Η ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΙΚΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΣΙΚΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ

Οι νίκες των Αθηναίων στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές, στη Μυκάλη δεν είχαν μόνο ως αποτέλεσμα τη σωτηρία της Ελλάδας και κατ’ επέκταση του ευρωπαϊκού κόσμου, αλλά και την ανύψωση των Ελλήνων σε ανώτερο ηθικό επίπεδο. Οι νίκες εκείνες ανέδειξαν κυρίως τους Αθηναίους σε ανώτερη βαθμίδα τόσο πολιτικής και κοινωνικής ωριμότητας όσο και πνευματικής και καλλιτεχνικής δημιουργίας. Με τις νίκες εκείνες οι Έλληνες κέρδισαν την ελευθερία, αλλά και απέκτησαν συνείδηση της ενότητάς τους και της δύναμής τους καθώς και το αίσθημα της εθνικής τους υπερηφάνειας.

Πολλοί προέβαλαν με απορία το ερώτημα “τι θα ήταν ο πολιτισμός της Ελλάδας και του κόσμου ολόκληρου, αν νικούσαν κατά τους πολέμους αυτούς οι Πέρσες και κυβερνούσε την Αθήνα τον 5ο αι. π.Χ. ένας σατράπης της Περσίας αντί του Περικλή, του αιρετού εκείνου άρχοντα ενός δημοκρατικού λαού;

Οι Αθηναίοι της εποχής των Περσικών πολέμων δεν είχαν την ωριμότητα που απέκτησαν αργότερα, κατά την περίοδο του Περικλή, μια εποχή έντονης πολιτικής και κοινωνικής ζωής. Οι νίκες κατά των Περσών ενέπνευσαν στους Αθηναίους φρόνημα ανώτερου ηθικού επιπέδου. Έτσι, ο λαός αυτός ανέπτυξε μια πρωτοφανή δραστηριότητα σε όλους τους τομείς της ζωής, στον χώρο του πνεύματος και των καλών τεχνών αλλά και στη σφαίρα του ήθους.

Οι ηγέτες της Αθήνας, ο Μιλτιάδης, ο Θεμιστοκλής, ο Αριστείδης κ.ά., που οδήγησαν τους Αθηναίους στις νίκες, ήταν η ενσάρκωση αρετών, ήταν ο ώριμος καρπός της νομοθεσίας και της παιδείας του Σόλωνα και του Κλεισθένη. Οι ηγέτες των Αθηναίων ως παιδαγωγοί τους έγιναν οι απόστολοι υψηλών ιδανικών.

Για παράδειγμα, ο Μιλτιάδης, ο ιδιοφυής και έμπειρος στρατιωτικός, ήταν η προσωποποίηση του θάρρους. Έτσι κέρδισε το μεγάλο τρόπαιο στον Μαραθώνα, το οποίο έκαμε τον Θεμιστοκλή να λέει το γνωστό: ονκ έά με καθεύόειν τό (τοϋ) Μιλτιάδον τρόπαιον (Πλουτ. Θεμιοχ. 3.4).

Ο Θεμιστοκλής ενσάρκωνε τις αρετές της οξυδέρκειας, της πνευματικής ευστροφίας και της διορατικότητας. Ήταν ο άνθρωπος που διέβλεψε ότι τα ξύλινα τείχη, τα οποία θα έσωζαν την Αθήνα από την περσική απειλή, σύμφωνα με τον χρησμό του Μαντείου των Δελφών, ήταν τα πολεμικά πλοία, η ναυτική δύναμη της Αθήνας. Έτσι, με τη ναυπήγηση 200 πλοίων ο Θεμιστοκλής οδήγησε τους Αθηναίους στη νικηφόρα ναυμαχία της Σαλαμίνας.

Ο Αριστείδης ήταν η προσωποποίηση της ακεραιότητας, της τιμιότητας και κατεξοχήν της δικαιοσύνης, γι’ αυτό έμεινε στην ιστορία ως δίκαιος. Ο Αριστείδης ρύθμιζε την πολιτειακή ανάπτυξη της πατρίδας του, σύμφωνα με τη Σολώνεια αρετή της δικαιοσύνης και με τη βαθμιαία πολιτική και κοινωνική ωριμότητα των Αθηναίων, τούς βοήθησε και κατά την αρχηγία του εθνικού αγώνα εναντίον των Περσών αλλά και αργότερα, κατά την ίδρυση και αρχηγία της Συμμαχίας της Δήλου, η οποία εξελίχθηκε σε ναυτική ηγεμονία των Αθηναίων.

Από όλους όμως τους πολιτικούς, εκείνος που διακρίθηκε περισσότερο ήταν ο Περικλής, για τον οποίο θα κάνουμε λόγο παρακάτω.

Από τη μάχη στον Μαραθώνα (490), όπου οι Αθηναίοι κέρδισαν μια νίκη κοσμοϊστορικής σημασίας, μέχρι τη ναυμαχία της Κύπρου (449) μεσολαβεί ένα χρονικό διάστημα αγώνων, οι οποίοι στο σύνολό τους ήταν μια πάλη των φιλελεύθερων ελληνικών θεσμών εναντίον της απόλυτης περσικής μοναρχίας· ήταν, γενικότερα, μια πάλη του ελεύθερου δημοκρατικού ελληνικού πολιτισμού εναντίον του συντηρητικού και αυταρχικού πνεύματος της Ανατολής. Στην πάλη εκείνη αναδείχθηκαν νικητές οι φιλελεύθεροι ελληνικοί θεσμοί, η δημοκρατία και ο ελληνικός πολιτισμός.

Οι νίκες στον Μαραθώνα, στη Σαλαμίνα, στις Πλαταιές, στη Μυκάλη και η ηθική νίκη στις Θερμοπύλες προκάλεσαν στις ψυχές των Αθηναίων και όλων των Ελλήνων ενθουσιασμό κυρίως λειτούργησαν ως η μεγαλύτερη παιδαγωγική δύναμη για την ανάπτυξη του ελληνικού πολιτισμού των κλασικών χρόνων, διότι μετά τις νίκες αυτές επακολούθησε η μεγάλη πολιτική ισχύς και η οικονομική ευρωστία του αθηναϊκού κράτους.

Οι δυνάμεις αυτές έγιναν τα αδιάσειστα θεμέλια του κατοπινού μεγαλείου της Αθήνας, του χρυσού αιώνα του Περικλή, που είναι ταυτόχρονα χρυσός αιώνας όλης της Ελλάδας και ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Μετά τις ελληνικές νίκες εναντίον των Περσών, το πρόγραμμα της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής του Περικλή οδήγησε στην ανάπτυξη των τεχνών και των γραμμάτων αλλά και στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου του αθηναϊκού λαού.

Τότε ακριβώς έκαμαν την εμφάνισή τους οι μεγάλοι ποιητές Σοφοκλής και Ευριπίδης, οι γλύπτες Μύρων, Πυθαγόρας, Πολύκλειτος, Φειδίας, ο φιλόσοφος Σωκράτης, οι σοφιστές Γοργίας και Πρωταγόρας, οι αρχιτέκτονες Μνησικλής, Ικτίνος, Καλλικράτης, οι ιστοριογράφοι Ηρόδοτος, Θουκυδίδης, Ξενοφών κ.ά.

Οι νίκες των Ελλήνων κατά των Περσών έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην εξίσωση των κοινωνικών τάξεων. Στην εποχή του Περικλή απλοί Αθηναίοι πολίτες, όχι μόνον ευγενείς, απολάμβαναν τα αγαθά της ισοπολιτείας και ισονομίας. Τώρα οι μεγάλοι άνδρες της Αθήνας δεν υποχρεούνταν να κατάγονται από αριστοκρατικό γένος , αλλά μπορούσαν να προέρχονται σε μεγάλο βαθμό και από τη λαϊκή τάξη.

Κατά τον 5ο αι. με την παιδαγωγική επίδραση των ελληνικών νικών εναντίον των Περσών, η ποίηση στην Αθήνα είχε κερδίσει πια τον ρόλο που της άξιζε, δηλαδή τον ρόλο της ως εμπνευστή της ζωής των πολιτών.

Η νέα αθηναϊκή αντίληψη για τον αγώνα και τα καθήκοντα της ζωής ήταν δυνατό να παρουσιασθεί στον κόσμο μόνο με την ποίηση ενός υψηλού θρησκευτικού συμβολισμού, όπως ήταν η ποίηση του Αισχύλου.

Ο Αισχύλος έγραψε την τραγωδία Πέρσαι για ένα ιστορικό γεγονός, του οποίου ήταν ο ίδιος αυτόπτης μάρτυρας, και με αυτή την τραγωδία έδειξε τι θεωρούσε ουσιαστικά τραγικό.

Οδηγούμενος από τη βαθιά του αίσθηση για τη σωφροσύνη και για τη γνώση των ορίων, τα οποία δεν επιτρέπεται ποτέ να υπερβαίνει ο άνθρωπος, ο Αισχύλος παρουσίασε στο αθηναϊκό ακροατήριο τις μαρτυρίες της περσικής ύβρης αλλά και της θείας τίσης η οποία συνέτριψε την υπερηφάνεια και την αυτοπεποίθηση της ισχυρής και αυταρχικής περσικής αυτοκρατορίας. Στον Αισχύλο η ιστορία γίνεται τραγικός μύθος και ταυτόχρονα αγωγή του ανθρώπου.

Η Αθήνα του Περικλή ήταν σχολείο της ελληνικής παιδείας (Θουκ. 2.41.1). Η υπεροχή της πόλης της Αθήνας την περίοδο εκείνη έγινε ιδιαίτερα εμφανής με την επίδειξη έντονης οικονομικής, πολιτικής και πνευματικής δραστηριότητας. Ακόμη και όταν η γενεά, η οποία πέτυχε τις ένδοξες νίκες κατά των Περσών, είχε πια παρέλθει κατά την εποχή του Περικλή, τα κατορθώματα εκείνα των προγόνων τους χαράχθηκαν βαθιά στην καρδιά κάθε πολίτη και αποτελούσαν γι’ αυτούς τους μεταγενέστερους ένα λαμπρό ιδεώδες, άξιο για μίμηση.

Τους Αθηναίους της εποχής του Περικλή, οι οποίοι πρόθυμα θυσίαζαν τη ζωή και την περιουσία τους, για να θεμελιώσουν το μεγαλείο της πόλης τους, τούς ενέπνευσε ένα περίεργο ιδεώδες, που ήταν ένα μείγμα από πατριωτική αυτοθυσία και από μια ψυχρή ωφελιμότητα.

Οι νίκες των Ελλήνων εναντίον των Περσών απέφεραν πολλά αγαθά, το σημαντικότερο των οποίων είναι το αγαθό της ελευθερίας. Από την ελευθερία γεννήθηκαν άλλα αγαθά κατά την κλασική εποχή, όπως η ποίηση, η τέχνη, η φιλοσοφία, η ιστοριογραφία, τα δημοκρατικά ιδεώδη και η παιδεία, όπως μάλιστα το τελευταίο εκφράζεται στον Επιτάφιο του Περικλή (Θουκ. 2.41).

Οι νίκες επέτρεψαν στους Έλληνες να αποκτήσουν συνείδηση της δύναμής τους και να δημιουργήσουν τον κλασικό πολιτισμό, την κλασική παιδεία. Περισσότερο από όλους τους άλλους Έλληνες οι Αθηναίοι δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τα απαράμιλλα επιτεύγματα της ιστορίας της κλασικής εποχής, του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. Οι Αθηναίοι ανέλαβαν την παγκόσμια πολιτιστική ηγεσία για την ανάπτυξη του ελληνικού κλασικού και γενικότερα του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου πολιτισμού, ενός δηλαδή αυθεντικού και υψηλού πολιτισμού-προτύπου.

Πρόκειται για τον παιδαγωγούντα ελληνικό πολιτισμό, τον πολιτισμό που εννοείται ως ανθρώπινη παιδεία. Αυτός ο πολιτισμός ως παιδεία είναι η ίδια η ελληνική ιστορία της κλασικής αρχαιότητας.

ΑΝΝΑ ΣΤΡΑΤΑΡΙΛΑΚΗ – ΚΥΛΑΦΗ, Η Κλασική περίοδος και η παιδαγωγική αξία της, ΡΕΘΥΜΝΟ2000

ΤΑ ΑΤΙΑ ΤΗΣ ΖΑΧΛΩΡΟΥ ΠΟΥ ΕΙΔΑΝ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ ΦΙΝΟΣ

Απογευματινή 27/10/1954

Η Ζαχλωρού, ένα μικρό χωριουδάκι μεταξύ Διακοφτού και Καλαβρύτων. Είχε την τιμή τον Οκτώβριο του 1954 να δεχτεί την επίσκεψη δύο ιπτάμενων δίσκων, και να γίνουν μάλιστα αντιληπτοί από πλειάδα γνωστών και εξαιρετικών ηθοποιών κατά την διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Γκόλφω». Μίμης Φωτόπουλος, Αντιγόνη Βαλάκου, Νίκος Καζής, ο σκηνοθέτης Ορέστης Λάσκος και ο Φιλοποίμην Φίνος ήταν μερικοί μόνο από τους αυτόπτες μάρτυρες.

Τα ιπτάμενα αντικείμενα εντόπισε πρώτος ο γνωστός ηθοποιός Μίμης Φωτόπουλος ο οποίος σταμάτησε το γύρισμα και έδειξε με το χέρι του τον ουρανό. Γύρισαν όλοι και είδαν κατάπληκτοι, δύο μεταλλικά αντικείμενα, σε σχήμα τηγανιού χωρις χερούλι, που έτρεχαν με εξωφρενική ταχύτητα στον ουρανό.

 Όπως ανέφερε ο Φιλοποίμην Φίνος «..ήταν δύο ιπτάμενοι δίσκοι, που άστραφταν στον ήλιο και είχαν γύρω – γύρω κάποιου είδους φωτοστέφανου. Πετούσαν με μεγάλη ταχύτητα κρατώντας ορισμένη απόσταση το ένα απ’το άλλο. Σε μια στιγμή ο πρώτος έκανε κάτι περίεργα «λουπιγκ» κι ύστερα πήρε πάλι σταθερή πορεία με κατεύθυνση προς την Κόρινθο, ακολουθούμενος, σε ίδια απόσταση από το άλλο. Και αυτό το πράγμα δεν το είδε μόνο ένας. Το είδαν συγχρόνως 10-15 άνθρωποι, ηθοποιοί και τεχνίτες, που αποτελούσαν το συνεργείο της Φίνος Φίλμ». 

Nikos Apostolopoulos

http://erenzw.blogspot.gr/2014/12/blog-post.html

ΠΡΟΚΟΠΙΟΥ ΑΝΕΚΔΟΤΑ ή ΑΠΟΚΡΥΦΗ ΙΣΤΟΡΙΑ - Ο ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΣ

Ο Προκόπιος (περίπου 500 - 565) ήταν Βυζαντινός ιστορικός. Δεν υπάρχει συμφωνία των ειδικών ούτε για το πότε γράφτηκε, ούτε για το πότε δημοσιεύτηκε το βιβλίο του, «Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία». Πάντως είναι αδύνατο να κυκλοφόρησε πριν τον θάνατο του Ιουστινιανού, αν και υπάρχει η άποψη ότι κυκλοφόρησε νωρίτερα σε στενό κύκλο δυσαρεστημένων αριστοκρατικών.

Προκόπιος  Βυζαντινός ιστορικός (Αποσπάσματα από το βιβλίο του Ανέκδοτα ή Απόκρυφη Ιστορία):

Ιη΄.
Ότι ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα αλλά ήταν, όπως αναφέρθηκε, κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος, θα μπορούσε κανείς να το αποδείξει σταθμίζοντας το μέγεθος των κακών που έκαμε στους ανθρώπους, γιατί η δύναμη του ανθρώπου που δρα φανερώνεται στο υπέρμετρο μέγεθος των πράξεών του.

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν έχει σκοτώσει τόσο πολλούς, ώστε κανένας στον κόσμο, μου φαίνεται, δεν θα ήταν ποτέ σε θέση να πει τον ακριβή αριθμό τους παρά μόνον ο θεός. Πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας όμως κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες, λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι.

Ποτέ δεν έκανε την παραμικρή έρευνα πριν αποφασίσει, αλλά μόλις άκουγε την συκοφαντία, έβγαζε κρίση ευθύς. Χωρίς κανέναν δισταγμό εξέδιδε διαταγές που συνεπάγονταν την άλωση οχυρωμένων θέσεων, τον εμπρησμό πόλεων και την υποδούλωση ολόκληρων εθνών χωρίς κανένα λόγο. Ώστε αν κανείς έβαζε στο ένα μέρος της πλάστιγγας όλα τα κακά που έχουν πάθει οι Ρωμαίοι από τα παμπάλαια χρόνια και στο άλλο ως αντίβαρο όσα έπαθαν από τον Ιουστινιανό, νομίζω ότι θα έβρισκε πως χύθηκε περισσότερο αίμα εξαιτίας του ανθρώπου αυτού απ’ όσο τυχόν χύθηκε σε όλους μαζί τους προηγούμενους αιώνες.

…

[11.26-35]

Μετά από τους Σαμαρείτες άρχισε να καταδιώκει τους αποκαλούμενους 'Έλληνες, υποβάλλοντας τους σε σωματικά βασανιστήρια και αρπάζοντας τα χρήματά τους.

Ακόμα κι όσοι απ' αυτούς, στην προσπάθειά, τους να γλιτώσουν με τα λόγια από τις επικείμενες συμφορές, αποφάσισαν να ασπαστούν δήθεν τη χριστιανική θρησκεία, αυτοί λοιπόν, τις περισσότερες φορές, συλλαμβάνονταν ύστερα από λίγο να κάνουν σπονδές και θυσίες ...

https://didaskaleioellinikotitas.wordpress.com/

ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ - Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΠΟΔΙΟ ΣΤΗΝ ΠΡΟΚΟΠΗ

Όστις αυτός ή φρονείν μόνος δοκεί, ή γλώσσαν, ήν ουκ άλλος, ή ψυχήν έχειν, ούτοι διαπτυχθέντες ώφθησαν κενοί  (Όποιος νομίζει πως μόνο αυτός σκέπτεται λογικά, ή πως έχει λόγο ή ψυχή, που άλλος δεν τα έχει, κενός αυτός θα ευρεθεί, όταν κοιτάξουν μέσα του)
Σοφοκλής (Αντιγόνη 707-709)

Η αλαζονεία, κατά την Ψυχολογία, είναι το γνώρισμα της συμπεριφοράς του ανθρώπου, που πηγάζει από την υπερτίμηση του εαυτού του. Ή αλλιώς: «Αλαζονεία έξις προσποιητή (εστί), αγαθών μη υπαρχόντων», κατά τον Πλάτωνα και «η αλαζονεία δόξει είναι προσποίησις τις αγαθών ουκ όντων» (Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΤΕΡΗΜΑΤΩΝ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ)
(Θεόφραστος: Χαρακτήρες 23).

Από τους Προωκρατικούς ακόμη φιλοσόφους διακρίνουμε την αποστροφή των Αρχαίων προς το πάθος αυτό και τους ανθρώπους που κατέχονται απ' αυτό.
Έτσι ο Ηράκλειτος έλεγε: «Οίησις προκοπής εγκοπή», δηλαδή, η αλαζονεία είναι εμπόδιο στην προκοπή.

Οπτικοακουστικό: Pontiotube

ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: Η ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ

ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΝΑΣΤΡΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Στις φλέβες μας κυλάει καυτό Αίμα των Ελλήνων Θεών και προγόνων μας, ο Ιχώρ, με τη Σπίθα του γεννημένη από την Ουσία των Άστρων.

Βρισκόμαστε σε αυτόν τον αποικιακό Πλανήτη εδώ και ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, που ξεχάσαμε και τον Σκοπό και την Αποστολή μας.
Μαζί χάσαμε και την Ικανότητα Ερωτηματοθεσίας κι αποκομμένοι από τον Πυρήνα της Ύπαρξης μας, έχουμε βυθιστεί σε λήθαργο.
Δίχως τη Μνήμη της Καταγωγής μας, χωρίς Όραμα για το που πρέπει να κατευθυνθούμε, περιπλανιόμαστε στα τυφλά, στα χαμένα, σε ένα δρόμο που δεν έχει τέλος, σε μια αέναη, διαρκή και ακατάπαυστη περιπλάνηση.

Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην περιπλάνηση από Ενσάρκωση σε Ενσάρκωση;

Ίσως η έλλειψη Κριτικής Ικανότητας που μας οδηγεί να αναβάλλουμε συνεχώς αυτό που θα έπρεπε να έχουμε ολοκληρώσει χθες.
Ίσως η επιθυμία να απολαύσουμε τα υλικά αγαθά που προσφέρει αυτός ο κόσμος, που τελικά φυλακίζουν ισόβια την Ύπαρξη μας.
Ίσως πάλι η ακατανίκητη Δύναμη της Ειμαρμένης.

Έτσι από παιδιά του ενάστρου Ουρανού γινόμαστε βασανισμένα, θνητά παιδιά της πλατύστηθης Γης που δεν αναρωτιούνται αν η εξέλιξη συνεχίζεται και πέραν του Ανθρώπου.

http://hellenicfalanx.blogspot.gr

ΚΥΠΡΟΣ - ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟΥΣ ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛ.ΔΥ.Κ. ΣΤΗΝ ΜΑΛΟΥΝΤΑ

Sigmalive

ΑΙΣΧΥΛΟΣ

Ο κορυφαίος τραγωδός της κλασικής Αθήνας.
Ο μεγάλος τραγικός γεννήθηκε στην Ελευσίνα, το -525. Πατέρας του ήταν ο Ευφορίωνας, που καταγόταν από μεγάλη γενιά ευπατριδών. Η ευγενική καταγωγή, η αριστοκρατική ανατροφή, η δημοκρατική ελευθερία, το θρησκευτικό-μυστικιστικό περιβάλλον της Ελευσίνας (λατρεία Δήμητρας - Περσεφόνης) και οι μεγάλοι εθνικοί αγώνες των Ελλήνων εναντίον των βαρβάρων, συντέλεσαν ώστε να διαπλαστεί ο ευσεβής και γενναίος χαρακτήρας του ποιητή και το υψηλό φρόνημα που τον διέκρινε.

Με προθυμία πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες εναντίον των Περσών. Στο Μαραθώνα (-490) με πολλά τραύματα, λιπόθυμος μεταφέρθηκε από τη μάχη, ενώ ο αδερφός του Κυναίγειρος με τον ηρωικό του θάνατο προκάλεσε το θαυμασμό όλων. Επίσης πολέμησε στη Σαλαμίνα (-480) και στις Πλαταιές (-479).

Για την υπόλοιπη οικογενειακή του κατάσταση γνωρίζουμε ακόμα τα εξής. Εκτός από τον Κυναίγειρο είχε και άλλον αδερφό, τον Αμυνία. Οι δύο του γιοι, Ευαίωνας και Ευφορίωνας, ήταν επίσης δραματικοί ποιητές. Ο Ευφορίωνας μάλιστα φαίνεται ότι νίκησε το -431 τους αντίπαλους του πατέρα του, Σοφοκλή και Ευριπίδη. Φαίνεται ακόμα ότι και ένας γιος της αδερφής του, ο Φιλοκλής, ήταν και αυτός τραγικός ποιητής.

Ο Αισχύλος είχε βαθιά γνώση των επών του Ομήρου, καθώς και των διδακτικών επών. Από τους λυρικούς, τους οποίους φαίνεται να γνώριζε καλά, ο Σόλωνας επέδρασε ιδιαίτερα στην ποιητική του καλλιέργεια.

Ο Αισχύλος πήρε μέρος στους τραγικούς αγώνες, για πρώτη φορά, το -500, δηλ. σε ηλικία 25 χρονών. Σύμφωνα με κάποιο θρύλο ο θεός Διόνυσος παρουσιάστηκε στο νεαρό Αισχύλο και τον παρακίνησε να καταπιαστεί με την τραγωδία. Αντιπάλους του είχε τον Φρύνιχο, τον Χοιρίλο και τον Πρατίνα, που ήταν παλαιότεροι τραγικοί ποιητές.

Επί δεκαπέντε χρόνια δεν κατόρθωσε να πάρει καμία νίκη. Για πρώτη φορά νίκησε το -484. Από τότε γίνεται ο κυρίαρχος της τραγικής σκηνής. Κερδίζει άλλες 12 φορές όσο ζει και 24 μετά το θάνατό του. Το 468 τον νίκησε ο νεαρός Σοφοκλής, που για πρώτη φορά συναγωνιζόταν στο θέατρο. Από τότε μοιράζονται αλληλοδιαδόχως τις νίκες.

Το 470 ο Αισχύλος ύστερα από πρόσκληση του φιλόμουσου τυράννου Ιέρωνα πήγε στη Σικελία, όπου ήταν προσκεκλημένοι επίσης ο Πίνδαρος και ο Σιμωνίδης. Εκεί ο Αισχύλος έγραψε την τραγωδία "Αιτναίαι", προς τιμή της πόλης Αίτνας, που είχε ιδρύσει ο Ιέρωνας. Την τελευταία του νίκη στην Αθήνα την κέρδισε το 458 με την τριλογία του "Ορέστεια" και το σατυρικό δράμα "Πρωτεύς". Μετά τη νίκη του αυτή ξανάφυγε για τη Σικελία, στην πόλη Γέλα, όπου πέθανε το 456.

Δεν είναι γνωστό πόσες ακριβώς τραγωδίες έγραψε ο Αισχύλος. Σύμφωνα όμως με το βιογράφο του πρέπει να έγραψε 70 τραγωδίες και πέντε σατυρικά δράματα, ενώ ο λεξικογράφος Σουίδας αναφέρει 92 έργα του, δηλ. 23 τετραλογίες. Μέχρι σήμερα σώθηκαν οι τίτλοι 77 έργων. Ολόκληρα όμως σώθηκαν μόνον 7, τα οποία σε μια σύντομη ανάλυση έχουν ως εξής:

α) Ικέτιδες (προ του 472). Είναι το πιο παλιό, γιατί κυριαρχεί το λυρικό στοιχείο. Οι 50 κόρες του Δαναού καταδιώκονται από το γιο του Αιγύπτου και ζητούν άσυλο στο Άργος ως "ικέτιδες". Οι 50 κόρες που αποτελούν το χορό δίνουν και το όνομα στην τραγωδία. Εδώ, όπως και στους "Πέρσες", συγκρίνεται ο πολιτισμός των Ελλήνων με τη βία και την αλαζονεία των βαρβάρων.

β) Πέρσαι (472). Είναι ένας ύμνος της νίκης των Ελλήνων στη Σαλαμίνα. Το δράμα εκτυλίσσεται στα Σούσα, όπου ο αγγελιαφόρος διηγείται στη μητέρα του Ξέρξη, Άτοσσα και στο χορό, που αποτελείται από επιφανείς Πέρσες γέροντες, την ήττα του πολυάριθμου περσικού στρατού. Είναι έργο κατεξοχή εθνικό και πατριωτικό.

γ) Επτά επί Θήβαις (467). Το θέμα του είναι ο αγώνας των δύο γιων του Οιδίποδα, Ετεοκλή και Πολυνείκη, για την επικράτηση και ο αλληλοσκοτωμός τους. Το νόημα της τραγωδίας είναι ότι η ακατάσχετη δύναμη της πατρικής κατάρας συντρίβει τα δύο παιδιά και μ' αυτό τον τρόπο φέρνει τον όλεθρο σ' όλο το γένος των Λαβδακιδών.

δ) Προμηθεύς δεσμώτης (μετά το 465). Μέρος μιας τριλογίας, της οποίας πρώτη τραγωδία ήταν ο Προμηθεύς πυρφόρος και τρίτη ο Προμηθεύς λυόμενος. Σ' αυτήν ο Προμηθέας κλέβει τη φωτιά από τον Όλυμπο και τη φέρνει στους ανθρώπους. Για την πράξη του αυτή τιμωρείται από το Δία, ο ευεργέτης αυτός της ανθρωπότητας, γιατί τόλμησε να παραβεί τις θεϊκές εντολές.

ε) Αγαμέμνων. Μαζί με τις τραγωδίες Χοηφόροι και Ευμενίδες αποτελεί τριλογία (358). Πρόκειται για τη γνωστή Ορέστεια, που μετά την Ιλιάδα και την Οδύσσεια θεωρείται το μεγαλοπρεπέστερο μνημείο των ελληνικών γραμμάτων. Στον "Αγαμέμνονα", η Κλυταιμνήστρα δολοφονεί το σύζυγό της, μόλις αυτός γυρνά από την Τροία.

στ) Χοηφόροι. Η Κλυταιμνήστρα και ο Αίγισθος δολοφονούνται από τον Ορέστη, ο οποίος έτσι εκδικείται τον άδικο θάνατο του πατέρα του. Ο χορός αποτελείται από Τρωάδες που "φέρουν χοάς" (σπονδές) στον τάφο του Αγαμέμνονα.

ζ) Ευμενίδες. Αποτελεί την κάθαρση. Ο δολοφόνος της μητέρας του Ορέστης καταδιώκεται από τις Ερινύες (τύψεις). Στους Δελφούς, όπου καταφεύγει, παραπέμπεται στον άρειο πάγο της Αθήνας. Στη δίκη οι δικαστές ισοψηφούν και ο Ορέστης αθωώνεται με την ψήφο της Αθηνάς. Οι Ερινύες "εξευμενίζονται" και γίνονται Ευμενίδες.

Η ποίηση του Αισχύλου χαρακτηρίζεται "υψηλή". Οι ήρωές του παρουσιάζονται ως ατρόμητοι Μαραθωνομάχοι ή ως πλάσματα υπερφυσικά (Τιτάνες, Γίγαντες), όχι μόνο στις σωματικές διαστάσεις, αλλά και στο πάθος και στην καρτερία. Ανάλογη είναι και η μεγαλοπρέπεια της γλώσσας του.

Κατά τη σύγκριση του Αισχύλου με τους άλλους δύο μεγάλους ομότεχνούς του, στον Αισχύλο αποδίδεται το ύψος, στο Σοφοκλή το κάλλος και στον Ευριπίδη το πάθος.
Στη δημιουργία του ύψους συμβάλλει η απουσία αναγνωρίσεων και αντιθέσεων χαρακτήρων, που αντίθετα υπάρχουν στο Σοφοκλή, και η προβολή του όγκου της μεγαλοπρέπειας και του ηθικού σθένους.
Ο Αισχύλος ονομάζεται δημιουργός της τραγωδίας.

Ο Αισχύλος αναφέρεται ανάμεσα στους μυημένους στα Μυστήρια της Ελευσίνας και είχε εκπαιδευτεί στην Πυθαγόρεια Σχολή.  Ήταν άνθρωπος βαθιά θρησκευόμενος και έδωσε στα έργα του ένα τελετουργικό χαρακτήρα, παρουσιάζοντας τους ήρωες ενταγμένους σε μια συμπαντική νομοτέλεια μέσω της οποίας μπορούν να πορευτούν.

Ο Αισχύλος ήταν της γενιάς των Μηδικών Πολέμων, γαλουχημένος με την αρετή της αγάπης προς την πατρίδα του και την ελευθερία, και πολέμησε με μεγάλο θάρρος στις μάχες του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας και των Πλαταιών. Στην πρώτη μάλιστα από αυτές πληγώθηκε. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ίδιος θεωρούσε ως το μεγαλύτερο επίτευγμα της ζωής του τη συμμετοχή του στη Μάχη του Μαραθώνα, στην Ναυμαχία του Αρτεμισίου και τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. 
Ίσως στην σημερινή εποχή να φαίνεται περίεργο, ότι, ένας άνθρωπος που θεωρείται μια από τις πνευματικές κορυφές της ανθρωπότητας, θεωρούσε μεγαλύτερη τιμή το ότι υπήρξε πολεμιστής παρά ένας ειρηνικός πολίτης. Αυτό είναι ενδεικτικό της διαφορετικής αντίληψης της ζωής και της αξίας που δίνουν στα γεγονότα οι άνθρωποι στο πέρασμα των αιώνων. 
Αυτήν την αξία που έδινε ο Αισχύλος στην πολεμική του δράση στην υπηρεσία της πατρίδας, μπορούμε να εκτιμήσουμε στο κείμενο του επιτύμβιου επιγράμματος, που ο ίδιος σύνθεσε και έλεγε: 

«Αισχύλον Ευφορίωνος Αθηναίον τόδε κεύθει μνήμα καταφθίμενον πυροφόροιο Γέλας, αλκήν δ’ ευδόκιμον Μαραθώνιον άλσος αν είποι και βαθυχαιτήεις Μήδος επιστάμενος».

Απόδοση: "ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΕΥΦΟΡΙΩΝΑ, ΤΟΝ ΑΘΗΝΑΙΟ ΑΙΣΧΥΛΟ, ΚΡΥΒΕΙ ΝΕΚΡΟ ΤΟ ΜΝΗΜΑ ΑΥΤΟ ΤΗΣ ΓΕΛΑΣ ΜΕ ΤΑ ΣΤΑΡΙΑ. ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΝΙΟΤΗ ΤΟΥ ΘΑ ΕΙΠΕΙ ΤΟΥ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΤΟ ΑΛΣΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΗΔΟΣ Ο ΑΚΟΥΡΕΥΤΟΣ, ΟΠΟΥ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΞΕΡΕΙ.

http://www.ebooks4greeks.gr

Ο ΑΙΣΧΥΛΟΣ ΗΤΑΝ ΑΔΕΡΦΟΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΗΣ ΗΡΩΩΝ ΑΜΕΙΝΙΑ KAI ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΥ

Η ΦΥΣΗ ΔΕΝ ΕΒΑΛΕ ΦΡΑΓΜΟΥΣ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ

Δεν θέλω ούτε το χρήµα, ούτε την κόρη σου. Γι αυτό, όσα θα σου πω, είναι αληθινά.
Αραβική Παροιμία

Οι Έλληνες πρέπει να μάθουν ποιοι αφάνισαν το ιστορικό παρελθόν της πατρίδας τους. Είναι αυτοί που σήµερα συκοφαντούν και βρίζουν την ιστορική µας παράδοση…

Οι Έλληνες είναι τέκνα των Ολυμπίων, έχουν θεϊκή µοίρα και ανήκουν στη γενιά των αθανάτων. Δεν είναι ποίµνιο και δούλοι κανενός.

Είναι ελεύθεροι.

Πρέπει να είµαστε πολύ προσεκτικοί σε ό,τι θεωρείται αυταπόδεικτο. Ο άνθρωπος είναι ανίκανος να διακρίνει το ψέµα από την αλήθεια. Η αλήθεια αν και είναι µια πολύ ευγενική λέξη, δυστυχώς χρησιµοποιείται από τους ψεύτες για να υποστηρίξουν και να επιβεβαιώσουν τα ψέµατα τους.

Αν και ο δηµιουργός µας έδωσε µυαλό, δυστυχώς δεν το χρησιµοποιούµε σωστά, αρκούµενοι στις γνώσεις που µας δίνουν οι άλλοι, χωρίς να εξετάζουµε αν αυτές είναι σωστές ή λάθος.

Η ιστορία του κόσµου είναι ένα ποτάμι που δημιούργησε ο χρόνος. Αλλού κυλάει ήσυχα τα νερά του και αλλού ορµητικά· αλλού είναι θολό και αλλού πεντακάθαρο. Εµείς καλούµαστε να ακολουθήσουµε τη δύσκολη διαδροµή και να το διασχίσουµε αντίθετα προς το ρεύµα του, για να φθάσουµε στις πηγές του. Θα χρειαστεί να πάµε πέρα από τον ορίζοντα των γεγονότων, έξω από την πραγµατικότητα των αισθήσεων και θα αναγκαστούµε να περπατήσουµε στις παρυφές του µυστηρίου για να φθάσουµε στην ουτοπία, όπου όλα, υπάρχουν και δεν υπάρχουν.

Η φύση όµως δεν έβαλε φραγµούς στο έργο της αναζήτησης της αλήθειας· φραγµούς έβαλαν τα δόγµατα και το κατεστηµένο. Αν σταματήσει η παράτολµη έρευνα, τότε η ζωή του κόσµου θα παραµείνει στο σηµείο που βρίσκεται.
Η προσπάθεια µας στοχεύει στο να αποκαταστήσουµε το δικαίωµα του πνεύµατος να κυβερνά την ύλη και να σηκώσει τον άνθρωπο πιο ψηλά.

Γεράσιµος Καλογεράκης, Η Υπέρτατη Μύηση, εκδ. Δίον

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΥΝΕΙ ΤΑ ΠΙΑΤΑ;

Οι Κυνικοί, Αντισθένης και Διογένης, πίστευαν ότι ο φιλόσοφος δεν έπρεπε ποτέ να παντρεύεται. Μερικούς αιώνες αργότερα, ο Επίκτητος, ενώ επιχειρηματολογεί ότι ο γάμος δεν ταιριάζει στον Κυνικό ή στον Στωικό φιλόσοφο, αφήνει περιθώριο για ειδικές περιπτώσεις, όπως ο φιλοσοφικός γάμος του Κράτη και της Ιππαρχίας.

Ο γάμος μπορεί να ήταν καλός σε μια κοινωνία σοφών ανδρών, αλλά με την επικρατούσα κατάσταση, που είναι σα να βρίσκεσαι σε μάχη διαρκώς, μάλλον θα αποσπάσει τον φιλόσοφο από την υπηρεσία του.

Ο γάμος θα μας βγάλει τις χειρότερές μας πλευρές, έλεγε ο Επίκτητος.

Πίστευε πολύ στην φιλία, αλλά δεν πίστευε με τίποτα ότι μπορούν δύο σύζυγοι να είναι φίλοι. Ο γάμος, έλεγε, είναι μια τρομερή διάσπαση από την καλή ζωή. Το να ασχολείσαι καθημερινά με μικροπράγματα είναι σκέτη αγγαρεία.
Η ΣΥΝΕΧΗΣ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΖΥΓΟΥΣ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΒΑΡΟΣ.

Στη μόνη περίπτωση που ήταν υπέρ του γάμου ήταν μεταξύ 2 φιλοσόφων, όπως στην περίπτωση του Κράτη και της Ιππαρχίας (Κυνικών φιλοσόφων) που ζούσαν λιτά, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΑΝΑΛΩΝΟΝΤΑΙ ΣΕ ΤΣΑΚΩΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΛΥΝΕΙ ΤΑ ΠΙΑΤΑ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Η ΟΠΟΙΑ ΔΙΑΜΑΧΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΦΥΛΩΝ, ΣΥΝΙΣΤΑ ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΛΑΘΟΣ. Η ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΑΥΤΗ ΜΟΝΟ ΑΝΟΗΣΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΦΕΡΝΕΙ.

ΣΕΡΡΕΣ

Οπτικοακουστικό: Πόπη Τσαπανίδου

ΙΠΠΑΡΧΙΑ – ΚΥΝΙΚΗ ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ

Η Ιππαρχία υπήρξε Κυνική φιλόσοφος με τη δική της αξία, που τόλμησε ν' αμφισβητήσει  τα κοινωνικά ήθη της εποχής της και να διεκδικήσει με γενναιότητα την ισότητα των δύο φύλων. Η γέννηση της τοποθετείται περίπου στο -346 στη Θράκη. Ήταν κόρη Αθηναίων αριστοκρατών, οι οποίοι είχαν προσωρινά εγκατασταθεί στην παραλιακή πόλη της Μαρώνειας, γνωστής για τις καλλιέργειες σταφυλιών.

Η Ιππαρχία, ακόμη και σε τρυφερή ηλικία, απέρριψε τις οικιακές δουλειές ρουτίνας που φυσιολογικά αναθέτονταν στις νεαρές Ελληνίδες. Αργότερα στη ζωή της, η ίδια παραδέχτηκε ότι παραμελούσε το γνέσιμο και την ύφανση προς χάρη της μελέτης. Πράγματι, τα κύρια χαρακτηριστικά της Ιππαρχίας ως νεαρής κοπέλας ήταν ανησυχία και άσβεστη περιέργεια, καθώς και επιθυμία να μάθει ακόμη και γι' αυτά τα θέματα που ήταν απαγορευμένα στις γυναίκες της εποχής της. Επιθυμούσε πολύ να εισέλθει στους ανδρικούς κύκλους διανόησης και να συζητήσει με τους πολυμαθείς άνδρες πάνω σε βαθιά φιλοσοφικά θέματα. Αυτό, φυσικά, της το είχαν συστηματικά αρνηθεί οι αυστηρά παραδοσιακοί γονείς της.

Η Ιππαρχία μυήθηκε στη φιλοσοφία από το νεώτερο αδελφό της το Μητροκλή, και μέσω αυτού γνώρισε τον Κράτη. Από την πρώτη στιγμή που η υψηλής καταγωγής Αθηναία παρθένα αντίκρισε τον πληβείο σοφό η ευαίσθητη καρδιά της χτυπήθηκε από τα βέλη του έρωτα. Όχι βέβαια πως ο Κράτης πληρούσε τα ιδανικά στάνταρτ της ανδρικής ομορφιάς. Ήταν λιγνός και άχαρος, με τραχιά χαρακτηριστικά, άγαρμπες κινήσεις, περιτυλιγμένος στο μανδύα του με άκομψο τρόπο, και καμπούρης. Παρόλα αυτά, η πανέμορφη εικοσάχρονη Ιππαρχία εντυπωσιάστηκε από τον Κράτη που είχε τα διπλάσια χρόνια της. Είχε βέβαια ακούσει πολλά γι' αυτόν προηγουμένως από τον αδελφό της Μητροκλή, ο οποίος είχε εξάρει στα ουράνια την εξαιρετική σοφία και τον ανθρωπισμό  του διδασκάλου του.

Μετά από λίγα μόλις λεπτά συναρπαστικής  συνομιλίας με τον Κράτη, η Ιππαρχία συνέλαβε πως όλα όσα της είχε πει ο αδελφός της για το Θηβαίο Κυνικό ήταν αλήθεια.

Πίσω από τον απότομο επαρχιωτικό αέρα και την απλή εξωτερική εμφάνιση του Κράτη, διέκρινε ένα μεγαλοφυή διανοητή, έναν ειλικρινή εραστή της αλήθειας, όπως ήταν και η ίδια, ο οποίος αγωνιζόταν για να διαδώσει τα ιδανικά της δικαιοσύνης και της ισότητας ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους. Η Ιππαρχία ερωτεύτηκε πάραυτα τόσο τον ίδιο τον Κυνικό φιλόσοφο όσο και τα δόγματά του. Από εκείνη την ημέρα, είχε αποφασίσει στην καρδιά της να παντρευτεί τον Κράτη το Θηβαίο και κανέναν άλλο.

Η αντίδραση των γονέων της Ιππαρχίας στην ξαφνική αναγγελία της κόρης τους ήταν εντελώς αρνητική. Πρώτα - πρώτα, καμιά νεαρή Ελληνίδα με σώας τας φρένας δεν τολμούσε να διαλέξει μόνη το μέλλοντα συζυγό της. Έτσι λοιπόν, σύμφωνα με τους γονείς της, η Ιππαρχία δεν είχε σώας τας φρένας!

Από τις αρχές της εφηβείας της, το όμορφο και ζωηρό κορίτσι είχε πολλές προτάσεις γάμου. Μερικοί από τους πιο ευγενείς, τους πιο πλούσιους και τους πιο ωραίους νεαρούς Αθηναίους είχαν ζητήσει το χέρι της για να την παντρευτούν. Παρόλα αυτά, η Ιππαρχία τους είχε όλους σθεναρά απορρίψει, επιμένοντας ότι θα προτιμούσε να παραμείνει ανύπανδρη για πάντα παρά να παντρευτεί έναν άνδρα που δεν αγαπούσε.

Πώς, όμως, έπεισε η Ιππαρχία τους γονείς της να της δώσουν την ευλογία να παντρευτεί το Θηβαίο Κυνικό;

Ο Διογένης Λαέρτιος γράφει ότι τόσο πολύ ήθελε η Ιππαρχία να παντρευτεί τον Κράτη ώστε απείλησε ν' αυτοκτονήσει μάλλον παρά να ζήσει κατά οποιονδήποτε άλλο τρόπο. Μπροστά στην επιμονή της, και μετά από παράκληση των γονέων της, ο Κράτης προσπάθησε να μεταπείσει την Ιππαρχία ώστε να μην τον παντρευτεί.

Όταν όμως απέτυχε σ' αυτή του την προσπάθεια, γδύθηκε μπροστά της και είπε, «αυτός είναι ο γαμπρός και αυτή η περιουσία του· διάλεξε αναλόγως.» Η Ιππαρχία, βεβαίως είχε ήδη διαλέξει, και παντρεύτηκε τον Κράτη το -326.

Η απόφασή της ν' αποποιηθεί τα πλούτη της και να γίνει Κυνικός αποτελεί μεγάλη έκπληξη, δεδομένης τόσο της αντίθεσης των Κυνικών προς τους συμβατικούς θεσμούς όσο και της ακραίας κακουχίας που συνεπαγόταν ο Κυνικός τρόπος ζωής.

Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει ότι η Ιππαρχία έγραψε μερικές επιστολές, αστεία και φιλοσοφικές αμφισβητήσεις, που όμως έχουν χαθεί. Συμπληρώνει ότι μυριάδες ιστορίες γράφτηκαν γι' αυτή την "γυναίκα φιλόσοφο".

Όπως όλοι οι Κυνικοί, έτσι και η Ιππαρχία προσπαθούσε να ζήσει σύμφωνα με τη φύση, απορρίπτοντας τις τεχνητές κοινωνικές συμβατικότητες και αρνούμενη κάθε πολυτέλεια, συμπεριλαμβανομένων και των αντικειμένων που δεν ήταν απολύτως απαράιτητα για την επιβίωση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο γάμος σαν θεσμός θεωρούνταν αταίριαστος προς τον Κυνικό τρόπο ζωής, και οι πρώτοι Κυνικοί, Αντισθένης και Διογένης, πίστευαν ότι ο φιλόσοφος δεν έπρεπε ποτέ να παντρεύεται. Μερικούς αιώνες αργότερα, ο Επίκτητος, ενώ επιχειρηματολογεί ότι ο γάμος δεν ταιριάζει στον Κυνικό ή στον Στωικό φιλόσοφο, αφήνει περιθώριο για ειδικές περιπτώσεις, όπως ο φιλοσοφικός γάμος του Κράτη και της Ιππαρχίας.

Η πρώτη γυναίκα Κυνικός εφάρμοσε στην πράξη το ρητό "παραχαράττειν το νόμισμα", που από την εποχή του Διογένη οι Κυνικοί χρησιμοποιούσαν με τη μεταφορική έννοια, απορρίπτοντας τόσο την κοινωνική της θέση όσο και την Κυνική παράδοση.

Ο Ερατοσθένης αναφέρει ότι η Ιππαρχία και ο Κράτης είχαν ένα γιο ονομαζόμενο Πασικλή, στον οποίο αναφέρεται επίσης και ο Διογένης Λαέρτιος, στο έργο του για τη ζωή του Κράτη.

Η Ιππαρχία είναι επίσης διάσημη για μια αντιπαράθεση με το Θεόδωρο τον Άθεο, έναν Κυρηναϊκό φιλόσοφο, ο οποίος είχε προκαλέσει την νομιμοποίηση της παρουσίας της σ' ένα συμπόσιο. Αναφέρεται ότι η Ιππαρχία συχνά παρευρισκόταν σε τέτοιες εκδηλώσεις με τον Κράτη. Οι γυναίκες της κοινωνικής τάξης της Ιππαρχίας στην αρχαιοελληνική κουλτούρα θα ήταν απασχολημένες με τον αργαλειό και με την οργάνωση του υπηρετικού προσωπικού. Έτσι, η απόρριψη των παραδοσιακών προσδοκιών για γυναίκες από την Ιππαρχία θεωρούνταν άκρως ριζοσπαστική.

Ο Διογένης Λαέρτιος αναφέρει επίσης το συλλογισμό που η Ιππαρχία χρησιμοποιούσε για να αποστομώσει το Θεόδωρο, κατά τη διάρκεια του ίδιου Συμποσίου: «Οποιαδήποτε πράξη, που δεν θα κρινόταν ως λάθος εάν την έκανε ο Θεόδωρος, θα κρινόταν ως λάθος εάν την έκανε η Ιππαρχία.»

Ο Διογένης Λαέρτιος γράφει ότι επειδή ο Θεόδωρος δεν εύρισκε το κατάλληλο επιχείρημα για ν' απαντήσει στην Ιππαρχία, προσπάθησε να της αφαιρέσει τον Κυνικό μανδύα. Όμως, εκείνη δεν έδειξε φόβο ή ταραχή, που είναι φυσιολογικά σε μια γυναίκα, όντας πιστή στην Κυνική αρχή της αναίδειας.

Η Ιππαρχία έζησε μακροχρόνια ζωή , και μετά το θάνατό της τιμήθηκε εξαιρετικά από την ίδια την Αθηναϊκή κοινωνία, η οποία την είχε παρεξηγήσει εν ζωή και την είχε απορρίψει. Μάλιστα, στους σύγχρονους καιρούς, το αναζωογονητικό και απελευθερωτικό μήνυμα του Κράτη και της Ιππαρχίας έχει γίνει κατανοητό και ευρέως αποδεκτό σε όλο τον κόσμο. Τα υψηλά ιδανικά της κοινωνικής ισότητας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της αγάπης για την ανθρωπότητα, τα οποία με τόσο πάθος ο Κράτης και η Ιππαρχία υπερασπίστηκαν, έχουν υιοθετηθεί από όλα τα δημοκρατικά πολιτεύματα.

 Πηγή: Μαρία Σεφέρου, «Άνθρωπον Ζητώ» Αρχές της Κυνικής Φιλοσοφίας, Εκδόσεις Κάδμος

http://elsito.gr

ΚΡΑΤΗΣ Ο ΘΗΒΑΙΟΣ

Ο Κράτης γεννήθηκε στη Θήβα και ήταν γιος του Ασκώνδα. Αναφέρεται ως ο διασημότερος μαθητής του Διογένη, αν και ο ιστορικός της φιλοσοφίας Ιππόβοτος ισχυρίζεται πως ήταν μαθητής του Αχαιού σοφιστή Βρύσωνα. Άλλες πηγές τον φέρουν και ως μαθητή του πλατωνικού φιλοσόφου (με πυθαγόρεια επένδυση) Ξενοκράτη.

Ο Κράτης γεννήθηκε μεταξύ του -368 και -365, πέθανε μεταξύ του -288 και -285, και θάφτηκε στη Βοιωτία. Με τη ζωή του έδειξε πώς η ευτυχία σε δύσκολες στιγμές είναι δυνατή για τον άνθρωπο που αφιέρωσε τη ζωή του στη φιλοσοφία.

Ο Κράτης καταγόταν από πλούσια οικογένεια, αλλά λέγεται πως έχασε την περιουσία του μετά από τη Μακεδονική εισβολή. Όμως, η πιθανότερη εκδοχή είναι ότι θυσίασε την περιουσία του για να είναι πιστός στις αρχές του. Λέγεται πως την εμπιστεύτηκε σ’ έναν τραπεζίτη, με την εντολή να την παραχωρήσει στους γιους του αν αποδεικνύονταν ηλίθιοι, ή να την μοιράσει στους φτωχούς εάν οι γιοι του αποδεικνύονταν φιλόσοφοι. Πίστευε ότι οι φιλόσοφοι δεν έχουν ανάγκη από χρήματα και μάλιστα ότι το χρήμα είναι εμπόδιο στην πραγμάτωση της φιλοσοφίας. Υπάρχει κι ένα ενδιαφέρον ανέκδοτο για τον Κράτη που λέει πως όταν απάλλαξε τον εαυτό του από την περιουσία του, θέλοντας να διακηρύξει τη νίκη του πάνω στον πλούτο, έβαλε στο κεφάλι του ένα στεφάνι, γιορτάζοντας την καινούργια του ζωή με εκδήλωση χαράς. Η νεοαποκτηθείσα φτώχεια ήταν για τον Κράτη η αρχή μιας ευτυχισμένης ζωής - μιας ατέλειωτης γιορτής γεμάτης με αστεία και γέλια.

Αφιέρωσε τη ζωή του στην απόκτηση αρετής και στη διάδοση της αυτοκυριαρχίας. Ο Κράτης απέκτησε το παρατσούκλι "Θυρεπανοίκτης" διότι είχε τη συνήθεια να εισέρχεται στα σπίτια απρόσκλητος και να δίνει συμβουλές στους ενοίκους. Τόση, μάλιστα, ήταν η συμπάθεια και η εκτίμηση που πολλοί έτρεφαν προς αυτόν ώστε επέγραφαν στις πόρτες των σπιτιών τους στα οποία είχε μπει: «Είσοδος Κράτητι αγαθώ δαίμονι.» Απολάμβανε μεγάλου σεβασμού από τους Αθηναίους, οι οποίοι τον θεωρούσαν έναν καλό και εξαιρετικά ενάρετο άνδρα.

«Εξασκήσου στο να μειώνεις τις ανάγκες σου, κι έτσι θα έρχεσαι όσο το δυνατόν πιο κοντά στο Θεό», δίδασκε ο Κράτης. Έλεγε, επίσης, ότι παρόλο που οι μάζες των ανθρώπων θέλουν να έχουν στη ζωή τους τα ίδια αποτελέσματα όπως οι Κυνικοί, όταν διαπιστώσουν πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος απομακρύνονται εντελώς απ' αυτούς.

«Ο νόμος είναι ένα καλό πράγμα», έλεγε ο Κράτης, «αλλά όχι τόσο καλό όσο η φιλοσοφία. Εκεί  όπου ο νόμος χρησιμοποιεί τη βία εναντίον της αδικίας, η φιλοσοφία μας πείθει με τη διδασκαλία. Η φιλοσοφία  είναι καλύτερη από την κοινωνική πίεση ακριβώς στο βαθμό που είναι καλύτερο να κάνει κανείς κάτι με τη θέλησή του παρά με καταναγκασμό.»

Τα γραπτά του κείμενα ήταν αρκετά. Σύμφωνα με το Διογένη Λαέρτιο, ο Κράτης υπήρξε ο συγγραφέας πολλών επιστολών πάνω σε φιλοσοφικά θέματα, σε στυλ ελάχιστα κατώτερο του Πλάτωνα. Έγραψε έργα ηθικού περιεχομένου που φέρουν το συνοπτικό τίτλο ''Παίγνια". Μεταξύ αυτών

συμπεριλαμβάνονται:

Οι "Παρωδίαι", από τις οποίες σώθηκε ένας εμπαιγμός κατά του Στίλπωνος κι ένας έπαινος στο σεμνό υποδηματοποιό Μίκκυλο.

Η "Πήρα" (το τυπικό ταγάρι των Κυνικών), σε εξάμετρο, με σχόλια για τη ζωή των Κυνικών. Σ' αυτό το ποίημα, ο Κράτης περιγράφει σε αλληγορικό σχήμα τον τύπο της ιδανικής κοινωνίας. Η "Πήρα" αντιπροσωπεύει το όνομα και το σύμβολο ενός τέτοιου κράτους. Είναι το όνειρο μιας μακρινής πολιτείας, στην οποία κακοί άνθρωποι ή κακές καταστάσεις δεν μπορούν να φτάσουν.

Ο Κράτης εκθειάζει την απλότητα της αυτάρκειας, την απομόνωση, και την ελευθερία. Ένας απλός τρόπος ζωής φέρνει ικανοποίηση. Οι κάτοικοι της "Πήρα" είναι άνθρωποι που δεν είναι σκλάβοι της απόλαυσης και των ηδονών, αλλά που αγαπούν την ελευθερία  - την αιώνια βασίλισσα. Στο νέο βασίλειο του Κράτη δεν υπάρχει πόλεμος. Οι άνθρωποι δεν μάχονται ο ένας εναντίον του άλλου για τροφή, αφού εκεί που βασιλεύει η λιτότητα, υπάρχει αρκετή τροφή για όλους. Ο Κράτης στηρίζει τον πασιφισμό, ο οποίος πιθανό να είχε εισαχθεί από τον Αντισθένη.

Το ποίημα είναι ένα μίγμα αστείου και σοβαρότητας. Εκείνο που ο Κράτης περιγράφει στην "Πήρα" είναι μια ανύπαρκτη γη. Δεν τίθεται ερώτημα για ένα κράτος με τη συνηθισμένη έννοια. Η "Πήρα" είναι ένα όνειρο, είναι η ιδανική Κυνική κοινωνία, χωρίς δυσκολίες συντήρησης, χωρίς πολέμους ή κακίες, μια κοινωνία όπου κατοικούν άνθρωποι σαν αυτούς που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι Κυνικοί με την παιδεία.

Ελεγείες που παρωδούν την ποίηση του Σόλωνος.
"Ύμνος εις ευτέλειαν" σε ελεγειακό μέτρο.
"Θρυλουμενη εφημερίς" - μια τραγωδία.
Η "Οψοποιητική", στην οποία ο Κράτης επιτίθεται κατά του συγγράμματος του
Αρχεστράτου "Ηδυπάθεια".

Η βιογραφία του Κράτη από τον Πλούταρχο έχει χαθεί. Πάντως, η μεγάλη σπουδαιότητα της προσφοράς του Κράτη έγκειται και στο γεγονός ότι σχημάτισε το σύνδεσμο μεταξύ του Κυνισμού και των Στωικών, μέσω του μαθητή του, Ζήνωνα του Κιτιέα (από το Κίτιο της Κύπρου).

Αν και λέγεται πως ήταν άσχημος και κυφός, τον ερωτεύθηκε η Ιππαρχία, κόρη μιας ευγενούς οικογένειας από τη Θράκη, την οποία και νυμφεύτηκε. Η Ιππαρχία τον ακολούθησε ολόψυχα στον Κυνικό τρόπο ζωής. Την Ιππαρχία είχε συστήσει στον Κράτη ο αδελφός της Μητροκλής, που σαγηνεύτηκε από τα επιχειρήματα του Κράτη κι έγινε Κυνικός, ενώ αρχικά υπήρξε μαθητής του πλατωνικού φιλοσόφου Ξενοκράτη και του αριστοτελικού φιλοσόφου Θεοφράστου.

Αναφέρεται ότι συχνά κυνηγούσε με τη βακτηρία του όσους συγγενείς τον αναζητούσαν προσπαθώντας να τον μεταπείσουν από τον τρόπο ζωής του. Εκείνος όμως παρέμενε αμετακίνητος. Έλεγε ότι αυτοί που ζουν ανάμεσα σε κόλακες έχουν τόση ελπίδα όση και τα μοσχάρια ανάμεσα σε λύκους• διότι δε βρίσκονται με αυτούς που έπρεπε να βρίσκονται, δηλαδή με τους όμοιους των, αλλά βρίσκονται με κείνους που στήνουν ενέδρα εναντίον τους.

Οι Κυνικοί πίστευαν ότι το να δίνει κανείς χρήσιμες συμβουλές είναι ο πιο σημαντικός ρόλος του φίλου, αφού οι χρησμοί ήταν και ακριβοί και γενικά διφορούμενοι. Η αξία των συμβουλών από έναν άνθρωπο σαν τον Κράτη, αποστασιοποιημένο από τις συνηθισμένες υποθέσεις της ζωής, έγκειτο στο ότι ήταν αμερόληπτες, σαφείς και σχετιζόμενες με γνωστά στάνταρτ αξιών. Κήρυττε τις αρετές της ομόνοιας μεταξύ αδελφών, και τα πλεονεκτήματα της αυτοκυριαρχίας σε κείνους που φαίνονταν να τα είχαν μεγάλη ανάγκη.

Ο Κράτης έλεγε πως ήταν συμπατριώτης του σοφού Διογένη, στον οποίο ούτε η ζήλια δεν είχε ποτέ επιτεθεί!

Όταν διαισθάνθηκε ότι πέθαινε, έκανε στίχους για τον εαυτό του, λέγοντας:
«Φεύγεις, ευγενή καμπούρη, φεύγεις,
Στα πεδία του Πλούτωνα πηγαίνεις.
Καμπουριασμένος διπλά από τα γεράματα.»

Μαρία Σεφέρου

………….

Ο κυνικός φιλόσοφος Κράτης ο Θηβαίος συνάντησε κάποτε έναν Αθηναίο, που του ανακοίνωσε ότι είχε ανακαλύψει το μυστικό της ευτυχίας.
- Και ποιο είναι αυτό; ρώτησε ο φιλόσοφος.
- Να, το κανόνισα έτσι ώστε από εδώ και πέρα θα παύσω να εργάζομαι και θ’ απολαμβάνω έτσι την ανάπαυση σ’ όλη μου τη ζωή.
Και ο Κράτης του αποκρίθηκε:
- Ω, ανόητε, η απόλαυση αυτή δεν υπάρχει παρά μονάχα στις λίγες ώρες ή στιγμές, που έπονται από την κούραση.

http://www.sansimera.gr  ,  http://art-hellas.blogspot.gr

ΟΝΟΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΔΙΝΑΝ ΣΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ

Το κουτάβι χρειάζεται ένα καλό όνομα εξ αρχής. Ο Ξενοφώντας υποστήριξε πως τα καλύτερα ονόματα είναι μικρά, μία ή δύο συλλαβές, ώστε να προφέρονται εύκολα. Κανένα ελληνικό κυνηγόσκυλο δεν ονομαζόταν Θρασύβουλος ή Θουκυδίδης! Η σημασία του ονόματος ήταν πολύ σημαντική για την ψυχολογία αφεντικού-σκυλιού, ονόματα που εξέφραζαν ταχύτητα, κουράγιο, δύναμη, εμφάνιση και άλλες αξίες ήταν συχνά. Ο ίδιος ο Ξενοφών ονόμασε το αγαπημένο του σκυλί «Ορμή».

Η Αταλάντη, η διάσημη κυνηγός της Ελληνικής μυθολογίας, ονόμασε το σκυλί της Αύρα. Ένα αρχαιοελληνικό βάζο του -560 απεικόνιζε την Αταλάντη με άλλους ήρωες και τα κυνηγόσκυλα τους να σκοτώνουν τον σπουδαίο κάπρο της Καλυδωνίας. Επτά ονόματα σκύλων αναγράφονται στο αγγείο (κάποια παραβιάζουν τον νόμο του Ξενοφώντα) ο Ορμητικός, ο Μεθέπων, ο Εγέρτης, ο Κόραξ, ο Μαρπσάς, ο Λάμπρος και ο Εύβολος.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε τον Άργο, τον πιστό σκύλο του Οδυσσέα, που πριν πεθάνει αναγνώρισε τον κύριο του μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια.

Ο Ρωμαίος ποιητής Όβιδος δίνει τα ονόματα των 36 σκύλων του Ακταίων, του άτυχου κυνηγού της Ελληνικής Μυθολογίας που ξεσκίστηκε από την αγέλη του, ανάμεσα τους ήταν ο Τίγρης, η Λαίλαπα, ο Αίολος και ο Αρκάς. Ο Πόλουξ αναφέρει άλλα 15 ονόματα σε μία λίστα που βρέθηκε στην Κολουμέλλα. Η μεγαλύτερη όμως συντάχθηκε από τον λάτρη αυτών των ζώων Ξενοφώντα. Διάσημα ονόματα ήταν: ο Λευκός, ο Μελανός, ο Άνθος, η Θύελλα, ο Θηρευτής, ο Σκαφτιάς, ο Φύλαξ και διάφορα άλλα.

Ο Μέγας Αλέξανδρος καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του συνοδευόταν από αρκετά σκυλιά, στην προσωπική του ζωή αλλά και στις εκστρατείες του. Είναι γνωστή η αγάπη του μεγάλου στρατηλάτη για τα σκυλιά, καθώς εικάζεται ότι ήταν ο πρώτος που θέσπισε νόμο για την προστασία των ζώων.
Ο σκύλος, όμως, που έμεινε στην ιστορία ήταν ο Περίτας, ως το αγαπημένο σκυλί του Μεγάλου Αλεξάνδρου που τον συνόδευε στις εκστρατείες του. Το όνομα αυτό το έδωσε ο Μ. Αλέξανδρος στον σκύλο του από τη λέξη περιττός= εξαιρετικός. Αλλά στα αρχαία κείμενα του Πλούταρχου γράφεται με ένα ταυ. (Πλούταρχος, Βίοι Παράλληλοι, Αλέξανδρος, 61). Ο Περίτας φημολογείται ότι ήταν μολοσσός της Ηπείρου. 
Ο Περίτας σε μια μάχη εναντίον των Περσών έσωσε κυριολεκτικά το μεγάλο στρατηγό. Είχε τραυματιστεί σοβαρά από ένα βέλος και ένας ελέφαντας τον πλησίαζε απειλητικά. Ο Περίτας, τότε, επιτέθηκε στον ελέφαντα τρέποντάς τον σε φυγή και έδωσε έτσι χρόνο στους άντρες του Μ. Αλεξάνδρου να περιποιηθούν τα τραύματά του. 
Σύμφωνα με άλλη εκδοχή ο Περίτας είχε ξαπλώσει στο στήθος του Αλξάνδρου ενώ κείτονταν τραυματισμένος, όπου και δέχτηκε τη χαριστική βολή από ένα βέλος των εχθρών και έτσι τραυματίστηκε ο Περίτας θανάσιμα και σώθηκε ο Μ. Αλέξανδρος. Προς τιμήν του πιστού και γενναίου του φίλου ο Μ. Αλέξανδρος ίδρυσε στην Ινδία πόλη με το όνομα Περίτας.
Έλληνες και Ρωμαίοι συγγραφείς υπενθυμίζουν στους αναγνώστες τους να επαινούν τους πιστούς τετράποδους συντρόφους τους. Εξάλλου τα σκυλιά απολαμβάνουν την ενθάρρυνση όσο και οι τίμιοι άνθρωποι.

http://www.kynology.gr , http://www.dogbook.gr

ΤΑ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΣΕΡΒΙΤΣΙΑ ΠΟΥ ΚΟΣΤΙΣΑΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗ ΣΠΑΡΤΗ. ΠΩΣ ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΕΓΕΣΤΑΣ ΣΤΗ ΣΙΚΕΛΙΑ ΤΟΥΣ ΕΞΑΠΑΤΗΣΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΛΑΒΟΥΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ.

Η πόλη Εγέστα στη Σικελία είχε διαμάχη με τους γείτονες της που είχαν τη βοήθεια των ισχυρών Συρακουσών. Οι κάτοικοι της Εγέστας αποφάσισαν να ζητήσουν στρατιωτική βοήθεια από τους Αθηναίους. Η εκκλησία του δήμου στην Αθήνα ήταν σκεπτική, αλλά επειδή οι Συρακούσιοι ήταν πιστοί σύμμαχοι της Σπάρτης αποφάσισαν, λαμβάνοντας υπόψη τα μελλοντικά στρατιωτικά έξοδα, να ερευνήσουν πόσο πλούσια ήταν πραγματικά η Εγέστα.

Έστειλαν λοιπόν μια διερευνητική αποστολή στη Σικελία. Όταν οι απεσταλμένοι έφτασαν στην Εγέστα, τους πήγαιναν από δείπνο σε δείπνο σε ολόκληρη την πόλη. Σαστισμένοι διαπίστωσαν ότι όλα τα σπίτια ήταν γεμάτα με πανάκριβα ασημένια σερβίτσια.

Στην πραγματικότητα όμως κάθε βράδυ ήταν τα ίδια ποτήρια και πιάτα που πήγαιναν μυστικά από σπίτι σε σπίτι....

Οι απεσταλμένοι πείστηκαν για τις δυνατότητες του σχεδίου και επέστρεψαν στην Αθήνα. Εκεί δέχθηκαν με ενθουσιασμό την αναφορά τους και τον επόμενο χρόνο, το -415 έστειλαν έναν ισχυρό στόλο στη Σικελία.

Με την άφιξη του αθηναϊκού στρατού στη Σικελία οι τρεις στρατηγοί, ο Νικίας, ο Λάμαχος κι ο Αλκιβιάδης (που ακόμη δεν είχε ανακληθεί), βρέθηκαν μπροστά στην αποθαρρυντική πραγματικότητα της ολοκληρωτικής διάψευσης σχετικά με τα χρήματα που είχαν υποσχεθεί οι Εγεσταίοι. Τα νέα που έφτασαν στο στρατόπεδο των Αθηναίων (στο Ρήγιο) από τα τρία πλοία που είχαν σταλεί στην Έγεστα ήταν ξεκάθαρα. Η οικονομική ενίσχυση ήταν τριάντα τάλαντα όλη κι όλη, ποσό όχι ασήμαντο, αλλά μηδαμινό.

Οι Εγεσταίοι, προκειμένου να διευθετήσουν τις τοπικές τους διαφορές με το Σελινούντα εξαπάτησαν τους Αθηναίους πρέσβεις παρουσιάζοντας τα αναθήματα του ναού της Αφροδίτης, που ήταν από ασήμι, πολύ μεγαλύτερης αξίας απ’ ότι πραγματικά ήταν και γυροφέρνοντας τα ίδια ακριβά σκεύη από σπίτι σε σπίτι, όπου ιδιώτες παρείχαν γεύματα στους πρέσβεις, δίνοντας την εντύπωση της απίστευτης χλιδής.

Τώρα που η εκστρατεία είχε γίνει και που οι αθηναϊκές δυνάμεις βρίσκονταν ήδη στη Σικελία, δεν υπήρχε κανένας λόγος να συνεχιστεί η απάτη. Όλοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως, εκτός από το Νικία που, εξ’ αρχής, θεωρούσε πολύ επίφοβες τις υποσχέσεις των Εγεσταίων. Και σαν να μην έφτανε αυτό, οι Ρηγίνοι, που θεωρούνταν ότι προφανώς θα συμβάλουν στην εκστρατεία, λόγω της κοινής καταγωγής με τους Λεοντίνους και της φιλίας με τους Αθηναίους, αρνήθηκαν οποιαδήποτε εμπλοκή.

Όπως ήταν φυσικό οι στρατιώτες άρχισαν να δυσφορούν ανοιχτά. Κατηγορούσαν τους πρέσβεις που είχαν εξαπατηθεί και θεωρούσαν ότι είχαν παρασυρθεί μάταια. Τα πράγματα στη Σικελία, απ’ την αρχή, ήταν προβληματικά για τους Αθηναίους.

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη, μια απλή απάτη κατά τη διάρκεια του πολύχρονου Πελοποννησιακού Πολέμου (-431 έως -404) οδήγησε την Αθήνα στο τέλος της.

Ήταν ένα φοβερό πλήγμα για την Αθήνα στη μάχη της εναντίον της Σπάρτης και, παρά το πέρασμα του χρόνου, δεν κατάφερε ποτέ να το ξεπεράσει. 

ΠΗΓΗ: Τα ρεκόρ της αρχαιότητας, Allan Klynne & CeciliaKlynne, εκδόσεις Κλειδάριθμος

http://eranistis.net/wordpress ,  http://www.mixanitouxronou.gr/ , De Wa

Η ΜΗ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΘΕΩΝ ΑΠΟ ΕΛΛΗΝΕΣ

Κοινή σε όλους τους Έλληνες ήταν η αποστροφή προς το δουλικό φρόνημα και έθος των βαρβάρων να γονυπετούν, εδαφιαίως μάλιστα, ενώπιον των βασιλέων και των αρχόντων τους. Και όχι μόνον ενώπιων αυτών, αλλά και αυτών ακόμη των θεών τους.

Η μη προσκύνηση των θεών από τους Έλληνες μαρτυρείται μεταξύ των άλλων και από τον Αριστοφάνη (Όρνιθες, στίχ. 690-91: Πισθέταιρος: «Και δε θα πηγαίναμε στους Δελφούς… για να προσφέρουμε θυσία, παρά θα στεκόμαστε όρθιοι… και θα δεόμαστε σηκώνοντας τα χέρια…»).

Οι Έλληνες και οι Ελληνίδες, ενώπιων των αγαλμάτων των θεών τους, και ευθυτενείς είναι και τους κοιτάζουν κατευθείαν στα μάτια.

Σκυμμένους θα συναντήσεις τους Έλληνες μόνον προκειμένου να ριχθούν σε αγώνα δρόμου ή να ρίξουν δίσκο (βλέπε δισκοβόλο).

Ποτέ για να προσκυνήσουν!

ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ Μέρος Πρώτο Τα των Ελλήνων Νόμιμα   

http://toixo-toixo.blogspot.gr/