναρο οι ναυτικοί υπολόγιζαν τις ναυτικές αποστάσεις.

Οι προσκυνητές του Ποσειδώνα ονομαζόταν «Ταιναρισταί» και η γιορτή που πραγματοποιούσαν οι Σπαρτιάτες προς τιμή του «Ταινάρια».

Ψηφιδωτό οικίας στην αρχαία πόλη του Ταινάρου. 
Η περιοχή ήταν σημαντικός λατρευτικός τόπος για τους Σπαρτιάτες. 

Ταινάρια. Πανάρχαιες σπαρτιατικές εορτές, κάτω από την εποπτεία ιδιαίτερου θιάσου θρησκευτών (των λεγόμενων «Ταιναριαστών»), αλλά με τη συμμετοχή όλων ανεξαιρέτως των Λακώνων, προς τιμή του Θεού Ποσειδώνος «Ταιναρίου» και του τοπικού «διογενούς» ήρωος Ταινάρου, στον περιζωσμένο από Ιερό Άλσος Ναό του Θεού, που έστεκε στο ομώνυμο ακρωτήριο της Λακωνίας («Ταίναρον»).

Ο Παυσανίας και ο Πλούταρχος αναφέρουν ότι σε ένα μικρό σπήλαιο στο ακρωτήρι, λειτουργούσε  επίσης νεκρομαντείο.

Από τον ναό του Ταινάριου  Ποσειδώνα, σήμερα σώζονται μερικά ερείπια. Το οικοδομικό υλικό χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της εκκλησίας του Ασωμάτου, που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση [...κατά την προσφιλή μέθοδο (.......)].

http://www.mixanitouxronou.gr/ ,  https://hellenismos.org

ΝΙΚΩΝ Ο «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ» - Ο ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΤΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΑΣ

 Ο «όσιος» Νίκων μεταφέρει τον λόγο του Ναζωραίου 
στους Έλληνες Εθνικούς της Λακωνίας
(σχέδιο του Αποστόλου Βούλγαρη, 2001).

880 - 900 περίπου. Η τελευταία μαζική λατρεία των Ολυμπίων Θεών, εκείνη των απομονωμένων κατοίκων της Λακωνικής, εξησθένισε ακόμη περισσότερο μετά από μανιώδεις επιχειρήσεις εκχριστιανισμού.

Ο Κωνσταντίνος Ζ ο Πορφυρογένητος, έγραψε στο «Περί Διοικήσεως Της Αυτοκρατορίας» τα εξής: «Ίστεον ότι οι του κάστρου Μαϊνης οικήτορες, ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σλαύων, αλλ' εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι του νύν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται, δια το εν τοίς προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάτρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας του αοιδίμου Βασιλείου (σημ. 867 - 886) βαπτισθέντες, Χριστιανοί γεγόνασιν..».

Τ’ απομεινάρια των Ελλήνων Εθνικών περιορίσθησαν να ζούν έκτοτε στους απροσίτους οικισμούς τους επί του Ταϋγέτου, όπου ήδη εφιλοξενούντο από της εποχής των σφαγών του Σταυρακίου και οι ανυπότακτοι Μελιγγοί, που ήδη είχαν πλήρως εξελληνισθεί. 

940 περίπου. Νέα στάση των μη χριστιανών της Λακωνικής εναντίον της βυζαντινής εξουσίας, κατά την διάρκεια της βασιλείας του αυτοκράτορος Ρωμανού, κατεστάλη υπό του στρατηγού Κρινίτου Αροτρά. Ακολούθησε ωστόσο μία περίοδος αναρχίας στην όλη περιοχή, καθώς διάφοροι Βυζαντινοί πρωτοσπαθάριοι και άρχοντες (Βάρδας Πλατυπόδης κ.ά.) προέβαιναν σ’ αλλεπάλληλες στάσεις κατά της εξουσίας του Ρωμανού, συνεπικουρούμενοι υπό του εντοπίου εθνικού στοιχείου. 

945 - 988 Ο αφιχθείς στην Λακωνική σκληρός Αρμένιος προσηλυτιστής Νίκων, ο αποκαλούμενος «Μετανοείτε», εκτός από την κατασφαγή των εν «Λακεδαιμονία» Ιουδαίων και των ανεπιδέκτων εκχριστιανισμού παγανιστών Σλάβων των πεδινών οικισμών της περιοχής (των «Τελχίνων» όπως τους έλεγαν σε μία προσπάθεια δαιμονοποιήσεως οι Βυζαντινοί), εφρόντισε και για την εξολόθρευση των τελευταίων ιχνών της «αρχαίας ειδωλολατρίας» που, προστατευομένη υπό του δυσπροσίτου Ταϋγέτου, ελειτουργούσε ελευθέρως και απροσκόπτως υπό την ηγεσία του Έλληνος «Εφόρου των Εθνικών γαιών» και «Δουκός των Εθνικών», Αντιόχου («...ός την δουκικήν μεν αρχήν διείπε της των εθνικών χώρας...», περιγράφεται στον «Βίο Νίκωνος» 156 β), επιδείξασα μάλιστα εξαιρετική αφομοιωτική δύναμη, δεδομένου ότι οι συνοικήσαντες Μελιγγοί είχαν εξελληνισθεί πλήρως, όπως προείπαμε, «ουδέν ίχνος αφήσαντες της επί του Ταϋγέτου εξοικίσεως αυτών»  (Περικλέους Ζερλέντου, ως άνω, σελ. 9).

Ο Αρμένιος προσηλυτιστής εξόντωσε με τα ίδια του τα χέρια τον  «φιλοδαίμονα» και «αλαζόνα» Αντίοχο, (την δολοφονία αυτή, ο βιογράφος του Νίκωνος την παρουσιάζει βεβαίως σαν... μεταθανάτιο θαύμα του «Οσίου» !), εθανάτωσε τους ιερείς και όλους τους «τολμητίες και θρασυκαρδίους» αμεταπείστους, αφού προηγουμένως, όπως φαίνεται εκ της λεγομένης «Διαθήκης» του, με αφορμή μία εκ των πολλών επιδημιών («θανατικών») της εποχής, παρεκίνησε εξ Αμυκλών τους επήλυδες χριστιανούς της περιοχής (ο ίδιος ο βιογράφος του ομολογεί στον «Βίο» του ότι επρόκειτο περί «των της Λακεδαίμονος εποίκων», 130 α 25), να κυνηγήσουν τους Ιουδαίους της περιοχής και να καταστρέψουν τους τελευταίους Εθνικούς και τα  επί των  υψωμάτων πτωχικά Ιερά τους: «Εις τους οποίους εγώ αποκρίθηκα ότι επειδή και η οργή είναι θεϊκή, εσείς δεν έχετε πού να φύγετε, διατί ο Θεός όπου κατοικά εις τους ουρανούς κυριεύει και την Ανατολήν και την Δύσιν, και εις οποίον τόπον εσείς θέλετε υπάγηι, ευρίσκει σας. Όμως εσείς κάμετέ μου μίαν ομολογίαν ιδιόχειρον, ότι να μου υπακούσετε εις εκείνα οπού μέλλω να κάμω. Το οποίον είναι τούτο:  να ευγάλω  τους Εβραίους από μέσα από την χώραν, να υπάγουν έξω. Και τα μακελιά οπού είναι προς τον άγιον Επιφάνειον να τα χαλάσουν...» («Διαθήκη Νίκωνος», όπως εδημοσιεύθη στον «Νέο Ελληνομνήμονα», τεύχος 3.1906, με πολύ ενδιαφέρον το εντελώς άσχετο τρίτο πληθυντικό πρόσωπο που χρησιμοποιείται στο «να τα χαλάσουν»). Στην ίδια την πάλαι ποτέ  «κατείδωλον» Σπάρτη, έκτισε αμέσως μετά από όλα αυτά εκκλησία του «Σωτήρος Χριστού» επάνω στον ιερό λόφο του ιστορικού Ναού της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Προηγουμένως μάλιστα, εξοντώθη («συνέβη και απέθανε») μυστηριωδώς ένας ακόμη Εθνικός που τον εμπόδιζε να κτίσει την εκκλησία του  στον ιερό τόπο,  καθώς  και αναρίθμητες άλλες εκκλησίες επάνω σε άλλα Ιερά (ή χρησιμοποιώντας τα συντρίμμια τους ως δομικά υλικά, όπως λ.χ. στις εκκλησίες των Γερονθών).

(σ.σ.: Το Μετανοείτε, είναι προσωνύμιο που του έμεινε καθώς επαναλάμβανε διαρκώς την λέξη μετανοείτε. Αξίζει να αναφέρουμε πως ο εν λόγω προσηλυτιστής έχτισε τις πόρτες των εκκλησιών πολύ χαμηλές ώστε όταν εισέρχονταν μέσα οι ''νεοφώτιστοι'' Λάκωνες να σκύβουν ταπεινά το κεφάλι τους...)

Ταυτοχρόνως, οι Βυζαντινοί ολοένα μετέφεραν και εγκαθιστούσαν στην πεδινή Λακωνική κατά ομάδες, επήλυδες χριστιανούς, για ν’ αλλοιώσουν την εθνική σύνθεση των εντοπίων. 

Με αφορμή τις κακουργίες του Αρμενίου προσηλυτιστού,  κάποιες  εκ  των οποίων ο  ίδιος ο βιογράφος του έκαμε το λάθος να διασώσει, όπως έκαμαν, ευτυχώς για την ιστορική αλήθεια και άλλοι όμοιοί του, όπως λ.χ. ο ανεκδιήγητος εκείνος Μάρκος Διάκονος, πρέπει να μην αφήσουμε ασχολίαστο ένα λυπηρό αλλά κατά κόρον παρουσιαζόμενο φαινόμενο. Το ότι στρέφουν αποτόμως οι διαφόροι Ρωμιοί συγγραφείς «Ιστοριών»  της  Σπάρτης, ή  της Ελλάδος ευρύτερα, έναν αόρατο  διακόπτη  του μυαλού  τους  και  όλως  ξαφνικά  καθυβρίζουν  για την μ.α.χ.χ. (=μετά αρχή χριστιανικής χρονολόγησης) χρονική περίοδο τους ίδιους τους προγόνους τους, πλέκοντας εγκώμια από την άλλη  στους αδικαιολογήτους σφαγείς τους. Χαρακτηριστικό τέτοιο δείγμα αποτελεί η υπό του Π. Δούκα απαράδεκτη καθύβριση ως… «διεφθαρμένων» (…) των τελευταίων Λακεδαιμονίων Εθνικών, εκείνα τα ζοφερά χρόνια που εδέχοντο την τελική επίθεση των Βυζαντινών τα Ελληνικά Πάτρια και Τρόποι: «…προ πάντων δε τότε παρεκώλυον την διάδοσιν και επικράτησιν  των  χριστιανικών  ιδεών…», λες  και είναι κάτι το θετικό, πόσο μάλλον υποχρεωτικό.

(Από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά "Επίτομος Ιστορία των Σπαρτιατών")  

http://www.rassias.gr/SPARTA15.html

[Τον  Νίκων που με σφαγές κατάφερε να κάνει τους προγόνους μας να αρνηθούν την Πατρώα τους θρησκεία και Παράδοση, εορτάζει η εκκλησία στις 26 Νοεμβρίου ως όσιο, καθώς επίσης, είναι  επίσημη αργία της πόλης της Σπάρτης, τιμώντας τον ως πολιούχο και προστάτη της Λακωνίας………]

ΠΕΡΙΛΗΠΤΙΚΗ ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ

« ...Η γυναίκα  είναι άξια τιμών σε γη και ουρανό. Αυτή μας κάνει ικανούς, να καταλαβαίνουμε την παντοδυναμία της μητέρας φύσης. Αυτή είναι η καθαγιασμένη εικόνα της φύσης και μας δίνει την δυνατότητα να ανεβαίνουμε σταδιακά προς την ψυχή του κόσμου, η οποία δίδει γέννηση, συντηρεί, ανακαινίζει και μεταφέρει τον κόσμο των ψυχών στο πεδίο του φωτός…».

Εκείνος που θεωρείται σοφότερος από όλους και συγκρότησε τον ανθρώπινο λόγο και εφηύρε γενικά τα ονόματα, είτε θεός είναι είτε δαίμονας, είτε κάποιος θείος άνθρωπος, αυτός αντιλαμβανόμενος ότι το γένος των γυναικών είναι το πιο οικείο με την ευσέβεια, έδωσε σε κάθε στάδιο της ζωής της γυναίκας όνομα θεάς. Ονομάζοντας την άγαμη γυναίκα Κόρη, αυτή που παντρεύεται Νύμφη, αυτή που γεννάει παιδιά Μητέρα και αυτή που είδε παιδιά από τα παιδιά της Μαία σύμφωνα με την Δωρική διάλεκτο (Καθένα από αυτά τα ονόματα, χρησιμοποιούνταν και για θεότητες: Κόρη έλεγαν την Περσεφόνη, οι Νύμφες ήταν πνεύματα της φύσης. Μητέρα λεγόταν η Μητέρα των θεών Ρέα ή Κυβέλη και Μαία είναι η θεά μητέρα του Ερμή). Με αυτό συμφωνεί και το γεγονός ότι οι χρησμοί στη Δωδώνη και τους Δελφούς δίνονται δια στόματος γυναίκας.

Απομένει όμως να αποδείξουν και οι γυναίκες την αρετή τους, για να κερδίσουν ανάλογη φήμη.

Η φωνή του Πυθαγόρα ακούγονταν σαν μελωδία, τα επιχειρήματα του ήταν αδιάσειστα, ο τρόπος ομιλίας του ήταν τόσο συναρπαστικός που καθήλωνε τους ακροατές του, οι οποίοι τον αναγνώριζαν ως γιο του Απόλλωνα ή ως προφήτη του. Ο δε Δικαίαρχος γράφει ότι «με την ευφράδεια του εδόνει τας ψυχάς των ακροατών του».

Ιάμβλιχος (54-57) «περί του Πυθαγορείου βίου».

Πυθαγόραςο Συμπαντικός  

Ο ΑΡΙΘΜΟΣ ΤΟΥ ΠΥΘΑΓΟΡΑ

Ο Πυθαγόρας ανακάλυψε τον αριθμό σαν σύμβολο, τον απόλυτο δηλαδή αριθμό πού έχει μέσα του νόημα και δεν είναι μόνο ένα σύμβολο  απλής αρίθμησης και υπολογισμών. Αυτή η  ανακάλυψη  επέτρεψε τη θεμελίωση των μαθηματικών σαν επιστήμη.

Ο Πυθαγόρας αποσύρονταν κάθε μέρα σε μοναχικούς τόπους, όπου επικρατούσε απόλυτη ησυχία και ηρεμία και κανένας δεν μπορούσε να διαταράξει τις σκέψεις του. Παρατηρούσε την περιβάλλουσα  αυτόν φύση, αρχίζοντας από τα ελάχιστα. Σπουδάζοντας  με αυτό τον τρόπο όλον τον κόσμο/σύμπαν.

Σημείωνε τις μεταβολές και τις φθορές, οι οποίες ελάμβαναν χώρα. Παράλληλα δε διαπίστωνε την τάξη, την κανονικότητα και αρμονία με την οποίαν τα πάντα πραγματοποιούνταν στην φύση/σύμπαν. Αυτός ήταν και ο λόγος, που πρώτος αυτός ονόμασε το σύμπαν Κόσμο.
Μετά από μακρόχρονες παρατηρήσεις και διεξοδική μελέτη, κατέληξε εις το συμπέρασμα, ότι  τα πάντα τελούνται με Μαθηματική  ακρίβεια και Μουσική αρμονία.
Με βάση το συμπέρασμα του και την ισχυρότατη διαίσθηση του δημιούργησε την κοσμοθεωρία, ότι τα όντα δεν είναι μόνον τα φαινόμενα, τα σώματα, η ύλη της οποίας βλέπουμε/παρατηρούμε τις μεταβολές, αλλά ότι εις τα σώματα ενυπάρχει και το κάτι άλλο, το άϋλον και αΐδιον (το αέναον, το συνεχές, το χωρίς τέλος). Είναι αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις μας, αλλά  μέσω της νόησης.

Κυριαρχεί και συντελεί στην ενυπάρχουσα τάξη και αρμονία στο όλον Σύμπαν. Αυτός είναι ο αριθμός του Πυθαγόρα.

Ο  Πυθαγόρας δίδασκε ότι: Ο αριθμός  είναι η επέκταση και ενέργεια των σπερματικών λόγων που ενυπάρχουν στη μονάδα. Αναλυτικότερα, αριθμός είναι εκείνο το οποίον, προηγείται όλων των πραγμάτων, υφίσταται στην δημιουργό διάνοια, σύμφωνα με το οποίο όλα τα πράγματα διευθετήθηκαν/ταξινομήθηκαν και παραμένουν σε μια αδιάρρηκτη τάξη και αρμονία στο Σύμπαν.

Το κυρίαρχο δόγμα των Πυθαγορείων ήταν: «όλα τα πράγματα απεικονίζονται με τον αριθμό». Στον Ιερό Λόγο (Ο Πυθαγόρας  λέει με σαφήνεια ότι: «αριθμός είναι ο κυβερνήτης των μορφών και των ιδεών και είναι η αιτία θεών και δαιμόνων».
Ο Πυθαγόρειος Φιλόλαος έλεγε ότι, ο αριθμός είναι ο πλέον εξαίρετος και αυτογενής δεσμός της αιώνιας συνέχειας των εγκόσμιων φύσεων.
(Φιλόλαος δέ, της των κοσμικών αιωνίας διαμονής την κρατιστεύουσαν και αυτογενή συνοχήν είναι απεφήνατο τον αριθμόν) Συριανός.

Προδημοσίευση απο το βιβλίο: "Πυθαγόρας ο Συμπαντικός"

https://pythagorasopagosmios.blogspot.gr

ΥΠΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΤΑ ΤΑΥΤΙΣΕ

Στις 8 Μαρτίου 410 (ή 418 κατ’ άλλους)  λιντσαρίστηκε και κατακρεουργήθηκε από χριστιανούς η Ελληνίδα νεοπλατωνική φιλόσοφος, αστρονόμος και μαθηματικός Υπατία, η οποία στη συνέχεια ταυτίστηκε με την Αγία Αικατερίνη!!!

Στους δρόμους της Αλεξάνδρειας 
ο όχλος δολοφονεί βάναυσα την Υπατία
(«Ο θάνατος της φιλοσόφου Υπατίας στην Αλεξάνδρεια»
από τον Louis Figuier, 1866).

Αικατερίνη και Υπατία, δύο μάρτυρες – παρθένες που έζησαν στην Αλεξάνδρεια στη δύση της αρχαιότητας και στην αυγή του χριστιανικού κόσμου. Τότε που η σύγκρουση του χριστιανισμού με το Αρχαίο Πνεύμα είχε φτάσει στο βίαιο κορύφωμά της.
Το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτής της σύγκρουσης είχε διαμορφωθεί ήδη από τους απολογητές του χριστιανισμού: «Μα τι το κοινό υπάρχει ανάμεσα στην Αθήνα και την Ιερουσαλήμ, την Ακαδημία και την εκκλησία, τους αιρετικούς και τους Χριστιανούς; Τι το κοινό υπάρχει ανάμεσα στο φως και τα σκοτάδια; Ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο; Η δική μας διδαχή βγαίνει απευθείας από τη στοά του Σολομώντα, που, όπως δίδαξε, πρέπει ν’ αναζητήσεις το Θεό μ’ όλη την απλότητα της καρδιάς (…). Ενας Χριστιανός είναι ταπεινός ακόμη και με το φτωχό (…). Αλλά οι φιλόσοφοι μετά από τόσα εγκλήματα και τέτοιες ποταπότητες διατηρούν ανάμεσά σας τ’ όνομα και τις τιμές των σοφών. Τι σχέση υπάρχει ανάμεσα σ’ ένα φιλόσοφο κι ένα Χριστιανό; Ανάμεσα σ’ έναν οπαδό της Ελλάδας κι έναν οπαδό του ουρανού; Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο που κυνηγά μια μάταιη δόξα κι έναν άνθρωπο αποκλειστικά απασχολημένο με τη σωτηρία του; Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο που μιλεί σα σοφός κι έναν άνθρωπο που ζει σα σοφός; Ανάμεσα σ’ έναν άνθρωπο επιδέξιο για να καταστρέφει κι έναν άνθρωπο που δεν ξέρει παρά να οικοδομεί; Πώς τολμάτε να συγκρίνετε τον οπαδό της αμαρτίας με τον ανταγωνιστή του; Τον διαφθορέα της αλήθειας με τον εκδικητή της! Εκείνον που την κλέβει, με κείνον που είναι ο πιο παλιός ιδιοκτήτης της και φύλακάς της; Ακόμη για μια φορά ποιο είναι το κοινό σημείο ανάμεσα σ’ αυτούς τους δυο ανθρώπους;» (Τερτυλλιανός, «Απολογία», τ. 2ος).

Αικατερίνη και Υπατία, δύο πρόσωπα που η χριστιανική παράδοση τα ταύτισε. Απέδωσε τις γνώσεις και τις φιλοσοφικές ιδιότητες της Υπατίας στην Αικατερίνη.

Πολλοί ιστορικοί πιστεύουν ότι η Αικατερίνη πιθανόν να μην υπήρξε και ότι ήταν μάλλον μια εξιδανικευμένη παρά ιστορική μορφή, αντίπαλο δέος στην Ελληνίδα φιλόσοφο Υπατία κατά τη μεσαιωνική σκέψη.

Παρόμοια με την Υπατία, λέγεται ότι ήταν σοφή, πολύ όμορφη, αγνή και ότι δολοφονήθηκε άγρια λόγω της δημόσιας έκθεσης της πίστης της – 105 χρόνια προ του θανάτου της Υπατίας.

Για τη δράση και τη ζωή της Αγίας δεν υπάρχουν ιστορικές πληροφορίες. Πρωτογίνεται λόγος γι’ αυτή στο τέλους του 9ου αιώνα και με δεδομένο ότι η εποχή του μαρτυρικού της θανάτου προσδιορίσθηκε περί το 307, υπάρχει σιωπή πέντε αιώνων.

Tο 1969 η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία αφαίρεσε τη γιορτή της από το γενικό εορτολόγιο των αγίων, επικαλούμενη την έλλειψη ιστορικών αποδείξεων για την ύπαρξή της. Το 2002, περιελήφθηκε ξανά στο ημερολόγιο. Την περίοδο αυτή το Βατικανό επέτρεπε ως παραχώρηση την τήρηση της εορτής της όπως προηγουμένως.

Η Αγία Αικατερίνη…

Η πάνσοφη, εκπληκτικά όμορφη, δεινή ρήτορας και με ωραίο παράστημα Αγία Αικατερίνη σπούδασε φιλολογία, φιλοσοφία και απέκτησε ευρύτατες θεολογικές γνώσεις. Σύμφωνα με τους θρύλους και τα συναξάρια της Αγίας, όταν πληροφορήθηκε ο Αυτοκράτορας Μαξιμίνος όσα διαδίδονταν περί αυτής, ανέθεσε σε πενήντα ή κατ’ άλλους σε εκατόν πενήντα περίφημους ρήτορες προκειμένου συζητώντας μαζί της να της αποδείξουν το αβάσιμο και στρεβλό των ιδεών (δοξασιών) της. Το αποτέλεσμα όμως υπήρξε το αντίθετο. Θύμωσε ο αυτοκράτορας και την υπέβαλε σε μαρτύρια μέχρι θανάτου. Ετσι έγινε αγία και προστάτρια όσων ασχολούνται με τα γράμματα, ιδιαίτερα των παρθένων φοιτητριών. Χριστιανικό σύμβολο σοφίας και επιστήμης. Συχνά εικονίζεται να κρατά σφαίρα και διαβήτη.

Σύμφωνα με μια άλλη ακόμη εκδοχή του θρύλου, η Αικατερίνη απέρριψε πολλές γαμήλιες προτάσεις. Ισως με αυτό συνδέεται μια εύθυμη γιορτή της αγίας στο Παρίσι. Νεανίδες ηλικίας 25 ετών ανύπανδρες, ανήμερα της εορτής της Αγίας, περιφέρονταν εν ευθυμία στην πόλη φέροντας ή σκεπάζοντας τα μαλλιά τους με λευκό δαντελωτό «κεκρύφαλο» (σκούφο) εκ του οποίου και προήλθε η γαλλική έκφραση «elle a la coiffure de Sainte Catherine» (= έχει το κτένισμα της Αγίας Αικατερίνης, κότσο τα μαλλιά) που αποτελεί ιδιωματισμό και λέγεται για γεροντοκόρες, ιδιαίτερα αυτές που αυτοπροσδιορίζονται ως «μνηστευμένες» με την πίστη στον Κύριο.

… και η φιλόσοφος Υπατία

Η Υπατία έζησε το 370-418 – την εποχή που ο χριστιανός επίσκοπος Κύριλλος συγκρούεται με τον έπαρχο Ορέστη για τον έλεγχο της πόλης. Ηταν Εθνική, δηλαδή Ελληνίδα και δίδασκε μαθηματικά, φιλοσοφία, Πλάτωνα και Αριστοτέλη. Δίδασκε δημόσια, στους δρόμους της πόλης. Ηταν τόσο χαρισματική δασκάλα, τόσο γοητευτική που προσέλκυε πολλούς και σημαντικούς μαθητές. Γι’ αυτό θεωρήθηκε επικίνδυνη για το χριστιανισμό και λιντσαρίστηκε από το φανατισμένο χριστιανικό όχλο που οδηγήθηκε από τον επίσκοπο Κύριλλο (τιμά τη μνήμη του η εκκλησία συγκαταλέγοντάς τον στους αγίους…).

Την έσυραν σε μια εκκλησία, την έγδυσαν και την έγδαραν ζωντανή με θραύσματα πήλινων αγγείων. Στη συνέχεια τη διαμέλισαν και διασκόρπισαν τα μέλη της στην πόλη… Πρόφαση, η σχέση της με τον  έπαρχο της πόλης Ορέστη. Αιτία, η Υπατία αποτελούσε σύμβολο της επιστήμης και της μάθησης, που για τους χριστιανούς ταυτίζονταν με την ειδωλολατρία. Από καιρό ήδη οι απολογητές του μάζευαν κάθε πέτρα για να την πετάξουν στη μόρφωση και στο μορφωμένο. Από τότε αρχίζει αυτός ο «λιθοβολισμός» της επιστήμης. Για το χριστιανισμό ό,τι γίνεται στη φύση και στην κοινωνία είναι θεϊκά δοσμένο, ενώ η επιστήμη αναζητά τους νόμους που διέπουν τα φυσικά και κοινωνικά φαινόμενα.

Η φυγή πολλών λογίων αμέσως μετά το λιντσάρισμα της Υπατίας σήμανε την αρχή του μαρασμού της Αλεξάνδρειας ως κέντρου μάθησης. Η μορφή της όμως δεν έσβησε, όπως ίσως επιδίωκε η εκκλησία με την ταύτιση Αικατερίνης και Υπατίας.

Το Λεξικό Σουίδα («Η αρχαιότερη εγκυκλοπαίδεια που φιλοδόξησε να συμπεριλάβει “πάντας τους αιώνας και πάντα τα γένη της φιλολογίας”», 10ος αιώνας) αφιερώνει στο λήμμα Υπατία μια ολόκληρη σελίδα – δεν αφιερώνει σε πολλά λήμματα αυτό το χώρο – ενώ στο λήμμα «Αικατερίνη» περιορίζεται στο «όνομα κύριον».

Στον πίνακα του Αναγεννησιακού καλλιτέχνη Ραφαήλ «Η σχολή των Αθηνών»
τα μεγαλύτερα μυαλά του αρχαίου κόσμου συγκεντρώνονται για συζήτηση. . .
και ανάμεσά τους βρίσκεται μια μονάχα γυναίκα.
Είναι ντυμένη λευκά, που στέκεται προς τα εμπρός-αριστερά και ατενίζει έξω από την εικόνα προς εμάς.
 Είναι η Υπατία της Αλεξάνδρειας.

Τα τελευταία χρόνια της ζωής της Υπατίας απέδωσε κινηματογραφικά  με την ταινία «Αγορά» (Agora, ο πρωτότυπος τίτλος) το 2009 ο Ισπανο-χιλιανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμενάμπαρ. (Ολόκληρη η ταινία ΕΔΩ)

Ηρακλής Κακαβάνης  http://atexnos.gr

Ο ΜΑΡΤΥΡΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ

ΥΠΑΤΙΑ. Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΦΑΝΑΤΙΚΟΥΣ XΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ, ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΓΔΑΡΑΝ ΚΑΙ ΤΗ ΔΙΑΜΕΛΙΣΑΝ...

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ (4ος – 5ος αιών) Η ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

ΥΠΑΤΙΑ. Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ, ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ ΤΩΝ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΩΝ ...ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ

Καβάλα στον Πήγασο ο Βελλεροφόντης 
επιτίθεται με το δόρυ κατά του τέρατος 
που έχει σώμα και κεφάλι λιονταριού,
κεφάλι με λαιμό αίγας φυτρωμένα 
στη ράχη και φίδι για ουρά 
(-2ος αι. Τάραντας. Museo Nazionale Archeologico)

Τι θυμίζει; 

Κατά την αρχαιότητα μία από τις σημαντικότερες Δελφικές Εορτές ήταν τα «Θεοφάνεια» τα οποία διασώζονται ως σήμερα με το ίδιο όνομα και οι εορτές του Διός Σωτήρος που διασώζονται ακόμα ώς Ημέρα του «Σωτήρος».

Πέρα από όλα αυτά έχουμε και την Εορτή του Αγίου Πνεύματος, η οποία εορτάζεται μόνον από τους Ελληνορθόδοξους χριστιανούς και όχι από τους καθολικούς κλπ, γιατί σχετίζεται με τις Εορτές των Παναθηναίων προς τιμήν της Παλλάδας Αθηνάς.

Κατά τις Εορτές της Εαρινής Ισημερίας δηλ. 25 Μαρτίου εορτάζονταν το «Ιερόν Πύρ» των Δελφών. Μην ξεχνάμε το «Άκτιστον Πύρ» της Λαμπρής από τον "Άγιο Τάφο" των χριστιανών. Τότε στην Αθήνα εορτάζονταν τα Αδώνια, τα Μυστήρια των Παθών της «Μεγάλης Εβδομάδας», με την περιφορά του Επιταφίου, το άναμμα των λαμπάδων από τον Δαδούχο ιερέα, τον στολισμό του Επιταφίου με άνθη, τα αναφωνήματα «Άδωνης ΑΝΕΣΤΗ», τα ιερατικά Άμφια, την εξομολόγηση, την Μετάληψη «Σώματος και Αίματος του Άδωνη», τα «λεγόμενα» και τα «δεικνυόμενα» και σήμερα τα κάνουν αυτά οι χριστιανοί ορθόδοξοι. 

Οι Ναοί των ορθοδόξων χριστιανών έχουν 3 εισόδους προς τα Ιερά, ακριβώς ανάλογη αρχιτεκτονική με τα αρχαία Θέατρα, όπου από τη σκηνή εισέρχονται στο «Άβαττον» μόνον οι Ιερείς και οι Ηθοποιοί, καθώς και τον διαχωρισμό του Ναού σε αριστερή και δεξιά πτέρυγα, ανάλογη των θεάτρων. Στο Θέατρον υπήρχε ο Οκρίβαντας. Στην εκκλησιαστική γλώσσα, ο άμβωνας ονομάζεται ακόμη και σήμερα «Οκρίβαντας».

Πολλά στοιχεία των Ελευσινίων ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ έχουν αντιγραφεί και υιοθετηθεί από τους Ελληνορθόδοξους. Τα Κρητικά Μυστήρια της «Μεγάλης Θεάς»  εορτάζοντο τον Δεκαπενταύγουστο. Το όνομα της Μεγάλης Θεάς των Κρητών ήταν Δικτυνναία Βριτόμαρτυς που σήμαινε «Γλυκειά Παρθένος», ενώ στα «Ορφικά» η Δήμητρα αποκαλείται «Δέσποινα».
Σας θυμίζουν τίποτα αυτά;

Περιοδικό Αναζήτηση Δαρίβας Κατερίνη , http://ermionh.blogspot.gr/

Όσο γιά τό Μεγάλο Σάββατο..! Πρόκειται γιά γιορτή τής Σαμοθράκης ή οποία ελάμβανε χώρα κάθε χρόνο κατά τά Καβείρια Μυστήρια. Ή εορτή διαρκούσε 9 νύχτες καί έσβηναν όλα τά φώτα τής νήσου. Μετά έπαιρναν φώς νέο από τήν ιερά ναύν, πού τό έπαιρνε από τήν γενέτειρα τού Απόλλωνος, τήν Δήλο. Τό φώς μεταδίδετο από λαμπάδα σέ λαμπάδα. Ή μετάδοση δέ από λαμπάδα σέ λαμπάδα συμβολίζει τήν μετάδοση τής γνώσεως καί ΦΥΣΙΚΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΗ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΦΛΟΓΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ. Πρόκειται δηλαδή γιά μία από τίς μεγαλύτερες αντιγραφές πού έχουν γίνει σέ πολιτιστικό επίπεδο.

Η επιτύμβια στήλη του Δεξίλεω 
τι σου θυμίζει;;;

Διαβάστε:
Ο ΔΕΞΙΛΕΩΣ και ΟΙ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ

«ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΜΟΙΡΑΣ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΕΝΟ ΝΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΓΙΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ» Έως καί τήν λέξη ελευθερία θά νομίζατε ότι επρόκειτο γιά τόν Χριστό, αλλά όχι, αυτά τά λόγια είναι από τόν Αισχύλο καί τόν Προμηθέα Δεσμότη. Ό επιτάφιος δέ είναι ίδιος μέ τήν ημέρα πού στήν αρχαία Ελλάδα εστόλιζαν οί κοπέλες μέ λουλούδια τό ομοίωμα τού Αδώνιδος καί τήν νύχτα τό περιέφεραν κρατώντας αναμμένες λαμπάδες.

Ό Άδωνης ήτο υιός τής Αφροδίτης, γι αυτό καί ή Παρασκευή είναι αφιερωμένη στήν Αφροδίτη (Αφροδίτη – Afrodite – Afroday = Friday). Τό ίδιο σκηνικό περιγράφει ό Ηρόδοτος στήν πομπή τού Καδμίλου, πού τό φέρετρο ήτο μέ λουλούδια καί μέ συνοδεία κόσμου τόν μετέφεραν στούς πρόποδες τού Ολύμπου κρατώντας ό κόσμος αναμμένες λαμπάδες. Τό ίδιο βλέπουμε καί στά Ελευσίνια καί Καβείρια μυστήρια, στά μυστήρια τού Ιάκχου, στά Διονυσιακά μυστήρια κτλ. «Τα μυστήρια τού θανάτου τού Χριστού καί τής αναστάσεώς του, είναι τά μυστήρια τού θανάτου καί τής αναστάσεως τού Οσίριδος, τού Βάκχου, τού Μίθρα ή Ήλιου πού λατρεύθηκαν μέ διαφορετικά ονόματα από πολλούς λαούς» Macrobe.

«Ό Όσιρις καί ό Βάκχος παριστάμενοι καί οί δύο μέ τήν μορφή τού Ισημερινού Ταύρου, πέθαιναν καί ανεστένοντο όπως ό Χριστός. Στά άδυτα έκαναν αναπαράσταση τών παθών τους όπως τού Άττι γιά τούς Φρύγες καί τού Χριστού γιά τούς Χριστιανούς» Dupuis.

«ή παράδοση γιά τόν Χριστό, πού γεννήθηκε από παρθένα καί ύστερα από βίαιο θάνατο αναστήθηκε, ταιριάζει πολύ μέ τίς Ασιατικές καί Αιγυπτιακές παραδόσεις γιά τόν Μίθρα, τόν Όσιρι καί τόν Άττι. Όπως καί εκείνος έτσι καί ό Ιησούς κατάγονταν από τόν ουράνιο κόσμο, κατέβηκε παρουσιάσθηκε στήν γή όπως εκείνοι γιά νά υπηρετήση τούς ανθρώπους. Απαράλλαχτα όμως όπως ό Άττις, ό Άδωνις καί ό Όσιρις πέθαναν καί κατόπιν αναστήθηκαν»

Γιάννης Κορδάτος.

--------------------------------

Ο ΘΕΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΟ ΝΕΡΟ ΣΕ ΚΡΑΣΙ ΜΕ ΘΑΥΜΑ

Τα θαύματα  με τα κρασιά του Διονύσου και Αμπέλου και της μετατροπής του νερού σε κρασί.

Κατά την διάρκεια των ημερών της εορτής του Διονύσου και του Αμπέλου υπήρχαν θαύματα με τους οίνους.

Κατά την εορτή η οποία ελάμβανε εις την Αιγείρα, μια των 12 αχαϊκών πόλεων, όπου την ημέρα αυτή, η εφημέριος άμπελος βλάσταινε το πρωΐ, με την ανατολή του ηλίου, ανθούσε, καρποφορούσε και ωρίμαζαν οι καρποί της μέχρι την εσπέρα. Μετά παρασκευάζετο εξ αυτής  οίνος, όπου τον έπιναν οι μετέχοντες εις την εορτή και μεθούσαν. Ήτο και αυτό ένα από τα ετήσια θαύματα του Διονύσου, με τα οποία αποδεικνύετο εις τα Διονύσια η δύναμη του θεού.

Τέτοιου είδους θαύματα εγίνοντο σε κάποια πόλη της Ήλιδος, όπου την ημέρα της εορτής του θεού, με την παρουσία και των ξένων, εσφράγιζον 3 καινούργιους και άδειους λέβητες κατά την ανατολή του ηλίου και τους άνοιγαν την εσπέρα με την δύση, όπου και τις εύρισκαν γεμάτους. Και από αυτούς  έπιναν όλοι οι παρευρισκόμενοι ντόπιοι και ξένοι και μετά συμμετείχαν εις την εορτή.

Εις την Άνδρο (όπως επίσης και εις την Νάξο) κατά την εορτή των Θεοδοσίων, κατά την διάρκεια της εορτής (η εορτή διαρκούσε 7 ημέρες), έρρεε αυτόματα από την ευρισκομένη εις τον ναό του Διονύσου, ομώνυμη πηγή του οίνος αντί ύδατος. Μετά το πέρας της εορτής, δηλαδή μετά την παρέλευση των επτά ημέρων το νερό πλέον σταματούσε να γίνεται οίνος. 

Ο Πλίνιος εις το έργο του «Φυσική Ιστορία» II.103.XXXI.2,16 μας πληροφορεί ότι εάν μεταφέρετο ο οίνος μακριά από τον ναό, αυτόματα εγένετο πάλι ύδωρ.

Αλλά και ο Φλάβιος ο Φιλόστρατος ο νεώτερος μας λέγει: «Ανδρίοις γαρ δη εκ Διονύσου η γη ύποινος ρήγνυται και ποταμόν αυτοίς αναδίδωσιν»
[λήμμα άμπελος εφημέριος, σελίδα 341, τόμος Δ, εγκυκλοπαίδεια Πυρσού, 1928].

Ο Άνιος ο υιός του Απόλλωνος και τις Ροιούς
Ο Άνιος με την Δωρίππη απέκτησε τρείς θυγατέρες: την Οινώ, την Σπερμώ και την Ελαΐδα. Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΑΣ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΑΦΘΟΝΙΑ ΚΡΑΣΙΟΥ, ΣΙΤΗΡΩΝ ΚΑΙ ΕΛΑΙΩΝ. Όπως αυτό διαπιστώνεται και από την ερμηνεία των όνομα των τους. Οι άνθρωποι τους ονόμασαν «Οινοτρόπες», εκείνες δηλαδή που μπορούν να μεταβάλουν το νερό σε κρασί.
Έτσι ο θεός Διόνυσος την νύκτα της 5ης Ιανουαρίου μετέτρεψε το νερό σε κρασί με θαύμα, κατά την διάρκεια των γάμων της Αριάδνης.

Απόσπασμα από το βιβλίο του συγγραφέως Ομήρου Ερμείδη: Έλληνες ή ελληνίζοντες Χριστιανοί

Τα Μαντεία σίγησαν, τα αγάλματα ασβεστοποιήθηκαν, οι ναοί γκρεμίστηκαν, οι αγώνες καταργήθηκαν, οι βιβλιοθήκες κάηκαν, όμως η Διονυσιακή λατρεία δεν έπαψε ποτέ να θερμαίνει την καρδιά του απλού ανθρώπου…

Ίσως κάποτε ξεχωρίσουμε την κυριολεξία, από την αλληγορία και τον συμβολισμό.
Την αξία της φιλοσοφίας, τον μόνο δρόμο προς την γνώση.
Ίσως κάποτε συνειδητοποιήσουν οι νεοέλληνες τι κληρονομήσαν από τους Αρχαίους Ιερούς προγόνους τους.
Τότε θα είναι σε θέση  να ξεχωρίσουν  τις αξίες των πρωτοτύπων και… τα πρωτότυπα από τις αντιγραφές…

Σείριος.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΕΙΝΑΙ «Η ΜΕΓΙΣΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΕΧΝΗ»

Πολλοί αναρωτιούνται αν η Φιλοσοφία μπορεί να παίξει στη ζωή μας σήμερα ένα ρόλο βασικό, τέτοιο που να ανακουφίζει τον άνθρωπο, ο οποίος ζεί και κινείται καθημερινά μέσα σε διάφορα προβλήματα, ατομικά και κοινωνικά, ή είναι γι’ αυτόν μια πολυτέλεια του παρελθόντος, ενασχόληση ίσως πνευματικών ανθρώπων, που έχοντας εξασφαλίσει την ικανοποίηση των βιοτικών τους αναγκών, διαθέτουν χρόνο για να συζητούν διάφορα επίκαιρα και ενδιαφέροντα γι’ αυτούς θέματα.

Βεβαίως η ασχολία με τη Φιλοσοφία προϋποθέτει, εκτός από την καλλιέργεια του νου, και την πρόσκτηση βασικών γνώσεων που ξεκινούν από τη θέαση, την παρατήρηση και το θαυμασμό δηλαδή της φύσης και του περιβάλλοντος κόσμου · «διά γάρ τό θαυμάζειν οἱ ἄνθρωποι καί νῦν καί τό πρῶτον ἤρξαντο φιλοσοφεῖν, ἐξ ἀρχῆς μέν τά πρόχειρα τῶν ἀτόπων θαυμάσαντες, εἴτε κατά μικρόν οὕτω προϊόντες καί περί τῶν μειζόνων διαπορήσαντες, οἷον περί τε τῶν τῆς σελήνης παθημάτων καί περί τόν ἥλιον καί (τά) ἄστρα καί περί τῆς τόν παντός γενέσεως» Αριστoφ. Νεφέλ. 221 – 2381.

Τελικός στόχος του ανθρώπου είναι ο προβληματισμός και η φιλοσοφική ενατένιση μέσω του επαγωγικού ή του παραγωγικού συλλογισμού, επειδή, όπως λέγει ο Ηράκλειτος, «ὁ θεός ὁ ἐντριβής οὔτε λέγει οὔτε κρύπτει, ἀλλά σημαίνει». Στα ανωτέρω πρέπει να προστεθεί, ως αναγκαία και κάποια εξοικείωση με το «φιλοσοφικώς σκέπτεσθαι» και την Ιστορία της Φιλοσοφίας, για την ευχερή σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν, με απώτερο στόχο το αριστοτελικό «εὖ ζῆν», την «εὐβουλία περί τῶν οἰκείων καί περί τῶν τῆς πόλεως», δηλαδή την πολιτική αρετή ή, κατά τον στωικό Μάρκο Αυρήλιο, τη «βιωτική τέχνη», που είναι προϋπόθεση του «ένδον βλέπε» και του «ένδον σκάπτε».

Η αυτογνωσία λοιπόν είναι πρωταρχικό μέλημα του σωστού ανθρώπου, ο οποίος, μιμούμενος το δελφικό «γνώθι σ’ αυτόν», αντιλαμβάνεται ότι «ὁ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτός ἀνθρώπω». Η γνωσιολογική αυτή εξέταση ως απόρροια φιλοσοφικής παιδείας, συντελεί στην ατομική και κοινωνική βελτίωση του ατόμου και, επομένως, στην κυριαρχία στον εαυτό του και τη ζωή του. Πρόκειται για ικανοποίηση που προέρχεται από την ηθική νίκη του «ανδρείου», κατά την πλατωνική έννοια, ανθρώπου πάνω στα πάθη και τις αδυναμίες του, επειδή «τό νικᾶν αὐτόν ἑαυτόν πας ῶν νικῶν πρώτη τε καί ἀρίστη, τό δέ ἡττᾶσθαι αὐτόν ὑφ’ ἑαυτοῦ πάντων αἴσχιστον  ἅμα καί κάκιστον» (Πλάτων Νόμοι).

Στη συνέχεια η βελτίωση της κοινωνικής ζωής έχει ως συνέπεια τη νηφαλιότητα και τη γαλήνη, όπως την είδαν τόσο ο Δημόκριτος, όσο και ο Επίκουρος, με το γνωστό «ἀπέχου καί ἀνέχου», καθώς και τη χρυσή συνταγή του μέτρου: «ἀνθρώποισι γάρ ἐυθυμίη γίνεται μετριότητι τέρψιος καί βίου συμμετρίη· τά δ’ ἐλλείποντα καί ὑπερβάλλοντα μεταπίπτειν τε φιλεῖ καί με­γάλος κινήσιας ἐμποιεῖν τῇ ψχῇ· αἱδέ ἐκ μεγάλων διαστημάτων κινούμενοι τῶν ψυχέων οὔτε ἐυσταθέες εἰσίν οὔτε εὔθυμοι» (Στοβ. 3,210 Δ-ου Diels 68Β, 191).

Η Φιλοσοφία λοιπόν χωρίς να συνιστά τη ραθυμία, διδάσκει την ενδοσκόπηση και την αυτοβελτίωση του ανθρώπου, με συνέπεια την κριτική ενατένιση της ζωής και την παρότρυνση «λάθε βιώσας» του Επικούρου» την τόσο χρήσιμη σε δύσκολες περιστάσεις του βίου και σκοτεινές εποχές της ανθρώπινης Ιστορίας, όπως εκείνη της Οσμανοκρατίας· για τούτο και ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος ο εξ απορρήτων (1641 – 1709) τη συνιστά στο γιο του Νικόλαο, ως παρακαταθήκη ζωής και ασφαλούς επιβίωσης.

Εξέλιξη ευρύτερη στις μέρες μας αποτελεί και το λειτούργημα του φιλοσοφικού συμβούλου, του επιστήμονα που έρχεται να αντικαταστήσει τον ψυχαναλυτή και να προσφέρει στον αγχώδη άνθρωπο της εποχής μας αντί για ψυχαναλύσεις και ψυχοφάρμακα, τη βοήθεια της αναντικατάστατης Φι­λοσοφίας με διάλογο, που στηρίζεται στα διδάγματα των μεγάλων φιλοσό­φων, αρχίζοντας από τους αρχαίους Έλληνες και φθάνοντας μέχρι τους συγχρόνους, επειδή «ὀργῆς νοσούσης εἰσίν ἱατροί λόγοι».

Έτσι, επειδή κάθε κακό είναι αρρώστια της ψυχής, σύμφωνα με το Σωκράτη, γι’ αυτό στην εποχή μας προσπαθούμε να το θεραπεύσουμε με την «Ιατρική της Φιλοσοφίας». Η Φιλοσοφία που από μερικούς περιφρονείται, καλείται να συνδράμει τον πάσχοντα άνθρωπο και πάλι, αρχίζει δηλαδή εκεί που τελειώνει το έργο της η επιστήμη, αποτελώντας ένα είδος περιφερειακής ζώνης, με όπλο την αγάπη της σοφίας, η οποία νοείται εδώ με την ευρύτερη σημασία του όρου. Επομένως, η Φιλοσοφία σήμερα δεν αφήνει τον άνθρωπο αβοήθητο στη δυσκολία, την αρρώστια, τη θλίψη και τη συμφορά, αλλά του παρέχει την ευκαιρία να δει την κατάστασή του σε μια προοπτική. Γίνεται, κοντολογίς, ένα είδος καταφυγίου και μια πηγή παρηγοριάς για τον πληγωμένο άνθρωπο της εποχής μας.

Μήπως θα πρέπει λοιπόν η διδασκαλία της Φιλοσοφίας στην ελληνική εκπαίδευση να γίνεται πιο συστηματικά με την αύξηση των υποχρεωτικών διδακτικών ωρών του μαθήματος και να πλαισιώνεται με σύγχρονα σχολικά εγχειρίδια, μοντέρνα μέθοδο διδασκαλίας και, προπάντων, ειδικευμένο διδακτικό προσωπικό, το οποίο να αγαπήσει το μάθημα;

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Πλάτων στη Φιλοσοφία και τους φιλοσόφους εναπέθετε τις ελπίδες του για χρηστή διοίκηση του κράτους και θεραπεία των κακών της πολιτείας! «Ἐάν μή… ἤ οἱ φιλόσοφοι βασιλεύσωσιν ἐν ταῖς πόλεσιν ἤ οἱ βασιλεῖς τε νῦν λεγόμενοι καί δυνάσται φιλοσοφήσωσι γνησίως τε καί ικανώς, καί τοῦτο εἰς ταυτόν συμπέσῃ, δύναμίς τε πολιτική καί Φιλοσοφία, τῶν δέ νῦν πορευομένων χωρίς ἐφ’ ἑκάτερον αἱ πολλοί φύσεις ἐξ ἀνάγκης ἀποκλεισθῶσιν, οὐκ ἐστί κακῶν παῦλα, ὦ φί­λε Γλαύκων. ταῖς πόλεσι, δοκῶ δ’ οὐδέ τῷ ἀνθρωπίνῳ γένει…» (Πλάτ. Πολιτ. Ε. 743 C-D).

Ο νοών νοείτω.

του ΧΡ. Ν. ΠΟΛΑΤΩΦ, δ.φ. (απόσπασμα)

Ἑκηβόλος

«Ὅποιος σκέπτεται σήμερα, σκέπτεται ἑλληνικά, ἔστω κι ἄν δέν τό ὑποπτεύεται» – Jacqueline de Romilly