ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ

Η ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΑΝΗΣΥΧΙΑΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ!

Ποιητική θεολογία και σωτηριολογία.

Του Μ. Καλόπουλου

Τελικά η θεολογική τύφλωση, εξελίσσετε σε ασυναγώνιστο εχθρό της νοημοσύνης μας! Ήταν αρκετή μια καλά θεολογημένη ξενόφερτη (Ιουδαιογενής) μυθ-ιστορία προετοιμασμένων θαυμάτων, για να αχρηστεύσει τους μηχανισμούς κρίσης εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων!
Οι κατ’ επάγγελμα θεολόγοι, εξελίσσονται σε χαρισματικούς τυφλωτές του κόσμου!
Ποιος μπορεί όμως να τους σταματήσει; Κανείς δεν φαίνεται διατεθειμένος να ασκήσει σθεναρό έλεγχο, και να αναχαιτίσει έστω και κατ’ ελάχιστο αυτήν την κερδοφόρο μεταθανατιολαγνεία!
Κάποτε, ποίηση και θεολογία ήταν ένα και το αυτό. Μεγάλοι θεολόγοι των Ελλήνων θεωρούνται οι μεγάλοι ποιητές της, Ορφέας, Όμηρος και Ησίοδος: «του Ορφέως ούσα θεολογία, από της Νυκτός εποίησεν την αρχήν... και Όμηρος μεν και αυτός αρχέσθω από Νυκτός. Ησίοδος δε δοκεί (πιστεύει) πρώτον γένεσθαι το Χάος» Δαμάσκιου Διαδόχου ΑΠΟΡΙΑΙ ΚΑΙ ΛΥΣΕΙΣ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΑΡΧΩΝ 1.319-320

Μια πανστρατιά πνευματικών ανθρώπων, με την διατρητική σκαπάνη της αμφισβήτησής τους, διαπέρασαν το σκληρό καύκαλο των θεολογιμένων μύθων, και με το σφυροκόπημα των ανελέητων ερωτήσεων τους, έκαναν σκόνη τον πετρωμένο ποιητικό ορίζοντα!
Οι κλασικοί χρόνοι, με τις ολόδροσες τέχνες της διανόησης, ξεχύθηκαν και γέμισαν την Ελλάδα με ένα νέο είδος αφυέστερων ανθρώπων. Η δημιουργική ελευθέρια εκείνων των Ελλήνων, θα παραδίδει αιωνίως μαθήματα φυσικής διάδοχης και εξέλιξης στην πνευματική ιστορία της ανθρωπότητας!

Ο δύσκολος δρόμος του ανθρώπου προς τον "θεό", είναι αυτός της εξερεύνησης των έργων του. Η ανακάλυψη των δομών του κόσμου του. Η προσαρμογή και η εναρμόνιση μας με τους θεϊκούς κύκλους και τους βιορυθμούς της ολοζώντανης θεϊκής κόρης του, της γης, που έγινε ιερή μάνα του ανθρώπου γένους, γεννώντας και σιτίζοντας απ’ τα σπλάχνα της τον άνθρωπο!
Ο δρόμος λοιπόν της κοπιαστικής αναρρίχησης προς τον αληθινό θεό, είναι τελείως διαφορετικός απ’ αυτόν των θεοπαρμένων ποιητών.

Κοιτώντας την φύση γύρω μας, στεκόμαστε αναμφίβολα μπροστά στην θαυμαστή βιβλιοθήκη του θεού, και αντί να ανοίξουμε ένα προς ένα τα αιθέρια διδακτικά της βιβλία... εμείς με προσοχή ακούμε τους χιλιάδες ανόητους, που ξετυλίγουν τις αρχαίες χαλδαιο-περσικές περί θεού πραμάτειες τους! Αντί να διδαχθούμε την ευσέβεια, αναλύοντας τα αυθεντικά έργα του φυσικού θεού, με την αδιαμφισβήτητη σφραγίδα γνησιότητας, εντρυφούμε δια βίου στους λόγους και τα βιβλία του ιουδαϊο-χριστιανικού Γιαχβέ που τις εντολές και τα θαύματά του κατέγραψαν δήθεν θεόπνευστοι μικροκατεργαρέοι!
Μα ακριβώς έτσι, δεν καταργούμε κάθε έννοια ευφυΐας και νοημοσύνης, έχοντας τον ίδιο τον νου του θεού μπροστά μας, σύμφυτο μέσα στα έργα του, χιλιετίες τώρα να εντρυφούμε μόνο στις ευφάνταστες παραμυθοπλασίες των μελίστομων θεολόγων;
Βέβαια, υπάρχει πάντα ορθάνοιχτη, εκείνη κερκόπορτα της νοημοσύνης, ο μεταθανάτιος φόβος, απ’ όπου εισβάλουν όλα τα θρησκευτικά φαντάσματα, σκορπώντας τον τρόμο και την ανάλογη ελπιδολαγνεία στους ευκολόπιστους ολόκληρης της γης. Εκεί πρέπει να δοθούν οι σοβαρότερες μάχες της αξιοπρέπειας.
Δυστυχώς, μπροστά στο παγκόσμιο αυτό φόβητρο του θανάτου, όλοι δέχονται να ανταλλάξουν με λίγα κέρματα ελπίδας, τους θησαυρούς ολόκληρης της γης! Κυριολεκτικά η ανθρωπότητα, παζαρεύοντας την ελπίδα διαφυγής από τον θάνατο, φαίνεται πρόθυμη να ξεπουλήσει ακόμα και το μέλλον των παιδιών της!
Αυτοί λοιπόν γεννημένοι ψεύτες (οι ανατολίτες) ανέκαθεν έπαιζαν με το χρήμα και τον θάνατο! Οι Έλληνες όμως αντιθέτως, είχαν υιοθετήσει έναν δημιουργικό έρωτα με την Ζωή!

Τον δύσκολο, περιπετειώδη, ανηφορικό, εξερευνητικό και φιλοσοφημένο δρόμο, που οδηγεί όχι στους επίπλαστους θεούς των ποιητών, αλλά στην ιαματική και ιερή θεογνωσίας της φυσιογνωσίας, μόνο οι πολιτισμογεννήτορες προπάτορες των Ελλήνων, είχαν την δύναμη να τον ακολουθήσουν! Σ’ ένα κόσμο θαυμαστής περιπλοκότητας, οι θιασώτες της ποιητικής θεολογίας, ορθώνουν δυστυχώς ακατάπαυστα την λαοφιλέστατη υπεραπλούστευτικη ύβρη της μεταφυσικής σαγήνης!

Όλα δείχνουν λοιπόν, ότι ο μαγικός συνδυασμός ποίησης και θεολογίας, κατέληξε το αποδοτικότερο εργαλείο επιβολής ιδεών! Οι αβρααμογενείς, δηλαδή οι χαλδαιο-περσικές ειδικά θρησκείες, υιοθέτησαν μια ακατανίκητη συνταγή θρησκευτικού λαϊκισμού, που καταθέλγοντας αποτρέλαναν τους λαούς του κόσμου!

Κάποιοι λοιπόν, που μοναδική τους έγνοια ήταν η εκμετάλλευση της πάνδημης αναβλύζουσας φιλοθεΐας, έστησαν χρυσές δουλειές με το εμπόριο της ανταποδοτικής θεοσέβειας. Έτσι, αντί η θρησκεία αξιοποιώντας την φιλευσέβεια των λαών, να τους δείχνει την μοναδική πύλη προσέγγισης του θεϊκού νου, δηλαδή την κατανόηση του θεϊκού μας κόσμου, έγινε συντηρητής, παραγωγός και πωλητής εντυπωσιακών περί θεού εξιστορήσεων, αλλά και θυμωμένος κυνηγός κάθε φυσιογνωσίας και πάσης φύσεως ανταγωνιστών.
Η ιερή μυθομανία (θεολογία) είναι μια βεβαιωμένη αρχαία πανανθρώπινη ροπή, που συντηρεί το κατάφορτο ασύλληπτων θεολογικών υπερβολών, θρησκευτικό σκηνικό του πλανήτη μας!
Σήμερα ο κάθε αβρααμιστής "ιερέας" αντί να εκλαϊκεύει την θεϊκή γνώση, που συνεχώς αυξάνει και ώριμη στάζει απ’ τα κλαδιά του θεϊκότατου κόσμου μας, αυτός κρατάει το μεγαλύτερο κομμάτι του λαού σε θεϊκή έκσταση, για να μπορεί να τους πουλάει Χαλδαιικούς αγγέλους και διαβολάκους σε τιμές ευκαιρίας!

Προσωπικά δεν χρειάζομαι κανέναν μύθο, για να ξυπνήσει μέσα μου τον σεβασμό στις έτσι κι αλλιώς πανίερες αξίες της μητέρας φύσης. Γι’ αυτούς όμως, που για οποιοδήποτε λόγο έχουν ανάγκη τους ιερούς μύθους για να λειτουργήσουν μέσα τους την ιεροπρέπεια και τις αξίες της ζωής, υπάρχει πάντα ανοιχτός... ο αξιοπρεπέστερος ελληνικός δρόμος, που αποδέχεται πολλαπλών, λογικών φυσιολατρικών ερμηνειών και... αναθεωρήσεων.

Μ. Καλόπουλος

Απόσπασμα. Ολόκληρο το άρθρο εδώ: http://greatlie.com/anazitiseis/antipalognosia/491-i-diaxeirisi-tis-metafusikis-anisuxias-ton-anthropon-einai-epibeblimeni.html

ΤΟ ΑΥΤΟΧΘΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΝ ΓΕΝΟΣ

Σήμερα, βυθισμένοι οι περισσότεροι σε πλήρη αφασία περί των προγόνων μας και σ’ ένα προϊστορικό έρεβος, αναγκάσαμε την Μητέρα Πατρίδα μας να δακρύζει και να πονάει. Είμαστε υπεύθυνοι για ό,τι συμβεί στο μέλλον. Είμαστε στο μεταίχμιο στο να επιβιώσουμε ή να καταστραφεί κάθε Ελληνικό στοιχείο και Έλληνας απ’ αυτόν τον πλανήτη. AkratosAetos

___________________________

ΜΑΘΕ ΤΙ ΑΛΛΟ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΑΝ ΑΠΟ ΣΕΝΑ ΕΛΛΗΝΑ !

AlexandrosKanenas

_______________________________

ΛΟΓΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ… Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΩΚΡΑΤΗ.
ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ LOVE
HXHTIKO ΑΠΟ ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΣΩΚΡΑΤΟΥΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ Colors Of The Iridescent Original Composition by Mattia Cupelli
ΟΠΤΙΚΟΑΚΟΥΣΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ Pilaeus

ΤΗΝΟΣ - ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ

Ερευνώντας τις λεπτομέρειες που πέρασαν στα "ψιλά γράμματα" μέσα από τις σελίδες της σύγχρονης Ιστορίας.

ΤΗΝΟΣ

Το νησί του Ποσειδώνα, της Αμφιτρίτης, του Αιόλου, της Δήμητρας, του Διόνυσου αλλά και ολόκληρου του Δωδεκάθεου.

Σε αυτή την ανάρτηση θα μιλήσουμε για τον Ιερό Ναό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης.

Σήμερα η Τήνος είναι γνωστή για τον Ναό της Παναγίας της θαυματουργού Μεγαλόχαρης. Πλήθος προσκυνητών καταφθάνουν στο νησί για να εναποθέσουν το τάμα τους ή να αποδώσουν τιμές στην θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.

Καλό όμως είναι να γνωρίζουμε και την ιστορία του νησιού της Τήνου, αλλά και κάθε νησιού και κάθε γωνιά της πατρίδας μας. Οι σημερινοί Έλληνες έχουμε μία τάση να βλέπουμε τα πράγματα επιφανειακά. Λίγοι είναι εκείνοι που ερευνούν την εις βάθος ιστορία. Και ακόμα πιο λίγοι μπορούν να συνδυάσουν αυτό που συνέβαινε την παλαιά εποχή, με αυτό που συμβαίνει τώρα.

Μία εμπεριστατωμένη έρευνα φέρνει στο φως πάρα πολλά κοινά σημεία τα οποία υιοθετήθηκαν από την μεταγενέστερη ιστορία. Πολλές φορές αυτή η μεταγενέστερη ιστορία υιοθετώντας στοιχεία της παλαιότερης, φέρεται με έναν εντελώς εγωιστικό τρόπο απέναντι στους προπάτορες της και παρόλο που απαιτεί γονυπετείς ανθρώπους, εντούτοις το ίδιο το σύστημα της μεταγενέστερης ιστορίας αναθεματίζει και προσπαθεί με κάθε μέσο να εξαλείψει τα σημάδια της προγενέστερης ξεχνώντας οικιοθελώς ότι το μόνο που έχει κάνει είναι να αντιγράψει τα παλαιότερα στοιχεία.

Σε πολλές περιπτώσεις το μεταγενέστερο σύστημα φορτώνει μία ετικέτα στο προγενέστερο χαρακτηρίζοντας το «ειδωλολατρικό». Ξεχνά όμως τις πάμπολες υιοθεσίες που έχει κάνει και ξεχνά και κάτι σημαντικότερο. Ότι το προγενέστερο σύστημα προϋπήρχε του μεταγενέστερου αφενός και αφετέρου πάνω στη βάση του προγενέστερου στηρίχθηκε για να εδραιωθεί. Άρα το μεταγενέστερο είναι ένα κλαδί του προγενέστερου, μία «αίρεση» όπως χαρακτηρίζεται στον σημερινό μας κόσμο. Τα «ειδωλολατρικά αγάλματα» αντικαταστάθηκαν με «τις θαυματουργές εικόνες». Από ύλη φτιαγμένα και τα μεν, από ύλη φτιαγμένες και οι δε. Ας αρχίσουμε λοιπόν να παίρνουμε τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό σημαίνει γείωση και παύση του εθελοτυφλωτισμού.

Ένα ακόμα σημαντικό σημείο είναι ότι παρόλο που το προγενέστερο σύστημα ονομάστηκε «θρησκεία», για να συνταιριάζει με το μεταγενέστερο και να μπορεί το μεταγενέστερο να αποδοκιμάσει και να ανταγωνιστεί «επί ίσοις όροις», εντούτοις το προγενέστερο σύστημα, και συγκεκριμένα το Αρχαιοελληνικό σύστημα δεν είναι θρησκεία παρά ένα φιλοσοφικό σύστημα που καλλιεργεί τον Νου, εξυψώνει και απελευθερώνει το ανθρώπινο Πνεύμα, και μεταμορφώνει τον ά-νθρωπο (με άλφα μικρό) σε ΄Α-νθρωπο με Άλφα κεφαλαίο.

Εάν ρίξουμε μία ματιά στο γράμμα ΑΛ – ΦΑ έχουμε το ΑΛ = Πνευματικό Ολύμπιο Πεμπτοδιάστατο Φως και την λέξη ΦΑ , τα δύο πρώτα γράμματα του ΦΑΟΣ (Αρχαιοελληνική Λέξη που σημαίνει ΦΩΣ).

Χρησιμοποιούνται τα δύο πρώτα γράμματα ΦΑ, διότι εναρμονίζονται με την μουσική νότα ΦΑ, του μεγάλου μουσικού Ορφέα – 4η χορδή της εννεάχορδης λύρας του (Ορφικά Μυστήρια), η οποία νότα ΦΑ εναρμονίζει τα σώματα με το Ολύμπιο Φως και κατ’ επέκταση με την Πυθαγόρεια Αρμονία των Κοσμικών Αριθμών. Για αυτή την επέκταση ο Οφρέας πρόσθεσε τις άλλες δύο χορδές στην επτάχορδη Λύρα του Απόλλωνα.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Τήνο. Από το νησί πέρασαν πολλά προσωνύμια. Μερικά από αυτά είναι: «Υδρούσα» (από τον Αριστοτέλη) από τα πολλά νερά και τις πηγές που είχε αλλά και Οφιούσα λόγω των πολλών φιδιών που υπήρχαν στο νησί. Επίσης ονομαζόταν και «Φιδούσα». Όχι όμως από τα φίδια αλλά από τους πολλούς κέδρους που υπήρχαν και συνεχίζουν να υπάρχουν, λιγότεροι βέβαια σε αριθμό, στο νησί (φίδες ή εφίδες είναι ένα είδος κέδρου).

Σύμφωνα με την Αρχαία Ελληνική Μυθολογία το νησί ήταν γεμάτο από φίδια και οι κάτοικοι μέσα στην απελπισία τους κάλεσαν τον Ποσειδώνα για να τους απαλλάξει από αυτά. Ο Ποσειδώνας έστειλε τότε ένα σμήνος πελαργών οι οποίοι έφαγαν τα φίδια (το πνεύμα επικυριαρχεί στην ερπετική φύση σε αποκωδικοποίηση του μύθου αυτού).

Οι κάτοικοι τότε προς τιμή του Ποσειδώνα έχτισαν τον μεγαλοπρεπή ναό του τον οποίο αργότερα επέκτειναν και έχτισαν και δεύτερο μικρότερο ναό για την σύζυγό του την πανέμορφη Νηρηίδα Αμφιτρίτη.

Το πιο σημαντικό είναι ότι οι Αρχαίοι Έλληνες είχαν πλήρη επαφή με τους θεούς τους διότι τους έβλεπαν. Οι σημερινοί Έλληνες δεν τους βλέπουν για τον απλούστερο λόγο ότι τους γύρισαν την πλάτη και τους αντικατέστησαν.

Απομεινάρια του Ναού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης σήμερα βρίκονται στην περιοχή Κιόνια. Ο Ποσειδώνας είναι ο προστάτης του νησιού της Τήνου.

Μία άλλη λεπτομέρεια που πάρα πολλοί αγνοούν είναι ότι ο Ναός του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης ήταν ονομαστός την αρχαία εποχή, διότι ήταν εφάμιλλος του Ασκληπείου της Επιδαύρου. Στον ναό λοιπόν του Ποσειδώνα κατέφθαναν άνθρωποι από όλη την Μεσόγειο αλλά και από πολλά άλλα μέρη για να θεραπευτούν από τις διάφορες αρρώστιες! Η θεραπευτική δόνηση τόσο του Ποσειδώνα για πολλές ασθένειες αλλά και της Αμφιτρίτης ήταν ξακουστή. Συγκεκριμένα η Αμφιτρίτη θεράπευε τις γυναίκες που δεν μπορούσαν να κάνουν παιδιά αλλά και σε γενικότερα πλαίσια ήταν η θεά της γονιμότητας. Με άλλα λόγια ο Ποσειδώνας και η Αμφιτρίτη λατρεύονταν στην Τήνο ως θεοί-θεραπευτές!

Γινόταν δηλαδή την αρχαία εποχή ακριβώς ότι γίνεται και σήμερα με την Ναό της Παναγίας στην Τήνο, ο οποίος ναός είναι χτισμένος επάνω στα ερείπια του Ναού και του Θεάτρου του θεού Διονύσου! Σήμερα συρρέει πλήθος κόσμου για να θεραπευτεί από την Παναγία ενώ στην αρχαιότητα γινόταν το ίδιο με τον Ποσειδώνα και την Αμφιτρίτη. Τελικά μόνο τα ονόματα αλλάζουν. Η δόνηση και η ενέργεια παραμένει η ίδια.

Το Ιερό του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης εντάχθηκε στο τετράγωνο των Κιονίων (4 χιλιόμετρα από την πόλη της Τήνου) γύρω στον -4ο αιώνα επί εποχής Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Και πριν όμως από την ανέγερση του μεγάλου αυτού για την Αρχαία Ελλάδα Ναού του Ποσειδώνα στις Κυκλάδες, υπήρχε ένα προγενέστερος μικρότερος ναός αφιερωμένος στον μεγάλο αυτόν θεό, όπου οι ναυτικοί που κατέφθαναν στο νησί πήγαιναν για να εξαγνιστούν και να καθαρθούν πριν μεταβούν στο Ιερό Νησί της Δήλου στον Ναό του Απόλλωνα αλλά και αποδίδοντας ευχαριστίες στον θεό της θάλασσας.

Αλλά και αργότερα όταν χτίστηκε ο υπέρλαμπρος Ναός του Ποσειδώνα οι προσκυνητές που πήγαιναν στην Δήλο πραγματοποιούσαν απαραίτητη στάση στην Τήνο για να βουτήξουν και να καθαρθούν στα εξαγνιστικά λουτρά του Ναού του Ποσειδώνα, προκειμένου να περάσουν «καθαροί» στο Ιερό Νησί του Απόλλωνα, την Δήλο. Ας μην ξεχνάμε ότι η Δήλος στην αρχή ήταν Α-Δηλος, δηλαδή αόρατη. Με την παρέμβαση του Ποσειδώνα τέσσερεις διαμαντένιες στήλες στερέωσαν το περιπλανώμενο νησί (Αστερία) στο Αιγαίο ώστε η Ά-δηλος (αόρατη) να γίνει Δήλος, δηλαδή ορατή, για να μπορέσει η Λητώ να γεννήσει την Άρτεμη και τον Απόλλωνα.

Φρουρός λοιπόν ο Ποσειδώνας στην γέννα των μεγάλων θεών Απόλλωνα και Άρτεμις, φρουρός και ο Ναός του για τους προσκυνητές στο Ιερό Νησί της Θείας Γέννησης, Δήλου.

Ο Στράβωνας αναφέρει για την φήμη του μεγαλόπρεπου ναού του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης στην Τήνο και μάλιστα διευκρινίζει την μεγάλη φήμη που είχε από την Ιταλία μέχρι την Μικρά Ασία αλλά και την Αφρική.

Κατά τον μήνα Ιανουάριο και Φεβρουάριο προς τιμή του θεού τελούνταν η εορτή των «Ποσειδωνίων» ή «Ποσείδιων» όπου συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος από την Ελλάδα και άλλες χώρες. Στο κέντρο του Ναού υπήρχαν αγάλματα του Ποσειδώνα και της Αμφιτρίτης. Το Ιερό του Ποσειδώνα βρίσκεται στα δεξιά όπως μπαίνουμε από την κεντρική είσοδο σήμερα, ενώ το Ιερό της Αμφιτρίτης περίπου στην ευθεία από την κεντρική είσοδο.

Η λατρεία του Ιερού διήρκεσε μέχρι τον +4ο αι. όταν η καινούργια θρησκεία του Χριστιανισμού ήρθε στο προσκήνιο της Τήνου. Τότε ο Ναός εγκαταλείφθηκε και στην κυριολεξία λεηλατήθηκε. Μάρμαρα και υποστυλώματα ξηλώθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση σπιτιών, εκκλησιών αλλά και μικρών τοιχίων στα χωράφια.

Η ολοκληρωτική καταστροφή του Ναού του Ποσειδώνα έγινε επί Ενετοκρατίας και Τουρκοκρατίας όπου ότι είχε απομείνει χρησιμοποιήθηκε για περαιτέρω κατασκευές.

Το 1903 – 1905 οι δύο Βέλγοι αρχαιολόγοι Demoulin και Graindor ανακάλυψαν τα κατάλοιπα του ναού, την Ιερή Κρήνη του Ποσειδώνα, όπου εκεί όσοι έπιναν νερό γιατρεύονταν.

Όπως ακριβώς γίνεται σήμερα με την Ιερή Κρήνη μέσα στο Ιερό της Παναγίας της Τήνου. Ανακάλυψαν επίσης αγάλματα, ψηφιδωτά και το περίφημο ηλιακό ρολόι του Ανδρόνικου. Όλα αυτά τα ευρήματα σήμερα εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Τήνου.

Δώστε προσοχή στην εικόνα. Είναι από τον Ναό της Παναγίας της Τήνου. Απεικονίζει έναν άγγελο, προφανώς τον Αρχάγγελο Γαβριήλ. Στο αριστερό του χέρι κρατά ένα λουλούδι.

(προφανώς τον κρίνο) και στο δεξί το Αρχαιοελληνικό σύμβολο της Αφθονίας "Κέρας της Αμαλθείας".

Τα συμπεράσματα δικά σας !

 Πηγή άρθρου και εικόνων: http://www.astarhellas.com/   

ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΔΙΟΣ

Ώ Ζεύ, πάτερ Ζεύ, δικό Σου είναι το Βασίλειο τ' Ουρανού,

και Συ είσαι που εποπτεύεις τα έργα των ανθρώπων,

τόσο τα ανόσια όσο και τα θεμιτά, και δικό Σου μέλημα

είναι των «θηρίων» η ύβρις και η δίκαιη τιμωρία!

Αρχίλοχος ο Πάριος

(Απόδοση: Ιαλυσσός)

ΓΝΩΘΙ Σ' ΑΥΤΟΝ *ΕΙ* ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ

ΗΛΙΟΔΡΟΜΙΟΝ

ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ

«Εις οιωνός άριστος αμύνεσθαι περί πάτρης».
Ένας είναι ο καλύτερος οιωνός, ν’ αγωνιζόμαστε για την πατρίδα. Ιλιάδα, Μ 243

«Αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν».
Πάντα να είσαι πρώτος και ανώτερος από τους άλλους και να μην ντροπιάζεις τη γενιά των προγόνων. Ιλιάδα, Ζ 208

«Ανδρί δε κεκμηώτι μένος μέγα οίνος αέξει».
Τον κουρασμένο άνδρα γρήγορα το κρασί θα ξεσηκώσει. Ιλιάδα, Ζ 261

«Ώλετο μεν μοι νόστος, ατάρ κλέος άφθιτον έσται».
Δεν υπάρχει για μένα επιστροφή, μα αιώνια θα είναι η δόξα. Ιλιάδα, Ι 413

«Επεί η μάλα πολλά μεταξύ ούρεά τε σκιόεντα θάλασσά τε ηχήεσσα».
Γιατί πολλά στη μέση μας χωρίζουν και κορφοβούνια απλόσκιωτα και θάλασσα αφρισμένη. Ιλιάδα, Α 157

«…Έρις άμοτον μεμαυία… η τ’ ολίγη μεν πρώτα κορύσσεται, αυτάρ έπειτα ουρανώ εστήριξε κάρη και επί χθονί βαίνει».
...Έριδα λυσσασμένη… που στην αρχή μικρή ξεσηκώνεται και γρήγορα μετά αγγίζει τον ουρανό με την κορυφή και τη γη με τα πόδια. Ιλιάδα, Δ 442-444

«Ω πόποι, η μέγα πένθος Αχαιίδα γαίαν ικάνει!».
Ω, αλίμονο τι μεγάλο πένθος πλάκωσε την χώρα των Αχαιών! Ιλιάδα, Α 154

«Τυδεύς τοι μικρός μεν έην δέμας, αλλά μαχητής». Ο Τυδέας (ο πατέρας του Διομήδη) μικρός ήταν ως προς το κορμί, αλλά (υπήρξε) μαχητής. Ιλιάδα, Ε 801

«Ιητρός γαρ ανήρ πολλών αντάξιος άλλων».
Γιατί ο γιατρός είναι άνδρας που αξίζει όσο πολλοί άλλοι μαζί. Ιλιάδα, Λ 514

«Ου γαρ από δρυός έσοι… ουδ’ από πέτρης».
Γιατί ούτε από δρυ ούτε από πέτρα γεννήθηκες (αλλά από ανθρώπους είσαι γεννημένος). Οδύσσεια, τ 163

«Τέτλαθι δη, κραδίη και κύντερον άλλο ποτ’ έτλης».
Κράτα καρδιά μου, πολύ σκληρότερο έχεις βαστάξει πόνο. Οδύσσεια, υ 18

«Αλλ’ ούπως άμα πάντα θεοί δόσαν ανθρώποισιν».
Αλλά οι θεοί δεν τα έδωσαν όλα συγχρόνως στους ανθρώπους. Ιλιάδα, Η 102

«Αφρήτωρ αθέμιστος ανέστιός εστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου, οκρυόεντος».
Ακοινώνητος, άγριος και άπατρις είναι αυτός που τον εμφύλιο πόλεμο αγαπά. Ιλιάδα, Ι 63

«Ως γαρ επεκλώσαντο θεοί δειλοίσι βροτοίσιν, ζώειν αχνυμένοις. Αυτοί δε τ’ ακηδέες εισίν».
Γιατί για τους δυστυχείς θνητούς αυτά έχουν οι θεοί κλωσμένα, να ζουν με λύπες. Μα καημός το τι είναι αυτοί δεν γνωρίζουν. Ιλιάδα, Ω 525-526

«Πριν τι κακόν παθέειν. Ρεχθέν δε τε νήπιος έγνω».
Πάντα ο φρόνιμος πριν πάθει λογαριάζει. Ιλιάδα, Ρ 32

«Ουκ αγαθόν πολυκοιρανίη. Εις κοίρανος έστω, εις βασιλεύς».
Δεν είναι καλό πράγμα η πολυαρχία. Ένας ας είναι ο αρχηγός, ένας βασιλιάς. Ιλιάδα, Β 204

«Ου μεν γαρ τι που εστίν οϊζυρώτερον ανδρός πάντων, όσσα τε γαίαν έπι πνείει τε και έρπει».
Γιατί δεν υπάρχει πιο δυστυχισμένο πλάσμα από τον άνθρωπο, από όσα πάνω της αναπνέουν και περπατούν. Ιλιάδα, Ρ 446-447

«Οπποίον κ’ είπησθα έπος, τοίον κ’ επακούσαις».
Όποιο λόγο κι αν πεις τέτοιον και θα ακούσεις. Ιλιάδα, Υ 250

«Θεοί δε τε πάντα ίσασιν».
Οι θεοί γνωρίζουν τα πάντα. Οδύσσεια, δ 422

«Ζευς δ’ αυτός νέμει όλβον Ολύμπιος ανθρώποισιν, εσθλοίς ηδέ κακοίσιν, όπως εθέλησιν, εκάστω».
Ο ολύμπιος Δίας μοιράζει μόνος αυτός την ευτυχία στους ανθρώπους καταπώς θέλει στον καθένα, άσημους ή και επιφανείς. Οδύσσεια, ζ 230-231

«Αίψα γαρ εν κακότητι βροτοί καταγηράσκουσιν».
Γιατί πριν από την ώρα τους γερνούν όσοι τους χτύπησε συμφορά. Οδύσσεια, τ 382

«Αιδώς δ’ ουκ αγαθή κεχρημένω ανδρί παρείναι».
Η ντροπή δεν ταιριάζει σε αυτόν που τον δέρνει η ανάγκη. Οδύσσεια, ρ 347

«Άνθρωποι δε μινυνθάδιοι τελέθουσιν».
Στον άνθρωπο γοργά η ζωή διαβαίνει. Οδύσσεια, τ 351

«Ως ουδέν γλυκίων ης πατρίδος ουδέ τοκείων γίγνεται».
Εγώ δεν ξέρω να έχω δει κάτι γλυκύτερο απ’ τη γης της (της πατρίδας μου της Ιθάκης). Οδύσσεια, ι 31-32

«ΟΣ ΚΕ ΘΕΟΙΣ ΕΠΙΠΕΙΘΗΤΑΙ, ΜΑΛΑ Τ’ ΕΚΛΥΟΝ ΑΥΤΟΥ».
ΑΝ ΑΚΟΥΣ (ΤΑ ΚΕΛΕΥΣΜΑΤΑ) ΤΩΝ ΘΕΩΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΣΕ ΑΚΟΥΝ. ΙΛΙΑΔΑ, Α 218

(Οι αποδόσεις των αποσπασμάτων ανήκουν στους Αλέξανδρο Πάλλη, Ιάκωβο Πολυλά, Νίκο Καζαντζάκη, Ιωάννη Κακριδή και Δημήτρη Μαρωνίτη.)

Πηγή: http://www.xrysalogia.gr/

ΥΠΑΤΙΑ Η ΑΛΕΞΑΝΔΡΙΝΗ

ΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ, ΣΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟ ΚΑΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ, ΠΟΥ ΧΑΘΗΚΕ ΜΕ ΒΑΡΒΑΡΟ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΙΚΟ ΤΡΟΠΟ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΧΛΟ ΤΟΥ ΣΚΟΤΟΥΣ

Βίντεο: LEONZEYS

Κόρη του μαθηματικού και αστρονόμου Θέωνα, έλαβε με τις φροντίδες του πατέρα της την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και ταξίδεψε στην Αθήνα και στην Ιταλία .

Στην Αθήνα παρακολούθησε μαθήματα στη νεοπλατωνική σχολή του Πλουτάρχου του Νεότερου και της κόρης του Ασκληπιγένειας αλλά μαθήτευσε και κοντά στον Πρόκλο και τον Ιεροκλή. 

Επιστρέφοντας στην Αλεξάνδρεια, έγινε επικεφαλής της εκεί σχολής των Πλατωνιστών (+400) δίδαξε φιλοσοφία μαθηματικά και αστρονομία. Αποτέλεσε πόλο έλξης για τους διανοούμενους της εποχής ενώ έκανε και εκτενή και ουσιώδη σχόλια στα μαθηματικά έργα του Διόφαντου και του Απολλώνιου . 

Δυστυχώς παρότι η ίδια η Υπατία υπήρξε πολυγραφότατη κανένα από τα έργα της δεν σώζεται και έχουμε μόνο αναφορές για αυτά. Πολλοί από τους μαθητές της ανήκαν στους ανώτατους κύκλους της αριστοκρατίας της πόλης και έγιναν σημαντικές προσωπικότητες, όπως ο επίσκοπος Κυρήνης Συνέσιος και ο έπαρχος της Αλεξανδρείας Ορέστης.

Η ίδια επηρεάστηκε φιλοσοφικά από τους νεοπλατωνικούς Πλωτίνο και Ιάμβλιχο. 

Επειδή η δράση της θεωρήθηκε επικίνδυνη για την εξάπλωση του Χριστιανισμού , σταδιακά καλλιεργήθηκε κλίμα εναντίον της που οδήγησε στη βίαιη δολοφονία της από τον όχλο ή από ομάδες φανατικών μοναχών. 

Παρότι η ίδια είχε πολλούς φίλους χριστιανούς, προτίμησε να μείνει πιστή στις αρχαιοελληνικές παραδόσεις. 

Το μανιασμένο πλήθος την ξεγύμνωσε και τη πετροβόλησε μέχρι θανάτου, στη συνέχεια το πτώμα της διαμελίστηκε και κάηκε στη πυρά. 

Ηθικός αυτουργός θεωρήθηκε ο επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, Κύριλλος, ο οποίος είχε έρθει σε μεγάλη αντίθεση με τον Ρωμαίο Κυβερνήτη της Αιγύπτου και φιλικά διακείμενου προς την Υπατία, Ορέστη. (Πηγή: Βικιπαίδεια) 

Βυζάντιο:  «Μηδενα τολμαν διδασκειν φιλοσοφιαν» Η Φιλοσοφία και οι φιλόσοφοι διώχθηκαν από το χριστιανικό ιερατείο, όχι σποραδικά και μεμονωμένα, αλλά μεθοδευμένα από την επικράτηση του Χριστιανισμού και ύστερα. Οι Ελεύθερα φιλοσοφούντες άνθρωποι δεν μπορούσαν να δεχθούν τα χριστιανικά δόγματα (αναστάσεις, παρθενογενέσεις, θαύματα κ.λπ.), οπότε η επίθεση της θρησκευτικοπολιτικής βυζαντινής εξουσίας εναντίον της Φιλοσοφίας υπήρξε άγρια και ολομέτωπη. http://www.freeinquiry.gr/pro.php?id=392%20

Πρώτο θύμα των διώξεων υπήρξε η πανέμορφη μαθηματικός αστρονόμος και πανεπιστήμων, Υπατία η Αλεξανδρινή, μια από τις πλέον εξέχουσες φυσιογνωμίες της εποχής της (δ΄ αι.) στο χώρο της Φιλοσοφίας. Ο χριστιανικός φανατισμένος όχλος –οπαδοί του επισκόπου Αλεξανδρείας Κύριλλου– την κατακρεούργησε. Την έγδαραν και την κομμάτιασαν ζωντανή. Η φιλόσοφος Υπατία η Αλεξανδρινή, θύμα της μισαλλοδοξίας και του θρησκευτικού φανατισμού. Δολοφονήθηκε μέσα σ’ ένα κλίμα μαζικής φρενίτιδας από το χριστιανικό πλήθος, το οποίο εξόρκιζε το «σατανά»,(!;;!) που θεωρούσε, ότι προσωποποιούσε και ενσάρκωνε η φιλόσοφος.

(Πηγή: www.freeinquiry.gr)

Η ΥΠΑΤΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΨΟΥΜΕ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΙΜΟΥΜΕ ΚΑΙ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΔΕΔΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ

Η βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας χαρακτηρίστηκε  από Ισπανούς επιστήμονες ως «Η πρώτη τράπεζα δεδομένων της ανθρωπότητας». Μόλις τα τελευταία χρόνια άρχισε να γίνεται γνωστός ο τρόπος επιβολής του ισχύοντος δόγματος. Δικαιολογίες εφευρίσκονται συνεχώς, για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Μια τέτοια δικαιολογία είναι ότι η βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας, δεν κάηκε από τους χριστιανούς αλλά από τους άραβες… Αυτά μπορούν να πιάσουν τόπο μόνο στους αδαής στους ανιστόρητους και σε αυτούς που δεν θέλουν να παραδεχτούν την αλήθεια. Το μόνο πράγμα όμως που δεν αλλάζει με τίποτα είναι το παρελθόν. Το οποίο  είναι καταγεγραμμένο.  Βεβαίως και η βιβλιοθήκη κάηκε από τους άραβες. Δηλαδή ΚΑΙ από τους άραβες! Μόνο που αυτή η πυρκαγιά συνέβη μεταξύ 5^ου και 6^ου αιώνα και ήταν η έκτη φορά.

Την έκτη φορά, τα εναπομείναντα βιβλία καιόντουσαν στα καζάνια των 100 δημοσίων λουτρών της Αλεξανδρείας για έναν χρόνο. Το αντιλαμβάνεστε; Πυρπολήσεις βιβλιοθηκών γινόταν παντού και για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα να έχουμε σήμερα μόνο το 2% της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Αλλά… ακόμη και αυτό το 2% μια ζωή δεν φτάνει για να μελετηθεί! Μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος της γνώσεως των προγόνων μας; Μπορεί να συλλάβει ανθρώπινος νους το μέγεθος του εγκλήματος; …και την οπισθοδρόμηση όλης της ανθρωπότητας;

Την Υπατία την Αλεξανδρινή ανακηρύξαμε και τιμούμε αυτήν ως Προστάτιδα των Ελληνικών Γραμμάτων και κανέναν άλλον…

Η ταινία «AGORA». Όσοι δεν την έχετε δει μπορείτε να την παρακολουθήσετε. Ευχαριστούμε το κανάλι Πηλεύς on Vimeo που την ανέβασε με Ελληνικούς υπότιτλους.

Η ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΥΠΑΤΙΑ , ΤΑΙΝΙΑ , ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΙ from Ορέστης Πηλεύς on Vimeo.

Η ΛΕΗΛΑΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ

«Όποιος μελε­τούσε τα αρχαία κείμενα έπαιζε με τη φωτιά…» 

Από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου:
«Η λεηλασία και κατα­στροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» – Εκδόσεις Πιρόγα. 

Η μελέτη των πηγών οδηγεί στη θλιβερή διαπίστωση ότι οι θησαυροί του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού που είχαν διασωθεί από τη ρωμαϊκή διαρπαγή αντιμετώπισαν το καταστροφικό χριστιανικό μένος σε Ανατολή και Δύση. Οι συμφορές που προκάλεσε το χριστια­νικό ιερατείο ξεπερνούσαν συχνά τα δεινά που επέφεραν οι βαρβαρικές επιδρομές. Χωρίς τον καταστροφικό ζήλο της νέας εξουσίας – πολι­τικής και εκκλησιαστικής – τα αριστουργήματα της αρχαίας τέχνης θα έλαμπαν ακόμα ακέραια – με τη φθορά που επιφέρουν ο χρόνος και τα φυσικά στοιχεία – και όλα τα έργα των αρχαίων διανοητών θα επιζούσαν, κτήμα της ανθρωπό­τητας.
Σε αντίθεση με τον αρχαίο ελληνικό κόσμο, που όχι μόνο ανεχόταν τις ξένες λατρείες αλλά υιοθετούσε αλλόφυλες θεότητες – δεν υπήρχε άλλωστε ούτε δογματικό πλαίσιο ούτε εξουσία του ιερατείου – οι χριστιανοί αρχηγοί και ιερα­πόστολοι επέδειξαν πνεύμα φανατισμού και αδιαλλαξίας που οδηγούσε συχνά σε εξόντωση των αντιφρονούντων και εξαφάνιση των θρη­σκευτικών τους συμβόλων. Ακολουθούσαν την εβραϊκή παράδοση της ιδεολογικής μονοκρα­τορίας.

Στους πρώτους τρεις αιώνες ο χριστιανισμός θα παραμείνει μειοψηφία στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Το ρεύμα θα δυναμώσει όταν θα ανακηρύξει ο Κωνσταντίνος τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους.

Οι κάτοικοι των αγροτικών περιοχών, πιστοί πάντοτε στις παραδόσεις, αντιστέκονται εμμέ­νοντας στην πατροπαράδοτη πίστη και ιδεο­λογία. Ακόμα και στον έκτο και έβδομο αιώνα η παλαιά λατρεία ήταν ακόμα ζωντανή στους αγροτικούς πληθυσμούς που θεωρούσαν τους αρχαίους θεούς προστάτες της παραγωγής, των κοπαδιών και της υγείας.
Η αγροτική μάζα ήταν αδρανής και παθητική μ’ όλο που την απομυζούσαν η κρατική εξουσία και οι φεουδάρχες. Υποτασσόταν χωρίς αντίστα­ση στους δυνάστες της. Το 90% των αυτοκρα­τορικών πόρων επί ρωμαιοκρατίας προερχόταν από τους αγροτικούς φόρους, και τα πλούτη των ανώτερων τάξεων από την εκμετάλλευση των δουλοπάροικων στις γαιοκτησίες.

 Όταν στον Δ αιώνα απαγορεύθηκε η αρχαία λατρεία και διατάχθηκε το κλείσιμο ή η κατεδάφιση των ναών και η καταστροφή των αγαλμάτων, σε ελάχιστες περιπτώσεις εκδηλώθηκε δυναμική αντίδραση στις επιδρομές κατά των ιερών. Η διείσδυση του χριστιανισμού στον αγροτικό κόσμο θα προχωρήσει με αργούς ρυθμούς και θα ολοκληρωθεί στον Ζ αιώνα.

Επειδή δεν υπήρχαν στις αγροτικές περιο­χές συμπαγείς πληθυσμοί για να προβάλουν αντίσταση, οι χριστιανοί ιεραπόστολοι, με τις ένοπλες ακολουθίες τους, κατέστρεφαν κατά τις προσηλυτιστικές εκστρατείες όλα τα σύμβο­λα των αλλοθρήσκων. Κατακρήμνιζαν τα ιερά, εστίες λατρείας από γενιά σε γενιά, τρομοκρα­τούσαν τους γεωργούς, ερήμωναν την ύπαι­θρο, σκόρπιζαν την απόγνωση, προκαλούσαν κοινωνική αναστάτωση και οικονομική κρίση. Έπεφτε η παραγωγή, περιορίζονταν τα κρατικά έσοδα, στέρευε η κυριότερη πηγή φορολογίας. 

Τις τραγικές συνέπειες των χριστιανικών επι­δρομών στις αγροτικές περιοχές καταγγέλλει ο Λιβάνιος στην περίφημη επιστολή προς τον Θεοδόσιο Α. Σαρώνουν τα πάντα σαν αφηνια­σμένοι χείμαρροι και ερημώνουν την ύπαιθρο. Οι ναοί, αυτοκράτορα μου, είναι κτίσματα των αγρών, η ψυχή τους. Αυτές οι αγριότητες αφανίζουν τους γεωργούς, τους εξαθλιώνουν καθώς χάνουν το θάρρος τους. Και το αποτέλε­σμα: ξεπέφτουν οι χωρικοί, χάνει το δημόσιο.

 Οι τοπικές εκκλησιαστικές Αρχές στρέφο­νταν εναντίον των ανυπεράσπιστων καλλιερ­γητών και χάλκευαν ψευδείς κατηγορίες για τη δήμευση των αγρών τους. Από τη μια μεριά οι εργατικές μέλισσες, γράφει ο Λιβάνιος, κι από την άλλη οι κηφήνες. Επιχειρούν τον βίαιο προσηλυτισμό, εισορμούν στα χωριά και με το πρόσχημα του «σωφρονισμού» επιδίδονται σε ληστείες.
Αυτές οι βαρβαρότητες προκάλεσαν συσπει­ρώσεις και αντίσταση των γεωργικών πληθυ­σμών. Ανησυχώντας η εκκλησιαστική ηγεσία απευθύνεται στην αυτοκρατορική εξουσία και εισηγείται τον βίαιο προσηλυτισμό των αγρο­τών. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος καλεί τους γαιοκτήμονες του Βυζαντίου να εκχριστιανίσουν τους δουλοπάροικους και κολήγους στα φέου­δα τους, να προσλάβουν ιερείς και να χτίσουν εκκλησίες. Ο διαβόητος Ιωάννης της Εφέσου (ΣΤ αι.) καυχιέται ότι κατά την προσηλυτιστική του εκστρατεία – με την τρομοκρατία και τον κνούτο – βάφτισε 70.000 ειδωλολάτρες. Στη Δύση, ο πάπας Γρηγόριος, ο επιλεγόμενος Μέγας (Εαι.), διαπίστωσε ότι στη Σαρδηνία οι χωρικοί δωροδοκούσαν, καταβάλλοντος ένα είδος φόρου, τον κυβερνήτη του νησιού, για να συνεχίζουν ανενόχλητοι την παραδοσιακή τους λατρεία.

Συχνά η πολιτική και εκκλησιαστική εξουσία εξαπέλυε άγριους διωγμούς κατά των πιστών της παλαιάς θρησκείας επιστρατεύοντας τη συκοφαντία. Επειδή απαγορεύονταν, με διά­ταγμα του Κωνσταντίνου, οι θυσίες στα ιερά με την απειλή δημεύσεως περιουσιών, πολλοί χριστιανοί, όπως γράφει ο Λιβάνιος, κατέφευγαν σε ψευδείς καταγγελίες για να ενοχοποιήσουν τους αγρότες. Μαζεύονταν οι γεωργοί για να διασκεδάσουν και έσφαζαν ένα αρνί ή ένα μοσχάρι. Αμέσως οι χριστιανοί τους κατηγο­ρούσαν ότι «έθυσαν», ότι έκαναν ειδωλολατρι­κή θυσία παραβιάζοντας τον αυτοκρατορικό νόμο. Αν μάλιστα τραγουδούσαν αντιμετώπιζαν τη βαριά κατηγορία ότι ανέμελπαν ύμνους στους αρχαίους θεούς.

 Τα οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύο­νταν και οι αναπότρεπτες κοινωνικές αναταρα­χές έπαιζαν πρωταρχικό ρόλο στην αναμέτρηση των δύο θρησκειών και υποδαύλιζαν τους βαν­δαλισμούς. Αυτή την πλευρά των αντιθέσεων – τα οικονομικά συμφέροντα – αποκαλύπτει η εχθρότητα που αντιμετώπισε ο απόστολος Παύλος κατά την προσηλυτιστική του περιοδεία στη Μ. Ασία. Στην Έφεσο ξεσηκώθηκε μέγα πλήθος και εμπόδισε την είσοδο του στο θέατρο. Γιατί; Κάποιος Δημήτριος «αργυροκόπος» που διατηρούσε βιοτεχνία κατα­σκευής ομοιωμάτων του ναού της Αρτέμιδος και απασχολούσε μεγάλον αριθμό τεχνιτών, συγκέντρωσε τους εργαζόμενους και τους προειδοποίησε ότι κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι αν επικρατήσει ο χριστιανισμός. Το ιερό της Εφέσου θα σβήσει και θα δυστυχήσουμε. Η πόλη αναστατώθηκε. «Ακούσαντες δε και γενόμενοι πλήρεις θυμού έκραζον λέγοντες: Μεγάλη η Άρτεμις Εφέσου». Ξεσηκώθηκαν οι κάτοικοι «και επλήσθη η πόλις όλη συγχύσεως· ώρμησαν δε ομοθυμαδόν εις το θέατρον».

 Ο Λιβάνιος, στην έκκληση του προς τον αυτο­κράτορα Θεοδόσιο για προστασία των αρχαίων μνημείων και έργων τέχνης από τις βαρβαρότη­τες των χριστιανών, υπενθυμίζει τους διωγμούς των αλλοθρήσκων ιερών από τον Κωνσταντίνο. Δεν περιορίσθηκε στις βεβηλώσεις και ανατρο­πές βωμών και στον εμπρησμό και το κλείσιμο των αρχαίων ιερών αλλά και μετέτρεψε ναούς σε πορνεία. Καταγγέλλει επίσης ότι ο διωγμός της παλαιάς θρησκείας είχε ταπεινά ελατήρια. Απέβλεπε δηλαδή στην αρπαγή της περιουσίας των αρχαίων ναών και διανομή της στους ευνο­ουμένους της εξουσίας.

 Οι ιεράρχες και ιεραπόστολοι εμπνέονταν στο μένος τους κατά των αγαλμάτων και έργων τέχνης της παλαιάς θρησκείας από την ιδεολογία της εβραϊκής λατρείας που κατα­δίκαζε τα «είδωλα», τον ανθρωπομορφισμό, την αναπαράσταση μορφών σε άψυχη ύλη. «Επικατάρατος πας άνθρωπος ος ποιήσει γλυπτόν και χωνευτόν, βδέλυγμα Κυρίω έργον χει­ρών τεχνίτου». Παραμερίζοντας τη διδασκαλία της ευαγγελικής αγάπης, του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης, επικαλούνται την μήνιν του ιουδαϊκού θεού κατά των λατρευτικών αντι­κειμένων των άλλων θρησκειών, τις αρές των προφητών και τις αγριότητες των εγκόσμιων ηγεμόνων. «Και ελάλησε Κύριος»: Αφανίστε όλα τα αγάλματα από μέταλλο και λίθο. «Και εγένετο λόγος Κυρίου»: Να συντριβούν όλα τα γλυπτά της Σαμάρειας, να καταστραφούν οι εικόνες και τα αγάλματα. «Τάδε λέγει Κύριος. Καταθρυμμάτισε και λίχνισε τα επιχρυσωμένα και επάργυρα αγάλματα και πέταξε τα σαν κοπριά».
Και η φωνή του Ησαΐα: Τα αγάλματα να πελεκηθούν όπως τα δέντρα στο δάσος. Όλα τα αγάλματα στη φωτιά. Γιατί δεν είναι θεοί αλλά χειροποίητα αντικείμενα, ξύλα και πέτρες. «Λέγει Κύριος Σαβαώθ: Θα εξαφανίσω ακόμα και τα ονόματα των αγαλμάτων, για να σβήσουν ολότελα από τη μνήμη». Δεν θα καταστραφούν μόνο τα αγάλματα σας αλλά και οι θεοί σας. Ο βασιλιάς Ιωσίας αναλαμβάνει εκστρατεία αφανισμού των αλλόθρησκων λατρευτικών συμ­βόλων. Γκρεμίζει τους βωμούς, κόβει τα ιερά άλση, θερίζει και τσακίζει τα αγάλματα, καίει τα οστά των ιερέων στους βωμούς, κονιορτοποιεί τα γλυπτά. Ένας άλλος βασιλιάς, ο Ασά, γκρέμι­σε το λατρευτικό άγαλμα της Αστάρτης.

 Οι ιεραπόστολοι των πρώτων χριστιανικών αιώνων καλλιεργούσαν το μίσος αλλά και τον τρόμο για την παλαιά θρησκεία και τα σύμ­βολα της. Διαβεβαίωναν τους πιστούς ότι τα αγάλματα των θεών έκρυβαν επικίνδυνους δαί­μονες. Ταύτιζαν μάλιστα την ειδωλολατρία με την κλασσική παιδεία. Με αποτέλεσμα πολλοί χριστιανοί να απορρίπτουν με αποστροφή τον προγονικό πολιτισμό, τα επιτεύγματα του ελλη­νικού πνεύματος και των τεχνών. Όποιος μελε­τούσε τα αρχαία κείμενα έπαιζε με τη φωτιά…

 Από­σπασμα από το βιβλίο του Κυριάκου Σιμόπουλου:
«Η λεηλασία και κατα­στροφή των ελληνικών αρχαιοτήτων» – Εκδόσεις Πιρόγα. 

http://www.zougla.gr/blog/article/587119

Η ΑΜΦΙΤΡΙΤΗ ΚΑΙ Ο ΠΟΣΕΙΔΩΝ

"Tελεσίου του Αθηναίου έργον εισίν αγάλματα εννεαπήχη Ποσειδώνος και Αμφιτρίτης εν Τήνωι προσκυνούμενα..." 

(Πορφύριος, Περί Αγαλμάτων, σελ. 118. Εκδόσεις Ηλιοδρόμιον, Αθήνα 2000)

Η Αμφιτρίτη είναι η θεά της θάλασσας, σύζυγος του θεού Ποσειδώνα.
Είναι μια από τις πενήντα Νηρηίδες. Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησίοδου, είναι κόρη του Νηρέα και της Δωρίδας.
Είναι μία από τις ωραιότερες Νηρηίδες. Η ομορφιά της είχε ενθουσιάσει τον Ποσειδώνα.
Ως σύζυγος του Ποσειδώνα, η Αμφιτρίτη απέκτησε τρία παιδιά, τη Βενθεσικύμη, τη Ρόδη, και τον Τρίτωνα.
Λατρευόταν πρωτίστως στα νησιά ως βασίλισσα της θάλασσας. Και λόγω του γάμου της με τον Ποσειδώνα, απεικονιζόταν κρατώντας τρίαινα.

Σύμφωνα με το μύθο, η Αμφιτρίτη μεταμόρφωσε σε αλκυόνες τις Αλκυονίδες.

Ο αστεροειδής 29 Αμφιτρίτη, που ανακαλύφθηκε το 1854, πήρε το όνομά του από τη θαλάσσια αυτή θεά.

ΠΟΣΕΙΔΩΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΕΩΣ ΤΩΝ ΕΙΔΩΝ 

Βικιπαίδεια , http://www.nemertes , http://pyrisporos.blogspot.gr ,  Βίντεο: Lynkeas

ΧΑΜΕΝΕΣ ΜΥΡΩΔΙΕΣ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΚΕΣ ΜΝΗΜΕΣ

http://www.youtube.com/user/ORFFEAS

Η ανάρτηση αυτή είναι αφιερωμένη στην γενιά που έζησε την αλλαγή των εποχών.

Που ζει σήμερα την ψηφιακή και δορυφορική εποχή της πληροφορίας και της ταχύτητας, αλλά που έζησε και σε μια εποχή χωρίς κινητά αλλά ούτε και σταθερά τηλέφωνα. Χωρίς τηλεόραση, ακόμη και χωρίς ηλεκτρικό. Χωρίς τοπ μόντελς, χωρίς λάιφ στάιλ… και  χωρίς να θέλουν να γίνουν όλοι …τραγουδιστές…

Που έζησε ένα με την φύση σε καθαρό οξυγόνο, που περπάτησε με γυμνά πόδια στο χώμα, σε εκείνο το χώμα (που το σκέπασε τσιμέντο και άσφαλτος) που μοσχοβολούσε με τις πρώτες στάλες τις βροχής. Στην γενιά που μύρισε μυρωδιές που ξεχάστηκαν και δεν υπάρχουν πια, που ως παιδιά είχαν πάντα ματωμένα γόνατα και αγκώνες.

Που η πίστα των παιχνιδιών τους δεν βρισκόταν σε κάποιο πρόγραμμα ενός υπολογιστή. Η πίστα των παιχνιδιών τους ήταν το χωριό ολόκληρο!

Οι φωνές ξεσήκωναν όλες τις γειτονιές. Η ύπαιθρος έσφυζε από ζωή και κόσμο. Και πουλιά κάθε είδους πετούσαν στον καθαρό ουρανό και στο κοντινό δάσος από πλατάνια, με το ποτάμι να το διασχίζει, με το πολύχρωμο γρασίδι με τα μεθυστικά αρώματα των λουλουδιών, που τώρα δεν θυμίζει πια δάσος...

Άδειασαν τα χωριά, χάθηκαν οι μυρωδιές, χάθηκαν και τα πουλιά με τους κίτρινους λαιμούς, οι τρυποφράκτες,  τα κοτσύφια, οι κορυδαλλοί και οι σουσουράδες, οι δρυοκολάπτες και οι τσαλαπετεινοί, όπως χάθηκαν τα ξωτικά και οι νεράιδες, γιατί στέρεψαν και τα μικρά μας ποτάμια, και οι πηγές… Έμειναν μόνο τα σπουργίτια. Και τα χελιδόνια που εξακολουθούν να έρχονται, αλλά κι αυτά, δεν βρίσκουν πια την άνοιξη, γιατί και οι εποχές χάθηκαν… έμειναν δύο.

Όχι, δεν ήταν τότε όλα ρόδινα. Υπήρχαν και λύπες και κλάματα. Μελανό σημείο για τα παιδιά η βέργα του δασκάλου… Όμως μια γλυκιά νοσταλγία νοιώθουν όσοι έζησαν εκείνη την παιδική αλλά και εφηβική ηλικία κάποιοι, και οι μνήμες είναι ανεξίτηλες.

Όσες δυσκολίες και να πέρασε αυτή η πατρίδα, όσο δύσκολα και αν ζούσαν οι άνθρωποι, πάντα κάθε γενιά έμελε να ζει καλύτερα από την προηγούμενη. Θα συμβεί το ίδιο και με τα σημερινά παιδιά; …έτσι που τα καταφέραμε;

Σείριος

Στο βίντεο υπάρχουν σκηνές από το αριστούργημα του Δ. Αβδελιώτη «ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΠΟΥ ΠΛΗΓΩΝΑΜΕ». Η ταινία διαδραματίζεται στην Χίο του 1960. Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1986
Ολόκληρη η ταινία εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=CxqlZDvXTL8

ΕΡΩΤΙΚΟ - (Σ. Σπανουδάκης - Β. Σαλέας)

http://www.youtube.com/user/christof124

Η ΜΗΤΙΣ, ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΦΡΟΝΗΣΗΣ. ΜΟΝΟ Η ΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕΙ ΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΜΑΣ.

«ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΗΡΘΕ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΕΠΑΝΑΚΤΗΣΟΥΝ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΞΑΝΑΒΡΟΥΝ ΤΙΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ, ΑΡΕΤΕΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΜΥΘΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ, ΜΕ ΠΡΟΕΞΑΡΧΟΥΣΑ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.»

Η Μήτις, πρώτη σύζυγος του Δία και μητέρα της Αθηνάς ήταν για τους Έλληνες η προσωποποίηση της Φρόνησης, αλλά είναι και Κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος, συνεπώς μετέχει του υδάτινου στοιχείου, του συναισθηματικού-θυμικού μέρους της ψυχής, ώστε η σύνεσις να μην είναι στερημένη και αποξηραμένη στοργής και τρυφερότητας .
Τό αρχαιότατο “γνώθι σ’ αυτόν” συνοδεύετο από την θεά της σοφίας, την Παρθένο Αθηνά. Απόλλων και Αθηνά είναι οι Παιώνιοι θεοί, θεραπευτές του Ολυμπιακού Πανθέου, οι οποίοι από κοινού παρουσιάζουν τις ιδιότητες και τα σύμβολά των διά να αντιμετωπίσουμε τα πάθη της ψυχής μας τα οποία διά της υπερβολής και της οπτικής αναπαράστασης σε μυθολογικά τέρατα, στους ναούς, στα αγάλματα και στα αγγεία, μας αφυπνίζουν και μας αναγκάζουν να καθαρίσουμε την ψυχή μας.
Ο καλύτερος καθαρμός είναι “ο κριτικός έλεγχος των κινήτρων των πράξεων και της συμπεριφοράς μας”, λέγει ο Σωκράτης στον διάλογο “Σοφιστή”, και στο φυσικό πεδίο τα συναισθηματικά πάθη των υπερβολών και των ελλείψεών μας, είναι της δικαιοδοσίας του Ποσειδώνος. Τέκνα Ποσειδώνος, τα θαλάσσια τέρατα, γεννήματα φαντασιώσεων (Ανταίος, Κερκύων, Βούσιρις, Άμυκος, Πολύφημος, Προκρούστης, Έρυξ κ. ά.) εξέρχονται απειλητικά και ύπουλα από την θάλασσα της ζωής για να μας καταπνίξουν.
Όμως οι ορθές επιλογές είναι της δικαιοδοσίας της θεάς Αθηνάς, τελευταίο θεϊκό τέκνο του Διός, κατά τον Ησίοδο. Μόνο η σοφία της Αθηνάς μπορεί να καθοδηγήσει τη λογική μας, περιορίζοντας τη δράση του Ποσειδώνος, δηλ. τα συναισθηματικά μας τέρατα, όταν η τρίαινά του συνταράσσει διά της τρικυμίας των παθών την ψυχή μας.
Η θεά Αθηνά συνοδεύει τις ηρωϊκές ψυχές Ηρακλή, Θησέα, Περσέα, Οδυσσέα …, που δίδουν την καθημερινή μάχη της ζωής στον πλανήτη μας, με επίγνωση του νόμου της ανταποδοτικής δικαιοσύνης. Και εμείς, καθ’ ομοίωσίν των, είμεθα ηρωικές ψυχές, όταν προσπαθούμε να απαλλαγούμε από τα τέρατα της ψυχής μας και να αποθεραπευτούμε με την βοήθεια της λογικής/Αθηνάς.
Πώς όμως θα δοθεί η μάχη αυτή, για να καταστεί αυτοθεραπεία και να μη καταλήξει σε αυτοκαταστροφή, περίπτωση Βελλεροφόντη;
Η θεά Αθηνά γεννάται πάνοπλος. Η πανοπλία της – το κράνος, η ασπίς και το ακόντιο – αφ’ ενός την προστατεύει και αφ’ ετέρου την καθιστά άκρως μαχητική, όπως περιγράφονται στον Ομηρικό Ύμνο.
Η οργή της Αθηνάς είναι η οργή της διανοίας μας, όταν “αίφνης” αντιλαμβανόμεθα την άμεσο επερχομένη καταστροφή. Είναι η υπόδειξή της, ότι μόνον με την χρήση της πανοπλίας θα σωθούμε από τον όλεθρο , συνέπεια της αφροσύνης, των ελλείψεων και των υπερβολών.
Η πανοπλία της Αθηνάς έχει τις εξής προληπτικές ιδιότητες κατά των ασθενειών:
Το κράνος προστατεύει την διάνοια από την εξωτερική φαντασίωση και τους υποβολιμαίους, ασύστατους φόβους, αλλά και ταυτοχρόνως απαιτεί την επαγρύπνησή μας, διότι η θεά σπανίως εμφανίζεται άνευ κράνους, και μας συμβουλεύει να μη το εγκαταλείπουμε ποτέ, ώστε να μη βυθισθούμε στον ύπνο της αδιαφορίας, της προσωπικής ευμάρειας και του εφησυχασμού.
Η ασπίς θωρακίζει το συναισθηματικό μας είναι, από τις φοβίες/π ά θ η που ταράζουν τους βιολογικούς μας κύκλους, προξενώντας φυσικές ασθένειες στο σώμα μας και έχουν την αιτία τους στον ασταθή συναισθηματικό μας κόσμο, στα ποσειδώνια τέρατα του συναισθηματικού μας βίου που πλανώνται στα σπλάχνα μας (π λ ά ν α τα σ π λ ά χ ν α) απορρυθμίζοντας το συμ – π α θ η – τικό και το παρα – συμ – π α θ η – τικό μας σύστημα, το συμ + π ά σ χ ο ν με την ψυχή μας
Το ακόντιο, “…. σείσασ’ οξύν άκοντα”. Η διάνοιά μας σείει το οξύ ακόντιο, εναντίον εκείνων, που επιβουλεύονται την υγεία μας, τόσο την σωματική, όσον και την ψυχονοητική. Δηλώνομε, διά του ακοντίου της Αθηνάς, ότι δεν θα επιτρέψουμε την παραπλάνησή μας και είμεθα έτοιμοι διά πόλεμο μέχρις εσχάτων.
Ο ά κ ω ν είναι ένα είδος ακοντίου, βραχύτερο και ελαφρότερο , ενώ Το ά κ ο ς είναι ιαματικό ή θεραπευτικό μέσον, γιατρικό.
Με αυτό το επιθετικό όπλο, το α κ ό ν τ ι ο, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην διάνοιά μας, η δυνατότης να φονεύσουμε το τέρας των παθών μας, αλλά και με το ά κ ο ς/γιατρικό να αποθεραπευτούμε διά της σοφίας της, που είναι η σοφία του όφεως. Ο όφις είναι το κατ’ εξοχήν σύμβολο επί του αγάλματός της, της Παρθένου Αθηνάς, του φιλοτεχνηθέντος υπό του Φειδίου εντός του Παρθενώνος εις τον Ιερόν Βράχο της Ακροπόλεως.
Η μεγαλύτερη γιορτή της πόλης των Αθηνών πραγματοποιούνταν τον μήνα Εκατομβαιώνα (Ιούλιο-Αύγουστοο) και ήταν τα Παναθήναια. Ο Φειδίας την αποτύπωσε στη ζωφόρο του Παρθενώνα, εκφράζοντας τον θαυμασμό του γι΄αυτή την γιορτή.
Η θεά Αθηνά, προστάτιδα της πόλης της Αθήνας, ήταν η αγαπημένη θεά των κατοίκων. Προς τιμήν της, οι Αθηναίοι οργάνωναν κάθε καλοκαίρι τα Μικρά Παναθήναια και κάθε τέσσερα χρόνια τα Μεγάλα Παναθήναια που διαρκούσαν δώδεκα μέρες. Ο εορτασμός των Μεγάλων Παναθηναίων ήταν λαμπρός και μεγαλοπρεπής. Γινόταν μεγάλη γιορτή με μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, αθλητικούς αγώνες, αλλά και θρησκευτικές τελετές και θυσίες.
Όλο το χρόνο, τέσσερις κοπέλες από καλές οικογένειες της Αθήνας, οι εργαστίνες, ύφαιναν το ιερό πέπλο. Το πέπλο αυτό ήταν κίτρινο και κεντημένο με σκηνές από τη Γιγαντομαχία. Έπειτα το πέπλο μεταφερόταν γύρω-γύρω στην πόλη πάνω σε μια καρότσα με μορφή καραβιού, την οποία ακολουθούσε μία μεγαλοπρεπής, εορταστική πομπή. Τα Μεγάλα Παναθήναια κρατούσαν δώδεκα ημέρες. Όλος ο κόσμος ξεσηκωνόταν. Άνδρες και γυναίκες από την Αθήνα, αλλά και ξένοι από άλλα μέρη της Ελλάδας, έρχονταν να τιμήσουν τη θεά Αθηνά και να πάρουν μέρος στη γιορτή. Κατά τη διάρκεια των δώδεκα αυτών ημερών, γίνονταν αθλητικοί αγώνες, όπως αγώνες δρόμου, πυγμαχία, πένταθλο, πάλη, αρματοδρομίες, ιπποδρομίες, ακοντισμός.
Πραγματοποιούνταν αγώνας πυρρίχιου χορού, στον οποίο συμμετείχαν ένοπλοι άντρες κάθε ηλικίας.
Γίνονταν επίσης και μουσικές εκδηλώσεις, στο περίφημο Ωδείο, που είχε χτίσει ο Περικλής. Σε όλες αυτές τις εκδηλώσεις προσφέρονταν πλούσια έπαθλα, όπως χρήματα, τρόφιμα, στεφάνια από κλαδιά ελιάς στολισμένα με χρυσάφι. Η πιο σπουδαία μέρα απ’ όλες ήταν η τελευταία, γιατί τότε γινόταν η μεγάλη πομπή του ιερού πέπλου προς την Ακρόπολη. Η πομπή ξεκινούσε από το Δίπυλο -κοντά στον Κεραμεικό, τη γειτονιά των αγγειοπλαστών- και προχωρώντας μέσα από την Αγορά έφτανε στους πρόποδες της Ακρόπολης. Εκεί, οι εργαστίνες κατέβαζαν το πέπλο από το “καράβι” και το έδιναν με σεβασμό στους ιερείς, που θα στόλιζαν μ’ αυτό το ιερό, ξύλινο ξόανο της θεάς Αθηνάς. Η παράδοση του ιερού πέπλου συνοδευόταν από θυσίες και προσευχές στο βωμό της Αθηνάς, όπου βρισκόταν, παλιά, ο αρχαίος ναός της.
Στον Μαραθώνα και την Κόρινθο τελούσαν λαμπαδηφορίες προς τιμήν της ελλωτίδος θεάς, που σημαίνει την λάμψη του ήλιου.
Μακριά η πορεία του ανθρώπου, δύσκολη η διαδρομή που απαιτεί ευσέβεια, διάκριση, σύνεση, στρατηγική, όλη δηλ. την ψυχική πανοπλία της θεάς Αθηνάς, για την ανέλιξή του, προς την «εντελέχειά» του.
Άμυνα η Ασπίδα , επίθεση το δόρυ της και έπαθλο της ορθής κατανόησης η περικεφαλαία της που προστατεύει το Νου, το στρατηγικό κέντρο των συλλογισμών από κάθε ξένη επιβουλή.
Οι Έλληνες μέσα από μία μακρόχρονη περιπλάνηση σε αφιλόξενα μέρη σε ερημικά νησιά, αντιμετωπίζοντας φοβερά και εχθρικά τέρατα, κολυμπώντας σε φουρτουνιασμένες θάλασσες, ήρθε ο καιρός να επανακτήσουν τη μνήμη τους, νέα και απαστράπτουσα, ένη και νέα. Να ξαναβρούν τις χαμένες έννοιες, αρετές και αλήθειες της μυθιστορίας τους, με προεξάρχουσα τη Δικαιοσύνη και να οργανώσουν, να καθιερώσουν μία μεγαλειώδη πομπή για τη θεά τους, την Αθηνά-Σοφία που είναι το επιστέγασμα των ιδιοτήτων-τέκνων του Διός, επιστρέφοντας νικητές σε μία φωτεινή πατρίδα, βαδίζοντας τον δρόμο που οδηγεί προς τον ΠΑΡΘΕΝΩΝΑ, το λαμπρότερο μνημείο όλων των εποχών στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού.

Μαίρη Κυδωνιάτου

Πηγή: http://aromaellada.blogspot.gr/